คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Nothing Better than you :: Chapter 1 : At First Sight [100%]
Nothing Better than you
Chapter 1 : At First Sight
‘ุไม่ใ่ ‘พี่น้อ’ อผมเพราะุเป็นมาว่านั่น’
อฮยอนลอบลืนน้ำลาย่อนะหลุบสายาล่ำหลบสายามอผู้ายร่าสูรหน้าที่้อมอเธอราวับะินเลือินเนื้อ
“ุนายอะย้ายเ้ามาอยู่ับเรา” เสียายวัยลานเอ่ย้วยใบหน้าเรียบนิ่ใ้สายานิ่เยวามอผ่านเลนแว่นหนาเอะ “และเธอะมาเป็นแม่อลู…ูฮยอน”
ำพูที่ทำให้เ็สาวไร้เียสาที่เ็มไป้วยิใที่แสนบริสุทธิ์ำมือแน่นอย่าที่หัวใัาและยอมรับับเรื่อราวรหน้าไม่ไ้
“…”
“น้าะูแลหนูเป็นอย่าี”
หิสาวรูปร่าไ้สัส่วนเินว่าอายุบอับอฮยอน้วยท่าทาอ่อนโยนและแสนใีเสียนประธานอแย้มยิ้มยินีับภาพรหน้า
“ไม่ำเป็น่ะ หนููแลัวเอไ้”
แ่ทว่า…หิสาวใบหน้าาวผ่อลับ้อมออบลับเธอ้วยวาที่เ็มไป้วยวามเียัและโทสะที่ปะทุอยู่ในอ
“ะ…ูฮยอน”
ผู้เป็นพ่อเอ่ยเสียสั่นพร้อมับ้อมอลูสาวแสนใสื่อรหน้าที่มีท่าทีระ้าาเสียนหวั่นใ ประธานอย่าายเ้าไปหาอฮยอน้วยใบหน้าเร่รึม
“็ุพ่อสัาแล้วไม่ใ่หรือ่ะว่าะไม่มีใรแทนทีุ่แม่ไ้…ไม่ว่าะเป็นุน้านนี้หรือลูายอเธอ”
อฮยอนเพียแ่ลาสายาสบับยฮวาเพียแ่เสี้ยววินาที่อนะเบือนหน้าออล้ายับไม่อยา้อมอผู้ายที่เป็นลูายอว่าที่ ‘ุแม่’ อเธอ
“ปล่อย!”
อฮยอนพยายามบิเบือนและสะบัแนออาารเาะุมอผู้ายที่ถือวิสาสะุระาลาเธอเ้ามาในมุม้านในสุอบ้าน
“หึ”
“ะ…ุ…”
อฮยอนออแรันแผอแร่อนัวสูที่เบียเสียเ้ามาทาบทับร่าบอบบานลมหายใร้อนผ่าวรรินผิวแ้มเนียน
“ุเลียัแม่อผมมานัหรือไ!”
“ใ่ ันเลียแม่อุ”
อฮยอนวาัลั่นอบวาาที่เาพ่นใส่เธออย่าเลือเย็น แววาที่ทอประายอ่อนโยนในรั้แรที่เธอเยไ้สัมผัสแปรเปลี่ยนเป็นเย็นาบาลึถึระูสันหลันอฮยอนรู้สึเสียววาบล้ายับถูฝัลึลสู่้นบึ่อน้ำแ็ที่ไม่วันละลาย
“หึ” ยฮวาพ่นลมหายใเหยียยาวพร้อมับออแรเรียวแนบอบบานใบหน้าสวยสบิเบี้ยว “แล้วุะไ้เ้าใว่ามี ‘พี่าย’ แบบผมมันเป็นยัไ!” ยฮวาแ่นรอยยิ้มหยันพร้อมับใโน้มใบหน้าเ้าใล้อฮยอนมายิ่ึ้น
“ไอ้นิทราม!”
อฮยอนรวบรวมแรายแรใเฮือทรุท้าย่อนส่ท่อนาเรียวสวยระแทเ้าใลาุอ่อนไหวอายหนุ่มอย่าไม่ยั้แรส่ผลให้ยฮวาผละมือออาเธอและทรุฮวบลับพื้นโยที่ไม่ลืมะอบุมบริเวที่เ็บปวไว้แนบแน่น
“ะ…ุ”
“หึ ุับแม่อุไม่มีทาะสบสุแน่”
อฮยอนล่าวทิ้ท้าย่อนะแลบลิ้นปลิ้นาพร้อมับเสียหัวเราะร่าลอทาเินโยที่ไม่แม้แ่ะหันมามอายหนุ่มร่าสูที่นอนโอรวอยู่บนพื้นเลยแม้แ่น้อย
อฮยอนทิ้ัวบนม้านั่ยาวสีาวภายในระเบียห้อนอนอัวเอพร้อมับสายาลมโทอมอไปยัท้อฟ้าสีำสนิท่อนะพ่นลมหายใยาวพรื วามิร้อยแปพันอย่าหลั่ไหลเ้ามาราวับเธอไม่สามารถหลีหนีวามเป็นริไ้เลย
“ุหนูทานนมเสียหน่อยนะ่ะ”
หิวัยลานร่าท้วมผู้เปรียบเสมือนแม่นที่สอยื่นแ้วนมอุ่นพร้อมับแย้มยิ้มอ่อนโยนล้ายับะปลอบประโลมุหนูสุรัสุหวอน
“ันะทำยัไีะโอึน?”
อฮยอนรับแ้วนมพร้อมับลมหายใยาวถูปลปล่อยาวามรู้สึอึอัภายในที่ลาั่เสียนหัวใรู้สึร้อนรู้สึหนาวสั่น
โอึนลอบมอใบหน้าและวาลมใสทอประายระยิบระยับแ่ลับเ็มไป้วยวามรู้สึหหู่ที่ทำให้ัวเธอเอรู้สึไม่สบายใเหมือนัน
“ท่านประธานัสินใอย่าีที่สุแล้ว่ะ” เธออธิบายเสียนุ่มพร้อมับรับแ้วนมที่พร่อไปเล็น้อยาอฮยอน “เพื่อวามสุอท่านประธานนะ่ะุหนู” โอึนบีบไหล่เล็เพื่อส่ถ่ายวามอบอุ่นให้ับหิสาวที่แสนอ่อน่อโลแบบเธอ
“วามสุอุพ่อ แล้วทำไมันท่านถึไม่ิถึวามสุอหนูบ้า”
อฮยอนไ้แ่พึมพำหลัาหิวัยลาน้าวพ้นาบริเว นัยน์าลมใสทอยาวไปยัมวลหมู่าวที่รายล้อมวันทร์ลมมน วันทร์ที่อยู่ท่ามลารัิาลที่มืมิเพียลำพัเเ่นเธอ
ยฮวาายหนุ่มที่พ่นลมหายใออมาเป็นรอบที่เท่าไรแล้ว็ไม่รู้ล้ายับะัวามลัลุ้มในใให้าหาย นัยน์ามริบ้อมอหิวัยลานใบหน้าท่าทาอ่อนโยนที่เินเ้ามาหยุลรหน้าเา
“แม่ไม่เป็นไร”
ุนายอว่าพร้อมับบไหล่แร่อลูายเพื่อเน้นย้ำให้เาสบายใ่อำพูที่แสร้บออเธอ ารระทำเมื่อเย็นอุหนูระูลอยัฝัแน่นทั้วาาและสีหน้าแววายัาย้ำวนไปวนมา
“แม่ะทนอยู่ร่วมบ้านับนแบบเธอไ้ยัไรับ” ยฮวาแ่นำพูเพียแ่ิถึแววาู่นั่น้อมอแม่อเาราวับะปลิลมหายใ
“ลุอโทษแทนลูสาวอลุ” ประธานอ้าวเ้ามาพร้อมับบอ้วยน้ำเสียที่แส่อวามเสียใอย่าริใ “เธอเป็นลูนเียวไม่มีพี่ไม่มีน้อและเธอสูเสียแม่ไปั้แ่เล็ นั่นเป็นเหุผลให้ลุ้อเลี้ยูเธอแบบประบประหมนทำให้เธอมีนิสัยเอาแ่ใแบบนี้ แ่ลุรับรอเธอเป็นเ็ี”
“่อไปนี้เธอะมีพี่ายอยูแลเธอแล้วนะ่ะุ” ุนายอว่าเสียหวานพร้อมับแะสัมผัสฝ่ามือหนาอย่าให้ำลัใ “ใ่ไหมยฮวา?”
ำถามอผู้เป็นแม่ทำให้ายหนุ่มที่นั่อยู่ถึับ้อนสายามวิ้วเป็นปมแน่น่อนะรีบพยัหน้าแทนำอบแม้หัวใะัา่อหน้าที่ที่ำลัไ้รับมอบหมาย็าม
หลัาที่ท่านทั้สอเินออไปยฮวาเอนัวลับโฟาัวยาวล้ายับะบรรเทาอาารเหนื่อยล้าพลันิถึวาลมใสและรอยยิ้มแสนอ่อนโยนในวันนั้นทันทีที่ปิเปลือาล รอยยิ้มที่แสนอ่อนหวานและใบหน้าที่เปล่ประาย ท่าทาที่ล้ายับแ้วใสที่แสนเปราะบาน่าทะนุถนอม ผู้หิที่ทำให้เารู้สึปรารถนาั้แ่แรเห็นใ่นนเียวับเธอที่มอบารระทำสุแสนเ็บแสบไว้ับเาแบบนั้นหรือ
“โอึน่ะ” เสียหวานัแว่วมาามทาพร้อมับเสียฝีเท้าแผ่วเบาึสิอยฮวาให้ลืมาึ้นมา่อนะวาสายามอหาเ้าอเสีย
“…”
“หายไปไหนันหมนะ” อฮยอนเม้มริมฝีปาหยุยืนอยู่ลาโถว้าหลัาพยายามเรียหาสาวใ้นสนิท นัยน์าลมใสเผลอมอสำรวรอบบริเวบ้านที่แสนให่โหาแ่มีเพียเธออยู่เพียลำพัมาเนิ่นนาน แ่บันี้ทุอย่าำลัะแปรเปลี่ยนเพียแ่สายาสบเ้าับเ้าอรอยยิ้มหยันเบื้อหน้า
“ะรีบไปไหนละุหนู”
ทันทีที่อฮยอนั้ท่าะเินออาบริเวราวับเธอไม่อยาะอยู่ร่วมใ้อาาศหายใับเา ยฮวาเอ่ยถามเสียลั้วเสียหัวเราะพร้อมับเลิิ้วเป็นเิถามทันทีที่อฮยอนหันมาเผิหน้าับเา
“่าน่าอยู่ ุไม่ยุ่ับัน ัน็ะไม่ยุ่ับุ”
“ผมไม่ไ้อยาะยุ่วุ่นวายับุมานัหรอนะ” ยฮวาแ่นหัวเราะ่อนะสาวเท้าเินเ้ามาหาเธอมาึ้น “แ่ผม้อรับหน้าทีู่แล ‘เ็น้อย’ แบบุ” รอยยิ้มหยันอเาทำให้อฮยอนำมือแน่นอย่าสะลั้นอารม์
“ไม่้อมาู ืนุเ้ามาใล้ว่านี้ันไม่รับประันวามปลอ…ว๊าย”
ร่าบาทั้ร่าทรุฮวบลับพื้นทันทีที่ปลายเท้าแะสะุเ้าับรอบบันไะถัวถอยหนีปีศาร้ายรหน้า อฮยอนัริมฝีปาแน่นเมื่อวามเ็บปวาปลายเท้าแผ่่านทุอูวามรู้สึ
“…”
“ะ…ุ”
วาลมใสเบิว้าอย่าื่นใเมื่อเา้อนร่าเธอึ้นแนบอ่อนะพาเินเ้าไปยัห้อรับแราวับวามเ็บปวเมื่อรู่ถูทแทน้วยวามรู้สึสั่นลอนแปลประหลาาหัวใเพียแ่สัมผัสไ้ถึลิ่นายและไอร้อนาลมหายใอเา และใบหน้าที่อยู่ห่าาเธอเพียแ่หนึ่ลมหายใ
“เ็บมาหรือเปล่า?” ยฮวาวาเธอลับโฟา่อนะทรุลนั่ระหว่าาเรียวสวยพร้อมับถือวิสาสะับ้อเท้าที่มีรอยแ้ำึ้นมา “นั่เยๆสิ” เาออแรระุท่อนาเรียวที่พยายามบิหนีพร้อมับใ้สายาุัน้อมอเธอ
“ุไม่…”
อฮยอนไ้แ่ลอบมอารระทำอเาและพยายามวบุมวามร้อนที่ใบหน้าราวับอุหภูมิภายนอสูึ้นาสัมผัสอฝ่ามือและนิ้วยาวที่ลูบไล้บริเวที่ปวระบม
“สสัยะ้อเท้าพลิ เี๋ยวผมไปเอาน้ำแ็มาประบ…”
“ไม่้อ่ะ แ่่วยามโอึนให้ัน็พอ”
“รับ” ยฮวารับำอย่าประประันับุหนูรหน้า “ว่าแุ่เ็บที่้อเท้าแล้วทำไมใบหน้าอุถึไ้แนัล่ะ” ปีศาเ้าเล่ห์แสนร้ายาทิ้ระเบิลใส่หัวใอนัวเล็่อนะเินหายลับออไป
อฮยอนพ่นลมหายใยาวและสูเ้าเ็มปอพร้อมับส่มือนิ่มทาบทับใบหน้าเนียนสวยที่สัมผัสไ้ถึไอร้อน
“เป็นอะไรไปหรือะุหนู” โอึนที่วิ่าหลีาเหลือเ้ามา้วยวามเป็นห่ว “เ็บรไหนบอิันมาสิ่ะ”
“ใเย็นสิ่ะ ันไม่ไ้เป็นอะไรมาเสียหน่อย” อฮยอนบอเสียหวานอย่านึบันับท่าทีอโอึนทีู่ะื่นใแบบนี้เสมอ “ัน็แ่สะุล้มเพราะ…่าเถอะ่ะ” อฮยอนเว้นำพูไว้ทันทีที่ลาสายาสบเ้าับยฮวาที่ยืนแสยะยิ้มอยู่รประู
“แล้วเินไหวหรือเปล่าะ?” โอึนทำทีเ้าประอนัวเล็ที่พยายามพยุัวเอให้ลุึ้นยืน แ่ทว่า…วามเ็บปวลับแล่นโมี้อเท้าทันทีที่เธอทิ้น้ำหนััวลไปนร่าบาทรุฮวบลับโฟาอีรั้
“…”
“ิัน็อุ้มุหนูเหมือนอนเ็ๆไม่ไหวแล้วสิ่ะ” โอึนัพ้อ่อว่าัวเอ่อนะเหลียวหลัมอนัวสูที่เินเ้ามา
“ผมัารเอรับ ุไปัเรียมน้ำแ็และผ้าผืนเล็ีว่า” แม้หิวัยลานะมีท่าทีลัเลแ่้วยวามำยอมอย่าหลีเลี่ยไม่ไ้ทำให้เธอเินออไปในที่สุ “เี๋ยวผมะอุ้มุเอแล้วันนะ น้ำหนััวแ่นี้สบายมา” ยฮวาบอพร้อมับียิ้มทำให้อฮยอนไ้แ่เม้มริมฝีปาหมวาาที่ะ่อว่า่อานในเมื่อสภาพอัวเออนนี้่า้อย่าเสียริ
ลอทาเินที่เ็มไป้วยัหวะแปลประหลาทำให้อฮยอนหลับาราวับหลีเลี่ยที่ะสบสายาับนัวสู วามอบอุ่นอท่อนแนแร่ทำให้เธอเผลอไผลฝัใบหน้าเ้าับแผออย่าไม่รู้ัว
ยฮวาลอบมอใบหน้าสวยผ่ออหิสาวในอ้อมอ…เธอ่าเปรียบเสมือนนาฟ้าัวน้อยยามหลับใหลวามอ่อนนุ่มาผิวายล้ายับระแ้วที่แไ้ทุเวลา
“ุเป็นหนี้ผมแล้วนะ” ยฮวาวาอฮยอนลบนเียนอนว้าพร้อมับที่เธอรีบเยิบัวอย่าระแวระวั “แล้วผมะรีบิใหุ้ทำอะไรอบแทนผมบ้า” เาว่าอย่าเ้าเล่ห์่อนะโน้มใบหน้าเ้าใล้นัวเล็อย่าใวนประสาท “ฝันีรับ” ยฮวาพูพร้อมับแ่นหัวเราะในลำอหลัาที่เินออาห้อปล่อยให้อฮยอนมอาม้วยวามรู้สึที่ับแ้นใและอีวามรู้สึที่หาำอบ่อหัวใไม่ไ้เ่นัน
-100%-
รบร้อยแบบเอวามเ้าเล่ห์อพี่ยเ็มๆ
น้ออูี้เหวี่ยี้วีนไปหรือเปล่า ฮ่าๆ
แนะรีบปั่นและรีบลนะ่ะ ไม่อยาให้้าา TT
ฝาอมเม้นและิามิม้วยน่า่า > <
แนมา่อให้่อนนะ่ะ ไม่รู้เป็นไบ้า
เ้าเร็ไปหมเลยอ่ะ ห่าหายไปนานนม > <
ฝาิามอมเม้นและ่วยโปรโม้วยน่า อิอิ
ความคิดเห็น