คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ผู้กองสุดหล่อ
“ันเป็นพยาบาลริๆ นะ และนี่็ุหมอ ทำไมไม่มีใรเื่อเลย” าินะโนออนอลูร ภายในาราบนโรพั อนนี้เธอและวนิาถูวบุมัว้วย้อหาหลบหนีารทำานอเ้าหน้าที่ อีทั้สอสาวไม่มีเอสารใๆ ิัว เพราะระเป๋าพวเธออยู่ภายในรถระบะที่ออยู่ริมถนน
“เอะอะเสียัอะไรัน?” หนุ่มในเรื่อแบบใบหน้าเรียวแหลมผิวสอสี อายุ 35 ปี ร้อยำรวโท้นล้า โิ หรือ หมวล้า ส่เสียเ้ามา่อนร่าายำยำ
“ผู้หิสอนนี้สิรับผู้หมวหลบหนีารับุม” โยธินบุ้ยหน้าไปทารเหล็
นายำรวล้ามแน่นเินไปหยุ่อหน้าผู้้อสสัย “พวเธอทำอะไรผิทำไมถึ้อหลบหนี”
“รถยน์ไม่มีป้ายทะเบียน ไม่มีพรบ. และบรรทุอีวาารรารรับ”
“ทำไมไม่ให้พวเธอเสีย่าปรับแล้วปล่อยัวไป?” ้นล้าสะุาสรีผิวาว เอวบา
“เพราะพวเธอหลบหนี เราึสสัยว่าอาเป็นพวเียวันับลุ่มที่พวเราั้่านับ ึ้อนำมาสอบสวนที่สถานีำรว่อนรับผม”
วนิามอาวสีเิน้าละสอวบนบ่าอนายำรวึเอ่ยึ้นว่า
"พวเราแ่ลัวึวิ่เท่านั้นไม่ไ้้อารหลบหนีสัหน่อย่ะุผู้หมว”
้นล้าเผลอยิ้มให้สรีรหน้าผ่านเหล็ั้น “ุไม่ใ่นแถวนี้สินะรับ”
“ันอยู่อำเภอใล้เีย่ะ”
ผู้หมวล้ามแน่นยิ้มพอใในรูปหน้าหิสาวพลาบอผู้ใ้บัับบัา “ปล่อยพวเธอออมา ันะสอบสวนเอ”
“รับผู้หมว” นายาบำรวรีบไุแห้อัให้สอสาว
ภายในห้อสอบสวนมีโยธินยืนอยูแลผู้้อสสัยทั้สอ ้นล้าที่นั่่อหน้าสาวผิวาวและสรีหุ่นอวบ บนโ๊ะมีบัรประาน, ใบับี่รถยน์ และเอสารที่แสว่าพวเธอมีำแหน่เป็นบุลารทาารแพทย์ริๆ หลัมีำสั่ให้ไปนำรถระบะอพวเธอมาที่สถานีำรวแล้ว
“เื่อหรือยัว่าพวเราไม่ไ้ทำอะไรผิ?” วนิาสีหน้าริั
้นล้าอมยิ้มลอเวลาะมอหน้าแพทย์หินสวย “แ่ถึยัไุหมอ็้อ่าย่าปรับเี่ยวับรถ้วยนะรับ”
“่าปรับ ไม่ทราบเท่าไหร่หรือะุผู้หมว” าินยิ้มแห้ถาม
นายำรวล้ามแน่น้มอ่านเอสารรหน้า
“นำรถที่มิไ้ิป้ายทะเบียนมาใ้ในารเินรถ ปรับ 500 บาท นำรถที่มีสภาพไม่มั่นแ็แรหรืออาเิอันราย่อนโยสารหรือประานบนท้อถนน ปรับ 400 บาท บรรทุอเินวามยาวอัวรถ ปรับ 500 บาท ทั้หม็รวม 1,400 บาทถ้วน นี่ลให้สุๆ แล้วนะรับ”
วนิาและาินมอหน้าัน เพราะเินที่พวเธอพมาไ้ื้ออไปหมแล้ว อีทัุ้มารแพทย์นามไม่้อารนำเินที่มีมามายาหุ้นส่วนโรเรียนอนุบาลธุริอรอบรัวมาใ้ เพราะเธอไม่้อารให้นที่นี่รู้านะทาารเิน ลอระยะเวลาารทำานสอปีอหิสาว เธอใ้เพาะเินเือนอแพทย์เสมอมา
“ทำไีล่ะพี่า อนนี้นิมีเินิัวไม่มา้วยสิ”
“พี่ยิ่แล้วให่ เินที่มีไม่รู้ว่าะใ้ถึสิ้นเือนมั้ย”
สอสาวระิบระาบันแ่ภายในห้อเล็ๆ มีหรือที่ผู้หมวล้ามแน่นะไม่ไ้ยิน
“ในเมื่อไม่มีเิน ผม้อยึรถอพวุไว้่อนนะรับ”
“ถ้าทำแบบนั้น พวันะลับบ้านยัไล่ะ?” วนิาหน้าบึ้
ทว่า้นล้าลับอบใในท่าที “ไว้ผมไปส่รับ”
โยธินหรี่ามอผู้หมวเพราะเายัไม่เยเห็นารบริารประานแบบนี้มา่อน
แ่ไม่ทันที่สอสาวะอบลหรือปิเสธ้นล้า ประูห้อสอบสวนไ้เปิออ ่อนะมีายในเรื่อแบบบนบ่ามีาวสีเินิไว้้าละสามว ไ้พาร่าอันสูโปร่ เผยใบหน้ามสัน มูโ่ ิ้วเ้ม นาินถึับอ้าปา้า ทว่าวนิายัมีสีหน้าเรียบเย
โยธินรีบะเบ๊ะมือ ้นล้าเอ็ลุาเ้าอี้โ้ศีรษะเล็น้อยทำวามเารพ ร้อยำรวเอ สรัน วิทิรัน์ หรือ ผู้อสรัน อายุ 35 ปี หนุ่มโสผิวสอสี ผู้บัับบัาอหนุ่มทั้สออีที
“ไ้่าวว่ามีน่อวามวุ่นวาย” นายำรวิ้วหนาเอ่ยะนั่เ้าอี้แทนที่้นล้า
“อนแร็เป็นแบบนั้น แ่พอสอบสวนูอีที ปราว่าเป็นแ่เรื่อเ้าใผิ” ้นล้ารายาน
สรัน้อใบหน้าามสะอาหมอวนิา “เ้าใผิ...?”
“รวสอบูแล้วพวเธอไม่ไ้ทำผิอะไรมา” ้นล้าอบ
“ถ้าไม่ผิ ั้นพวันลับไ้หรือยั?” วนิาถาม
้นล้า้อหน้าแพทย์หิไม่วาา “ถ้า่าย่าปรับรบ ็ไม่มีปัหา”
“ปล่อยพวันลับ่อนไ้มั้ย ไว้ะหา่าปรับมา่ายทีหลั” วนิา่อรอ
“ใ่่ะุำรวรูปหล่อ อนนี้พวเราไม่มีเินริๆ” าินทำาโอ้อนวอน
สรัน้มอ่านเอสารบนโ๊ะ “่าปรับ 1,400 บาท” สายาเลื่อนมอเอสารประำัวอสอสาว ่อนเาะเยหน้า้อหิผู้มีผิวาวราวหยวล้วย
“แพทย์หิ วนิา ศิรสิทธิ์” ผู้อพูื่อ
“ันเอ” วนิาานรับ
“ไม่มีเิน่าปรับริๆ หรือรับ” เาปิแฟ้มเอสาร่าปรับล
วนิาส่ายหน้าเบาๆ “ไม่มี่ะ”
สรันเม้มปาลั้นำ ‘เินเือนหมอเท่าไหร่ันนะ’ เาิในใ่อนลุึ้นยืนพลานำมือล้วเ้าไปในระเป๋าาเ และวัระเป๋าเินใบสั้นออมา แล้วนำธนบัรสีเทา 2 ใบ ่อนวามันลที่เอสารใบสั่เพื่อ่าย่าปรับให้สอสาว
“เินทอนเอาไปื้อาแฟแบ่ันนะ” ผู้อยื่นแฟ้มพร้อมเินให้้นล้า้วยเสียแ็ ท่าทาเย็นา
“...” ผู้หมวรับแบบุน
“...” สอสาวมอหน้าันไม่าิ
โยธินถึับพึมพำ “ทำแบบนี้็ไ้หรือ”
สรันมอหน้าวนิา้วยสนใ “เี๋ยวผมไปส่ เิรับ!” โทนเสียผู้อหนุ่ม่าแ่าาารพูับนายำรวเมื่อรู่ ะเาผายมือให้สอสาว เพื่อออาห้อสอบสวน่อนน
้นล้ามอามหลัผู้อะะพริบาปริบๆ “ทำเป็นเ๊ับพวเรา พอ่อหน้าสาวเสียอ่อนเสียหวานเียว”
โยธินยับเ้านาบ้าผู้หมว “ราวนี้ผู้อนะาลอย ไ้ใสาวไปเ็มๆ ทำถึ ทำถึ”
้นล้านำศอลับเ้าที่หน้าอท้วมอาบำรวพร้อมยัใบเสีย่าปรับและเินให้อีฝ่าย ่อนะเินสับเท้าออาห้อไปอีน
“โธ่! น่าสสาร เป็นเพื่อนันแท้ๆ แ่ทำไมผู้หมวถึามผู้อไม่ทันสัเรื่อ”
โยธินหมายถึแท้ริแล้วทั้สรันและ้นล้าเป็นเพื่อนสนิทัน แ่สรันมีวาม้าวหน้าในำแหน่ว่า้นล้า อีทั้วามหล่อและวามรวยอสรัน็ินา
"Mercedes-Benz G 63 AMG 6x6 สีำยสู สี่ประู แล่นเลี้ยวเ้าประูโรพยาบาล ับามหลัมาือรถระบะันเ่ามีท่อพีวีีพร้อม้าวอเ็มรถ มีำรวหลายนายนั่มา้วย
“อบุมานะะผู้อ” าินยืนบิัวเินหลัา้าวเท้าลารถนายำรวในเรื่อแบบ
“ผู้อมาส่พวันที่นี่ ไม่ผิระเบียบราารหรือะ?”
วนิามอไปยัำรวสอสามนายที่ำลันอารถระบะอโรพยาบาล และย้าวอทุอย่าลพร้อมนำพวมันเ้าที่ามำบออเวรเปลที่มารอรับ่อนหน้า านั้นผู้ายทรมีอายุในเรื่อแบบยศ่าวิ่เ้าหาสรัน
“เรียบร้อยรับผู้อ”
“...” สรันพยัหน้ารับ
“อนนี้เป็นเวลาเลิาน อีทั้ผมใ้รถัวเอบริารประาน ไม่ไ้ใ้น้ำมันหลว ะเอาอะไรมาผิหรือรับุหมอ” ผู้อสุหล่อเอ่ยับหมอหน้าหวาน
แพทย์หิยิ้มบา “เ่นนั้น็อบุมานะะ ไว้่าปรับันะ่ายืนให้ภายหลั”
“ไม่เป็น...” ผู้อหยุปาพู ‘เี๋ยวนะ! ถ้าอบไม่เป็นไร็เท่าับว่าันะหาเรื่อมาเอเธอไม่ไ้อีนะสิ’ ่อนยิ้มเ้าเล่ห์และเอ่ย่อว่า “ถ้าเ่นนั้นผมอเบอร์โทรอุหมอไว้ไ้หรือเปล่ารับ พวเรา่อยะไ้ิ่อัน่ายึ้น”
วนิาส่ายหน้าราวรู้ทัน “ันรู้ัที่ทำานอุ ันสามารถนำเินไปให้ผู้อที่สถานีำรว็ไ้่ะ”
เายิ้มว้า้วยพอใ “ุหมอ่าเป็นนระวััวีริๆ แ่ผมว่าารทีุ่หมอมีเบอร์ผู้พิทัษ์สันิราษร์อย่าผมไว้ น่าะอุ่นใว่านะรับ”
าินเห็นสายาหวานที่สรันส่ให้แพทย์หิ พยาบาลสาว็เ้าใไ้ว่าผู้อสุหล่อน่าะหมายปอุหมอนาม
“ใ่ๆ ่ะ หมอนิพวเราแลเบอร์ับผู้อ็ีเหมือนันนะะ”
“...” สรันยื่นหน้าทำาอออ้อน
วนิาเผลออมยิ้มแบบไม่รู้ัว “็ไ้่ะ เบอร์ผู้ออะไระ?”
สรันีใแ่ยัแล้ีหน้าเ้ม เพราะมีำรวหลายนายมออยู่ เาไ้บอัวเลสิบหลัอนและ่อ้วย
“ื่อสรันรับ สรัน วิทิรัน์ หรือุหมอะเรียว่าผู้อสรัน หรือำแหน่อะไร็ไ้ทีุ่หมอ้อาร” เาระิบเบาหยอำหวาน่าับารวาัวที่อยู่สถานีำรวโยสิ้นเิ
เมื่อรู้หมายเลโทรศัพท์อีฝ่ายแล้ว วนิาึไ้ปุ่มโทรออ และเสียเพลเรียเ้าภายในระเป๋าาเอสรันไ้ัึ้น
“อบุสำหรับเบอร์โทรนะรับ” เานำโทรศัพท์ออมาบันทึื่อ ’ นาฟ้า’ เป็นรายารโปร
“อบุสำหรับวันนี้เ่นัน่ะ” วนิาเอ่ย
“วันนี้ผมอัว่อนนะรับ ถ้ามีอะไรให้รับใ้็สามารถเรียไ้ลอเวลา ผมพร้อมพิทัษ์ุหมอ 24 ั่วโม”
สรันะเบ๊ะมือให้วนิา่อนเินไปยัรถยน์สี่ประูอน้วยใบหน้ามเ้ม แ่ภายในใอิ่มฟูอย่าบอไม่ถู
“อบุมานะะผู้อ” าินะโนามหลัผู้ายในเรื่อแบบสุเสีย
ำรวหลายนายที่นั่รถันเ่าอโรพยาบาลมาั้แ่แร ไ้พาันระโึ้นหลัรถระบะอสรัน้วยรอยยิ้ม พวเาีใให่ที่มีโอาสไ้ึ้นรถสุหวอผู้อมาเ้ม
“ทำไมไม่มีผู้ายหล่อๆ มาอเบอร์พี่แบบนี้บ้า” าินนำมือมาับันไว้ลาหน้าอทำท่าบิัวไปมา
วนิาส่ายหน้าำในิริยาอีฝ่าย “รีบไปรวูอเถอะ่ะ เี๋ยวมีอะไรหายไปพวเรา้อรับผิอบอี” เธอยับเท้าเิน
าินออาอาารเพ้อฝัน “ริ้วยสิะ ว่าแ่ผู้อสรันท่าะอบหมอนินะะ พีู่ออ” พยาบาลอวบวิ่ามแพทย์หิ
“เา็แ่สสารพวเรา หมอที่ยานไม่มีแม้ระทั่เิน่าย่าปรับเพียไม่ี่พัน็เท่านั้น”
“ไม่นะ แววาที่เามอหมอนิมันเหมือนนที่ำลัหลุมรั แม้ผู้อะทำหน้าเ๊มาุลอเวลา็เถอะ”
“นิไม่พูับพี่าแล้ว” วนิาแล้วิ่นำหน้าาิน
“รอพี่้วยสิะหมอนิ” พยาบาลพาร่าอวบวิ่ามแพทย์หิไปรั้ท้าย...
ความคิดเห็น