[END] The pirate {บีคริส} {BeeCris}

ตอนที่ 19 : บทที่ ๑๖ จดหมาย

            ป่านนี้เขาจะเป็นอย่างไรบ้างนะ

            คริสนั่งเท้าคางมองไปข้างนอกหน้าต่างหยดน้ำเกาะพราวบนกระจกยามราตรีนิ้วเรียวเคาะวงกบเป็นจังหวะ คิดคนึงถึงบุคคลห่างไกลในดวงใจหล่อน หญิงสาวยกมือข้างที่สวมแหวนไม้ขึ้นมาดูยิ้มน้อยๆคิดถึงคำพูดเขา

            ‘ถ้าคิดถึงข้าก็ดูแหวนวงนี้’

            ข้ามองตัวแทนของเจ้าอยู่แล้วเจ้าเล่ามองดูข้าอยู่รึเปล่า...บี

            เซลินนึกถึงคืนวันที่จะได้พบกัปตันเรือโจรสลัดขี้เก๊กปากร้ายใจดีของนางคนเดียวคนนั้น ไม่รู้ว่าเขาจะโดนทหารเรือโจมตีหรือไม่ หรือเขาจะป่วยรึเปล่า

            ข้าอยากไปหาเจ้าจัง

            ก๊อกๆๆ

            “คุณหนูข้ามีเรื่องจะคุยด้วย” น้ำเสียงเรียบนิ่งแค่ได้ฟังก็รู้ว่าเป็นซิลเวอร์แน่นอน หญิงสาวเจ้าของห้องเอ่ยปากอนุญาต ร่างโปร่งก็เข้ามาในห้อง “คุณหนูอีก 2 วัน จะมีการขนส่งสินค้าไปแดนเหนือ ข้าอยากให้ท่านเลือกคนของเราไปคุมด้วย”

            “อืม ข้าเข้าใจแล้ว” คุณหนูใหญ่หอวังพยักหน้ารับ “แล้วนี่พลอยหลับไปแล้วเหรอถึงออกมาได้น่ะ”

            “เรื่องนี้ข้าขอเถอะคุณหนู” ซิลเวอร์เลี่ยงความจริงที่หล่อนต้องกล่อมอีกฝ่ายให้นอนหลับโดยการกอดพูดไปล่ะเขินแย่ คริสยิ้มมุมปากหัวเราะ “ก็ได้ข้าไม่ยุ่ง แต่ดูแลน้องสาวข้าดีๆล่ะซิลเวอร์”

            “ไม่บอกข้าก็ทำอยู่แล้ว” ซิลเวอร์งึมงำในลำคอเสสายตาไปทางอื่น “ข้าดูแลพลอยได้อยู่แล้วล่ะ”

            “ก็ดี ข้าจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง” คริสยิ้มอ่อนหล่อนเดาได้อยู่แล้วว่าซิลเวอร์ดูแลพลอยได้แถมทำได้เสียด้วยยิ่งกว่าไม้กันหมา "

            “อ่าใช่ ข้าได้รับของบางอย่างมาให้คุณหนูด้วย” ซิลเวอร์ล้วงกระดาษแผ่นเรียวยาวให้เจ้าของชื่อที่ระบุไว้ คริสแบมือรับมาเปิดอ่านทันและรอยยิ้มถูกวาดขึ้นมุมปากอย่างยินดี แม้กระดาษจะแผ่นเล็กเขียนข้อความได้ไม่มากแต่ก็ทำให้เธอมีความสุข

            “เจ้ามีอะไรที่ไม่ได้บอกข้ารึเปล่า” คริสถามเป็นนัย กระดาษแบบนี้มักถูกใส่ในกระบอกไม้อันเล็กผูกติดกับขาเหยี่ยวทะเลไม่มีทางที่เหยี่ยวตัวไหนจะเอาจดหมายยัดใส่ตู้ได้หากไม่มีคนเอาออกมามันเป็นความรู้ที่

            หล่อนได้จากการอยู่บนเรือนั่นแหละ ซิลเวอร์ขับยิ้มมุมปากให้ความฉลาดของคุณหนูใหญ่หอวังเลือกประโยคดีๆตอบไป “ข้ารู้ว่าท่านคงพอเดาได้ว่าข้าได้มาจากไหน มันเป็นอย่างที่ท่านคิดนั้นแหละ”

            เซลินทำตาโตหัวเราะร่วนโบกนิ้วชี้ไปมา “ให้ตายเถอะข้าไม่ยักรู้ เจ้านี่หลอกข้าเก่งจริง”

            ซิลเวอร์ยิ้มโค้งตัวน้อยๆไม่พูดอะไรเพิ่มเติม “ข้าไม่ได้หลอกท่านเพียงแค่ข้าไม่ได้บอกทั้งหมดแต่ข้าสัญญาว่าข้าไม่ทำอะไรน้องสาวท่านหรอกคุณหนู”

            “ถ้าเจ้าทำสิข้าไม่ไว้หน้าเจ้าแน่” คริสขู่ลูกน้องเสียงเข้มเธอถอนหายใจเบาๆให้ความกวนของซิลเวอร์ “เอาเถิด เจ้าไปนอนเถอะ”

            “เจ้าค่ะ” ซิลเวอร์ถอยหลังออกจากห้องไปห้องกลับคืนสู่ความสงบอีกครั้ง

            อีก 2 วันงั้นเหรอแล้วจะส่งใครไปคุมดีล่ะ คราวนี้เดินทางไกลเสียด้วย อ่า ข้ารู้แล้วว่าจะให้ใครไปคุมดี หวังว่าจะไม่เป็นอะไรนะ

            ตัดภาพไปที่ซิลเวอร์หลังออกมาจากห้องคุณหนูใหญ่หล่อนเดินกลับไปที่ห้องนอนหอวังคนน้องเปิดประตูแทรกตัวเข้าไปเงียบกริบกลัวว่าเจ้าของห้องจะตื่นจากนินทรา ตรวจดูความเรียบร้อยอีกครั้งจูบเบาๆที่หน้าผากโค้งมน

            “ข้าไม่มีทางปล่อยให้เจ้าเป็นอันตราย ข้าจะอยู่ข้างๆเจ้าเองไม่ว่าเจ้าจะต้องการข้าหรือไม่” เขาลูบหัวทุยของอีกฝ่ายอย่างทะนุถนอม

            ซิลเวอร์ปลีกตัวกลับห้องของเธอเอง เธอพอเดาได้ว่าเซลินจะส่งใครไปคุมการขนส่งสินค้า หญิงสาวนั่งลงที่โต๊ะทำงานดึงลิ้นชักเอากระดาษแผ่นยาวออกมาเขียนอะไรบางอย่างลงไปนำมันยัดลงกระบอกไม้ อุ้มเจ้านภาในวงแขนผูกกระบอกไม้กับขาของมัน ลูบหัวเหยี่ยวทะเลตัวเขื่องขนสีน้ำตาลของมันมันวาว เปิดหน้าต่างห้องให้มันทะยายสู่ท้องนภายามรัตติกาลบินไปหาบุคคลที่เธอต้องการส่ง

            “ส่งไปให้ถึงมือมันด้วยนะ”

            ตะวันใหม่น้ำหวานตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหัวตุบๆเช่นเดียวกับวันก่อนสิ่งที่เพิ่มเติมจากอาการปวดหัวคือรู้สึกไม่สบายตัวร้อนไปหมด หล่อนนวดขมับตนเองเบาๆเพื่อลดอาการปวดหัว พยายามฝืนร่างกายตนเองขึ้นนั่ง

            ไม่มีแรง

            พันเอกทิ้งร่างลงบนเตียงหอบหายใจเหนื่อยๆ จึงนอนดูสภาพโดยรอบแทนก็ห้องนอนเธอนั้นแหละ คิดว่าเจสซี่คงพาเธอกลับมาบ้าน เด็กคนนั้นคงไม่ปล่อยให้เธอนอนตากฝนอยู่ข้างนอกหรอก

            พันเอกหลับลงอีกครั้งยังไงหล่อนก็ไม่มีแรงที่จะลุกจากเตียงอยู่ดี อีกอย่างหนึ่งคือเธอได้ยินเสียงกุกกักๆจากประตูด้านนอก เจสซี่ประคองชามข้าวต้มในมือวางมันลงบนโต๊ะหัวเตียง มือเรียวแตะหน้าผากชื้นเหงื่อของคนบนเตียง

            น้ำหวานหรี่ตามองเด็กสาวเดินหายเข้าไปในห้องน้ำและกลับออกมาอีกครั้งถือผ้าขนหนูชุบน้ำหมาดๆ เขารีบหลับตาเมื่อเจสซี่เข้ามาใกล้นำผ้าผืนน้อยเช็ดใบหน้าแขนขาลำตัวของเขาเพื่อลดความร้อนในร่างกาย

            น้ำหวานใจสั่นระริกเต้นโครมครามยามริมฝีปากนุ่มนิ่มของเจสซี่แตะเบาๆที่ริมฝีปากเขา “พี่น้ำหวานหายไว้ๆนะคะ”

            หล่อนรับรู้ถึงอุณหภูมิบนใบหน้าร้อนขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ ไม่เคยมีใครดูแลหล่อนขนาดนี้แม้แต่มารดาของเธอยังให้คนรับใช้มาเช็ดตัวเธอ ส่วนคริสเองก็ไม่เคยมาดูแลเพียงแค่ฝากของมาให้เท่านั้น

            เจสซี่เอียงคอน้อยๆนำผ้าผืนเดิมเช็ดใบหน้าแดงๆของพันเอก น้ำหวานยกมือขึ้นจับข้อมือเล็กๆที่มีอุณหภูมิต่ำกว่าของเขา

            “พี่น้ำหวาน” เด็กสาวร้องอย่างตกใจเมื่อมือร้อนของเขาจับมือของเธอ รอยยิ้มถูกวาดขึ้นบนใบหน้าสวย “พี่น้ำหวานฟื้นแล้วเหรอคะ”

            เด็กสาวพยุงร่างพันเอกให้นั่งพิงหัวเตียงกระวีกระวาดหยิบแก้วน้ำให้คนป่วยดื่มแก้กระหาย น้ำหวานรับมาดื่มหมดแก้วยิ้มอ่อนๆให้เจสซี่ “ขอบใจนะ”

            “ค..ค่ะ”

            “ข้าขอโทษนะเรื่องเมื่อวาน” หญิงสาวมองหน้าเจสซี่พูดจากใจจริง เด็กสาวยิ้มขืนๆพยักหน้ารับอย่างจำยอมจะให้รู้สึกอะไรเล่าในเมื่อหล่อนเป็นได้แค่ตัวแทน พันเอกขมวดคิ้วน้อย “เจสซี่เงยหน้ามองตาข้า”

            เจสซี่ช้อนตาขึ้นสบดวงตาคมเพียงแวบเดียวก็ก้มงุดๆมองปลายเล็บตัวเองต่อ น้ำหวานส่ายหัวเอ่ยปากเรียกร่างเล็กตบเตียง “มานั่งตรงนี้”

            เจสซี่ขยับก้นมานั่งข้างน้ำหวานอย่างว่าง่าย พันเอกเชยคางร่างเล็กขึ้นให้สบตาเขา “ข้าเคยบอกเจ้าเช่นไรเจสซี่”

            “ให้ข้าทำตามคำสั่งของพี่โดยไม่ต้องสงสัยในคำสั่ง” หากพี่สั่งให้ข้าตายข้าเต็มใจ เจสซี่ตอบร่างสูงเสียงแผ่วเบา น้ำหวานพยักหน้ารับอย่างพอใจ “แล้วตอนนี้ข้าสั่งให้เจ้าทำอะไร”

            “มองตาท่าน” เด็กสาวเงยหน้าขึ้นสบตาคมกริบที่จ้องมองเธอ

            “รู้แล้วทำไมถึงหลบตาข้าเล่า หืม” พันเอกถามเจสซี่ไม่ตอบ “กลัวข้าอย่างนั้นหรือ” น้ำหวานถอนหายใจเฮือกรวบแรงดึงร่างเล็กกว่าเข้ามาซบอก

            เจสซี่เบิกตาโตอย่างตกใจในการกระทำอีกฝ่ายเอ่ยเรียกชื่อเขา “พี่น้ำหวาน”

            มือเรียวลูบหัวเจสซี่เบาๆอย่างปลอบโยน “อะไรเล่า เจ้าไม่ชอบที่ข้าทำเช่นนี้รึ”

            เด็กสาวหยักหน้าเบาๆให้น้ำหวานรับรู้ พันเอกหัวเราะในลำคอลูบหัวเจสซี่ไปมาด้วยความเอ็นดู “ข้าหิวแล้วเจ้าทำอะไรให้ข้าบ้าง”

            เจสซี่ไม่รู้ว่าน้ำหวานเป็นอะไรวันนี้ถึงได้แปลกไปทำตัวใจดีกับหล่อนเกินปกติ “ข้าทำข้าวต้มหมูไว้ค่ะ ข้าจะลงไปอุ่นมาให้นะคะ”

            “แล้วที่เจ้ายกมานั่นล่ะ” นิ้วเรียวชี้ไปที่ชามข้าวต้มที่วางแหมะอยู่บนโต๊ะหัวเตียง เจสซี่ยิ้มแก้เก้อ “ข้าว่ามันหายร้อนแล้วข้าเลยจะเอาไปอุ่นให้น่ะ พี่รอสักครู่”

            “อืม” พันเอกพยักหน้ารับ เด็กสาวผละตัววิ่งลงไปชั้นล่างของตัวบ้านอย่างรวดเร็วทิ้งน้ำหวานให้ส่ายหัวกับชามข้าวต้มที่เด็กน้อยไม่ยอมเอาลงไปด้วย เขาปิดดวงตาที่หนักอึ้งลงช้าๆ

            ผ่านไปครู่ใหญ่เจสซี่กลับขึ้นมาพร้อมชามข้าวต้มที่หล่อนเตรียมขึ้นมาใหม่วางมันลงข้างๆอันเก่าปลุกสาวผิวน้ำผึ้งบนเตียง

            “ตื่นขึ้นมาทานข้าวได้แล้วค่ะ ข้าขอโทษที่ทำให้พี่ต้องรอนาน” พันเอกโบกเป็นเชิงไม่ว่าอะไรชี้ไปที่ชามข้าวต้มแล้วชี้มาที่ตนเอง เจสซี่ประคองชามข้าวไว้บนตักตักข้าวขึ้นมาเป่าเบาๆไล่ความร้อนป้อนคนป่วยบนเตียง

            คนหนึ่งก็ตั้งอกตั้งใจป้อน

            คนหนึ่งก็กินไปยิ้มไป

            “เจ้าไม่กินเหรอ” พันเอกถามเพราะเขายังไม่เห็นเจสซี่กินข้าวเลยสักคำ เด็กสาวส่ายหน้าแทนคำตอบแม้ว่ามือยังทำหน้าที่ป้อนข้าวให้คนป่วยไม่หยุด “ทำไมไม่กินข้าว”

            “ข้าอยากให้พี่กินก่อนพี่ไม่สบาย” เจสซี่ตอบตามตรง

            “ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว” น้ำหวานเว้นช่วงนิดหนึ่ง “ดังนั้นเจ้าก็กินข้าวได้แล้วข้าพอมีแรงกินเองได้”

            “แต่ข้ายังป้อนพี่ไม่หมด” เจสซี่ยังคงดื้อจนน้ำหวานต้องปรายสายตาดุๆไปให้ เด็กสาวยื่นปากนิดๆยัดชามข้าวใส่มือเรียวสวยคว้าชามข้าวต้มใบแรกที่ยกขึ้นมาหมายจะตักเข้าปากเพื่อให้อีกฝ่ายเลิกบ่น พันเอกใช้มือข้างหนึ่งคว้าแขนเล็กที่ถือช้อนเอาไว้ “อะไรอีกล่ะพี่น้ำหวาน”

            “มันเย็นแล้วไม่อร่อยกินของข้าแทน” คำพูดเรียบนิ่งไม่น่าเชื่อถือทำให้เจสซี่ขมวดคิ้วสงสัยถึงข้าวต้มที่เธอทำตอนแรกมันจะเย็นแล้วแต่ไม่ได้หมายความว่ามันจะไม่อร่อยสักหน่อย พันเอกตักข้าวและหมูขึ้นมาหนึ่งช้อนจ่อปากเจสซี่ เด็กสาวกระพริบตาปริบๆ “ข้าป้อนกินสิ”

            เจสซี่อ้าปากรับอย่างงงๆรีบเคี่ยวรีบกลืนเปิดปากขึ้นหมายจะถามแต่น้ำหวานป้อนคำต่อไปทันทีไม่ให้เด็กสาวมีโอกาสถามสักประโยคจนข้าวหมดชาม

            หญิงสาวพยักหน้าอย่างพึงพอใจวางชามข้าวลงยิ้มอ่อนๆต่างจากเจสซี่ที่ทำหน้างุยเคี้ยวข้าวตุ้ยๆแถมทำตาขว้างใส่พันเอกอีกต่างหาก

            “มองอะไรเล่าพี่น้ำหวาน” เจสซี่ค้อนวงโตใส่ร่างสูงโปร่ง เด็กสาวดึงชามออกมากมือเรียวยาวพร้อมกับนำข้าวต้มชามแรกลงไปล้างจานด้านล่าง ปากเป็นกระจับบ่นงุบงิบๆ “พี่น้ำหวานป่วยจนเป็นบ้าแน่ๆ”

            ห้องทำงานโปร่งสบายลมผ่านเข้าออกได้ง่าย เซลินก้มหน้าตรวจงานบนโต๊ะตัวใหญ่ในห้องทำงานเอกสารหลายปึกวางเรียงเป็นระเบียบ ปากกาขนนกถูกตับจุ่มน้ำหมึกเป็นระยะๆเพื่อขีดเขียนตัวหนังสือ

            หญิงสาววางปากกาขนนกลงเอนหลังพิงเก้าอี้ปิดเปลือกตาลงชั่วครู่ ก่อนที่ดวงตาสีนิลจะเปิดขึ้นอีกครั้งคริสปิดฝาขวดหมึกเก็บปากกาให้เข้าที่ ลุกขึ้นบิดตัวสองสามทีแก้อาการเมื่อยขบเหลือบตามองนาฬิกาเรือนใหญ่ในห้องเข็มสั้นชี้เลขสิบสองเข็มยาวชี้เลขเดียวกัน

            เซลินก้าวเท้าออกจากห้องทำงานใหญ่โตภายในบ้านสู่ห้องอาหารด้านล่างหัวหน้าแม่บ้านสั่งให้สาวใช้ยกสำรับอาหารขึ้นจัดเตรียมบนโต๊ะ

            “รอสักครู่นะเจ้าคะคุณหนูใหญ่” แม่บ้านร่างท้วมวัยกลางคนพูดขึ้นพร้อมสั่งให้คนอื่นๆจัดเตรียมมื้อกลางวันเร็วๆ คริสส่งยิ้มให้หัวหน้าแม่บ้าน “ไม่ต้องรีบก็ได้ค่ะป้าโซเฟีย ข้ายังไม่หิวเท่าไร”

            “ไม่ได้นะเจ้าคะคุณหนูของป้า คุณหนูต้องทานข้าวตรงต่อเวลาไม่เช่นนั้นจะเป็นโรคกระเพาะเอาได้นะเจ้าคะ” ป้าโซเฟียโบกไม้โบกมือนำเหตุผลมาอ้างเป็นการใหญ่ ป้าโซเฟียเป็นคนเก่าคนแก่ของบ้านเป็นบุคคลที่เห็นและดูแลคุณหนูทั้งสองแต่เล็กแต่น้อย “พวกเจ้ายกเร็วหน่อยสิ”

            “ป้านั่งกินกับข้านะ” เซลินเหลียวซ้ายแลขวาไม่เห็นใครอื่นนอกจากป้าโซเฟียจึงส่งสายตาอ้อนๆไปให้เนื่องจากเธอไม่อยากกินคนเดียวบนโต๊ะยาวยืดเช่นนี้ ที่สำคัญหล่อนไม่ได้กินข้าวกับป้าโซเฟียนานแล้วตั้งแต่กลับมาอยู่บ้านใหญ่ “นะๆๆ”

            “เอ่อ ไม่ดีมั้งคะคุณหนู” ป้าโซเฟียปฏิเสธที่จะทานข้าวพร้อมคุณหนูใหญ่ คริสจึงทำหน้างุยไม่แตะอาหารที่สาวใช้ยกมาวางตรงหน้าสักนิดจนหัวหน้าแม่บ้านต้องจำยอมในความดื้อรั้นของเซลิน “ก็ได้เจ้าค่ะป้ายอมแล้ว คุณหนูชอบทำแบบนี้ตลอดเลยนะเจ้าคะ”

            “ข้าทำกับป้าคนเดียวหรอก” อย่างที่เซลินว่านางไม่เคยอ้อนใครให้มากินข้าวด้วยนอกจากหัวหน้าแม่บ้านคนนี้ หญิงสาวหันไปสั่งสาวใช้อีกคน “ราเชลเอาจานมาให้ป้าโซเฟียด้วยนะ”

            “เจ้าค่ะคุณหนู” เด็กสาวผมน้ำตาลดวงตาสีเปลือกไม้ก้มหัวรับคำสั่งเดินเข้าห้องครัวนำจานเปล่าและช้อนส้อมมาเพิ่มสำหรับป้าโซเฟีย เป็นที่รู้กันดีว่าป้าโซเฟียแกรักคุณหนูทั้งสองเป็นอย่างมากและดูแลมาตั้งแต่เด็กๆจึงทำให้ทุกคนเข้าใจดีว่าทำไมป้าแกถึงสามารถทานอาหารกับคุณหนูได้

            “ป้าพรุ่งนี้ข้าจะออกทะเลดูการขนส่งสินค้านะ” เซลินพูดกับป้าโซเฟียขณะกินข้าว หญิงสาววัยกลางคนตกใจรีบห้ามปรามทันที “ไม่ได้นะคุณหนู ถ้าท่านโดนแบบคราวที่แล้วจะทำไงเจ้าคะ”

            “ข้าไม่คิดว่าจะโดนซ้ำหรอกนะ ข้าคงไม่โชคร้ายขนาดนั้น” เซลินหัวเราะเบาๆในลำคอ แต่ถ้าเขาคนนั้นมาปล้นเธอก็ไม่แน่เหมือนกัน “ป้าไม่ต้องกังวลหรอก”

            “ไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ” โซเฟียพูดอย่างกังวลคราวที่แล้วคุณหนูของเธอโดนโจรสลัดปล้นเรือกว่าจะกลับมาก็ปาไปหลายเดือนดีนะที่ไม่เป็นอะไรมาก “ข้ากลัวท่านจะเป็นอะไรไป”

            “คราวที่แล้วข้าไม่เป็นอะไร” ก็แค่เสียตัวเท่านั้นเอง คริสต่อในใจ “คราวนี้ข้าก็คงไม่เป็นอะไรเช่นกัน”

            “ยังไงป้าก็ขัดคุณหนูไม่ได้อยู่แล้ว” โซเฟียส่ายหัวให้ความดื้อรั้นของเซลิน “ป้าจะจัดกระเป๋าให้คุณหนูแล้วกันนะเจ้าคะ”

            เซลินยิ้มกว้างชวนหัวหน้าแม่บ้านกินข้าวต่อ

            เจ้านภากางปีกร่อนไปตามแรงลม ใต้ร่างของเหยี่ยวทะเลเป็นพื้นสมุทรใหญ่แสงแดดสะท้อนพื้นน้ำส่องประกายวิววับ ปีกยาวตัดผ่านกลีบเมฆาสะบัดทีทะยานไปหลายเมตร

            เจ้านภาร่อนไปถึงเกาะกลางทะเลมันบินวนรอบเกาะสองสามรอบ ดวงตาสีเหลืองสดเห็นจุดหมายปลายทางมันพุ่งตรงไปยังบุคคลคนนั้นทันที มันกระพือปีกต้านลมส่งเสียงคำรามก้องเรียกร้องความสนใจ

            ออร์แกนเบนสายตาไปยังเหยี่ยวทะเลยืนแขนไปข้างหน้าให้มันยึดเกาะ ต้นหนสาวพามันเข้าไปในห้องส่งให้มันบินไปยังคอนแกะเอากระบอกไม้ที่ผูกติดขามันออกมาถือเปิดฝานำข้อความข้างในออกมาอ่าน มือข้างหนึ่งลูบลำตัวมันก่อนจะไปเอาน้ำมาให้เจ้านภากิน

            “ขอบใจนะ” ออร์แกนเอ่ยกับเจ้าเหยี่ยวทะเลปล่อยให้มันได้พักผ่อนหลังจากการเดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลมา ร่างสูงโปร่งยัดกระดาษเข้าไปเหมือนเดิมตะโกนบอกคนรัก “ซีพี่ไปหาไอ้บีมันนะ”

            “อย่าไปนานนะพี่แกน” คุณหมอสาวตอบคนรักที่เดินเข้ามาหอมแก้มหล่อนฟอดใหญ่ "พี่ไม่ไปนานหรอก"

            "ยิ้มกว้างเชียวมีอะไรน่ายินดีอย่างนั้นเหรอคะ" ซีแนนถามคนรักที่ดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษหลังจากเนเหยี่ยวทะเลบินลงมาเกาะแขนเขา ออร์แกนยิ้มแกว่งกระบอกไม้ในมือไปมา "มีคนส่งจดหมายมาให้บีมันน่ะ พี่เลยจะเอาไปให้"

            "คงเป็นเรื่องดีสินะคะ"

            "สำหรับรายนั้นคงดีใจอยากออกเรือเลยล่ะ" เขาว่าขำๆ "พี่เอาไปให้เจ้าบีมันก่อนนะ"

            ออร์แกนเดินผิวปากไปบ้านริมหน้าผาพาตัวเองขึ้นไปบนบ้านเคาะประตูสองสามทีพอเป็นพิธีเอ่ยปากเรียกคนใบบ้านที่นั่งเอกขเนกอยู่ชานเรือน "บีข้ามีของมาให้"

            "อะไรล่ะ" บียื่นมือคว้ากระบอกไม้ที่อีกฝ่ายโยนให้ตน คิ้วเขาขมวดเข้าหากันน้อยๆด้วยความสงสัย ออร์อกนพยักเพยิดให้เขาเปิดกระบอกไม้ดูของข้างใน "จดหมายใครส่งมา"

            "คนนั้นที่อยู่ใกล้ๆเมียเจ้าน่ะ" ออร์แกนไหวไหล่ถือวิสาสะนั่งลงข้างๆห้อยเท้า "ข้าว่าเจ้าคงชอบนะ"

            บีรีบเปิดตั้งแต่รู้ว่าใครส่งมาให้ กระดาษแผ่นเล็กเขียนด้วยอักษรอันเป็นเอกลักษณะของคนเขียนทำให้บีรู้ได้ทันทีว่าใครเป็นคนส่ง รอยยิ้มถูกวาดขึ้นบนใบหน้าคมทันที

            "ออกเรือไปแดนเหนือเราจะไปปล้นกัน"

'เซลินจะไปแดนเหนือในเร็ววัน'

Talk 21/3/60

กัปตันบีมาล่ะน้าาาาาาา ไรต์มีตังค์จ่ายค่าตัวเฮียแล้วโว้ยยยย

ครบแล้วสำหรับตอนนี้เย่ๆๆๆ

Talk 19/3/60

พันเอกของเราป่วยจนเป็นบ้าไปแล้วล่ะเธอ

แล้วคุณหนูใหญ่จะส่งใครไปคุมการขนส่ง

แล้วเมื่อไรกัปตันบีจะมา

คิดถึงไรต์ไหม ไรต์คิดถึงทุกคนนะ จุ๊บๆ