คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ความรู้สึก
'ความรู้สึก'
…………………………………….
(ตอง)
มะนาวที่บาร์แบบที่ไว้ใช้ประดับแก้วค็อกเทลหมด ผมเลยอาสาออกไปเอาให้ที่ครัวด้านนอกแทน หลังจากที่หยิบมาได้พอสมควร ผมก็เดินกลับมายังบาร์
แต่สายตาเจ้ากรรมผมกลับไปหยุดอยู่ที่ร่างสูงที่แสนคุ้นเคยมาตลอดทั้งอาทิตย์ที่ผ่านมา ตรงข้ามเป็นสาวสวยหุ่นสะบึ้ม ทั้งคู่ดูเหมาะสมกันมาก...
....จนผมอดอิจฉาไม่ได้....
ไม่รู้ว่าผมหยุดสายตาไว้ตรงนั้นนานแค่ไหน แต่พอรู้ตัวอีกที สายตาที่คุ้นเคยก็จ้องตอบผมเสียแล้ว.... ผมรีบเดินกลับไปที่บาร์ ละสายตาจากทั้งคู่ แล้วกลับมาตั้งใจทำงานตรงหน้าอย่างที่เคยๆเป็นมา แต่แปลก...
‘แปล๊บ...’
...ใจผมกลับปวดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก....
จนสามทุ่มผมก็ได้เวลาเลิกงาน เจ้าแต้มเองก็ดูจะชอบอกชอบใจไม่น้อยที่ได้วิ่งวุ่นอยู่ในห้องทำงานเย็นเย็นๆของพี่ครามทั้งวัน ซึ่งทั้งพี่ครามพี่นายเองก็เอ็นดูเจ้าแต้มอยู่ไม่น้อย ก่อนจากกันยังกำชับให้ผมพาเจ้าตัวเล็กนี่มาด้วยบ่อยๆ
ผมอาศัยรถประจำทางกลับบ้าน กว่าจะถึงก็เกือบสี่ทุมแล้ว บ้านทั้งหลังปิดไฟเงียบ สงสัยพี่คริสคงจะเข้านอนไปแล้ว ผมจัดการพาเจ้าแต้มไปยังที่นอนของมัน ก่อนจะแวะครัวหานมดื่มรองท้องเล็กน้อย แล้วค่อยขึ้นบ้านนอน
ผมก้าวขึ้นบันไดช้าๆ เสียงใสๆที่ลอยแว่วออกมาจากชั้นบนทำให้ผมเกิดอาการสงสัยอย่างบอกไม่ถูก คัตเตอร์ที่ติดมาในกระเป๋าถูกหยิบขึ้นมาใช้เป็นอาวุธข้างกายผมทันที
“คิกๆ ฮ่าๆๆ...พอแล้วน่า...”
ไฟชั้นสองทั้งชั้นยังคงปิดมืด แต่ประตูห้องนอนเล็กที่เว้นว่างไว้กลับถูกเปิดอ้าออก ข้างมีเสียงขยับไปมาอย่างที่ผมก็ไม่อาจคาดเดาได้ว่าข้างในทำอะไรกันอยู่
“คิก...”
“เฮ้ ซาน! พอได้แล้วน่า ชั้นเหนื่อยแล้วนะ”
...ตึก!
เสียงนุ่มทุ้มที่แสนคุ้นเคยที่เล็ดลอดออกมาทำให้ผมใจหาย มือเท้าชาจนแทบจะขยับไม่ได้ ผมค่อยๆเอือมมือที่สั่นเทาไปเปิดไฟทางเดินอย่างช้าๆ
กริ๊ก...วาบ
แม้จะเป็นแค่แสงไฟสลัวจากทางเดิน แต่มันก็ทำให้ผมเห็นภายในห้องได้ชัดขึ้น ภาพชายหญิงคู่หนึ่งกำลังคลอเคลียด้วยกันอย่างหวานชื่นทำให้ผมแทบทรุด ร่างกายเหมือนจะหายใจไม่ออกอย่างเสียดื้อๆ ความคิดในหัวเหมือนกลับกลายเป็นความว่างเปล่า
คนตัวสูงหันกลับมาปะทะสายตากับผมด้วยสายตาตกตะลึง
“...ตอง”
เหมือนร่างกายเป็นไปโดยอัตโนมัติ ขาของผมก้าวออกวิ่งอย่างรวดเร็ว แม้ไม่รู้ว่าจุดหมายปลายทางนั้นจะอยู่ตรงไหน แต่ในหัวผมมีเพียงแค่อยากจะออกไปจากที่ตรงนี้ไหนเร็วที่สุด โดยไม่สนเสียงเรียกที่ตามไล่หลังมาแม้แต่นิด
“ตอง...ตอง! ตอง!”
ไม่รู้ว่าตัวเองวิ่งมานานแค่ไหน แต่เท้าที่เหนื่อยล้าทำให้ผมอยู่ลง ที่ๆผมยืนอยู่คือสวนสาธารณะติดบึงบัวขนาดใหญ่ ห่างจากบ้านมาประมาณห้าร้อยเมตรได้ ผมทรุดตัวลงนั่งห้อยขาที่ศาลาท่าน้ำ ลมเย็นๆที่พัดมาทำให้ผมรู้สึกอยากจะพัก
...พักจากทุกๆอย่าง...
ผมหลับตาลงช้าๆพร้อมกับความคิดที่เริ่มหลั่งไหลเข้ามาในหัว ภาพที่เพิ่งได้เห็นมาทำให้ผมรู้สึกโกรธอย่างบอกไม่ถูก
ไม่รู้ว่าความโกรธนี้มาจากไหน แต่มันกลับทำให้ผมรู้สึก....
ไม่สิ...อันที่จริงผมไม่สิทธิ์โกรธเขาด้วยซ้ำ เขาคือแขกคนสำคัญของแดเนียล ผมเป็นแค่เด็กรับใช้ในบ้านคนหนึ่งที่ต้องต้องคอยดูแลแขก ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ไม่เห็นความเป็นไปได้เลยสักนิดที่ผมจะมีสิทธิ์....
“เฮ้อ....คิดอะไรอยู่น่ะ ตอง”
ผมไม่มีสิทธิ์เลยสักนิด...
ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาผมรู้สึกยังไงกับเขากันแน่นะ? รักหรอ? ของพรรค์นั้น...
...ไม่มีทางหรอก...
....ไม่มีทาง....
...ไม่ใช่เพราะเขามีแฟน...แต่มันไม่มีทางที่คนอย่างผม.....
....................................................
(คริสโตเฟอร์ เคียวน์)
“ตอง...ตอง! ตอง!”
ผมรีบผละตัวออกจากซาน แต่หันกลับมาอีกทีน้องก็หายไปแล้ว ผมหันกลับมาถอดรองเท้าซานออก แล้วจัดการจัดท่าทางของเธอให้นอนสบายขึ้น ระหว่างนั้นหญิงสาวอกสะบึ้มเมื่อตอนเย็นก็ออกมาจากห้องน้ำพร้อมชุดคลุมพอดี
“ขอโทษทีนะคะที่ต้องรบกวน” เธอกล่าวขอบคุณผม ก่อนจะยกกะละมังใส่น้ำพร้อมผ้าขนหนูมาวางไว้ “เมื่อกี้ได้ยินเสียงคุณโวยวาย มีอะไรกันหรอคะ?”
“แฟนผมเข้าใจผิดน่ะ ยังไงผมฝากยัยนี่หน่อยได้มั้ย? ขอผมไปตามแฟนผมก่อน”
“ได้สิคะ ยังไงขอให้คืนดีกันเร็วๆนะคะ” เธอส่งยิ้มให้ผม ก่อนจะเริ่มลงมือดูแลคนเมาตรงหน้า
ผมรีบออกจากตรงนั้นทันที ก่อนจะตรงไปยังบ้านใหญ่ทางด้านประตูข้าง แต่ประตูกลับล็อกเสียนี่
“Shit!!”
ผมกระโดดข้ามรั้วไป ก่อนจะวิ่งไปทางห้องคนใช้อย่างรวดเร็ว
‘ก๊อกๆๆๆ’
“ป้าดาครับ! ป้าดา!”
ผมเคาะห้องป้าดารัวๆ จนแกต้องรีบลุกขึ้นมาเปิดให้
“อะไรกันคะคุณ ใจเย็นๆคะ” แกแสดงอาการตกใจเล็กน้อย ที่อยู่ก็ถูกปลุกกลางดึก
“ผม....” เมื่อป้าดาเปิดประตูออกมาผมก็ต้องอับจนคำพูด จะให้บอกป้าดาว่าทะเลาะก็ไม่ได้ ขืนแกรู้ แดเนียลก็ต้องรู้ด้วยแน่ แล้วหากตองกลับมาก็คงจะโดนโวยไม่น้อย
“เกิดอะไรหรอคะคุณ?” ป้าดายังคงงถามด้วยสีหน้าอ่อนโยน
“คือผมกับตองมีเรื่องเข้าใจผิดกันน่ะครับ ป้าดาพอจะรู้ที่ที่ตองชอบไปบ้างมั้ยครับ?”
“ตายจริง! งั้นป้าว่า...”
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ! ป้าดา!” เสียงแหลมชวนเสียดหูทำให้ผมหันไปมอง เป็นแดเนียลกับภรรยาของเขานั่นเอง
“เอ่อ...คือว่า...” ป้าดามองพวกเขาด้วยความเกรงและกลัว ก่อนจะเหลือบมองผมอย่างขอความช่วยเหลือ
“ผมกับตองเข้าใจผิดกันนิดหน่อย”
“ห๊ะ! ไอเด็กนั่น! จะสร้างความวุ่นวายไปถึงไหนกัน!” ภรรยาของแดเนียลพูดราวกับตองเป็นตัวหน้ารังเกียจ ใบหน้าสวยๆของเธอกลับกลายเป็นบิดเบี้ยวจนไร้ความน่าดู
“เอาน่าคุณ...คริส เข้าไปคุยกันก่อนสิ” แดเนียลปรามเธอไว้ ก่อนจะหันมาทางผม ทันที่ที่แดเนียลหันมา เธอก็ฉายแววตาพึงพอใจในตัวผมแทน
....น่ารังเกียจ...
“ไม่ละแดเนียล ผมต้องคุยกับตองก่อน...ป้าดาครับ ตกลง...”
“อ่ะ...จ๊ะๆ ป้าคิดว่าตองคงจะไปที่สวนที่อยู่ในซอยน่ะคะ เจ้าตัวชอบไปวาดรูปที่นั่นบ่อยๆ แต่ถ้าไม่เจอ....ป้าก็อับจนแล้วล่ะคะ”
“ขอบคุณครับป้าดา เอ่อ....ผมวานป้าดาช่วยหาชุดผู้หญิงแบบฟรีไซส์หน่อยนะครับ ช่วยเอาไปที่บ้านเล็กที”
“คะๆ เดี๋ยวป้าจะไปเตรียมให้”
“ขอบคุณครับ”
...จะไปอยู่ไหนนะ เด็กน้อยของพี่...
..................................................
รู้สึกดองนาน.... 5555555
โทษทีครับ
ความคิดเห็น