คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบท
เมือท่านาให่ปลายแหลมมหาสมุทรทาเหนืออทวีป เสีย๊อแ๊อแัระมไปทั่วเนื่อารนี้เป็นที่นถ่ายแลเปลี่ยนสิน้าระหว่าประเทศหรือ่าเมือ
ท่าเทียบเรือำนวนมาเรียรายเป็นแถบอย่ามีระเบียบ
ที่สำัท่าแห่นี้มีเินสะพัมาที่สุไม่ว่าะเป็นาร้าาน าร้าาย
โรแรมที่พั สถานที่ท่อเที่ยว ส่วนมานส่วนให่มัใ่ที่นี่เป็นทาผ่าน
ผู้มีอิทธิพลในาร้าายหนี้ไม่พ้นระูลหอวั
ระูลหอวัเป็นผู้ีเ่ามาแ่รำแ่โบราเป็นเ้าอธุริมามายั้แ่เออท่าเทียบเรือทั้หม
ธุริโรแรม ร้านอาหาร
ไม่แปลที่ระูลหอวัะร่ำรวยมหาศาลวามหวัอระูลถูส่่อไปยัลูายนโอระูล
น่าเสียายที่ในรุ่นนี้ทายาทอระูลเป็นผู้หิทัู้่
ลูสาวนโนามว่าเลินหรือริส ส่วยน้อสาวื่อพลอย
ารทำิารทั้หลายเหล่านี้ทำให้สอพี่น้อ้อศึษาารทำานทั้หมไม่ว่าะารบริหารธุริ
ารลา และอื่นๆมามาย
นลูสาวนสุท้อเิอาารเบื่อหน่ายทิ้ารทิ้านให้นเป็นพี่ทำส่วนัวเอไปทำธุริส่วนัวอย่าร้านเสื้อผ้าึถูพ่อแม่หาว่าเป็นเ็นออ
ันั้นแล้ววามหวัในารสืบ่อิารึไปสู่เลินทันที
“พลอย!”
หิสาวร่าสูเือบ 170 เนิเมรเรียน้อสาวเสียัลั่นบ้าน
เ้าอื่อหันมาามเสียแหบๆอผู้เป็นพี่ พลอยหิสาวร่าเล็มีรูปแบบารแ่ายเพาะัวแม้ะูแปลาไปบ้า
“อะไรเหรอพี่ริส”
พลอยเอียอถาม
หล่อนินเสียแล้วที่พี่สาวหล่อนมัเรียื่อเธอเสียัลั่น
แน่นอนว่าเธอไม่ลัวพี่สาวนนี้หรอ
“พลอยะอยู่บ้าน่วยานพี่บ้าไ้ไหม
เรื่อร้านเสื้อผ้าเอาไว้่อนไ้ไหม” ริสปรับน้ำเสียให้อ่อนลเล็น้อย
ใ่เธอเหนื่อยที่้อแบรับานทุอย่านเียวแบบนี้้วยวัยเพีย 22 ปี เท่านั้น
“็พลอยเบื่อนิ
านบ้าบออะไรไม่รู้พลอยไม่อยาทำ พลอยอยาทำานที่พลอยอยาทำบ้านิ
ไม่มีพลอยสันาน็ไม่สะุอยู่แล้วนิ พี่ทำมาั้หลายปียัทำไ้เลย” พลอยะโนลั่น่อนวิ่หนีออาบ้านทันที เธอน้อยในในรอบรัวัวเอไม่มีใรเ้าใเธอสัน
ใ่ว่าทุน้อมาอบานแบบนี้สัหน่อย เธอ็แ่อบเสื้อผ้าเท่านั้นเอ
“พลอย!
พลอย! ฟัพี่่อน พี่อโทษ” นเป็นพี่วิ่ามน้อสาวพร้อมเรียื่อน้อเสียัแ่พลอยไม่ทันลับมามอเธอเลย
หิสาวทรุัวลบนพื้นหินอ่อนเย็นเียบปล่อยให้น้ำาไหลเียบๆ
“ริส
พลอยเป็นอะไรไปสวนันเมื่อี้พลอยไม่ทัหวานเลย” สาวร่าสูอีนที่พึ่เินเ้ามาในัวบ้านเอ่ยปาถามร่าเล็ว่า
่อนะวิ่เ้ามาปลอบเมื่อเห็นน้ำใสๆที่ไหลผ่านวาเรียวเล็ “ริสเป็นอะไรไปร้อไห้ทำไม บอหวานไ้นะเพราะพลอยใ่ไหม
หวานะไปพาพลอยมาเอ”
เลินึแนร่าสูเอาไว้ไม่ให้ไปามน้อสาวอเธอมา
หล่อนส่ายหน้าเป็นเิบอว่าไม่เป็นอะไร เธออให้เาอยู่รนี้ในยามที่หล่อนอ่อนแอ
“ริสไม่เป็นไรพลอยไม่ไ้ทำอะไรผิ
ริสันให้น้อมา่วยานอที่บ้าน”
รัษ์ภัอปลอบร่าเล็
หล่อนเป็นทหารเรือหินแรที่ไ้ึ้นำแหน่พันเอออพันทหารเรือ “หวานอยู่รนี้นะไม่้อร้อไห้”
“อือ”
“ุหนูเลินอรับ”
นรับใ้ร่าเล็วิ่เ้ามาในบ้าน
“มีอะไร”
ริสปาน้ำาออ
หล่อนะอ่อนแอ่อหน้า้ารับใ้ไม่ไ้ีสีหน้านิ่ไร้อารม์
“ท่าเรือที่ประเทศทาะวันมีปัหาอรับ
นายท่านมีำสั่ใหุ้หนูเินทาไปหาในวันรุ่อรับ” ายหนุ่มรายานะาน
“้าเ้าใแล้ว
มีานอะไร็ไปทำะ” เลินโบมือไล่นรับใ้ออไป
ร่าเล็ถอนหายใเฮือให่อย่าเหนื่อยอ่อน ่อนส่ยิ้มาๆให้พันเอสาว
"ริส้อไปัอ่อนนะะ"
"พรุ่นี้หวานะไปส่ริสนะ"
น้ำหวานพยัหน้าเบาๆอย่าเ้าใานแบบนี้ะเี่ยอนไม่ไป็ไม่ไ้
"อือ"
เลินยิ้มรับ
วันรุ่ึ้น
เสียน้ำทะเละระทบทำนบันน้ำแสะวันสาส่อลบนท้อทะเลสะท้อนประายวิบวับให้แสบา
เรือวานิทอสมอลอยลำเทียบท่า เหล่าลูเรือนอึ้นเรืออย่าแ็ันหิสาวร่าเล็ยืนมอเรือสิน้า้วยสีหน้าไร้อารม์
"เินทาีๆนะะ"
พัเอหิยืน้าๆร่าเล็พู้วยวามเป็นห่วมามายยิ่นั
"ระวััว้วยอย่าไ้เื่อใใรเ็าในทะเล"
"ริสะระวั
ไว้เอันนะ" ลูสาวนโอระูลหอวัเอ่ยปาลาน้าๆ่อนะ้าวเท้าึ้นเรือสั่ให้ถอนสมอมุ่หน้าสู่ทิศะวัน
3
วันผ่านไป
อบัาารทหารเรือ
"พันเออรับ
มีรายานมาาทะเลทาะวัน เรืออุหนูเลินถูปล้นอรับ
ปัุบันยัหาัวุหนูไม่พบอรับ" ทหารเรือยศน้อยรายานเสียัฟัั
"อะไรนะ"
ปาานนในมือร่วหลุามือเรียวสวย
หล่อนำหมัแน่นทุบโ๊ะเสียััฟันร๊อๆ้วยวามเ็บใ "เรียมเรือให้้า
้าะไปามหานาเอ"
อี 2
วันผ่านไป
เมือท่า ประเทศะวัน
"นายท่านอรับอทัพเรือที่ึ้นราพัเอรัษ์ภั
มีรายานว่าเรืออุหนูให่ถูโรสลัปล้นอรับ
อนนี้พันเอยัหาัวุหนูไม่พบอรับ"
พ่อบ้านประำัวนายท่านระูลหอวัรายานทุสิ่ที่ไ้รับรู้มาาหมายที่ไ้รับมา
"ริส"
ทันทีที่ไ้ยิน่าวลูสาวอันเป็นที่รัหายสาบสูไปลาทะเลนายหิหอวัถึับเป็นลมหมสิไป
เหล่าสาวใ้เ้าประอร่านายหิให้นั่พั
"แบ่อเรือออามหาลูสาว้าเี๋ยวนี้
บอให้ยัยลูนอออ้าูแลาน้วย"
Talk
เอาอนแรมาฝา
เป็นไมั้่ะเม้นบอไ้นะ รัรีทุท่าน
ใรรอ พาราเลล รอแฟร็บ ำลัปั่นอยู่
เปิเทอมมา 4 วันารบ้านท่วมหัวเหมือนหยุ 3 ปี
*แ้ำผิ
ความคิดเห็น