เจ้านาง...ยอดดวงใจ

ลำดับตอนที่ #8 : ประสบ.....พบพักตร์

ประสบ....พบพักตร์

ณ.....แคว้นยะภี

นานแล้วสินะ …..หลังจากกลับบ้านเมืองคราวนั้นก็ไม่ได้กลับมาอีกเลย ทุกอย่างยังเหมือนเดิม สวยงามราวกับสวรรค์บนดิน

“ขอประทานอภัยเจ้าค่ะ เจ้าหลวงกับเจ้านางให้เชิญเสด็จเข้าไปได้เจ้าค่ะ” เสียงของมหาดเล็กปลุกให้เจ้าชายทั้งสององค์ตื่นจากความคิดที่แตกกันไปคนละทาง

�������������� โอ้นี่หรือราชโอรสทั้งสองพระองค์ ที่เคยวิ่งเล่นกับเจ้าน้อยเมื่อวันวาน มาวันนี้ช่างสง่างามเสียนี่กระไร

องค์โตหล่อเหลาคมคายสมชายชาตรี������ องค์น้องก็งดงามปานเทพบุตรมาจุตติ ก็เพราะงามอย่างนี้เล่า ถึงได้มีข่าวกับอิสตรีมิเว้นวาย

“กำจร ใช่หรือไม่” สิ้นสุรเสียงที่เอ่ยถาม ก็ยังความปลื้มปิติให้แก่มหาดเล็กที่เคยรับใช้ใกล้ชิดเมื่อคราวก่อนไม่น้อย

“เจ้าค่ะ ทรงจำหม่อมฉันได้ด้วยหรือเจ้าคะ”

“จำได้สิ เจ้ายังให้เราขี่หลังอยู่เลย” พระองค์น้องก็ทรงจำได้เหมือนกัน

“ไปกันเถอะเดี๋ยวเจ้าอาจะรอนาน” ทรงหันไปกล่าวกับเจ้าหน่อแก้ว

����������������� พอทั้งสองพระองค์ก้าวเข้ามาในท้องพระโรง � � ก็บังเกิดเสียงอื้ออึงของเหล่านางกำนัล�� ที่ตกตะลึงกับพระสิริโฉมหล่อเหลาสมคำร่ำลือ

“พอแล้วเงียบได้หรือยัง” เจ้าหลวงทรงตรัสขึ้น ยังให้เสียงนั้นเงียบลงอย่างรวดเร็ว

“หลานขอไหว้สา เจ้าอา เจ้าค่ะ” สองพระองค์ตรัสพร้อมกัน

“เป็นอย่างไดบ้าง เดินทางเหน็ดเหนื่อยหรือไม่” � �� อืมสมดั่งคำเล่าลือจริง ๆ ว่าเหมือนเทพบุตรมาจุตติ ช่างหล่อเหลา องอาจสมชายชาตรี

“ไม่เจ้าค่ะ”

เจ้านางเสด็จจจจจจจจจจจจจจแล้วววววววววววววววววว

�������������� พอสิ้นเสียงมหาดเล็ก ก็ปรากฏร่างงามในอาภรณ์สีแดง นุ่งผ้าซิ่น เกษาเกล้ามวยปักด้วยดอกไม้ ช่างงามหนักหนา ผิวเหลืองผ่องน่ามองยิ่ง���� เหล่าทหาร เสนา อำมาตย์ ที่ตามเสด็จ ไม่เว้นแม้แต่เจ้าชายรูปงามทั้งสององค์ ต่างตะลึงในความงาม

“งามจริงหนอเจ้า กิริยามารยาทช่างอ่อนช้อยนัก” ด้วยถูกพระทัยนักทำให้เจ้าหน่อคำ จึงมองนางมิวางตา

“� \"กิรินา\" � ของเราว่างามแล้ว� ยังสู้ไม่ได้เลย ” เจ้าหน่อแก้วนีกเปรียบเทียบในพระทัย

��������� องค์ใหนนะเจ้าหน่อแก้วของเจ้า� คงมิใช่องค์ที่จ้องพี่มิวางตานี่นะ� เจ้าจะทำอะไรหนอ ถึงไม่ยอมเข้ามาพร้อมกัน ดูสิเห็นหลังไวๆ แล้วไปหลบทำไมที่หลังม่านนั่นน๊า��

“ไหว้สาเจ้าค่ะ” ร่างงามกล่าว พร้อมประนมมือไหว้ องค์ชายทั้งสอง

���������� ด้วยรู้ว่านางนี้มิใช่เจ้านางน้อย ด้วยความที่ไม่คุ้นเคย จึงได้แต่ยกมือรับไหว้ แล้วยิ้มบาง ๆ ให้นาง แต่พระเนตรนี่สิมิอาจวางจากพักตร์ของนางได้เลย �� พอนางยิ้มตอบ�� ก็ทำให้พระทัยชายชาติทหารอย่างเจ้าหน่อคำ หวั่นไหวมิใช่น้อย นางเป็นใครกันนะ� ถึงได้มาอยู่ที่นี่

ผิดกับอีกองค์ช่างที่ไม่รู้เสียจริง ๆ ว่านี่หาใช่น้องน้อยของพระองค์ จึงเอื้อมพระหัตถ์ไปรับไหว้

“น้องน้อยของพี่”

ใช่แล้วองค์นี้แหละเจ้าหน่อแก้ว แล้วทำไมถึงจำน้องหญิงไม่ได้นะ � แย่ละสิ ! น้องพี่เจ้าคงเห็นแล้ว..โธ่..เจ้าจะเจ็บปวดเพียงใดหนอ� เมื่อคนที่เจ้าเฝ้ารอทุกลมหายใจ กลับจำเจ้าไม่ได้

เมื่อทรงเห็นว่าเจ้าหน่อแก้ว เข้าพระทัยผิด ว่าเจ้านางอัญจิมา เป็นพระธิดาในพระองค์ ก็ทรงรีบตรัสบอกเร็วพลัน

“มิใช่น้องหรอก หน่อแก้ว นี่คือหลานสาวอาเอง ชื่อเจ้านางอัญจิมา”

ถึงว่าทำไมแปลก ๆ ถ้าเป็นเจ้าคงไม่ถอยหนีพี่แบบนี้ �� แล้วเจ้าไปอยู่ที่ได���� ถึงไม่มารับพี่เล่า

อีกด้านนึงของผ้าม่านกั้นนั้น ร่างบางที่ถูกกล่าวถึงกำลังกลั้นน้ำตา มิให้ไหลจากดวงเนตร อย่างน่าสงสาร …... �� แค่อยากเห็นพระพักตร์ให้หายคิดถึง� จึงได้แอบมองจากตรงนี้� มิคิดเลย...พระองค์กลับจำน้องไม่ได้เลยสักนิด � น่าน้อยใจนัก � เสียแรงที่น้องเฝ้าคิดถึง ไม่ว่ากี่ปีพระพักตร์ก็ยังอยู่ในใจน้องมิรู้เลือน� ทำไมพระองค์ถึงทรงจำน้องไม่ได้� แล้วสัญญาที่เคยให้ไว้กับน้องเล่าจะยังทรงจำได้อยู่หรือเปล่า.......

“แล้วน้องไปไหนเสียเล่าอัญจิมา ?” � ทรงตรัสถามเจ้านางอัญจิมา ด้วยกลัวว่าเจ้าหน่อแก้วจะเสียพระพักตร์

������������ ป่านนี้น่าจะมาได้แล้วนี่ ทรงเห็นเตรียมฉลององค์ไว้ตั้งแต่ได้รู้ข่าวว่าเจ้าพี่ทั้งสองจะมา ตื่นเต้นดีใจเป็นหนักหนา แล้วเหตุใดป่านนี้ถึงยังไม่มาเสียที

“เอ่อ.......น้องหญิง......” ด้วยไม่รู้ว่าจะทรงตอบอย่างไร ว่าคนที่ถูกถามถึงนั้น มาถึงนานแล้ว ตอนนี้คงกำลังน้อยพระทัย ที่เจ้าพี่ทรงจำไม่ได้ จึงทำให้ทูลอย่างตะกุกตะกัก

ถ้าไม่ออกไปตอนนี้ เห็นทีพระพี่นางต้องแย่แน่ ทำอย่างไรดีเล่าไม่อยากเห็นพระพักตร์คนขี้ลืม แต่ถ้าทำเช่นนั้นพระบิดา พระมารดา คงเสียพระพักตร์แย่

“ลูกอยู่นี่เจ้าค่ะ” พลันทุกสายตา ก็จับจ้องเจ้าของสุรเสียงที่หวานใส ไพเราเสนาะหูยิ่งนัก

����������������� โอ้..... นี่หรือเจ้านางน้อยแห่งแคว้นยะภี ทำบุญด้วยสิ่งใดหนอพระสิริโฉมถึงงดงามดั่งนางฟ้า พระพักตร์นั้นช่างอ่อนหวาน พระเนตรกลมโตหวานใส โอษฐ์นั่นรึก็ได้รูปสีชมพู ยิ่งทรงฉลองพระองค์ด้วยสีชมพูยิ่งขับผิวนั้นให้ขาวผ่องดังไข่ปลอก เกษาที่เกล้ามวยแล้วปล่อยชายให้เคลียข้างแก้มนวล ยิ่งส่งให้พระพักตร์นั้นยิ่งหวานซึ้งจับจิต

����������������� เจ้างดงามยิ่งนัก มิน่าเล่าพระบิดาถึงได้มั่นพระทัยนักหนาว่าเจ้าน้องชายตัวดี�� ไม่มีทางปฏิเสธการแต่งงานแน่นอน � � � งามเพียงนี้ไงเล่า�� ชายใดจะปฏิเสธได้ลง � �� นับว่าเป็นโชคดีของเจ้าแล้วหน่อแก้ว ..������ นั่นไงมองตาไม่กระพริบเลยสิเจ้าน้องชาย �

� � � � � � � � � � ด้วยเป็นชายด้วยกันย่อมรู้ดีว่าน้องชายนั้น พึงใจอิสตรีตรงหน้าเพียงใด ดูซิจะยังบอกว่ารักเหมือนน้องสาวอยู่มั้ย

“น้องขอไหว้สาเจ้าพี่เจ้าค่ะ” � � ทรงไม่ดีพระทัยที่ได้พบน้องเลยหรือเจ้าคะ�� เหตุใดพระพักตร์จึงเฉยชามิเห็นดีพระทัยเหมือนตอนทรงเห็นพี่นางอัญจิมาเล่า

ด้วยทรงน้อยพระทัยที่เจ้าพี่ทรงจำไม่ได้ จึงทำให้เจ้านางน้อยเข้าพระทัยว่าเจ้าพี่คงไม่ดีพระทัยที่ได้พบกัน ถึงได้ทำเฉยชา หารู้ไม่ว่าความจริงแล้วทรงตกตะลึงในความงามจนทำองค์ไม่ถูกต่างหา

������������������ เมื่อทรงเห็นว่าน้องชายตัวดีมัวแต่ทำองค์ไม่ถูก จึงทรงอ้าพระกรกอดรับขวัญน้องสาวตัวน้อยของพระองค์ด้วยความคิดถึงและเอ็นดูดั่งน้องในอุทร

“โตเป็นสาวแล้วนะเจ้าน้อย”

“น้องคิดถึงเจ้าพี่ที่สุดเลยเจ้าค่ะ”

จะทรงรู้มั้ยหนอว่าใครบางคนน้อยพระทัยนักหนา ที่ไม่เอ่ยทักทายสักคำ

เจ้าเป็นคู่หมายของพี่นะ มิใช่เจ้าพี่หน่อคำ ทำไมถึงไม่กอดพี่บ้างนะ แล้วเจ้าไม่คิดถึงพี่บ้างเลยหรือไร พระพักตร์จึงหมองเศร้านัก

เมื่อทรงเห็นว่าอะไรเป็นอะไร ก็ทรงเข้าพระทัยในทันทีว่า พระธิดาตัวดีของพระองค์คงแผลงฤทธิ์ใส่เจ้าพี่ที่เฝ้ารอคอยเป็นแน่แท้ � อืมนะหน่อแก้วเอ้ยใครใช้ให้เจ้าจำน้องไม่ได้เองหละ อาคงช่วยเจ้าไม่ได้แล้วหละ

“เอาหละ เดินทางมาไกล พวกเจ้าคงเหน็ดเหนื่อยไม่น้อย ไปพักผ่อนก่อนเถอะ อาหญิงจัดให้พวกเจ้าพักในคุ้มที่พวกเจ้าเคยอยู่นั่นแหละ”

“เจ้าน้อย กับ อัญจิมา พาพี่ไปที่พักเถอะลูก” � อืมอาช่วยเจ้าได้แค่นี้แหละนะ

เพราะรู้ว่าถ้ายังคงอยู่ในสายพระเนตร � � เจ้าหน่อแก้วคงมิกล้าตรัสอะไรแน่ จึงได้บอกให้กลับที่พัก เพื่อที่จะได้เปิดโอกาสให้ทั้งสองคนปรับความเข้าใจ ทำไมจะไม่รู้ว่าต่างคิดถึงกันเพียงใด โดยเฉพาะธิดาขององค์เองที่เฝ้ารอคอยเจ้าพี่มานานแรมปี คงน้อยใจที่เจ้าพี่ทรงจำไม่ได้สินะ ถึงได้หน้างออย่างนั้น

“เอ่อ เจ้านางทรงพาหม่อมฉัน เที่ยวชมสวนหน่อยได้มั่ยเจ้าคะ”

ทรงอยากให้ทั้งสองเข้าใจกัน เจ้าหน่อคำจึงได้ตรัสชวนเจ้านางอัญจิมา พาเที่ยวชมสวนดอกไม้เมืองหนาวของยะภี ที่ขึ้นชื่อว่างามนัก .....อยากรู้จริงว่าจะงามกว่าคนพาชมมั้ยนะ....

“เจ้าค่ะ”� ทรงตอบรับ� ด้วยรู้เหตุผลที่ทรงชวน


ขึ้นอยู่กับพระองค์แล้วนะ� ดูซิว่าจะปราบพยศเจ้าตัวน้อยที่พร้อมจะแผลงฤทธิ์� นี่ยังไง