Violets are blue #เคล้าสีคราม #ซีเฉิง

กุหลาบสดแฝงสีแดงชาด

ไวโอเลตเบ่งบานสีครามเข้ม

น้ำตาล..หวานล้ำชวนลิ้มเล็ม

ส่วนเจ้าเป็น..ยิ่งกว่าที่กล่าวมา

“ออกไป ออกไปนะ ไอ้ปีศาจ!! ”

เสียงก่นด่าสบถสาปแช่งออกมาอย่างเกรี้ยวกราด ..มันทั้งเสียงดังและเต็มไปด้วยความชิงชัง

ใบหน้าของผู้ที่ปรามาสนั้นเล่า ยิ่งแสดงอาการรังเกียจออกมาอย่างชัดเจน

“ยังอีก ข้าบอกให้ออกไปยังไงเล่า ออกไปจากบ้านข้าเดี๋ยวนี้นะ!! ”

ชายสูงวัยตาขวางตวาดลั่น เขากัดฟันอย่างเหลืออดเมื่ออีกฝ่ายยังคงปักหลักยืนนิ่ง ไม่ยอมถอยร่นแม้ว่าจะถูกเขาไล่ตะเพิดด้วยคำหยาบคายมากแค่ไหน

“ฮึ่มมม ดื้อด้านนักใช่ไหม!! ”

มือของชายชราสั่นเทิ้มด้วยความโกรธ เขาคลำลงไปที่พื้น คว้าฉวยเอาก้อนหินก้อนขนาดเหมาะมือ ..ไม่ทันได้ยั้งคิดแม้สักนิดว่าคนที่เขาต้องการจะขับไล่ไสส่งนั้น .. จะเป็นเพียง เด็กหญิง

..เป็นเด็กหญิงตัวน้อยที่ดูอย่างไรก็อายุยังไม่ถึงสิบขวบเสียด้วยซ้ำ!!

หินก้อนใหญ่ถูกเขวี้ยงออกไปด้วยแรงทั้งหมดของผู้เฒ่า ความฉุนเฉียวทำให้เขาขาดสติ

ส่วนเด็กน้อยนั้นเล่าไม่ทันระวัง รู้สึกตัวอีกทีก็ถูกของหนักกระแทกเข้าที่หน้าผากอย่างจัง ..หวิดเฉียดดวงตาไปเพียงนิดเดียว

ทว่าความปวดแปลบจากแรงกระแทกนั้นกลับรุนแรงจนเด็กหญิงไม่อาจลืมตาขึ้นได้

เธอผละล้มลงไปกับพื้น ก้นกระแทก ศีรษะแตกเลือดไหล

มือน้อยๆ ยกขึ้นกุมหน้าผาก ปรากฏของเหลวสีข้นไหลซึมออกมาไม่หยุด

“ยัง! ยังไม่ไปอีกเรอะ! ” เฒ่าใจร้ายขู่ซ้ำ

“ออกไปซะ! ไปให้พ้นจากบ้านข้านะ เจ้าตัวอัปมงคล!! ”

ไม่เพียงไม่ได้รู้สึกผิด ทว่าเขายังตั้งท่าจะหยิบหินก้อนที่สองเสียด้วยซ้ำ

เด็กหญิงไม่อยู่รอให้ตัวเองโดนทำร้ายอีกรอบ เธอรีบยันตัวเองขึ้นมาจากพื้น แม้จะโซเซหวิดล้มรอบสองทว่าเธอก็หยัดยืนขึ้นมา ได้ ก่อนจะรีบสาวเท้าวิ่งหนีออกมาจากที่ตรงนั้น

ได้ยินแว่วเสียงร้องไห้ดังมาจนร่างนั้นลับหายไปในป่า ก็พลอยให้คนกระทำรู้สึกสะใจ พลางนึกชื่นชมกับความแม่นยำของตัวเองที่ปาหินได้ตรงเป้า

“สมน้ำหน้า! นี่ไงล่ะสีแดงที่เจ้าบอก!! ”

เขาชี้นิ้ว แสยะยิ้มหยันให้กับอีกฝ่าย

“ไฟไหม้ งั้นเหรอ .. ให้ระวัง งั้นเหรอ ..เหอะ การที่เจ้าเข้ามาเหยียบหน้าบ้านข้าซิเป็นลางร้าย! ”

ไม่คิดเลยว่า..ไม่กี่วันให้หลัง

ในคืนนึงที่ลมกรรโชกแรงจนเหมือนจะมีพายุ ก็แว่วเสียงร้องโหยหวนดังออกมาจากบ้านหลัง

เปลวเพลิงสีแดงลุกเจิดจ้า ทั้งตัวบ้านลุกโพล่งด้วยเพลิงกาฬ ทำให้ค่ำคืนที่มืดนั้นพลันสว่างไสว ได้ยินเพียงเสียงปะทุลุกไหม้ของสิ่งที่ที่ถูกผลาญอยู่ข้างใน ..แม้ชาวบ้านจะพยายามมาช่วยกันดับไฟ แต่ลมในคืนนั้นแรงจนทำให้ไฟลุกลามอย่างรวดเร็ว

เพียงไม่นาน..ทั้งบ้านก็เหลือเพียงเศษซากที่ผุผัง ควันโขมงลอยฟุ้งและกลิ่นของซากที่เพิ่งถูกย่างก็คละคลุ้งจนชวนให้คลื่นเหียน ศพของเฒ่าชราเจ้าของบ้านที่หนีออกมาไม่ทันดำเป็นตอตะโกในสภาพนั่งนิ่ง หัวกะโหลกถูกทุบจนแตก

ไม่มีใครรู้เลย..

ว่าแท้จริงแล้วเกิดสิ่งใดขึ้นในคืนนั้น

ไม่มีใครรู้เลยว่าแท้จริงแล้ว..

สิ่งที่เด็กหญิงบอกจะเป็น คำทายทัก หรือ คำสาปแช่ง กันแน่

“ท่านลุงๆ ข้าเห็นสีแดงเพลิงออกมาจากบ้านของท่าน ..ออกมาจากตัวท่าน

..ไฟจะไหม้ พึงระวัง! ”

" ขอขอบคุณ คุณโม่เซียงถงซิ่ว ผู้แต่งเรื่องปรมาจารย์ลัทธิมาร "

ตัวละครของคุณโม่มีเสน่ห์ที่น่าอัศจรรย์ พวกเขาล้วนมีเรื่องราว พวกเขาล้วนมีชีวิต

คุณโม่ทำให้เราตกหลุมรักตัวละคร

ถึงซีรีย์จะจบแล้ว แต่เราก็ยังอยากจะเห็นนะว่าหลังจากนี้พวกเขาจะเป็นยังไง จะทำอะไร 

ฟิคเรื่องนี้จึงจะเล่าเรื่องราวที่ดำเนินต่อหลังเหตุการณ์ที่วัดกวนอิม

เป็นเรื่องราวของ หลานซีเฉินและเจียงเฉิง 

ในฐานะของประมุขตระกูล ที่จะได้เจอเหตุการณ์ใหม่ ตัวละครใหม่ และ เรื่องราวของจิตใจ

สีม่วงของ ตระกูลเจียง และ สีฟ้าของ ตระกูลหลาน

นั้นจะสามารถหลอมรวมเป็นหนึ่งได้หรือไม่?

ดอกไวโอเลตนั้น

แม้นลักษณ์จะเป็นสีม่วง แต่แท้จริงแล้วคือสีน้ำเงิน

นับว่าเป็นการผสมผสานที่งดงามที่ธรรมชาติสรรสร้างขึ้นมา

เป็นการหลอมรวม 

จาก สอง ให้กลายเป็น หนึ่ง 

ทำให้กลมกลืน ดุจกำลังกกกอด เคล้าคลอ จนมิอาจแยกจากกันได้

จนกลายเป็นสีม่วงอมน้ำเงิน

ดั่งเช่น ตระกูลเจียงและตระกูลหลาน

#เคล้าสีคราม

เป็นอีกหนึ่งช่องทาง สามารถสกรีมแท็ก พูดคุย หรือถามไถ่กันมาได้คร่า

หากมีข้อผิดพลาดในเรื่องตรงไหน ทุกคนสามารถแนะนำมาได้เลยนะคะ

ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน ที่คอมเมนท์ ที่ช่วยรีทวิต

ส่วนนึงเล็กๆแต่ก็เป็นกำลังใจที่สำคัญจนกลายเป็นแรงขับเคลื่อนที่ยิ่งใหญ่

"ขอบคุณมากค่ะ "