[Fic SJ] Paradise Island : เกาะร้อน...รักร้าย [KyuMin]

ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 5 หวง

เสียงแรกที่ซองมินได้ยินตั้งแต่ลืมตาตื่นขึ้นมาคือ...เสียงทะเล

เหมือนเดจาวูกับเหตุการณ์เมื่อคืนไม่มีผิด  ซองมินไม่สามารถลุกขึ้นนั่งบนเตียงได้เพราะติดท่อนแขนแกร่งที่วางพาดทับอยู่บนเอว  ผิดกันเพียงแต่ครั้งนี้ซองมินหันหน้าเข้าหาร่างสูงแทน

ใบหน้าสวยจมอยู่กับหมอนใบนุ่มครึ่งหนึ่งขณะที่กวาดสายตามองดูใบหน้าหล่อเหลาที่จมอยู่ในห้วงนิทราอันแสนสุข  ซองมินแย้มรอยยิ้มน้อยๆ รู้สึกดีนิดๆกับการตกอยู่ในอ้อมกอดของใครสักคน  การที่จากบ้านมาไกลทำเอาซองมินเหงาไม่น้อย  และอาการแปรปรวนเหล่านั้นมันก็ผลักดันทำให้เมื่อวานซองมินต้องทำยังไงก็ได้ให้ผูกตัวเองติดไว้กับเพื่อนพี่ชายอย่างคยูฮยอน

“ผมหล่อล่ะสิ”จู่ๆเสียงทุ้มก็เอ่ยขึ้นมาเสียเฉยๆทั้งที่ยังไม่ลืมตาจนซองมินสะดุ้ง  คนตัวเล็กหาที่วางสายตาไม่ถูกเลยเมื่อเปลือกตาสีมุกตรงหน้าเปิดขึ้นมาช้าๆ 

โอ๊ยตาบ้า! จะมีตอนไหนที่ไม่กวนประสาทมินไหม!

“หล่ออะไร! คนหลงตัวเอง”เมื่อหนีไปไหนไม่ได้ซองมินก็มุดหน้าลงกับหมอนแทนแต่ตัวก็ยังอยู่ในอ้อมกอดแกร่งเหมือนเดิม  และเป็นคยูฮยอนที่จัดการดึงร่างคนปากแข็งให้เข้ามาใกล้

“ไม่ได้ชื่นชมความหล่อของผมอยู่แล้วคุณจะนอนมองหน้าผมไปยิ้มไปทำไม?”โอ๊ยยยยย ซองมินอยากจะหาเทปกาวปิดปากคนตรงหน้าสักทีจริงๆ

กลีบปากบางเม้มแน่นขณะที่มือหนางัดใบหน้าสวยจากหมอนออกมาให้สบตากัน  ร่างเล็กหน้าร้อนวูบกับปลายนิ้วโป้งที่คลึงอยู่บนกลีบปากล่างแถมยังสายตาร้อนแรงที่อีกฝ่ายเหลือบมองยังเรียวปากตนอีกด้วย

“เฮ้ออออ”ซองมินลอบถอนหายใจเมื่อร่างแกร่งถอยห่างออกไปแล้ว  คยูฮยอนตัดสินใจลุกจากเตียงก่อนไม่อย่างนั้นคงได้มีเกินเลยอย่างเมื่อวานอีกแน่ๆถ้าตนควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วเผลอจูบคนตัวเล็กไปอีก

“นี่คุณพาฉันมาที่ไหน...”ร่างเล็กลุกขึ้นมานั่งก่อนจะถามออกมาเมื่อกวาดสายตามองไปรอบข้างแล้วไม่ใช่สถานที่คุ้นตาแถมยังเสียงคลื่นที่ได้ยินนี่อีก  คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันช้าๆ พยายามคิดว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง  ความทรงจำสุดท้ายที่ติดอยู่ในสมองคือตนเองมองวิวจากบนเฮลิคอปเตอร์

คยูฮยอนเดินไปหยุดที่ประตูกระจกริมห้อง  ใบหน้าคมคายยกยิ้มเล็กน้อยตอนที่หันมาหาคนตัวเล็กที่นั่งหัวฟูที่อยู่บนเตียง  แต่ถึงอย่างนั้นซองมินก็ยังดูดี 

“แสงแรกแห่งท้องทะเล  เกาะพาราไดซ์ยินดีต้อนรับ”พูดพร้อมกับมือหนาเลิกผ้าม่านขึ้นเผยให้เห็นแสงอาทิตย์สาดส่องสะท้อนเป็นประกายระยิบระยับกับพื้นน้ำทะเลกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา 

เกาะพาราไดซ์ได้ชื่อว่าสวยงามที่สุดในหมู่เกาะของประเทศกรีซ  สวยยิ่งกว่าซาโตรินี่ที่นักท่องเที่ยวชอบไปกันด้วยซ้ำ  แต่ด้วยเพราะมันห่างไกลจากเกาะอื่นๆและเป็นเกาะส่วนตัวที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ใครได้ยลกับธรรมชาติทำให้กว่าผู้คนจะได้ยลโฉมความสวยงามก็ผ่านมาหลายสิบปี

“เกาะพาราไดซ์งั้นเหรอ!!!”ซองมินถลาลุกพรวดจากเตียงมาเกาะขอบประตูทันที  ร่างสูงก้มลงมองคนที่ไม่ได้ระมัดระวังตัวเวลาอยู่กับผู้ชายเลยสักนิด กลิ่นหอมอ่อนๆจากกายเล็กมันดูเย้ายวนเสียจนคนที่ไม่เคยขาดผู้หญิงเลยอย่างเคน คอนเดลเริ่มใจสั่น มือหนาคว้าหมับเข้าที่เอวเล็กแล้วโน้มจมูกลงไปจูบที่ศรีษะเล็กเล่นเอาซองมินตัวแข็งไปเลย

“คุณควรระวังตัวเวลาอยู่กับผู้ชายรู้ไหม”เสียงทุ้มที่เอ่ยเตือนนี้ซองมินก็ไม่รู้เหมือนว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร  แต่กับคนอื่นๆไม่เคยมีใครเข้าถึงตัวซองมินได้มากเท่านี้มาก่อน...ทุกอย่างคยูฮยอนเป็นคนแรกทั้งนั้น

ร่างทั้งร่างถูกตรึงไว้โดยผลึกสีเขียวราวกับมรกต  ใบหน้าค่อยๆขยับเข้าหากันเหมือนมีแรงดึงดูด  เรียวปากหยักแตะลงบนกลีบปากอิ่มแผ่วเบาก่อนจะหนักหน่วงขึ้นเรื่อยตามแรงอารมณ์ 

สายลมเย็นจากทะเลตกกระทบกาย  พัดพาให้ผมเส้นเล็กสีน้ำตาลอ่อนปลิวสยาย มันยิ่งเพิ่มความน่าหลงใหลให้กับคนตัวเล็กเป็นอย่างมาก  มือหนาไล้ปลายนิ้วอยู่บนแผ่นหลังบางมอบความหวามไหวให้กับคนตัวเล็ก  เกลียวลิ้นร้อนปรนเปรอจูบแสนหวานจนร่างระหงสั่นสะท้าน

ก๊อกๆ

“นายครับ...”เสียงคังอินที่ดังขึ้นตรงหน้าห้องดึงสติซองมินที่ถูกจูบร้อนแรงทำให้แตกกระจายกลับมาอีกครั้ง  มือบางผลักร่างคนตรงหน้าออกด้วยเรี่ยวแรงที่เหลือซึ่งจริงๆก็ไม่ได้มากพอจะดันให้คยูฮยอนถอยหนีได้ เพียงแต่เป็นชายหนุ่มที่เลือกจะถอนจูบออกมาเอง

“ฉะ...ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ”ซองมินพูดด้วยเสียงสั่นๆ ก้มหน้างุดซ่อนแก้มแดงก่ำของตัวเองไว้ก่อนจะเดินลิ่วๆหายลับเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว  ปล่อยให้คยูฮยอนมองตามแผ่นหลังไปด้วยสายตาหลากหลาย

“เฮ้อออออ”ร่างสูงเป่าปากระบายลมหายใจร้อนผ่าวของตัวเอง มือหนาเสยผมตัวเองลวกๆ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น  อยู่ใกล้ซองมินทีไรเค้าควบคุมตัวเองไม่ได้เลย

คุณทำอะไรกับใจผมกันแน่นะซองมิน...

ซองมินออกจากห้องน้ำมาอีกทีห้องนอนกว้างก็ไร้ร่างผู้เป็นเจ้าของไปแล้ว  มือบางรวบสาปเสื้อคลุมทั้งสองข้างไว้  หน้าตู้ปรากฏชุดที่เพียงแค่เห็นซองมินก็จำได้ทันทีว่ามันเป็นชุดของตัวเอง  เจ้าของห้องคงแขวนไว้ให้ก่อนที่จะออกไป 

หางตาเหลือบไปมองด้านนอกของห้องก่อนจะเบนกลับมาที่ชุดอีกครั้ง  ซองมินดูแล้วถ้าใส่ชุดตรงหน้าออกไปไม่อากาศร้อนๆก็ชุดนี่แหละที่จะฆ่าซองมินก่อน

“ใครจะใส่ชุดหนาขนาดนี้กัน!”เสื้อแขนยาวกับกระโปรงยาวกร่อมเท้า

อย่าหวังเลยว่าซองมินจะทำตาม!

หางตาเหลือบไปเห็นกระเป๋าตนเองหลบอยู่ตรงมุมห้อง  ร่างเล็กไม่รอช้าก็ก้าวตรงไปทันที ซองมินแสยะยิ้มน้อยๆพลางฮัมเพลงไปมือก็รื้อเอาเสื้อตัวบางของตนเองออกมาอย่างมีความสุข

กว่าร่างเล็กจะลงมาถึงโต๊ะอาหารที่ชั้นล่างของตัวบ้านได้ก็แทบจะหลงทางเลยทีเดียว  บ้านหลังสีขาวนี้ดูเหมือนจะไม่กว้างมากก็จริงแต่ด้วยการออกแบบที่เล่นระดับของทุกมุมบ้านทำให้มันดูซับซ้อนจนซองมินเดินวนไปวนมาอยู่ที่ชั้นบนเสียนาน

“ขอบคุณคะ”เสียงหวานเอ่ยขอบคุณบอดี้การ์ดตัวใหญ่ที่จำได้ว่าเป็นคนขับรถให้ตนเองนั่งไปทานข้าวเมื่อวาน  มือบางรวบผมม้วนๆขึ้นไปด้านหลังอย่างง่ายๆเมื่อพื้นที่เปิดโล่งตรงนี้มันทำให้ผมยาวสยายที่ไม่ได้รวบถูกลมทะเลพัดจนปลิว  ซองมินสอดปลายผมทำมวยบนศรีษะง่ายๆแต่มีบางส่วนที่ตกระล้อมกรอบใบหน้าเรียวให้ดูเซ็กซี่ซึ่งซองมินก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนักนอกจากอาหารตรงหน้าที่มันดึดดูดสายตา ใบหน้าอ่อนใสไร้เครื่องสำอางใดๆกับต้นคอขาวผ่องที่ปรากฏแก่สายตาเรียกความรู้สึกบางอย่างให้วิ่งวูบวาบในร่างกายของคนที่แอบมองอยู่

คยูฮยอนละสายตาจากร่างบอบบางตรงหน้าก้มลงไปตักอาหารเช้าแบบอเมริกันง่ายๆเข้าปาก  ดวงตาคู่คมก็พยายามจะไม่มองไปทางคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม  ด้านข้างของคนทั้งคู่คือหน้าต่างบานใหญ่ที่มองออกไปเห็นท้องทะเลและเกลียวคลื่นที่ม้วนตัวเข้าหาหาดทรายสีขาวสะอาด

ชุดที่เหมือนชุดอยู่บ้านแสนสบายของซองมินมันกำลังทำพิษเล่นงานคยูฮยอนอย่างหนัก  เกิดมาก็เจอผู้หญิงสวยๆมากหน้าหลายตากับชุดวับๆแวบๆยั่วยวนนับไม่ถ้วนแต่ทำไมกับแค่ชุดเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ๆคอกว้างๆที่มองเห็นสายเสื้อในน้อยๆกับเรียวขาขาวที่โผล่จากกางเกงขาสั้นมันถึงได้ดึงดูดคยูฮยอนมากมายขนาดนี้

สภาพของซองมินตอนนี้ไม่ได้ใกล้เคียงกับคำว่าเรียบร้อยเป็นคุณหนูเลยด้วยซ้ำ มันดูเซอร์ๆแต่กลับน่ารักที่สุดในสายตาคนมอง

ความเงียบที่ได้รับจากคนตรงหน้าทำให้ซองมินทำอะไรไม่ถูกเพราะตนเองก็ไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้ไม่ถูกใจคนเป็นเจ้าของบ้านรึเปล่า  หรือว่าจะเป็นการที่ซองมินปฎิเสธจูบกัน...

คยูฮยอนจะมาโกรธซองมินก็ไม่ถูก  ก็เล่นจู่โจมจูบกันแบบนี้ซองมินยังไม่ได้ตั้งหลักด้วยซ้ำ  แถมตั้งแต่เจอหน้ากันมาซองมินโดนขโมยจูบไปกี่ครั้งแล้วกันนะ  ถ้าพี่ซีวอนรู้เข้าซองมินก็ไม่รู้จะทำหน้ายังไงเลย  ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นความผิดใครกันแน่...ระหว่างคนที่ขโมยจูบอย่างคยูฮยอนหรือคนที่ยอมปล่อยให้เค้าจูบเอาๆอย่างซองมิน

ใบหน้าหล่อเหลานิ่งสนิทจนซองมินจับอารมณ์อะไรไม่ได้เลย  เลยได้แต่นั่งทานอาหารเช้าไปเงียบๆ  มือบางหยิบขนมปังขึ้นมางับๆแล้วก็ช้อนดวงตาขึ้นมองอีกฝ่าย  ดวงตาคู่สวยกระพริบปริบๆ

“คุณโกรธอะไรฉันก็พูดมาตรงๆเลยดีกว่า”เมื่อทนอยู่เฉยๆกับบรรยากาศแบบนี้ไม่ไหวแล้วซองมินเลยเป็นฝ่ายเอ่ยปากพูดขึ้นมา  คยูฮยอนที่กำลังหั่นไข่ดาวเข้าปากชะงักมือด้วยความงุนงง  ผลึกสีมรกตมองใบหน้าอ่อนใสของคนตรงหน้าที่ดูแทบไม่น่าเชื่อเลยว่าตอนนี้อายุยี่สิบสามปีแล้ว  ถ้าบอกว่าสักสิบสี่คยูฮยอนก็จะเชื่อ

“โกรธอะไร...”เคน คอนเดลก็ยังคงเป็นเคน คอนเดลอยู่วันยังค่ำ   ชายหนุ่มคงบุคลิกเงียบขรึมตามสไตล์ที่ซองมินไม่ค่อยชินเท่าไหร่เพราะตั้งแต่เมื่อวานแล้วที่ต่อปากต่อคำกับคนตรงหน้าไปมากมายซึ่งสุดท้ายก็จบลงตรงที่จูบแสนหวานร่ำไป

“ก็ดูคุณทำหน้าเข้า ใครจะไปมีอารมณ์ทานข้าวลง”ซองมินกระแทกเสียงใส่คนที่ยังทำท่าไม่รู้ร้อนรู้หนาวเลยว่าตัวเองทำคนอื่นอึดอัดแค่ไหน

“แต่ผมก็เห็นคุณทานเป็นปกติเลย”แก้มกลมแดงวาบกับคำพูดแทงใจของคยูฮยอน  ก็ใช่แหละที่ซองมินเจริญอาหารแต่ก็แล้วไง ไม่เกี่ยวกับคยูฮยอนสะหน่อย!

“ถ้าคุณอิ่มแล้วก็ไปกันเถอะ”ซองมินเม้มปากแน่นมองคนตรงหน้าตาขุ่น  แต่ยังไม่ทันได้ตอบโต้อะไรต่ออีกฝ่ายก็คว้าผ้ามาเช็ดปากแล้วลุกจากที่นั่งตรงมาลากข้อมือซองมินให้เดินออกมาจากบ้านพักหลังใหญ่ที่ซองมินดูแล้วคงเป็นบ้านพักส่วนตัวของคุณเคน คอนเดลแน่ๆเพราะรอบด้านแอบเห็นลูกน้องของชายหนุ่มยืนประจำอยู่ในแต่ละจุดรอบตัวบ้านในส่วนที่เปิดโล่งสามารถมองเห็นภายนอกได้  ผิดกับภายในบ้านที่แทบจะลึกลับซับซ้อนไปคนละเรื่อง  นี่ซองมินก็คิดอยู่ว่าถ้าตนเองหลงทางอยู่ข้างในกว่าจะมีคนหาเจอซองมินอาจจะอดข้าวจนตายก็ได้

“นี่คุณ! คุณ!”ซองมินถูกลากถูกลู่ถูกังออกจากบ้านมาตามชายหาดทรายสีขาวกับน้ำทะเลสีฟ้าใสดูแล้วน่ากระโจนใส่มากแต่มันคงไม่ใช่กับเวลานี้ที่ซองมินเดาอารมณ์คนตรงหน้าไม่ออก

“อะไร...”บทจะลากก็ลาก บทจะหยุดก็หยุดดื้อๆเล่นเอาซองมินหน้าจมอกแกร่งไปเลยทีเดียว  คยูฮยอนหันขวับกลับมาทันทีทำให้คนที่ขาสั้นกว่าแล้วต้องสับขาถี่ๆเพื่อให้เดินทันเบรกไม่อยู่

“หัดระวังตัวมั่งสิคุณ”คยูฮยอนดุคนในอ้อมแขนที่ตนเองช้อนตัวรับไว้ได้ทันก่อนจะลงไปนอนวัดพื้น  ซองมินเม้มปากหน้าแดง  ไม่ได้เขินแต่โกรธมากกว่า

“ก็คุณเล่นก้าวเอาๆ จะไปไหนก็ไม่รู้”ร่างเล็กว่าเสียงดังด้วยความไม่พอใจที่โดนดุ  ร่างเล็กๆยังอยู่ในวงแขนแกร่งแต่ใบหน้านี่เชิดเอาๆไม่ได้กลัวว่าตนเองตัวเล็กกว่าเลยสักนิด

“ตามมาเดี๋ยวก็รู้”ร่างสูงว่านิ่งๆแล้วเปลี่ยนจากกอดมาเป็นจับข้อมือเล็กเตรียมลากอีกครั้ง

“เดี๋ยวสิคุณ!”ซองมินร้องห้ามอย่างรวดเร็ว กลัวว่าจะโดนลากหัวทิ่มแบบเมื่อกี้อีก

“เรื่องมากจริงคุณ!”และคราวนี้ก็ทำให้ซองมินร้องไม่ออกอีก   ร่างสูงที่เดาความคิดของคนตัวเล็กออกก็จัดการก้มลงใช้มือสอดเข้าใต้ข้อพับขาแล้วอุ้มร่างเล็กๆขึ้นแทน

“ว้ายยย!!!”ซองมินร้องเสียงดังด้วยความตกใจ  มือบางรีบคว้าต้นแขนแกร่งไว้ก่อนกันตก  ดีว่ารองเท้าแตะไม่ได้หลุดหล่นหายไป 

“ถ้าคุณยังเถียงอีกผมจะจูบปิดปากแล้วนะ”เสียงทุ้มว่าเข้มพร้อมกับใบหน้าที่เตรียมจะโน้มเข้ามาใกล้ทำให้ซองมินที่กำลังจะอ้าปากเถียงคนตรงหน้าว่าเดินเองได้ต้องหุบปากฉับ รับรู้ได้เองเลยว่าคนตรงหน้านั้นพูดจริงทำจริงแน่นอน

ดวงตาคู่สอดเงยมองคนหน้านิ่งที่เดินอุ้มซองมินราวกับตัวซองมินเป็นนุ่นเสียอย่างนั้น  กลีบปากบางเม้มเข้าหากันอย่างคนคิดไม่ตก

คุณเคนต้องการอะไรนะถึงทำแบบนี้...

ถึงซองมินกล้าถามแต่คยูฮยอนคงไม่มีคำตอบให้เพราะชายหนุ่มเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าที่ทำอยู่นี่คืออะไร...

ร่างสูงก้าวยาวๆมาจนพ้นมุมหาดเลี้ยวมาอีกฝั่งหนึ่ง  บ้านพักหลังเล็กประมาณเจ็ดหลังก็ปรากฏแก่สายตา  ตอนนี้คยูฮยอนให้ซองมินลงยืนแล้วเปลี่ยนมาเป็นเดินจูงมือแทน

“ฉันเดินเองได้”เป็นครั้งที่ห้าได้แล้วที่ซองมินร้องประท้วงแต่คยูฮยอนกลับไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยให้คนตัวเล็กเดินเอง

“อย่าเรื่องมากได้ไหม”ประโยคเดิมๆที่คยูฮยอนใช้ก็ทำเอาซองมินหน้าตูม  และก่อนที่ทั้งสองคนจะได้วางระเบิดกันอีกรอบคนคุ้นหน้าคุ้นตาที่โผล่มาทำให้ซองมินยิ้มหวานสะบัดมือหนาทิ้งแล้ววิ่งไปกระโดดกอดทันที

“พี่กอนฮี!!!”สไตลิสประจำตัวของซองมินนั่นเอง  ร่างเล็กโถมตัวใส่คนที่อ้าแขนรอรับอยู่แล้ว

แต่กอดกันได้ไม่นานตัวเล็กๆก็ปลิวติดมือแกร่งออกมาอย่างรวดเร็ว  ซองมินมองใบหน้าเรียบนิ่งคาดเดาอารมณ์ไม่ได้ของคุณเคนแล้วก็ชักจะหงุดหงิด

“อะไรของคุณกัน!”สะบัดหางเสียงใส่แต่คยูฮยอนกลับก้าวเดินต่อไปยังล๊อบบี้ส่วนกลางที่แขกทั้งหมดจะมานั่งทานอาหารเช้าพร้อมสั่งการด้วยเสียงเฉียบขาด

“อีกครึ่งชั่วโมงเตรียมถ่ายแบบเซ็ตแรกได้แล้ว”คำสั่งฟ้าผ่าของคยูฮยอนที่เหล่าทีมงานต้องรีบกลืนอาหารลงคอแล้วแจ้นไปเซ็ตฉากให้ด่วน  ซองมินมองแผ่นหลังกว้างด้วยสายตาแค้นเคือง

นี่เอาแต่ใจกับซองมินคนเดียวไม่พอ ยังลามไปทำให้ทีมงานลำบากอีก!

“อย่าเถียง...”หันกลับมาราวกับเดาใจซองมินได้อย่างไงอย่างงั้น  ใบหน้าคมที่ยื่นเข้ามาจนใกล้ทำให้ซองมินไม่อยากเสี่ยง  เกิดโดนจูบตรงนี้ซองมินคงไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน  เพราะทีมงานแล้วไหนจะนางแบบคนอื่นที่มาถ่ายแบบเซ็ตเดียวกับซองมินอีก

เห็นสายตายุนจีเฮที่มองมางซองมินแล้วร่างเล็กก็ไม่ชอบใจเอาเสียเลย...

เรียกได้ว่าทั้งสองคนถือว่าเป็นเบอร์ต้นๆของวงการก็ว่าได้  แล้วการที่ซองมินมาได้ขึ้นปกโดยที่ทั้งสองคนต้องถ่ายแบบเซ็ตเดียวกันก็ทำเอาจีเฮไม่พอใจนักแต่ไม่อาจปฏิเสธงานนี้ได้

“สาวๆไปเปลี่ยนชุดได้แล้ว”กอนฮีที่เตรียมชุดเรียบร้อยแล้วก็ปรบมือเรียกความสนใจให้ซองมินสะบัดมือทิ้งแล้วเดินกระแทกเท้าหนีคนร่างสูงไปทันที

คยูฮยอนมองตามแผ่นหลังบางไปจนลับสายตาความเป็นห่วงพุ่งเข้าเต็มอก  เค้ารู้ว่าการถ่ายแบบงานนี้ทั้งหมดเป็นเซ็ตชุดว่ายน้ำให้สมกับหาดทรายและท้องทะเลรับหน้าร้อนแต่ว่า...

“เฮ้อออ ชุดว่ายน้ำอีกแล้ว  แค่นี้ก็หดเล็กจะแย่อยู่แล้ว”มือบางถือชุดบิกินนี่สีสดไว้ในฝ่ามือพลางถอนหายใจใส่  ตั้งแต่โตมาสรีระผู้ชายกับผู้หญิงก็ต่างกันอยู่แล้วนั่นทำให้ซองมินต้องกินฮอร์โมนเพื่อให้ร่างกายปรับสภาพ  ดีว่าใบหน้าซองมินนั้นหวานสวยเหมือนผู้หญิงอยู่แล้วเลยไม่ต้องทำอะไรมาก  มีก็แค่สัดส่วนที่ต้องพยายามให้เข้ารูปที่สุด

บ่นพึมพำเล็กน้อยแต่มือก็จัดการทั้งซุกทั้งซ่อนของลับอันน้อยๆของตนเก็บไว้อย่างมิดชิด  และเพราะไม่เคยต้องใช้มันอย่างผู้ชายทั่วไปทำให้ซองมินรักษาสภาพความเป็นผู้หญิงไว้ได้

แต่หลังจากนี้ซองมินก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะปิดไว้ได้นานแค่ไหน...

ร่างเล็กใช้ฟองน้ำที่ถูกทำเป็นลักษณะพิเศษใส่เอาไปยังช่วงล่างช่วยประคองสิ่งเร้นลับเอาไว้แล้วยังทำให้ดูไม่ออกอีกว่าร่างนี้เป็นผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิง  ส่วนด้านบนบิกินนี่นั้นมีส่วนเสริมของฟองน้ำไว้อยู่แล้วตามปกติที่กอนฮีมักจะทำเป็นประจำให้สำหรับซองมินตั้งแต่ร่างเล็กเริ่มถ่ายแบบ

ซองมินปรากฏตัวอีกครั้งตรงริมชายหาดมีชุดคลุมตัวไว้อีกชั้น  ดวงตาคู่สวยเหล่มองร่างสูงๆที่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่งปักหลักราวกับจะไม่ยอมไปไหน

“ว่างงานรึไง”อดจะกระแหนะกระแหนไม่ได้  ซองมินเดินเข้าไปใกล้ใช้ไหล่กระแทกเข้ากับลำตัวแข็งแรงของคนที่ยืนกอดอกใส่แว่นทำเท่อยู่  ถึงจะไม่มีสาวๆคนอื่นมองมาก็เถอะแต่ซองมินก็อดจะหมั่นไส้ไม่ได้

“ใครบอก  นี่ผมทำงานอยู่นะ”คำตอบที่ทำเอาซองมินงงไปไม่น้อย...งานอะไร?

“ผมต้องมาคอยดูแลคุณตอนถ่ายแบบไง  รับงานจากชเวซีวอนไว้แล้ว”ประโยคต่อมาที่ทำเอาซองมินอยากจะเอาทรายยัดปากคนที่บทจะพูดยาวๆก็เล่นเอาซองมินไม่อยากให้พูดไปเลย

“ไม่ต้องหรอก  ไม่มีคนอื่นสักหน่อย”ซองมินเท้าเอวเชิดหน้าพลางพยักเพยิดหน้าไปทางทีมงานที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดี  คยูฮยอนที่เบนใบหน้ามาทางคนตัวเล็กก็สะอึกไปกับเสื้อคลุมที่แหวออกจนเห็นเนินเนื้อขาวผ่องอย่างชัดเจน

“เดี๋ยวคุณทำงานไม่ดีคุณฮีชอลจะเสียชื่อเอาได้”เปลี่ยนเรื่องไปดื้อๆจนซองมินชักจะตามไม่ทัน  ดีว่าคยูฮยอนมีแว่นดำปิดบังไปครึ่งหน้าทำให้ซองมินจับไม่ได้ว่าตอนนี้คยูฮยอนคิดอะไรอยู่  รู้สึกถึงเลือดลมในกายมันร้อนขึ้นมาแปลกๆ

“คุณ! คอยดูเถอะ เดี๋ยวจะพูดไม่ออกเลย!”ใบหน้ามุ่งมั่นของซองมินที่คยูฮยอนชักไม่แน่ใจแล้วว่าจะเกิดผลดีหรือผลเสียตามมากันแน่ แต่ร่างบอบบางที่เดินหนีไปนั้นก็ทำเอาคยูฮยอนต้องแอบกลืนน้ำลายกับส่วนเว้าส่วนโค้งที่ถึงจะมีเสื้อคลุมทับแต่ก็ยังเห็นความสมบูรณ์แบบได้อย่างชัดเจน

“ผมไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคุณถึงฮอตนักในเกาหลี”

อัพบ่อยๆอย่าเพิ่งเบื่อกันไปก่อนนะคะ >  <

ก็ไม่รู้ว่างานนี้ใครจะหวงใครมากกว่ากัน ระหว่างคุณเจ้าของเกาะหวงคุณนางแบบตอนถ่ายแบบกับคุณนางแบบหวงที่มีคนอื่นมาเข้าใกล้คุณเจ้าของเกาะ ฮิ้วววววววว  คุณเคนร้ายตลอด เอะอะจับน้องจูบ งี้มินก็เสียเปรียบแย่เลยเนอะ  ตอนหน้าคุณนางแบบยั่วจัดหนักชนิดที่คุณเจ้าของเกาะจะทนแทบไม่ไหวเลยเชียวล่ะ หึๆ

ในทวิตติดแท็ก #ฟิคเกาะรัก  นะคะ