คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Memory ที่สุดของความทรงจำ ❤ Chapter 15 It's you baby [100%]
Memory ที่สุอวามทรำ
Chapter 15 : It's You Baby
อยฮวา อูฮยอน
เ้าอใบหน้าเรียวยาวไ้รูปภายใ้เรือนผมสีำสนิทถูัลอนปล่อยสยายถึลาหลั นัยน์าสีำสนิทแวววับ้อมอออไปยั้านนอที่มีเพียแสาวาวส่อสว่าท่ามลาวันทร์ลมโ ภาพในอีแล่นลับเ้ามาในห้วอวามิเพียแ่เธอพาร่าอัวเอ้าวเ้ามาในสถานที่แห่วามทรำหาแ่มีเพียสิ่เียวที่แปรผันเปลี่ยนไปาเิม
“ุอยู่ที่นี้ไ้ใ่ไหมรับ?” ฮยอนมอร่าบาที่เาแสนะโหยหาพร้อมับเอ่ยถามในะที่เธอยัมอออไปยั้านนอ
“ันรบวนุไม่นานหรอ่ะ” ยุนอาอบพร้อมับแย้มยิ้มอ่อนโยนให้ับัวเอเพียแ่ิว่าอีไม่นานเธอะ้อไปาเา
ำอบอเธอทำให้ายหนุ่มร่าสูแทบะหมเรี่ยวแรในเมื่อลอเวลาเาิมาเสมอว่าเธอพร้อมที่ะลับมาหาเาแ่ำอบอเธอเหมือนับว่าเาำลัะสูเสียเธอไปอีรั้
“ุสามารถอยู่ที่นี้ไ้ราบทีุ่้อาร” ฮยอนเินไปหยุยืนประิัวอเธอหาแ่เพียิที่ะโอบอร่าบาที่แสนปรารถนาลับ้อหยุเมื่อเาระหนัิว่ามันะเร็วนเินไป
“ันรู้่ะ” ยุนอาหันมาเื่อ้า ใบหน้าสวยสแย้มยิ้มพร้อมับฝ่ามือนุ่มแะลแผ่วเบาที่้าแ้มอเาอย่าอ่อนโยน “แ่ันลัว…ลัวว่าผู้หิอุ…”
“ผมไม่มีใร…ผมรอเพียแุ่” ฮยอนลืนำพูที่ำลัะออมาาริมฝีปาสวย้วยนิ้วร้อนอุ่นอัวเอพร้อมับเอ่ย้วยแววาริั ยุนอาหัวเราะให้ับำพูอเา่อนะพยัหน้าแทนำอบที่เธอะสามารถอบ
“ันอัวนะ่ะ” ยุนอาเอ่ยเสียหวานพร้อมับเินหันหลั่อนะหายัวเ้าไปในห้อนอนึ่ทุอย่ายัล้วนเหมือนอีมันไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แ่น้อยพลันทำให้หัวใวน้อยระุวูบเมื่อห้ววามิถูึให้ลับไปในอี
ฮยอนมอามแผ่นหลับอบบาพร้อมับหัวใที่สั่นไหวาำพูและแววาอเธอ เพียแ่เรื่อนั้นเรื่อสารเลวที่เาทำร้ายเธอมันทำให้เา้อสูเสียเธอไปลอีวิ ฮยอนลืนน้ำลายพร้อมับหลับาแน่นสนิทเพื่อลืนวามเ็บปวที่แล่นอยู่ในหัวใ
‘ันอยู่ับุไม่ไ้แล้ว่ะ…ันะให้เวลาุลอทบทวนในสิ่ทีุ่้อาร’ เสียหวานแฝไป้วยวามเ็บปวพร้อมับวาใสสั่นระริาวามเสียใ
‘ุาผมไม่ไ้ ุ็รู้’ ฮยอนรวบมือเรียวอหิสาวที่ไ้ื่อว่าเป็นนรัพร้อมับเอ่ยในสิ่ที่ทุรั้มันสามารถเหนี่ยวรั้เธอเอาไว้
‘ันาุไม่ไ้ือเรื่อริ่ะ…แ่ารที่ัน้ออยู่ในสภาพเหมือนายทั้เป็นมันไม่่าอะไรับารไม่มีุ’ ยุนอาอบในสิ่ที่ใิพร้อมับหยน้ำไหลรินร้าแ้มหยาน้ำาแห่วามรัและหยาน้ำาอวามเสียใผสมปนเปหาแ่ไม่เท่าับภายในใอเธอที่ีรวนเพียแ่เห็นนัยน์ามที่มอเธอราวับอ้อนวอน
‘ุ็รู้ว่าผมรัุ…นเียว’
‘ไม่ไ้…ุวระพูแบบนี้นะ่ะ ุรัันนเียวไม่ไ้’ ยุนอาัฟันเอ่ยในสิ่ที่รีลึลไปในิใอัวเอเหมือนับำลัอย้ำบาแผลมาว่าเิม
เ้าอใบหน้าหล่อเหลาถอสีเมื่อำพูอเธอมันแทเ้าไปในหัวใอัวเอ ฮยอนมอนัยน์าู่สวยที่ถูบบั้วยม่านน้ำา้วยหัวใที่เ็บปวไม่่าาเธอ แ่ทุอย่ามันเป็นเพราะเาเาวระ้อปล่อยเธอไปแบบนั้นใ่ไหม?
อฮยอนวาถายาไว้บนโ๊ะว้าพร้อมับถอนหายใออมายาวพรืเมื่อมอเห็น้าวในานไม่แม้แ่ะถูแะแม้แ่น้อย มือเรียวอบุมมืออหิสาวที่เหม่อมอออไปยัท้อฟ้ามืสนิทพร้อมับหยน้ำาแห้เหือเ็มใบหน้าสวย
“ทาน้าวหน่อยนะ่ะ ะไ้ทานยา” อฮยอนเอ่ยเสียหวานพร้อมับป้อน้าวฝีมืออัวเอให้ับเสสิ้าที่อ้าปารับอย่าปิเสธน้อสาวอัวเอไม่ไ้
“ันนั่ื้อให้เธอทานั้นานไม่ทานแ่เป็นอฮยอนมาป้อนเธอลับทานมัน” ยฮวาบ่นระปอระแปหาแ่มันลับทำให้หิสาวที่อ่อนแอลับแย้มยิ้มบาเบาออมาอย่าเสียมิไ้
“นายี้อิาหรือยัไ?” เสสิ้าเอ่ยเสียแผ่วพร้อมับมอใบหน้าหล่อเหลาอเพื่อนัวเอที่อบทำัวราวับเ็น้อย
“พูไ้แล้วแสว่าำลัะหายแล้วสินะุอเสสิ้า” ยฮวาเอ่ยแวเธอพร้อมับหัวเราะออมา “แ่แฟนันไม่ไ้มีเวลามาูแลเธอลอเวลาหรอนะ” ยฮวาพูออมาพร้อมับหยิบผลไม้ิ้นสวยที่อฮยอนเป็นนัารเ้าปาอย่าไม่รู้สึรู้สาับำพูอัวเอ
“ันมีเวลาให้พี่เสมอ่ะ” อฮยอนเอ่ยเสียหวานในะป้อน้าวหิสาวที่ไ้แ่ยิ้มบาเบาให้ับพวเาทัู้่ ยฮวาส่เสียบ่นในลำออย่าไม่พอใ่อนะทิ้ัวลนอนราบับโฟา
“พีู่แลัวเอไ้”เสสิ้าุมมือเรียวออฮยอน “พี่เ้มแ็พอ เธอ็รู้” ำพูที่ายแววริัทำให้อฮยอนพยัหน้ารับอย่าเื่อในำพูอเธอ
“พี่สาวอันเ่ที่สุ่ะ” อฮยอนว่าพลาแย้มยิ้มสใสให้ำลัใหิสาวที่ไ้แ่ส่ยิ้มบาเบาให้ับเธอ่อนะลูบเรือนผมสวยออฮยอนอย่าแผ่วเบา
ยฮวาลอบมอรอยยิ้มที่แสนบริสุทธิ์ระหว่าพวเธอพลันทำให้วามหวาลัวเ้าแล่นโมีเพียแ่ิถึสิ่ที่เป็น้นเหุให้เสสิ้า้อเป็นแบบนี้ หาสัวันเธอรู้เรื่อทั้หมรอยยิ้มและวามริใระหว่าพวเธอะเป็นเ่นไร?
“นายไม่ลับบ้านหรือไ?” เสสิ้าเอ่ยถามและมันทำให้ึสิที่ำลัรุ่นิวิัวลอเาลับมา่อนะปรับสีหน้าทันที
“ไม่ลับ แฟนันอยู่ที่ไหนัน็้ออยู่ที่นั้น” ยฮวาอบเสียหนัแน่นพร้อมับแย้มยิ้มว้าอย่ายียวนและมัน็ทำให้เ้าอนัยน์าลมโไ้แ่ส่ายหัวให้ับำพูอเาแ่เธอลับรู้สึีับมันนหัวใเ้นถี่เร็ว
“พี่ไม่ิะถามเ้าอห้ออย่าพี่เสสิ้าบ้าหรือะ?” อฮยอนอไม่ไ้ที่ะแล้เอ่ยถามอย่าใสื่อับนที่แสอาารน่าหมั่นไส้แบบเา
“พี่รู้ว่าเสสิ้าไม่ใ่นใร้าย ริไหม?” ยฮวาเลิิ้วถามอย่าทะเล้น เสสิ้าไ้แ่พยัหน้ารับในะรับยาเม็เล็มาาอฮยอนที่อยูแลเธออย่าี
เสสิ้าอัวาพวเาทัู้่่อนะทิ้ัวนอนลบนเียนอนนุ่มที่แสนอบอุ่นในยามที่เธออ่อนแอเ่นนี้ เ้าอร่าบาพยายาม่มาให้สนิทพร้อมับลบเลือนภาพวามทรำที่มัอยามมาหลอหลอนเธอ ภายในิใเฝ้าแ่ิำปลอบโยน่อสิ่ที่เธอเลือทำว่าทุอย่าือสิ่ที่ถูที่วร หาเารันอื่นเธอ็ไม่วระเหนี่ยวรั้เพียเพราะเหุผลที่น่าสมเพ
“พี่หลับแล้วหรือะ?” อฮยอนทรุัวอย่าเบาลบนเียนอน้าร่าบาที่นอนหลับใหล อฮยอนมุ่ยหน้าให้นัวสู้านหลัที่ส่เสียั
“ั้นเธอไปนอนับพี่…” ยฮวาหยุำพูลทันทีที่นัยน์าลมโายแววุันอย่าำหนิในำพูอเา “พี่นอนพื้น็ไ้” ยฮวาพยัหน้ายอมรับพร้อมับยมือเป็นารอโทษ่อนะัแ้ปูผ้าผืนหนาล้าเีย
“พี่ไม่ไปนอนที่ห้อหรือะ? เี๋ยวะนอนไม่สบายเอา” อฮยอนเอ่ยถาม้วยน้ำเสียเป็นห่วเมื่อเห็นเายัื้นรั้นยืนยันที่ะนอนห้อเียวับพวเธอ
“นี่เป็นโอาสที่พี่ะไ้นอนห้อเียวับุหนูอูฮยอนเลยนะ” ยฮวาเอ่ยเสียปนเสียหัวเราะพร้อมับ้อมอไปยัที่นอนอัวเออย่าัพ้อ หาแ่นัวเล็ลับแ่แย้มยิ้มหวานให้ับเาอย่าอ่อนโยนพร้อมับเอนัวลนอน้าพี่สาวผู้เป็นที่รั
ยฮวาทิ้ัวนั่ล้าเียพร้อมับอบุมมือเรียวสวยอหิสาวนัยน์าลมใสที่้อมอเาไม่วาา ยฮวารริมฝีปาอุ่นลที่หลัมือเนียนนุ่มอย่าอ่อนโยนและเ็มเปี่ยมไป้วยวามรัที่เอ่อล้นในหัวใ่อนะทิ้ัวลนอนะที่ยัอบุมมือเรียวอเธอ
สอมือุมันแนบแน่นราวับึมับวามรู้สึอันและัน่อนะหลับาเ้าสู่ห่วนิทราาไออุ่นอฝ่ามือที่แผ่่านถึหัวใแสนบริสุทธิ์อพวเาทัู้่
ภายในห้อว้าึ่เ็มไป้วยอไม้ถูประับประาและแสสีไฟที่ส่อแสับล่อม้วยบทเพลัหวะนุ่มหูัึ้ออบอวลไป้วยไอหอมาหมู่มวลอไม้หลาหลายนิ
อฮยอน้าวลารถ้วยุรารียาวสีาวรีมเผยให้เห็นไหล่เล็าวเนียนส่อประายเมื่อระทบเ้าับแสไป ภายในใลับเ้นเร่า้วยวามประหม่าเมื่อสายาและบรราแสแฟลสาส่อมาที่เธอที่ยืนเียู่ับเ้าอเรือนร่าสูโปร่ภายใ้เรือนผมสีำลับรับับใบหน้าหล่อเหลา
“ยิ้มสวยๆรู้ไหมรับ?” ยฮวาว้ามือเรียวที่สั่นเทาาวามื่นใับบรราแสแฟลราวับ้อารปลอบโยน “พี่อยู่ับเธอรนี้” ยฮวาแย้มยิ้มอ่อนโยนพร้อมับบีบมือเรียว่อนที่ะ้าวเินเ้าไปสู่ัวานที่ถูัึ้นอย่าเรียบหรู
อฮยอนแย้มยิ้มว้าแทนำทัทายสำหรับบรราผู้นที่มอมาที่เธอและเาล้วน่าโ้ศีรษะทัทาย วามประหม่าและื่นเ้นแล่นเ้าโมีนัวเล็นลมหายใิั แม้เธอะเป็นลูสาวนเียวอระูลให่หาแ่เธอมัะเลือปิเสธานสัมถึแม้ว่าานสัมะทำให้เธอสามารถเรียนรู้และแลเปลี่ยนึ่ันและันแ่ทั้หมล้วนแ่ไม่ใ่ัวนอเธอ
“พ่อรับ” เสียทุ้ม่ำปลุหิสาวใบหน้าสวยสภายใ้เรือนผมสีำให้ื่นออาภวั์่อนะรีบโ้ศีรษะอย่ามีมารยาทให้ับายผู้มีใบหน้าและนัยน์าที่น่าเราม
“มาแล้วหรือยฮวา” ายสูวัยเอ่ยทัเสียเรียบนิ่ “านอลุเป็นอย่าไบ้าุหนูระูลอ” เสียนุ่มหูหันมาถามอฮยอนที่ยืนยิ้มหวานอย่าอ่อนโยน
“แม้ว่าหนูะไม่่อยไ้ไปานสัม…แ่หนูิว่าานนี้เป็นานที่ีที่สุเลย่ะ” เสียหวานเอ่ยอย่าใสื่อ้วยท่าทาัเินามแบบบับหิสาวผู้เรียบร้อยและนั่น็ทำให้นที่ไ้ฟัถึับหัวเราะร่วนออมาับำพูที่น่าเอ็นูอเธอ
“ุแม่ไปไหนล่ะรับ?” ยฮวาเอ่ยถามะที่มือหนายัไม่ยอมปล่อยมือออามือเรียวอหิสาวทีู่สวยเ่นที่สุในวันนี้
“ิถึแม่หรือยัไยฮวา” เสียอ่อนโยนัามหลัอพวเา่อนหิสูวัยในุรารีสุหรูะเินเ้ามาพร้อมับโอบไหล่เรียวเล็ออฮยอนอย่านุ่มนวล หิสาวนัยน์าลมใสทัทายเธออย่านอบน้อมพร้อมับแย้มยิ้มหวาน
“สวัสี่ะุป้า” อฮยอนเอ่ยทัทายอย่าเ้อเินเมื่อเธอถูโอบอาหิสูวัยที่ไ้ื่อว่าเป็นแม่อเา
“หนูสวยมาเลยนะวันนี้ ถึว่าทำไมวันนี้หนุ่มๆในานถึมอหนูไม่วาา” น้ำเสียปนเสียหัวเราะเอ่ยออมาพร้อมับปรายสายามอลูายัวีที่เบ้ปาอย่าไม่พอใ อฮยอนไ้แ่ยิ้มบาเบาพร้อมับสบเ้าับนัยน์ามที่มอเธออย่าัพ้อหาแ่มันลับทำให้เธอนึันับท่าทาที่เหมือนเ็อนัวสู
เวลาผ่านไปเนิ่นนานที่พวเาไ้แ่ยืนแย้มยิ้มว้าทัทายบรราผู้นที่ให้วามสนใับพวเาทัู้่ สายาอบรราายหนุ่มมอมาที่หิสาวที่เป็นุสนใอานอย่าไม่วาา วามามที่ถูปั้นแ่ราวับรูปปั้นที่สวยสมาม ใบหน้าภายใ้แสไฟสลัวยัสวยเ่น นัยน์าลมโประายแวววับายแวววามใสื่อและนั่นือเสน่ห์ในัวอเธอ
“พี่่ะ…ันอยาเ้าห้อน้ำ” อฮยอนระิบแผ่วเบาับเาที่ยืนื่มเรื่อื่มสีอำพันามมารยาทในารร่วมสัม ยฮวาพยัหน้าพร้อมับอบุมมือเรียวและ้าวเินออาลุ่มน่อนะหยุล้านหน้าอานที่เียบสบและปลอผู้น
“พี่ะรอเธอรนี้” ยฮวาเอ่ยพร้อมับันแผ่นหลับอบบาอเธออย่าหยอล้อ นัวเล็ไ้แ่ส่ายหน้าไปมาับท่าทาอเา่อนะเินหายลับเ้าไปในห้อน้ำ
นัยน์ามมอามแผ่นหลับอบบา้วยหัวใเ็มเปี่ยมวามสุที่เาไม่เยไ้สัมผัสหาแ่ไ้รับาผู้หิรหน้าที่เปรียบเสมือนลมหายใอเา ยฮวายิ้มว้าพร้อมับพิลับเสาหินอ่อน่อนที่รอยยิ้มะสะุลเมื่อสายาพานพบเ้าับเ้าอเรือนร่าแสนเย้ายวนที่เธอเ้ามาพร้อมรอยยิ้มที่เสแสร้ปั้นมันึ้นมา
“หึ มีวามสุเสียรินะน้อายัน” มินอแ่นหัวเราะ่อนะเอ่ยพร้อมับมอใบหน้าอายหนุ่มรหน้าอย่าพินิพิารา
“เป็นเรื่อธรรมาที่ผมะ้อมีวามสุริไหมรับ?” ยฮวาอบพร้อมับเลิิ้วอย่ายียวน มินอเหยียยิ้มมุมปาอย่าร้ายา่อนะปรับสีหน้าให้เป็นปิเมื่อเห็นอฮยอน้าวเินออมาพร้อมโ้ศีรษะทัทายเธอ
“สวัสี่ะุอูฮยอน”
“สวัสี่ะ” อฮยอนทัทายเสียนอบน้อมพร้อมับมอใบหน้าสวยสอหิสาวรหน้า้วยวามแปลใ่อสายาที่เธอมอมา
“ันไม่ิว่าุะมาานนี้” มินอเสียเย็นาพร้อมับมอนัวเล็ั้แ่หัวรเท้าพร้อมับยยิ้มมุมปา
“พี่…้อารอะไรันแน่!!” ยฮวาระาแนเรียวอเธอ้วยแรทั้หมที่มีพร้อมับวาเสียัลั่นนมินอัสีหน้า้วยวามไม่พอใ
“นายไม่มีสิทธิ์มาทำับันแบบนี้” มินอพยายามบิแนออมาฝ่ามือที่เ็มไป้วยแรมหาศาลพร้อมับเอ่ยเสียั
“พอเถอะ่ะพี่” อฮยอนแะลบนแนแร่ที่สั่นระริาวามโมโห่อนที่ยฮวาะปล่อยแนมินอออ้วยนัยน์าุันายแวววาวโรน์
“ัน็แ่พูในสิ่ที่ันิ…ุไม่ถือโทษโรธันใ่ไหมะ?” มินอเหยียยิ้มร้ายพร้อมับเอ่ยถามเธอ้วยน้ำเสียเย็นเยือ
“่ะ ันไม่เอาเรื่อไร้สาระมาิให้รสมอหรอ่ะ” อฮยอนอบอย่าใสื่อทว่ามันลับทำให้นรหน้าำมือแน่นอย่าเือาล่อำพูที่ทิ่มแทลถึระูำอเธอ มินอรียิ้มร้าย่อนะหันหลัเินาพวเาโยที่ไม่ลืมะปรายสายาเลือเย็นมามออฮยอนที่ไ้แ่ยืนถอนหายใ้วยวามระอาับท่าทาอเธอ
“พี่อโทษ” ยฮวาโอบไหล่บาพร้อมับเอ่ยเสียแผ่วเบาอย่ารู้สึระอายใับารระทำอาิผู้พี่อัวเอ อฮยอน้อนสายามอสบาับเา่อนะแย้มยิ้มหวานพร้อมส่ายหน้าเล็น้อย
“ันไม่เป็นไรหรอ่ะ ุแม่เยบอว่าใรที่ไม่อบเรา เราไม่วระเ็บมาใส่ใเพราะเราวระใส่ใับนที่ีับเรามาเสียว่า่ะ” นัยน์าลมใสระยิบระยับแวววับะที่เอ่ยประโยใสื่อ ยฮวายิ้มว้าออมาอย่าเอ็นูวามไร้เียสารหน้า่อนที่มือหนาะอบุมใบหน้าอเธออย่านุ่มนวล
“เธอเป็นผู้หิที่วิเศษที่สุสำหรับพี่” ยฮวาเอ่ยเสียนุ่มหู่อนะโน้มศีรษะนัวเล็เ้ามาในอ้อมอราวับ้อาระอบุในทุสิ่ที่เธอมอบมันให้ับเาทั้วามรัวามเื่อใและวามอ่อนโยนในิใอเธอ
“พี่่ะ…ันอยาลับบ้านแล้ว่ะ” อฮยอนเอ่ยเสียเบาราวับระิบอยู่ในอ้อมอที่แสนอบอุ่นสำหรับหัวใอเธอ ยฮวาันไหล่บาออพร้อมับพยัหน้ารับะที่ถอเสื้อสูทัวนอลุมไหล่บาที่สั่นไหวาลมหนาว
“รอพี่อยู่รนี้นะรับ…พี่ะไปเอารถมารับ”
“แ่เี๋ยว่ะ ันวระไปลาุลุและุป้า” อฮยอนึายเสื้ออเาพร้อมับเอ่ย้วยน้ำเสียริั
“ไม่เป็นไร ไว้พี่ะบอพวท่าน ไม่้อัวลรู้ไหม” ยฮวาลูบเรือนผมพร้อมเอ่ยอย่านุ่มนวล่อนะเินหายลับไปพร้อมรอยยิ้มหวานสใสที่มอามเา้วยหัวใพอโ
เธอไม่เยาิว่าารรู้สึว่ารัับารรู้สึถูรัะสามารถเปลี่ยนมุมมออหัวใไ้มามายถึเพียนี้ วามรู้สึที่เ็มเปี่ยมเิมเ็มหัวใอันและัน วามอบอุ่นที่แผ่่านเ้าสู่หัวใเป็นแรับเลื่อนอัหวะหัวใ วามรัที่เธอเยาิมัน่าสวยามเมื่อมันือวามรัอเธอและเา
“อโทษรับ” เสียทุ้ม่ำึสิหิสาวให้หันไปมอามเสีย้านหลั อฮยอนมวิ้วพร้อมมอใบหน้าหล่อเหลาที่ยิ้มให้ับเธอ้วยวามแปลใ
“ุเรียันหรือะ?” เสียหวานเอ่ย้วยวามระมัระวัพร้อมับระับเสื้อสูทที่มีลิ่นหอมอ่อนๆาเ้าอไว้แนบาย
“ผมุนู…ผมเยเอุที่ลับ ำไ้ไหมรับ?” นัวสูพยายามเรียบเรียวามิอเธอ “อนนั้นผมเสียมารยาทับุไว้มา ผม้ออโทษ้วย” น้ำเสียแสวามเสียใพร้อมรอยยิ้มายแววริใทำให้อฮยอนไ้แ่พยัหน้ารับ
“่ะ แล้วุมีธุระอะไรับันหรือเปล่าะ?”
“ผมเยเอุที่มหาวิทยาลัยหลายรั้ ผมิว่าเราเป็นเพื่อนันไ้นะรับ?” ุนูยื่นมือเพื่อทัทายับเธอามหลัสาล แ่นัวเล็ลับเพียแ่โ้ศีรษะให้อย่ามีมารยาท
“่ะ ยินีที่ไ้รู้ั แ่ัน้ออัวนะ่ะ” อฮยอนเอ่ยเสียนิ่พร้อมับแย้มยิ้มสใสให้ับเาที่ไ้แ่มอเธอ้วยแววาุน
ผู้หินนี้่ามีเสน่ห์ในแบบที่ัวเาเอไม่เยพานพบ วามใสื่อและไร้เียสาายแววานัยน์าลมโแสนึูู่นั้น ุนูแย้มยิ้มว้าให้ับัวเอเมื่อวามิอบพอใในัวอเธอเป็นแรระุ้นบาอย่าภายในใอเา
“ไม่เป็นไรแน่นะะที่ันออมาโยไม่ไ้ลาพวท่าน” น้ำเสียเ็มไป้วยวามัวลเมื่อร่าบาพาัวเอเ้ามาในรถสีาวันสวย
“พี่บอว่าเธอไม่้อัวล็ไม่้อัวล” ยฮวาอบเสียห้วนนเธอรู้สึะหิในใและที่ทำให้นัวเล็้อเบิาว้าเมื่อารออัวรถอเาทั้ระาและเร็วว่าทุรั้
ใบหน้าสวยสหันไปมอเสี้ยวหน้า้าน้า้วยวามแปลใปนุ่นใับน้ำเสียและท่าทาทีู่เย็นาอเา ยฮวาลอบมอใบหน้าบิเบี้ยวอเธอ่อนะแสร้ทำเป็นไม่สนใับท่าทีที่้อาระสื่ออะไรอหิสาว้าาย
“พี่่ะ…ับ้าลหน่อยไม่ไ้หรือไัน” อฮยอนระับเ็มันิรภัยไว้แน่นเมื่อวามเร็วอรถทะยานถึุที่เินำว่าปลอภัย
ยฮวาเพียแ่หันมามอเ้าอน้ำเสียื่นใ่อนะหันมอลับยัถนนเบื้อหน้าราวับไม่ไ้ยินเสียำร้อออเธอ นัวสูเหยียบันเร่้วยวามเร็วอีรั้่อนะะัลเมื่อฝ่ามือเรียวแะลที่ท่อนแนอเา
“พี่เป็นอะไรหรือะ พี่ำลัทำให้ันลัว” อฮยอนเอ่ยเสียแผ่วพร้อมนัยน์าลมโสั่นระริาหน่วยน้ำาที่ลอาารระทำอเา ยฮวาระุวาบเมื่อเห็นแววาที่เอ่อล้นไป้วยหยน้ำใส ร่าสูพารถันสวยอเทียบริมฟุบาท่อนะถอนหายใออมายาวพรื
“พี่อโทษ” ยฮวาเอ่ยะที่นิ้วเรียวยาวลูบไล้วาลมใสเพื่อเ็หยาน้ำาที่ั้ท่าะไหลออมา้วยวามรู้สึโรธัวเอ “พี่็แ่หวเธอมา…เินไป” เสียแหบพร่าเอ่ยพร้อมับับใบหน้าเนียนผ่อแผ่วเบา
“หว?”
“พี่อโทษ ยโทษให้พี่ไ้ไหม?” เสียทุ้ม่ำเ้าอนัยน์ามู่สวยายแววเสียใ่อารระทำอัวเอ แม้ว่าเธอะไม่เ้าใับเรื่อราวที่เาั้ใะเอ่ยถึหาแ่เพียใบหน้าหล่อเหลารหน้าผู้ที่เป็นเ้าอัหวะหัวใวน้อยทำให้เธอพยัหน้าพร้อมับแย้มยิ้มหวานให้ับเา
“ันไม่รู้หรอนะ่ะว่าพี่หมายถึอะไร…แ่ันไม่มีทาะโรธพี่” ถึแม้เธอะไม่เ้าใารระทำอเาแ่มันลับทำให้เธอรู้สึี อฮยอนว้ามือหนาออาใบหน้าอเธอ่อนะุมพิแสนนุ่มนวลลหลัมือแร่อเาแผ่วเบา
ใบหน้าาวผ่อึ้นสีแระเรื่อและร้อนผ่าวเพียแ่ิถึารระทำอัวเอเมื่อสบเ้าับนัยน์าู่สวยเ้าอรอยยิ้มว้ารหน้า อฮยอนปล่อยมือหนาออ้วยวามัเิน่อนะเบี่ยัวหลบมอออไปยัริม้าทาที่เ็มไป้วย้นไม้สูให่พร้อมับหัวใวน้อยสั่นไหวเป็นัหวะที่เินารวบุม
“เ็น้อย” ยฮวาเอ่ยปนเสียหัวเราะะที่มือหนาลูบเรือนผมสีำลับอหินรัอย่าอ่อนโยนและเ็มเปี่ยมไป้วยวามรัที่เามอบมันให้ับเธอ
ถ้าเปรียบเธอืออไม้ามที่มีสีสวยสและลิ่นหอมลบอบอวลาเสรที่แสนบริสุทธิ์ เา็อเลือเป็นเพียผู้ายที่เห็นแ่ัวที่ะอเ็บอไม้อที่มี่าและามที่สุไว้แ่เพียผู้เียว
-ันไม่มีทาะโรธพี่-
By อูฮยอน
รบ 100% แล้วนะ่ะ
พี่ยเริ่ม้นอาารหึ หึหึ
ไม่มาไม่น้อยไปเน๊อะ
อนนี้ปั่นไปหมั่นไส้อยไป
ะเลี่ยนอะไรนัหนา = =
เสำลัะเ้มแ็แล้วนะ่ะ อิอิ
มารอูอี 50% ที่เหลืออยะโมโหหึ !?
ความคิดเห็น