[Fic SJ] Paradise Island : เกาะร้อน...รักร้าย [KyuMin]

ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 10 ความแตกต่าง

            ภาพแรกที่ซองมินเห็นตอนลืมตาขึ้นมาคือใบหน้าคมคายที่อยู่ใกล้เสียจนซองมินมองเห็นเปลือกตาสีขาวที่ปิดสนิทและแพขนตาเรียงสวยซ่อนผลึกสีมรกตไว้ภายใน ใบหน้ายามหลับสนิทของเคน คอนเดลดูราวกับรูปสลักของทวยเทพแห่งกรีซก็ไม่ปาน  มือบางแตะลงยังแก้มสาวแผ่วเบากลัวว่าจะไปรบกวนนิทราอันแสนสุขของชายหนุ่ม

ดวงตาคู่สวยมองไล่เรื่อยไปยังวงแขนหนาที่ยังโอบกอดร่างตัวเองไว้แน่นอย่างไม่ยอมปล่อยเหมือนกับกลัวว่าตื่นมาแล้วซองมินจะหนีหายไปเสียอย่างนั้น

ซองมินเองก็ไม่รู้ว่าคุณเคนคิดกับซองมินเช่นไร และมีความรู้สึกไหนให้กับตน  แต่ซองมินก็อยากจะขอบคุณความรู้สึกนั้นที่ทำให้คุณเคนรั้งซองมินไว้  ไม่อย่างนั้นคนที่ควรจะได้นอนอยู่ในโรงพยาบาลคงจะเป็นซองมินแทนยุนจีเฮ

ยุนจีเฮ!!!

ชื่อที่แวบเข้ามาในสมองอีกคน  ซองมินก็ไม่มั่นใจนักว่ามันจะเกี่ยวกับเรื่องเมื่อวานที่มันเกิดขึ้นรึเปล่าเพราะซองมินไม่ได้เล่าให้คุณเคนฟังทั้งหมดว่าซองมินไปรู้ไปเห็นอะไรมาจนมีคนถึงขั้นตามล่า  จากเท่าที่ดูแล้วคงมีการนำเอาของผิดกฏหมายบางอย่างมาซ่อนไว้ในถ้ำที่หลังเกาะเป็นแน่

ถ้ำตรงนั้นซองมินเห็นรอยน้ำอย่างชัดเจน  ถ้าไม่ใช่ในเวลาที่น้ำลงถ้ำแห่งนั้นคงไม่ปรากฏออกมา  ต้องมีช่วงเวลาที่แน่นอนในการเข้าออกไม่อย่างนั้นอาจจมน้ำตายอยู่ภายในถ้ำได้

ข้อนิ้วเรียวแตะอยู่ที่ปลายคางพยายามคิดถึงเรื่องเมื่อวานว่าตัวเองพลาดอะไรไปรึเปล่า พยายามนึกย้อนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกระทั่งซองมินเห็นเรือพายกระทบน้ำจนกระทั่งคุณเคนโผล่มาช่วยไว้ 

เอาจริงๆซองมินก็ไม่เห็นหน้าคนร้ายเลย  เพราะพอทางนู้นเห็นซองมินแอบดูซองมินก็ไม่อยู่ดูหน้าแล้วล่ะ

คิดได้ถึงตรงนี้ก็แอบยิ้มแหยๆกับตนเอง  แต่เสียงหัวเราะเหนือหัวที่ดังขึ้นมาเรียกเอาสติซองมินกลับมาจากความทรงจำ

"ทำหน้าตาประหลาดเชียว"ถึงจะว่าอย่างนั้นแต่ใครบางคนกลับมาขโมยจูบคนทำหน้าตาประหลาด  ให้ซองมินทำหน้าบูดส่งให้

"เมื่อยไหม เดี๋ยวฉันขยับลงไปนั่งดีกว่า..."ยังไม่ทันจะได้ขยับตัวแขนแกร่งก็รวบร่างนุ่มนิ่มไปกอดไว้จนคางซองมินเกยกับไหล่กว้าง  ความอบอุ่นของร่างกายส่งผ่านถึงกันและกัน

"กอดคุณไว้แบบนี้รู้สึกดีจัง..."คำพูดเปรยออกมาเบาๆจากกลีบปากหยักที่ซองมินเกือบจะซึ้งแล้วเชียว  ติดที่ว่า...

"รู้สึกดีอะไรของคุณ! มือน่ะจับไปถึงไหน!"คยูฮยอนหัวเราะเสียงดังเมื่อโดนจับได้  มือบางฟาดแรงๆลงบนต้นแขนแกร่งให้อีกฝ่ายเลิกลูบไล้ตรงบั้นเอวตัวเองเสียที

"นี่เหรอเคน คอนเดลผู้เคร่งขรึม!"ตวาดแว้ดใส่ไปอีกสักทีหลังจากแกะมือปลาหมึกของชายหนุ่มได้สำเร็จ  ซองมินนั่งกอดอกไขว้ขาอยู่ข้างๆคนตัวสูงที่นั่งยิ้มกว้างเหมือนคนบ้า

"สาวๆที่ไหนก็ชอบผม  อยากได้ตัวผมกันทั้งนั้น"ยัง...ชายหนุ่มยังพูดออกมาได้หน้าตาเฉยจนซองมินหมั่นไส้

"แต่ฉันไม่ใช่สาวๆ...เอ่อ พวกนั้น!"ร่างเล็กเกือบหลุดความจริงออกมาแล้ว  ซึ่งก็ไม่รู้ว่าความลับนี้จะเก็บไปได้อีกนานแค่ไหน  แต่ยังไงปิดไว้ก็ดีกว่าเปิดเผยล่ะนะ

“คุณสวยกว่าตั้งเยอะ จะว่างั้นใช่ไหม”ดวงตาคู่ทรงเสน่ห์นั้นทำเป็นเล่นหูเล่นตาใส่เสียจนซองมินอยากจะเอานิ้วจิ้มไอ้ผลึกสีมรกตแวววาวนั้นจริงๆ

“แน่นอนอยู่แล้ว นี่ใคร! ชเวฮยอนมิน...เอ่อ นะ!”พอพูดถึงชื่อตัวเองแล้วก็เกิดอาการพูดไม่ออกไปเฉยๆ

“ฉันเป็นนางแบบเบอร์หนึ่งของวงการที่เกาหลีเชียวนะ”ซองมินพาเปลี่ยนเรื่องออกไป ไม่อยากให้ชายหนุ่มถามถึงเรื่องที่ว่าทำไมซองมินถึงได้เปลี่ยนชื่อ  ซองมินก็ไม่รู้ว่าพี่ซีวอนเล่าอะไรให้คนตรงหน้าฟังบ้าง  แต่การเปิดเผยอจุดมุ่งหมายของตัวเองออกมาซองมินว่ามันก็ไม่ใช่เรื่องดี ยิ่งคนรู้น้อยเท่าไหร่ยิ่งดี  ยิ่งกับคนตรงหน้า...

อย่าให้เคน คอนเดลรู้จะเป็นดีที่สุด!

“พี่คุณปลอดภัยแล้วนะ”เงียบกันไปครู่หนึ่งได้จนคยูฮยอนต้องเป็นฝ่ายเอ่ยปากออกมา  ขืนให้นั่งจ้องตากันเงียบๆต่อไปโดยมีร่างนุ่มๆหอมๆอยู่บนตักแบบนี้เค้าอาจเผลอทำเรื่องอื่นไปแทนก่อนได้

ไร้เสียงตอบรับจากคนบนตักแต่คยูฮยอนกลับได้ยินเสียงสุดจมูกเบาๆพร้อมกับที่ดวงตาคู่สวยคลอหน่วงไปด้วยหยดน้ำใส  เห็นแค่นั้นมือหนาก็รั้งใบหน้าสวยให้ซองมินลงมากับไหล่ตัวเองแล้วกอดไว้แน่นๆ ให้ความรู้สึกส่งผ่านทุกการกระทำ

“ฉันไปหาพี่กอนฮีได้ไหม...”เสียงหวานแหบแห้งที่คยูฮยอนได้ยินนั้นกับคำพูดที่คยูฮยอนอยากจะปฏิเสธแต่ก็รู้ว่าถ้าไม่ไปเห็นกับตาตัวเองซองมินจะไม่มีวันมั่นใจว่าคนที่ห่วงใยนั้นปลอดภัย

“ไปทานข้าวก่อนนะ เดี๋ยวเย็นๆผมจะพาไป...”ต่อรองให้อีกคนยอมทานอะไรลงท้องไปบ้างสักนิดก็ยังดี  ซองมินผละกอดออกมาพยักหน้ารับช้าๆ

“อย่าร้องไห้อีกเลยนะ  ถ้าพี่ชายเห็นคุณร้องไห้แล้วพี่ชายของคุณคงทนไม่ได้”สองมือหนาประคองใบหน้าสวยไว้ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยขอบตาล่างบวมช้ำก่อนจะโน้มใบหน้าตัวเองเข้าใกล้แตะจูบเบาๆบนกลีบปากหวาน  ท่าทางของคุณเคนที่เล่นเอาคนสวยใจสั่น 

ความอ่อนโยนของคุณเคนที่ตอนนี้ซองมินไม่มั่นใจแล้วว่ากำแพงในหัวใจที่ตัวเองเพียรสร้างไว้มันถูกอีกฝ่ายสั่นคลอนไปมากเพียงใด

แต่กับคำพูดของชายหนุ่มซองมินก็ไม่กล้าที่จะคิดเข้าข้างตัวเอง  ไม่อยากเจ็บไปมากกว่านี้อีกแล้ว...

ซองมินถูกอุ้มพามาทานข้าวเที่ยงในเวลาบ่ายๆ ก่อนจะถูกคุณเคนโอบกอดไว้บนที่นอนแต่ถึงซองมินจะอ่อนเพลียจากการร้องไห้แค่ไหนแต่ร่างเล็กก็หลับไม่ลงแล้ว  ได้แต่นอนกอดกันเงียบๆฟังเสียงคลื่นและเสียงลมทะเลจวบจนพระอาทิตย์สาดแสงสีส้มลงบนพื้นทรายและเสียงเครื่องยนต์อะไรบางอย่างดังขึ้น

“ไปแต่งตัวเถอะ ลูกน้องผมมารับแล้ว”ได้ยินอย่างนั้นซองมินก็ลุกขึ้น  มือหนาดันแผ่นหลังบางไปทางประตูห้องน้ำเช่นเดียวกับตัวเองที่หมุนตัวไปเปลี่ยนชุดให้ดูเป็นทางการ

คยูฮยอนยืนมองตัวเองอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ในห้องแต่งตัว  ใบหน้าหล่อเหลากับผลึกสีมรกตที่ไม่ว่าคยูฮยอนจะมองมันอีกกี่ครั้งก็ไม่ค่อยจะชอบเลยเสียที  มือหนาติดกระดุมข้อมือเสื้อเชิ้ตสีดำสนิท  ก่อนจะหยิบน้ำหอมมาฉีดก่อนออกจากห้องแต่งตัวเป็นอย่างสุดท้าย

ครืดดดดดด

ประตูบานเลื่อนของห้องแต่งตัวถูกเลื่อนออกด้วยฝ่ามือแกร่งเผยอให้เห็นร่างเพรียวบางในชุดเสื้อเชิ้ตสีครีมกับกางยีนส์ขาสั้นที่คยูฮยอนอยากจะก้มลงมองชุดตัวเองอีกครั้ง 

คนหนึ่งใส่จนเต็มยศแต่อีกคนกลับอยู่ในลุคสบายๆ ผิดกันลิบลับ  ความแตกต่างอย่างเห็นได้ชัดของคนสองคนที่คยูฮยอนแค่นยิ้มกับตัวเอง 

โลกของเค้ากับโลกของซองมินมันต่างกันเกินไป...

“ไปกันเถอะ”ยกเสื้อสูทขึ้นสวมเช่นเดียวกับที่ต้องถอดมาดคยูฮยอนทิ้งไปแล้วสวมหัวโขนของเคน คอนเดล  ซองมินขยับเข้ามาจัดปกเสื้อให้ชายหนุ่มโดยที่คยูฮยอนไม่ได้ร้องขอ  เพียงแค่ร่างเล็กเข้ามาใกล้กลิ่นหอมอ่อนๆของสบู่ที่เจ้าตัวใช้ก็คลุ้งออกมา ถึงจะอยู่ในชุดสบายๆแต่ซองมินก็ยังดูดี  แม้จะแค่รวบผมเกล้าขึ้นไปเป็นมวยก็ยังคงสวย  ไม่ปฏิเสธเลยว่าความเป็นซองมินของซองมินเองนั่นแหละที่ทำให้เจ้าตัวต่างไปจากคนอื่นๆที่เข้าหาคยูฮยอนทั้งหมด

“ทั้งที่ใช้สบู่ขวดเดียวกันแต่ทำไมคุณถึงหอมกว่าผมได้นะ...”ขโมยหอมแก้มนุ่มไปฟอดใหญ่แถมเร็วเสียจนซองมินหลบไม่ทัน ใบหน้าสวยหงิกงอทันทีที่เห็นรอยยิ้มทะเล้นของชายหนุ่ม 

“ออกจากที่นี่ไปคุณต้องระวังตัวให้มากรู้ไหม...”มือหนาวางทาบกับแก้มนุ่มที่มีเพียงแค่แป้งฝุ่นบางๆ แววตาเป็นห่วงที่ฉายชัดอยู่ในผลึกสีมรกตทำให้ซองมินต้องยกมือตัวเองทาบทับแล้วแนบใบหน้าไปกับฝ่ามือแข็งแกร่ง

“ฉันเชื่อ...ว่าคุณ...ปกป้องฉันได้”เพียงแค่นี้ที่ซองมินบอกได้จริงๆ  ซองมินเชื่อว่าคุณเคนจะไม่ยอมให้ซองมินเป็นอะไร 

“ไปกันเถอะ”โน้มหน้าลงมาแตะจูบเร็วๆแล้วเดินนำหนาไปก่อนให้ซองมินมองตามแผ่นหลังกว้างไป  มือบางแตะเบาๆที่ริมฝีปากตัวเอง

ขอแค่คุณไม่ไล่ฉันออกไปจากชีวิตคุณอีกก็พอแล้ว...

ซองมินตามคยูฮยอนมาที่โรงพยาบาลใหญ่ในเครือเคกรุ๊ป  ตลอดทางตั้งแต่ทางเข้าจนกระทั่งถึงชั้นที่เป็นห้องพักพิเศษก็มีคนต้อนรับการมาถึงของคุณเคนไม่ขาดสาย  ท่าทางของชายหนุ่มราววกับนักธุรกิจหนุ่มน่าเกรงขาม  ภายใต้ใบหน้าหล่อเหลาและเงียบขรึมสัมผัสได้ถึงความเย็นชาที่แสดงออก  ดวงตาสีมรกตนิ่งสนิทดูน่ากลัวแต่กระนั้นสาวๆก็ยังเหลียวมองกันคอแทบหัก

อย่างเดียวที่ดูเหมือนจะอยู่ผิดที่ผิดทางอย่างที่สุดในสายตาทุกคนที่จับจ้องมาคือหญิงสาวหนึ่งเดียวท่ามกลางบุรุษชุดดำรายล้อม  นางแบบอันดับหนึ่งของเกาหลีที่กำลังก้าวขาเดินตามร่างสูงเจ้าของฉายาปีศาจร้ายของวงการธุรกิจ 

ไม่ว่าใครก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าถึงจะอยู่ในชุดแสนสบายแต่ร่างบอบบางกลับดูจับตา...

ไม่ใช่ว่าซองมินไม่รู้ว่าตัวเองถูกจ้องมองมากแค่ไหน  แต่ร่างเล็กก็คิดว่าตนมากับคุณเคนที่เรียกได้ว่าในกรีซนี่คงไม่มีใครไม่รู้จัก  ชายหนุ่มมีชื่อเสียงมากมายในประเทศที่เป็นบ้านเกิดของสายเลือดครึ่งหนึ่งในตัว

“หนาวเหรอ...”ทั้งที่เดินเคียงข้างกันแถมยังดูเหมือนว่าร่างสูงจะเดินนำไปนิดๆด้วยซ้ำ แต่เพียงแค่ซองมินยกมือขึ้นมาถูไปมาที่ต้นแขนคยูฮยอนกลับจับสังเกตได้ 

“นิดหน่อยน่ะ”ซองมินตอบอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้  ก็ชุดที่ร่างเล็กใส่มันแค่เชิ้ตบางๆเอาไว้ใส่รับลมริมทะเล  ใบหน้าสวยยิ้มแหยจนอีกคนต้องส่ายหัวน้อยๆแล้วปลดเสื้อสูทตัวเองออกมาคลุมไหล่ให้

“ขอบคุณ...”อ้อมแอ้มขอบคุณอีกฝ่าย  ทั้งที่ซองมินเอ่ยปากขอบคุณแท้ๆแต่อีกคนกลับไม่ใส่ใจจะฟัง  พอยกเสื้อให้ซองมินก็เสร็จหมุนตัวเดินต่อจนร่างเล็กชักสีหน้านิด

คนอุตส่าห์ขอบคุณนะ!!!

ผิดกับคนรอบข้างที่ได้เห็นการกระทำนั้นของชายหนุ่ม  ท่ามกลางสายตาผู้คนที่เดินเข้าออกโรงพยาบาล  ความอ่อนโยนที่สัมผัสได้ของเคน คอนเดลต่อหญิงสาวชาวเอเชียคนหนึ่งก็ทำให้เกิดข่าวใหญ่ได้แล้ว

            แอ๊ดดดดดด

            “พี่กอนฮีเป็นยังไงบ้างคะ!”พอลูกน้องชายหนุ่มเปิดประตูห้องพักให้ฮยอนมินก็ถลาเข้าห้องไปอย่างรวดเร็ว  ร่างพี่ชายคนสนิทกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงท่าทางดูจะสบายดีด้วยซ้ำ

            “พี่ไม่เป็นอะไร แค่ตกใจเลยสำลักน้ำมากไปน่ะ  หมดสติไปแปปเดียวก็ฟื้นแล้ว ต้องขอบคุณคุณคังอินลูกน้องของคุณเคนด้วยนะครับที่ช่วยผมไว้”ประโยคแรกน่ะรีบบอกน้องสาวทันทีก่อนที่ฮยอนมินจะร้องไห้เสียก่อนด้วยความเป็นห่วงตน  ส่วนประโยคหลังนั้นตั้งใจจะฝากชายหนุ่มผู้เป็นหัวหน้าของคนที่ช่วยชีวิตตนไว้ กอนฮีโค้งหัวลงเล็กน้อยที่คุณเคนเองก็ยกมือบอกว่าไม่เป็นไร

            “ไหนให้น้องมินดูหน่อยสิ...”ว่าจบแล้วมือบางก็จับตัวคนเป็นพี่หมุนไปหมุนมาหาร่องรอยบางแผลซึ่งนอกจากแค่รอบฟกช้ำเขียวเป็นปื้นๆแล้วก็ไม่มีอะไรให้น่าเป็นห่วง

            ก๊อกๆ

            “ขอโทษครับบอส!”เสียงเคาะประตูรัวเร็วแถมยังเปิดเข้ามาโดยไม่รอคำอนุญาตแบบนี้คงเป็นเรื่องด่วนไม่น้อย  ชายหนุ่มชุดดำโค้งหัวก่อนจะเดินเข้าไปกระซิบข้างหูผู้เป็นนาย  จากใบหน้าเรียบนิ่งของเคน คอนเดลก็ปรากฏความเคร่งเครียดให้เห็น

            “คุณอยู่ที่นี่ก่อน เดี๋ยวผมกลับมารับ”เดินเข้ามาแตะแขนคนตัวเล็กกว่า  สั่งเสร็จแล้วก็หมุนกายออกจากห้องไปด้วยความรวดเร็วจนฮยอนมินเองยังตั้งสติไม่ทัน

            “ดูคุณเคนเค้าเป็นห่วงน้องมินจังเลยนะ”เสียงพี่ชายดังขึ้นมาเล่นเอาคนถูกแซวถลึงตามอง 

            “พี่กอนฮี!”ร่างเล็กถลึงตามองแต่แก้มขาวกลับขึ้นสีแดงปลั่งเสียจนกอนฮีอดจะเก็บเสียงหัวเราะไว้ไม่ได้ 

            “พี่ว่าคุณเคนเค้าต้องชอบน้องมินแน่ๆเลย”คำพูดของพี่ชายที่ฮยอนมินต้องกัดริมฝีปากแน่น  ใจดวงน้อยบีบรัดจนปวดไปหมด

            “ไม่หรอก  น้องมินเป็นน้องชายพี่ซีวอนนะ  เป็นน้องชายของเพื่อน...คุณเคนเลยต้องดูแลเป็นพิเศษ”คำปฏิเสธจากน้องน้อยที่กอนฮีขมวดคิ้วเข้าหากัน  ปากที่กำลังจะอ้าเถียงก็ต้องหุบฉับเมื่อฮยอนมินพูดขึ้นมาอีก

            “คุณเคน...เค้าไล่ให้น้องมินออกไปจากชีวิตเค้า...ด้วยซ้ำ”เสียงหวานว่าอย่างเศร้าสร้อยเสียจนกอนฮีอดจะสงสารไม่ได้  คงเป็นเมื่อวานนั่นแหละที่ชายหนุ่มไล่ทุกคนให้ออกไปจากเกาะพาราไดซ์ 

            เพียงแค่คิดถึงตอนที่โดนไล่ซองมินก็แทบจะตายให้ได้  ถึงตอนที่เรือระเบิดนั้นจะได้คุณเคนมาปลอบโยนก็จริงแต่นั่นชายหนุ่มก็คงทำหน้าที่แทนพี่ซีวอน  ไม่ว่าใครเห็นสภาพซองมินตอนนั้นก็คงไม่น่าทนได้  อีกอย่างชายหนุ่มก็รับปากเพื่อนไว้แล้วว่าจะดูแลซองมินให้ฉะนั้นคุณเคนก็คงดูแลซองมินตามหน้าที่

            กอนฮีเองก็อยากบอกว่าทุกอย่างที่น้องเห็นและได้ยินอาจไม่ได้เป็นอย่างที่คิดแต่เค้าเองก็ไม่มีหลักฐานมากพอจะมาสนับสนุนความคิดของตนเอง  รู้แต่เพียงว่าแววตาที่คุณเคนมองมาที่น้องสาวของตนนั้นมันไม่ธรรมดาเลย  ไม่ว่าผู้ชายคนไหนที่ได้อยู่ใกล้ชิดทั้งสองก็ดูออกทั้งนั้น

            “ไม่ไปเยี่ยมคนอื่นๆเหรอ ทุกคนอยู่ชั้นนี้หมดเลย”กอนฮีเปลี่ยนเรื่องออกไปไม่ให้คนเป็นน้องคิดมาก  ฮยอนมินเองก็พยักหน้ารับจริงๆน่ะอยากจะไปหายุนจีเฮใจจะขาด  อยากจะรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นตายร้ายดียังไง  ความผิดของตัวเองแท้ๆที่ดันไปแต่งตัวคล้ายกับอีกคน  เพียงแค่คิดว่าจะปลอมตัวเป็นใครก็ได้ไม่ให้คุณเคนจับได้  ในความสมองก็มีแต่ภาพของจีเฮเพราะอีกฝ่ายชอบเลียนแบบฮยอนมินเสมอ

            “งั้นเดี๋ยวน้องมินขอตัวไปดูเพื่อนๆนางแบบก่อนนะคะ”ร่างเล็กยิ้มหวานเมื่อได้โอกาส กอนฮีเองก็พยักหน้ารับแล้วเตรียมจะเปิดโทรทัศน์ดูต่อจากก่อนหน้านี้ที่ฮยอนมินจะเข้ามาในห้อง

            ร่างเล็กบอกลูกน้องของชายหนุ่มหน้าห้องว่าจะไปเยี่ยมเพื่อนๆที่อยู่ในชั้นนี้ไม่ต้องตามมาซึ่งลูกน้องของชายหนุ่มก็พยักหน้ารับ  เพราะยังไงลูกน้องที่คอยดูแลภายในชั้นนี้ก็ไม่ได้มีเพียงแค่ห้าหรือหกคนเท่าที่ซองมินเห็นแต่รวมไปถึงพยาบาลและคุณหมอหลายๆท่านด้วย

            พอทางสะดวกซองมินก็รีบวิ่งไปที่ห้องของจีเฮก่อนตามเบอร์ห้องที่ขอมาจากนางพยาบาล  ภาพตรงหน้าที่ปรากฏให้เห็นก็ทำเอาซองมินร้องไม่ออก  สายและท่ออะไรมากมายระโยงระยางเต็มตัวอีกคนเต็มไปหมด 

            มือบางยกขึ้นมาปิดอยู่บนริมฝีปาก  น้ำตาไหลรินลงมาทางหางตาช้าๆ  ไม่มีเสียงสะอื้นไห้หลุดลอดออกมาจากกลีบปากอิ่มที่ถูกกัดจนบวมแดงจากการกลั้นก้อนสะอื้น

            ขาเรียวทรุดลงกับพื้นช้าๆ ภาพตรงหน้าซองมินรับมันไม่ไหวจริงๆ  จีเฮเป็นหนักขนาดนี้ทำไมคุณเคนถึงไม่บอกซองมินเลย 

            นั่งนิ่งอยู่ที่พื้นเย็นเชียบสักพักจนเริ่มตั้งสติได้  ซองมินยกแขนขึ้นปาดน้ำตาบนแก้มตัวเองลวกแล้วลุกขึ้นมายืนอีกครั้ง  ร่างเล็กไปถามอาการจากนางพยาบาลว่าอีกคนสาหัสแค่ไหน

            เนื่องจากจีเฮอยู่ใกล้จุดระเบิดที่สุดแน่นอนว่าต้องโดนแรงอัดเข้าไปเต็มๆ ยังดีที่ว่าเพราะกอนฮีเรียกทุกคนไปที่กาบเรือเพื่อดูฝูงปลาใต้น้ำทะเลสีฟ้าใสทำให้จีเฮรอดจากความตายมาได้  แต่ก็อาจจะกลายเป็นเจ้าหญิงนิทราเนื่องจากกระแทกกับพื้นน้ำอย่างแรง

            เพียงแค่นี้ที่ได้ยินซองมินก็อยากจะร้องไห้  เป็นเพราะตนที่ทำให้อีกคนเป็นแบบนี้  ถ้าไม่เพราะซองมินแอบหนีออกไปเองเมื่อวานแล้วยังปลอมตัวเป็นจีเฮอีกเรื่องก็คงไม่เกิด 

            ร่างเล็กเดินช้าๆกลับไปยังห้องพักของจีเฮอีกครั้ง  ใบหน้าสวยของอีกฝ่ายขาวซีดราวกระดาษ ริมฝีปากก็แห้งแตกเป็นขุย  ใบหน้าสวยที่จีเฮแสนจะภาคภูมิใจเพราะเป็นของแท้แม่ให้มาไม่ได้เกิดจากการศัลยกรรมเต็มไปด้วยรอยขีดข่วน  แขนข้างหนึ่งยังพันไว้ด้วยผ้าพันแผลที่เกิดจากโดนเปลวไฟลวก 

            “ไม่ต้องห่วงนะจีเฮ  เธอจะต้องหาย  ฉันจะช่วยเธอทุกอย่างเอง”ขาเรียวก้าวเข้าไปยืนที่ข้างเตียง  มือบางวางลงบนมือเรียวที่เย็นเชียบ  เสียงการเต้นของหัวใจเป็นอย่างเดียวที่บ่งบอกว่ายุนจีเฮยังมีชีวิตอยู่

            “ไม่ว่ามันจะเป็นใคร...ไอ้คนที่มันวางแผนร้ายไว้ฉันจะลากตัวมันออกมาให้หมด...”ซองมินยกมือบางคู่นั้นขึ้นมาแนบแก้มตัวเอง  ภาพคนตรงหน้าซ้อนทับกับใครคนหนึ่งในความทรงจำ  มือหนาคู่นั้นวางทาบกับแก้มของซองมินเช่นเดียวกับที่ซองมินทำกับจีเฮแบบนี้

            ใครคนนั้นที่ซองมินไม่อยากจะยอมรับว่ามีอิทธิพลกับใจซองมินมากขนาดนี้...

            “แม้จะต้องแลกด้วยชีวิตฉันจะไม่ยอมให้มันพรากคนที่ฉันรักไปอีก...” 

            มาอัพตามเสียงโหวต อิอิ เหมือนจะค้างเรื่องนี้ไว้นานมาก ตอนนี้เคลียร์พล๊อตไปแล้วคิดว่าไม่น่าจะติดอะไร จะหาเวลามาเขียนต่อให้นะคะ ในสต๊อกเหลือแค่ตอนหน้าอีกครึ่งตอนเท่านั้น คงจะสลับไปอัพฟิคพี่หมอคยูให้ก่อน จนกว่าเขียนตอนต่อไปจบ

ตอนนี้คุณนางแบบก็เห็นแล้วว่าอาการเพื่อนเป็นไง แถมคุณเคนยังมาเป็นห่วงเป็นใยคุณนางแบบเรานอกสถานที่อีกเรื่องจะเกิดอีกไหม ที่มีคนถามมาเรื่องเวลาที่มันประจวบเหมาะไปรึเปล่า คือคนวางแผนเค้ากะจ้างคนมาแทรกซึมอยู่แล้วแต่พอเกิดเรื่องเค้าก็เลยลงมือทันที อารมณ์ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว ได้ทั้งจัดการคนที่มาเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็นแล้วก็ทำลายชื่อเสียงของคุณเคนด้วย  ทีนี้คุณเคนวิ่งออกไปแล้วทิ้งคุณนางแบบไว้คนเดียวด้วย เอาล่ะสิ

 ในทวิตติดแท็ก #ฟิคเกาะรัก  นะคะ