คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : Memory ที่สุดของความทรงจำ ❤ Chapter 19 I wanna kiss you [100%]
Memory ที่สุอวามทรำ
Chapter 19 : I wanna kiss you
อยฮวา อูฮยอน
อฮยอนแทบะหมลมหายใเพียแ่ไ้ยินเรื่อราวระหว่านสามนที่ส่เสียเล็ลอออมาาห้อรับแว้าภายในบ้านหลัให่
หัวใอเธอราวับถูบีบามือที่มอไม่เห็น หัวใลับอ่อนล้าเพียแ่ำพูไม่ี่ประโยที่ถูเอ่ยาผู้เป็นพ่อ
“ุอฮยอน” แรอลที่เินมาเห็นเบิาว้า้วยวามใเมื่อนที่ไม่าหวัให้รับรู้เรื่อราวลับไ้ยินทุอย่าัเน
อฮยอนสูหายใเ้าปอเพื่อรวบรวมวามล้าแม้วามเป็นริเธอำลัหวาลัว่อารเผิหน้าับพวท่านในเวลานี้…แ่เธอไม่มีทาเลือ
“มัน…เรื่ออะไรันะ?” อฮยอนพยายามเสียไม่ให้สั่น ทุสายาหันมามอเธอ้วยวามใไม่่าานัวเล็ที่พยายามลั้นลืนน้ำาที่ำลัไหลออมา
“ลูมา็ี…พ่อมีเรื่อะุยับลู” น้ำเสียนิ่าทำให้หัวใวน้อยรู้สึเ็บปวมายิ่ึ้น อฮยอนทิ้ัวนั่ล้วยวามรู้สึว่าเปล่า
“ุพ่อหมายวามว่ายัไะที่ะให้หนูไปอยู่่าประเทศ”
“พ่อไม่มีทาเลือในเมื่อรอบรัวอเราำลัล้มละลาย พ่อไม่อยาให้ลูสาวเพียนเียวอพ่อ้อลำบา” เสียเ้มอธิบาย้วยแววาริั แม้ประธานอะรู้สึปวร้าวไม่่าาเธอ แ่สัวันเธอะเ้าใเหุผลทั้หมอเา
“เรายัมีทาออนิ่ะ…ทำไมถึ้อให้หนูไปอยู่ที่อื่น” อฮยอนสวนลับแบบที่เธอไม่เยเป็น…ารที่เธอรู้ว่ารอบรัวำลัประสบปัหาเธอ็เสียใมาพอ แ่หาถ้าเธอ้อาไป…าไปไหนที่ที่ไม่มีเา หัวใอเธอะเป็นอย่าไร
“เรามีอีหนึ่ทาเลือรับุหนู” เสียทุ้ม่ำาายสูวัยที่นั่อยู่ฝั่ร้ามอเธอเอ่ยออมาอย่าหนัใไม่่าัน
อฮยอนมอหน้าอประธานอและุนายออย่าอวามเห็น ในเมื่อพวเาทัู้่เอาแ่นั่เียบโยไม่เอ่ยอะไรสัำ
“เพียแุ่แ่านับรอบรัวเว…พวเาพร้อมที่ะ่วยเหลือพวุ” ทนายประำระูลเอ่ยเสียแผ่วเมื่อเห็นสีหน้าอหิสาวไร้เียสารหน้าีเียว
าเรื่อราวทั้หมทำให้หัวใอเธอแทบับสูลรหน้า แ่าน…นี่ีวิอเธอึ้นอยู่ับารถูบัับให้แ่าน ีวินี้ไม่ใ่ีวิอเธอหรือยัไัน?
“แล้วถ้าผมออนุา่วยเหลือเธอ…ุลุุป้าะั้อหรือเปล่ารับ?” เสียทุ้มพร้อมับเ้าอใบหน้าเียบรึมเอ่ยท่ามลาวามแปลใอพวเาทั้หม
อฮยอนเบิาว้าเมื่อเห็นเา้าวเ้ามาในห้อ้วยท่าทีที่ไม่เรลัวอะไรทั้สิ้น…หัวใอเธอล้ายับถูวามอบอุ่นเ้ามาะล้าวามเ็บปวเพียแ่รอยยิ้มอ่อนโยนถูส่มอบมาที่เธอ
“ไม่เี่ยวับเธอ…อยฮวา” ประธานอเอ่ยเสียเย็นยะเยือนะนัยน์ามริบ้อมอผู้มาเยือนอย่าเย็นา
เธอไม่เยร้ออวามเห็นใอะไราผู้เป็นพ่อแม่แ่สิ่หนึ่ที่ทำให้เธอรู้สึไม่เ้าใเพราะอะไรพวเาถึั้ท่าีั้นวามรัอเธอและเา
“พี่่ะ”
อฮยอนผุลุึ้น่อนะเินเ้าไปแะแนแร่อเาเมื่อบรรยาาศโยรอบุรุ่นารัสีอำมหิอผู้เป็นพ่ออเธอ
“ยัไลูับยฮวา็แ่านหรือรัันไม่ไ้!!” เสียเ้มวาัลั่นพลันทำให้น้ำใสหยไหลริน้าแ้มป่ออเธอ
“แม่่ะ…แม่่วยพูอะไรหน่อยสิ่ะ ในเมื่อหาพี่เาือนีริๆ ไหนแม่บอว่าุพ่อะเ้าใ” อฮยอนเอ่ยเสียสั่นเมื่อวามเียบเริ่มน่าลัวมายิ่ึ้น ุนายอไ้แ่นั่้มหน้าในเมื่อเรื่อออฮยอนและยฮวาไม่มีทาเป็นไปไ้
“ลูไม่เหมาะสมับยฮวา…เื่อแม่นะลู” ุนายอลุึ้นมาับมือนิ่มอเธออย่าอ่อนโยนพร้อมับออแรึนัวเล็ที่พยายามถัวถอยหนีาเธอ
วามลัว วามหวาหวั่นทำให้เธอรู้สึล้ายับพวเาือบุลที่พร้อมะพราเธอไปานรั…เธอำลัสับสน่อสิ่ที่เ้ามาในีวิ เพราะอะไรเธอถึไมู่่วรับเา
“มาหาแม่นะูฮยอน…แม่ทำทุอย่าเพื่อลู”
อฮยอนมอใบหน้าอผู้เป็นแม่้วยหัวใที่สับสน ีวิอเธอถูำหนเส้นไว้สำหรับวาม้อาร้านธุริ เธอไม่มีแม้แ่สิทธิ์ที่ะเลือทาเินอัวเอ
ยฮวามอใบหน้าสวยสที่เ็มไป้วยราบน้ำาพลันทำให้หัวใอเาล้ายับำลัถูบีบาำแพรอบ้าน…มือเรียวเล็ำายเสื้อเาไว้แน่นพร้อมับ่อนัวอยู่้านหลัเาราวับ้อารที่พัพิ
ุนายอแทบะหมลมหายใเมื่อท่าทีอลูสาวเพียนเียวล้ายับรัเียวามรัอเธอ…เธอรู้ว่าสัวันเรื่อราวพวนี้ะ้อเิึ้นหาแ่ไม่เยาิว่าูฮยอนที่น่ารัะรู้สึหวาลัวเธอไ้มาถึเพียนี้
“ลับไปหาุแม่นะ…เ็ี” ยฮวาับไหล่เล็อเธอพร้อมเ็หยาน้ำาที่ไหลรินไม่าสายอย่าอ่อนโยน “อย่าเป็นเ็ื้อ พี่อยู่้าเธอเสมอ…รนี้” ยฮวามอสบนัยน์าที่เ็มไป้วยม่านน้ำาพร้อมแนบมือเรียวอเธอลับหน้าอแร่อเา
วาลมใสมอใบหน้าที่เ็มไป้วยวามอ่อนโยนอเาผ่านม่านน้ำาที่ไหลลมาไม่หยุ แม้ว่าเธอะเ็บปวมาเพียใแ่ฝ่ามืออุ่นที่เาะุมันอยู่พอแล้วที่ะเยียวยาวามเ็บปวที่อยู่ในหัวใ
“มาหาแม่นะลู” ุนายอสะเสียไม่ให้สั่นพร้อมยื่นมือไปหาลูสาวเพียนเียวที่พยายาม่อนัวอยู่้านหลัอเา
ประธานอมอเหุาร์รหน้าอย่าพยายาม่มอารม์วามเ็บปวที่ปะทุอยู่ในวามรู้สึ เารู้ว่าลูสาวอย่าเธอรัผู้ายรหน้ามาแ่ไหนหาแ่เมื่อถึสัวันเธอะเ้าใในเหุผลทั้หม
“ุไปไ้แล้ว” ำพูห่าเหินและน้ำเสียเย็นาเอ่ยึ้นทำลายวามเียบและบรรยาาศที่น่าอึอั
อฮยอนำายเสื้อเาไว้แน่นราวับ้อารบ่บอว่าเธอไม่้อารให้เาาไปไหน ยฮวามอใบหน้าที่เ็มไป้วยน้ำาอเธอ่อนะแย้มยิ้มพร้อมลูบเรือนผมสวยแผ่วเบา
“ผมยัยืนยันำเิมว่าผม…พร้อมะแ่านับเธอ” ยฮวาพู้วยสายาริั “แทนารที่พวุ้อบัับิใเธอ” ำพูเ็เี่ยวทำให้อฮยอนปล่อยเสียสะอื้นออมาพร้อมับมอไปที่พ่อแม่อเธอราวับรออยำอบ
“มันไม่ใ่เรื่ออุ…แรอลส่แ” น้ำเสียเ็าับทสนทนา่อนทีุ่นายอะรเ้าไปหาผู้เป็นลูสาวที่พยายามุรั้เาเอาไว้ราวับ้อารที่พึ่
ยฮวามอใบหน้าที่เ็มไป้วยราบน้ำาอเธอ้วยหัวใที่ปวร้าวหาถ้าเายัยืนยันที่ะยืนร้านับประธานอในอนนี้เรื่อทุอย่าอาะแย่ลและเาอาะไม่ไ้เอเธออีเลย
“พี่่ะ”
เพียแ่เาำลัะเปิประูรถเสียหวานปนเสียสะอื้นไล่หลัพร้อมับร่าบอบบาวิ่เ้ามาพร้อมับโผอฝัหน้าเ้าับอแร่อเา
“พาันไป้วยนะ่ะ…ไ้โปร” ใบหน้าที่เ็มไป้วยน้ำาและวาหม่นหมอเอ่ยร้ออเาพร้อมับเย่าแนแร่เป็นารอ้อนวอน
“ูฮยอน…ลับมาหาแม่” เสียอ่อนโยนเ็มไป้วยวามัวลัออมาพร้อมับุนายอวิ่ออมา้วยหัวใที่ว้าวุ่น
“ุแม่่ะ…หนูอโทษ” อฮยอนมอใบหน้าอผู้เป็นแม่้วยวามรู้สึผิ “ไ้โปรนะ่ะพี่” พร้อมับอ้อนวอนนรหน้าที่ลำบาใอยู่ไม่น้อย “หาพี่ไม่พาันไป…ันะหนีไม่ให้ใรไ้เอันอีเลย” อฮยอนยื่นำาในแบบที่เธอไม่เยเป็นนยฮวา้อพยัหน้าอย่าไม่มีทาเลือ
เพียแ่แผ่นหลับอบบาอลูสาวสุที่รัหายลับา…อารม์โรธโทษัวเอแล่นเ้าโมีวามรู้สึอุนายอนแทบะหมสิ
“ันบอุแล้วว่าเราวรให้เรื่อทุอย่าเป็นไปามธรรมาิ” ุนายอหันไปทุบออสามีอย่าระบายอารม์ “ันบอุแล้ว…ันบอุแล้ว”
ประธานอไ้แ่มอามรถันสวยแล่นออไปพ้นประูรั้ว้วยวามเ็บปวไม่แพ้ภรรยาและลูสาวอัวเอ…แ่ในเมื่อเาเลือแล้วเา็ไม่สามารถถอยหลัลับ
ทะเลยาม่ำืน่าวนให้หัวใรู้สึหหู่หาแ่มันลับไม่เท่าหัวใวน้อยที่ำลัร่ำไห้่อเรื่อราวทั้หม ลื่นลมและวามมืห่อหุ้มร่าายที่พยายาม่อสู้ับวามหนาวและวามเ็บปว
อฮยอนทิ้ัวลนั่พร้อมับปล่อยเท้าให้เป็นอิสระในสายน้ำเย็นเียบแว่เท้าราวับำลัมีวามสุแ่ทว่าลับร้อไห้และสะอื้นนัวสั่น เธอไม่รู้ว่าะสามารถผ่านเรื่อราวทั้หมไปไ้ยัไ
เ้าอร่าสูโปร่ทิ้ัวนั่ล้าเธอ…เาเป็นเพียนเียวที่อยอยู่ปลอบโยนในยามที่เธอหมเรี่ยวแรนล้มล
“นว่าเธอะหายไม่สบายใ…พี่ะอยู่้าเธอ”
ยฮวาโอบไหล่เรียวเล็อเธอเพื่อปลอบโยน่อนที่ะระับร่าที่สั่นเทาาแรสะอื้นไว้ในอ้อมอราวับะูับวามเ็บปวไปาเธอ
“ไ้โปร…ให้ันอยู่ที่นี้” เสียใสสั่นระริเพราะหยน้ำาที่ไหลรินลมาไม่าสาย เธอยัไม่พร้อมที่ะเผิเรื่อราวทั้หม เธอไม่พร้อมที่ะถูบีบบัับในสิ่ที่ฝืน่อหัวใ เธอไม่พร้อมที่ะให้ใรมาแยเาไปาเธอ
ยฮวาลูบเรือนผมอเธอ้วยวามอ่อนโยน เาเ็บปวไม่่าาเธอ เาไม่้อที่ะเห็นน้ำาอเธอ เาไม่้อารให้ใรพรา…ผู้ที่เป็นวใไปาเาเพียแ่หยุเวลาไว้รนี้เพียแ่มีเธออยู่รนี้ แม้ว่ามันะูผิมาสัเพียใเา็เลือที่ะทำ
เวลาผ่านไปเนิ่นนานที่อฮยอนปล่อยให้วามอบอุ่นาร่าสูะล้าวามเ็บปวภายในหัวใ เธอไม่รู้ว่าผ่านไปนานแ่ไหนที่เาเอาแ่โอบอล้ายับ้อาระปลอบโยนหัวใที่เ็บ้ำอเธอ
มือหนาับไหล่เรียวบาให้หันมาเผิหน้าับเาพร้อมส่นิ้วอุ่นไล้เ็ราบน้ำาใสที่เาะพราวอยู่เ็มใบหน้าาวผ่ออเธอ
“ัน…วระทำยัไีะ?” เสียใสพยายามสะไม่ให้สั่นเมื่อิถึวามเป็นริที่เธอพยายามหลบเลี่ยมาเท่าไรมัน็ยัามหลอหลอนเหมือนับ้อารให้เธอยอมรับวามริ
“พี่…รัเธอ”
น้ำเสียนุ่มหูสายาอ่อนโยนอเาทำให้น้ำาที่หยุไหลลับไหลพรั่พรูลมาราวับสายธารน้ำที่ถูปลปล่อยออมา วาลมใสมอใบหน้าอเาผ่านม่านน้ำา้วยหัวใพอโ
“ัน็…รัพี่่ะ”
ยฮวาสัมผัสใบหน้าอเธอ้วยวามอ่อนโยนเลี่ยปลายนิ้วเลื่อนไล้ไปามผิวแ้มเนียนใส สายาเ็มไป้วยวามรัวามห่วใย
อ้อมแนแร่รั้เธอเ้าไปในอ้อมอ้าๆและระับอ้อมแนแน่นราวับะมอบวามอบอุ่นเพื่อเยียวยาวามเ็บปว
“พี่ะไม่มีวันเสียเธอไป”
เสียระิบแผ่วเบาใล้หู ริมฝีปาอุ่นร้อนเลื่อนไล้เบาๆอยู่ที่ผิวแ้ม ใล้ินสัมผัสไ้ถึลมหายใอุ่นที่รินรอยู่ที่ผิวหน้า่อนที่เาะูบับน้ำาให้เธออย่าอ่อนโยน
สายาอเา น้ำเสียาเา วามอ่อนโยนที่เามอบให้และเสียหัวใที่เ้นแรไม่เป็นัหวะอเาทำให้เธอสะลั้นน้ำาเอาไว้ไม่อยู่
ริมฝีปาอเาลาไล้า้าๆหูมาที่ผิวแ้ม่อนะรลอย่าแผ่วเบาหลาย่อหลายรั้ อ้อมแนที่แสนอบอุ่นระับอแน่นหนาเพื่อรั้ให้ร่าบาเบียิับร่าสู…ให้เธอไ้สัมผัสถึเสียหัวใที่หนัแน่นอเา
“พี่สัาไ้ไหมะว่าพี่ะไม่ทิ้ันไปไหน”
นัยน์าสีำสนิทวามอไปทั่วใบหน้าใส วาลมโทั้สอ้าที่เาหลรั ผิวแ้มใสๆที่อ่อนหวาน่อนะหยุลที่ริมฝีปาสีแสที่หัวใเาเรียร้อที่อยาะสัมผัส
ยฮวาลูบไล้ผิวแ้มอย่าแผ่วเบา่อนะรปิริมฝีปาหอมหวานอเธอแทนำอบ รสูบที่ลึล้ำ อ่อนโยนรารึอยู่ส่วนลึที่สุอหัวใ ริมฝีปาหนาลอเลียหนัหน่วสลับับอ่อนโยน
อฮยอนหลับาแน่นสนิทราวับเธอำลัล่อลอยสู่สรวสวรร์ หัวใเ้นแรไม่เป็นส่ำมีแ่เสียลื่นลมที่ัอยู่รอบัวหาแ่ถูลบ้วยเสียหัวใอนสอนเ้นั้อล้ายับะระเบิออมา
ยฮวาโน้มัวเธอให้นอนราบลับเม็ทรายอย่าเื่อ้า ลิ่นหอมาร่าบาลบอบอวลทำให้สิอเาำลัเลือนรา ริมฝีปาหนาูบหอมหวานเนิ่นนานที่มีเพียลมหายใอุ่นสัมผัสันและัน
อฮยอนเร็ระุไปทั้ัวเมื่อแผ่นหลัอเธอสัมผัสลับเม็ทรายสาหาแ่ริมฝีปาร้อนระอุแ่ลับนุ่มละมุนำลัลบล้าวามเ็บปวภายในใอเธอ
ร่าสูทาบทับเบียเสียอยู่ับนัวเล็ใ้ร่าที่หอบหายใถี่ระรัวเมื่อเธอเริ่มาอาาศหายใทำให้เา้อถอนริมฝีปาออพร้อมเลื่อนไล้ไปามผิวแ้มใสเพียแ่สอแนเรียวโอบรัรอบอแร่ทำให้วามปรารถนาในายลุโน
ยฮวามอสบสายาลมโที่ประายระยิบระยับผ่านม่านน้ำา้วยหัวใที่เ้นแรไม่่าาเธอ เาูบลที่วาลมใสที่ปิลลาไล้มาถึปลายมูเรียวสวย่อนะฝัลับริมฝีปาสวยสอเธออีรั้แ่ทว่ารั้นี้ับร้อนแรล้ายับ้อาระูลืนเยียวยาเรื่อราวเลวร้ายไปาเธอ
สิอเาำลัะาผึเพียแ่อแร่สัมผัสเบียเสียอยู่ับนัวเล็ที่อบรับรสสัมผัสอเา…วามิสับสนปนเปเมื่อแรปรารถนาำลัุระาเาอย่าไม่ปราี
อฮยอนอบรับรสูบลึล้ำแสนอ่อนโยน้วยหัวใที่ร้อนเหมือนับมีอเพลิมาสุมอยู่ หัวใเ้นรวยระรินเมื่อนัวสูแรทับร่าอเธอนแทบไม่มี่อว่าออาาศสามารถแทรผ่านมาไ้…หัวสมอาวโพลนเมื่อริมฝีปาำลัหลอมรวมเป็นหนึ่เียวั่เ่นหัวใอเธอที่ผูิับเา
“พี่อโทษ” ทันทีที่เาลาไล้มือร้อนไปทั่ว้นาเนียนสวยเพียแ่นัวเล็ระุเร็วาบล้ายับสามารถเรียสิอเาลับมา ยฮวาผุัวลุึ้นนั่่อนะ้มหน้า้วยวามไม่พอใารระทำอัวเอ “พี่ไม่วระรัแเธอ”
“…”
อฮยอนพยายามเสียหัวใไว้ให้ลึที่สุเมื่อวามิอเธอลับมาพร้อมับสอมือเรียวอบุมใบหน้ามายอเา
“เพราะันรัพี่ยัไ่ะ”
“เราไปทะเบียนันนะ”
ยฮวาลูบไล้สัมผัสแหวนเพรเม็เล็ที่นิ้วอเธอพร้อมสบสายาอหิสาวผู้เป็นวใรหน้า…รอยยิ้มแห่วามีใผุึ้นมาเพียแ่เธอพยัหน้าอบล
“่ะ”
เธอไม่รู้ว่าเรื่อราวในอนาะเป็นแบบไหน เธอะ้อเอับสารพัวามเ็บปวาารถูบัับ…แ่แ่เพียมีเานนี้อยู่้าายเธอพร้อมที่ะฟันฝ่าทุอย่า้วยวามรั้วยหัวใที่ยึมั่น
เสสิ้า้าวออาห้อรับรอส่วนัว้วยวามรู้สึประหม่าที่ปะทุึ้นในวามรู้สึเพียแ่สายาสบเ้าับแผ่นหลัแร่ที่ยืนอยู่เบื้อหน้า สัมผัสที่แสนอ่อนโยนอเาทำให้หัวใเธอระุวูบ
“ผมอโทษ”
“เราไม่วระพูถึเรื่อนี้…ุเ้าใใ่ไหมะ?” เสสิ้าลืนน้ำลายลออย่ายาลำบาเพราะในใอเธอยัไม่มั่นใว่าเธอะสามารถลบเหุาร์ระหว่าเธอและเาไ้หรือไหม
“ผม…” ฮยอนทิ้ัวลนั่พร้อมมอระป๋อแอลอฮอล์รหน้า่อนะุมมับเมื่อวามรู้สึผิอบั่วีีันรวนอยู่ในใ
เสสิ้ามอูเา้วยวามเห็นใและเสียใไม่่าันเมื่อารระทำอพวเาทัู้่นำพามาึ่วามเ็บปวสำหรับนที่ัวเอรั…แ่ในเมื่อเรื่อราวทั้หมมันเิึ้นและำลัะเป็นอีเธอเพียแ่เฝ้าอให้เาลืมมัน…เหมือนเ่นที่เธอพยายามะลืม
“ผมะทำแบบนั้นไ้ยัไ…ผมะละเลยุไ้อย่าไ” ฮยอนหันมามอนัยน์าู่สวยอเธอพร้อมับเอ่ยอย่าริันนที่ไ้ฟัรู้สึหัวใพอโอย่าาไม่ถึ
“มันเป็นวามผิพลา ุไม่ำเป็น…”
“ผมทำแบบทีุ่ร้ออไม่ไ้หรอุเสสิ้า” ฮยอนหยุำพูอเธอพร้อมับเินไปหยุเผิหน้าับเธอ “ยัไผม็ลืมไม่ไ้ว่าผมไ้ทำอะไรับุ”
วามเียบเ้าปลุมพร้อมับเสียหัวใสอวที่ัลบเสียลมหายใร้อนผ่าว…ในเมื่อวามปรารถนาทีู่ลืนพวเาำลัแปรเปลี่ยนทุอย่า
“ไว้เราพร้อมว่านี้…เราอยุยันีไหมะ?” เสสิ้าเสนอแนวทาแ้บรรยาาศอึอัที่ปลุมรอบัว ในเมื่ออนนี้เาและเธอยัไม่สามารถลืมน้าายมันเป็นไปไม่ไ้ว่าเธอและเาะรู้สึี่อันเพียเพราะวามสัมผัสทาาย
“ผมอโทษ…แ่ที่ผมทำทุอย่าลไปไม่ใ่เพราะผมเมานิว่าุเป็นนอื่น” ำพูอเาทำให้หัวใระุวูบอย่าหาสาเหุไม่ไ้ นัยน์าอ่อนโยนที่มอมายัเธอราวับ้อาระสื่อวามหมายบาอย่า
แม้ว่า้นเหุเรื่อราวทั้หมะมาาฤทธิ์อแอลอฮอล์…แ่ารระทำถูสั่ารมาาหัวใแบบที่เาเอ็ไม่สามารถวบุมมันไ้เพราะทุสิ่อย่าที่ทำ่อเธอมันอยู่เหนือารวบุม
“ผมไม่เยิับุแบบำว่าเพื่อน” ำพูอ่อนโยนอเาทำให้เสสิ้าเบิาว้า “แ่อนนี้ผม็ิับุแบบนรัไม่ไ้” ฮยอนมอสบสายาอเธอ่อนะบอวามรู้สึที่เาเอ็ไม่เ้าใมัน
“ุ…ันว่าเราวระุยันในที่ที่ีว่านี้” เสสิ้าปรายามอบรราระป๋อแอลอฮอล์ที่ถูวาเลื่อนลาล้าย้อาระบอว่าเาและเธอวรมีสิที่รบสมบูร์มาว่านี้
“พรุ่นี้ผมอมาหาุไ้ไหม?”
“ไ้สิ่ะ…ในเมื่อเรื่อทุอย่าอเราะทำเหมือนไม่มีอะไรเิึ้น” เสสิ้าอบ้วยแววาริันนที่ไ้ฟัรู้สึผิมายิ่ึ้น
ทาเลือที่ีที่สุสำหรับวามสัมพันธ์ั่ว้ามืนวรถูหยุลไว้ลึสุใ เมื่อเรื่อราวทั้หมือวามผิพลา วามผิพลาออารม์อ่อนแอที่เ้าวบุมิใ เพราะมัน็เป็นเพียวามสัมพันธ์ทาายหาใ่วามรั…ทุอย่ามันวระ้อลับไปสูุ่เริ่ม้น
-100%-
100% มาเป็นเสนะ่ะ
ยอมาม่าปนน้ำาลนะ ไม่มาไม่น้อยไป
เหุผลเี๋ยวะ่อยๆลี่ลายว่าเพราะอะไรพ่อแม่น้อถึไม่ให้บับยนะ่ะ
แ่รับรอยัไม่ถึอินโทร่ะ อิอิ อย่าพึลัวๆๆ ไรเอร์ยัอยาหวานอยู่
่วนี้ไรเอร์มีปัหามามายอาะอัพ้าลบ้า อโทษ้วยนะ่ะ
มา้าไป (มา) เลยใ่ไหมะ?
่วนี้ไรเอร์ไม่่อยมีเวลา่ะ อิอิ
อาะมาม่าเล็น้อย (ไม่น้อยแล้ว!!) แ่เี๋ยวมีวามหวานบท้ายนะ่ะ
อบุสำหรับอมเม้นและนที่ไ้ NC แล้วมาเม้นลับนะ่ะ
ส่วนนที่ยัไม่ไ้ไรเอร์ะส่ให้ภายในืนนี้นะ่ะ
เม้นันเยอะๆน๊า เพราะอมเม้นารีเอร์ือำลัใอเ้า > <
ความคิดเห็น