ไว้ส่งตัวละครที่ไรต์สมัคร

ลำดับตอนที่ #48 : Sanchezele Institution รักป่วนสถาบัน

Application ตัวประกอบ

รูปภาพ 

ชื่อ : วิรินภา นาคา(Virinpa Naka)

ประเทศ : ไทย

เพศ : หญิง

คณะ : วนศาสตร์

นิสัย : เป็นพวกที่มืดมนแต่กำเนิด ไม่ชอบเข้าไปอยู่กับใครในคนหมู่มากเพราะกลัวการที่ต้องอยู่ท่ามกลางผู้คนและแสงสว่าง เวลาว่างๆจะชอบมาอยู่และคอยดูแลต้นไม้ ทำให้หลงไหลและชอบดูแลต้นไม้ ไม่ชอบพูดมาก ไม่ค่อยยิ้ม ตาไม่แสดงอารมณ์เหมือนตุ๊กตาที่ไร้ชีวิต ชอบตีหน้าตาย ภายนอกดูเหมือนหยิ่งแต่จริงๆแล้ว เธอจริงๆแล้วเป็นคนที่แสนดีกลับทุกๆคน ที่ไม่เคยทรยศเธอน่ะนะ ปากร้ายกับคนที่มาร้าย ร้ายลึก และบ้า

ความสามารถพิเศษ : ไร้ตัวตนในสายตาทุกๆคน/ความจำดี

งานอดิเรก : ประดิษฐ์ตะเกียงสวยๆและเอาไปจุดไฟไว้ทั่วห้อง(ทั้งๆที่ห้องก็มีไฟฟ้าใช้)/นอนในห้องที่มืดๆ/อ่านหนังสือ(โดยเฉพาะแนวสยองขวัญ)

สไตล์การพูด : พูดด้วยคำพูดที่เฉยๆ สบายๆ ไม่ค่อยเคร่งเรื่องการใช้คำพูดนัก แต่ก็ค่อนข้างที่จะให้เกียรติผู้ใหญ่พอสมควร แทนตัวเองด้วยฉัน ถ้าเป็นเพื่อนจะเรียกด้วยชื่อหรือคำว่าเธอและเขา ถ้าเด็กกว่าจะเรียกน้องแล้วตามด้วยชื่อ ถ้ามีสถานะสูงกว่าจะเรียกนำว่าคุณตามด้วยนามสกุล เช่น

"ฉันชื่อวิรินภา ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุณ...(ชื่อ)..."

"นี่ๆ เธอวิชาต่อไปวิชาอะไรเหรอ?"

ชอบ : ต้นไม้หายาก(อดไม่ได้ที่จะเก็บติดมือมาปลูกที่บ้าน)

เกลียด : ที่ที่มีอากาศร้อนมากๆ/พวกคนทรยศ

กลัว : แสงสว่าง/คนที่สว่างไสว

แพ้ : ดอกกุหลาบ

ฐานะ/ประวัติ : ฐานะทางบ้านรวยถึงรวยมากแต่ว่าเธอนั้นเกลียดชังทางบ้านมากที่สุด เธอนั้นแพ้กลิ่นกุหลาบ แม่ของเธอเสียตอนเธออายุ10ปี พ่อเลยมีภรรยาใหม่และมีลูกสาวติดมาด้วย1คน หลังจากแม่ตายพ่อของเธอก็ทำงานจนไม่ได้สนใจเธอเลย แม่และน้องสาวก็สบโอกาศทำร้ายเธอทางอ้อมตลอดๆ เปลี่ยนแม่บ้านเป็นชุดใหม่และเป่าหูพวกแม่บ้านพ่อบ้านให้ฟังคำสั่งของเธอกับลูกเท่านั้น ทำเหมือนว่าเธอเป็นแค่คนไร้ค่าในสายตาทุกๆคน ไม่มีใครอยู่กับเธอ ไม่มีใครอยู่ข้างเธอ เธอเกลียดเวลาต้องไปทานข้าวกับ2แม่ลูกนั่นที่สุด ทั้งๆที่รู้ว่าเธอแพ้กลิ่นดอดกกุหลาบ ในทุกๆวันก็ยังเอาดอกกุหลาบมาใส่แจกันแล้วตั้งไว้ที่โต๊ะทานข้าวทุกๆวัน ทำให้เธอไม่ค่อยไปทานข้าวเลยมีขนาดตัวที่เล็กและไม่ค่อยโต อาศัยนมกินไปวันๆโดยที่ไม่ทานอะไรเลยก็มี บางวันน้ำหอมอโรม่าโดนเปลี่ยนเป็นกลิ่นกุหลาบ ที่ห้องนอนมีแจกันกุหลาบตั้งไว้ ดอกไม้ที่สวนก็มีใครก็ไม่รู้เอาดอดกกุหลาบมาปลูก นับว่าตลอด5ปีนั้นเธอต้องเข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่นเพราะอาการภูมิแพ้ทรุดหนักลง จนวันนั้นวันที่เธอหมดความอดทน และเดินไปยังสวนและจุดไฟเผาสวนที่2แม่ลุกนั้นจงใจสร้างขึ้นมาเพื่อทำให้เธอเจ็บป่วยและตายๆไปซะ เธอหัวเราะอย่างบ้าคลั่งทั้งน้ำตาท่ามกลางกองเพลิงสีแดงที่โอบล้อมตัวไว้ เธอพูดเป็นทำนองว่า'กุหลาบน่ะ แม้จะสวยงามแค่ไหนก็แค่นั้น ถ้าเกิดมันไม่สวยงามล่ะ ถ้ามันไร้ประโยชน์ล่ะ มันก็แค่ขยะชิ้นนึงเท่านั้นแหล่ะน่า...จะเผา จะเผาให้วอดวายกันไปข้าง'แล้วเธอก็เดินฝ่ากองเพลิงออกมา ทำให้ตามร่างกายเกิดแผลพุพองจากการโดนไฟลวก แต่ว่าเธอก็เดินต่อไป เพื่อเผาบ้าน...แต่ว่าวางเพลิงและเพลิงกำลังลามได้ที่พวกพนักงานดับเพลิงก็มาถึงซะก่อน หน่วยแพทย์ต้องรีบพาเธอไปรักษาอย่างเร่งด่วนเพราะที่กลางหลังเธอโดนไฟเผา แม้ว่าทางแพทย์จะพยายามกันมาแค่ไหน แผลนั้นก็ไม่หาย เหลือเป็นแผลเป็นจางๆ หลังจากกลับไปที่บ้าน เธอก็โดนพ่อแท้ตวาดใส่ และตบหน้าไป2ที เรียกได้ว่าเรื่องที่เธอโดนมาก็สาหัสมกแล้วยิ่งโดนพ่อแท้ตบหน้าและด่าทอไปทั้งๆที่ไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่มก่อน ทำให้จิตใจที่มันทรุดโทรมยิ่งหนักกว่าเดิม เธอขังตัวเองไว้ในห้องตลอดเวลา ข้างก็ไม่ค่อยทาน บางครั้ง3วันก็ได้ทานข้าวแค่2มื้อเท่านั้น ยิ่งทำให้ร่างกายต้องแบกรับภาระหนักมาก จนพ่อของเธอเริ่มทนไม่ไหวเพราะว่าลูกสาวนั้นยังไม่มีวี่แววออกมาจากห้อง และยังไม่ไปโรงเรียน และเขาก็กลับมาทำงานที่บ้านและเห็นท่าทางเริงร่าของ2แม่ลูก ยิ่งทำให้เขาสงสัยและคาดคั้นหาคำตอบจากพวกคนใช้ในบ้าน จนรู้สาเหตุของเรื่องทั้งหมด เขารู้สึกละอายต่อสิ่งที่กระทำต่อลูกสาว เขาเลยพยายามเข้าไปหาเธอแต่ว่าห้องถูกล็อก เขาสังหรใจไม่ดีเลยเรียกให้คนใช้ไปเอากุญแจสำรองมาเปิดห้อง เมื่อเปิดเข้าไปก็เจอกับเธอที่นั่งกอดเข่าอยู่ที่พนังห้อง ผมชี้ฟูเพราะไม่ได้บำรุงอะไรเลย ดวงตานิ่งสนิทไม่มีแววของความมีชีวิต ร่างกายซูบผอมจนเห็นเป็นหนังหุ้มกระดูก ลมหายใจแผ่วเบาจนแทบไม่รับรู้ถึงการหายใจของเธอ ตามแขนมีแผลจากการเอาและไปจิกและครูดจนเป็นรอยยาว มีเลือดหยดเป็นแห่งตามพื้นและผ้าปูที่นอน เธอถูกพ่อพาส่งโรงพยาบาลทันที ร่างกายของเธอนั้นแทบจะหยุดทำงานไปแล้วเพราะมีความเครียดสะสม มีอาการไมเกรน และร่างกายขาดสารอาหาร เรียกได้ว่าแพทย์เปห็นแพทย์ยังอดสงสารเธอไม่ได้ ส่วน2แม่ลูกถูกเขาฟ้องหญ่าโดยการนำเรื่องเลวๆของพวกเธอมาแฉ โดยมีพยานคือเหล่าคนใช้ที่อยู่ในบ้าน เมื่ออาการดีขึ้นเธอก็กลับมาเรียน เธอเป็นฉลาดอยู่แล้วดังนั้นเป็นเรื่องง่ายมากที่เธอจะสามารถสอบเข้าม.ปลายของโรงเรียนดังๆได้ ในตอนแรกเธอไปโรงเรียนเองไม่มีใครช่วย ไม่มีใครคอยอยู่ข้างแบบคุณหนูทั่วไปทำให้เธอโดนดูถูกจากคนรอบข้าง แต่ว่าช่วงเทอม2ที่โรงเรียนก็จัดงานประชุมผู้ปกครอง พ่อของเธอก็มาร่วมงาน ทำให้ชาติกำเหนิดของเธอแดงออกมา พวกขี้ประจบก็รีบเข้ามาประจบเธอตั้งแต่จบวันประชุมผู้ปกครอง จนเธอรู้สึกรำคาญมากๆ แต่เธอก็ได้เจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอคนนั้นเป็นคนดี เป็นเหมือนนางฟ้า เป็นเหมือนเทพธิดาสำหรับทุกคนในโรงเรียน เธอคนนั้นมาตัสนิทเธอ ในตอนแรกก็เจอกันบ้าง ไปๆมาๆก็โดนตื้อ แล้วก็สนิทกันไปโดยปริยาย แต่แล้ววันหนึ่งเธอคนนั้นก็เผยธาตุแท้ออกมา เธอคนนั้นที่เป็นเหมือนนางฟ้า เรียกเธอมาเจอแล้วจัดฉากทุกอย่าง ให้ดูเหมือนว่าเธอนั้นทำร้ายนางฟ้าของโรงเรียน และเหมือนฟ้าจะเกลียดเธอ ก็มีคนๆหนึ่งเดินมาเจอและเห็นว่าเธอทำร้ายนางฟ้าของโรงเรียน วันต่อมาเธอก็โดนคนทั้งโรงเรียนแบน วันต่อมาก็มีคนสาดน้ำใส่ ทำอาหารตกใส่หัว โต๊ะถูกเขียนด้วยคำด่าทอมากมาย หนังสือเล่มโปรดโดนฉีกทิ้ง จนถึงขั้นว่า'มีคนไปพังสวนต้นไม้'ที่เธอเฝ้าทนุถนอมมาเป็นอย่างดี นั่นถือเป็นฉนวนที่ทำให้เธอยิ่งเกลียดชังผู้คนไปมากกว่าเเดิม เธอเริ่มโต้กลับเล็กๆน้อยๆเช่น แอบโยนแมลงสาบใส่ ปล่อยหนูเข้าไปในห้องเรียน เธอค่อยๆแก้เผ็ดไปเรื่อยๆเล็กน้อยๆบ้าง จนรวบรวมหลักฐานจนครบทั้งหมด เธอรู้ดีว่าที่ที่เกิดเหตุมีกล้องวงจรปิด วันต่อมาเธอก็ไปขอผอ.และขึ้นศาลเพื่อตัดสินเรื่องราวทั้งหมดด้วยตัวคนเดียวในขณะที่นางฟ้า ไม่สีสวะทั้งหลายมีกันทั้งโรงเรียน เธอค่อยๆเล่าเรื่องราวทั้งหมด ไม่มีใครเชื่อเธอเลยเปิดวีดีโอที่ได้จากกล้องวงจรปิดให้คนทั้งโรงเรียนได้ดู เนื้อหาเป็นเรื่องที่ว่านางฟ้าของโรงเรียนให้เพื่อนตบหน้าตัวเองจนค่อนข้างแดง แล้วก็ให้เพื่อนไปเรียกวิรินภามาและให้วิรินภาไปช่วยหามีดพกที่ทำตกให้หน่อย เธอแสร้งทำเป็นล้ม วิรินภาที่หามีดเจอก็เดินเข้าไปหา แต่อยู่ดีเธอก็กรีดร้องออกมาคนที่เดินผ่านมาก็รีบเข้ามาช่วยโดยไม่ถามอะไรเลย นางฟ้าแสนดีก็เอาแต่ร้องว่าขอร้องล่ะ ขอร้องล่ะ อย่าทำฉันเลย และยิ่งวิรินภาเอาหลักฐานออกมาคนในโรงเรียนยิ่งรู้สึกผิดและเสียหน้าอย่างรุณแรง นางฟ้าแสนดีอยู่ดีก็พุ่งเข้าใส่วิรินภาแต่ว่าเธอก็โดนวิรินภาหลบและเตะสวนจนลงไปกองกับพื้นด้วยความจุก วิรินภายกยิ้มและตอกส้นเท้าลงไปที่ท้องของนางฟ้าแสนดีที่ตอนนี้ไร้ค่ายิ่งกว่าขยะ วิรินภาพูดออกมาว่า'นางฟ้าเหรอ? แกมันก็แค่เศษขยะที่ไม่มีค่าอะไร รู้รึเปล่าว่าความแค้นและความเจ็บปวดน่ะมันไม่ได้ลืมกันง่ายๆ ยิ่งกับคนที่เคยเป็นเพื่อนกันแล้วด้วย เรื่องในอดีตของแกฉันรู้หมดนั่นแหล่ะน่า ท้องตอนอายุ16เพราะมั่วผู้ชายไม่ซ้ำหน้ามีเด็กที่เกิดมาแบบไม่มีพ่อเพราะแกมันมั่ว จริงๆแล้วแกหน่ะไม่ได้ฉลาดอะไรแม้แต่นิดเดียวที่เข้าโรงเรียนนี้มาได้เพราะพ่อแกเป็นผู้อุปถัมรายใหญ่ก็แค่นั้น อ๋อๆแล้วก็ยังมีเรื่องตบกันแย่งผู้ชาย ตบกับคนอื่นไปทั่วเพราะกลัวโดนแย่งแฟน เคยเป็นเด็กสก็อย อ่ะๆสายตาแบบนั้นสงสัยล่ะสิว่าฉันรู้ได้ยังไง พอดีว่าคนมันรวย แล้วก็มีเส้นสายและฉลาดกว่าแกเยอะ ส่วนคุณแก๊งนางฟ้าที่เหลืออย่าคิดนะคะว่าฉันจะไม่รู้อดีตชั่วๆของคุณๆ หึหึหึ ไม่ต้องห่วงนะคะว่าจะมีใครรู้อีกเพราะพรุ่งนี้ฉันก็จะไม่อยู่แล้ว ขอให้มีความสุขนะคะ คนไร้ค่าไม่มีใครเอา นางฟ้าน่ะคือสิ่งที่บริสุทธิ์จริงๆ ไม่มาอยู่บนโลกนี้ให้แปดเปื้อนหรอกค่ะ ยังไงซะคนที่ได้ชื่อว่านางฟ้า มันก็แค่สวะไร้ค่าที่พยายามทำตัวให้ดูมีคุณค่า ทั้งๆที่เนื้อในมันก็เน่าเฟะนั่นแหล่ะค่ะ'พูดไปวิรินภาก็เอาเท้าเขี่ยหน้านางฟ้าไปเล่นและกระแทกเท้าลงที่แถวจมูกและตบท้ายเหยียบที่หน้าอกและจากกไปพร้อมรอยยิ้มแห่งความสะใจและมีคำพูดลอยไปมาว่า'ฉันน่ะจะเป็นปีศาจก็ต่อเทื่อโดนทรยศเท่านั้น และถ้าอยากลองดีก็มาสิ ฉันจะสนองให้'นับตั้งแต่วันนั้นวิรินภาก็ลาออก นางฟ้าก็กลายเป็นแค่ขยะในสายตาคนทั้งโรงเรียนแทน ส่วนวิรินภาก็มีครูเฉพาะทางมาสอนถึงที่บ้าน

เพิ่มเติม : ไม่ชอบคนที่มีนิสัยหน้าอย่างหลังอย่าง/เกลียดคนที่ทรยศต่อความรู้สึกดีๆของเธอ/เกียดพวกที่มีออร่าสว่างๆ(ตอนเขียนประวัตินี่เขียนมันมากค่ะ)

ขอบคุณที่เข้ามาสมัครเรื่องนี้นะค๊า