คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : come back to home ตัวคนเดียว ฮืออๆ
1 Bigin ไม่น่าเล้ยย!!
สวัสดีคนอ่านน ><!! กับเช้าหน้าร้อนที่สดใส <ความจริงฉันก็ไม่ได้ชอบความร้อนหรออกนะ =_=> ขอแนะนำตัวก่อนนะจ้ะ ฉันชื่อ โมชิ อายุ 17 เรียนอยู่ high school ที่หนึ่ง ในสหรัฐอเมริกา ฉันย้ายไปอยู่สหรัฐตั้งแต่อายุ 10ขวบ ไปอาศัยอยู่กับน้าที่นั่น แต่ตอนนี้เป็นช่วงปิดเทอม ช่วงเวลาอันแสนสุขของช้านนน \(^^)/ ฉันก็เลยบินกลับมาเยี่ยมป๊ากับม๊าที่ไทยแลนด์ <ประเทศไทยนั่นแหละ =_=> แต่พอกลับมาถึงบ้าน บ้านกลับเงียบบบมากกก จนได้ยินเสียงยูนิคอร์นวิ่ง =_= มากไปและยัยโมชิ เห้อ!!! ป๊ากับม๊าหายไปไหนอ๊า!!!! ลูกสาวกะจะมาเซอร์ไพรซ์
โทรหาม๊าก่อนดีกว่า...
“Hello ว่าไงลูกสาวของม๊า <3 <3”น้ำเสียงม๊าหวานระรื่น ผิดกับบรรยากาศรอบบ้านที่เมืองไทย
“ม๊ากับป๊า อยู่ไหนอ๊า!!!” ฉันถามกลับด้วยเสียงระดับปรอทแตก เหอๆ - -* คอยดู โมชิจะวีนให้บ้านแตกกเลยย ฮ่าๆๆๆ
“ลูกขา พูดเบาๆซิค้ะ แก้วหูม๊าจะแตกแล้วค่ะ ตอนนี้ป๊ากับม๊า มาฮันนีมูนกันที่ญี่ปุ่นจ้ะ คุณลูกขา ^^”
“หืม ญี่ปุ่นหรอออ?! แล้วหนูจะเข้าบ้านยังไงอ่ะม๊า!!” ฉันไม่มีกุญแจนี่ ฉันกลับแค่ปีล่ะครั้งเท่านั้นนะ จะเอากุญแจมาจากไหน =_=
“อ้าวหรออ!! ลูกขา กลับบ้านก็ไม่ยอมบอกม๊านี่นา หนูก็ไปอยู่กับเพื่อน หรือคอนโดก่อนก็ได้นี่ค้ะลูก” นี่แม่ฉันไม่เดือดร้อนกับฉันบ้างเลยหรอ
“ก้ออได้ม๊า หนูไปอยู่คอนโดก่อนก็ได้ค้ะ ว่าแต่ม๊าจะกลับวันไหนหรอค้ะ” ฉันถามด้วยยความเป็นห่วง <ตัวเอง>
“ม๊าว่าจะอยู่อีกซัก 3 สัปดาห์ค่ะลูกขา ^^ ” เสียงม๊าสบายอารมณ์มาก T^T
“3 สัปดาห์!!!!?? หนูคิดถึงม๊าจะตายอยู่แล้วเนี่ยย TT” ฉันแกล้งทำเสียงอ่อย ฮ่าๆๆ ต้องได้ผลซิ ม๊าจะต้องรีบกลับมาหาชั้นแน่ๆ
“หนูก้อไปหาเพื่อนๆก่อนก็ได้นี่ค้ะลูก” แป่ว !! =_= แผนไม่ได้ผล
“ก้ออได้ค้ะ ม๊ากับป๊ากลับมาเร็วๆน้ะๆ”
“ได้จ้ะลูกขา แต่ขอม๊ากับป๊าฮันนีมูนเสร็จก่อนนะ แล้วม๊าจะกลับ คิกคิก ^^” พูดเสร็จปลายสายก็ถูกตัดไป
สรุป ฉันต้องหอบกระเป๋าอันเป็นภาระของฉัน ขึ้นTAXI ไปคอนโดต่อ ดีนะที่ฉันเอากุญแจคอนโดมาด้วยอ่ะ พวกคนใช้ คนสวน พอป๊ากับม๊าไม่อยู่ เลยขออนุญาตกลับบ้านกันหมดเลยอ้ะ จะกลับมาอีกทีก็พรุ่งนี้ตอนเย็นๆนู้นอ่ะ T^T ทำม้ายยยทำกับโมชิแบบนี้!!
ตอนนี้ไม่ใช่เวลากลางวัน นี่มันเที่ยงคืนกว่าแล้วนะ ฉันเลยหารถTAXI ได้ยากมากกกก
ฉันเลยต้องลากกระเป๋าเดินออกมาที่หน้าปากซอย
เฮ้อออ!! ชีวิตของโมชิ ช่างน่ารัดทดเสียจริงๆเลยย TT ว่าแต่ ซอยบ้านฉันมันเปลี่ยวได้อารมณ์หนังผีมากกโลยอ้ะ <โมชิความจริงแกควรจะกลัวโรคจิตไม่ใช่หรอ>
ฉันเป็นโรคกลัวผีขึ้นสมองมะละโลยย แต่ที่ฉันไม่กลัวโรคจิตน่ะ เป็นเพราะว่า ฉันเรียนวิชาป้องกันตัวมาเพียบบ ทั้งมวยไทย ยูโด คาราเต้ เทควันโด ถึงฉันจะตัวเล็กแบบนี้ ฉันก็สู้ยิบตานะค้ะ ไอ้โจรหน้าไหนเข้ามาหาเรื่องฉันล่ะก็ วันนี้จะเป็นวันตายของมัน ฮ่าๆๆ
ความคิดเห็น