ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : CHAPTER VII : เบื้องหลังของการทรยศ
[FIC REBORN] Excuse Me ขอประทานโทษครับ.. ยัยนั่นน่ะเด็กของผม
CHAPTER VII : เบื้องหลังของการทรยศ
__________________________________________________________
นภาที่อบอุ่นกำลังถูกชโลมไปด้วยความโกธา
__________________________________________________________
ตึกๆ
“ใครก็ได้!!! ช่วยด้วยค่ะ!!! ใครก็ได้ช่วยที!!!” เสียงกรีดร้องของเด็กสาวที่วิ่งมาด้วยหน้าตาตื่น สภาพของเธอตอนนี้เหมือนลูกหมาโทรมๆ ที่กำลังวิ่งหนีอะไรบางอย่าง และถ้ามันเป็นอย่างงั้นก็แทบไม่มีใครอยากจะให้ความช่วยเหลือ
ตุบ!
เด็กสาวสะดุดล้มลงหน้าขมำ มือเล็กๆ นั้นกำแน่นและดันพื้นยืนหยัดขึ้นมา ปากเล็กๆ ก็ยังตะโกนร้องขอความช่วยเหลือตอนไป ใบหน้าที่ดูสดใสนั้นเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาที่นองหน้า
ได้โปรด…ใครก็ได้ช่วยพี่สาวคนนั้นที่เถอะค่ะ
“อ๊ะ! คุณหนูเฟล!?” เสียงของชายแก่ที่กำลังวิ่งมาด้วยท่าทางกระหืดกระหอบ “คุณหนูไม่เป็นอะไรใช่ไหมขอครับ!?” เขาถามด้วยน้ำเสียงดูร้อนรนและไม่ลืมที่จะสำรวจสภาพร่างการของเด็กสาว
หมับ!
คุณหนูสาวคว้าแขนของชายหนุ่มคนนั้นและบีบมันเข้าอย่างแรง พร้อมกันนั้นน้ำตายังคงไหลรินลงมา ใบหน้านั้นเหยเกด้วยความกลัวและความเจ็บปวด
“ฮึก… คุณพอลล์คะได้โปรดช่วยพี่สาวคนนั้นด้วยค่ะ” น้ำเสียงเล็กๆ เอ่ยออกมาแกมข้อร้อง เธอเขย่าตัวพ่อบ้านแก่ๆ ให้เขารับรู้
“กะ… เกิดอะไรขึ้นขอรับคุณหนูใครเป็นอะไร—” ไม่ทันที่จะได้เอ่ยจนจบ ก็มีเสียงของหญิงสาวคนหนึ่งกล่าวเอ่ยแทรกขึ้นมาทันที
“เฟลิจิต้า!? หนูปลอดภัยใช่ไหมลูก!” พร้อมกันนั้นรีบพุ่งตรงเข้ามาสวมกอดลูกน้อยที่กำลังอยู่ในอาการผวา
“โอ้ว! คุณหนูเด็กที่หายตัวไปนี่น่ารอดมาได้อย่างงั้นเหรอเนีย!?” เสียงของชายหนุ่มที่ดูมีพลังเอ่ยออกมา เด็กสาวแหงนหน้ามองและเธอถึงกับต้องตื่นตะลึงเมื่อพบคนที่ยืนข้างเคียงชายหนุ่มนั้นเป็นคนที่เธอรู้จัก
วองโกเล่พรีโม่นั้นเอง!
“วองโกเล่พรีโม่….” เด็กสาวเอ่ยกับตัวเองเบาๆ แต่จู่ๆ ภาพของพี่สาวที่เสี่ยงชีวิตมาช่วยเธอนั้นได้ตีกลับเข้ามา เธอรีบพลักออกจากอ้อมกอดเขาผู้เป็นแม่และตรงพรีไปหาวองโกเล่พรีโม่
หมับ!
เธอถือวิสาสะจับมือของเขาและเขย่ามันแรงๆ ใบหน้าของเธอตอนนี้ยังคงมีน้ำตาเปื้อนอยู่ จีออตโต้เองก็มองภาพนั้นเชิงเอ็นดู เขาใช้มืออีกข้างลูบหัวของเด็กสาว
“ไม่ต้องกลัวแล้วนะเธอปลอดภัยแล้ว…” น้ำเสียงนั้นแสดงถึงความอ่อนโยนสีหน้าของเขายิ้มแย้มราวกับต้องหารข่มฝันร้ายของเธอ แต่ทว่าเด็กหญิงได้แต่ส่ายหัวไผมาราวกับว่าไม่ใช่เรื่องนั้น
“ได้โปรดช่วยพี่สาวด้วยเถอะค่ะ!” เธอตะโกนบอกร้อง จีออตโต้ได้แต่ฟังอย่างเงียบๆ ราวกับพินิจ
“พูดอะไรน่ะเฟลลูกไม่มีพี่สาวนะ อย่าไปรบกวนท่านพรีโม่เลย” ฝ่ายแม่กำลังจะเข้ามาดึงตัวเด็กสาวออกแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเธอประกาศกร้าว
“ไม่ใช่ค่ะคุณแม่!” แม่ของเธอเงียบไปในทันที เด็กสาวหันมาเผชิญหน้ากับจีออตโต้อีกครั้ง “ตอนที่หนูถูกจับตัวไปซ่อน มีพี่สาวคนหนึ่งเข้ามาช่วยหนูไว้และปล่อยให้หนูหนีมาขอความช่วยเหลือ”
เฟลิจีต้าเอ่ยกล่าวออกมา ฝ่ายจีออตโต้ตั้งใจฟังสีหน้าและแววตายังคงเรียบนิ่ง แต่ทว่าประโยคถัดมาสีหน้าและแววตาของเขาก็เปลี่ยนไป
“พวกมันพูดว่าพี่สาวเป็นผู้หญิงของคุณ”
“อะไรนะ!?” นัคเคิลตะโกนกล่าวออกมาด้วยท่าทีร้อนรนพร้อมกับเสมองไปยังผู้เป็นบอส ที่ตอนนี้มือของเขานั้นกำเข้าหากันแน่น จีออตโต้กัดฟันเสียงดังกรอด สีหน้านั้นดูเปลี่ยนไปจากเดิมมาก
“พาฉันไปที่นั่น…” น้ำเสียงและแววตาจริงจังของเขาดูน่ากลัวขึ้นมาทันที เด็กสาวเองถึงกับสั่นกลัวเล็กน้อย แต่เธอก็พยักหน้าและพร้อมนำทาง
สองเท้าของเธอรีบวิ่งไปยังจุดที่เธอจากมา พร้อมทั้งบอสวองโกเล่และผู้พิทักษ์แห่งอรุณ และผู้ติดตามจำนวนหนึ่ง แต่ทันทีที่มาถึงก็พบกับความว่างเปล่า
ไม่พบเห็นเธอ!
จีออตโต้นึกคิดแต่ภายในจิตใจของเขาหวังภาวนาให้เธอปลอดภัย แต่สิ่งที่เขาพบเห็นในตอนนี้คือสิ่งที่ดูคุ้นเคยที่คล้องคอเธอคงตลอดเวลา
กล่องใส่วองโกเล่ริงที่มาจากอนาคต
จีออตโต้หยิบมันขึ้นมาและจ้องพินิจมัน เขากำมันแน่นจนมือสั่น
“ตรงนี้คือจุดที่พี่สาวช่วยหนู ตะ… แต่ว่าตอนนี้พี่สาวไม่อยู่แล้วอย่าบอกนะว่าพี่สาวเค้า… มันเป็นความผิดของหนูเอง ฮึกๆ” เด็กสาวทรุดลงทันทีและปล่อยน้ำตาออกมา นัคเคิลเข้ามาปลอบประโยน
“พี่สาวจะต้องไม่เป็นไรเธอคนนั้นเก่งจะตาย อย่าโทษตัวเองเลยนะคุณหนู” นัคเคิลดึงเด็กสาวเข้ามากอดปลอบ แต่สายตาของเขาเสมองไปที่ผู้เป็นหัวหน้า เขาสัมผัสได้ถึงรังอำมหิตจากคนตรงหน้า
จีออตโต้กำลังโกรธ… และดูเหมือนจะโกรธมากด้วย…
“นัคเคิล…” เสียงเรียบนั้นเอ่ยขึ้นมา มันแฝงไปด้วยความน่ากลัวและความน่าเกรงขาม แววตานั้นดุดันมากกว่าที่เคย
“คะ… ครับพรีโม่…” นัคเคิลเอ่ยตอบเสียงสั่นราวกับกลัวเกรง จีออตโต้หันหลังกลับมาและเสมองผู้ที่เอ่ยตอบ นัคเคิลกลืนน้ำลายแทบไม่ลงท้อง
นานๆ ทีจะเห็นเขาเป็นแบบนี้… ไม่สิ! ไม่เคยเป็นแบบนี้เลยต่างหาก
“สั่งคนของเราตามหาตัวไอ้คนทรยศให้เร็วที่สุด… ไม่อย่างงั้นทุกอย่างฉันจะลงมือเอง”
“ตะ… แต่ว่าถ้าคุณลงมือเองคงจะ…”
“ใช่แล้ว… นี่ฉันยังปราณี…” เขาเอ่ยปรามเล็กน้อยและหยุดชั่วขณะ “นายก็รู้ดีนี่นัคเคิล... ถ้าฉันลงมือเองเมื่อไหร่พวกมันได้ตายคามือฉันแน่!”
และนั้นเขาก็พูดจริงไม่ได้พูดเล่นแน่นอน!
ตายแน่ค่ะงานนี้ TOT
ตายค่ะ ตายฮารุตายแน่ๆ ไม่ได้ตายเพราะโดนฆ่านะคะ แต่จะตายเพราะฮารุดันพลาดทำกล่องวองโกเล่ที่คล้องคอตกไปตอนไหนก็ไม่รู้ ทั้งๆ ที่ตอนสู้กับพวกคุณเกรย์กรั๊นท์ก็ยังดีๆ แท้ๆ
ไม่ต้องสงสัยนะคะว่าฮารุอยู่ดีไหม อยู่ครบสามสิบสองค่ะ สู้มือเปล่าของถนัดอยู่แล้วถึงจะสู้ในรูปแบบกระโปรงเจ้าหญิงฟูฟ่องก็เถอะ เห็นแบบนี้ฮารุเองก็ฝึกคาราเต้ หมัด มวยมาครบเลยนะคะเพราะฮารุตัดสินใจที่จะเข้าร่วมกับคุณสึนะเพราะฉะนั้นฮารุจะอ่อนแอไม่ได้ค่ะ
ใช่แล้วค่ะฮารุจะต้องไม่อ่อนแอ…
แต่เอ๋… ที่นี่มันที่ไหนแล้วคะเนีย? รู้สึกว่าฮารุจะหลงทางแล้วค่ะ T..T ทั้งๆ ที่ตามสองคนนั้นมาติดๆ แล้วแท้ๆ ฟังไม่ผิดหรอกฮารุตามสองคนนี้มาคะไม่ได้หนี เพราะพวกเขาสองคนนี้จู่ๆ ก็วิ่งหนีไปเองทันทีเมื่อรู้ว่าสู้ฮารุไม่ได้
ให้มันได้แบบนี้สิคะ =_= แบบนี้ก็ได้เหรอคะผู้ชายแท้ๆ
และนั่นก็เป็นเหตุผลที่ทำให้ตอนนี้สภาพรอบตัวเต็มไปด้วยป่า และป่า! แล้วฮารุจะตามบักสองคนนี้มาทำไมคะเนีย!? ไม่เข้าใจตัวเองเล้ย!
แกระ!
เสียงของกิ่งไม้ที่หักทำให้ฮารุต้องหันหลังไปเผชิญ ซึ่งก็พบสองคนนั้นที่ฮารุไล่ตามมาค่ะ ทั้งคุณเกรย์คุณกรั๊นท์สะดุ้งโหย่งทันทีเมื่อฮารุหันไปมอง
กร๊อบ!
ฮารุหักข้อมือตัวเองและเดินย่างสามขุมเข้าไปหาทั้งสองคน ซึ่งมันเป็นภาพที่น่าตลกมากเลยค่ะเพราะสองคนนั้นโดดกอดคอกันตัวกลมดิก
“จ๊าก!!! พี่กรั๊นท์ผมบอกแล้วอย่าไปยุ่งกับคุณหนู!” ฝ่ายเด็กหนุ่มผมฟ้าเอ่ยกล่าวออกมาพร้อมกับกอดคอเด็กหนุ่มผมชมพูอีกคนแน่น
“ยะ… อย่ามาปอดแหกสิฟ่ะเกรย์! นะ… นี่ก็แค่ผู้หญิงจัดการง่ายสบายๆ อยู่แล้วน่า!” เดินออกมาก้าวหนึ่งให้รอดก่อนเถอะค่ะ -_- เอาแต่หลบอยู่หลังต้นไม้แบบนั้นจะทำอะไรได้
ฟึบ!
ฮารุใช้นิ้วชี้ไปที่คนทั้งสองที่กำลังเถียงและเสวนากันอยู่ ซึ่งทั้งคู่นั้นก็รีบหลบเข้าไปหลังต้นไม้ทันที แน่ใจนะคะว่าพวกเขาเป็นนักลักพาตัวเด็กที่แอบอ้างชื่อของวองโกเล่เมื่อกี้
ทำไมดูไปดูมามันเหมือนกับพี่น้องกิ๊กก๊องกับการเล่นสนุกเลยล่ะคะ
“นี่พวกคุณน่ะคิดจะทำอะไรกันแน่คะ!?” ฮารุเอ่ยถามออกไป “เมื่อกี้สู้ฮารุไม่ได้ก็วิ่งหนีและยังจะมาลอบทำร้ายกันอีกคิดอะไรกันอยู่แน่คะ!”
“นะ… หนวกหูน่ายัยบ้า!” ดูท่าทางแล้วคุณกรั๊นท์เนียจะเลือดร้อนมากๆ เลยนะคะแถมยังไม่สุภาพด้วย “ก็เธอน่ะไม่ได้อยู่ในแผนการซะหน่อย…”
“แผนการอะไรคะ?” ฮารุเอ่ยถามคนตรงหน้าที่จู่ๆ ก็เงียบไป ใบหน้านั้นลุบลงต่ำ แต่ดูเหมือนว่าคุณเกรย์นั้นจะตอบคำถามนั่นแทนค่ะ
“ก็แผนการที่ว่าถ้าเรายอมทำตามคำสั่งของมัน มันจะปล่อยให้พวกเราเป็นอิสระ—อั๊ก!” ฮาฮิ! ไม่ทันที่จะได้ฟังจนกล่าวจบ คุณเกรย์ก็โดนคุณกรั๊นท์ต่อยพลักเข้าไปที่เบ้าหน้าเต็มๆ เลยค่ะ
กรี๊ดดด ไปต่อยเขาทำไมคะ!?
ตุบ!
“เกรย์แกหยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ!?” คุณกรั๊นท์เอ่ยพร้อมกับตะโกนแผดเสียงดังออกมา หน้าตาของเขาตอนนี้ขึ้นสีแดงราวกับว่าโกรธจัด
“พะ… พี่ชาย…”
“แกก็รู้ถ้าขืนเราพูดออกไปโซเนียจะเป็นยังไง!? เราตกลงทำสัญญากับมันแล้วไม่ใช่หรือไง!?” คุณกรั๊นท์กำหมัดแน่นด้วยความโกรธ มือนั้นสั่นเครือราวกับว่าพยายามเก็บงำความรู้สึก
โซเนียเหรอคะ…
“แต่พี่ก็รู้ว่ามันก็แค่สัญญาจอมปลอม! พี่ก็รู้นี่ว่ามันไม่มีทางจะปล่อยพวกเราให้เป็นอิสระแน่ๆ ถ้ามันใช้เราทำงานนี้สำเร็จมันก็ต้องมีงานอื่นมาให้เราอีกแน่!” ฝ่ายน้องชายนั้นคลืนคลานเข้าไปใกล้เท้าของพี่ชายและกอดขาไว้แกมร้องขอ “ได้โปรดขอความช่วยเหลือจากท่านพรีโม่เถอะนะ ให้เขาช่วยเราเราจะได้ไม่ต้องมาทนทำงานแบบนี้ไงพี่กรั๊นท์”
พลัก!
“นี่แกเสียสติแล้วใช่ไหมเกรย์! แกพูดออกมาแบบนี้ได้ยังไง!? แกก็รู้ว่าพวกมันจับตามองเราอยู่ตลอดเวลาแล้วแกพูดแบบนี้รู้ป่าวว่ามันฆ่าแกได้ทุกเมื่อ!!” ฝ่ายคุณกรั๊นท์เตะคุณเกรย์ออกไป
โหดร้ายค่ะพี่น้องไม่เห็นจะต้องทำแบบนี้เลยนะคะ
ฟึบ…
“คะ… คุณหนู…” ฮารุทนเห็นคนบาดเจ็บไม่ได้หรอกค่ะ ฮารุเข้าไปประคองให้คุณเกรย์ทรงตัวลุกขึ้นยืนได้
“นี่เธอทำไมถึงได้ทำแบบนี้ เข้ามาแสทำไมมันไม่ใช่เรื่องของเธอ” ฝ่ายคุณกรั๊นท์มองหน้าฮารุนิ่ง ด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ
“แต่ที่พวกคุณทำแบบนั้นมันก็ไม่ถูกนะคะ! เพื่อความต้องการของพวกคุณเอง พวกคุณทำให้เด็กๆ ต้องเดือดร้อน พ่อแม่ของพวกเขารอการกลับไปของเด็กๆ ถ้าคุณอยากจะช่วยคุณโซเนียจริงๆ คุณควรร้องขอความช่วยเหลือจากคุณจีออตโต้นะคะฮารุเชื่อค่ะว่าเขาจะต้องไม่นิ่งเฉยแน่!”
“กึด! ก็เพราะมันทำไม่ได้ยังไงเล่า!” เขาวาดมืออกมาทำท่าราวจะปัดประโยคของฮารุให้มันออกไป และจู่ๆ เสียงของคุณกรั๊นท์ก็ทุ้มต่ำลง “พวกเราน่ะทำอะไรไม่ได้เลย…”
ตุบ…
คุณกรั๊นท์ทิ้งตัวลงกับพื้นดิน สองมือของเขากำมันแน่และจิกเข้าไปที่ต้นหญ้าอย่างโกรธแค้น และแล้วน้ำตาก็ไหลลงอาบแก้มของเขา
“เพราะเรา…. ทำอะไรไม่ได้เลย เพราะเราอ่อนแอโซเนียถึงได้ถูกพวกมันจับไป ฮึกๆ โถ่เว้ย!” อีกฝ่ายกำหมัดแน่นและทุบมันลงดินราวกับโกรธแค้น
“พี่กรั๊นท์…” คุณเกรย์มองภาพนั้นและเบนหน้าหนี ฮารุสัมผัสได้ได้ถึงความเจ็บปวดของพวกเขาจริงๆ ฮารุใช้มือของตัวเองกุมมือของคุณเกรย์
“มีอะไรที่ฮารุจะพอช่วยได้ไหมคะ…” ทำไมนะคะ… มำไมฮารุถึงอยากจะช่วยพวกเขาขึ้นมาล่ะ… ทั้งๆ ที่พวกเขาทำผิดนะคะ
“คะ…คุณหนู… ทำไมถึงคิดจะช่วยพวกเราล่ะครับทั้งๆ ที่พวกเราทำร้ายคุณหนูและเด็กๆ แบบนั้น” คุณเกรย์ตอบกลับมาและดึงมือออกไป เขาลงไปนั่งและก้มหัวให้ฮารุ “พวกเราต้องขอโทษที่ต้องทำให้คุณหนูเดือดร้อน…”
และแล้วทั่วบริเวณก็เงียบสงัด มีแค่เสียงของใบไม้และต้นหญ้าที่เอนสบัดรับลมเท่านั้น ถ้ามองในอีกมุมหนึ่งสองคนนี้อาจจะเป็นภายที่น่ากลัว แต่ถ้ามองลึกๆ ไปในดวงตาของพวกเขาทั้งคู่แล้วมันกลับซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้มากมาย แต่แล้วจู่ๆ คนที่เงียบหายไปก็เอ่ยบอกกล่าวเรื่องราวทั้งหมด
“ตามจริงแล้วเรื่องราวมันเริ่มขึ้นเมื่อตอนนั้น...” เสียงของคุณกรั๊นท์เอ่ยกล่าวออกมา “พวกนั้นมันบุกเข้ามาในบ้านและจับตัวโซเนียไป เพราะมันรู้ว่าเราทำงานให้วองโกเล่มันเลยจะใช้เราเพื่อทำให้วองโกเล่เสื่อมเสียชื่อเสียง” คุณกรั๊นท์ตัดสินใจบอกกล่าวเรื่องในอดีตให้ฮารุฟัง
“มันบอกพวกเราว่าถ้าอยากจะช่วยชีวิตโซเนีย พวกเราต้องทำตามคำสั่งของมันและห้ามบอกใครในวองโกเล่เด็ดขาด เพราะพวกมันมีสายจับตาดูอยู่ตลอดเวลา”
แสดงว่าไม่ใช่มีแค่พวกเขาที่คิดทรยศ!
“และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้พวกเราต้องเริ่มงานนี้ทั้งๆ ที่ไม่อยากจะทำ” คุณกรั๊นท์กลั่นใจเอ่ยออกมา
“ที่จริงแล้วเด็กๆ ที่ถูกจับไปตามข่าวก็ได้รับการส่งถึงบ้านอย่างปลอดภัยแบบลับๆ เพราะพวกผมนั่นลักพาตัวเธอมาโดยอ้างชื่อวองโกเล่ แต่ก็ไม่อาจจะได้ลงคอจึงต้องแอบปล่อยเด็กพวกนั้นกลับบ้านไปอย่างเงียบ เพื่อทำลายแค่ชื่อเสียงแต่ไม่ทำร้ายใครเพราะเราไม่สามารถทำได้” คุณเกรย์เอ่ยทับ
“แต่ครั้งนี้มันต่างไปเพราะเราทราบมาว่าท่านพรีโม่ออกมานอกเมืองกับเด็กสาวคนหนึ่ง ทำให้แผนการนี้ต้องลาช้าและทิ้งช่วงเวลาไป จนเธอมาเจอยัยเด็กนั่น”
“พวกเราสองคนสรรเสริญท่านพรีโม่มากด้วยซ้ำ… แต่ว่าพวกเรากลับทำให้ชื่อเสียงของท่านต้องเสียหาย พวกเรานี่มันใช้ไม่ได้เลยจริงๆ” คุณเกรย์ก้มหน้าลงงุดราวกับว่ารู้สึกผิดในตัวเอง
ทำไมฮารุถึงสัมผัสได้ว่าพวกเขาไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรเลย...
“เห้อ… นั้นสินะใช้ไม่ได้จริงๆ”
ฮาฮิ! O_O! จู่ๆ ก็มีเสียงใครคนหนึ่งพูดแทรกขึ้นมาระหว่างกำลังเล่าเรื่องราว
“บอสของฉันก็คำชับแล้วไม่ใช่หรือไงว่าห้ามบอกเรื่องนี้กับใคร… แต่พวกนายก็บอกจนได้สินะ…”
“อะ... แองเจิล… เป็นเธอเหรอ!?” คุณกรั๊นท์เอ่ยกล่าวขึ้นมาทำให้ฮารุต้องหันกลับไปเผชิญหน้าคนที่ปรากฏตัวด้านหลัง เผยให้เห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่มีผมสีแดงเพลิง
“ยัยนั่น… หนึ่งในนักฆ่าของมัน” คุณเกรย์เอ่ยกล่าว “มาทำอะไรทีนี่!?”
“หึๆ ตอนแรกก็กะจะมาเด็ดหัวพวกแกนั่นแหละที่ทำงานพลาด… แต่ตอนนี้เจอสิ่งใหม่ที่น่าสนใจแล้วล่ะนะดูท่าจะราคาดีด้วยสิเนี่ย...” เอ่… ราคาดีหมายถึงอะไรคะ หมายถึงฮารุเหรอ? เพราะสายตาของเธอเสมองมาที่ฮารุ
ฟึบ!
มือหนึ่งกวาดออกมาตรงหน้าฮารุราวกับว่าพยายามบ่งบอกว่าคนๆ นี้ไม่อยู่ในแผนการ
“คนๆ นี้ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้เพราะฉะนั้นอย่ายุ่งกับเธอ!” คุณกรั๊นท์บอกกล่าว ฝ่ายหญิงสาวที่ได้ฟังได้แต่แสยะยิ้มร้าย
“โห้… พวกแกมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน… น้องสาวตัวเองจะตายอยู่รอมร่อยังจะมาปากดีอีก ฉันแค่เห็นว่ายัยคุณหนูนั่นน่าสนใจดียังไงซะที่พวกแกปล่อยให้เด็กหนีไป คงจับมันมาแทนสินะ” อีกฝ่ายชักมีดสั้นออกและไม่พูดมากค่ะ เขาพุ่งตรงเข้ามาใส่ฮารุทันที แต่ทว่ากว่าคุณเกรย์ก็ออกหน้ารับทัน
ฉิ้ง!
ดาบสั้นและมีดสั้นนั้นปะทะกัน ต่างฝ่ายต่างออกแรงกดน้ำหนักลงไปหวังจะข่มให้อีกฝ่ายยอมถอย แต่ดูท่าจะไม่เป็นอย่างงั้น
“รู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังทำอะไรอยู่… แบบนี้ก็เท่ากับว่าหันคมดาบใส่บอสนะ” หญิงสาวผมสีชาดเอ่ยออกมาพร้อมยิ้มแสยะ
“พวกคุณสั่งแค่ว่าให้ทำลายชื่อเสียงของท่านพรีโม่ แต่ไม่ได้บอกให้ทำร้ายผู้หญิงของเขา…” คุณเกรย์เอ่ยตอบไป
“ผะ… ผู้หญิงของคุณจีออตโต้… บ้าไปแล้วค่ะฮารุไม่ใช่ผู้หญิงของเขานะคะ!” ฮารุร้องถ้วงออกไป แต่นี่ไม่ใช่เวลานั้นนี่คะ งื่อ…
“หึ! จะเป็นหรือไม่เป็นมันก็เรื่องของเธอถ้าจับเธอกลับไปได้บอสคงดีใจมากแน่นอน และถ้าเธอเป็นผู้หญิงของมันอีกด้วยบอสจะดีใจและให้รางวัลฉันคูณสองเลยล่ะ!”
ฉิ้ง!
ตุบ!
“อ่ะ! แย่แล้ว!” คุณเกรย์สบถออกมาค่ะ เพราะเขานั้นพลาดถูกแองเจิลปัดอาวุธออก ทำให้เธอนั้นตรงดิ่งมาหาฮารุ กรี๊ด!! ต้องวิ่งแล้วค่ะงานนี้จะยืนบื้อทำไม
ปึด!
โครม!
อ๋อย~ ถึงจะเจ็บแต่ก็เหมือนโชคช่วยค่ะ เพราะตอนที่ฮารุพยายามถอยหลังหลบตัวเองก็ดันเหยียบชายกระโปรงล้มตึงทำให้สามารถหลบการโจมตีของคุณผู้หญิงนักฆ่าไปได้
เกือบไปแล้วค่ะ T_T รอบนี้ขอขอบคุณความดวงซวยของฮารุ
“หลบสวยดีนี่คุณหนู…” เสียงของคุณกรั๊นท์เอ่ยกล่าวพร้อมกับคว้าเข้าที่ข้อมือของฮารุและพาวิ่ง อยากจะบอกเหลือเกินค่ะว่านี่ไม่ได้หลบแต่ลื่นล้มต่างหาก เจ็บมากด้วยค่ะจะร้องไห้แล้วแง่ๆ
“รีบไปเร็วพี่กรั๊นท์… ผมจะกันหลังให้รีบพาคุณหนูหนีไป!” คุณเกรย์เอ่ยบอกกล่าวก่อนที่จะฟันดาบสั้นนั้นลงไปยังเนื้อของแองเจิลซึ่งมันทำให้เธอเสียหลักเล็กน้อย ก่อนจะวิ่งตามฮารุและคุณกรั๊นท์มา
“พวกคุณช่วยฮารุไว้ทำไมคะ?...” ฮารุเอ่ยถามทั้งๆ ที่ยังคงตั้งหน้าตั้งตาวิ่ง
“ก็บอกไปแล้วนี่พวกมันสั่งแค่ทำลายชื่อเสียงของท่านพรีโม่ ไม่ได้สั่งทำร้ายผู้หญิงของท่าน”
“ฮาฮิ! ฮารุไม่ได้เป็นผู้หญิงของคุณจีออตโต้นะคะ!?” ฮารุรีบร้องท้วงความเข้าใจผิดนั่นทันที พูดมาได้ว่าเป็นผู้หญิงของท่านพรีโม่ ฮารุเองก็เขินเหมือนกันนะ >///<
“ฮ่าๆ ถึงจะปฏิเสธก็เถอะครับแต่มาอยู่ในสภาพนี้ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง” กรี๊ดดด พูดอะไรบ้าๆ คะคุณเกรย์ล่ะก็ >///<
ปัง!
O_O! อะเด... เสียงแบบนี้มัน!?
“ฮาฮิ! อีกฝ่ายมีปืนด้วยเหรอคะเนีย!?” ลำพังแค่วิ่งหนีเฉยๆ และหอบหิ้วกระโปรงบ้านี่ก็เต็มกลืนแล้วค่ะ T^T
“ชิ… ยัยนั้นหมายเลขหนึ่งขององค์กรณ์นักฆ่าเชียวนะจะประมาทมันไม่ได้ล่ะ!?”
“แล้วเราจะไปที่ไหนคะ?”
“คงจะต้องกลับไปที่นั่น…” จู่ๆ คุณกรั๊นท์ก็เสียงเศร้าสร้อยลง “ต้องพาคุณหนูไปส่งท่านพรีโม่เพื่อความปลอดภัย”
“เอ๋.. แต่ว่าแบบนั้นเท่ากับว่าคุณกรั๊นท์และคุณเกรย์เข้ามอบตัวกับคุณจีออตโต้ แล้วโซเนียของพวกคุณล่ะคะ!?” แบบนั้นก็เท่ากับว่าพวกเขาจะผิดสัญญาและก็จะไม่ได้พบคุณโซเนียอีก
“อย่างที่บอกไปครับพวกนั้นคงจะไม่รักษาสัญญาอาจจะฆ่าโซเนียไปแล้วก็ได้…” น้ำเสียงของคุณเกรย์เศร้าสร้อย “และพวกเราก็ควรจะได้รับบทลงโทษ…”
“คุณเกรย์…”
ฟึบ!
“จะเลิกเล่นไล่จับกันได้หรือยัง?” จู่ๆ นักฆ่าคนนั้นก็โผล่พรวดมาขวางทางข้างหน้า
มะ.. มาจากไหนเนีย!?
กึก!
“ชิ! กัดไม่ปลอยเลยนะแก...” นั่นทำให้พวกเราต้องหยุดชะงักทันทีค่ะ คุณกรั๊นท์สบถออกมาเล็กน้อยพร้อมดันให้ฮารุไปอยู่ข้างหลัง คุณเกรย์นั้นขึ้นออกมารับหน้าแทน
ฟึบ!
หะ… หายใจไม่ออกค่ะ จู่ๆ คนๆ นี้ก็เข้ามาประชิบตัวฮารุได้รวดเร็วมาก แถมยังเข้ามาบีบคอฮารุอีก
“คุณหนู!!!” เสียงของคุณเกรย์ก็ตะโกนเรียก
“ปล่อยยัยนั่นนะ!?” คุณกรั๊นท์ทำท่าทางจะเข้ามาช่วยแต่ก็ถูกพลักออกไปด้วยพลังบางอย่าง
มันคล้ายกับลมเลยค่ะ
“ฉันยังไม่มีธุระกับพวกแกอย่าสะเออะเข้ามายุ่ง!” พร้อมกันนั้นยังคงบีบรัดคอฮารุแน่นกว่าเดิม “หน้าตาดูดีใช้ได้เลยนี่น่า สีหน้าแบบนั้นเจ็บปวดใช่ไหมล่ะฮ่าๆ น่ารักเหลือเกิน”
ฮาฮิ... ยัยนี่เป็นยัยบ้าโรคจิตหรือไงคะถึงได้มีรสนิยมชื่นชอบความเจ็บปวดคนอื่นเดี๋ยวเถอะค่ะฮารุจะแสดงให้ดูว่าฮารุไม่ใช่ยัยผู้หญิงอ่อนแอ!
ปัก!
ฮารุใช้เข่าสวนเข้าไปทางหน้าท้องของแองเจิลค่ะ อีกฝ่ายก็ถอยหลังออกได้เพราะแรงที่ถูกฮารุพลักออก แถมยังกัดฟันกรอด
“ยัยนี่…” พร้อมกันนั้นชักมีดออกมาค่ะ ตายแหละหว่าลืมไปเลยค่ะว่ายัยนี่มีอาวุธ “ฉันจะไม่ใช้ปืนกับเธอหรอกนะเพราะเธอน่ะคือของมีค่า…”
“อย่ามาทำให้ฮารุดูเหมือนสิ่งของนะคะคุณแองเจิล!” ฮารุเองก็ไม่ยอมหวั่นหรอกค่ะ ตั้งกาดพร้อมรบทันที แต่ว่าคนนี้มีอาวุธ… อาจจะยากไปเนื่องจากว่าฮารุใส่กระโปรงพะลุพะรังนี่อยู่
ฉับ!
อีกฝ่ายพุ่งตรงเข้ามาฟันฮารุทันที แต่ฮารุหลบได้ค่ะ และฮารุเองก็สัมผัสได้ว่ามันลำบากพอตัว ฝ่ายคุณเกรย์และคุณกรั๊นท์ที่พึ่งฟื้นสติได้กำลังพยายามลุกขึ้นมาเพื่อช่วยฮารุ แต่ก็โดนพลังของลมเหวี่ยงออกไปอีกรอบ ขอเดานะคะผู้หญิงคนนี้จะต้องใช้พลังของธาตุวายุได้แน่ๆ!
แต่ว่า... ไม่ทันได้นึกอะไรต่อความรู้สึกเหมือนวูบไปเลย
ฉัวะ!
อะ… อะไรกัน… ทำไมฮารุโดนแทงจากข้างหลังล่ะคะ
“!!!”
“มั่วแต่เล่นอยู่นั่นแหละแองเจิลบอสโมโหหนักมากเลยนะที่เธอทิ้งงานของตัวเองมาไล่ต้อนเจ้าพวกนี้” ขะ.. เขายังกดมันฝังลึกลงไปอีกค่ะ และพยายามเน้นแล้วเน้นอีกให้ฮารุรับรู้ถึงความเจ็บปวด
ฉัวะ!
เขาชักมีดออกไปแล้วค่ะ แต่ว่าสิ่งที่ฮารุได้รับเหมือนมันจะมากกว่ารอยแผลของมีดซะอีก เจ็บมากๆ เลยค่ะ
“คุณหนู!?” เสียงของคุณเกรย์เอ่ยเรียกเตือนสติ และรีบพุ่งตรงเข้ามาดูอาการฮารุ ตอนนี้ฮารุรู้สึกว่าตัวเองชามากเลยค่ะ เลือดมันค่อยๆ ไหลออกมาเรื่อยๆ แล้ว
“อาเชอร์! นี่แกทำบ้าอะไรลงไปถ้ายัยนี่ตายขึ้นมาจะทำยังไง!?” ฝ่ายผู้มาใหม่ที่อยู่ในชุดเสื้อคลุมสีดำได้แต่มองภาพของฮารุนิ่ง และดูเหมือนว่าเขาจะไม่แยแสกับสิ่งที่ได้ทำลงไป
“แล้วไง... ยัยนี่ก็เป็นหนึ่งในภารกิจหรือไง…” เสียงนั้นยังคงเอ่ยราบเรียบ ฮารุรู้สึกว่าตัวเองใกล้จะถึงขีดสูงสุดแล้วล่ะคะ
“เรื่องนั้น…” ฝ่ายแองเจิลถึงกับพูดไม่ออก
“กลับไปทำหน้าที่ของเธอได้แล้วแองเจิล พวกวองโกเล่กำลังมาที่นี่...”
“คะ… ค่ะ” แองเจลยอมรับคำแต่โดยดีซึ่งฮารุเองก็แปลกใจมากมายเลยค่ะ แองเจิลหันมองฮารุเล็กน้อยก่อนที่จะหายวับไปกับผู้มาใหม่ที่ฮารุไม่ทราบชื่อ
แต่ว่า… ตอนนี้สภาพฮารุเริ่มแย่ลงแล้วค่ะ เพราะรู้สึกว่าตัวเองใกล้ที่จะหมดสติลงเต็มที
“เกรย์พายัยนั่นขึ้นมาที่หลังฉัน!” เสียงร้อนรนของคุณกรั๊นท์เอ่ยออกมา คุณเกรย์เองก็รีบทำตามคำสั่งทันทีโดยที่ไม่ต้องให้บอกจบ
“ทำใจดีๆ ไว้นะครับคุณหนู!?” เสียงของคุณเกรย์ดังแทรกเข้ามา ฮารุรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะมองไม่เห็นอะไรแล้วคะ เพราะโลกมันเริ่มมืดลงเรื่อยๆ
ทะ… ทำไม่กันคะ
ตึกๆ
เสียงฝีเท้าของทั้งคู่วิ่งออกไปโดยไม่หยุดพัก ราวกับว่าพวกเขาต้องการให้ฮารุรอด ไม่ต้องการให้ฮารุต้องมาจบชีวิตที่นี่ หรือว่าเขากลัวคะ หรือว่าเขาเกรงกลัวในอำนาจของคุณจีออตโต้และรู้สึกผิดในการกระทำ
นั่นสินะคะ… พวกเขาก็บอกเองว่าพวกเขาสรรเสริญคุณจีออตโต้มากเลยนี่
คงจะเจ็บปวดมาดเลยสินะคะที่ต้องทรยศเขาแบบนี้…
และถ้าเกิดเขาพาฮารุไปหาคุณจีออตโต้… พวกเขาก็จะไม่ได้เจอคุณโซเนีย…
และพวกเขาอาจจะต้องถูกลงโทษ ทั้งหมดที่พวกเขาทำจะศูนย์เปล่า…
เพราะฮารุสินะคะที่เป็นต้นเหตุ… เพราะฮารุเข้ามาวุ่นวายสินะคะพวกเขาถึงต้องมาทำแบบนี้
อะไรกันคะเนีย… ฮารุเพ้ออีกแล้วเหรอคะหรือว่านี่จะเป็นอาการของคนใกล้ตายกันนะ...
อย่าพึ่งนะ... ขอร้องเถอะค่ะยังไม่ได้เจอคุณจีออตโต้เป็นครั้งสุดท้ายเลย...
กึก!
จู่ๆ ฝีเท้าของทั้งคู่ก็หยุดลงคะ สายลมที่พัดผ่านมาเบาบางและอากาศที่ดูถ่ายเทกว่าในป่าทำให้ฮารุรู้สึกได้ค่ะว่าตอนนี้ออกมาข้างนอกแล้ว แต่จู่ๆ เนื้อตัวของคุณกรั๊นท์เริ่มสั่นเทา ฮารุที่อยู่บนหลังของเขาสัมผัสได้ค่ะ
อ่า… ฮารุขยับไม่ได้เลยค่ะ ตาของฮารุก็แทบไม่มีแรงยกขึ้นมาเลย แต่ว่าสิ่งที่ฮารุได้เห็นผ่านม่านตาที่กำลังจะปิดลงนั่นคือคุณจีออตโต้ค่ะ และถ้าฮารุจำไม่ผิดเงาลางๆ ของทั้งสองคนที่อยู่ข้างๆ ขนาบซ้ายขวาของเขาคงจะเป็นคุณจีและคุณอเลาดิแน่นอน
ดีใจจังคะ… ที่ได้เจอ…
“คะ… คุณจีออตโต้..” ฮารุเอ่ยเสียงเรียกเบาบางพร้อมยิ้มแย้มเล็กน้อย แต่ดูเหมือนว่าจะถึงขีดจำกัดจริงๆ แล้วค่ะ เพราะตาของฮารุที่หนักอึ้งนั้นได้ปิดมันลงทันที รวมถึงสติของฮารุด้วยค่ะกำลังจะหมดไป
แต่ทว่า… ภาพสุดท้ายที่ฮารุได้เห็นนั่นคือภาพของคุณจีออตโต้
เขากำลังจ้องมองมาด้วยสายตาที่อาฆาตเอาเรื่องแบบสุดๆ และดูเหมือนว่าเขาพร้อมที่จะฆ่าคนให้ตายได้ทุกเมื่อ
และนั้นคือสิ่งสุดท้ายทั้งหมดที่ฮารุได้เห็นและจากนั้น... ก็สัมผัสอะไรไม่ได้
อีกเลย…
__________________________________________________________
TALK WITH WRITE
เงอะ~ ในที่สุดตอนนี้ก็ครบ 100 % แย้ววว รีบปั่นมากมายเพราะปกติลงตีสามตีสี่555
ในตอนนี้จุดที่อยากจะเปลี่ยนที่สุดนั่นก็คือชื่อของอีพี่น้องหัวฟ้าหัวชมพูเนียแหละค่ะ
เขียนยากชิบโดยเฉพาะอีตากรั๊นท์โตะ! (ชื่อมาจากเรื่องวันพีชตัวทหารเรือที่ลูฟี่เจอก่อนไปภาคเกาะโฮลเค้ก)
และถ้าใครนึกภาพสองคนนี้ไม่ออกไม่ออกขอแนะนำให้นึกถึงเรมและแรมจากรี-ซีโร่ได้เลย(แต่สลับเป็นเพศชายนะ)
และส่วนสำหรับตอนหน้าค่ะ ปูเรื่องมาแบบนี้แล้วก็คงไม่พ้นที่จะต้องเชือดสองคนนี้แน่นอน
แง่~ ฮารุจังจะทำยังไงคะเนีย เพราะเธอเป็นเพียงคนเดียวที่รู้ถึงเบื้องหลังของการทรยศ
แถมยังหมดสติไปแบบนี้กรั๊นท์เกรย์จะสังเวยชีวิตฟรีๆ หรือป่าว?
ต้องมาติดตามตอนต่อไปนะคะ
CHAPTER VIII : การลงทัณฑ์ของวองโกเล่พรีโม่และน้ำตาของฮารุ
#คิดชื่อตอนเรียบร้อย~ พร้อมปั่นแล้วจ้าาา
ไม่ไล่หนักอ่านเงา แค่คุณกดเข้ามาอ่านก็ดีใจแล้วค่ะ ขอบคุณที่ติดตามอ่านกันนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น