คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : ตอนที่-23
้านแสนับลูน้ออีสอนทำทีเป็นเินเ้าไปในร้านอาหารพนัานเห็นึเินเ้ามาหาแล้วถามว่ามาี่นแสนหันมอลูน้อแล้วเอ่ยบอพนัานว่ามาสามนพนัานึพาแสนับลูน้อเ้าไปนั่ที่โ๊ะ้าๆ ับษมาที่นั่อยู่แล้วพนัานอีน็ปราเ้ามารับออเอร์แสนยมือึ้นยัไม่สั่อาหาร
้านษมาพอเห็นว่าภาินยัไม่มาเธอึสวมแว่นำแล้วลุออาโ๊ะเินออไปาร้านอาหารทันทีเพราะเธอรอภาินนานแล้ว ้านแสนับลูน้อเห็นษมาเินออไปพวเาึมอหน้าันไ้เวลาลมือแล้วทุนึลุออาโ๊ะเินามษมาออไป ษมาเินออมาที่หน้าร้าน่อนลูน้ออแสนทั้สอนะรีบ้ำมาวาไว้ษมาใ
“พวแเป็นใร” แสนเินมา้านหลัอเธอแล้วหยิบปืนออมาี้ที่้านหลัอเธอพลาู่
“ถ้ายัไม่อยาาย ็ามพวเราไปีๆ นสวย” ษมาสะุ้เห็นว่าพวนร้ายมีอาวุธ็นึลัวึ้นมาพยายามั้สิและ่อยๆ เินไปามำสั่อแสนอย่าไม่ัืน เธอถูันให้เินรไปยัรถที่ออยู่เธอทำท่าะัืนพลันะร้อให้น่วย แ่็ถูแสนปิปาเอาไว้ไ้ทันพลาเอ่ย
“อย่าิที่ะร้อหรือัืนนะนสวย ไม่อย่าั้นไ้นอนายอยู่แถวนี้แน่ๆ”ลูน้ออแสนนหนึ่็เินมาเปิประูรถ่อนแสนะผลัให้ษมาึ้นไป
“พวแ้อารอะไร” ษมาถามระหว่าทึ่เธอยัไม่ึ้นไปบนรถ
“อย่าถามให้มารีบึ้นรถไป เี๋ยว็รู้เอ” แสนเอ่ยบอแล้วผลัให้ษมาึ้นรถไป้านภาินึ่แล่นรถเ้ามาออี้านห่าาบริเวที่อรถอแสนเล็น้อย พลันเห็นษมาถูพวนร้ายี้ให้ึ้นรถแล้ว้อใเารีบลารถไป่วยเธอทันที
“ปล่อยัวผู้หิเี๋ยวนี้” ภาินยปืนึ้นมาู่
“แ่าหาที่้อวาปืนะ” แสนเล็ปืนไปที่ษมา ภาินเห็นแสนเอาษมามาู่ เา็้อำใ่อยๆ ย่อัวะวาปืนล แ่ษมาัสินใระาแนออาแสน แล้ววิ่ไปหาภาิน แสนะยิปืนใส่ษมา ภาินเห็นรีบยิสวนลับเี่ยวเ้าที่แน้า้ายอแสน
“อ๊า”
“รี๊” ษมาใร้อลั่นรีบย่อัวลหลบระสุนปืนอภาินแ่็ไม่ถึับลัวมาลูน้ออแสนรีบวิ่เ้ามาูผู้เป็นนาย
“ไปับัวผู้หิมา” แสนสั่ลูน้อทั้สอะวิ่เ้ามาับัวษมา แ่ถูภาินเ้ามาวาและเล่นานลูน้ออแสนนระเ็นออไป่อนะรีบึเธอลับมาเาใ้โอาสที่นร้ายำลันอนอยู่ที่พื้นพาษมาไปึ้นรถแล้วรีบับรถออไปทันที
้านแสนับลูน้อ็พาันแล่นรถามรถอภาินไป ส่วนภาินเ้าอรถำลัับรถพาษมาออมาที่เส้นถนนนอเมือที่มีป่าอยู่สอ้าทาปลอนและไม่มีรถันไหนับผ่าน ษมาหันหลัลับไปมอเห็นเป็นรถอแสนที่ำลัับามมา็บอให้ภาินไ้รับรู้ทันที
“พวมันามมาแล้วุ” ภาินมอผ่านระหลัเป็นรถอแสนริๆ เา็รีบเร่เรื่อเพื่อับหนีรถอแสนที่แล่นมาอย่ารวเร็วไม่แพ้ันนามมาิๆ ษมาโวยวาย
“ุมันใล้เ้ามาแล้วนะ”
“ผมเห็นแล้ว” ลูน้ออแสนนหนึ่หยิบปืนออมา แสนที่นั่อยู่ในรถมือุมแน้า้ายที่เลือออแน่น พลาสั่
“ยิ!” ลูน้ออแสน็ยิปืนไล่บี้รถอภาินไปอย่าไม่ยั้ทันที
ภาินเป็นห่ววามปลอภัยอษมาึรีบว้าึัวเธอให้หลบ่อนที่เาะหยิบปืนออมาแล้วบอให้เธอมาับรถแทนแล้วยิสวนลับไป้วยวามโรธแบบไม่ลัวาย!
โีมาที่มีรถบรรทุหนึ่ันวิ่ัมาพอีเาึรีบเร่เรื่อพลาหัรถให้พุ่ผ่านไปเาับลัเลาะออไปนอถนนอีเส้นไ้อย่าปลอภัยรถอแสนแล่นามมาแ่มีรถบรรทุวาทาปิไว้ทำให้้อเบรอย่าระทันหันามรถอภาินไปไม่ทันแสนโมโหมา
“โธ่เว้ย!” รถอภาินแล่นมาามทามุ่หน้าไปยั่าัหวัเาับรถพาเธอออมาไลารุเทพฯเ้าไปทุทีๆ ส่วนษมาเอาแ่หันไปมอหลัว่ารถอแสนะามมาหรือเปล่านไม่รู้ว่าภาินับรถพาเธอออมาไลแ่ไหนแล้ว หิสาวเริ่มโล่ใที่ไม่เห็นรถอแสนามมาแล้ว พลาเอ่ยบอเา
“พวมันามเรามาไม่ทันแล้วล่ะ ุ” ภาินึมอผ่านระหลัเห็นว่านพวนั้นไม่ามมาริๆ็่อยๆับรถ้าล ส่วนษมาเพิ่ะสัเเห็นว่าเาับรถออนอเมือไลารุเทพฯไปทุทีๆ็เริ่มแปลในิ้วหน้าถามึ้น
“นีุ่ะพาันไปไหน” ภาินึบอพลาับรถ
“ไปถึเี๋ยวุ็รู้เอ” ยิ่เาพูมาแบบนี้เธอ็ยิ่ใไม่ีไม่รู้ว่าเาะพาเธอไปที่ไหนันแน่
ภาินับรถมาามถนนึ้นเนินทาไปบ้านพัเิเาึ่ทั้สอ้าทสนั้นมีแ่ป้าแล้ว่อยๆับรถไปอย่า้าๆ เพราะถนนเริ่มเป็นถนนลูรั ษมาหันมอไปสอ้าทาที่เป็นป่าทั้มืและเปลี่ยวเธอ็ยิ่ใอไม่ีหนัึ้น เพราะเธอไม่รู้ว่ามันอยู่ส่วนไหนอประเทศแล้วหันมาถามเา้วยวามสสัย
“นีุ่ภาิน ลว่าุะบอันไ้หรือยัว่าุะพาันไปที่ไหนันแน่ ุับรถมาหลายั่วโมแล้วนะ” แ่เา็ไม่อบอย่าอื่นนอาบอเธอว่าไปถึแล้วเธอะรู้เอ ษมาเริ่มะหมวามอทนแ่็ยัพยายามทำใเย็นแู่่ๆรถอเาที่ำลัับมาีๆ็ระุและเรื่อ็ับไปเลยษมาึถามึ้นมาอย่าใ
“รถเป็นอะไร” แ่ภาินลับไม่ยอมอบแล้วลารถไปู เาเินมาเปิฝาระโปรรถูว่ารถอเาเป็นอะไรันแน่ ษมาหยิบโทรศัพท์อภาินแล้วเินลารถามภาินออมาพลามอไปรอบๆที่มันทั้มืและเปลี่ยวอย่ารู้สึไม่ปลอภัยแล้วถามเา
“ลว่ารถุเป็นอะไรันแน่” ภาินที่ำลั่วนอยู่ับหน้ารถถอนใเฮือให่่อนะปิระโปรรถลแล้วเอ่ยบอเธอ
“สสัยแบเอรี่ะหม” ษมาใ พลาย้อนถาม
“อะไรนะ”
“ุฟัไม่ผิหรอ ็ามที่ผมบอุไปนั้นแหละ”เธอพึมพำเบาๆ
‘มาเสียอะไรรนี้เนี่ย’ พลามอูโยรอบบริเวอย่าลัวๆ ภาินเห็นท่าทีอเธอแล้วยิ้มออมาแ่พอเธอหันมา็ทำท่าทีปิแล้วถาม
“แล้วเราะทำยัไ”
“เินไปสิุ” เธอใอีรอบพลาย้อนถาม
“อะไรนะ เินไปั้นหรอ”
“เินไปอีหน่อย็ะถึบ้านที่ผมะพาุไปแล้ว”
“ุล้อเล่นหรือเปล่า ันไม่ไปับุ้วยหรอนะ”ภาินมอไปรอบๆที่เป็นป่ามืรึ้มทั้เปลี่ยวและูน่าลัวแล้วยิ้มออมาเพื่อะแล้เธอเล่น
“ไม่ไป็ามใุ” แล้วเินไปหยิบไฟายในรถล็อรถไว้เินลับมาหาเธอที่ำลัเินหาสัาโทรศัพท์อยู่เาบอไม่้อเินให้เหนื่อย เพราะที่นี่มันไม่มีสัา ่อนะเินไปามทาโยที่ไม่สนใว่าหิสาวำลัทำอะไร ษมาหันมาเห็นภาินำลัเินไป็ะโนถามว่าเาะไปไหน
“ผม็ะไปบ้านพัไ ส่วนุะไปหรือไม่ไปับผม็ามใุ” แล้วเา็เินไปอย่าสบายใโยที่ไม่สนใเธอ ษมายืนมอไปรอบๆที่ทั้มืและเปลี่ยวูน่าลัวแล้ว็รีบวิ่้ำามเาไปพลาะโนบอเาามหลัไป
“ุภาิน รอัน้วยสิ ุ” ปิแล้วเธอะเป็นนที่ไม่ลัวอะไร่ายๆไม่ว่าะเอับอะไรเธอ็พร้อมที่ะสู้แ่เาเล่นพาเธอมาลาป่าเามืๆ่ำๆ เปลี่ยวๆแบบนี้ใรบ้าล่ะที่ะไม่ลัว ภาินแอบยิ้มให้ับท่าทีลัวๆอเธอที่แล้เธอไ้สำเร็็เินให้้าลเพื่อรอเธอ ในระหว่าทาที่ำลัเินไปไ้ไม่นานษมา็บ่นึ้นแล้วถามเาว่าเมื่อไหร่ะถึที่พัเพราะั้แ่เธอเินมา็ยัไม่เห็นว่าะถึที่พัที่เาว่าเลยนเธอเริ่มเหนื่อย
“ไหนุบอันว่าเินไปอีหน่อย็ถึบ้านพัไ ันเินนเหนื่อย าแทบลาแล้วนะ” เาบอให้เธออทน แ่เธอเิน่อไปไม่ไหวแล้วึนั่แปะลที่พื้น เา็้อเินย้อนลับมานั่พื้นเีย้าเธอเป็นเพื่อนพลาถอเสื้อสูทลุมไหล่ให้
“ลุมไว้ะไ้ไม่หนาว” พอรู้สึหายเหนื่อยแล้ว็พาันเิน่อนมาถึบ้านพัเิเา ผูู้แลบ้านพัทั้สอมาเปิประูให้และทำวามสะอาไว้รอแล้วสามารถเ้าพัไ้เลย เพราะภาินสั่ให้ผูู้แลัาร่อนหน้านี้แล้ว
ความคิดเห็น