เจ้านาง...ยอดดวงใจ

ลำดับตอนที่ #3 : ลาแล้ว.....มิลาลับ

“เจ้าพี่ หน่อคำ”

“เจ้าพี่หน่อแก้ว”

                        นี่คือเสียงที่เหล่าทหาร นางกำนัล ได้ยินจนชินหู ไม่ว่าเจ้าพี่ทั้งสองไปอยู่ที่ใด ก็จะมีเงาของคนตัวน้อยติดตามอยู่ร่ำไป

ด้วยวัยที่ใกล้เคียงกันทำให้ทรงสนิทสนมกับเจ้าพี่หน่อแก้วมากกว่า  จึงเป็นภาพที่คุ้นตาที่เห็นคนร่างน้อยไปนั่งเรียนกับเจ้าพี่เสมอ

“เจ้าน้อย อย่ากวนเจ้าพี่สิลูก เจ้าพี่ต้องเรียนหนังสือนะลูก”

เจ้านางสายหยุดตรัสกับผู้เป็นธิดา เพราะรู้ว่าลูกสาวตัวน้อยติดเจ้าพี่เหลือเกิน จนมิยอมไปเรียนการสตรีของตัวเอง

“ลูกอยู่เฉย ๆ ไม่ได้กวนเจ้าพี่นี่เจ้าคะ” คนตัวน้อยหันมามองพระมารดาพร้อมกล่าวแก้องค์

“น้องมิได้กวนหรอก เจ้าค่ะ อาหญิง” ด้วยความที่กลัวคนตัวน้อยจะโดนดุ เจ้าพี่ที่แสนดีจึงรีบแก้ต่างให้

“เป็นเพราะเจ้าตามใจน้องแบบนี้นะสิ ถึงได้ติดเจ้ามากขนาดนี้แล้วถ้าวันใดที่เจ้าเรียนสำเร็จ ต้องกลับบ้านเมือง น้องจะทำเยี่ยงไร”

“ไม่เจ้าค่ะ น้องไม่ให้เจ้าพี่กลับ ฮือ ฮือ”

                   โดยไม่ทันตั้งพระองค์ คนตัวน้อยก็โผเข้ากอดเจ้าพี่ทันได เจ้าหน่อแก้วจึงโอบกอดเจ้าน้อยทั้งสองพระกร พอได้สดับฟังคำเว้าวอนของคนตัวน้อย พระทัยเจ็บปวดยิ่งนัก ด้วยรู้อยู่แล้วว่าสักวันหนึ่ง พระองค์ต้องกลับบ้านเมือง เหมือนดั่งคำของเจ้านางสายหยุด แล้วถ้าถึงเวลานั้นจริง ๆ พระองค์จะตรัสเช่นไรกับคนตัวน้อยที่อยู่ในอ้อมพระกรตอนนี้

“พี่ยังไม่กลับหรอกนะ โอ๋นิ่งซะนะคนดีของพี่”

โธ่ ลูกสาวแม่ ถ้าถึงวันนั้นจริง ๆ เจ้าจะเป็นเช่นไร แม่ไม่อยากนึกภาพจริง ๆ หน่อแก้วก็ช่างกระไร ตัวก็เพียงเท่านี้ ยังรู้จักปลอบใจน้อง

ช่างเหมาะสมกันจริง ๆ คงเป็นคำพูดของเหล่านางกำนัลทั้งหลายที่พร้อมใจกันพูด เมื่อเห็นภาพทั้งสองพระองค์

และแล้ววันเวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว...........

ณ....คุ้มสองราชโอรส

                ภายในคุ้มส่วนพระองค์ของ 2 ราชโอรส ที่ทรงใช้พักพิงเป็นเวลาเกือบ 5 ปีที่ทรงมาศึกษายังต่างแคว้น วันนี้เจ้าหลวงได้เสด็จเป็นการส่วนพระองค์เพื่อมาพบ กับ 2 ราชโอรสของสหายรัก ด้วยเรื่องที่ต้องคุยวันนี้ สำคัญต่อแคว้นยะภีเป็นอย่างมาก

“คงถึงเวลาที่เจ้าทั้งสองต้องกลับบ้านเมืองแล้วสินะ”            
                 ทรงเพ่งพิศดู 2 ขัติยราช ที่ทรงสอนสั่งวิชาการปกครองแขนงต่าง ๆ ทั้งการรบ การบริหารงานบ้านเมืองให้ตลอดเวลา 5 ปีที่ผ่านมา จากราชโอรสองค์น้อยตอนนี้กลายเป็นหนุ่มน้อยรูปงาม ที่เก่งกล้าสามารถหาใครเทียบได้ทั้ง 2 องค์

“ปีนี้พวกเจ้าอายุได้เท่าไหร่กันแล้วหละ อารู้สึกเหมือนพวกเจ้าเพิ่งมาถึงเมื่อวานนี้เอง” ทรงตรัสถาม

“หลานได้ 18 ชันษา เจ้าค่ะ” เจ้าหน่อคำ ตอบด้วยสุรเสียงที่ห้าวหาญสมชายชาตรี

“หลานได้ 15 ชันษาเจ้าค่ะ” เจ้าหน่อแก้ว ตอบด้วยสุรเสียงเช่นเดียวกัน

“อืม พวกเจ้าโตพอที่รับรู้ได้แล้วสินะ     อย่างที่พวกเจ้ารู้ว่าอามีลูกสาวคนเดียวคือเจ้าน้อย    ในวันข้างหน้าคงลำบากถ้าจะให้นางขึ้นครองเมืองแทนอา      ดังนั้นอาจึงได้ทำสัญญาไว้กับพ่อของเจ้าว่า ….อาจะยกเจ้าน้อยพร้อมบ้านเมืองให้เจ้าคนใดคนหนึ่งดูแล อาได้ตกลงกับพ่อของเจ้าแล้วว่าให้ หน่อคำไปดูแลแคว้นเมืองแมนของพ่อเจ้า”    
     
                  ทรงหันพระพักตร์มาทางราชโอรสองค์เล็กของพระสหายรัก

“เจ้าจะว่าอย่างไรหน่อแก้ว ถ้าอาจะยกเจ้าน้อยพร้อมบ้านเมืองนี้ให้เจ้าดูแลต่อไป”

“อารู้ว่าตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา พวกเจ้ายังชันษาเยาว์กันนัก”      หลังจากที่รอฟังคำตอบจากโอรสองค์น้อง เป็นเพลาหลายนาที ก็ยังมิได้คำตอบอันใด

“อายังไม่เอาคำตอบจากเจ้าก็ได้ ให้เจ้ากลับบ้านเมืองเสียก่อน แล้วเมื่อถึงเวลา อาจะขอคำตอบจากเจ้าอีกครั้งหนึ่ง”

              ด้วยเข้าใจว่ายังทรงเล็กนัก จึงยากที่จะตัดสินพระทัยในตอนนี้ ได้แต่ทรง หวังไว้ในพระทัยว่าคงไม่ทำให้อาผิดหวังนะ หน่อแก้ว

“ไปลาน้องเสียนะ คงกำลังรอเจ้าทั้งสองคนอยู่” ตรัสแล้วก็ดำเนินกลับคุ้มส่วนพระองค์

เวลาแห่งการพิสูจน์รักแท้ได้เริ่มขึ้นแล้วสินะ....................