คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : สะกดรอยตาม
ลู้ามามายทั้ไทยและเทศ ผู้ให่และเ็ มาันเป็นรอบรัว บ้า็มาเป็นู่ บ้า็นั่นเียว ้วยเพราะวันนี้เป็น่วสุสัปาห์ ึทำให้โ๊ะทั้ภายในึ และรอบนอสวนไม้อไม้ประับอผู้ายายน้ำาเฟ่เนือแน่นถนัา
“วาฟเฟิลไอศรีม พุิ้นมปั ฮันนี่โทส์มะม่ว โ๊ะ10 เสร็หรือยั?” วินน้ำเสียลนลานะโนถาม ะที่เาอยู่ภายในรัวหลัร้าน
“...” เมธ ำลัเร่มือปอมะม่ว เามีนิสัยไม่่อยพู ันั้นึไม่่อยไ้ยินเสียเาในเวลาทำาน หรือแม้แ่ในเวลาอื่นๆ็าม
“ออร์เอร์โ๊ะ 5 เสร็แล้ว เสิร์ฟไ้” มะนาวะโนบอ
วินึเ้าไปรับถาเบเอรี่ที่วาไว้บนโ๊ะพร้อมเสิร์ฟามะนาว่อน
ระหว่าที่วินเินออาหลัร้าน พลไ้เินสวนวินเ้ามา
“นาว พี่มลมาหา” พลบอมะนาวะที่เาำลัวาแ้วาแฟไว้สำหรับล้าทำวามสะอา่อไป
“่ะ” มะนาวหยุมือนวแป้
“โ๊ะ3 ้าึสวนอบา” พลร้อบอที่นั่อมล
“่ะ” มะนาวอบรับอีรั้
“พี่มล วันนี้มาลินิแ่หัววันเียว” มะนาวทัทายมละเธอหย่อน้นลนั่เ้าอี้ บริเวโ๊ะลมสำหรับ2ที่นั่
“วันนี้วันเสาร์ ลินิเปิ9โมถึเที่ยว อนนี้บ่ายโม พี่เลิานแล้วะไปเ้าเวรที่โรบาล่อ”
“ยันัเลยนะะ ว่าแ่พี่มีธุระอะไรับนาวหรือเปล่า?”
มลหยิบอสีาวมีโลโ้หมอเวิสูิ-นรีเวลินิออาระเป๋าถือยื่นให้มะนาว
“ุหมอเวิฝามา”
“...” มะนาวเอียอ หยิบอาวามล
“ให้นาว?”
“้า เปิูสิ”
มะนาวเปิเอสารในออออ่าน
[ ประำเือนมาไม่ปิไม่้อินยาฮอร์โมนเสมอไป บาทีอาปรับที่ีวิประำวันอนไ้่อน เ่น ารออำลัายเป็นประำ แ่วรเป็นารออำลัายที่ไม่หนัหรือหัโหม ินอาหารให้รบ 5 หมู่ รบถ้วนเหมาะสม นอนหลับพัผ่อนให้เพียพอไม่เรียับีวิ ไม่สูบบุหรี่หรือื่มอมึนเมา และรัษาน้ำหนััวให้อยู่ในเ์มาราน]
“นี่มันอะไรันะ? มะนาวมวิ้วหลัาอ่านเอสารบ
“เมื่อวานน้อนาวไม่ยอมใหุ้หมอเวิรวร่าาย ุหมอึเป็นห่วสุภาพอน้อนาวมา แ่ถ้าุหมอะฝายาปรับฮอร์โมนมาให้น้อนาวเลย ุหมอ็ลัวว่าะวินิัยโรผิ ุหมอ็เลยให้มะนาวปรับัวามนี้ไป่อน แ่ถ้าประำเือนยัมาไม่ปิอี็้อรีบไปรวเพื่อหาสาเหุที่แท้ริ่อไป”
“หมอเวิเป็นห่วนาว?” มะนาวใเ้นแรีใสุี
“อนแรพี่็แปลใ เพราะที่ผ่านมาุหมอไม่เยส่ำแนะนำพวนี้ให้นไ้รายใมา่อนเลย”
มะนาวใแทบหยุเ้น
“ริหรือะ?”
“แถมุหมอยัำับอีว่าห้ามบอใรและ้อส่รถึนาวเท่านั้น ห้ามฝาใร”
“ทำไม?”
“อาเป็นเพราะุหมอไม่เยทำแบบนี้มา่อนมั้ เลยนึอาย ็อย่าว่าอ่ะเนอะ มนุษย์ลุแบบุหมอ เวลาะทำอะไรที่ไม่เยทำ็เอะเินอยู่บ้า”
“มนุษย์ลุ? นาวสสัยมาเลยทำไมทุนถึเรียหมอเวิว่ามนุษย์ลุ?”
มลอมยิ้มำ “เป็นเพราะใบหน้าที่เร่รึมลอเวลา พอเลิาน็ไม่สุสิับใร ไม่สนใว่าวันนี้ะเป็นวันเิหรือวันายใร ไปไหนมาไหน็ปั่นแ่ัรยาน เ้าระเบียบเอสาร่าๆ้อเป๊ะ เ้าสะอาห้อพัโ๊ะเ้าอี้้อไม่มีฝุ่นเาะ อาหาราริน็้อทำินเอเพราะอาหาร้านอไม่ถูสุลัษะ และอีหลายๆอย่าที่พวเราทำันแุ่หมอไม่เยิะทำ”
“แ่พวพี่็ทำานับุหมอมานานหลายปีไม่ใ่หรือะ?”
“ใ่้ะ ็อย่าที่บอว่าุหมอเป็นมนุษย์ลุนอเวลาาน เพราะในเวลาานุหมอเป็นนมีเหุผล แ่ถ้าเห็นว่าุหมอเียบไปนั้นแปลว่าเามีอะไรที่ไม่สบอารม์แล้ว เรา็แ่เลี่ยไม่อบโ้อะไรเท่านั้นเอ”
“แ่นาวว่า็ไม่เห็นแปลอะไร ที่นเราเวลาานับนอเวลาานะมีนิสัยไม่เหมือนัน เพราะบานเา็แ่มีโลส่วนัวสู แ่เวลาานเาเลี่ยไม่ไ้ที่้อพบปะผู้น ึทำให้เวลาเลิานพวเา้อารเวลาส่วนัวเพื่อาร์แบร่าายุนไว้สำหรับสู้ับผู้นมาๆในวัน่อไป”
“มัน็ริอน้อนาว”
“นาวว่ามันย้อนแย้ และไม่ยุิธรรมับหมอเวิเลย ็แ่นิสัยส่วนัวบาอย่าทำไม้อไปเรียหมอว่ามนุษย์ลุ้วย” มะนาวสีหน้าไม่พอใ
ิ๊ ิ๊ ิ๊ เสียนาฬิาที่้อมืออมลร้อึ้น
มล้มูเวลา “โอ้! ายล่ะ พี่้อไปเ้าเวรแล้ว ไว้ว่าๆวันหลัพี่ะมาเม้าท์มอยับนาวใหม่นะ”
“่ะ เินทาีๆนะะ”
“้า ไว้เอัน” มลรีบลุและเินสับเท้าออาร้านไป
ล้อยหลัมล มะนาว้มูระาษA4 ในมือ้วยยิ้มว้าีใ
นนท์ำลัเรื่อื่มที่เาน์เอร์บาร์ มีมะามยืนอยู่หน้าเรื่อิเินรเาน์เอร์เพื่อบริาริเินให้ับลู้า
ลู้าเริ่มบาา มะนาวึออมาปัวาเ็ถูโ๊ะเ้าอี้อยู่หน้าร้าน
ะที่มะนาวเยหน้าหันออไปทาถนนให่ ประวบเหมาะับเวิำลัปั่นัรยานผ่านหน้าร้านพอี
“หมอเวิหนิ”
มะนาวหยุมือทำานทุสิ่อย่า เท้าสะเอววิ่ออมายืนบนฟุบาทหน้าร้าน
“พึ่ออาลินิ ะไปไหนอเานะ หรือว่าะไปโรบาล แู่ารแ่ัวแล้วไม่น่าใ่”
มะนาวมอามหลัผู้ายร่าบา ายาวสวยในุเสื้อยืสีาว าเาสั้นลุมเ่า รอเท้าผ้าใบ สะพายระเป๋าเป้ใบให่บนหลั
ในระหว่าที่มะนาวยืนบนฟุบาทพูนเียว พลไ้ี่ัรยานไฟฟ้า มีล่อใส่เบเอรี่วาในะร้าหน้ารถ พร้อมแ้วเรื่อื่มในถุห้อยอยู่บนแฮน์ัรยานไฟฟ้า
“น้อนาวมายืนทำอะไรอยู่นี่?” พลถาม
มะนาวเหมือนเห็นแสสว่าในีวิ
“พี่พล ะไปส่อเหรอ ที่ไหน? ให้นาวไปส่ให้นะ” มะนาวลิ้นรัวถาม พร้อมเ้าแย่ัรยานไฟฟ้าาพล นพล้อรีบลาัรยานไฟฟ้าโยเร็วอย่าๆ
“ทั้หมนี่เป็นออร์เอร์อเ้หมวยร้านอไม้”
“เ้หมวย!..ไ้ เี๋ยวนาวไปส่ให้นะ”
พูบมะนาว็ออัวัรยานไฟฟ้าอย่าเร็ว
“่วนี้เป็นอะไรอเา ยันเสียริ” พลเาหัวเินเ้าร้าน
มะนาวับัรยานไฟฟ้าผ่านหน้าร้านอไม้ไป น้ำแ็ในเรื่อื่มน้ำปั่นสมูที้ละลายไหลหยเป็นทา เธอามหลัเวิ ที่ำลัปั่นัรยานหลบหลีรถยน์ สิ่ีวาริมฟุบาทบนถนน ไปเรื่อยๆามเส้นทาเินรถ
เวิเลี้ยวเ้าอยไปทาริมายทะเล เพราะพวเาอยู่ทาใ้อประเทศที่มีท้อทะเลสวยาม และหาทรายาว็ห่าาาเฟ่และลินิประมา2-3 ิโลเมรเท่านั้น
มะนาวับัรยานไฟฟ้าามหลััรยานอเวิบนทาัรยานริมายทะเล ารรารบนท้อถนนไม่่อยหนาแน่น แ่ผู้น นัท่อเที่ยวบนหาทราย และแหวว่ายโ้ลื่นในทะเล่อน้าหนาา เพราะเป็นวันหยุ เวิึไม่ทันสัเเห็นว่ามีนามหลัเาไป
เรือสำรา เรือสปีโบ๊ท อลอยลำบนผิวน้ำทะเลหลายสิบลำ บริเวท่าเรือเหมาเ่า
เวิอัรยาน ่อนะปลล็อ ทั้เฟรมลา อาน แฮน์พับเ็บเป็นระเบียบ สามารถยไปไหนมาไหนไ้สะวว่าัรยานพร้อมปั่น
ล่อเบเอรี่ยัอยู่ะร้าหน้าัรยานไฟฟ้า และไม่รู้ว่าสภาพนม้าในเป็นยัไบ้า ส่วนสมูที้ปั้นไม่้อพูถึ เพราะเล็น้ำแ็ละลายนน้ำปั่นลายเป็นอเหลวรสหวานไปเรียบร้อยแล้ว
เาพับัรยาน...หรือว่าำลัะลเรือ?
มะนาวพูในใะอัรยานไฟฟ้าไว้ริมฟุบาท้าเสาไฟฟ้า ส่วนัวเธอ็ไม่ลืมถอผ้าันเปื้อนที่มีโลโ้ร้านออ่อนเินามเวิไปยัท่าเรือ
เวิสะพายระเป๋าใบให่บนหลั ส่วนมือ็่วยันยัรยานพับ เินไปบนท่าเรือ เพื่อไปยัที่อเรือสปีโบ๊ทส่วนัว มีมะนาวเินหลบลำเรือันอื่นผลุบๆโผล่ๆไปิๆ โยผู้าย้าหน้าไม่ทันสัเ
เรือสปีโบ๊ทสีาว-แนา 11 ที่นั่ ำลัับ 300 แรม้า มีห้อน้ำบริเว้านหน้าฝั่้ายนับ อลอยลำอยู่ท้ายๆเรือลำอื่น
เวิำลัะ้าวเท้าลเรือ
แ่ในัหวะนั้น พนัานรัษาารท่าเรือ ที่พึ่ออาห้อน้ำและพึ่เห็นเวิไ้เรียุหมอสูโปร่ไว้ทัน
“ุหมอรับุหมอ อย่าพึ่ออเรือรับ” ายร่าท้วมึ่เินิ่วิ่พร้อมเอสารในมือถือมา้วย
เวิะั ใบหน้ารึมมอามเสีย
“เ็นเอสารนำเรือออให้ผม้วยรับ” ายนัล่าวมีหน้าทีู่แลและรวสอบเรือเ้า-อออท่าเรือ
เวิทนเห็น้อเท้าอวบอ้วนเินเร็วออีฝ่าย่อไปไม่ไ้ เาึเินไปบนท่าเรือ เพื่อไม่ให้ายนนั้นเินไล
มะนาวึสบโอาสในัหวะนี้ เธอออาหลัเรือลำอื่น แล้วลเรือสปีโบ๊อเวิ ่อนะเ้าไป่อนัวในห้อน้ำอเรือ
หลัาที่เวิเ็นเอสารว่าเาเป็นผู้นำเรือออาท่า้วยัวเาเอแล้ว เาไ้เินลับไปที่เรือ ยัรยานพับลไว้ที่ท้ายเรือ แล้วับเรือสปีโบ๊ทออาท่า มุ่หน้าสู่ท้อทะเลอันว้าให่ ...
ความคิดเห็น