ไว้ส่งตัวละครที่ไรต์สมัคร

ลำดับตอนที่ #82 : WEAPONIA ศาสตราวุธพิฆาตมาร

ใบสมัคร

 

 

 

ชื่อนามสกุล: บรีย่า โฮลเดอร์ II Breeya Holder

 

อายุ: 27 ปี

 

เพศ: หญิง

 

รูปร่างลักษณะ: ใบหน้าดูใสซื่อราวกับเด็กน้อย ดวงตากลมโตสีเงินเหลือบชมพูขนตาไม่สั้นหรือยาวเกินไป เส้นผมสีเงินเหลือบชมพูเรียบยาวที่ค่อนข้างยุ่งเหยิงถูกถักเป็นเปียเดี่ยวและมีหน้าม้ายาวปิดคิ้วที่ถูกปัดไปทางซ้าย ผิวขาวผ่อง ปากนิดจมูกหน่อยทำให้ดูเด็กและน่าเอ็นดู ริมฝีปากบางสีชมพูอ่อนมักจะคลี่รอยยิ้มนุ่มนวลออกมาเสมอ หูทั้งสองข้างถูกเจอะและประดับด้วยต่างหูรูปหัวใจเล็ก ๆ สีขาว เธอมีรูปร่างที่ค่อนข้างดีสัดส่วนรูปนาฬิกาทรายที่สวยงาม แต่ส่วนสูง 165 เซนติเมตรทำให้เธอเหมือนยังโตไม่เต็มที่ มีแขนขาที่สวยได้รูปนิ้วและข้อต่อที่สวยและเรียวยาว

 

นิสัย:

     บรีย่าเธอก็เหมือนหญิงสาวทั่วไป เธอชอบเวลาที่ได้อยู่กับตัวเอง ชอบเวลาที่สงบ ชอบสิ่งสวยงาม และชอบการเข้าหาคนอื่น เธอมักจะมีท่าทางดูมีความสุขกับตัวเองเสมอ ใบหน้าหวานนั้นมักจะปรากฏรอยยิ้มทุกครั้งไป ทำให้เธอดูเข้าหาง่ายและดูโง่เง่าไปพร้อม ๆ กัน เธอมีท่าทางภายนอกเหมือนแกะตัวน้อยที่ยั่วให้สัตว์ดุร้ายกระหายเลือดให้เข้ามาทำร้าย

     บรีย่าเป็นคนที่มีความรู้สึกอบอุ่นแผ่ออกมา รอยยิ้มของเธอคือรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุขและความเอาใจใส่ เธอเป็นผู้หญิงที่มักจะให้ความสำคัญกับคนรอบข้างมากและไม่ย่อท้อต่ออะไรง่าย ๆ หากเธอเชื่อมั่นเธอก็จะเชื่อมั่นในสิ่งนั้นไม่เสื่อมคลาย เธอเป็นคนที่ค่อนข้างจะเรื่อย ๆ เอื่อย ๆ และไม่ใช่คนที่จะตัดสินใครจากการกระทำเพียงด้านเดียวหรือผ่านการบอกเล่า คำพูดประจำตัวของเธอคือ"ไม่เป็นไร"ที่พูดด้วยรอยยิ้มที่สดใสและเป็นมิตร

     บรีย่านั้นแม้จะมีรอยยิ้มที่งดงามแต่นั่นก็คืออาวุธอย่างหนึ่งของเธอ เพราะร้อยยิ้มโง่ ๆ นั่นทำให้เธอดูเป็นมิตรมากขึ้นและเข้าหาได้ง่ายมากขึ้น คนส่วนใหญ่จึงไม่ค่อยที่จะระวังเมื่ออยู่ใกล้เธอเพราะคิดว่าเธอนั้นไร้พิษภัยและดูท่าทางคงทำอะไรไม่ได้มาก แต่ทว่าใครจะรู้เล่าว่าความตริงแล้วใบหน้าและท่าทางที่ยิ้มแย้มและใบหน้าที่มีความสุขนั้นถูกสร้างขึ้นเพื่อปิดบังรอยแผลเอาไว้

     บรีย่าแม้ภายนอกจะสดใสร่าเริง และดูเป็นมิตรแต่เธอก็มีความมืดมิดซ่อนเอาไว้ในจิตใจ ความเกลียดชังในศัตรูของเธอนั้นมากซะจนไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ แม้เธอดูเหมือนจะอ่อนแอและไม่สู้คนแต่ทว่าเธอกลับมีความกล้าพอที่จะใช้อาวุธของเธอหั่นมันเป็นชิ้น ๆ อย่างโหดร้ายและงดงามในเวลาเดียวกัน ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มและไม่รู้สึกรู้สาอะไรแม้แต่น้อย

     บรีย่าเคยมีอดีตที่เจ็บปวดเธอเสียครอบครัวทั้งหมดไปในเหตุการณ์หนึ่งทำให้เธอจิตตกและอยากฆ่าตัวตายอยู่หลายรอบมาก แต่เวลาเธอไปพบแพทย์เธอกลับเลือกที่จะหลอกตัวเองว่าไม่เป็นไรด้วยรอยยิ้มที่ดูสดใสราวกับทำใจในการสูญเสียนั้นได้ แม้ความจริงเธอจะไม่ได้ลืมช่วงเวลาที่เลวร้ายนั้นเพราะทุกสิ่งฝังอยู่ในห้วงแห่งความทรงจำของเธอไปแล้ว เพียงแต่สิ่งที่เธอทำก็คือหลอกตัวเอง หลอกผู้อื่น หลอกทุกคนว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรไป บรีย่านั้นเธอก็แค่...หญิงสาวผู้อ่อนแอและพังทลายทีซ่อนความเจ็บปวดและความรู้สึกไว้ใตหน้ากากแห่งรอยยิ้ม และสิ่งที่เธอต้องการคือที่พึ่งพิงไว้พักผ่อนหัวใจที่พังทลายดวงนั้น

 

เอเลเมนท์: ไม้

 

ศาสตราวุธ: ง้าวใหญ่

 

ชื่อของศาสตราวุธ: เคิร์ก II Kirk

 

คำร่าย: "แข็งแกร่งและตั้งมั่น"

 

ความสามารถพิเศษ: ควบคุมและสื่อสารกับพืชได้ทุกชนิด การเร่งการเจริญเติบโตรวมไปถึงการเรียกพืชบางชนิดได้

 

ประวัติก่อนสร้างศาสตราวุธ: ตระกูลโฮลเดอร์เป็นตระกูลใหญ่ที่เกี่ยวข้องกับการค้าขายและการเกษตรมาอย่างช้านาน บ้านตระกูลโฮลเดอร์เป็นบ้านไม้ขนาดกลางตั้งอยู่แถบชานเมืองในฟาร์มที่กินพื้นที่กว้างใหญ่ไพศาล ตระกูลโฮลเดอร์นับว่าเป็นตระกูลที่ร่ำรวยมากตระกูลหนึ่ง โดยบรีย่านั้นเป็นลูกสาวคนสุดท้องของตระกูลโฮลเดอร์และเธอก็มีความสุขดีกับการใช้ชีวิตในฟาร์มกับการดูแลพืชพรรณและสัตว์ต่าง ๆ ในฟาร์มของเธอรวมถึงการได้เจอหน้าและพูดคุยกันกับครอบครัวที่แสนอบอุ่นและมีค่าของเธอ

 

เหตุการณ์ที่ทำให้ได้พลังมา: 

     ในเย็นวันหนึ่งของฤดูใบไม้ผลิมีในวันเกิดอายุ 14 ปีของบรีย่า ขณะที่ตระกูลโฮลเดอร์กำลังรับประทานอาหารร่วมกันอย่างอบอุ่นและฟังข่าวจากโทรทัศน์ที่กำลังพูดถึงเรื่องการตายอย่างสยดสยองของชายคนหนึ่งที่มีคนพบศพเขาในตรอกแห่งหนึ่ง

"น่ากลัวจังเลย" คุณแม่กล่าวขึ้นพลางกุมมือสวดภาวนาให้ชายคนนั้นได้ไปยังสรวงสวรรค์

"คนสมัยนี้ก่อเหตุน่ากลัวจังเลยนะ" คุณพ่อกล่าวขึ้นและตักอาหารเข้าปาก

"นั่นสิคะ" บรีย่าละสายตาจากจอโทรทัศน์และเริ่มมาสนใจมื้ออาหารค่ำต่อ แต่ทว่าไม่กี่อึดใจต่อมาบ้านก็ราวกับถูกพายุลูกใหญ่ชนเข้า

"อะไรกันน่ะ!!!" พี่ชายของเธอลุกขึ้นพรวดจากเก้าอี้อย่างตระหนกและเงยหน้ามองหลอดไฟที่ดับไป พลันบ้านก็สั่นไหวราวกับถูกบางอย่างทำให้ดังไหวสั่น

เพล้ง!!!

     เสียงกระจกหลายบานแตกไล่ ๆ กันบรีย่าถูกพี่ชายกอดแล้วถูกจับให้หันหน้าเขาหาและซบอกพี่ชายเอาไว้ พี่ชายของเธอพาเธอวิ่ง วิ่ง และวิ่ง แม้พี่เธอจะไม่ให้เธอมองภาพภายนอกแต่เธอก็รู้สึกได้ว่ามีสิ่งที่ไล่ตามเธอมาอยู่ บางสิ่งขนาดใหญ่ และกลิ่นคาวสนิม กลิ่นของเลือดที่ไล่หลังมาจนเธอพยายามดิ้นและพี่ชายก็พาเลี้ยวมาหยุดที่มุม ๆ หนึ่งและปล่อยเธอออกจากอก สภาพของพี่ชายเธอนั้นมีแผลที่ขมับและตามร่างกายเป็นรอยเฉือน พี่ชายเธอลูบหัวเธอและบอกให้รีบหนีไปซะ พี่ชายยิ้มและวิ่งออกไปทิ้งเธอไว้เพียงลำพัง

     บรีย่าเดินออกมาจากที่ซ่อน และเดินไปอย่างเลื่อนลอย เธอเดินย้อนกลับไปที่ห้องอาหาร ตามทางเต็มไปด้วยเลือดที่ลากเป็นทาง เมื่อเดินไปถึงเธอก็พบกับศพของพ่อและแม่ที่ถูกฆ่าอย่างน่าสยดสยอง ร่างของพ่อกับแม่ถูกปากของบางอย่างที่ใหญ่มากัดกินเนื้อหายไป เลือดสาดกระจายไปทั่วบริเวณห้องอาหาร บรีย่ากลัวและอยากอาเจียน แข้งขาอ่อนไปหมด เธอแทบทรุดลงพื้นแต่ได้ยินเสียงร้องอย่างเจ็บปวดของพี่ชายทำให้เธอรีบวิ่งไปยังที่มาของเสียง

     ภาพที่ปรากฏขึ้นคือร่างของพี่ชายที่นอนอยู่กับพื้นไม้ของห้องรับแขกและร่างเงาสิ่งดำที่ยืนคล่อมพี่ชายและก้มลงกัดกินพี่ชายของเธออยู่ น้ำตาไหลอาบหน้าอย่างห้ามไม่อยู่พี่ชายที่ยังไม่ขาดใจตายดีนอนหอบหายใจรวยริน ริมฝีปากขยับช้าบอกกับเธอว่า

หนีไปซะ...

     พลันเธอค่อย ๆ เดินออกมาอย่างเงียบเชียบที่สุด และรีบหนีออกไป แต่ทว่าราวกับมันมีตาหลังมันรีบวิ่งไล่ล่าเธอตามเธอออกมาทันที ดวงตาอันน่าหวาดกลัวและร่างกายที่ใหญ่โตวิ่งไล่เธอ ฉับพลันกรงเล็บแหลมคมปักเข้าที่ข้อเท้าทำให้บรีย่าล้มลงกับพื้นดินทันที เธอกลัว เธอหวาดกลัวมาก ดวงตาสีเงินเหลือบชมพูมองดวงตาใหญ่โตนั้น ปากที่เต็มไปด้วยฟันแหลมคม ริมฝีปากของเธอสั่นและพูดขึ้นมาว่า

"แก...สมควรตายซะ..."

     พลันกิ่งไม้และเถาวัลย์พุ่งแทงทะลุอกสัตว์ประหลาดที่ยืนคล่อมเธออยู่ เถาวัลย์ของพืชไม้แถวนั้นพุ่งเข้ารัดร่างใหญ่โตนั้น ก่อนจะถูกยกขึ้นจากตัวเธอ บรีย่ามองร่างที่ลอยอยู่กลางอากาศนั้นด้วยสายตาว่างเปล่าก่อนที่จะพำพัมออกมาว่า "แกมันสมควรตาย" ก่อนที่เถาไม้จะยิ่งรัดแน่น ร่างของสัตว์ประหลาดนั้นค่อยๆปริออก ก่อนที่เถาวัลย์จะรัดจนสัตว์ประหลาดตัวนั้นถูกแยกเป็นชิ้น ๆ และร่วงหล่นลงมากองยังพื้น

     เลือดอุ่น ๆ สาดกระจายย้อมตัวเธอไปหมด บรีย่าก้มมองมือตนเองก่อนที่จะยกมือปิดหน้าตัวเอง และยิ้มแแกมาอย่างหวานหยดย้อย ก่อนที่ริมฝีปากบางจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างสนุกสนานก่อนที่จะค่อย ๆ เงียบหายไป บรีย่าเอามือออกจากหน้าและเงยหน้ามองฟ้า

"อา...สิ่งที่ฉันต้องเสียไป...ซักวันพวกแก...จะต้องชดใช้"

     ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นเดินเพลก ๆ ไปโทรศัทพ์ขอความช่วยเหลือจากตัวเมือง พร้อมปั้นหน้าราวกับว่าศพของสัตว์ประหลาดนั้นเธอไม่ใช่คนทำ...แม้ว่าเธอจะรู้อยู่เต็มอกก็ตามที

 

ขีดจำกัด: เธอมีข้อดีคือเป็นเอเลเมนท์ไม้ที่สามารถทนต่อสภาพอากาศต่าง ๆ หรือสิ่งต่าง ๆ ได้ดีแต่ว่าเอเลเมนท์เธอก็เหมือนพืชจริง ๆ เพราะไม่ถูกกับเอเลเมนท์ที่เกี่ยวกับการเผาไหม้เช่นไฟ ความร้อน หรือลาวา เพราะจะทำให้พืชไม้ของเธอถูกเผาไหม้ได้ และต้องใช้เวลาในการฟื้นตัว เหมือนต้นไม้ที่โดนไฟป่าแล้วต้องใช้เวลาในการเติบโตระยะหนึ่ง

ชอบ: เสียงเพลงในโบสถ์ II ช่วยให้ใจสงบ และมันก็สวยงามมาก

 

เกลียด: เลือด II เห็นแล้วเหมือนต้องมองย้อนอดีต

 

กลัว: ความตาย

 

สนใจใครเป็นพิเศษในองค์กรไพรออริตี้ วันหรือเปล่า?: "ฉันชอบเอเลเมนท์ของคุณคิริเอะด้วยล่ะค่ะ มันสวยจริง ๆ เหมาะกับใบหน้าและรอยยิ้มแสนสวยนั้นมาก" ว่าแล้วก็นึกถึงหมู่ผกาที่ร่วงโรย "แล้วก็ฉันชอบพลังเอเลเมนท์ของคุณไอเซนเบิร์กเหมือนกันนะคะ เป็นพลังที่ดูพลิกแพลงได้เยอะมากทีเดียว อย่างคุณออชฟอร์ดก็น่านับถือ"เธอยิ้มและนึกถึงเจ้าหน้าที่ระดับสูงทั้ง 2 ท่าน"แล้วฉันก็มีหลายเรื่องอยากปรึกษากับคุณเฟเรีบลเหมือนกันนะคะ ฉันใช้ง้าวเหมือนกันกับเขาล่ะค่ะ"