[Fic SJ] Paradise Island : เกาะร้อน...รักร้าย [KyuMin]

ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 7 ความห่วงใย

            ร่างสูงเดินวนไปเวียนมาอยู่หน้าห้องพักที่ด้านในนางแบบสาวคนสวยกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า...

            ขายาวก้าวกลับไปกลับมาดูน่าเวียนหัวสำหรับเหล่าบอดี้การ์ดที่ต้องคอยอารักขาผู้เป็นนาย 

            จะว่าขัดใจก็คงไม่ผิดนัก  ขนาดกอนฮีซึ่งเป็นผู้ชายทำไมถึงยังอยู่ในห้องตอนซองมินเปลี่ยนเสื้อผ้าได้  แต่ทำไมเค้าที่เป็นผู้ชายเหมือนกันถึงได้กระเด็นออกมารอข้างนอกแบบนี้

            ปังๆๆ

            “เสร็จรึยัง!”มือหนาทุบประตูอย่างไม่เบาแรง  ปากก็ตะโกนให้คนในห้องรีบๆออกมาได้แล้ว  ใบหน้าคมคายนิ่งจนน่ากลัว  อารมณ์ในกายแทบจะปะทุ  ลมทะเลเย็นๆไม่อาจดับความร้อนรุ่มในกายแกร่งได้เลย

            “เสร็จแล้วๆ คุณจะทุบประตูทำไมเล่า!”ซองมินที่แต่งตัวเสร็จแล้วนั่งให้กอนฮีแต่งหน้าทำผมใหม่ก็วิ่งออกมาจากห้องทั้งที่ยังใส่เสื้อคลุมไม่เสร็จดีด้วยซ้ำ

            “มานี่ผมผูกให้!”เห็นแล้วก็ขัดใจ  มือหนารั้งร่างเล็กเข้ามาใกล้ก่อนจะลงมือผูกเชือกเสื้อคลุมให้ด้วยตนเอง  เล่นเอานางแบบสาวอีกหลายคนที่เดินตามหลังออกมาจากห้องอดจะตาร้อนผ่าวๆไม่ได้

            “ฮึ๊ย!”ยุนจีเฮที่เห็นฉากเป็นห่วงเป็นใยเต็มตาก็กระทืบเท้าสะบัดหน้าหนี ก้าวฉับๆออกไปจากที่ตรงนี้โดยไม่อาจทนดูต่อไปได้ คิดในใจว่ายังไงวันนี้เธอต้องแย่งซีนจากอีกคนมาให้ได้!

            “ขอบคุณ”อ้อมแอ้มพูดไม่เต็มเสียงนัก  เล่นมาทำต่อหน้าคนหลายคนแบบนี้ซองมินก็อดเขินไม่ได้

            “เห็นเค้าว่าต่อไปเปลี่ยนฉาก?”เห็นแก้มแดงๆตรงหน้าแล้วคยูฮยอนก็ต้องพาเปลี่ยนเรื่องเสียก่อนที่ตนเองจะทนไม่ได้แล้วจับคุณนางแบบมาจูบแทน

            “อื้ม...”นี่ก็ยังพูดไม่ออกบอกไม่ถูก  ก้มหน้านิ่งให้อีกฝ่ายจับจูงมือเดินไปแต่โดยดี

            เห็นท่าทางว่าง่ายไม่ดื้อแพ่งใส่แบบนี้คยูฮยอนก็ไม่ค่อยชินเท่าไหร่...ปกติเถียงได้เป็นเถียง

            “นี่คุณลืมเอาปากมาเหรอ”เอ่ยแซวให้คนเดินตามหลังเงยหน้าขวับทันที  ซองมินกระตุกมือแรงๆจนคยูฮยอนต้องหยุดเดิน

            “นี่คุณหาเรื่องฉันเหรอ!”หน้าตาเอาเรื่องของคนตัวเล็กที่เห็นก็ทำให้คยูฮยอนคลี่ยิ้มออกมาได้

            “หายกังวลแล้วใช่ไหม”มือหนาทาบลงบนแก้มใสแล้วลูบเบาๆ  สายตาอ่อนโยนที่ส่องประกายออกมาแทบทำให้ซองมินละลาย 

            หลายๆคนรอบด้านที่อยู่ในเหตุการณ์ต้องรีบหันหน้าหนีกันเป็นทิวแถว  เกิดให้คุณเคน คอนเดลรู้ว่าแอบส่องกันอยู่ละก็...

            ไม่ใครก็ใครคงจะโดนจับถ่วงน้ำก็งานนี้แหละ!

            “ไม่เป็นไรแล้ว  เชื่อมือเถอะ...นี่ใคร!  น้องสาวพี่ซีวอนนะ!”เห็นคนตัวเล็กร่าเริงได้แบบนี้คยูฮยอนก็เบาใจ  มือหนารุนหลังคนตัวเล็กกลับเข้าไปยังกลางกองถ่ายแล้วตัวเองก็กลับมายืนอยู่ข้างหลังกล้องเหมือนอย่างเคย 

            โลเกชั่นในครั้งนี้เปลี่ยนจากชายหาดธรรมดามาเป็นตรงโขดหิน  ส่วนที่ซองมินแอบหนีมาทำสมาธิเมื่อครู่...

            นางแบบคนอื่นๆก็โพสท่าแข่งกันอย่างน่าหวาดเสียว  มีทั้งนอนราบไปบนก้อนหิน เท้าแขนไว้แล้วแอ่นตัวลงจนหน้าอกหน้าใจล้นทะลัก  แต่ที่เด็ดสุดคงไม่พ้นยุนจีเฮ

            หญิงสาวนอนคว่ำหน้าราบลงไปกับส่วนรอยต่อของพื้นทรายกับโขดหิน  เอามือวางทาบลงบนก้อนหินเตี้ยๆแล้ววางใบหน้าแนบลงไป  มืออีกข้างก็กระตุกสายบิกินนี่ข้างหลังออกเผยอให้เห็นอกสวยเกินครึ่งที่จมลงไปกับผืนทราย ขาเรียวยกขึ้นไขว้แล้วเงยหน้ามองจิกตาใส่กล้องเต็มที่  ท่าทางที่เรียกเสียงผิวปากจากคนในกองได้เป็นอย่างดี  นางแบบคนอื่นๆเองก็ได้แต่กัดปากอิจฉาเพราะตนเองดันโพสท่าเก่งไม่สู้

            “ถึงตาน้องฮยอนมินแล้วครับ!”ช่างภาพหนุ่มหันมาตะโกนเรียกให้ซองมินเชิดหน้าขึ้น  ดวงตาคู่สวยเปล่งประกายมาดมั่น  มือบางปลดสายเสื้อคลุมขณะก้าวเดินปล่อยให้เสื้อตัวหนาหลุดร่วงลงไปยังผืนทรายที่กอนฮีผู้อยู่ใกล้ที่สุดก็ก้มลงไปคว้ามันขึ้นมาก่อนที่น้ำทะเลจะซัดมาโดน

            ผิวขาวผ่องตัดกับชุดบิกินนี่สีดำอย่างโดดเด่น  ขาขาวก้าวขึ้นไปบนโขดหินอันแรกอย่างมั่นคงก่อนจะเอนตัวลงนอนแล้วดันแผ่นอกอิ่มขึ้นจนเห็นช่องว่างใต้แผ่นหลัง  ยิ่งดันตัวขึ้นแบบนี้อกอิ่มยิ่งปรากฏชัด  มือบางยกขึ้นเสยผมด้านหน้าที่ปรกลงมาขึ้นไปให้เห็นใบหน้าสวย ซองมินปรือตากับเผยปากขึ้นเล็กน้อยพอดูเย้ายวน ขาข้างหนึ่งก็ยกชันขึ้นบิดสะโพกนิดหน่อยแต่พองาม

            เพียงแค่ท่าโพสแรกคนก็เงียบกันทั้งหาดแต่ความร้อนกลับเห่อลามกันไปทั้งร่างกาย...

            ดวงตาสีมรกตหลังกรอบแว่นมันสั่นอย่างชัดเจนเพียงแต่กลับไม่มีใครมองเห็น  มือหนาที่กอดอกอยู่นั้นก็กอดแน่นตามอารมณ์ในกายที่พุ่งขึ้นสูง

            ต่อจากท่าแรกแสนร้อนแรงไปแล้วซองมินก็ลุกขึ้นยืน  ขาเรียวหย่อนลงมาด้านหน้าข้างหนึ่งเล็กน้อยบิดสะโพกให้เห็นชัดๆ มือบางยกขึ้นทั้งสองข้างแล้วแอ่นอกอิ่มมาข้างหน้าเล็กน้อยพอให้ดูเซ็กซี่ และช่างภาพหนุ่มก็ลั่นชัตเตอร์อย่างต่อเนื่องโดยไม่มีคำวิจารย์หรือแนะนำอะไรอย่างนางแบบคนอื่นๆแม้แต่นิด

            หลังจากเปลี่ยนท่าไปเรื่อยๆปล่อยให้ช่างภาพลั่นชัตเตอร์อย่างต่อเนื่อง ร่างเล็กกลับลงไปนั่งที่โขดหินอีกครั้งแต่คราวนี้ไม่เหมือนอย่างเดิมแล้ว...

            ร่างเล็กนั่งหันข้างก่อนชันเข่าขึ้นมาทั้งสองขา  มือบางเอื้อมมาปลดสายบิกินนี่สีดำข้างหลังที่คยูฮยอนเข้าใจว่าซองมินคงกำลังแสดงให้เห็นว่าตนเองคือเบอร์หนึ่งของวงการโดยสู้กับท่าของยุนจีเฮที่โพสไปก่อนหน้านี้  แต่คยูฮยอนคงไม่คิดว่าซองมินจะทำอะไรมากไปกว่าที่ยุนจีเฮทำ

            “!!!”ทั้งหาดตกตะลึงอ้าปากค้างไปแล้วเมื่อบิกินนี่สีดำตัวสวยถูกมือบางโยนลอยลมจนมาตกอยู่ในมือคุณเจ้าของเกาะที่ยืนมองทุกการกระของคุณนางแบบสาวอยู่

            ร่างสูงกัดกรามจนขึ้นเป็นสันนูนมือก็กำชุดบิกินนี่ชิ้นบนไว้แน่น  ผลึกสีมรกตรับภาพนางแบบสาวตัวเล็กนั่งกอดเข่าให้ช่างภาพลั่นชัตเตอร์  ก่อนจะขยับเปลี่ยนท่าใช้มือข้างหนึ่งทาบไว้บนหัวเข่ามืออีกข้างก็เสยผมยาวๆของตนเองที่เซ็ตลอนไว้ขึ้นเล็กน้อยจนเห็นเนินอกอิ่มอย่างชัดเจน

            ยิ่งเห็นซองมินขยับเปลี่ยนท่าความร้อนในกายคยูฮยอนก็ยิ่งพุ่งจนแทบจะทะลุปรอท!

            ท่าสุดท้ายคือซองมินหันหน้ากลับมาเต็มตัว  มือบางทั้งสองข้างยกขึ้นคล้องคอใช้ท่อนแขนปิดบังส่วนที่ควรปิดแต่ยังเห็นส่วนนูนส่วนเว้าอย่างชัดเจน  เอียงคอเผยริมฝีปากเล็กน้อยทั้งสายตาที่ปรือปรอยหวานเยิ้มเสียจนคนมองใจสั่น

            “เสร็จแล้วใช่ไหม!”เสียงทุ้มว่าดังเสียงจนตากล้องและนางแบบสะดุ้งไปตามๆกัน

            ร่างสูงก้าวขายาวๆเข้าไปในฉากซึ่งกอนฮีผู้รู้หน้าที่ดีก็ยื่นมือส่งเสื้อคลุมให้มือหนาที่ฉวยมันไปเร็วๆแล้วคลุมทับร่างบอบบางทั้งยังรั้งร่างเล็กมากอดไว้แนบอกก่อนจะช้อนอุ้มร่างเล็กขึ้นแล้วเดินออกจากฉากไปรวดเร็วราวพายุ

            กองถ่ายเงียบกริบทุกคนยังอึ้งสมองขาวโพลนจับต้นชนปลายไม่ถูกกับอารมณ์รุนแรงของชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของเกาะ  ไม่เคยมีใครเห็นคุณเคน คอนเดลในโหมดนี้มาก่อน

            ทางฟากคนที่โดนพาตัวมา  ซองมินได้แต่เงียบอยู่ในอ้อมกอดแกร่งที่พาเดินกลับไปยังบ้านพักสีขาวหลังใหญ่ของตนเองแทนที่จะเป็นบ้านพักหลังเดิมของทีมงาน  เนื่องจากตามแผนแล้วเป็นเวลาพักทานอาหารเที่ยงของกองก่อนจะกลับมาถ่ายเซ็ตสุดท้ายกันตอนบ่ายๆ

            “เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วค่อยออกมาทานข้าว”มือหนาดันแผ่นหลังบอบบางให้เดินเข้าไปยังห้องน้ำห้องเดิมกับเมื่อเช้าที่ซองมินหนีคยูฮยอนเข้าไป  คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันน้อยๆอย่างไม่ค่อยเข้าใจนักในท่าทีที่คุณเคนมีต่อตน

            ลับหลังซองมินเข้าไปในห้องน้ำแล้วคยูฮยอนก็เดินหนีออกไปอีกห้องเพื่อสงบสติอารมณ์ของตนเองลง  ไม่ให้เผลอไปทำร้ายคนตัวเล็กเข้าด้วย  คยูฮยอนรู้ดีว่าตัวเองอารมณ์รุนแรงแค่ไหนเวลาหงุดหงิด

            แต่ที่ยังไม่เข้าใจ...คือตัวเองหงุดหงิดเรื่องอะไร?

            เรือนร่างสูงแกร่งยืนกอดอกจ้องมองออกไปยังน้ำทะเลสีเข้มจากระเบียงบ้านพัก  ปลายเท้าจุ่มอยู่ในสระน้ำตื้นแค่เข่าของสระว่ายน้ำชั้นบน  ใบหน้าคมคายนิ่งสนิทปล่อยใหสายลมตกกระทบใบหน้าราวกับจะให้ความเงียบสงบช่วยคลายอารมณ์ขุ่นมัวของตนเองลง

            เนิ่นนานที่คยูฮยอนยืนนิ่งอยู่ตรงนี้  ถ้าไม่ได้ลูกน้องคนสนิทอย่างคังอินมาตามเพราะอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้วคยูฮยอนก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองจะยืนอยู่ตรงนี้อีกนานแค่ไหน 

            ชายหนุ่มไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองสักนิดว่าเมื่อครู่มันเกิดอะไรขึ้น  ที่มาของความอึดอัดขัดใจมันมาจากอะไร  รู้เพียงแต่ว่าเห็นคนอื่นๆจ้องมองเรือนร่างของซองมินแล้วก็ตัวเองก็ไม่พอใจ แต่คยูฮยอนก็ไม่รู้ว่าตัวเองไม่พอใจเรื่องอะไร 

            ขายาวก้าวกลับมายังห้องนอนตนเองที่เดินออกไปก็พบกลับคนตัวเล็กที่นอนคว่ำหลับสนิทลมหายใจสม่ำเสมออยู่บนฟูกที่นอน  หย่อนตัวลงนั่งพิงหลังกับพนักหัวเตียงแล้วยืดขายาวไปกับเตียงนุ่ม

            “คุณทำอะไรกันแน่นะซองมิน  ทำไมผมถึงเป็นแบบนี้”มือหนาเกลี่ยปอยผมออกจากข้างแก้มนวลก่อนแล้วรั้งผ้าห่มขึ้นมาคลี่คลุมช่วงขาขาวที่โผล่ออกมาจากกางเกงขาสั้นแค่คืบนั้น 

            จุ๊บ...

            “อือออ”ครางอือเมื่อมีคนมารบกวนนิทราอันแสนสุข  ใบหน้าสวยขยับเพียงเล็กน้อยก่อนจะนิ่งสนิทอีกครา  ร่างสูงดีดร่างตัวเองกลับมานั่งตัวตรงอีกครั้ง  ใบดวงแกร่งเต้นตึกตักราวกับเพิ่งรู้สึกตัวว่าตนเองทำอะไรลงไปเมื่อกี้

            คยูฮยอนเม้มริมฝีปากแล้วก้มลงไปจรดกลีบปากตรงข้างขมับสูดกลิ่นหอมอ่อนๆจากกายเล็กเข้าจนเต็มปอด  มือหนากำแน่นหักห้ามใจตัวเองแล้วลุกพรวดออกจากห้องนอน

            แกร๊ก...

            ปิดประตูให้เบาที่สุดไม่ให้รบกวนการพักผ่อนของคนข้างใน  แต่พอหันหลังกลับมาก็แทบสะดุ้งกับคนสนิททั้งสองที่มายืนอยู่ตรงหน้าห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

            “เอ่อ...นายจะรับอาหารเที่ยงเลยไหมครับ”ลีทึกรีบโพล่งถามออกไปก่อนที่จะตนเองจะโดนถามว่ามาทำอะไรแถวนี้

            “เดี๋ยวรอซองมินตื่นก่อนแล้วกัน  ฉันจะไปอยู่ที่ห้องทำงานนะ  ไม่มีอะไรด่วนไม่ต้องมาตาม  แต่...ถ้าซองมินตื่นแล้วมาเรียกด้วย”สั่งทั้งใบหน้าดุดันแต่กลับลงท้ายเสียงเบาราวกับไม่แน่ใจนัก  ร่างสูงของเคน คอนเดลที่สาวๆหลายคนหมายปองลับหายไปตรงมุมขั้นบันได  ท่าทางที่ทำเอาลูกน้องคนสนิทอย่างลีทึกอดจะหลุดขำไม่ได้

            “คุณฮยอนมินเจ๋งจริงทำให้บอสมาดหลุดได้”ลีทึกยิ้มขำมองตามแผ่นหลังกว้างที่หายลับไปแล้วให้คังอินระบายยิ้มตามอีกคน

            “นั่นสินะ  หลังจากนี้อะไรๆคงเปลี่ยนไปแน่”พูดแล้วก็โอบไหล่คนที่เป็นทั้งคนรู้ใจตนและรู้ใจนายไปทางห้องครัวหลบฉากไปก่อนเผื่อนายจะวกกลับมาทางนี้จะได้ไม่มีใครอยู่เป็นก้าง

            ซองมินงีบหลับไปได้ชั่วโมงเศษๆก็ตื่นขึ้นมา  ใครว่างานถ่ายแบบมันง่ายนี่ซองมินขอเถียงขาดใจ  นี่แค่ครึ่งวันเช้าเล่นเอาพลังงานของซองมินหมดเกลี้ยง  พออาบน้ำเสร็จก็กะว่าจะนอนกลิ้งแปปเดียวก่อนออกไปทานข้าวเที่ยงก็กลายเป็นหลับสนิทไปเสียอย่างนั้น

            “อยู่ห้องทำงานครับ...”เพียงแค่เปิดประตูห้องมาก็เห็นพี่ลีทึกลูกน้องชายหนุ่มนั่งหลบมุมอยู่ตรงห้องนั่งเล่นชั้นบนพลางชี้นิ้วลงไปทางห้องทำงานของชายหนุ่มให้ซองมินโค้งหัวให้แล้วรีบสาวเท้าลงบันไดไปเพราะเจ้าของบ้านคงหิวแย่แล้ว 

ก็ซองมินเล่นตื่นมาซะเกือบบ่ายสองเลยนี่น่า!!!

“เอ่อ...ขอโทษคะ”รู้ว่าเป็นความผิดของตนเองที่สายทำให้เจ้าของบ้านพลอยอดข้าวไปด้วยทำให้พอโผล่เข้ามาในห้องทำงานของชายหนุ่มแล้วซองมินก็รีบโค้งตัวขอโทษ

“คุณทำอะไรผิดเหรอถึงต้องมาขอโทษผม”ร่างสูงพูดทั้งที่ยังไม่ละสายตาออกจากเอกสารตรงหน้าเลยด้วยซ้ำ  เสียงทุ้มพูดเรียบแต่มันทำให้ซองมินยิ่งรู้สึกผิด

เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่มีท่าทีจะเงยหน้ามาคุยกับตนซองมินจึงถือวิสาสะเดินเข้าไปข้างๆแล้วดึงแฟ้มเอกสารออกมากอดไว้แทนเป็นการกดดันให้อีกฝ่ายต้องเงยหน้ามามองตน

“ฉันขอโทษดีๆนะ อย่ากวนจะได้ไหม”ตีหน้าดุถลึงตาใส่แต่คยูฮยอนกลับทำแค่หยิบปลอกปากกามาสวมแล้ววางแท่งปากกาลงกับโต๊ะก่อนจะหมุนเก้าอี้มาเผชิญหน้ากับซองมินเต็มตัว

“ว้ายยย!!!”ร่างเล็กๆเซลงมานั่งแปะอยู่บนตักแกร่งเมื่อฝ่ามือหนาออกแรงดึงข้อมือเล็กพร้อมทั้งวาดวงแขนกักตัวเล็กไว้ในอ้อมกอด

ซองมินนั่งนิ่งก้มหน้างุดในขณะที่คยูฮยอนใช้แขนทั้งสองข้างกอดคนตัวเล็กไว้  ใบหน้าคมกดลงบนลาดไหล่เนียนซบอยู่พักหนึ่ง

“คุณไหวไหม  หิวข้าวเหรอ?”จากที่หาเรื่องกันเมื่อครู่ซองมินกลับเป็นห่วงอีกฝ่ายขึ้นมาซะงั้น  เห็นคนร่างสูงนิ่งไปก็ใจไม่ดี  ไม่ได้คิดถึงว่าตัวเองกำลังโดนกอดอยู่แม้แต่นิดเดียว

“ฉันขอโท...”

“คุณไม่ได้ทำอะไรผิดจะขอโทษทำไม”เสียงหวานว่ายังไม่ทันจบประโยคก็โดนขัด  มือหนาหมุนร่างเล็กกลับมาให้สบตากัน

“ผมเลือกจะรอคุณเอง  คุณไม่ผิดสักหน่อย”ประโยคที่เหมือนกับคำพูดธรรมดาทั่วไปแต่มันกลับทำให้ซองมินใจเต้นรัว 

“งั้นไปทานข้าวกันเถอะ”เมื่อทนกับความอึดอัดขัดเขินไม่ไหวซองมินก็เลือกเป็นฝ่ายจะทำลายมันลง  มือบางยันไหล่กว้างออกห่างแล้วลุกจากตักแกร่งไป 

ซองมินลุกออกจากห้องไปก่อนแล้วแต่คยูฮยอนยังจัดการอารมณ์ปั่นป่วนในกายตัวเองไม่ได้เลย  ตอนแรกกว่าจะอ่านเอกสารรู้เรื่องก็รวบรวมความคิดและสติอยู่ตั้งนาน  แต่พอซองมินปรากฎตัวทีเดียวทุกอย่างที่ทำมาพังทลายลงอย่างง่ายดายเสียอย่างนั้น

ทำไมยิ่งอยู่ใกล้คุณผมยิ่งควบคุมตัวเองไม่ได้กันนะ...

ช่วงบ่ายการถ่ายทำเป็นไปอย่างราบรื่น  ชุดที่ใช้เป็นชุดดำน้ำที่ปกปิดไปทั้งตัวทำให้ไม่เกิดอะไรขึ้นอย่างช่วงเช้าอีกแถมด้วยอุปกรณ์การเล่นกีฬาทางน้ำอันหลากหลายที่สามารถนำมาใช้ประกอบฉากได้  ซองมินเลยเลือกเจ็ทสกีจากจิตใต้สำนึกที่ส่งเสียงกู้ร้องในใจ

ดวงตาคู่คมกลับกรอบแว่นสีดำทอดมองตามร่างเล็กที่กำลังบิดคันเร่งพาเจ๊ทสกีให้พุ่งผ่านพื้นน้ำไปอย่างง่ายดาย  ท้วงท่าสุดเท่ที่ไม่มีนางแบบคนใดในที่นี้ทำได้ 

“เท่ใช่ม้า~”ขึ้นฝั่งมาได้ก็ไม่วายกระเซ้าเย้าแหย่คนที่ยืนนิ่งราวกับรูปปั้นมาหลายชั่วโมงอย่างคยูฮยอน  ร่างสูงอดจะยอมรับไม่ได้ว่าคุณนางแบบคนสวยเค้าเท่อย่างปากว่าจริงๆ

“ไปเปลี่ยนเสื้อเถอะ  ผมมีงานด่วนต้องไปทำ”ร่างสูงคงไม่ทันสังเกตแววตาเปล่งประกายขึ้นมาวูบหนึ่งของคนตัวเล็ก  ซองมินพยักหน้าหงึกหงักแล้วสาวเท้าไปยังบ้านพักหลังริมสุดที่ไว้ใช้เปลี่ยนชุดของเหล่านางแบบ

กว่าคนตัวเล็กจะทำอะไรเสร็จพระอาทิตย์ก็ลอยลงต่ำแล้ว  และทุกคนก็คงจะไปรวมตัวกินเลี้ยงหลังจบงานที่ส่วนกลางของรีสอร์ทที่คุณเคน  คอนเดลจัดการเลี้ยงไม่อั้น

“ไม่มีใครอยู่แล้วละมั้ง...”พึมพำเบาๆ ขณะที่แง้มประตูห้องพักช้าๆสอดส่ายสายตามองรอบด้าน

เมื่อไม่เห็นใครซองมินก็วิ่งเร็วๆเข้าไปยังชายป่าไม่ใกล้ไม่ไกลที่เห็นตรงหน้า  ระยะเวลาเพียงแค่ไม่กี่นาทีที่เป็นอิสระก็มีค่ามากสำหรับซองมินที่ต้องการหาความจริง 

ตอนแรกร่างเล็กแอบแง้มม่านหน้าส่องคนตัวสูงที่ยืนอยู่ด้านนอกตลอดเวลาจนกระทั่งคังอินวิ่งมากระซิบอะไรบางอย่างคยูฮยอนจึงเดินออกไปพร้อมทั้งบอดี้การ์ดทั้งหมดทำเอาซองมินร้องเยสในใจ

มือบางแอบหยิบรองเท้าของนางแบบสักคนที่ลืมทิ้งไว้ในห้องพักมาใส่ทั้งยังขโมยหมวกของยุนจีเฮมาใส่ซึ่งถ้าอีกฝ่ายมาเห็นรับรองได้ว่าปรี๊ดแตกแน่ๆ

ถึงเสียงหนึ่งในหัวใจร้องตะโกนว่าที่สิ่งที่กำลังทำอยู่มันไม่ควรแต่ซองมินก็ทนกับสิ่งที่ค้างคาอยู่ภายในใจนับสิบกว่าปีที่ผ่านมาไม่ได้ 

ขอโทษนะคุณเคน...แต่สิ่งในอดีตที่คอยหลอกหลอนฉันมันสำคัญกว่าความห่วงใยของคุณ

คุณเจ้าของเกาะมาดหลุดแหละ ฮา! เจอคุณนางแบบป่วนซะไปไม่เป็นเลย รู้สึกว่าเขียนฉากมินหลับบ่อยแหะ =w=  หลับหนีคยูตลอดเบย ชอบประโยคที่คยูบอกเลือกจะรอเองซองมินไม่ผิด อือหือ *กัดผ้า* หล่อมากเท่ฝุดๆ เอาล่ะใกล้จะได้บู้แล้วนะ คุณนางแบบกำลังจะหนีแล้ว เดี๋ยวมาลุ้นกัน

ช่วงนี้หายนานหน่อยนะคะ งานยุ่งมากเลย >  <

ในทวิตติดแท็ก #ฟิคเกาะรัก  นะคะ

ปล. ขอบคุณรูปประกอบด้วยคะ