ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : CHAPTER VIII : การลงทัณฑ์ของวองโกเล่พรีโม่และน้ำตาของฮารุ
[FIC REBORN] Excuse Me ขอประทานโทษครับ.. ยัยนั่นน่ะเด็กของผม
CHAPTER VIII : การลงทัณฑ์ของวองโกเล่พรีโม่และน้ำตาของฮารุ
__________________________________________________________
ความจริงแล้วฉันคือใคร ฉันเป็นอะไรทำไมต้องเจอเรื่องแบบนี้…
__________________________________________________________
เหมือนฝันเลยค่ะ…
สัมผัสเบาบางของฝ่ามืออุ่นนั้นกำลังลูบไล้หัวของฮารุอย่างทะนุถนอม ใครกันคะ… เจ้าของมือนั่น ใครกันคะ… เจ้าของความอบอุ่นที่มีให้ฮารุ ทันทีที่สัมผัสนั้นโดนกายฮารุจึงได้สติและรู้สึกตัว ม่านตาของฮารุเปิดออกเพื่อพบคนผู้มาใหม่ และทันทีที่ได้พบเจอฮารุก็อมยิ้มไม่ใช่น้อย
คุณจีออตโต้…
“ฉันทำให้เธอตื่นเหรอ…” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนมือหนาเข้าวางทาบทับที่ข้างแก้มของฮารุก่อนจะลูบไล้ไปมา ใบหน้าของคุณจีออตโต้ที่ฉาบเข้ากันแสงจันทร์ช่างดูดีมีเสน่ห์และเย้ายวน
“ไม่ใช่หรอกคะฮารุตื่นเอง…” ฮารุพยายามดันตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงใหญ่ ภาพในห้องนี้ไม่มีใครอื่นเลยนอกจากฮารุและคุณจีออตโต้ ทั้วทั้งห้องมืดมากมีเพียงแสงสว่างจากดวงจันทร์เข้าสาดส่องเท่านั้น
“ขอโทษนะ…” เขาเอ่ยออกมาราวกับว่าสำนึกผิด ใบหน้านั้นก้มฟุบลงต่ำ ดวงตาของเขาฉายแววเศร้าสร้อย “ขอโทษที่ฉันทิ้งเธอไว้คนเดียว…”
คุณจีออตโต้กำลังรู้สึกผิดเหรอคะ…
“ไม่ใช่ความผิดของคุณจีออตโต้หรอกนะคะ เพราะฮารุดวงซวยเองค่ะที่ดันไปเจอเรื่องไม่เป็นเรื่อง” ฮารุได้บอกปัดและพยายามฉีกยิ้มให้คุณจีออตโต้ อีกฝ่ายได้แต่งมองมันนิ่งและเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มน้อยๆ ซึ่งมันต่างจากตอนนั้น…
ทันทีที่ออกจากป่าสายตานั้นดูดุร้ายกระหายเลือด พร้อมฉีกร่างคนให้ตายเสียตรงนั้น
“นี่… คุณจีออตโต้คะฮารุมีเรื่องจะถามค่ะ”
“มีอะไรเหรอ…” เขาตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงนุ่มลึก แต่คำถามที่ฮารุกำลังจะเอ่ยออกมานั้นสามารถทำให้เขาชะงักไปชั่วครู
“ทำไมตอนนั้นคุณจีออตโต้น่ากลัวจังคะ”
“ตอนไหนเหรอ?” คุณจีออตโต้ตอบกลับมาด้วยสีหน้าอ่อนโยน
“ก็ตอนที่ฮารุออกมาจากป่าน่ะค่ะ คุณจีออตโต้น่ากลัวมากๆ เลยนะคะ” ถ้าเป็นไปได้ฮารุจะหลีกเลี่ยงทันที น่ากลัวววว T^T
“ฮ่าๆ นั่นมันก็เพราะใครล่ะที่ทำให้ฉันต้องเป็นแบบนี้” คุณจีออตโต้หัวเราะรวนเล็กน้อย
หมับ…
พร้อมกันนั้นยังเอามือมาวางบนหัวของฮารุและลูบไปมาราวกับว่าเอ็นดู คุณจีออตโต้ส่งรอยยิ้มให้เล็กน้อยและเอ่ยประโยคออกมา
“เป็นห่วงมากเลยนะคิดว่าจะเสียเธอไปซะอีก…” สะ… เสียฮารุไปเหรอคะ ห่วงฮารุด้วยเหรอคะเนียไม่อยากจะเชื่อเลย
“ทำไมต้องห่วงฮารุด้วยคะฮารุไม่ได้เป็นอะไรสำหรับคุณซะหน่อย”
“บ๋องจริงๆ เลย” และดูเหมือนว่าคุณจีออตโต้จะไม่ตอบคำถามนั้นค่ะ แถมยังหยีหัวฮารุเล่นอีก โถ่! พึ่งบาดเจ็บมานะคะทำไมถึงได้แกล้งกันอีกแล้ว
“มาหยีหัวทำไมคะเนียผมยุ่งหมดแล้วนะ” ฮารุร้องท้วงออกไปและพยายามใช้มือเล็กๆ แกะมือของคุณจีออตโต้เอา เหนียวอย่างกับปลาหมึกเลยค่ะ T^T ผมเลยยุ่งเหยิงหนักกว่าเดิมอีก คุณจีออตโต้ยิ้มแย้มราวกับมาความสุขที่ได้แกล้งฮารุแบบนี้ สงครามเด็กอนุบาลของเราจึงได้เริ่มต้นขึ้นค่ะ
“ฮาฮิ! คุณคุณออตโต้ฮารุจักจี้นะคะฮ่าๆ” ฮารุดิ้นพล่านเลยคะเพราะคุณจีออตโต้ละมือจากการหยีหัวของฮารุมาจักจี้เอวแทน
“ก็เธอเริ่มก่อนไม่ใช่หรือไงล่ะ เด็กดื้อก็ต้องโดน”
“ฮาฮิ! ฮารุดื้อซะที่ไหนล่ะคะ!? ฮารุออกจะน่ารักและว่านอนสอนง่าย” ชิ! ดูเหมือนว่าคุณจีออตโต้จะอยากทำสงครามกับฮารุมากเลยนะคะ ได้ค่ะฮารุจะจัดให้ ^O^
ฟึบ!
“นี่แน่! ล็อคตัวได้แล้วค่ะ คุณจีออตโต้ไปไหนไม่ได้แล้วฮ่าๆ” ฮารุหัวเราะร่าเลยค่ะ เพราะฮารุสามารถล็อตตัวคุณจีออตโต้ที่พยายามจะจักจี้ฮารุอยู่ตลอดเวลาได้แล้ว เย้ๆ แบบนี้ก็ชนะแล้วค่ะ
แต่จู่ๆ คุณจีออตโต้ก็เงียบไปเสียอย่างงั้น ทำให้ฮารุงุนงงเล็กน้อยก่อนที่จะพลักออกด้วยความตกใจเพราะตัวเองเผลอลืมตัวกดคุณจีออตโต้ลงบนเตียงเพื่อหยุดการกระทำ
กรี๊ด!!! ฮารุทำอะไรลงไปปปป~
“ฮาฮิ! ขอโทษค่ะคุณจีออตโต้ฮารุไม่ได้มีเจนตาอย่างว่าเลยนะคะ ฮะ… ฮารุแค่พยายามกดล็อคตัวคุณเพื่อให้คุณหยุดก็เท่านั้น มะ… ไม่ได้มีเจนตาอื่นเลยนะคะ!” อารุใช้มือเล็กๆ ปัดบอกอีกฝ่ายได้แต่นิ่งและไม่ได้พูดอะไร
โกรธแน่เลยค่ะสงสัย ฮารุโดนคุณจีออตโต้สับแน่ๆ เลยค่ะงานนี้ T^T
ฟึบ!
O_O!
โอ๊ะ! ไม่จริงน่า!
ตึง…
คุณจีออตโต้ตรงปรีเข้ามาและจับฮารุกดลงไปค่ะ!?
“คะ… คุณจีออตโต้…” ฮารุเอ่ยถามเสียงสั่นอย่างไม่แน่ใจ อีกฝ่ายได้แต่เงียบและทำใบหน้าเรียยเฉย ซึ่งนี่ทำให้ฮารถรู้สึกไม่คุ้นเคยเป็นที่สุด
สงสัยจะโกรธมากเลยแกล้งฮารุคืนแบบนี้
“เอ่อ… คุณจีออตโต้คะคือฮารุ…” อารุพยายามดันตัวของคุณจีออตโต้ออกไป แต่ดูแล้วจะไม่ขยับแม้แต่นิดเดียว ง่าาา อย่ามองฮารุแบบนั้นนะฮารุใจไม่ดี T///T
“แต่ฉันคิดนะ…” ฮาฮิ! จูๆ เขาพูดอะไรออกมาคะเนีย!? คิด คิดอะไรคะพูดมาให้จบน้าาาา~
“แหะๆ… เลิกแกล้งฮารุได้แล้วค่ะคุณจีออตโต้” ฮารุยิ้มแห้งๆ ให้กับคุณจีออตโต้และพพยายามดันตัวออกแต่ก็ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะพยายามทำตรงกันข้าม
“ฉันไม่ได้แกล้งแล้วนะ…” คุณจีออตโต้เอ่ยมาเสียงเรียบใบหน้าของเขาในตอนนี้ราวกับว่ากำลังจริงจังมากกว่าก่อนๆ ซึ่งนั้นสามารถทำให้ฮารุหน้าแดงเล็กน้อย
“เอ่อ… คือว่า” ฮารุเบนหน้าออกไปนิดหน่อยเลยคะ เพราะตอนนี้ระยะห่างของเรามันอยู่กันไม่ถึงเอื้อมแล้ว แล้วฮารุก็ชอบเป็นคนซุ่มซ่ามด้วย ถ้าเกิดอุบัติเหตุแบบเมื่อเช้าขึ้นมาจะทำยังไงคะ ใครจะรับผิดชิบบบ~
“ฮารุคิดว่าคุณจีออตโต้ปล่อยก่อนเถอะค่ะ ถ้าขืนอยู่ในสภาพนี้ฮารุอาจจะซุ่มซ่ามทำให้คุณจีออตโต้ขายหน้าอีก”
“อะไรล่ะที่เรียกว่าขายหน้า?”
“ก็เมื่อเช้าไงคะ!? ที่ฮารุสะดุดชายกระโปรงและล้มทับคุณจนปากเราก็—”
จุ๊บ♡~
O[]O!
“จุ๊บกันใช่ไหมล่ะ?” กรี๊ด!!! สีหน้ายิ้มเจ้าเล่ห์แบบนั้นมันอะไรคะ!? และไหนจะยังเอาปากมาแตะและค่อยตอบอีกล้าาาา ตอบอย่างเดียวก็ได้ค่ะการกระทำไม่ต้องงงง
“คะ… คุณจีออตโต้แกล้งฮารุอีกแล้วอ่ะ! ฮารุเขินนะคะรู้ไหมเนีย!?”
“ไม่ต้องบอกก็รู้ครับ” ฮาฮิ! สไตล์การตอยคำถามกวนๆ แบบนี้มันอะไรกันคะ!?
“แล้วจะทำให้ฮารุเขินทำไมล่ะคะเนีย!?” ฮารุโวยวายหน้าแดงเลยคะ ไม่ไหมแล้วนะคะ รู้สึกตัวเองจะเป็นลม
“ฮ่าๆ ผมขอโทษนะครับ” แถมยังหัวเราะร่าราวกับกับไม่รู้สึกผิดให้มันได้แบบนี้สิคะ
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูจากด้านนอกทำให้ฮารุและคุณจีออตโต้ต้องกลับไปในสภาพแบบเดิม คุณจีออตโต้ยอมปล่อยให้ฮารุเป็นอิสระอีกครั้งหนึ่งค่ะ
โถ่ คุณจีออตโต้ล่ะก็ชอบแกล้งฮารุจังเลยค่ะ แถมยังเสียจุ๊บไปฟรีๆ อีก ชิ!
แอด~
เสียงประตูถูกเปิดออกเผยให้เห็นบุรุษใหม่เข้ามาค่ะ ไม่ใช่ใครอื่นไกลมือขวาคนสนิทของคุณจีออตโต้นั้นเอง คุณจีค่ะแต่ดูเหมือนว่าสีหน้าและท่าทางจะเคร่งเครียดกว่าเดิม
“ขอโทษที่มาขัดจังหวะนะครับพรีโม่… ทุกอย่างเตรียมพร้อมแล้วเชิญมาที่โถงด้วยครับ” สิ้นเสียงคุณจีแล้ว คุณจีออตโต้ได้แต่พยักหน้าเชิงว่ารับรู้
“มีเรื่องอะไรเหรอคะ?” ฮารุเอ่ยถามออกไปคุณจีออตโต้ได้แต่หันมายิ้มให้เล็กน้อย พร้อมกับเอาบางสิ่งบางอย่างมาให้ฮารุ
มันคือกล่องแหวนวองโกเล่ที่ฮารุทำหล่นไป
“อ่า! กล่องแหวนของพวกคุณสึนะ!” ฮารุรับมันมาและกอดมันไว้ราวกับว่าโหยหา “ขอบคุณนะคะ” พร้อมกันนั้นเอ่ยกล่าวขอบคุณ คุณจีออตโต้ได้แต่ยิ้มน้อยและบอกกล่าวบางอย่าง
“ฮารุต่อไปนี้ขอให้เธออยู่แต่ในห้องจนกว่าจะเช้านะ ฉันอยากให้เธอหลับไปเลยเพราะเธอเหนื่อยมามากแล้ว” คุณจีออตโต้ใช้มือของเขาดันฮารุลงนอนและห่มผ้าให้
“เอ๋… ก็ได้ค่ะ” ถึงจะขัดใจเล็กน้อยที่ถูกสั่งห้าม แต่ฮารุก็ทำตามแต่โดยดีเพราะรู้สึกว่าร่างกายมันอ่อนล้าเหลือเกิน เมื่อเห็นดังนั้นคุณจีออตโต้เลยเดินออกห่างไป เขากำลังจะออกไปที่ประตูที่คุณจีอยืนรอรับอยู่ด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“ฉันลืมบอกอีกอย่าง…” คุณจีออตโต้หยุดกึกและบอกกล่าว “ไม่ว่าจะได้ยินเสียงอะไรก็ตามฉันขอสั่งห้ามเธอออกนอกห้องไม่ว่าจะกรณีใดๆ ทั้งสิ้น”
“ทะ… ทำไมล่ะคะ?” ฮารุออ่ยถามไปอย่างงุนงง สายตาของฮารุก็จ้องไปที่แผ่นหลังของคุณจีออตโต้
“มันไม่ใช่เรื่องจำเป็นที่ฮารุต้องรับรู้หรอกนะ ราตรีสวัสดิ์นะฮารุ” คุณจีออตโต้หันมาส่งยิ้มให้เล็กน้อยและเขาเลือกที่ไม่ยอมตอบคำถามตรงๆ แต่เลือกใช้ข้ออ้างที่ว่าไม่ใช่เรื่องที่ฮารุจำเป็นต้องรู้ และแล้วเขาก็เดินออกจากห้องไป
ปึง…
ทำไมสังหรณ์ใจแปลกๆ ล่ะคะ…
ทำไมฮารุถึงรู้สึกคาใจอะไรบางอย่าง เตรียมพร้อม? เสียง? และไหนไม่ใช่เรื่องที่ฮารุควรรับรู้อีกรู้สึกคิดหนักจนเอนตัวลงนอนไม่ได้เลยค่ะ แต่แล้วจู่ๆ ประโยคหนึ่งที่เหมือนจะได้ยินมานานผุดขึ้นมาในหัวเสียอย่างงั้น
และพวกเราก็ควรจะได้รับบทลงโทษ…
มันคือคำพูดของคุณเกรย์ในตอนนั้น!? แย่แล้วล่ะนี่ฮารุลืมเรื่องสำคัญแบบนี้ไปได้ยังไง! สองพี่น้องนั่นกำลังแย่! ไม่ได้การแล้วค่ะฮารุจะต้องบอกเรื่องนี้กับคุณจีออตโต้ก่อนมันจะสายเกินไป!
เรื่องที่ว่าพวกเขาจำเป็นต้องทรยศเพื่อครอบครัว และไม่ได้มีเจตนาที่จะทำร้ายใคร!
ตึกๆ!
ฮารุรีบลากชุดนอนสีขาวที่ตัวเองสวมใส่ กับผ้าผันแผลที่พันอยู่รอบๆ ตัว กระโดดลงจากเตียงและไม่สนอาการเจ็บปวดใดๆ ทั้งสิ้น เรื่องสำคัญแบบนี้ฮารุลืมมันไปได้ยังไง!? พวกเขาจะต้องถูกลงโทษแน่!
กึก!
ประตูมันล็อคจากด้านนอก!
ปึงๆ!
“ใครอยู่ด้านนอกช่วยเปิดประตูให้ทีค่ะ! ขอร้องล่ะค่ะ!” ฮารุทุบเข้าทีประตูบานใหญ่และส่งเสียงร้องออกมา “ได้โปรดเถอะค่ะเปิดประตูให้ฮารุออกไปด้วย!”
“เราได้รับคำสั่งจากท่านพรีโม่ให้เฝ้าระวังคุณหนูไม่ให้อแกจากห้องครับ!” เสียงของชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมา
“เพราะฉะนั้นเราจึงเปิดให้ไม่ได้.. ตอนนี้ที่โถงปราสาทมีการลงทัฑณ์คนทรยศ ท่านพรีโม่ไม่ประสงค์จะให้คุณหนูได้รับรู้และเห็นภาพนั้น จึงขอให้คุณหนูกลับไปที่เตียงแต่โดยดีด้วยครับ!” เสียงของชายอีกคนเอ่ยบอกขึ้นมาเสียงแข็ง
“จะทำแบบนั้นได้ยังไงกันล่ะคะ!? ฮารุน่ะยังไม่ได้บอกความจริงเบื้องหลังของเรื่องนี้แก่คุณจีออตโต้เลย! ได้โปรดเถอะค่ะ!” ฮารุร้องบอกพร้อมกับกระแทกประตูลงไปแบบไม่ยั้งคิด “ฮารุน่ะยังไม่อยากเห็นใครตายตอนนี้นะคะ!”
ปึงๆ!
“ถึงยังไงก็ไม่ได้ครับ!” อีกฝ่ายตอบกลับมาเสียงแข็งเช่นเดิมค่ะ “นี่คือคำสั่งของท่านพรีโม่ถึงจะเป็นคุณหนูแต่พวกเราเปิดให้ไม่ได้ครับ!” ฮารุพอเข้าใจค่ะที่เขาต้องตอบอย่างหนักแน่นมันเพราะอะไร คุณจีออตโต้คงจะสั่งห้ามขั้นเด็ดขาดที่จะให้ฮารุออกมา
แต่นี่ไม่ใช่ค่ะ! นี่ไม่ใช่เรื่องที่ฮารุจะเพิกเฉยไปได้!
เป็นไงเป็นกัน! ถึงยังไงฮารุก็ต้องออกไปให้ได้ถึงจะเสียประตูของปราสาทไปซักบานก็ไม่เห็นเป็นอะไร
ต้องขอโทษนะคะคุณจีออตโต้ฮารุไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ
“ฮารุจะถามพวกคุณเป็นครั้งสุดท้ายนะคะว่าจะยอมเปิดให้ดีๆ หรือไม่?” ฮารุตัดสินใจถามเสียงเรียบออกไป และรอคำตอบของพวกเขากลับมา
“ไม่ครับ พวกเราต้องขอโทษจริงๆ คุณหนู” สองเสียงนั่นประสานขึ้นมาพร้อมกัน มันเป็นอย่างที่คิดเลยค่ะ พวกเขาไม่คิดจะเปิดให้จริงๆ
แต่เวลานี้เวลาเป็นเวลาตายเพราะฉะนั้น…
“ฮารุต้องขออภัยนะคะ…” ทันที่ที่ฮารุพูดจบฮารุก็เริ่มลงมือค่ะ เอาล่ะ! ถ้าประตูไม่พังฮารุเนียแหละค่ะจะพังแทน T^T ก็มันไม่มีทางเลือกอื่นแล้วนี่คะ
ปึง!
“คะ… คุณหนูอย่านะครับ!” ชายคนหนึ่งที่อยู่อีกฝ่ายประตูร้องห้ามปราบและพยายามดึงไม่ให้ประตูเปิดออก “แกก็มาช่วยกันหน่อยสิคุณหนูจะพังประตูออกมาแล้วนะเฟ้ย!”
ปึง!
“อะไร! คุณหนูตัวแค่เนี๊ยจะพังประตูออกมาบ้าหรือป่าว ตัวเล็กออกจะน่ารักขนาดนี้คงทำไม่ได้หรอกน่า” ฮาฮิ! ตัวเล็กน่ารักกรี๊ดฮารุเขินจังงง แต่ก็ต้องขอโทษนะคะเพราะฮารุน่ะไม่ได้มีดีแค่น่ารักอย่างเดียว
ปึง!
“แต่ถึงยังงั้นก็เถอะถ้าเกิดมันพังขึ้นมาใครจะรับผิดชอบล่ะเฟ้ย!” ฝ่ายชายที่ดันประตูร้องถ้วง
ปึง!
“จะไปรู้เหรอฟ่ะ!? นั่นมันก็เรื่องของประตูเรามีหน้าที่ดูแลคุณหนูไม่ให้ออกจากนอกห้องก็แค่นั้น”
ปึง!
“เอ่อนั้นสิเนาะ..” ให้ตายเถอะค่ะ! ประตูนี้มันทำมาจากอะไรคะเนียทำไมถึงไม่พังซะที! แล้วแบบนี้จะออกไปยังไง ตอนนี้ฮารุคิดไม่ตกเลยค่ะ แต่แล้วสายตาก็ไปหยุดอยู่ที่หนึ่งซึ่งมันคือระเบียง
ใช่แล้ว! ระเบียง!
ตึกๆ
ไม่รอช้าฮารุก็รีบถอนตัวจากประตูเจ้าปัญหาหันมาสนใจระเบียงข้างนอก มือก็ลนลานปลดล็อคประตูหน้าต่างอย่างไวเพื่อออกไปยังระเบียง
อย่างที่คิด!
ระเบียงนี่เชื่อมต่อกับห้องอีกห้องหนึ่ง! ต้องรีบแล้วค่ะไม่ต้องคิดอะไรมากฮารุต้องปีนไปอีดห้องอย่างเดียว และทันทีที่เท้าฮารุแตะพื้นฮารุก็พบว่าหน้าต่างมันล็อคจากด้านใน!
ให้ตายเถอะค่ะ!
สองสายตาหาสอดส่อง อ๊ะ! เจอแล้ส! มีกระถางต้นไม้ตั้งอยู่บริเวณมุมระเบียง ให้เดาสิคะว่าฮารุจะเอามาทำอะไร >O<
หมับ!
ฮารุอุ้มกระถางต้นไม้มาจากนั้นก็…
เพร้ง!
แตกละเอียดไปในพริบตาค่ะ~ สวยค่ะสวยแต่ไม่มีเวลาที่จะมามั่วเล่นแล้วค่ะ รีบตรงดิ่งไปที่ประตูกันเลย!
ตึกๆ!
หมับ!
ปึง!
ทันที่ที่ฮารุเปิดประตูออกไปก็รีบดีดตัวเองมาเกาะราวระเบียงที่อยู่ภายในปราสาท พร้อมเสมองไปข้างล่างที่มีคนสองคนกำลังนั่งคุกเข่าราวกับว่ากำลังโดนไตร่สวน
“ไม่มีอะไรจะแก้ตัวใช่ไหม…” เสียงเรียบนิ่งของคุณจีออตโต้เอ่ยขึ้นมันดังก้องกังวานไปทั่วโถง ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา
คนทั้งคู่ที่อยู่ในฐานะของเชลยได้แต่ก้มหน้างุดราวกับว่าสำนึกผิด และดูเหมือนว่าพวกเขาจะยังไม่ได้บอกเรื่องสำคัญของตัวเองไป
เบื้องหลังของการทรยศน่ะ
“ฉันเสียใจจริงๆ เกรย์ กรั๊นท์สองพี่น้องจากครอบครัวที่ยากจน ฉันคิดว่าจะให้โอกาสพวกนายแต่ดูสิ่งที่พวกนายสองคนทำกับฉันสิ… ถ้านั่นคือสิ่งที่พวกนายต้องการฉันก็จะสนองให้”
หมับ
ภาพตรงหน้าที่ฮารุได้เห็นคือภาพของคุณจีออตโต้ที่กำลังหยิบจับอะไรบางอย่างมาจากมือคุณจี ดูเหมือนว่าทั่วบริเวณนี้จะมีแค่พวกเขาและนักโทษสองคนเท่านั้น เหล่าคนใช้และสมาชิกวองโกเล่ทุกคนที่ไม่เกี่ยวข้องจะไม่สามารถดูได้ถึงแม้ว่าภาพจะอยู่ตรงหน้า แต่พวกเขาต้องหันกลับไปในทิศที่ไม่เห็น ได้ยินเพียงแค่เสียงเท่านั้น
ถ้าที่ฮารุอ่านประวัติของวองโกเล่มามันก็จะเป็นประมาณนี้…
และสิ่งที่คุณจีออตโต้นำมานั่นก็คือมีดสีเงินที่สำหรับใช้ลงโทษคนผิด ใช้ทั้งในกรณีฆ่าและลงโทษเพียงเล็กน้อยตามความผิด และมีเพียงผู้เป็นบอสของวองโกเล่เท่านั้นที่จะสามารถใช้มันลงทัฑณ์คนผิดได้ คนอื่นไม่มีสิทธิ์ ภาพตอนนี้ที่ฮารุได้เห็นคุณจีออตโต้กำลังจะฆ่าสองคนนั้นแน่ ฮารุต้องทำอะไรซักอย่างแล้วค่ะ!
“เดี๋ยวก่อนค่ะ!!” ฮารุร้องท้วงออกมาเสียงดังลั่น ซึ่งนั่นสามารถเรียกความสนใจจากคนข้างล่างนั่นได้ทันที คุณจีออตโต้ที่กำลังจะง้างมีดนั้นถึงกับต้องหยุดชะงักและมองมาที่ฮารุด้วยท่าทีตื่นตะลึง
“ฮะ… ฮารุเธออกมาได้ยังไง?” คุณจีออตโต้ไถ่ถามฮารุด้วยสีที่เรียบๆ ฮารุไม่ตอบอะไรกลับแต่ฮารุเลือกที่จะวิ่งลงบันไดไปยังพื้นที่โถง
ตึกๆ!
ฮารุหยุดตรงหน้าคุณจีออตโต้และยืนปนะจันหน้าเขาแบบนั้น ท่ามกลางสายตาหลายสิบคู่ที่ได้จ้องมองมายังพฤติกรรมนี้
“ออกมาทางไหนน่ะยัยเด็กบ้า!” เสียงสบถเล็กน้อยของคุณจีเอ่ยกล่าวออกมาและทำท่าจะมาพาตัวฮานุขึ้นไปข้างบนอีกครั้ง “นี่ไม่ใช่ที่ของเด็กนะ!? รีบกลับขึ้นห้องไปซะ!”
“ไม่ค่ะ!” ฮารุยืนกร่านและยื่นคำขาดสายตาของฮารุนั้นแน่วแน่และเด็ดเดี่ยว “ถ้าฮารุไม่ได้พูดความจริงออกไปฮารุจะรู้สึกผิดไปชั่วชีวิตแน่!”
“ความจริงหรือขอรับ?” เสียงของคุณอุเก็ตสึเอ่ยขึ้นมาเบาบาง ฮารุพยักหน้ารับและกำลังจะพูดไปแต่แล้วก็ถูกขัดจังหวะโดยพี่น้องทั้งสองนี่ที่กำลังนั่งคุกเข่าอยู่
“ไม่จำเป็นหรอก!” เสียงของคุณกรั๊นท์เอ่ยบอก เขาก้มหน้าก้มตาพร้อมกับกัดฟันแข็ง “ไม่มีความจริงอะไรทั้งนั้น…”
ทะ.. ทำไมล่ะคะ…
“ทั้งๆ ที่เรื่องมันเป็นแบบนี้แล้วแท้ๆ แต่พวกคุณเลือกที่จะเงียบไว้เหรอคะ!?” ฮารุตะวาดใส่คนทั้งสอง
“คุณหนูพูดอะไรน่ะครับ… พวกเราไม่มีความจริงอะไรที่จะต้องบอก และถ้าคุณหนูฉุกคิดเล็กน้อยคุณหนูก็คงคิดได้ว่าความจริงแล้วคุณหนูควรที่จะพูดมันออกมาไหม..”
ไม่จริงน่า…
ถ้าฮารุพูดออกไป… สายที่คอยจับตาดูสองคนนี้จะรายงานบอสของพวกมันและสั่งสังหารน้องสาวของสองคนนี้ทันทีสินะคะ
ทำอะไรไม่ได้เลย…
กึด…
ฮารุมองหน้าของสองคนนี้แหละกดหมัดแน่น สายตาของพงกเขาทั้งสองบ่งบอกได้ว่าต้องการแบบนี้ พวกเขาทั้งสองยิ้มให้กันน้อยๆ ฮารุได้แต่กัดฟันกรอด...
ทำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ!
ตึกๆ
“ฉันบอกเธอใช่ไหมว่าห้ามออกจากนอกห้อง…” คุณจีออตโต้เดินเข้ามาใกล้พร้อมเอ่ยถามเสียงนิ่ง ใบหน้าของเขาตอนนี้เรียบเฉยราวไม่สามารถบอกกล่าวอารมณ์ได้
แต่ฮารุทำไมได้หรอกค่ะที่จะต้องมาเห็นคนตายต่อหน้า
ฟึบ!
ฮารุตัดสินใจกางแขนออกกันคุณเกรย์และคุณกรั๊นท์ ท่ามกลางความตื่นตะลึงของทุกคน ใบหน้าที่เรียบเฉยของคุณจีออตโต้แอบสั่นไหวเล็กน้อย
“คิดจะทำอะไรน่ะยัยเด็กนี่!” คุณจีเอ่ยท้วง
“ฮารุน่ะไม่ยอมให้คุณฆ่าสองคนนี้หรอกนะคะ!” แต่ฮารุเลือกที่จะเมินเฉยต่อคุณจี ฮารุบอกล่าวประโยคนี้ต่อหน้าคุณจีออตโต้ “คุณยังไม่ได้ฟังความจริงของเรื่องนี้เลยนะคะ! จะด่วนตัดสินฆ่าพวกเขาได้ยังไง!”
“แล้วคิดว่าฉันเลือกได้ไหมล่ะ…” เขาเอ่ยเสียงเรียบ สายตาที่ดูราวกับว่างเปล่านั่นจ้องเข้ามาในตาของฮารุ “ถ้าฆ่าก็ตาย… ถึงไม่ยอมฆ่าก็ตายเหมือนกันไม่ใช่หรือไง…”
ทำไมเหมือนคุณจีออตโต้รู้!
“คะ… คุณรู้อยู่แล้ว..” ฮารุบอกเสียงสั่น ดวงตาเริ่มระริกแดงเรื่อเหมือนจะร้องไห้ “และคุณคิดจะฆ่าพวกเค้า…”
“มันเป็นสิ่งที่พวกนั้นต้องการ…” คุณจีออตโต้บอกกล่าวเสียงเรียบแววตาของคุณจออตโต้เริ่มเปลี่ยนไปเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะปรับสภาพดั่งเดิม “นั่นคือสิ่งที่ต้องทำ… และคือสิ่งที่ถูกต้องที่สุด”
“…”
“ฉันให้โอกาสเธออยู่บนห้องเพื่อไม่ให้รับรู้เรื่องของสองคนนี้ แต่เธอก็ลงมาเพราะฉะนั้นฉันจะให้โอกาสอีกครั้งที่เธอจะเลือก…” คุณจีออตโต้หยุดวรรคและพูดต่อด้วยน้ำเสียงเงียบสงัดแบบไม่เคยเป็นมาก่อน
“จะกลับขึ้นไปหรือจะเห็นพวกนี้ตายต่อหน้าก็เลือกเอา…” คุณจีออตโต้เอ่ย
ไม่… ไม่เอาซักอย่างเลยได้ไหมคะ…
กรอด…
“ทำไม… ทำไมเรื่องถึงเป็นแบบนี้...” ฮารุกัดฟันกรอดและก้มหน้างุดลง “ทำไม… ถึงต้องจบแบบนี้คะ…” น้ำเสียงของฮารุเริ่มสั่นเครือ ดวงตาของฮารุสัมผัสได้ว่าเริ่มมีหน้าใสๆ ไหลออกมา
ฮารุตัดสินใจที่จะเงยหน้าเพื่อเผชิญกับสายตาที่เรียบเฉยของคุณจีออตโต้ ก่อนจะต้องผงะเล็กน้อยเมื่อแววตาของเขาไม่ได้เป็นเช่นเดิม
แววตานั้นเปลี่ยนไปถึงจะเล็กน้อยแต่ฮารุก็สัมผัสได้ว่าเขากำลังเศร้าสร้อย
“ขอโทษนะที่ต้องทำให้เธอร้องไห้อีกแล้ว… เพราะฉันทำให้เธอต้องร้องไห้ ฉันขอโทษนะ…” คุณจีออตโต้บอกกล่าวเล็กน้อยพร้อมเข้าสวมกอดฮารุ
ฟึบ…
“ทางเลือกนี้น่ะดีที่สุดสำหรับสองฝ่ายแล้ว…” พร้อมกับเอ่ยเสียงเบาพอให้เราได้ยินแค่สองคน “ฉันสัญญากับพวกเขาแล้วล่ะว่าจะพาน้องสาวของพวกเขากลับมาให้ได้”
“...”
“แต่… พวกเขาประสงค์ที่จะตายเพื่อชดใช้ความผิดที่ได้ก่อ… เพราะฉะนั้นฮารุ...”
“…”
“อย่าเกลียดฉันเลยนะ… ถึงแม้ว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ถ้าเธอเลือกที่จะยืนอยู่ตรงนี้ ฉันขอให้เธอปิดตาและปิดหู…”
ฟึบ…
“ไม่มีทางเลือกอื่นจริงๆ เหรอคะ..” ฮารุกระชับกอดแน่นขึ้นเล็กน้อย น้ำใสๆ เริ่มไหลออกมาแล้วสิคะ ถึงจะรู้แบบนี้แล้วก็เถอะแต่ว่า
ไม่อยากให้จบแบบนี้เลยค่ะ…
“ขอโทษจริงๆ…” และนั่นคือประโยคสุดท้ายที่คุณจีออตโต้ได้เอ่ย ก่อนที่เขาจะพลักร่างออกจากฮารุอย่างช้าๆ และเบามือ
“ขอบคุณนะครับคุณหนู…” เสียงของคุณเกรย์เอ่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงยิ้มแย้ม
“ฝากที่เหลือด้วยนะยัยบ้า…” คุณกรั๊นท์เองก็เช่นกัน ฮารุเลือกที่จะพยักหน้าตอบและไม่ยอมหันกลับไป เนื้อตัวของฮารุเริ่มสั่นเล็กน้อย
น้ำตาไหลลงมา..
และสิ่งสุดท้ายที่ฮารุได้รับรู้สำหรับตอนนี้ นั่นคือเสียงกรีดร้องอันแสนทรมาณและน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้มเท่านั้นเอง…
__________________________________________________________
TALK WITH WRITE
ในส่วนของตอนนี้อยากจะบอกว่าช้ามาก!
เพราตอนนี้คอมเจ๊งไปแล้วค่ะ ไวรัสรับประทานเรียบร้อย
แต่เราจะลงในโทรศัพทืเพื่อให้คนได้อ่านกันนะคะ
แต่น่าจะช้ากว่าเดิม
ในสำหรับตอนนี้ขอบอกเลยค่ะจะไม่มีการซดมาม่าแต่อย่างใด
#ตราบใดที่ยังไม่เข้าสู่ช่วง Final Act
เพราะฉะนั้นในรูปแบบ CHAPTER ปกติจะมีแต่มุมน่ารักๆ ของพระนางเท่านั้น
โปรดติดตามต่อไปด้วยนะคะ >.^
ไม่ไล่หนักอ่านเงา แค่คุณกดเข้ามาอ่านก็ดีใจแล้วค่ะ ขอบคุณที่ติดตามอ่านกันนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น