ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : CHAPTER IX : ภัยร้ายคืบคลานและบาดแผลต้องสาป
[FIC REBORN] Excuse Me ขอประทานโทษครับ.. ยัยนั่นน่ะเด็กของผม
CHAPTER IX : ภัยร้ายคืบคลานและบาดแผลต้องสาป
__________________________________________________________
กุหลาบถึงมันจะงดงามเพียงใด แต่มันก็มีหนามไว้ปกป้องตัวมันเอง
__________________________________________________________
ห้าวันได้แล้วมั้งคะ…
นี่ผ่านมาแล้วค่ะห้าวันหลังจากที่สองพี่นั่นถูกลงทัฑณ์โดยคุณจีออตโต้ และนี่ก็ห้าวันผ่านมาแล้วค่ะที่ฮารุไม่ยอมออกไปในจากห้องอีกเลย ตลอดเวลาฮารุเอาแต่เก็บตัวเงียบๆ คนเดียวในห้อง และไม่มีคนไหนเข้ามาหาฮารุเลย เว้นแต่คุณเรย์หัวหน้าแม่บ้านคนสวยเท่านั้นที่คอยแวะเวียนนำอาหารมาให้ฮารุและก็ออกไป รวมถึงคุณจีออตโต้เองด้วยฮารุก็ไม่เห็นแวะเวียนมากเหมือนครั้งก่อนๆ
คงจะโกรธมั้งคะที่ฮารุไม่ยอมทำตามคำสั่ง…
หลังจากวันนั้นฮารุมาทบทวนตัวเองดูแล้วล่ะค่ะว่าตัวเองมันตัวซวยชัดๆ เลย ทำอะไรก็ไม่ได้เรื่องซักอย่าง อวดเก่งว่าทำอย่างงั้นได้ทำอย่างงี้ได้ แต่สุดท้ายฮารุก็เป็นภาระอยู่ดี
ถึงจะกลับมาอดีตแต่ฮารุก็ถูกคุณจีอออตโต้ปกป้องจนได้!
ฮารุอ่อนแอเกินไปอยู่กับคุณสึนะฮารุก็ไม่ได้เรื่อง ตลอดห้าปีผ่านมาฮารุไม่ไเโกหกนะคะที่ฮารุไปเรียนสาขาวิชาต่างๆ มา ฮารุเรียนจริงๆ ค่ะเพียงแต่ว่าฟ้าไม่ยอมให้ฮารุได้แสดงพลังที่แท้จริงออกมาเลย พระเจ้าท่านคงเห็นว่าฮารุเป็นแพะรับบาปสินะคะ T^T โหดร้ายที่สุด
กึก…
ฮารุหยิบกล่องใส่แหวนวองโกเล่ริงสีดำออกมา พร้อมกันนั้นพยายามแคะลูกกระสุนปืนที่ถูกฝันไว้ในกล่องออกมาดู มันคือกระขากลับที่คุณรีบอร์นบอกมา
เขาจะให้เราใช้ไอ้นี่กลับไปถ้ามันถึงเวลา… เวลาไหนล่ะคะที่มันเหมาะสม
เวลาที่ต้องเห็นผู้คนล้มตานต่อหน้าเหรอคะ ไม่ยุติธรรมเลย
แวบ…
แสดงของวองโกเล่ริงทั้ง 6 ธาตุที่ฮารุนำมาด้วยเริ่มเปล่งแสงออกมา ถึงมันจะน้อยนิดแต่ก็ให้ความรู้สึกอบอุ่น ฮารุใช้มือสัมผัสไปที่ตัวของแหวะแต่ละวงที่มันกลับคืนสภาพเป็นแหวนธรรมดา
นานเท่าไหร่แล้วนะคะที่ไม่ได้เจอคุณสึนะ รูปถ่ายของคุณสึนะที่ฮารุมีติดตัวก็หายเข้ากลีบเมฆ และฮารุก็ไม่รู้ตัวเลยค่ะว่าฮารุอยู่ได้โดยไม่มีคุณสึนะ และสิ่งที่ฮารุไม่ได้รู้ตัวที่สุดเลยนั่นก็คือฮารุไม่ได้นึกถึงหน้าคุณสึนะอีกต่อไปแล้ว แต่กลับกลายเป็นว่าฮารุได้แต่นึกถึงใบหน้าอันแสนอ่อนโยนของคุณจีออตโต้แทน
ทำไมกันล่ะคะ?
แวบ…
จู่ๆ แหวนวองโกเล่ธาตุวายุก็ส่องสว่างสีแดงราวกับว่ากำลังจะมีพายุหมุนลูกใหญ่เข้าหา ถึงมันจะเป็นแสงที่น้อยนิด แต่มันก็พอจะมีพลังในการทำลายร้ายสูงมากพอตัว มันพร้อมที่จะซัดฮารุให้ปลิวไปไกลถึงยอดเขาขางนอกหน้าต่างที่มองเห็นริบๆ ได้ทันที
ปึง!
ผลัว!
และดูเหมือนว่าฮารุจะนึกไม่ผิดจริงๆ ด้วยค่ะ O[]O
“ยัยเด็กบ้า!!!” แว้ดดด! ฮารุตกใจค่ะ เสียงของคุณจีตะวาดกร้าวขึ้นมาทันทีเมื่อใช้มือของเขาเปิดประตูเข้ามาในห้องอย่างรุนแรง ซึ่งนั่นทำให้ฮารุสะดุ้งเฮือกไปกับเสยงนั้นและหันมองตามทันที
เผยให้เห็นสีหน้าที่ดูไม่ค่อยชอบใจของคุณจีเท่าไหร่นัก
ซะ… ซวยแล้วค่ะงานนี้ฮารุโดนอีกแหง่มๆ
“อะ… อะไรกันคะคุณจีจู่ๆ ก็พุ่งพรวดเปิดประตูเข้ามาแบบนี้ฮารุตกใจหมเเลยนะคะ” แล้วแบบนี้ถ้าฮารุหัวใจวายตายขึ้นมาจะทำยังไงล้าาา
“ยังจะมีหน้ามาอะไรกันคะคุณจีอีก นี่เธอรู้ตัวหรือป่าวว่าทำอะไรลงไป” อีกฝ่ายได้แต่ยืนพูดชอดๆ โดยมีฮารุนั่งมองตาปริบๆ บนเตียงนอนนุ่ม
“เอ่อ… หมายถึงเรื่องหน้าต่างข้างห้อง หรือว่าเรื่องเปียโนที่พังไป ระ… หรือว่าเรื่องประตูที่ฮารุเผลอทำหลุดออกมาอ่ะคะ” ฮารุบอกกล่าวราวกับว่าคนไม่เข้าใจ ก็ไม่เข้าใจจริงๆ นี่คะ! จู่ๆ คุณจีก็พุ่งพรวดมากล่าวกันโต้งๆ แบบนี้ คดีที่ฮารุทำกับปราสาทนี่ก็เยอะมากด้วยคุณจีออตโต้คงปวดหัวหน้าดูฮารุมาอยู่ได้เกือบหนึ่งอาทิตย์ของในปราสาทก็แทบจะกลายเป็นธุลีเมื่อฮารุจับ
เอ่อ… คือว่าทำไมฮารุถึงดวงซวยแบบนี้
“ให้ตายสิ! นี่เธอมาที่นี่เพื่อช่วยอนาคตหรือว่ามาทีนี่เพื่อพังปราสาทพรีโม่กันแน่นะ” คุณจีสบถออกมาเล็กน้อยก่อนจะเข้าเรื่องต่อ “แต่เรื่องนั้นช่างมันให้พรีโม่จัดการส่วนเธอยัยเด็กบ้ามานี่!”
ตึกๆ
หมับ!
ฮาฮิ! จู่ๆ คุณจีก็เดินเข้ามาลากตัวฮารุลงจากเตียงเฉย แถมยังปิดประตูห้องดังลั่นก้องปราสาทแม่บ้านคนใช้ที่กำลังทำหน้าที่ของตัวเองสะดุ้งเฮือกมองตามหลังเช่นกัน
“ดะ… เดี๋ยวสิคะ!? จะพาฮารุไปไหนคะเนีย” สองขาสั้นๆ ของฮารุก็พยายามถีบตัวเองไล่ตามให้ทันคนตัวสูงที่เอาแต่ปึงปังมาตั้งแต่เมื่อกี้โดยที่ฮารุไม่รู้ตัวอะไรเลย
ทำไมถึงเข้าใจอะไรเองคนเดียวแบบนี้ล่ะคะ!? โถ่!
“นี่เธอยังไม่รู้ตัวสินะยัยเด็กบ้าว่าทำอะไรลงไป” แถมยังพูดประโยคเดิมที่เจอกันในรอบห้าวันที่ผ่านมา
“คำก็เด็กบ้าสองคำก็เด็กบ้า! ฮารุชื่อฮารุนะคะและฮารุก็ไม่เข้าใจด้วยว่าคุณกำลังพูดถึงอะไรกันแน่!” ก็แหง่สิคะเดินปึงปัง มาลากตัว และยัดเยียดข้อา โดยไม่ถามฮารุซะคำว่าจริงๆ แล้วฮารุผิดอะไรด้วย
“เธอต้องรับผิดชอบเรื่องนี้” ฮัลโหล่วไม่ทราบว่าได้ยินที่ฮารุพูดหรือป่าวคะคุณจี ฮารุถามอย่างตอบอีกอย่างนะคะเนีย แต่แล้วสายตาของฮารุก็หยุดอยู่ที่คนตรงหน้าในระยะไกล
นั่นมันคุณอุเก็ทสึและคุณอเลาดินี่คะ!?
และสีหน้าของคุณอุเก็ทสึดูกังวลมากกว่าเดิมเป็นไหนๆ พร้อมกับจดจ่ออยู่ที่สิ่งภายนอกหน้าสวนหลังปราสาท คุณอเลาดิเหมือนกันค่ะจับจ้องเช่นเดียวกันแน่รายนี้หน้าตายังไงก็ยังงั้นค่ะ
นิ่งเหลือเกิน =_=
กึก!
และแล้วคุณจีก็พามาหยุดตรงที่สองคนนี้อยู่ ทันทีที่ขาของฮารุก้าวเข้ามามายื่นในจุดๆ ฮารุนี้สัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่างที่ดูมากกว่าเกินจะคาดเดา สายตาของทั้งคุ๋ที่เคยจ้องมองไปด้านนอกหันเหกลับมามองฮารุด้วยสีหน้าตื่นตะลึง มีแค่คุณอุเก็ทสึคนเดียวนะคะ คุณอเลาดิไม่นับคนๆ นี้หน้านิ้งเสมอ
“พายัยนี่ออกมาได้ล่ะ... สงสัยกำลังรำลึกถึงความหลังตอนที่ยังไม่มาที่นี่อยู่” หน่อยแน่! คุณจีได้ทีเอาใหญ่เลยนะคะเนีย รอก่อนเถอะจะเอาคืนบ้างค่อยดู
“โล่งอกไปทีในที่สุดก็พาเธอออกมาได้ ไม่เป็นอะไรนะหนูน้อยยังคงช็อคหรือมีอาการอะไรหรือป่าว!?” คุณอุเก็ทสึใส่คำถามยาดเหยียดให้ฮารุเต็มๆ พร้อมทั้งจับฮารเขย่าไปมาราวกับว่าตรวจเช็คสภาพว่ายังอยู่ครบดี
“อะ… เอ่อฮารุไม่เป็นอะไรค่ะคุณอุเก็ทสึ ว่าแต่มันเกิดอะไรขึ้นเหรอคะคุณจีถึงได้เข้าไปลากตัวฮารุยันในห้องแบบนั้น” ฮารุเอ่ยถามออกไปอย่างคนไม่รู้ความ ก็ไม่รู้ความจริงๆ นี่หน่า! แต่สิ่งที่ฮารุได้กลับมาคือเสียง หึ! ในลำคอของคุณอเลาดิพร้อมกับสีหน้าชวนทำให้ฮารุสงสัย
“หึ! นี่เจ้าหล่อนคงจะไม่รู้จริงๆ สินะ” คุณอเลาดิบอกกล่าว “ร้ายจริงๆ” อะไรกันคะคำนี้อีกแล้วฮารุร้ายตรงไหนบอกฮารุมาซะทีเถอะค่ะโถ่ว
“ความจริงส่วนหนึ่งพรีโม่ก็ผิดที่ไม่กล้าเปิดประตูเข้าไปคุยดีๆ” เขาบนพึมพำพร้อมทำสีหน้าป่วยใจเล็กน้อย ก่อนที่จะหันมาหาฮารุและบอกกล่าวอีกครั้ง “และเธอก็มาหายหน้าหายตาไปอีก รู้ไหมยัยเด็กบ้าตอนนี้เธอกำลังทำให้เสาหลักของวองโกเล่สั่นคร่อน!” และดูเหมือยว่าครั้งนี้คุณจีจะยัดเยียดความผิดให้ฮารุเต็มๆ
“อะ… เอ๋ฮารุเนียนะนะคะ?” และฮารุก็ยังคงไม่เข้าใจอยู่อยู่ดี แต่ที่พอจับใจความได้คือคุณจีออตโต้นั้นไม่กล้าเข้ามาคุยกับฮารุ
คะ… คุณจีออตโต้เนียนะคะไม่กล้า!
ฟึบ!
ฮารุสะดุ้งเล็กน้อย คุณจีใช้นิ้วชี้ของเขาชีมาที่ฮารุ และหลีตาลงราวกับว่าจับผิด ฮารุได้แต่ยืนมองภานั้นนิ่งและทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนรอรับคำที่ฝ่ายพูดมาก็เท่านั้น
“เพราะฉะนั้นยัยเด็กบ้าเธอจะต้องไปง้อให้พรีโม่กลับมาเป็นคนเดิมซะ! ไม่งั้นฉันฆ่าเธอแน่”
“ฮาฮิ! งะ… ง้อคุณพรีโม่เหรอคะ อะ… เอ๋ฮารุทำอะไรผิดตอนไหน ตั้งแต่ไหน ทำไมฮารุถึงไม่รู้เรื่องอะไรเลยคะ คุณจีอย่ามายัดเยียดงานแบบนี้ให้ฮารุนะคะ!?”
หมับ…
สองมือของคนสูงใหญ่โอบรัดรอบไหลของฮารุไว้คุณอุเก็ทสึยิ้มให้น้อยๆ ก่อนจะพลักไสให้ฮารุเดินออกไปข้างนอกปราสาทและตรงดิ่งไปยังสวน และในระยะไกลถ้าฮารุไม่ตาฝาดไป บุรุษนามหนึ่งที่อยู่ในทุ่งดอกกุหลาบสีแดงกำลังยืนเหม่อมองออกไปสุดท้องนภาราวกับว่าจิตใจไม่ยู่กับเนื้อกับตัว
คนๆ นั้นคือคุณจีออตโต้! ทำไมถึงมาอยู่ในที่แบบนี้ได้คะเนีย!?
“ฝากด้วยนะฮารุจัง” พร้อมกับเสียงและรอยยิ้มร่าของคุณอุเก็ทสึที่ส่งฮารุมา อีกทั้งยังคุณจีที่แอบอมยิ้มน้อยๆ รวมถึงคุณอเลาดิก็ด้วยเขายิ้มมุมปากราวกับว่าเห็นนี้มันคือเรื่องสนุกและตลกหนักหนา
ฮารุเนี่ยเหรอคะจะต้องไปง้อคุณจีออตโต้ ฮารุผิดอะไร TOT
นี่สุมหัวแกล้งฮารุกันใช่ไหมคะ! ตอบมาเดี๋ยวนี้น้าาา!?
กึก!
และแล้วก็เอาจนได้ค่ะฮารุเข้ามาหยุดยืนอยู่ข้างๆ คุณจีออตโต้ที่ตอนนี้ไม่ได้แม้แต่จะสังเกตเห็นฮารุเลย จริงๆ ด้วย อาการค่อนข้างหนักแล้วนะคะ และในมือของคุณจีออตโต้ก็มีดอกกุหลาบหนึ่งดอกที่ถูกเด็ดออกมามันช่างสวยงามจริงๆ ฮารุได้แต่จ้องมองคุณจีออตโต้เงียบๆ จนกระทั้ง..
ควับ…
กึก!
O_O <<< หน้าของฮารุ
O_O! <<< และนี่คือหน้าของคุณจีออตโต้
ดูเหมือนว่าคุณจีออตโต้จะหันข้างพอดี ทำให้เราสองคนปะหน้ากันอย่างไม่ได้ตั้งใจ ฮารุรู้สึกว่าตัวเองตื่นตระหนกนิดๆ แต่อีกฝ่ายดูตื่นตระหนกมากกว่าอีก
“โอ้ย!” พร้อมกันนั้นหนามของกุหลาบก็ตำเข้ามาที่นิ้วงามๆ ของเขา อาจจะเป็นเพราะฮารุก็ได้ที่ทำให้เขาเผลอกำมันเข้า ด้วยความเป็นห่วงฮารุจึงรีบเข้าไปดูอาการคุณจีออตโต้ทันที
“ฮาฮิ! เจ็บมากไหมคะหนามกุหลาบตำแบบนี้!” มือเล็กของฮารุเข้าโอบอุ้มมือใหญ่ที่ตอนนี้เริ่มมีเลือดไหลซึมออกมา ทำไมสถานการณ์เหมือนมันเดจาวูหรือไม่ก็เคยเกิดขึ้นมาแล้ว แต่เพียงว่าสลับบทบาทกัน ตอนนั้นคุณจีออตโต้ใช้ปากในการห้ามเลือดฮารุ
ก็อยากทำนะคะ…แต่ฮารุไม่กล้าหรอกค่ะ T^T
“ฮะ… ฮารุ” แต่ดูเหมือนว่าคุณจีออตโต้จะอึ้งไปเสียเล็กน้อยและดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนในบาดแผลเล็กๆ ที่เขาได้รับเลย แถมยังเอาแต่งจ้องหน้าฮารุอยู่ได้ ฮารุแปลกมากหรือไงคะ -_-?
“มีอะไรหรือป่าวคะคุณจีออตโต้ทำไมมองหน้าฮารุแล้วเหมือนเห็นผีเห็นเชื้อโรคอะไรแบบนั้นเลยล่ะคะ” ฮารุอมลมแก้มป่องพร้อมทำหน้างอนๆ เล็กน้อย อีกฝ่ายปราบพร้อมด้วยมาดของคุณชายอ่อนโยน
“มะ… ไม่ใช่แบบนั้นนะฮารุ” คุณออตโต้เอ่ย และเบยหน้าหนีไปทางอื่น “ไม่ได้โกรธฉันอยู่เหรอ…” พร้อมถามออกมาเสียงเบาแผ่ว
“คะ… คะ?” วันนี้มันวันอะไนอะไรกันคะเนีย!!! ทำไมแต่ละคนพูดจาไม่รู้ความหรือเป็นเพราะว่าฮารุโง่เกินไปที่จะจับความประโยคเหรอคะ
กรี๊ด~ รู้สึกโง่เง่า TOT
“ก็เรื่องวันนั้น… ที่เกิดขึ้นตอนนั้น ทั้งๆ ที่ฮารุพยายามช่วยสองคนนั้นแต่ฉันกลับทำแบบนั้นให้ฮารุเห็นต่อหน้า… ฉันต้องขอโทษจริงๆ นะ
เรื่องแบบนั้น เมื่อตอนนั้น สองคนนั้น ทำแบบนั้น หรือว่าจะ…
“อย่าบอกนะคะว่า… เหตุผลที่คุณจีออตโต้เงียบหายไปเพราะคิดว่าฮารุโกรธคุณจีออตโต้มาถึงขั้นไม่ยอมออกจากห้องหลายวันหลายคืน” ฮารุแกล้งถามออกไปในแนวเข้าข้างตัวเองสุดๆ แถมยังยิ้มแหะๆ ใส่อีกฝ่ายราวกับว่านี่คือเรื่องล้อเล่น แต่ทว่าอกฝ่ายนั้นกับพยักหน้าให้เสียยังงั้น
เอาจริงดิคะคุณจีออตโต้ O[]O!
“ไม่ตลกนะคะคุณจีออตโต้เหตุผลที่ฮารุไม่ยอมออกมาฮารุคิดว่าฮารุเป็นตัวปัญหาของคนอื่นมากกว่า…” ฮารุเอ่ยออกมาพร้อมใช้มือตัวเองเกาหัวเล็กน้อย “ฮารุเลยคิดว่าจะรอให้คุณจีออตโต้บอกที่อยู่ของวองโกเล่ สเปียร์มาค่ยออกไปหาและจะกับอนาคตเลย…”
“กลับอนาคตเหรอ…” อีกฝ่ายทวนคำที่ฮารุได้เอ่ยกล่าวไป และจู่ๆ สีหน้านั่นก็หมองลงอีกครั้ง คุณจีออตโต้ในตอนนี้ไม่สมกับเป็นคุณจีออตโต้เลยค่ะ
จะทำยังไงดี…
บีบ…
“โอ้ย! เจ็บนะเนี่ย…ทำอะไรเนียฮารุ” คุณจีออตโต้ร้องโอยพร้อมกับดึงมือของตัวเองกลับไปลูบๆ เบาๆ
“ฮะ… ฮารุขอโทษค่ะ TAT ฮารุไม่รู้ว่าฮารุจะทำยังไงดีให้คุณหายงอน ฮารุเลยเผลอบีบแผลที่คุณได้มา ฮารุต้องขอโทษนะคะคุณจีออตโต้” รีบหวีดร้องแก้ตัวทันทีเลยค่ะ ตายแล้วฮารุจะทำให้เขางอนหนักกว่าเดิมหรือป่าวคะเนีย
“งอน?” คุณจีออตโต้ละความสนใจจากแผลของตัวเองและเงยหน้าขึ้นมองฮารุแบบงงๆ “ใครงอนอะไร?”
“ก็คุณจีออตโต้ไงคะ” ฮารุก็เองก็ตอบคำถามนั้น และรู้สึกว่ารางสังหรณ์ของตัวเองมันเริ่มมีกลิ่นตุๆ
“ฉันเนียนะงอนเธอ? ฮารุเธอไปรู้มาจากไหนเนีย… ฉันต่างหากที่คิดว่าเธอน่ะโกรธฉันจนไม่ยอมออกมานอกห้อง ฉันเลยไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี จะเข้าไปคุยก็ไม่กล้า จะเข้าไปบอกก็กลัว ฉันก็เลยคิดว่ารอให้เธอออกมาเองก็เท่านั้น…” คุณจีออตโต้ยิ้มน้อยๆ พร้อมมองกุหลาบสีแดงในมือ
“ฮาฮิ! ก็คุณจีน่ะ—” ไม่ทันที่ฮารุจะพูดจบฮารุก็ฉุกคิดประโยคหนึ่งขึ้นมาได้
ฉันก็เลยคิดว่ารอให้เธอออกมาก็เท่านั้นเอง
อย่าบอกนะว่า -_- นี่เป็นแผนของคุณจี และทันทีที่ฮารุหันควับกลับไปยังจุดที่เคยมากก็ไม่พบคุณจีและพวกพ้องแล้วค่ะ
กรี๊ด!!! นี่จงใจแกล้งกันจริงๆ ด้วย
“จีทำไมเหรอ?” และคุณจีออตโต้ก็ถามขึ้นอย่างเร็วไว ฮารุได้แต่ยิ้มแห้งๆ ใส่พร้อมจิตใจครุกขุ่นไปด้วยความมัวหมอง
รอก่อนเถอะค่ะคุณจี! ฮารุจะเอาคืนคุณแน่บังอาจมาโกหกกันแบบนี้
ฟึบ…
อ๊ะ! จู่ๆ คุณจีออตโต้ก็วางมือของตัวเองลงเบาที่หัวของฮารุก่อนที่จะลูบไปมาราวกับว่าเอ็นดู รอยยิ้มแบบฉบับเดิมกลับมาพร้อมสีหน้าที่ดูมีชีวิตชีวามากขึ้น
“ทะ… ทำอะไรคะเนีย” ฮารุถ้วงออกมาเบาๆ ก่อนที่จะพยายามยกมือนั่นออก แต่ก็ต้องชะงักเพราะคำพูดของคุณจีออตโต้และการกระทำนั้น
“ทำหน้าตาแบบนั้นแสดงว่ากลับมาเป็นฮารุคนเดิมแล้วสินะ โล่งอกไปที...” คุณจีออตโต้ตอยคำถามนั้นและจากนั้นก็...
ฟึบ
จู่ๆ ดอกกุหลาบหนึ่งดอกก็ปรากฏขึ้นโชวหราตรงหน้าฮารุ คุณจีออตโต้ยิ้มเบาบางก่อนจะส่งมันมาให้
“รับไปสิฉันกะจะให้เธออยู่แล้วนะ” ใบหน้านั่นในเวลานี้ช่างดูหล่อละมุนเหลือเกินค่ะ -////- ไม่ได้เห็นหน้าค่าตาของคุณจีออตโต้มาหลายวันแล้ว พอได้โอกาสมาเจอก็ประม่านิดหน่อย
หมับ….
“ขอบคุณนะคะ” ฮารุเอื้อมมือไปหยิบพร้อมด้วยสีหน้าแดงระเรื่อ คุณจีออตโต้ยิ้มให้จากนั้นจึงเบนหน้าออกไปมองสวนกุหลาบที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก
“สวยมากเลยนะกุหลาบพวกนี้น่ะ…” พร้อมกับกล่าวเป็นเชิงตัดพ้อบางอย่าง “แต่ภายในความสวยงามนั้นมันก็ได้ซ่อนอันตรายด้วยหนามของมันเอง และฉันก็โดนตำไปซะได้”
“มันก็อยู่ที่คนถือด้วยไม่ใช่เหรอคะ ถ้าคนถือหรือจับต้องมันดีๆ ก็ไม่ได้บาดแผลหรอกค่ะ ที่กุหลายมีหนามน่ะมันก็อาจจะเพื่อปกป้องตัวเองก็ได้”
“ฮ่ะๆ นั้นสินะ ถ้าครอบครองไม่ดีมันก็อาจจะทิ่มแทงหัวใจเราด้วยหนามนั่น” พูดอะไรออกมาเนี่ยคะ แทงหัวใจเอ๋… กุหลาบมันเข้าไปในตัวด้วยเหรอคะเนีย -_-? จากนั้นคุณจีออตโต้ก็เบนสายตากลับมาที่ฮารุ “เหมือนกับกุหลาบดอกนี้ที่อยู่ตรงหน้า มันสวยงาม จับต้องได้ แต่ว่าก็อันตรายในเวลาเดียวกัน”
สาบานนะคะว่าคุณจีออตโต้พูดถึงกุหลาบ แต่ทำไมสายตาที่ดูมีเสน่ห์มองตรงมาทางฮารุล่ะคะ
ใจไม่ดีแล้วนะคะเนีย >////<
“เธอยังจำคำถามที่เธอถามฉันได้ไหมเรื่องผู้หญิงที่ร้านกาแฟในเมือง” เขาถามฮารุ
“เอ๋… ก็ต้องจำได้สิคะ ฮารุเป็นคนถามนี่น่าแต่มันก็หลายวันมาแล้ว” ฮารุก็ตอบกลับไปในทันที คุณจีออตโต้หัวเราะเล็กน้อยก่อนที่จะพูดออกมา
“ฮ่าๆ ตามจริงแล้วฉันมีก็ผู้หญิงอยู่คนหนึ่งนะที่ฉันแอบรักน่ะ…” คุณจีออตโต้พูดออกมาพร้อมกับยิ้มแย้มเล็กน้อยราวกับว่าเขอะเขิน
ฮาฮิ! ไม่อยากจะเชื่อค่ะว่าคุณจีออตโต้จะมีผู้หญิงที่แอบรักแล้ว!
“ว้าว! จริงเหรอคะเนี่ย! คนๆ นั้นใครคะ! บอกฮารุได้หรือป่าว!? เขาสวยไหมคะ เขาฉลาดไหม เขาเป็นคนยังไงคะ!?” ฮารุถามออกไปชุดใหญ่และดูท่าจะตื่นเต้นเสียมากกว่าเจ้าตัวอีก คุณจีออตโต้ดูอึ้งไปเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มบางๆ
“อยากรู้จริงๆ เหรอ” คุณจีออตโต้ถามกลับมา
“มันก็ต้องแน่อยู่แล้วสิคะ ฮารุอยากรู้แล้วค่ะรีบบอกมาเลยนะคะคุณจีออตโต้” ฮารุเขยิบเข้าไปใกล้คุณจีออตโต้อีกก้าวหนึ่ง พร้อมกับเขย่งเท้าให้ตัวเองสูงขึ้นอีกนิดหน่อย ฮารุแหงนหน้ามองคุณจีออตโต้เหมือนเป็นเชิงอยากรู้อยากเห็น
“ฮ่าๆ อยากรู้แบบนี้จะบอกให้ก็ได้ครับ เธอคนนั้นน่ะ…” คุณจีออตโต้เองก็บอกกล่าวพร้อมขยับใบหน้าของตัวเองเข้าใกล้ฮารุ ทำให้ใบหน้าของเรานั้นอยู่ห่างกันไม่ไกลนัก
ดะ… เดี๋ยวสิคะ ไม่จำเป็นต้องเอาหน้าเข้ามาใกล้ก็ได้มั้งคะ >////<
“เธอคนนั้นนั่นอายุห่างจากผมมากๆ เลยล่ะ แถมยังเป็นผู้หญิงที่ซุ่มซ่าม แต่ก็ยังมีความกล้าหาญ มีความฉลาดและไหวพริบอยู่พอตัว”
“คนแบบนั้นมีในโลกด้วยเหรอคะเนี่ย น่าเหลือเชื่อเลยค่ะ! คุณจีออตโต้เลือกคนได้ไม่ผิดจริงๆ ด้วย” สมแล้วค่ะที่คุณจีออตโต้เลือกเธอคนนี้ ดูสง่าและสมกับเป็นนายหญิงเคียงคู่คุณจีออตโต้จริงๆ เลยค่ะ อืม.. แต่นิสัยซุ่มซ่ามเนียตัดไปได้ไหมคะ แต่เอ.. ทำไมจู่ๆ ฮารุเหมือนเห็นคุณจีออตโต้สะอึกเล็กน้อยทันทีที่ฮารุพูดจบ
“แล้วเธอคนนั้นรู้ตัวหรือป่าวคะว่าคุณจีออตโต้รักเธอ?” ไม่รอให้ขาดช่วงฮารุก็ถามต่อทันที แต่ตอนนี้สีหน้าของคุณจีออตโต้ดูอึ้งๆ ไปนิดๆ และจึงกลับมาสภาพเดิมเพื่อตอบคำถาม
“ฮ่าๆ ฉันว่าเธอคนนั้นไม่รู้หรอกว่าฉันคิดยังไงกับเธอ” เขาตอบพร้อมหัวเราะรวน
แหมะ…
“เพราะเธอนั้นซื่อบื้อสุดๆ ไปเลย” พร้อมกับวางมือนั่นแปะลงหัวฮารุอีกรอบก่อนจะบรรจงหยีหัวเล่นเหมือนอย่างเตย “เนาะ… ฮารุ” พร้อมกันนั้นยังกัดฟันพูดแสร้งยิ้มอีก
“อ่า! เล่นหัวกันอีกแล้วนะคะ!” ฮารุร้องท้วงพร้อมกับพยายามปัดมือคุณจีออตโต้ออก “อย่ามาเปลี่ยนเรื่องนะคะ! บอกมาเลยค่ะว่าเธอคนนั้นชื่ออะไรมากจากไหน”
“ถ้าฉันบอกไปเธอจะทำอะไรได้ล่ะหื้ม?” มือของคุณจีออตโต้ก็ยังคงวางแหมะไว้บนหัวฮารุอยู่แบบนั้น
“โถ่! คุณจีออตโต้ล่ะก็ ถ้าบอกฮารุมานะคะป่านนี้คุณจีออตโต้อาจจะมีโอกาสได้สวีตหวานกันแล้วนะคะ เพราะฮารุจะพยายามพูดหว่านล้อมช่วยคุณจีออตโต้เพื่อให้ได้เธอคนนั้นมา อย่างเต็มที่เลยค่ะ”
“ขนาดนั้นเลยเหรอ” คุณจีออตโต้ว่ากล่าวมาพร้อมทำหน้าไม่น่าเชื่อ
“อย่ามาดูถูกฮารุนะคะ” ฮารุบอกด้วยน้ำเสียงที่ดูมั่นอกมั่นใจ “เห็นแบบนี้ฮารุน่ะเก่งเรื่องพวกนี้มากเลยนะคะ งานแม่สื่อหัวใจเป็นคิวปิดปักศรคนอื่นน่ะ” พร้อมกันนั้นยังคงทำท่ายิงธนูออกไป คุณจีออตโต้ได้แต่มองภาพนี้ด้วยรอยยิ้ม
“ฮ่าๆ ฉันเกรงว่าบอกไปแล้วมันจะไปเป็นอย่างงั้นน่ะสิ” และยังคงลีลาเหมือนเดิมเลยค่ะ ยังคงปากแข็งไม่ยอมบอก
“บอกมาเลยค่ะฮารุพร้อมฟังตั้งแต่เกิดแล้ว~” ฮารุร้องบอกอีกครั้ง
“อยากให้ฉันบอกจริงๆ น่ะเหรอ?” คุณจีออตโต้ส่งยิ้มกลับมาและไถ่ถามอีกหน
“จริงสิคะ!” บอกมาเร็วๆ เถอะค่ะ! อยากรู้จะแย่อยู่แล้ว
“ฉันจะบอกให้เธอฟังก็ได้คนที่ฉันรักน่ะ…”
หมับ!
ฮารุใช้สองมือของตัวเองคว้าหมับเข้าที่ต้นแขนทั้งสองข้างของคุณจีออตโต้ พร้อมกันนั้นเงี่ยหูตั้งใจฟังอย่างถึงที่สุด ณ จุดๆ นี้ฮารุพยายามโฟกัสสิ่งที่คุณจีออตโต้ว่ากล่าวมาเท่านั้นสิ่งอื่นรอบข้างพยายามไม่เก็บเข้ามาในหัว
“เธอคนนั้นน่ะเป็นคนจากแดนไกล… และเธอคนนั้นใครหลายคนต่างรู้จักเธอดี…” คุณจีออตโต้ว่ากล่าวพร้อมกับเสมองมาที่ใบหน้าของฮารุ เราทั้งสองต่างตั้งใจมองกันและกัน
และถ้าคุณจีออตโต้ยอมบอกชื่อมาจริงๆ ล่ะ... แล้วถ้าอารุรับไม่ได้ขึ้นมาล่ะ
เอ๋! ทำไมถึงรับไม่ได้ล่ะตัวเรา... เราก็มีคุณสึนะอยู่แล้วนะ #ถึงจะรับข้างเดียวก็เถอะค่ะ
แต่ว่า… แบบนี้มันรู้สึกเจ็บจังเลยคะ…
เจ็บจัง… เลย
“เธอคนนั้นน่ะคือ…”
กึก…
เจ็บจังค่ะ…
อันนี้เจ็บกายค่ะไม่ใช่เจ็บใจ! จู่ๆ บริเวณแผลหลังจุดที่เคยถูกแทงไว้เมื่อห้าวันก่อนมันก็ปะทุความเจ็บออกมาเสียอย่างงั้น ฮารุกำต้นแขนของคุณจีออตโต้แน่นด้วยความเจ็บปวด
“คะ… คุณจีออตโต้คะ…” ฮารุเรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงสั่น คุณจีออตโต้ที่สัมผัสได้ถึงการเปลี่ยนแปลงไปของใบหน้าฮารุ ดูตื่นตระหนกขึ้นมาเล็กน้อย แต่จู่ๆ ขาของฮารุก็ไม่สามารถยันพื้นไว้ได้จึงต้องทิ้งตัวลง แต่คุณจีออตโต้ก็รับไว้ได้ทัน
ทำให้เรื่องราวความรักของคุณจีออตโต้จ้องถูกขัดจังหวะลง ณ เวลานี้
“ฮารุ! ฮารุเป็นอะไรไปน่ะ!” เสียงที่ประกาศกล่าวของคุณจีออตโต้มันสามารถดังพอให้คนบริเวณนั้นได้ยิน จู่ๆ คุณจีและอีกสองคนที่ฮารุเจอตอนแรกก็โผล่เข้ามาด้วยสีหน้าร้อนรน
อะไรกันคะ… นี่แอบสังเกตการณ์กันตลอดเลยหรือไง…
“เกิดอะไรขึ้นพรีโม่!” เสียงคุณจีถามมาด้วยความร้อนรน มือขวาของฮารุเอามันแนบเข้ากับท้องฝั่งขวาของตัวเอง แต่จู่ๆ ฮารุก็สัมผัสได้ถึงของเหลวบางอย่างที่มันดูหนืดและคาว
เลือด…
“อะ… อะไรกัน…” ฮารุยกมือขึ้นมาก่อนจะต้องตกใจเมื่อพบว่ามือที่ขาวสะอาดตอนนี้กลับแปรเปลี่ยนไปด้วยสีของเลือดที่ติดออกมา ฮารุรีบก้มหน้าลงมองทันทีก็พบกับเสื้อเชิ้ตสีขาวพิสุทธิ์ที่ฮารุใส่มาเมื่อกี้ บริเวณท้องเริ่มถูกย้อมไปด้วยสีแดง
“เลือดเหรอขอรับเกิดอะไรขึ้น!” เสียงของคุณอุเก็ทสึเอ่ยทักขึ้นมา
“อ๊ะ! และทำไมถึงรู้สึกเจ็บขึ้นมาล่ะคะเนีย!” จู่ๆ บาดแผลนั้นก็เต้นตุบๆ แถมฮารุยังรู้สึกว่าเหมือนของมีคมได้ถูกแทงเข้ามาซ้ำอีกรอบและกรีดแทงเข้ามาเสียลึก
ฟึบ!
“อเลาดิ! ตามหมอให้ทีฉันจะพาฮารุกลับห้อง!” เสียงสั่งของคุณจีออตโต้ดังลั่น คุณอเลาดิถึงจะทำหน้าไม่สบอารมณ์แต่ก็ยอมไปแต่โดยดี ตอนนี้ฮารุถูกคุณจีออตโต้ช้อนตัวขึ้นมาท่ามกลางความตกตะลึงที่ผู้คนได้พบเห็น เลือดของฮารุไหลลงมาเป็นทางยาว และสุดท้ายฮารุก็ถูกนำมายังห้องที่เคยใช้เป็นที่อยู่มื่อห้าวันห้าคืนที่ผ่านมา
ฟึบ...
ฮารุถูกวางลงบนเตียงโดยมีคุณจีออตโต้ยืนไม่ห่าง จากนั้นก็ปรากฏคุณจีและคุณอุเก็ทสึตามมาเช่นกัน
ฮึก!
“มะ… มันเกิดอะไรขึ้นคะ…” ฮารุพยายามข่มเสียงร้องออกมา มือขวาของฮารุก็กำแน่นไปที่ท้องของตัวเองที่เจ็บมากถึงมากที่สุด และดูเหมือนว่าเลือดมันจะไหลออกมาไม่หยุดซะด้วย
ฮารุจะตายไหมคะเนียยยย TOT!
“เกิดอะไรขึ้นคะทำไมจู่ๆ รีบร้อนกันมาที่นี่! อ๊ะ! คุณหนูฮารุนั่นมันเลือดนี่คะ!” คุณเรย์หัวหน้าคนใช้วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาดูอาการของฮารุด้วยสีหน้าเป็นกังวล “ใครทำอะไรคุณหนูคะเนีย…”
“ฮะ… ฮารุเองก็ไม่ทราบค่ะ จู่ๆ มันก็ ฮึก!” เอาอีกแล้วค่ะ เหมือนฮารุโดนมนต์ดำสวดใส่เลย ความเจ็บนี้มันแบบนี้มัน! ฮารุถึงกับต้องลงไปนอนดิ้นขดตัวอยู่กับเตียงของตัวเองท่ามกลางสายตาของคุณจีออตโต้และคนอื่นๆ
“เรย์…” เสียงเรียบของคุณจีออตโต้เอ่ยกล่าวเรียกคุณเรย์
“คะ… คะ?” คุณเรย์ตอบกลับเสียงสั่น
“เลิกเสื้อฮารุขึ้นมา” คุณจีออตโต้ว่ากล่าวด้วยสีหน้าที่ดูจริงจัง
“อ๊ะ! ตะ… แต่ว่าแบบนั้นมัน…” คุณเรย์ดูท่าทางจะตื่นๆ เล็กน้อย นั่นสิคะฮารุเองก็เหมือนกันจู่ๆ มาสั่งให้เลิกเสื้อขึ้นแถมต่อหน้าคนทั้งหมดเนียนะคะ!
“ฉันสั่งไม่ได้ยินหรือไง” คุณจีออตโต้คำรามออกมาเชิงดุๆ เล็กน้อย นั่นทำให้คุณเรย์ต้องรีบพยุงตัวฮารุและทำตามคำสั่งทันที
นั่นสิคะเวลาแบบนี้คงไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดอะไรมากซักหน่อย T..T
ฟึบ…
และทันทีที่เสื้อของฮารุถูกเลิกขึ้น ไม่ใช่แค่ฮารุเท่านั้นนะคะที่ตกใจ แต่กลับเป็นทุกคนเลยค่ะที่ตกใจกับภาพตรงหน้า ไม่ใช่ตกใจพุงของฮารุนะคะฮารุไม่ได้อ้วน -..- แต่ทุกคนจับจ้องไปที่บาดแผลสดที่เป็นลอยแทงเข้ามาอย่างลึก
ไปมีตอนไหนเนีย!?
“นั่นมัน...” เสียงเรียบๆ ของคุณจีออตโต้ที่ทำหน้าตาตื่นกว่าผู้ใดกล่าวออกมา แต่ไม่ทันพูดอะไรมาก ก็มีผู้มาใหม่เพิ่มอีกสาม คนหนึ่งเป็นหมอที่ถูกคุณอเลาดิตามมาและคุณอเลาดิที่ไปตามหมอ แต่อีกคนที่อยู่ตรงขอบประตูนั่นคือคนที่ฮารุไม่เข้าใจมากที่สุด
เดม่อน สเปด! เขามาทำไมที่นี่
“โห้… เหมือนได้กลิ่นตุๆ เลยมาที่นี่และมันก็เกิดเรื่องจริงๆ ด้วย…” คุณเดม่อนว่ากล่าวออกมาพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์ราวกับรู้อะไรบางอย่าง
“มะ.. หมายความว่ายังไงคะ!” ฮารุตอบกลับคนตรงหน้าด้วยท่าทีที่เจ็บปวด คุณหมอรีบตรงปรีเข้ามาดูอาการของฮารุทันที สีหน้าของคุณหมอที่ถูกตามมาก็มีท่าทีตื่นๆ เช่นกัน
“มีหมอมาก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอกนะ” คุณเดม่อนว่ากล่าว ฮาฮิ! สาบานนะคะว่านั่นปากน่ะ!?
“หมายความว่ายังไงคะท่านเดม่อน… ที่ว่าคุณหมอมาก็ช่วยไม่ได้น่ะค่ะ..” คุณเรย์ถามออกไปและนั่นก็คือสิ่งที่ฮารุฉุกคิดเล็กน้อย
“คุณหนู…” คุณเดม่อนเอ่ยปากถามฮารุ “คุณหนูเองก็จำได้ไม่ใช่เหรอจุดที่ตัวเองโดนแทงน่ะ”
“ก็ต้องจำได้สิคะ! ฮารุก็คือฮารุรู้อยู่แล้วล่ะค่ะว่าโดนตรงไหน!” ถามอะไรบ้าๆ คะเนีย ใครบ้าที่จะไม่รู้ว่าตัวเองมีรอยแผลตรงไหน
“นั่นสินะ…” คิดจะพูดอะไรกันแน่เนี่ยคุณเดม่อน! “เจองานยากแล้วนะครับท่านพรีโม่…”
ฮารุแอบเหลือบตามองคุณจีออตโต้ที่เงียบหายไปครู่หนึ่งก่อนจะพบว่าตอนนี้นั้นสีหน้าของคุณจีออตโต้เริ่มเคร่งเครียดขึ้นมามาก
“โดนเข้าจนได้…” คุณจีออตโต้เอ่ย “มีดปีศาจของกริมม์” ฮาฮิ! อะไรศาจๆ นะคะ
“มะ… มีดปีศาจเหรอคะ?” ฮารุถามเสียงค่อย พร้อมยังกุมแผลที่เลือดเริ่มไหลปะทุออกมา เลือดไหลเยอะแบบนี้ฮารุเลือดจะหมดตัวตายไม่คะเนีย ใจคอเริ่มไม่ดีละ ง่ะ มาอยู่นี่ยังไม่ทันถึงเดือนก็จะตายอยู่ร่อมล่อ
น่าสงสารตัวเองจังค่ะ TAT
“ไม่คิดว่าจะมีจริงนะครับ... แต่นี่มันใช่แน่นอน” คุณจีเอ่ยเกทับ อะไรกันคะคุณจีเองก็รู้จักมีดศาจๆ อะไรนั้นด้วยเหรอเนีย
“แล้วแบบนี้จะทำยังไงดีล่ะขอรับ” น้ำเสียงที่ดูเป็นห่วงของคุณอุเก็ทสึว่ากล่าว
“มีทางเดียวที่จะทำได้จะต้องทำลายมีดนั่นเพื่อทำลายคำสาปที่ใบมีด” คุณจีออตโต้ว่ากล่าวเสียงเรียบ
“อะ… เอ๋! แล้วแบบนี้ฮารุจะตายก่อนไหมคะเนีย TAT เลือดเองก็ไหลไม่หยุดแบบนี้ฮารุมีหวังเดธแน่ๆ เลยค่ะ” ง่าาาา ไม่น้าาาาา~ ทำไมเรื่องทุกเรื่องต้องมาลงที่ฮารุตลอดเลยยย
เพราะฮารุเป็นนางเอกหรือไงคะทำไมต้องทำร้ายกันเยี่ยงนี้~
“คุณหนูไม่ตายหรอกครับ…” คุณเดม่อนเอ่ยกล่าวพร้อมทำสีหน้าที่ดูเจ้าเล่ห์ตามฉบับของเขา “และเลือดนั่นก็ไม่ใช่เลือดของคุณหนูซะด้วย…”
“ไม่ใช่เลือดของฮารุแต่ออกมาจากตัวเนียนะคะ?” บ้าไปแล้วน่า! จะเชื่อได้เหรอ
“คุณสมบัติของมีดปีศาจคือการไล่ล่าสังหาร…” คุณจีออตโต้ว่าเสียงเรียบ “คนใดที่ถูกมันแทงตคำตอบเดียวคือความตาย…”
“แต่การที่คุณหนูรอดมาได้เนีย… น่าเหลือเชื่อเลยนะครับ” คุณเดม่อนเอ่ยเกทับคุณจีออตโต้
“แต่ดูท่าดวงของฮารุจะซวยซะจริงๆ” จู่ๆ คุณจีออตโต้ก็วกกลับมาเรื่องดวงของฮารุ “แบบนี้น่ะทรมาณกว่าตายอีกนะ” สีหน้าที่ดูเป็นกังวลใจหนักมากของคุณจีออตโต้ก็ทำให้ฮารุเชื่อแล้วค่ะว่ามันร้ายแรงกว่า T^T
“ใครที่รอดจากการเสียบแทงของมันจะได้รับความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสของคำสาปกริมม์ที่ถูกวางไว้ กล่าวกันว่าใครที่สามารถรอดมาได้ก็เท่ากับว่ารอดงื้มมือของกริมม์มา…” คุณจีออตโต้เล่ากล่าวเรื่องราวนิทานเด็กๆ เหมือนจะเล่าให้ฟังก่อนที่ฮารุจะตาย งื่ออออ ToT
“กริมม์ที่ว่านี่ได้ชื่อยมทูตแห่งความตาย คนได้ที่ถูกหมายหัวไว้แล้วว่าถึงเวลาที่จะต้องตายกริมม์ก็จะมาเอาวิญญาณไปทันที ซึ่งก็เปรียบมันมีดเล่มนี้ที่คุณหนูรอดมาได้… แต่ถ้ารอดคุณหนูจะต้องแลกเปลี่ยนบางสิ่งแทนวิญญาณของตัวเอง…” คุณเดม่อนเอ่ยออกมาพร้อมทำทางท่าทีเล่นทีจริง
“ละ… แลกเปลี่ยนอะไรงั้นเหรอคะ” ฮารุถามกลับ
“กฏในการแลกเปลี่ยนคือจะต้องยอมรับความเจ็บปวดของคนที่ถูกมีดนี้แทงแทน เหมือนกับตัวตายตัวแทน” คุณจีเสริมออกมา “ซึ่งนั่นก็ว่าคนที่เลือกให้เป็นตัวตายตัวแทนคือเธอ” พร้อมกับชี้นิ้วมาที่ฮารุ
“คนที่เป็นตัวตายตัวแทนจะได้รับความเจ็บปวดของคนอื่น การที่หนูน้อยมีอาการแบบนี้นั่นก็แสดงว่ามีดเล่มนี้กำลังไล่ล่าสังหารกระหายเลือดของคนอื่นอยู่ เลือดทั้งหมดนั่นคือเลือดของมีดกริมม์ที่ได้ดื่มมา แต่ความเจ็บปวดที่ซึมซับมานั้นหนูน้อยเธอรับมันมาเต็มๆ” คุณอุเก็ทสึว่ากล่าว
“และคุณหนูก็จะตายลงอย่างช้าๆ ด้วยความทรมาณและความเจ็บปวดของคนอื่น…” คุณเดม่อนส่งร้อยยิ้มร้ายมาให้ฮารุเล็กน้อย “อย่างที่ท่านพรีโม่บอกทรมาณกว่าความตายอีก”
ตึกๆ
คุณเดม่อนเดินเข้ามาใกล้เตียงที่ฮารุกำลังนั่งเจ็บปวด หน้าของเขาเริ่มขยับเข้าใกล้ใบหน้าของฮารุ แถมยังบอกกล่าวประโยคออกมา
“ทนรับความเจ็บปวดของคนอื่น แต่ผลสุดท้ายตัวเองก็ต้องตายน่าเศร้าไม่ใช่เหรอครับ…”
“ฮึก…”
“แบบนี้ตายไปเลยน่าจะดีกว่า…”
กึด…
ฮารุกัดฟันแน่นกับประโยคของคุณเดม่อน แต่ไม่ทันที่คุณเดม่อนจะได้พูดอะไรต่อคุณจีออตโต้ก็เอ่ยเสียงเรียบ
“ใกล้ไปแล้วเดม่อน…” คุณจีออตโต้เอ่ย
“ครับๆ ขอโทษครับท่านพรีโม่” สองมือของคุณเดม่อนยกขึ้นเชิงยอมแพ้ก่อนจะถอยหลังไปสองก้าว
“คุณหนูฮารุกำลังจะตายงั้นเหรอคะ…” เสียงที่ดูร้อนรนของคุณเรย์ดังขึ้นหลังจากที่ฟังเรื่องราวจบ
กรี๊ด! คุณเรย์คะอย่าพึ่งมาแช่งกันตอนนี้สิ TAT
“ตอนนี้ไม่หรอก…” คำพูดที่คุณเดม่อนกล่าวออกมาทำให้ใจชื้นเล็กน้อย “อีกอีกไม่นานก็ไม่แน่ ฮ่ะๆ” คำพูดอัปมงคลที่สุดเลยยย แถมยังมีหน้ามาหัวเราะอีก
คนนี้จงใจจะให้ฮารุตายให้ได้เลยสินะคะ! โหดร้ายที่สุดเลย!
“มะ… มันไม่ใช่เรื่องตลกนะคะคุณเดม่อน! ฮารุจะตายแล้วนะคะยังมาตลกอยู่อีก” ไม่ด่าเกทับก็บุญหัวแล้วค่ะ หน้าหมั่นไส้สุดๆ เลยคนๆ นี้ชิ! ตั้งแต่เมื่อตอนเล่าเรื่องแล้ว มาบอกให้ตายไปเลยดีกว่านี่คืออะไรคะ!?
“ฮ่าๆ ยังไงคุณหนูก็ไม่มีทางตายหรอกน่า จริงไหมครับท่านพรีโม่…” และทันทีที่เขาบอกแบบนั้นทำให้ฮารุต้องเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย ซึ่งฮารุก็พึ่งจะรู้ตัวว่าถูกเขามองมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว
“คงต้องกำจัดคนถือมีดนั่นให้เร็วที่สุด…” เสียงเรียบนิ่งว่ากล่าว สองมือนั้นกำเข้าหากันแน่น
นี่ฮารุเป็นตัวถ่วงอีกแล้วใช่ไหมคะเนีย…
“ทุกคนไปที่ห้องทำงานของฉัน เราจะมีการเปลี่ยนแผนกันนิดหน่อย…” คุณจีออตโต้สั่ง
“เปลี่ยนแผนนี่คือ…” คุณจีถาม
“อเลาดินายช่วยไปตามพวกนั้นมาหน่อยได้ไหม…” คุณจีออตโต้ไม่ตอบคำถามคุณจีแต่เลือกที่จะหันไปสั่งคุณอเลาดิ
“หึ… ถ้านั่นคุณสั่งผมก็ทำให้ได้” เหมือนจะไม่พอใจแต่คุณอเลาดิก็ไปแต่โดยดี พวกนั้นนี่พวกไหนคะ?
“คุณจีออตโต้แล้วเรื่องของโซเนียล่ะคะ…” ฮารุเอ่ยถาม อีกฝ่ายมองฮารุด้วยสายตาที่อ่อนโยนก่อนจะวางมือนั่นลงมาที่หัวฮารุอีกครั้ง วางมันอยู่นั่นแหละค่ะ =_=
“เป็นห่วงตัวเองก่อนไหม?”
“ก็แหม่! คุณโซเนียน่าจะตกอยู่ในอันตรายมากกว่าเห็นๆ อีกอย่างคุณรับปากสองคนนั้นไว้แล้วนะคะ!? อย่ามาเบี้ยวนะ”
“ก็สัญญาไว้แล้วถึงได้เปลี่ยนแผน…” คุณจีออตโต้ว่ากล่าวเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆ ลดใบหน้าของตัวเองมาในระยะใกล้เคียงกับฮารุ
“แต่ชีวิตเธอเองก็สำคัญเหมือนกันนะ…”
แตะ…
และแล้วคุณจีออตโต้ก็เอาหน้าผากของตัวเองมาแตะกับหน้าผากของฮารุ และประโยคที่ดูราวกับอ่อนโยนถัดมามันเกือบจะทำให้ฮารุร้องไห้ น้ำตาแตกได้เลยเพราะซึ้งในพระคุณ TAT
“ช่วยทนอีกหน่อยนะ… ฉันจะต้องช่วยเธอแน่...” คุณจีออตโต้พูดออกมา และริมฝีปากของเขาก็จรดเข้ากับหน้าผากมลของฮารุ “ฉันไม่ยอมให้เธอตาย”
และจากนั้นเขาก็ผละออกจากฮารุ ที่กำลังเขินหน้าไหม้ไปกับการกระทำชั่วครู่ คุณจีออตโต้รวมถึงทุกคนกำลังจะเดินออกจากห้องไปเหลือเพียงแต่ฮารุกับคุณเรย์ที่ต้องทำการเปลี่ยนผ้าพันแผลให้ เพราะการประทุของเลือดมันได้หยุดลงแล้ว
แต่ก่อนที่ คุณจีออตโต้จะไปนั้น เขาก็ไม่ลืมส่งยิ้มหวานๆ มาให้
เมื่อกี้ฮารุถูกคุณจีออตโต้จูบหน้าผาก…
กรี๊ด!!! แบบนี้มันฉวยโอกาสอีกแล้วนะคะ คุณจีออตโต้!!!
“เอ๋... ดอกกุหลาบนี่น่าคุณหนูกำมันมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะคะมันสำคัญมากเลยเหรอ” ฮาฮิ! ฮารุถึงกับตกใจเล็กน้อยที่มือของตัวเองกำดอกกุหลาบสีแดงสดนี้เสียแน่น แต่หนามก็ไม่หยักจะตำมือ
ฟึบ...
ฮารุยกกุหลาบดอกนั้นขึ้นมาดูใกล้ๆ กุหลาบนี้มันเป็นกุหลาบที่คุณจีออตโต้ให้มา และนั่นทำให้ฮารุนึกคิดถึงเรื่องนึ่งขึ้นได้
เพราะแบบนี้ฮารุเลยไม่รู้เลยค่ะ ว่าใครคือคนที่คุณจีออตโต้แอบรัก
ว้า... แย่จังถ้ารู้ก็คงดีสิคะ
__________________________________________________________
TALK WITH WRITE
ตอนนี้ยาวพอสมควร #ความรู้สึกตอนแต่ง คงจะไม่เบื่อเนาะ555
วงวารรร ฮารุโดนอีกแล้ววว งื่อออ
ซุ่มซ่าม ดวงซวยไม่พอ ยังจะซื่อบื้อหลอกให้คุณผู้ชายสารภาพรักออกมา
#แต่นางไม่รู้ตัว5555
ในส่วนของตอนนี้นั้นจะให้สองคนนี้สวีตกันไปเลยก็กระไรอยู่
ใส่เรื่องราวลงไปเล็กน้อยดีกว่า555
เรื่องราวจะเป็นยังไงอย่าลืมติดตามนะคะ
ไม่ไล่หนักอ่านเงา แค่คุณกดเข้ามาอ่านก็ดีใจแล้วค่ะ ขอบคุณที่ติดตามอ่านกันนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น