คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [YS]Just Married ★ Chapter 8 : Guilty in Heart pain ตราบาปที่ยังคงอยู่
Just Married
Chapter 8 : Guilty in Heart pain
ราบาปที่ยัอยู่
่ำืนที่เห็นเพียแ่แสันทร์นวลลออสาส่อระทบับพื้นผิวท่ามลาวามมืที่ห่อหุ้มวนให้ร่าบาไม่สามารถ่มาหลับไ้…ไม่รู้ว่าเป็นเพราะหวาลัว่อเหุาร์ที่ผ่านพ้น หรือแววาและำพูแสลใอยฮวาที่ยัั้อสอแทรอยู่ในห้ววามิ
ห้อนั่เล่นที่อยู่ลาัวเรือมอไปทิศทาใ็เอแ่วามอ้าว้า อฮยอนัวันเ่าอบรรเทาัวเอาไอหนาว้านนอ นัยน์าับ้ออยู่ที่บานประูที่เธอพึถูับไล่ไสส่ออมา วามรู้สึัพ้อทำให้เธอรู้สึอ่อนล้าลเรื่อยๆ ร่าายยัทนไหว่อวามลำบาหาแ่หัวใลับเ้นถี่ล่อวามเย็นาอเา
เธออาะูเป็นนโ่ที่ทนอยู่ับผู้ายแบบเา หาแ่หัวใอวามเป็นหิลับนำพาให้เธออรนทนรอ ้วยเื่อว่าสัวันเาะ้อยอมรับฟั…แม้ไม่รู้ว่าวันนั้นะมาถึเมื่อไร็าม
เสียเปิประูทำให้อฮยอนทิ้ปลายเท้าลพร้อมับยับัวให้อยู่ในท่วท่าเหมาะสม ร่าายรู้สึราวับะเป็นไ้เพียแ่ยฮวาปราสายามามอเธอเพียแ่แวบเียว…แ่แวบเียวนั้นลับทำให้เธอรู้สึอบอุ่น เมื่อิว่ามอไม่ผิที่สายาู่นั้นอ่อนลว่าที่เยเป็น
“ุ้อารอะไรหรือเปล่าะ?”
ยฮวาไม่อบำถามแ่ทำแ่เพียเินผ่านหน้าเธอไปยัห้อวบุมเรือ เาอแปลใัวเอไม่ไ้ว่าทำไม้อนึเป็นห่วเธอ ทั้ที่เาเป็นนับไล่เธอให้นอนนอห้อ แ่้วยวามที่ทนไม่ไหวทำให้หัวใพาร่าายออมา อย่า้อาระรู้ว่าเธอำลัทำอะไร อยู่ไ้หรือเปล่าับสภาพที่ไม่่าาสิ่อไร้่า
“ห้ออนายยัว่าอยู่ใ่หรือเปล่า?” ยฮวาระิบถามลูน้อพลันทำให้นถูถามอไม่ไ้ที่ะมวิ้วราวับไม่เ้าใเนารม์อผู้เป็นเ้านาย “ันถามไม่ไ้ยินหรือไ ห้ออนายยัว่าอยู่ใ่ไหม?”
“ะ…รับ ยัว่าอยู่รับ ุยฮวา้อาระใ้ห้อนั้นหรือรับ”
“ไปทำวามสะอาะ” ยฮวาออำสั่้วยใบหน้าเยาเพื่อปปิอาารผิปิที่แม้แ่ัวเอยัมิสามารถหาำอบไ้
ใหนึ่็นึโรธัวเอที่ยอมอ่อน้อลให้ับผู้หิใร้ายแบบอูฮยอน หาแ่อีใลับรู้สึีแบบที่ไม่เยพานพบมาลอสอปี เาไม่วระใร้ายับเธอนเินไปอย่าน้อย็เพื่อให้เธออยู่ใ้สิ่ที่ทำับเาอย่าสาสม
สอร่านอนระออัน้วยสายใยรัแห่รอบรัวที่ผูพัน ยุนอารริมฝีปามอบุมพิแสนอ่อนโยนบนเปลือาที่ปิสนิทอเ็หิัวเล็ในอ้อมอ…ีโบ เ็หิผู้เ้ามาเิมเ็มให้ำว่ารอบรัวสมบูร์แบบ เ็หิที่เิาวามรัที่เธอพร้อมะถัทอให้เป็นเมล็พันธ์ที่แสนาม
“ฝันีนะ่ะ…ลูรัอแม่”
ยุนอาประมประมีโบราวับไ่ในหิน เธออุทิศีวิให้ับบุรสาวเพียนเียวราบนว่าีวิะหาไม่ ถึแม้เธอะไม่เยไ้รับวามรัในานะภรรยาหาแ่้วยวามเป็นมาราทำให้เธอรู้สึถึำว่ารัแท้…รัแท้ที่เธอ้อแล้วยหยาหยน้ำาอใร่อใรที่เธอเหยียบย่ำเพื่อไว่ว้ามันมา
ยุนอาเลื่อนประูปิ้วยเสียที่เบาที่สุ้วยเรว่าะรบวนบุรสาวัวน้อยในวัยวบเศษ หิสาวปรายสายามอนาฬิา้าพนัเหมือนเ่นทุ่ำืน และไม่มีอะไรเปลี่ยนแปล ทุอย่ายัำเนินไปเหมือนเ่นแรเริ่ม…เายัเห็นเธอเป็นเพียผู้หิที่เห็นแ่ัวและวยทุอย่าโยไม่แยแส่อวามรวร้าวอใรอื่น
ใ่…เธอือผู้หิที่เห็นแ่ัวที่สุ เธอล้าทอทิ้บานเพื่อวามสุอนเอ เธอล้าแย่ินรัอนอื่นอย่าเลือเย็น แ่หัวใอเธอลับร่ำไห้ให้ับเรื่อราวทุอย่าที่ไม่สามารถย้อนืน
“มาทำอะไรรนี้ะุยุนอา”
“เอ่อ พอีันมารอุ…ฮยอนนะ่ะ” ยุนอารู้ีว่าสายาอใรหลายนมอมา่าเห็นใและสมเพไปในราวเียวัน เธอ่าูเหมือนภรรยาแสนีที่รออยสามีลับบ้าน หาแ่ใรเลยะรู้ว่าเธอเพียแ่าหวัว่าสัวัน…เาะยอมรับเธอในานะภรรยา
“ปล่อยเาไปเถอะ่ะุยุนอา ทำไป็ไร้ประโยน์” ยูริพูามรามแบบบับนิสัยอน ไม่มีารอ้อมอมไม่มีารปลอบประโลม เพราะลอระยะเวลาสอปีที่ผ่านมาพี่ายนโอรอบรัว็ทำให้เห็นแล้วว่าเาเลือผู้หินนั้นแทนพี่สะใภ้แบบยุนอา
ยุนอายิ้มเือาพลาส่ายศีรษะบอับน้อสาว่ามาราอสามี เธอรู้ว่าเธอวระยอมแพ้และปล่อยมือออาเา หาแ่เธอเินมาไลเินว่าะหันหลัลับ มีทาเียวที่เธอเลือไ้ือาร้าวเินแม้ะ้อฝืนทนหัวใมาเพียใ็าม
“ุยูริยัไม่นอนหรือะ?”
“ำลัะนอนแล้วล่ะ่ะ ถ้าุพ่อไม่ให้นไปาม” เธอบออย่าหัวเสียับารถูเรียพบัวในยามวิาลเ่นนี้ แ่าาราเาเธอเ้าใว่าท่านมีธุระ่วน “ามสบายนะ่ะ ันอัว่อน”
หิสาวรุ่นราวราวเียวันผสานสายาอย่าเ้าใหัวออันและัน ในสายาอยูริเธอเารพและื่นมวามเ้มแ็อพี่สะใภ้แบบยุนอาอยู่ไม่น้อย หิสาวที่มาารอบรัวแแย แ่ิใอยุนอาลับเปี่ยมล้นไป้วยวามอาทร มิเ่นนั้นเธอะไม่…ยูริปัไล่วามิที่เธอวระลืมมันไปเสีย ่อนะสาวเท้าหมายมั่นไปยัห้อทำานที่อยู่อีฟาหนึ่อฤหาสน์
ทันทีที่เลื่อนบานประูเ้าไป็เห็นผู้อาวุโสทั้สามนั่รออยเธอนทำให้รู้สึระอัระอวนใอยู่มิน้อย
“มีธุระอะไรหรือะุพ่อ?”
“นั่ล่อนสิลู” ุนายที่สอบอบุรสาวนโ้วยน้ำเสียอ่อนโยน…เธอรู้ว่ายูริะไม่มีทาปิเสธำร้อออผู้เป็นสามี หาสิ่นั้นเี่ยว้อับนเป็นน้อสาวแบบ…อฮยอน
“พ่อมีเรื่ออยาะให้แ่วย” นเป็นหัวหน้ารอบรัวไม่รีรอให้เสียเวลา บอเนารม์วาม้อารอนทันที “พ่อรู้ว่าภาระแที่บริหารานให้ับห้าสรรพสิน้าอเรา็หนัเอาาร แ่พ่ออยาะอร้อให้แวามือารนั้นแล้วเ้ารับำแหน่ผู้่วยบริหารานอเรืออรุ๊ป” ยูริมวิ้ว้วยวามใับำร้อออบิา หาแ่เธอฟัาน้ำเสียอท่านราวับมันือำสั่็ไม่ปาน
หิสาวผู้บริหารอันับหนึ่อห้าสรรพสิน้าหลายแห่ภายใ้เรืออรุ๊ป…เธอเป็นผู้ริเริ่มโรารมามายเพื่อพยุราานอรอบรัว หาแ่เวลานี้เธอลับะ้อละทิ้มันไปเพราะเหุผลที่เธอไม่สามารถเ้าใ
“พ่ออยาให้แไปอยู่่วยวามสัมพันธ์อูฮยอนและุยฮวา” บิาไ้อ้อใทันที่อนที่บุรสาวะไ้เอ่ยถาม…และวามระ่าในใเผลอทำให้ยูริลอบลืนน้ำลายลอ ่วยเหลือแบบนั้นหรือ ในเมื่อเธอเยีั้นผู้ายนนั้นอย่าเอาเป็นเอาาย แ่บันี้เธอถูมอบหมายหน้าที่ามเทพโยไม่ทันั้ัว
“แม่แ่เป็นห่วน้อ เลยอยาให้ลูไ้อยู่ใล้ิน้อยัไล่ะ” ุนายที่สอพยายามเลี่ยล่อมบุรสาวนโ…ยูริไม่ใ่นที่ื้อหรือหัวรั้นแบบท่าทาที่แสนะมั่นใ หาแ่เธอเป็นหิสาวที่มีวามิเป็นัวอัวเอและมัะไม่ฟัใรหาเห็นว่าไม่สมวร
ยูริั่ใมอบิาและมาราสลับับมาราอฮยอน้วยวามสับสน…หัวสมอรุ่นิีรวนเสียนแทบระเบิออมา เธอำเป็น้อเลือระหว่าานหรือว่าน้อสาวสุที่รั และำอบนั่นไม่ยานัเพียแ่ิถึแววาหม่นหมอออฮยอน
“่ะ หนูะทำามทีุ่พ่อุแม่้อาร”
“ีมา ีมาลู” ประธานอโล่อโล่ใับำปารับำอบุรสาว เายิ้มร่าราวับแผนารั้นแรพึสำเร็ลุล่ว “แะ้อทำใหุ้ยฮวาและูฮยอนรัันให้ไ้ ไม่ว่ายัไ็าม”
“หนูะพยายาม่ะ แ่หนูิว่าเรื่ออวามรัึ้นอยู่ับนสอน” ยูริบอามริ…เธอรู้อยู่แ่ใว่าน้อสาวนนนั้นรัผู้ายนนั้นมาเพียใ หาแ่ับอีฝ่ายเธอไม่สามารถหยั่ถึวามรู้สึนั้นไ้เลย
อฮยอนมอามารระทำอยฮวา้วยวามไม่เ้าใ…ใหนึ่็อยาะเอ่ยถาม หาแ่อีใหนึ่ลับลัว้วยว่าะทำให้เาไม่พอใที่เธอเ้าไปุ้น้าน…หิสาวนั่ัวรมอยฮวารวบบรราผ้าห่มที่เยโยนออมาให้เธอและระเป๋าสัมภาระอเธอ โยที่เาไม่แม้แ่ะอธิบายอะไรทั้สิ้น
ยฮวารู้สึว่าัวเอน่าสมเพเสียริที่ทำเรื่อบ้าบออยู่ในเวลานี้ หาแ่เาไม่มีทาเลือราบใที่เธอำลัะมาเป็นภรรยาที่บิาและมาราอนทั้รัทั้หลเสียยิ่ว่าอะไร ถ้าเิเาใร้ายใำับเธอมาเินไป นั่นไม่ใ่ผลีนั…ายหนุ่มพยายามิปลอบประโลมนเอว่าเาไม่ไ้ใอ่อนับนแบบเธอ
“เ้าไปนอนในห้อนั่นะ” เาัแหันมาบอเธอ้วยน้ำเสียที่พยายามสะให้นิ่…เายอมรับับัวเอในใว่าไม่อยาะมอวาู่นั้น ที่ล้ายับเวทมนร์สะให้หัวใที่อ่อนลให้อ่อนแอลไปมาว่านี้
“ะ…่ะ”
“ผมไม่อยาให้มีใรายบนเรือลำนี้ เ้าไปะ!” ยฮวาวาเสียัลั่นราวับ้อารลบเลื่อนวามริบาอย่าที่เาพยายามุ่อนมันเอาไว้…อฮยอนลุึ้นมอ้วยวามไม่เ้าใ เี๋ยว็ับไล่ไสส่เธอ เี๋ยว็บัับให้เธอลับไปอยู่ในห้อนั้น แล้วหลัานี้เาะไม่ให้เธอลไปนอนในห้อเ็บอใ้ท้อเรือแบบนั่นหรอใ่ไหม
“แล้วุ?”
“ไม่้อห่ว ผมไม่อยู่ร่วมห้อับนแบบุแน่ แ่อยู่บนเรือลำเียวันผม็สะอิสะเอียนในแทบะอ้วอยู่แล้ว” ำพูร้ายาเสียสีหัวในฟัไม่ไ้มีทีท่าว่าะลน้อยถอยลั่เ่นวาที่ายแวววูบไหว อฮยอนพยัหน้าอย่าเ้าใ่อนะเินผ่านหน้าเาเพื่อเ้าไปในห้อนอน…ไม่ว่าะอยู่ที่ใเธอ็ไม่่าานัโทษที่รออยำัสินอเา
ร่าบาที่ีเียวอ่อนล้าเรี่ยวแร สมอที่ใ้รุ่นิลอทั้วันบวับร่าายที่แทบไม่ไ้พัไ้ผ่อน เพราะว่าเมื่อืนเธอะ่มานอนหลับไ้เวลา็ล่วเลยเ้าสู่เ้าวันใหม่ และวันนี้ลอทั้วันเธอแทบไม่ไ้หายใหายอ อีทั้ยั้อวลับมาเออีที่แสนโหร้ายทำให้ในสมอราวับมีแมลนานานิวิ่วนอยู่เลือนรา
ยฮวามอามร่าบาที่ลุเินผ่านหน้าเา ลิ่นหอมอเธอเผลอทำให้เาอยาะเหนี่ยวรั้เธอลับมา ฝาฝัรอยรัให้มาเท่าที่หัวใโหยหา หาแ่ใบหน้าที่ีเียวออฮยอนทำให้เานึนใ ร่าบาที่เถลาเาะับำแพามทาเินราวับ้อารที่พัพิ
“ุเป็นอะไรหรือเปล่า?” ำถามที่ทำให้เ้าอำถามนึอยาะบปาัวเอเสียที ไม่รู้อะไรลใให้เาโพล่ถามออไป “เลิสำออยเสียที รีบเ้าไปแล้วถ้าเป็นไปไ้ไม่้อออมาให้ผมเห็นหน้าอี” ทันทีที่้อารปิบัวามริ วาาร้ายา็ถูพ่นออมาเป็นม่านบัวามห่วหาอนเอ
อฮยอนถอนหายใออมา เวลานี้เธอไม่มีแม้แ่เรี่ยวแระอธิบายำพูที่เาไม่มีวันเื่อ หิสาวพยายามเบิวาให้ว้าทั้ที่มันำลัะปิล้วยอย่าไม่สามารถทราบสาเหุ ประูเบื้อหน้า่าพร่ามัวนเธอรู้สึวิเวียน ลมหายใที่ถูพ่นเ้าพ่นออเป็นัหวะระั้นถี่ระรัวนร่าบาสั่นไหว
ยฮวาไ้แ่มอามหิสาวที่ยินพัพิบหน้าเ้าับฝาพนัเรือ…นึเป็นห่วเป็นใยเธอนเาแทบะโผเ้าหาและประอูแล หาเพียแ่ิว่ามารยาหิมีมาเสียเินว่าายใะเ้าใ ยฮวาัริมฝีปาราวับเือโรธท่าทีเรียร้อวามสนใาหิสาวร้ายารหน้า…อีเธอ็ใ้วามไร้เียสาน่าทะนุถนอมหลอลวเา และเธอ็เินาไปอย่าโหเหี้ยม เพราะะนั้นเาไม่วระหลลวัวเิมๆอเธออี่อไป
“ะ…ัน…” อฮยอนุมหน้าอ้าน้ายไว้แน่นพยายามสูลมหายใ้วยวามยาลำบา เวลานี้ล้ายับหัวใำลัถูบีบรัวนเียนะแหล แนาที่อ่อนแรั้ท่าะศิโรราบลบนพื้น ะที่สายามอเห็นเพียแ่วามว่าเปล่า ภาพทุอย่าเป็นสีาวนวลาหาแ่มัน่าน่าลัวสำหรับเธอ
“อฮยอน!” เสียสุท้าย่อนที่ภาพทุอย่าและสิสัมปัะทั้หมทั้มวละลายเป็นภาพสีำเือา พร้อมับเรือนร่าบอบบาทรุลนอนราบับพื้นาม้วยยฮวาที่โผเ้ามาประออเธอไว้ในอ้อมอ
-100%-
พี่ยนี่เยอะแยะรินะ ะี็ไม่ี เป็นห่วเ้าอยู่นั่นแหละแนว่า หึหึ มา่อให้้าหน่อยนะ่ะ แนพึลับมาแล้วน้อเ้า็ส่ให้แนแล้วแ่ไม่มีเวลาอัพ อโทษริๆ่ะ เรื่อยุนอา เส รอิามนะ่ะ ไรเอร์ฝาบอมาว่าอย่าพึ่วนสรุป อิอิ เม้นและโหวให้ำลัใไรเอร์เ้า้วยน๊า่ะรีเอร์ที่น่ารัทุน
CRY .q
ความคิดเห็น