คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Xx. 'Plus! + Episode Two ( loding...80% )
Episode Two ’
ฉันค่อยๆขยับแพขนตาหนา ก่อนจะเปิดขึ้นอย่างยากลำบาก สิ่งแรกที่ฉันเห็นคือเพดานสีขาวสะอาด ฉันอยู่ที่ไหนนะ? แต่ทันทีที่ขยับตัวความเจ็บบริเวณหน้าท้องก็เข้าเล่นงานฉันให้นอนอยู่กับที่อีกครั้ง นี่ฉันเสียเวอร์จิ้นให้ไอ้หื่นโรคจิตหน้าตาอุบาทคนนั้นหรือยังนะ? แค่คิดก็เจ็บใจนัก เพราะไอ้กร๊วกซีนส์นั่นคนเดียว ฉันเลยต้องเป็นแบบนี้ แค่คิดฉันก็รู้สึกได้ว่าอะไรบางอย่างกำลังจะไหลออกมาจากดวงตาของฉันอีกครั้ง
“ฟื้นแล้ว?”
เสียงนี้...ของหมอนั่นแน่ๆ ฉันค่อยๆฝืนตัวเองขึ้นมานั่ง ก็เห็นว่าเขากำลังยืนอ่านหนังสือพิมพ์อยู่บริเวณปลายเตียง ฉันเม้มริมฝีปากเน้นด้วยความแค้นอย่างที่สุด
“เธอนี่โง่จริงๆ...”
เพี๊ยะ!!!
เสียงฝ่ามือปะทะกับใบหน้าหล่อๆของเขาจนเกิดรอยแดง แม้ว่าตอนนี้ฉันจะปวดท้องจนแทบจะยืนไม่ไหว แต่ถ้าไม่ได้ตบหมอนี่สักฉาด ฉันต้องนอนตายตาไม่หลับแน่ๆ
“เธอ!!”
เขาตวาดลั่น แววตาของเขาสั่นระริกด้วยความกรุ่นโกรธ รังสีเย็นเยียบถูกแผ่กระจายไปทั่วอาณาบริเวณจนฉันเองก็แอบรู้สึกเสียวสันหลังวูบวาบอยู่เหมือนกัน แต่ฉันก็ได้แต่เชิดหน้ามองเขาอย่างไม่คิดเกรงกลัวเท่านั้น ใช่สิ...ตอนนี้ฉันเกลียดเขาเข้ากระดูกเลยล่ะ
“โอ๊ยยยย!!”
ฉันร้องเสียงหลงออกมา เมื่อเขาบีบข้อมือฉันเน้นจนฉันรู้สึกว่ามันแทบจะแหลกละเอียดคามือเขายังไงยังงั้น
“นี่นายทำบ้าอะไรน่ะ? ฉันเจ็บนะ ไอ้บ้า!!”
“แล้วที่เธอตบหน้าฉันนี่ ไม่เจ็บเลยงั้นสิ?”
“นี่!! แค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ รู้ไว้ซะด้วย!!”
“- -!!”
“ไอ้กร๊วกเอ๊ย! นายรู้ไหมว่าฉันเกือบตายแล้วนะ!! ถ้าไม่ใช่เพราะ...”
ฉันต้องชะงักคำพูดลงทันที นั่นสิ...เพราะอะไรนะ? จำได้ครั้งสุดท้ายคือถูกพวกจิ๊กโก๋โรคจิตรุมทำร้าย ว่าแต่ฉันกลับมาคอนโดตัวเองได้ยังไง? แล้วทำไมฉันได้มายืนอยู่ตรงนี้ล่ะเนี่ย ฉันหันไปสบแววตาคาดคั้นของเขาแค่แวบหนึ่งก่อนจะก้มหน้างุดเพราะไม่รู้จะเอาเหตุผลอะไรไปตอบเขา นั่นทำให้เขาขยับรอยยิ้มเหยียด
“เพราะ? เพราะอะไรล่ะ?”
“...”
“ว่าไง?”
“...”
“หึ ตอบไม่ได้ล่ะสิ ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ?”
“จะไปรู้เหรอ? ฟื้นมาก็มาอยู่นี่แล้ว แล้วยังต้องมาเห็นหน้าเห่ยๆของนายอีก เห๊อะ!!”
“ถ้าไม่ใช่เพราะฉันเข้าไปช่วยเธอ ป่านนี้เธอได้กลายเป็นเมียมันสมใจแน่”
ฉันต้องเบิกตาขึ้นเล็กน้อยด้วยคำพูดของเขา ก่อนจะเหลือบสายตาไปเห็นรอยฟกช้ำดำเขียวบนใบหน้าหล่อๆของเขา ซ้ำยังมีพลาสเตอร์สีเหลืองติดอยู่ที่คางอีก แต่อย่าหวังเลยว่าฉันจะสงสาร ไอ้บ้านี่! ทำอะไรไว้กับฉันบ้างเรื่องแค่นี้ลบล้างไม่ได้หรอก
“ใครขอความช่วยเหลือจากนายไม่ทราบ?”
“งั้นฉันจะจำเอาไว้ ว่าเธอไม่ต้องการความช่วยเหลือจากฉัน”
เขาพูดจบแค่นั้นก่อนจะเดินไปคว้ากุญแจรถที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างโต๊ะกลมข้างหน้าต่าง ก่อนจะเดินออกไปทันที อันที่จริงแล้วฉันก็แอบรู้สึกผิดอยู่นิดหน่อยอ่ะนะ? ในใจก็คิดอยากจะไปรั้งต้นแขนของเขาเอาไว้พลางบอกว่าขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดแรงขนาดนั้น โอ๊ยยย!! นี่ฉันกลายเป็นคนดีไปได้ยังไงเนี่ย? ฉันได้แต่ส่ายหน้าเพื่อสะบัดความคิดฟุ้งซ่านของตัวเองก่อนจะมองตามแผ่นหลังของซีนส์ที่เปิดประตูเดินออกไปเงียบๆเท่านั้น
ชีวิตที่สุดแสนจะธรรมดามากสำหรับฉัน รถก็ไม่มี เงินเดือนก็โดนตัด ทำให้ยังไงฉันก็ต้องลงมาซื้อข้าวกล่องอีซี่โกของเซเว่นกินเช้าเที่ยงเย็นแบบนี้ จนฉันรู้สึกว่าตัวเองซี้ปึ๊กกับอีซี่โกอย่างกับเป็นคู่แท้ที่ตามหามานานแสนนาน และอีกอย่างหนึ่งก็คือ หมอนั่น...ฉันหมายถึง ซีนส์ น่ะ นับตั้งแต่วันนั้นเขาก็ไม่ได้โผล่มาให้ฉันเห็นหน้าอีกเลย โอ๊ยยย!! ให้ตายสิ ฉันจะไปคิดถึงหมอนั่นทำไมเนี่ย?
ฉันปิดประตูห้องลงช้าๆ ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าชีวิตแต่ละวันมันผ่านไปช้าจริงๆ
ฉันทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ในเคาเตอร์ของห้องครัว ก่อนจะเปิดกล่องข้าวอีซี่โกสุดรัก กลิ่นหอมกรุ่นๆของข้าวไก่เทอริยากิชวนให้น้ำย่อยในกระเพาะอาหารทำงานมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม ฉันค่อยๆใช้ช้อนตักอาหารขึ้นมาแล้วตั้งท่าจะยัดเข้าไปในปาก
~¯
เสียงออดทำให้ฉันต้องเบือนสายตาจากกล่องข้าวด้านหน้าไปทางประตูแทน ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อยหลังจากได้ยินเสียงนั้น จะมีใครมาหาฉันอย่างนั้นเหรอ? หรือว่าจะเป็นไอ้หมอนั่น!
ฉันลุกขึ้นไปเปิดประตูช้าๆ แล้วคนตรงหน้าก็ทำให้ฉันต้องเบิกตาขึ้น
“Hey! Girl”
“เพสโต!! O.O”
“อะไร ทำหน้ายังกับเห็นผีน่า เตลล่า”
เพสโตว่าพลางเดินดุ่มๆเข้าไปนอนเกลือกกลิ้งบนโซฟาในห้องของฉันอย่างเคยตัว
“ก็คิดว่างั้นแหละ - -”
“หือ? ผีที่ไหนจะหล่อซะขนาดนี้ครับ ที่รัก”
ฉันถึงกับต้องถอนหายใจอย่างปลงอนิจจังกับคำพูดเจ้าชู้ๆของเขา ใช่ หมอนี่เจ้าชู้ตัวพ่อเลยล่ะ ฉันจำได้สถิติล่าสุดของเขาคือสามารถเปลี่ยนคู่ควงถึง 5คนภายใน 1อาทิตย์
“อะไร? ผิดหวังเหรอที่เป็นฉัน?”
“อะไรของนายเนี่ย?!!”
“เขาไปไหนเสียล่ะ?”
สายตาของเขาพยายามสอดส่องมองหาอะไรสักอย่างจนทำให้ฉันต้องหันหน้ามองตามอย่างห้ามไม่ได้
“หาอะไร? ฉันชักงงกับนายแล้วนะ เพสโต!!”
“อ้าว ก็หาคนขับรถสุดหล่อคนใหม่ของเธอหน่ะสิ เป็นไง เข้ากันได้ดีใช่ไหม? ^^”
และแล้วหมอนหลายต่อหลายใบที่ควรจะนอนแน่นิ่งอยู่บนโซฟาก็ลอยละลิ่วเข้าใส่หน้าของเพสโตอย่างจัง โดยที่ไม่ต้องบอกหรอกนะว่าเป็นฝีมือใคร
“เห้ยยย!! อะไรของเธอเนี่ย? ผีเข้าสิงหรือไง?”
เขาต้องร้องโวยวายออกมาทันทีพลางวิ่งหลบพายุหมอนมหาประลัยของฉันอย่างเอาเป็นเอาตาย ให้ตายสิ!!
“เดี๋ยวๆ เตลล่า! ใจเย็นๆแล้วค่อยๆพูดกันดีๆนะจ๊ะ”
“- -!!”
“เตลจ๋า! นี่โมโหอะไรของเธอเนี่ย? เอ๊ะ! หรือว่าเธอชอบหมอนั่น? ว๊ายยยๆ”
พายุหมอนที่เคยสงบไปแล้วกลับกระหน่ำใส่เจ้าคนปากหาเรื่องอีกครั้ง เสียงเอะอะโวยวายผสมปนเปไปกับเสียงหล่นโครมครามของข้าวของในห้องนั้นไม่ได้มีผลอะไรต่ออารมณ์บูดๆของฉันเลยสักนิด
ฉันก้มหน้าก้มตากินข้าวกล่องสุดรักจนหมด ก่อนจะตวัดหางตาใส่เพสโตที่ดูเหมือนจะไม่สะทกทะท้านสักเท่าไหร่ เขานอนหดรีโมทเปลี่ยนช่องโทรทัศน์สบายใจเฉิบอยู่บนโซฟากลางห้อง ฉันถอนหายใจอีกครั้งพลางเดินกระแทกเท้าแรงๆเอากล่องข้าวที่กินจนหมดแล้วไปทิ้งลงในถังขยะ
“นายรู้ได้ยังไงว่าหมอนั่นมาเป็นคนขับรถให้ฉัน?”
ฉันตัดสินใจเอ่ยถามเพสโตออกไป เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยอย่างแปลกใจก่อนจะเอ่ยขึ้น
“หมอนั่น?”
อีตาเพสโตดันมาทำหน้ามึนกวนประสารทเสียนี่ ฉันหายใจเข้าลึกๆอย่างพยายามระงับสติอารมณ์ก่อนจะว่าต่อ
“ฉันหมายถึงซีนส์”
“อ้อออออ...”
“เพสโต!! นี่นายอยากตายใช่ไหม?”
“ฮ่าๆ ฉันก็แค่ได้ข่าวมาว่าเธอรถชน แล้วพ่อเธอก็ให้เขาช่วยขับรถรับส่งเท่านั้น ^^”
“- -!!”
“ฉันล่ะไม่เข้าใจว่าเธอจะโมโหทำไม? หรือว่า....”
ฉันตวัดหางตามองอีกครั้งที่เขาพยายามลากเสียงยาวอย่างยั่วประสาท โอ๊ยยยย!! ความอดทนฉันไม่ได้มีมากขนาดนั้นหรอกนะ
“นายเลิกพูดแบบนี้เสียทีเถอะ รำคาญ!”
ฉันขึงตาใส่เขาที่กำลังนั่งหัวเราะคิกคักชอบใจอยู่บนโซฟา หมอนี่จะสบายเกินไปแล้ว! -____-+
หลังจากที่เพสโตกลับไปได้ราว 5 นาที ชีวิตอันแสนสงบสุขของฉันก็กลับมาอีกครั้ง ฉันทิ้งตัวลงนอนบนโซฟายาวกลางห้องด้วยความเหนื่อยล้า หมอนั่นทำฉันเหนื่อยมากจริงๆ มาทีไรต้องมีเรื่องให้กัดกันอยู่เรื่อย แต่ก็ช่วยไม่ได้นะอยากกวนประสาทเอง ให้ตายเถอะ
ก๊อกๆๆ!!!
ฉันเบือนหน้าไปตามเสียง ใครมาเคาะประตูเนี่ย? หรืออีตาเพสโตจอมเบื๊อกจะลืมของอีก โอ๊ยยย! ชีวิตฉันจะเจอคำว่าสงบสุขสัก 5 นาทีไม่ได้เลยหรือไงกัน?
“ลืมอะไรอีกหา เพสโต? อ๊ะ! นาย!!!”
“- -”
ตาของฉันแทบจะถลนออกมาจากเบ้าเมื่อคนที่ยืนตระง่านอยู่ตรงหน้าของฉันกลับไม่ใช่เพสโตอย่างที่ฉันเข้าใจ ให้ตายสิ! แล้วสายตาดุๆคู่นั้นของเขา โอ๊ยยย!! ทำไมพระเจ้าถึงได้กลั่นแกล้งฉันแบบนี้ แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้เอ่ยปากอะไรออกไปต่อ เขาก็เดินเฉิดฉายเข้ามาในห้องของฉันหน้าตาเฉย ทิ้งให้ฉันต้องยืนอ้าปากค้างอย่างคนทำอะไรไม่ถูก
“นะ นาย..ทำอะไรน่ะ? ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ”
ฉันตวาดไล่หลังเขาไป แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ผลอะไร เมื่อเขาหันมาสบสายตากับฉันด้วยแววตานิ่งๆ แล้วหันหลังเดินไปทิ้งตัวนั่งบนโซฟากลางห้องแบบไม่ใส่ใจอะไรทั้งนั้น
“ไอ้บ้า!! ฉันจะแจ้งตำรวจข้อหาบุกรุกนาย!”
“เอาสิ”
“หา!! -O-”
“ฉันบอกว่าอยากโทรก็โทรเลย ถ้าเธอคิดว่าจะทำอะไรฉันได้”
ฉันต้องอ้าปากค้างอีกครั้ง เมื่อเขาเดินเข้าไปในครัวของฉัน เปิดตู้เย็นก่อนจะหยิบกระป๋องเบียร์ขึ้นมา แล้วก็...ยกมันขึ้นดื่มอึกๆ เบียร์ที่ไหลเป็นทางเลอะข้างปากของเขาทำให้เขาดูเซ็กซี่ ริมฝีปากสีแดงธรรมชาติของเขากับฟองเบียร์ที่เลอะอยู่ข้างปาก โอ๊ยยย นี่ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย?
“หึ! ชอบฉันงั้นสิ”
“หา?”
“ฉันเห็นเธอเอาแต่จ้องฉันมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว”
“พูดอะไรของนาย?!!?”
เขาว่าไปพลางเดินเข้ามาเรื่อยๆ จนทำให้ฉันต้องก้าวถอยหลังโดยอัตโนมัติแบบไม่ทันรู้ตัวเลยด้วยซ้ำ ฉันรู้สึกถึงแผ่นหลังของตัวเองที่กำลังกระทบกับของเข็งๆด้านหลัง ตอนนี้แววตาของเขาดูเปลี่ยนไปจากทุกครั้ง มันไม่ใช่แววตาเย็นชาหรือว่าแววตาดุๆที่เขามักจะมีให้ฉันเป็นประจำ แต่แววตาของเขาในตอนนี้กลับทำให้ฉันไม่สามารถละสายตาจากเขาได้เลย
“นะ..นาย จะทำอะไรหน่ะ”
ไม่มีคำพูดใดๆเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากหยักได้รูปนั้น เขาค่อยๆโน้มหน้าลงมาเรื่อยๆ ตอนนี้ตัวของฉันกับเขาติดกันจนแทบจะไม่เหลือช่องว่างอยู่เลยด้วยซ้ำ เขากำลังคิดอะไรอยู่นะ? แล้วจะรู้หรือเปล่าว่าเขากำลังจะทำให้ฉันเป็นบ้า!
“หยุดนะ ซีนส์”
ลมหายใจอุ่นๆของเขาที่เป่ารดใบหน้าของฉันทำให้ฉันต้องเบลอไปชั่วขณะ จมูกโด่งเป็นสันที่กำลังไล่ไปบนแก้มของฉันนั้นยิ่งทำให้ฉันแทบคลั่ง ฉันกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคออย่างยากลำบากจนต้องเอ่ยขึ้นอีกครั้งก่อนที่เขาจะทำอะไรไปมากกว่านี้
“เอาตัวสกปรกของนายออกไปจากฉันเดี๋ยวนี้นะ!!”
ได้ผล เขาชะงักก่อนจะยกยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะ แววตาของเขากลับมาสู้โหมดราบเรียบชวนให้หนาวๆร้อนๆเช่นเดิม ซีนส์ผละตัวออกจากฉัน แต่เขาเองก็หยิบเอาอะไรบางอย่างติดตัวไปด้วย
“หึหึ! ไอ้นี่ฉันจะเก็บไว้ก่อนแล้วกันนะ”
หมอนั่นพูดจบก็หย่อนกระเป๋าสตางค์ของฉันลงในกระเป๋ากางเกงยีนท่าทางซอมซ่อของเขาทันที
“เอากระเป๋าสตางค์ของฉันคืนมานะ!!”
“- -?”
“ฉันบอกว่าคืนมาไง”
หนอย! หมอนี่ยังจะมีหน้าหันมาทำหน้ามึนใส่ฉันอีก ทำเหมือนกับว่าสิ่งที่เขาทำมันไม่มีอะไรผิดอย่างนั้นแหละ ฉันล่ะคิดไว้ตั้งแต่แรกแล้วเชียวว่าหมอนี่จะมาพร้อมความซวยทุกครั้งไป ให้ตาย
“เอาคืนมาเดี๋ยวนี้ ไอ้ขี้ขโมยน่ารังเกียจ!!”
“ฉันไม่คืน”
“นายมันฉวยโอกาส ที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลย!!”
“!!”
“หึ นายมันก็ไม่ต่างอะไรกับเศษขยะโสโครก!!!”
แต่แล้วฉันก็ต้องกลืนคำพูดทั้งหมดลงคอ เมื่อเขาโน้มหน้าลงมาประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากของฉันทันที ริมฝีปากร้อนๆของเขาทำให้ฉันต้องเคลิ้มไปชั่วขณะ เขาค่อยๆเลื่อนมือมาโอบรั้งเอวของฉันไว้ช้าๆก่อนจะมอบจูบที่ลึกซึ้งขึ้นให้กับฉัน จูบที่ดูเหมือนจะทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆตามอารมณ์ของเขาทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วทั้งโพรงปาก จนต้องสงเสียงร้องออกมาเบาๆ
เขาถอนริมฝีปากออกจากฉันเพื่อเว้นช่วงให้ฉันหยุดหายใจก่อนจะประกบริมฝีปากลงมาอีกครั้งแบบที่ไม่ได้เปิดโอกาสให้ฉันเอ่ยด่าทอเขาเหมือนที่ควรจะทำ ฉันเริ่มรู้สึกถึงรสชาติเค็มๆของของเหลวบางชนิดภายในปากที่มาพร้อมกับความแสบจนต้องร้องขึ้นอีกครั้ง
“อื้ออ!!!”
เขายอมถอนริมฝีปากออกจากฉันในที่สุดก่อนจะยกมือขึ้นเช็ดเลือดที่ซึมอยู่บริเวณมุมปาก สายตาของเขายังคงมีแววกรุ่นอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่ริมฝีปากแดงนั้นจะขยับขึ้นอีกครั้ง
“เลิกดูถูกคนอื่นแบบนี้ เตกิล่า!”
“- -!!!”
“พ่อของเธอเป็นคนสั่งให้ฉันทำ ฉะนั้น ถ้าเธออยากจะพูดมากน่ารำคาญแบบนี้อีกก็ควรจะไปพูดกับพ่อของเธอถึงจะถูก!”
“ไอ้สกปรก แกมันน่าขยะแขยงที่สุด!! ไอ้โรคจิตฉวยโอกาส”
“เธอจะโดนมากกว่านี้แน่ถ้าเธอยังไม่หุบปากโสมมของเธอซะ!”
Zens talk ‘
ตอนนี้ผมกำลังสับสนไปหมด ความรู้สึกมากมายมันจุกอยู่ในอกของผม ซึ่งผมก็ไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้เช่นเดียวกัน ผมไม่รู้ถึงเหตุผลที่ผมไปตะคอกใส่เธอด้วยคำพูดที่หยาบคายแบบนั้น ผมไม่รู้จริงๆ ให้ตายสิ! ทั้งๆที่ผมเองก็รู้ดีว่าเตกิล่านิสัยเสียแค่ไหน ปากคอเราะร้าย ชอบดูถูกคนอื่น แต่ทำไมผมถึงรู้สึกโมโหได้ขนาดนี้กันนะ?
เธอกำลังยืนจ้องหน้าผมนิ่ง แววตาของเธอยังคงมีรอยกรุ่นโกรธไม่ได้เลือนหาย ใจนึงผมก็อยากจะขอโทษเธอนะ เพราะเรื่องที่ผมทำมันก็คงจะเกินไปจริงๆ แต่อีกใจนึงของผมก็เพียงแค่อยากแกล้งผู้หญิงคนนี้ให้รู้สำนึกบ้างก็เท่านั้น
ผมอยากจะถามเธอจริงๆ ว่าเธอรู้สึกกับผมเป็นอย่างที่เธอพูดหรือเปล่า หรือเป็นเพียงคำพูดที่เกิดขึ้นจากความโกรธเท่านั้น
“ฉันไม่ใช่ผู้หญิงข้างถนน ที่นายจะมาย้ำยีอะไรได้ตามอำเภอใจนะ”
เธอเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปทันที ภาพหลังของเธอที่ค่อยๆเดินจากผมไปนั้นมันทำให้ผมรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก โลกหมุนขึ้นทันตา รู้สึกสับสนไปหมด ผมได้แต่มองเธอเดินออกไปจากห้องก็เท่านั้น
เธอจะไปไหนนะ? เงินก็ไม่มี ผู้หญิงสวยขนาดนั้นต้องไปเร่ร่อนข้างถนนคนเดียว...
ผมได้แต่เฝ้าเอ่ยถามเธอ แต่ก็ได้เพียงแค่ในใจเท่านั้นแหละ ตอนนี้ร่างกายของผมเหมือนจะชาไปหมด ไม่รู้ว่าเพราะความรู้สึกผิดหรือคำพูดของเธอกันแน่ที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ ผมคิดว่าคนก้าวร้าวก็สมควรจะได้รับบทเรียนในการกระทำของตัวเองบ้าง ถ้าไม่เช่นนั้นล่ะก็ เธอจะไม่มีวันสำนึกหรือยั้งคิดในการกระทำของตัวเองอีกเลย
ผมยืนนิ่งอยู่ในห้องของเธอสักพัก ก่อนจะต้องออกเท้าวิ่งตามเธอไปทันที ให้ตายสิ! ทำไมผมต้องทิ้งงานทิ้งการมาวิ่งไล่จับกับยัยผู้หญิงนิสัยไม่ดีคนนี้ไม่รู้จักจบจักสิ้นสักทีนะ?
End Zens talk’
ฉันวิ่งออกมาไกลแค่ไหนกันนะ? ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ตอนนี้สิ่งเดียวที่ยังคงดังก้องในใจของฉันก็คือ ฉันเกลียดเขาจริงๆ เทพแห่งความหายนะ! มันคงจะเป็นฉายาที่ดูเหมาะสมสำหรับเขามากที่สุด ฉันหันมองรอบๆตัวก่อนจะกระทืบเท้าอย่างหงุดหงิด ตอนนี้อยู่ส่วนไหนของกรุงเทพก็ยังไม่รู้ ฉันจะไม่มีวันให้อภัยเขาเลยเชื่อสิ!
“จะไปไหน น้องสาว”
ฉันตวัดสายตามองไปยังต้นเสียง ร่างสูงที่กำลังยืนพิงขอบสะพานแบบสบายๆพลางทอดสายตามองมาทางฉัน สายตาของเขา ท่าทีของเขา รูปร่างของเขาช่างดูคุ้นตา มองแค่แวบเดียวก็พอจะรู้แล้วว่าเขาคือใคร ใช่..แบบนี้คงเป็นใครไปไม่ได้แน่ ฉันไม่เข้าใจว่าเขาจะมาตามรังควานฉันทำไมไม่เลิกแบบนี้
“ยุ่งอะไรกับฉัน!” พูดจบฉันก็ทำท่าจะเดินหนี แต่มือปลาหมึกของใครบางคนกลับไวกว่า คว้าต้นแขนฉันไว้ได้ทัน ก่อนจะออกแรงกระตุกเล็กน้อยตัวฉันก็ลอยเข้าไปกระแทกกับแผ่นอกกว้างๆของเขาได้อย่างง่ายดาย นี่เขาคิดว่ากำลังทำอะไรอยู่นะ?
“กลับบ้านเตกิล่า”
“ไม่!!”
“เฮ้! ทำไมถึงดื้อแบบนี้นะ กลับบ้าน” พูดจบเขาก็เดินออกไปทันที แต่ก็ไม่ลืมที่จะหิ้วปีกฉันติดมือไปด้วย ให้ตายสิ! ทั้งฉุด ทั้งกระชาก ลากถูแบบนี้ แขนฉันจะหลุดออกมาให้ได้รอมร่ออยู่แล้วนะ ฉันเกลียดนายนี่จริงๆ
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ซีนส์” ฉันตวาดออกไปจนได้ แต่เขาสิ ไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลยให้ตาย! หมอนี่ตายด้านจริงๆ
“ซีนส์ ฉันบอกให้ปล่อยไง ฉันเจ็บนะ!!” ได้ผล หมอนั่นหันกลับมาจริงๆ สายตาของเขาลับทำให้ฉันรู้สึกหนาวๆร้อนๆอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งฉันพยามแกะแขนตัวเองออกจากการเกาะกุมของเขาเท่าไหร่ แรงบีบของเขาก็ทวีความแรงขึ้นเท่านั้น
“บอกฉันสิ! เตกิล่า ถ้าฉันปล่อยแล้วเธอจะไม่หนีไปไหนอีก”
แววตาของเขาที่กำลังสื่อถึงอะไรบางอย่าง มันสามารถทำให้หัวใจเข็งกระด้างของฉันอ่อนระทวยลงได้อย่างง่ายดาย สายตาของเขาทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองกำลังทำความผิดขั้นร้ายแรง ต้องได้รับการลงโทษอะไรทำนองนั้น โอ๊ยยย! นายนี่น่ากลัวจริงๆ
“ตอบฉันสิ”
“แล้วทำไมฉันต้องตอบด้วยล่ะ?” ฉันเชิดหน้าขึ้น 45 องศาก่อนจะใช้หางตามองเสี้ยวหน้าของเขาเพียงเล็กน้อย
“เตกิล่า” เขากดเสียงลงต่ำเล็กน้อย ทำให้ฉันรู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมายังไงก็ไม่รู้ หมอนี่น่ากลัวจริงๆนะ เพียงคำพูดไม่กี่คำก็ทำให้คนถือดีอย่างฉันต้องยอมจำนนได้อย่างง่ายดาย เพียงแววตาของเขา ฉันก็รู้สึกอึดอัดใจได้มากขนาดนี้ ให้ตายสิ!
“บอกฉันมาว่าจะไม่หนีไปไหนอีก” แรงบีบที่ต้นแขนของเขาทำให้ฉันรู้สึกปวดไปหมด แต่ฉันก็ไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่เชิดหน้าอยู่อย่างนั้น
“เธอจะดื้อไปถึงไหนกันห้ะ?”
“...”
“กลับบ้าน!!!”
“เอ๊ะ!” หมอนี่บ้าพลังจริงๆ พูดแค่นั้นเขาก็กระตุกต้นแขนของฉันจนทำให้ฉันแทบหน้าคว่ำ ก่อนจะลากออกไปทันที ตอนนี้แขนฉันมันปวดจนเหมือนจะหักได้เป็นท่อนๆแล้วนะ
“เอามือสกปรกของนายออกไปนะ!!” ฉันตวาดออกไปอีกครั้ง นั่นทำให้เขาต้องหยุดชะงักแล้วเบือนหน้ามามองฉันอย่างเคืองๆ คิดเหรอว่าฉันจะกลัวเขา? ฝันไปเถอะ ถึงเขาจะดูน่ากลัวแค่ไหนก็นะ
“ฉันเคยเตือนเธอไว้ว่ายังไงนะ? ลืมไปแล้วหรือไง?”
ฉันเลือกที่จะหันมองไปทางอื่นเป็นการหลบสายตาของเขา แต่นั่นแหละ หน้าฉันก็ยังคงเชิดขึ้นอยู่อย่างนั้น
“ขอโทษฉันซะ!”
“เห๊อะ เรื่องอะไรล่ะ!!!” ให้ตายฉันก็ไม่ขอโทษหรอก ไอ้กร๊วกยาจก สกปรก
“หืมมมม?” เขากดเสียงลงต่ำก่อนจะออกแรงบีบที่ต้นแขนให้มากขึ้นไปด้วย
“หึ ไม่มีทาง! ไอ้คนโสโครก”
“เห็นที่ต้องเตือนความจำกันหน่อยแล้วล่ะมั้ง” 
ว้ากกกก !!!! นิยายหนูหมดสต๊อก ! ทำไงดี ??
กรี๊ดดๆ >[]< ไปดูการ์ตูนดีกว่า -OO-
ความคิดเห็น