คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [YS]Just Married ★ Chapter 5 :Hearts in the storm ดวงใจในพายุ
Just Married
Chapter 5 : Hearts in the storm
วใในพายุ
“ถ้าพี่ไม่สะวผม่อย…”
“ไม่้อ” นเป็นพี่ายบอ่อนะหมุนัวลับมายัโ๊ะทำาน “ส่วนุะไปไหน็ไปผมไม่อยาเห็นหน้า แล้วถ้าให้ีุลไปอยู่ับพวนานที่อู่เ็สภาพไ้ะยิ่ี” อฮยอนพยัหน้าเล็น้อย่อนที่ะว้าระเป๋าที่หล่นอยู่บนพื้นเินผ่านหน้ามินฮยอออไป
มินฮยอไ้แ่มอามหิสาวที่โะา่าลั่นแล้แบบอฮยอน้วยวามเห็นใระนสสาร เาไม่รู้ว่าเธอเป็นใรแล้วมีวามสัมพันธ์ไปในทิศทาใับยฮวา รู้็แ่เพียว่าเธอือนที่ทำให้เาห้วนนึถึใรอีนในอี
“แไม่วระมอเธอแบบนั้น” ยฮวาอไม่ไ้ะปรามน้อายนเล็อนที่มอามเรือนร่าออฮยอนอย่านึสนอสนใ แม้เาะั้ท่าว่าล่าวและผลัันเธอยัไ หาแ่วามหึหวในัวเธอ็ยัไม่เยาหาย
“เธอือใรรับ”
“ไม่้อสนใ มีธุระอะไร็ว่ามา ันไม่ว่ามาพอะมาุยเรื่อไร้สาระอแ”
“ผมแ่อยาะุยับพี่เรื่อสิน้าล็อใหม่ที่ำลัะเทียบท่าในอีสอวัน้าหน้า” เมื่อเห็นว่าไม่มีประโยน์อะไรที่ะเ้าี้ยฮวา มินฮยอึเริ่มเปิประเ็นเรื่อที่เาั้ใะุย “ามที่ผมทราบ่าวมาว่า สิน้าที่ำลัมาถึเป็นอบริษัทอุสาหรรมเ้าให่อทาเหนือ”
“แล้วมีปัหาอะไรหรือไ”
“สิน้าที่มาาประเทศเวียนามในรั้นี้ถูำรวลาระเวนทาน้ำเ้ารว้นสิน้า่อนะออสู่น่านน้ำประเทศ เพราะมีแหล่่าวว่าเราลัลอบนถ่ายสิน้าผิหมาย”
“เป็นไปไม่ไ้!” ยฮวาบโ๊ะเสียัลั่นนนพูถึับสะุ้สุัว ทุรั้ทีุ่ยเรื่อานสอหนุ่มะริัในภาระและหน้าที่นเินวัย แ่้วยมินฮยอเป็นนใเย็นว่าึไม่่อยีโพยีพาย แ่าายฮวาที่อารม์เรี้ยวราไปในทาที่ไม่สามารถวบุมัวเอไ้นน่าเป็นห่ว
“ใรเป็นนูแลารนำเ้ารั้นี้”
“พี่เสสิ้ารับ”
“ไปามเธอมาพบพี่ภายในสิบนาที” มินฮยอพยัหน้ารับ่อนะเินออไปามำสั่อพี่ายนโ แม้ยฮวาะเป็นนโมโหร้ายหาแ่ลึๆภายในเาเป็นนที่อ่อนโยนและโอนเอนไปทาใีว่าาบหน้าที่พยายามสร้าเป็นเาะป้อันัวเอ และเรื่อนั้นมินฮยอรู้ีว่าพี่ายผ่านเรื่อเลวร้ายเ็บปวนไม่ล้าเปิใหรือเผยวามอ่อนแอให้ใรไ้พบเห็น
เสสิ้ามอีย์าร์ที่อยู่ในมือ้วยสายาหหู่ หาแ่หัวใลับันำให้เธอสอมันเ้าไป่อนที่สัาไฟะเปลี่ยนเป็นสีเียว หิสาวลืนน้ำลายลอ่อนะแ้มบานประูนอ้าออเผยให้เห็นายหนุ่มรูปร่าสูโปร่แสนุ้นา
เาเป็นผู้ายนเียวที่เธอรัและเา็รัเธอ…เธอและเาเป็นส่วนหนึ่อันและันนไม่สามารถพราาันไ้ แ่แล้ววามเป็นริ็ทำให้เธอสำนึรู้ว่าเา…เป็น ‘สามี’ อนอื่น ไม่ใ่ผู้ายที่เธอะสามารถเ็บไว้เยมเพียนเียว
“ไปส่ลูสาวมาแล้วหรือะ?” เาะรับรู้บ้าหรือเปล่าเวลาที่เธอ้อเอ่ยถึเลือเนื้อที่เิาเาและผู้หิอีน สิ่มีีวิัวน้อยที่แสนน่ารัหาแ่มันือศูนย์รวมวามเ็บปวอเธอ เ็หิที่เิมาเพื่ออย้ำสถานะที่น่าสมเพอัวเอ
“อาทิย์หน้าผมมีานที่ี่ปุ่น แล้วอยาะวนุไป ุไม่ปิเสธใ่หรือเปล่า?” นัธุริหนุ่มสายเลือระูลอส่สายาหยั่ถามหิสาวรหน้า ระหว่ารออยำอบลอเสสิ้าเาไ้แ่ภาวนาอให้เธอเินทาไปับเาอย่าใใ่อ
เารู้ว่าารที่เาหยิบยื่นสถานะนี้ให้เสสิ้ามัน่าบีบั้นหัวใอเธอ และไม่่าันที่เาเอ็รู้สึเ็บปวับโะาที่ไม่มีสิทธิ์เลือทาอมันเอ
“แล้ว…”
“ผมอยาใหุ้ไปับผม” เารวบมือเสสิ้าึ้นมารุมพิหวานอย่าเอาอเอาใ สายาอ้อนวอนนเสสิ้าแย้มยิ้มยอมใอ่อนให้ับลูอ้อนอเาทุรั้ไป
“่ะ ันะไปับุ”
เาอบแทนำลอเสสิ้า้วยารมอบุมพิแสนหวานลบนลีบปาอวบอิ่มอย่าแผ่วเบา่อนะผละออ ียิ้มว้าให้ับวามใีอเธอ…เารู้ว่าเาไม่มีสิทธิ์บีบบัับเธอนทำให้เธออึอัใ หาแ่วาม้อารส่วนลึที่อยาะใ้เวลาอยู่ับเสสิ้าทำให้เาอไม่ไ้ที่ะเป็นนเห็นแ่ัว
มินฮยอวิ่ระหืหระหอบออมาาห้อทำานอพี่สาวนลา พลาในใแอบบ่นระปอระแปับารหายัวไปอเสสิ้า…มีหวัเสสิ้าไม่เ้าพบยฮวารับรอระเบิลูให่หล่นลลาบริษัทแน่ เพียิไ้เท่านั้นมินฮยอรีบสาวเท้าไปยั้านหลัึ่เสสิ้าอาะำลัไปูาน
เท้า็้าว มือ็หาปลายสาย หัวใ็ร้อนรนเรว่าะถูปลิลมหายใ้วยสายาอพี่ายนโ
“เห็นุเสสิ้าบ้าหรือเปล่า?”
“ไม่เห็น่ะ” พนัานผูู้แลสิน้าอบรอหัวหน้าฝ่ายนำเ้าหนุ่ม พลันทำให้มินฮยอเร่ฝีเท้าหาัวพี่สาวที่ไม่เยหายไปในเวลาาน้วยวามเร่รีบ
เาอไม่ไ้ที่ะแปลใับารหายัวไปอเสสิ้า เท่าที่ำไ้่อนที่เาะเ้าพบยฮวาเายัเอเธอเินออาห้อทำานหมายะไปเ้าห้อน้ำ แ่เพียเวลาไม่นานลับลายเป็นเธอันหายไปอย่าไร้ล่อลอย
อฮยอนที่ยืนศึษาาน้วยัวเอมอมินฮยอ้วยวามแปลใ…ท่าทาร้อนรนอเาอไม่ไ้ที่ะทำให้เธอใร่รู้
“มีอะไรอย่านั้นหรือะ?”
“อ้าว ุ…”
“ันอูฮยอน่ะ” เธอแนะนำัว้วยใบหน้าเรียบนิ่ และวาัวให้อยู่ในวามสมวร เพราะวามประทับใแรสำหรับผู้ายรหน้าไม่่อยะีนัสำหรับเธอ “แล้วอะไรทำให้สีหน้าอุูลำบาใแบบนั้นันะ” อฮยอนทิ้วามสนใาัวายหนุ่มวนลับเ้าเรื่อที่เธอ้อารรู้ในอนแร
“ผมามหาพี่เสสิ้านะรับ” สรรพนามทีู่สนิทสนมอผู้ายรหน้าับน้อสาวอยฮวาทำให้อฮยอนมวิ้ว หรี่าล้วยวามสสัย นมินฮยอ้อรีบอธิบายไ้อ้อใให้ับอฮยอน “ผมเป็นบุรายนเล็อประธานอ…อมินฮยอรับ” ราวับใบหน้าบอบบา่อยๆเิรอยแยและแออทีละน้อย อฮยอนแย้มยิ้มเหยเพลันวามิลับบันับวามโ่เ่าอัวเอที่ั้ท่าวามาราวับเาือัวประหลา
ลอเวลาที่รู้ัับยฮวา อฮยอนไม่เยแม้แ่ะล่วรู้ถึรอบรัวอเา เร้วยว่าเาเอ็ไม่อยาะเล่า แล้วเธอ็ไม่อยาะ้าว่าย
“เอ่อ พอี…ันเห็นเธอับรถออไปไ้ราวๆไม่ถึหนึ่ั่วโม” อฮยอนรู้ว่าไม่วระเสนอหน้าเ้าไปยุ่เี่ยว แ่้วยท่าทาที่ร้อนรนระสับระส่ายอมินฮยอทำให้เธอัสินใบอเพราะอาะ่วยให้อะไรีึ้นไม่มา็น้อย
“พี่ยฮวาเอาายแน่ๆ”
“เิอะไรึ้นหรือะ?” อฮยอนอไม่ไ้ที่ะถาม้วยวามเป็นห่วเพียแ่มินฮยอเอ่ยถึื่ออเาราวับทุ่อมรับรู้ในายถูระุ้นในื่นัว สนใใร่รู้เรื่ออเานออนอหน้านอา
“เรือที่ะเทียบท่าภายในสอวัน้าหน้า เิปัหาโยที่เราพึะมาทราบนะรับ” มินฮยอไม่ิะปิบั เาบอามวามริ “พี่เสสิ้าเป็นนประสานานเี่ยวับารเินเรือในรั้นี้ แล้วเธอ็มาหายัวไปอนที่ำลัเิปัหา ผมเรว่าพี่ยฮวา…” แ่ิ็ทำให้น้อายนเล็รู้สึเสียวสันหลัวาบ
อฮยอนมอใบหน้าที่เ็มไป้วยวามัวลใอมินฮยอ เธอไม่รู้ว่าะเิอะไรึ้นามวามิอายหนุ่มเบื้อหน้า แ่เธอ็ไม่แปลใเลยเพราะยฮวาเป็นนที่ริัมุ่มั่นับหน้าที่ที่ไ้รับมอบหมายั้แ่ไหนแ่ไร
“ันพอะ่วยอะไรไ้หรือเปล่าะ?”
“เอ่อ ไม่รบวน…”
“รบวนอะไรันะ ันำลัะมาเป็นส่วนหนึ่อรอบรัวุ หาพวุมีปัหาแล้วะให้ันทำเป็นไม่รู้เรื่อไ้ยัไัน”
มินฮยอิามำพูออฮยอน่อนที่ะอ้าปา้าราวับเ้าใสถานะอผู้หิรหน้าอย่าแ่มแ้ัเน…อย่าน้อยหาเธอำลัะมาเป็นว่าที่ภรรยาอพี่าย ็เป็นไปไ้บ้าที่เธอะ่วยเาลแรระแทายฮวา
“เธอเป็นนนอไม่มีสิทธิ์แสวามิเห็นหรือมีส่วนเี่ยว้อับบริษัท!”
มินฮยอ้มหน้าหลบสายาุันอยฮวา วามิ่อนหน้า่าผิมหัน์เสียนเารู้สึผิอยู่ไม่น้อยที่ึอฮยอนเ้ามาร่วมรับะารรม
“ผมเป็นน…”
“ามหลัแล้วหาผมเป็นุ…ผมะไม่มีวันมายืนเสนอหน้าอยู่รนี้แน่”
“ุลืมอะไรไปบาอย่านะ่ะุยฮวา” อฮยอนโผล่ึ้นหลัายฮวาสาำพูเหยียหยามเธอ น้ำเสียเ็มไป้วยวามัพ้อและน้อยอน้อยใละเล้าันนนฟัเผลอมอเธอ้วยแววาสั่นไหว “ันรู้ว่าุไม่อยาเห็นหน้าัน แ่ราบใที่บริษัทอันถูรวมเ้าับบริษัทอุ ันย่อมมีสิทธิ์มีเสียในานะรอประธานบริษัทามที่ล”
“ฮึ” ยฮวา่อนแววาื่นมับวามเ็าและเที่ยรออฮยอน่อนะแ่นหัวเราะพร้อมับโน้มใบหน้าเ้าไปนห่าาเธอเพียเล็น้อย “เรื่อ่อรอ้าายุไม่เป็นสอรอุพ่อุริๆสินะ ผม้อีใหรือเปล่าที่ว่าที่ภรรยาอผม่ามีวามิที่หลัแหลม”
“…”
“แ่ธุริอผมไม่เหมือนารทีุ่่อรอื้อายวามอยู่รอโยารยลูสาวเพื่อพยุราานอรอบรัว” ยฮวาวาเสียัลั่นหาแ่นที่ถูำพูทิ่มแทลลาใลับไม่แสท่าทีื่นลัว…มินฮยอลืนน้ำลายลอลอบส่ายศีรษะให้ับวาาร้ายาอผู้เป็นพี่าย หาไม่ใ่พี่ายอนเอเาไม่ลัเลเลยสันิที่ะประเนหมัใส่ริมฝีปาที่ลั่นรอแ่ำพูเลวร้าย
“ผมว่าเราวระรีบแ้ปัหาีว่าาร้อมานั่ทะเลาะหาสาเหุเรื่อที่ไม่เป็นเรื่อนะรับ” มินฮยอรีบเลี่ยหาทาออาสรามที่ร้อนระอุ อนนี้สิ่สำัที่สุือเรื่อานที่รอารแ้ไ “ผมว่าเราวระส่ัวแทนเ้ารวสิน้าในเรือ่อนที่ะเทียบท่า”
ยฮวาละสายาาวหน้าามเห็น้วยับมินฮยอที่เสนอทาแ้ปัหา หาเป็นริั่เรื่อราวที่ทราบมาเป็น้าิ้นโในารำเนินานในรั้นี้ ผู้บริหารหนุ่มพลิแฟ้มเอสารพร้อมับวาสายามอ สมอรุ่นิหาทาอออย่าเร่่วน
“พรุ่นี้แวรนำเรือเร็วึ้นเทียบเรือนส่และรวเ็วามผิปิ่อนที่เรือะเ้าเทียบท่าในบ่ายวันถัมา” ยฮวาปิแฟ้มเอสารพร้อมับบอน้อายที่มีสีหน้าัวล “ทำไมไม่สะวหรือไ หรือแิว่าไม่ใ่านในส่วนอแ”
“ไม่ใ่แบบนั้นรับ แ่ผม้อพาุแม่เ้ารวสุภาพามทีุ่หมอนั” หน้าที่ที่เาทำเป็นประำและไม่ิะละเลย ทำให้ยฮวาถอนหายใ “หาพี่ไม่สะวผมะเลื่อนนัุหมอแล้ว…”
“ไม่้อ ันะไปเอ” ยฮวารีบบอปัไม่มีเหุผลอะไรที่ะ้อเลื่อนนัารรวสุภาพอมารา หาะ้อเลื่อนเาเลือที่ะปิเสธานสัมไร้สาระที่ำเป็นะ้อไปวันพรุ่นี้เสียะีว่า
“แบบนั้นุอฮยอน่วยไปับพี่ยฮวาะไ้หรือเปล่ารับ ถือเสียว่าเป็นารศึษาานไปในัว”
“ไม่!”
ยฮวาปิเสธทันที แม้วามิอยาะรู้เสียริว่านแบบเธอะทำอะไรไ้ีไปว่าารทำร้ายิในอื่น หาแ่้วยทิิทำให้เายืนรานที่ะปิเสธารอยู่ร่วมับเธอ
“อนนี้านรััว แล้วผมไม่เห็นว่าะมีใรปลีัวเินทาไปเป็นเพื่อนพี่ไ้เลยนะรับ”
ยฮวาเม้มริมฝีปาิาม้อเท็ริที่น้อายนเล็บอ อนนี้านในบริษัทำลัวนัวเสียนพนัานไม่สามารถละทิ้ส่วนที่สำัที่ไ้รับมอบหมาย และารที่เา้อเินทาโยไร้เลา็ใ่ว่าะี เพราะารเ็สิน้าวระมีใรสันอยโ้แย้และเสนอวามิเห็น แ่…เาไม่ิว่าะ้อเป็นเธอ หิสาวที่พึ้าวเท้าเ้ามาทำานในบริษัทวันแรแบบนี้
“ัารเรื่อั๋วเรื่อบินให้เรียบร้อย ันะบินภายในืนนี้เพื่อเริ่มทำานพรุ่นี้เ้าทันที”
“ั๋วเรื่อบิน ี่ใบรับ” มินฮยอหยั่เิถามเพราะไม่สามารถาเาวามิและิใที่เปลี่ยนแปลอย่ารวเร็วอยฮวา ะที่อฮยอนไ้แ่ยืนอยู่ในวามเียบไม่ิะออวามิเห็นเพราะทุอย่าล้วนแ่ือารัสินใอเา
“สอใบ” ยฮวาบอเสียนิ่พยายามวบุมสีหน้าที่อยู่ภายใ้สายาับผิอมินฮยอ “เสร็ธุระแล้วแะไปไหน็ไป มายืนเสนอหน้าเสียเวลาทำานอัน” ประธานหนุ่มไฟแรับททันทีที่เห็นรอยยิ้มเยาะาน้อายนเล็ สายาเหลือบไปมออฮยอนที่สบสายาับเาอย่าไม่สื่อวามหมายใๆทั้สิ้น
เธอไม่รู้สึยินีเลยหรืออย่าไรันที่เาอ่อนลยินยอมให้เธอร่วมเินทา ใบหน้าและวาที่ทอประายว่าเปล่าทำให้ยฮวารู้สึเ็บแปลบน้อ่มวามรู้สึ สนใานเอสารในมือ พยายามลบเลือนวามฟุ้่านเพราะเธอไม่วระเ้ามามีอิทธิพล่อวามิและวามรู้สึอเาไ้เหมือนเ่นอี
CRY .q
ความคิดเห็น