เจ้านาง...ยอดดวงใจ

ลำดับตอนที่ #1 : จากบ้าน.........

จาก......บ้าน

                         ณ ถิ่นฐานดินแดนอันแสนไกล ยังมีแคว้นต่าง ๆ ที่ปกครองด้วยพ่อเมือง อยู่รายล้อมตามหุบเขาที่มีความสวยงามจับตาไปด้วย ต้นไม้ ดอกไม้ นานาพันธ์ สีบเนื่องมาจากความอุดมสมบูรณ์ ปกคลุมไปด้วยสายหมอก ทำให้ดินแดนนี้เปรียบเหมือนสวรรค์บนดินก็มิปราน...

                       หนึ่งในแคว้นต่าง ๆ นั่น แคว้นเมืองแมนและแคว้นยะภี ต่างมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมากกว่าแคว้นไหน ๆ เนื่องจาก พ่อเมืองทั้งสองเป็นเพื่อนรักกันมาตั้งแต่เด็ก ศึกษาวิทยการปกครองและการต่อสู้มาจากอาจารย์เดียวกัน ต่างให้คำสัตย์สาบาน จะเป็นเพื่อนรักกันจนตาย

                       คว้นเมืองแมน ปกครองด้วยพ่อหลวงสายคำปัน มีราชโอรส 2 พระองค์ คือ เจ้าหน่อคำ และเจ้าหน่อแก้ว  สองราชโอรสทรงเป็นที่รักของพ่อหลวงและพสกนิกรเป็นอย่างมาก

ณ.. ท้องพระโรงแคว้นเมืองแมน

“พ่อคิดว่าถึงเวลาแล้วที่เจ้าทั้งสองต้องเรียนรู้เรื่องการปกครองและการต่อสู้ให้จริงจังและแตกฉานเสียที    พ่อจะส่งพวกเจ้าไปเรียนรู้ทุกสิ่งกับเจ้าอาแสงเมือง ที่แคว้นยะภี”     หลังจากที่ทรงตัดสินพระทัยว่าถึงเวลาแล้วที่ราชโอรสต้องศึกษาวิชา   แล้วด้วยสัญญาที่เคยให้กันไว้กับสหายรัก  จึงเรียนราชโอรสทั้งสองมาเข้าเฝ้า

“แต่ว่าที่แคว้นเราก็มีอาจารย์ที่เก่งกล้าเหมือนกันนี่เจ้าค่ะ ลูกมิเห็นว่าต้องไปเรียนถึงแคว้นยะภี”

ราชโอรสองค์โตเจ้าหน่อคำ ทรงตรัสกับพระบิดาด้วยความฉงนพระทัย

“จริงอยู่ที่แคว้นเรา พวกเจ้าสามารถเรียนรู้ทุกอย่างได้ แต่ว่าพวกเจ้าก็จะไม่โตเสียที เพราะแม่ของเจ้าก็จะเห็นว่าเจ้าเป็นเด็กอยู่ร่ำไป และที่สำคัญพ่ออยากให้เจ้า ไปเยี่ยมเจ้าอาแสงเมืองแทนพ่อด้วย ได้ยินมาว่าปีนี้จะจัดงานสมโภชครบ 5 ชันษา ให้แก่เจ้าน้อย ราชธิดา พ่อจึงอยากให้เจ้าไปแทนพ่อ”   ทรงตรัสบอกถึงเหตุผล  แต่ยังไม่ทั้งหมดด้วยยังเยาว์นัก เอาไว้เมื่อถึงเวลาค่อยบอกคงยังไม่สาย

                      เมื่อเห็นว่าไม่สามารถขัดพระราชประสงค์ของพระบิดาได้ ราชโอรสทั้งสองพระองค์ จึงทรงรับปากที่ต้องจากบ้านไปไกล เพื่อศึกษาต่อยังต่างเมืองในวัย เพียง 13 และ 10 ชันษา เท่านั้น

“น้องไม่อยากไปเลยเจ้าค่ะ เจ้าพี่หน่อคำ น้องเคยได้ยินคำปันเล่าว่าที่แคว้นยะภี มีอากาศหนาวเย็นทั้งปี เพราะตั้งอยู่บนเขานี่เจ้าคะ” พร้อมทั้งทำพระเนตรแดง ๆ เหมือนพร้อมจะทรงกันแสงได้ตลอดเวลา

                      ทรงเห็นว่าน้องชายตัวดี มีสีหน้าเศร้าหมอง พระองค์เองคงต้องทำพระองค์ให้เข้มแข็งถึงแม้ว่าความจริงในพระทัยจะรู้สึกไม่ต่างกันเลย

“เจ้ามิได้ไปคนเดียวสักหน่อยหน่อแก้ว พี่ก็ไปด้วยเจ้าจะกลัวไปไย เราเป็นผู้ชายสักวัน ไม่เจ้าก็พี่ต้องขึ้นครองราชแทนพระบิดา สิ่งที่เราต้องไปเรียนรู้เราจำเป็นต้องใช้ ในภายภาคหน้า เจ้าต้องเข้มแข็งรู้มั้ย อย่าทำให้พระมารดาเป็นห่วง”

“เจ้าค่ะ” ว่าแล้วคนตัวเล็กก็ทรงเช็ดพระพักตร์ ที่นองด้วยพระอัสสุชลทันที ด้วยกลัวว่าพระมารดาจะทรงเป็นกังวล