เจ้านาง...ยอดดวงใจ

ลำดับตอนที่ #6 : จุดเริ่มต้น.....แห่งความเจ็บช้ำ

จุดเริ่มต้นแห่งความเจ็บช้ำ

ในคุ้มหลวง.......แคว้นยะภี

“พี่ส่งสารไปถึงสายคำปันแล้วนะ ทวงถามถึงคำตอบของหน่อแก้ว เห็นทีว่าอีกไม่เกิน 5 วันคงได้คำตอบทางนั้น”       ทรงตรัสบอกกับเจ้านางสายหยุดผู้เป็นชายา

“เจ้าพี่น้องขอถามอะไรสักอย่างนะเจ้าค่ะ”

“ถ้าแม้นว่าการนี้มิได้เป็นอย่างที่ทรงตั้งพระทัย พระองค์จะทรงทำเช่นไรเจ้าคะ เวลาก็ผ่านมานานหลายปีน้องมิรู้ว่าทางหน่อแก้วนั้นจะเป็นเช่นไร ข่าวคราวก็เงียบหายไปเลย เห็นมีแต่สารจากหน่อคำเท่านั้นที่ส่งมาหาเจ้าน้อยของเรา”

                   ด้วยความเป็นแม่จึงทำให้เจ้านางทรงเป็นทุกข์อย่างหนัก รู้ว่าตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมา เจ้าน้อยของนางก็ยังปักใจมั่นอยู่กับเจ้าพี่หน่อแก้วเท่านั้น หากแต่ทางนั้นเล่ามิเคยส่งข่าวคราวอันใดมาเลย ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าต้องทรงมั่นหมายกัน ทีแรกทรงคิดว่าคงเป็นแค่ความรู้สึกรักผูกพันธ์ตามภาษาเด็ก แต่ความเป็นจริงแล้วไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเพียงใด พระธิดาของนางก็ยังรักและยึดมั่นในคำสัญญาที่เจ้าหน่อแก้วให้ไว้ไม่เสื่อมคลาย นางต้องทนเห็นพระธิดาองค์น้อยเสียพระทัย ซ้ำแล้วซ้ำเล่า หลังจากที่ได้รับจดหมายจากเจ้าพี่หน่อคำ หาได้มีจดหมายจากใครคนนั้นที่ทรงเฝ้ารอ

“เจ้าคิดมากไปหรือเปล่าสายหยุด พี่ว่าเดี๋ยวทุกอย่างก็ดีขึ้นเอง เพียงแค่รอคำตอบเท่านั้นเอง”

               ขออย่าให้คำตอบนั้นทำให้พระธิดาของนางต้องเจ็บปวดเลย........ ด้วยข่าวที่ได้ยินมานั้นต่างเล่าลือถึงสองเจ้าชายรูปงาม ว่าทรงเก่งกล้าสามารถ จนทั่วแว่นแค้วนใดก็อยากได้เป็นเขย แถมยังครบสูตรสำเร็จของชายชาตรีทั่วไปทั้ง สุรา นารี

ณ.....คุ้มเจ้าน้อยแสนงาม

“เป็นไรไปจ้ะน้องพี่”

“ พี่ได้ยินว่าท่านลุงส่งสารไปแคว้นเมืองแมนแล้วนะ” พอสิ้นเสียงบอกกล่าวของเจ้านางอัญจิมา

พระพักตร์ที่หวานซึ้ง งดงามราวนางฟ้ามาจุตติ บังเกิดยิ้มเยือนเต็มพระพักตร์ แทนความหมองเศร้าที่มีให้เห็นยามอยู่องค์เดียว

“จริงหรือเจ้าคะ”     
                     แต่เมื่อพอนึกได้ถึงคำบอกเล่าของคำแก้วนางกำนัลคนสนิท ที่ได้ยินข่าวมาว่า คนที่พระองค์ทรงเฝ้ารอมาเป็นเวลา 8 ปีนั้น มิทรงเคยขาดหญิงข้างพระวรกายเลย เพียงแต่มิเคยทรงแต่งตั้งผู้ใดเป็นพระชายาเท่านั้นเอง ใบหน้านั้นก็กลับหมองเศร้าลงอีกทันใด

หรือจะทรงลืมคำสัญญาที่ให้ไว้กับน้องแล้ว...............