ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : CHAPTER VI : เหตุการณ์ในเมือง
[FIC REBORN] Excuse Me ขอประทานโทษครับ.. ยัยนั่นน่ะเด็กของผม
CHAPTER VI : เหตุการณ์ในเมือง
__________________________________________________________
ความสัมพันธ์มักเริ่มขยับเพราะความใกล้ชิด
__________________________________________________________
ตอนนี้ฮารุบอกได้คำเดียวค่ะว่า อึดอัดมาก!
ฮื่อๆ ฮารุจะตายอยู่แล้วค่ะไม่คิดว่าจะหนักหนาสากันแบบนี้ กับอีกแค่ยัดฮารุเข้าไปใส่ในกระโปรงฟูฟ่องแล้วยังจะต้องมาจับฮารุหมุนตัวไปมาอีก แถมพวกคุณคนใช้ก็หมุนได้หมุนเอาอย่างมันส์มือฮารุเวียนหัวจะแย่แล้วนะคะ T^T
“เหมาะสมมากๆ เลยนะคะคุณหนู” คุณแม่บ้านคนหนึ้งที่กำลังจัดชุดทรงให้เข้ารูปเอ่ยขึ้นมา ฮารุอยากจะบอกว่าฮารุจะขาดใจตายแล้วค่ะ
“แหม่ะๆ ดูทำหน้าเข้าสิคงจะไม่ชอบอะไรแบบนี้นั้นสินะคะ” คุณเรย์เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มพร้อมกันนั้นหยิบของสำคัญบางอย่างมาให้ฮารุ
มันคือกล่องแหวนวองโกเล่ที่ฮารุห้อยมันไปมาค่ะ
“สิ่งนี้คงจะเป็นของสำคัญสินะคะ” เธอยังคงพูดด้วยรอยยิ้มและยื่นมันมาให้ฮารุ ฮาฮิ… ต้องขอสารภาพค่ะว่าเมื่อกี้ที่ไปหลังประสาทไม่ได้สวมมันไว้
ฮารุผิดพลาดครั้งใหญ่เลยค่ะคุณสึนะฮารุขอโทษ~
“ขอบคุณนะคะคุณเรย์ มันเป็นของสำคัญมากจริงๆ ค่ะ” ฮารุรับมามันและคล่องมันใส่คอ
“ถ้าสำคัญคุณหนูก็อย่ว่างทิ้งไว้สิคะ เมื่อกี้ตอนที่ดิฉันเข้ามาให้ทำความสะอาดห้อองนี้ยังเห็นมันวางไว้บนโต๊ะเลย” เธอเอ่ยสันธยายพร้อมรอยยิ้ม ซึ่งนั่นทำให้ฮารุรู้สึกผิดเลยค่ะ T^T
“เพราะฮารุลืมเองค่ะ ขอโทษด้วยนะคะที่จะต้องให้คุณมาเตือนแบบนี้” ฮารุก้มหัวสำนึกผิด
“ค่ะคุณหนู เพราะดิฉันเกรงว่ามันจะไม่อยู่ให้คุณหนูต้องปกป้องดิฉันเลยเข้ามาเตือนค่ะ” ว่าจบฝ่ายนั้นก็ยิ้มแย้มออกมาราวกับว่านี่คือเรื่องที่ตลก ฮารุได้แต่ยิ้มแห้งๆ ให้เธอ
“เรียบร้อยแล้วค่ะคุณเรย์ คุณหนูคนนี้สวยมากเลยนะคะเนีย เหมือนเจ้าหญิงในพระราชวังเลย” คุณแม่บ้านที่กำลังจัดทรงให้ฮารุคนองเดิมเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม คนบ้านนี้ถ้าไม่นับคุณพวกผู้พิทักษ์คงจะให้เป็นโรคชอบยิ้มแน่ๆ เลยค่ะ
ฟึบ…
“ว้าวจริงด้วยน่ารักสุดๆ ไปเลยค่ะ” คุณเรย์จับฮารุมายืนหน้ากระจกและหมุนตัวฮารุไปมา ภาพที่มันสะท้อนกระจกฮารุได้เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ในชุดกระโปรงฟูฟ่องสีชมพูสวยแถมประดับลูกไม้เล็กน้อย ผมสีน้ำตาลของฮารุนั้นถูกเกล้าเอาไว้ในระยะพอเหมาแถมยังติดกิ๊ฟรูปดอกกุหลาบสีชมพูไว้อีก ใบหน้าของฮารุแต่งแต้มสีสันโทนอ่อนๆ ธรรมชาติทำให้ดูหน้ามอง พร้อมกับร่มลูกไม้กันแดดสีครีมชมพูที่พึ่งถูกยัดเข้ามาใส่มือเมื่อกี้
เหมือนฮารุกำลังแต่งคอสเพลย์เป็นเจ้าหญิงดิสนีย์เลยค่ะ
“ฮาฮิ! มันจะอลังการไปหรือป่าวคะเนีย” ด้วยความรู้สึกเขินๆ ที่มีอะไรไม่รู้มายุ่มย่าม ฮารุจึงเอ่ยขัดเล็กน้ย เหล่าคุณแม่บ้านก็ได้แต่สบัดหัวและบอกว่าเหมาะสมแล้ว
“แบบนี้แหละค่ะดีแล้ว นานๆ ทีจะมีคุณหนูมาเคียงข้างคุณพรีโม่” เอ๋! เคียงข้างนี่คืออะไรคะฮารุยังไม่ได้เลื่อนขั้นซะหน่อย T///T
“นี่คุณเรย์คะแบบนี้จะดีแน่เหรอคะ… ถ้าเกิดว่าคุณหนูใส่ชุดนี้ออกไปเดินข้างนอก ผู้คนจะไม่จับตาเหรอคะและยิ่งอยู่ข้างท่านพรีโม่แล้วด้วย…”น้ำเสียงของคุณป้าเอ่ยขึ้นมาอย่างห่วงๆ ทำไมต้องทำสีหน้าและน้ำเสียงแบบนั้นด้วยคะใจฮารุไม่ดีแล้วค่ะ T_T
“คุณแมเรียคะไม่ต้องกังวลหรอกค่ะ ก็เพราะว่าเป็นท่านพรีโม่ถึงดีแล้ว” สองคนนั้นพูดกันเหมือนรู้กันอยู่แค่สองคน
“ฮาฮิ! เรื่องที่เรย์และคุณป้าคุณกันคือเรื่องอะไรเหรอคะ?” ด้วยความอยากรู้ฮารุเลยแทรกถามค่ะ
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะคุณหนู ไปกันได้แล้วค่ะท่านพรีโม่รอนานแล้วนะคะ” ไม่รอให้ฮารุได้ถามอะไรต่อคุณเรย์ก็พลักหลังฮารุออกจากห้องนี้ไปแล้วค่ะ แถมยังเดินดันหลังฮารุต้อยๆ ด้วยราวกับว่ากลัวฮารุหนี
“ใจเย็นๆ นะคะคุณเรย์ฮารุเดินได้ค่ะไม่จำเป็นต้องผลักกันนะคะ” แต่ดูเหมือนว่าเสียงของคุณเรย์จะเงียบหายไปชั่วขณะเมื่อฮารุถาม แปลกจังค่ะทำไมถึงเงียบไปล่ะคะ
กึก…
ควับ...
เมื่อฮารุหยุดเดินภาพตรงหน้าที่ได้เห็นคือสีหน้าเศร้าสร้อยของคุณเรย์ เธอดูเหมือนว่ามีบางอย่างที่อยากจะบอกหรืออัดอั้นใจแต่ไม่กล้าพูดออกมา
“คุณเรย์คะ?” ฮารุเอ่ยถามด้วยสีหน้ากังวลอีกฝ่ายได้แต่หลุบตาลงต่ำ
“คุณหนูฮารุคะ… ได้โปรดฟังคำขอร้องของฉันได้ไหม…” เธอเบนหน้าหนีค่ะ ฮารุมองเธออย่างงงๆ
คำขอร้องเหรอคะ…
“คุณเรย์หมายถึงอะไรคะ?”
“มันอาจจะเป็นคำร้องขอที่ยากหน่อยนะคะ…” เธอพูดออกมาราวกับเขินอาย ใบหน้าซีดๆ นั้นเริ่มแต้มไปด้วยสี
“คุณเรย์ลองพูดมาได้เลยนะคะถ้ามันไม่มากพอฮารุอาจจะทำได้ค่ะ” ฮารุเองก็ตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม พร้อมทำทางท่าไฟว้ให้อีกฝ่ายเห็น เธอมองฮารุกลับมาค่ะและยิ้มออกมา
“ฮ่าๆ งั้นเรย์จะพูดแล้วนะคะ เรย์อยากจะบอกว่า…” คุณเรย์เว้นว่างเล็กน้อยและพูดมันออกมาค่ะ “นานๆ ทีจะเห็นท่านพรีโม่เป็นแบบนี้ เรย์เลยอยากจะขอร้องค่ะ”
เกี่ยวกับคุณจีออตโต้เหรอคะ?
“ถ้าคุณหนูไม่ใจร้ายเกินไปก็กรุณาเปิดโอกาสให้นายท่านก็ดีนะคะ” คุณเรย์พูดออกมาด้วยรอยยิ้ม
ฮาฮิ! คุณเรย์พูดแบบนี้หมายความว่ายังไงคะ!? O[]O!
“ฮาฮิ! หมายความว่ายังไงคะคุณเรย์!?” ไม่ทันที่ฮารุจะได้ถามอะไรต่อฝ่ายสาวสวยก็จับฮารุหันหลังเผยให้เห็นบุรุษนามหนึ่งที่ดูราวกับเทพบุตร ซึ่งคนนั้นไม่ใช่ใครอื่นไกลค่ะ เป็นคนๆ เดียวกับที่ทุกคนคิดเนียแหละค่ะ
คุณจีออตโต้นั่นเอง TOT
“อย่ามาพูดแบบนั้นแบบนี้เลยค่ะคุณหนูฮารุ เรย์น่ะไม่รู้หรอกนะคะว่าคุณหนูเป็นยังไงมายังไงถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ทั้งๆ ที่ตอนแรกเรย์เห็นคุณหนูถูกจับมาในฐานะนักโทษด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าได้รับการดูแลจากท่านพรีโม่ซะงั้น น่าอิจฉาจังค่ะ ดิฉันอยากเป็นคุณหนูฮารุจังเลย” คุณเรย์ยิ้มแย้มออกมาอย่างเห็นได้ชัด อย่าเลยค่ะเป็นฮารุแล้วจะซวยหนักมากอย่าดีกว่าค่ะ
“ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะค่ะคุณเรย์ แต่ว่าฮารุน่ะ— อ๊ะ!” ยังพูดไม่มันจบคุณเรย์ก็พลักฮารุเบาๆ ไปข้างหน้าค่ะ ฮารุเลยต้องรีบทรงตัวและตรงดิ่งไปยังเบื้องหน้าทันทีโดยมีเสียงใสๆ ว่ากล่าวตามหลังมา
“ขอฝากนายท่านด้วยนะคะ” เธอส่งร้อยยิ้มมาให้ ฮารุมองมันพร้อมส่งสายตาอ้อนวอนใส่ และฮารุเองก็ลืมไปเสียสนิทว่าตัวเองใส่กระโปรชีฟูฟ่อง จนกระทั้งมันก็เกิดเรื่องอีกครั้ง
อีกแล้วค่ะ TOT
ปึด!
ใช่ค่ะ! เสียงนี้เกิดจากฮารุเอง ฮารุเหยียบชายกระโปรงของตัวเองค่ะ TOT โน้ววว ม่ายน้าาาา ทำไมฮารุถึงได้ดวงซวยแบบนี้และเบื้องหน้าตอนนี้ก็คือคุณจีออตโต้ที่กำลังยื่นสั่งการอะไรบางอย่างให้พวกคุณจีและคุณอเลาดิ ซึ่งตอนนี้เขาหันหลังให้ฮารุอยู่ด้วยแบบนี้ชนแน่ๆ ค่ะ
“หะ… เห้ย! ยัยเด็กบ้าทำอะไรน่ะ!” ด้วยความที่คุณจีกำลังปรึกษาหารือกับคุณจีออตโต้ที่อยู่ด้านหน้าทำให้เขาเห็นสภาพฮารุตอนนี้ที่กำลังจะเซล้มลงทับอีกฝ่ายจากด้านหลัง ซึ่งเป็นระยะเวลาเดียวกันกับที่คุณจีออตโต้หันกลับมาพอดี
หันกลับมาทำไมคะเดี๋ยวได้เกิดเรื่องอี๊ก~
“กรี๊ด!!! คุณจีออตโต้หลบไปค่ะ!!” ฮารุร้องลั่นเลยค่ะจังหวะนี้ แต่ดูแล้วเหมือนท่าจะไม่ทันการณ์เสียแล้วล่ะมั้ง เพราะตอนนี้ร่างของฮารุอยู่ใกล้คุณจีออตโต้หนักมากระยะของเราทั้งคู่อยู่ห่างเพียงแค่หนึ่งฝ่ามือเท่านั้น ใบหน้าหล่อๆ ของคุณจีออตโต้เลยอยู่ใกล้ระยะที่สูงขึ้นไปอีกนิด ซึ่งตอนนี้เราทั้งคู่ต่างทำอะไรไม่ถูก ผู้เป็นบอสก็กำลังทำหน้าเหวอเล็กน้อย และหลังจากนั้น
ตุบ!
จุ๊บ~ ♡
กรี๊ด! หนัก! มาก! ค่ะ! T////T
อร๊ากกกก! ฮารุอยากจะเอาตัวเองไปถ่วงน้ำมากเลยค่ะเพื่อล้างซวย ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้งื่ออออ~ ล่วงหล่นทับคุณจีออตโต้ไม่พอริมฝีปากของเราทั้งคู่ดันแตะกันอีกเวรแล้วค่ะ!!
ผลัก!
“กรี๊ด! ฮะ… ฮาฮิ! ขอโทษนะคะคุณจีออตโต้ฮารุซุ่มซ่ามอีกแล้ว ฮารุเหยียบชายกระโปรงที่คุณหามาให้ ฮะ… ฮารุเลยเดินไม่ถนัดฮารุก็เลย…” รีบลุกสิคะรออะไรขืนนอนแช่กันนานอย่างกับพระเอกนางเอกในละครฮารุจะถูกขรหาน่ะสิคะ เล่นโดดใส่ทับคุณจีออตโต้แถมยังพอดี๊ปากก็แตะกัน นี่มันหน้าทางเข้าของปราสาทเลยนะคะ คุณจีออตโต้ที่ว่าเหวอแล้ว คุณจีและคุณอเลาดิก็เหวอกว่าค่ะ ทุกๆ คนก็เหวอค่ะ
อยากจะตบตัวเองจังเลยค่ะ กรี๊ด~ ฮารุทำไมเธอถึงซุ่มซ่ามแบบนี้ T///T
“อะ… เอ่อครับไม่เป็นไรเข้าใจอยู่ว่าเป็นอุบัติเหตุ” ไอ้การพูดและหน้าแดงระเรื่อเล็กน้อยมันคืออะไรกันคะ!? อร๊ายยยย ฮารุทำให้คุณจีออตโต้ต้องอับอายต่อหน้าต่อตาลูกน้องในที่นี้เหรอคะเนียย มือแกร่งนั้นพยายามพาตัวเองลุกขึ้นยืน
“ดะ… เดี๋ยวฮารุช่วยนะคะ” ด้วยความรู้สึกผิดและอยากไถ่โทษจึงยืนมือเข้าไปช่วยคุณจีออตโต้ แต่ฮารุก็คือฮารุค่ะซวยยังไงก็ซวยยังงั้น
ปึด!
ตึง!
ลื่นซ้ำซาก! และครั้งนี้ไม่มีอะไรมารองรับ พื้นเต็มๆ ค่ะ! มีความเกลียดกระโปรงบ้านี่ขึ้นมาแล้วสิคะเนีย ไม่อยากใส่มันแล้วกระโปรงพาซวย TAT
“ฮ่าๆ ก่อนจะช่วยฉันเธอช่วยตัวเองให้รอดก่อนไหมฮารุ” คุณจีออตโต้ที่กำลังนั่งมองพฤติกรรมที่ได้มาเพราะความดวงซวยของฮารุอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะยื่นมือนั่นมาให้ฮารุ
“จับฉันไว้สิ…” น้ำเสียงแบบนั้นดูอ่อนโยนมากเลยค่ะ แถมใบหน้าของคุณจีออตโต้ตอนนี้ก็สง่างามมากจริงๆ ถึงเค้าโคร่งหน้าของคุณจีออตโต้จะคล้ายคลึงกับคุณสึนะ แต่ถ้าสังเกตมองดีๆ แล้วคนๆ นี้ก็เป็นคนล่ะคน
หมับ
ฮารุยื่นมือของตัวเองไปจับ พร้อมยังคงไม่ละสายตาจากใบหน้าที่อบอุ่นนั้น ถึงจะเหมือนคุณสึนะ… แต่คนนี้ไม่ใช่คุณสึนะ
ตึกตักๆ
หว่าใจเต้นแรงมากเลยค่ะ แถมเนื้อตัวเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ มือหนานั่นเมื่อพาฮารุยืนหยัดแล้วยังคงไม่ยอมปล่อยออกไป จนฮารุรู้สึกว่าสีหน้าของตัวเองแดงระเรื่อจนคนอื่นเห็นได้ชัด
“ให้ตายสิ…” คุณจีกอดอกมองฮารุอย่างเหนื่อยๆ และส่งเสียงอ่อนๆ มาด้วยค่ะ
“ร้ายจริงๆ นะครับ…” น้ำเสียงเรียบนิ่งของคุณอเลาดิเอ่ยกล่าว พร้อมส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาให้กับคุณจีออตโต้ และมันก็เหมือนจุดสปาร์คค่ะเมื่อฮารุมองตามก็พบเห็นว่าสายตาของเขาในตอนนี้นั้นมันช่างดูเย้ายวนใจฮารุมากมายเลย
ตึกตักๆ
ไม่เอาสิใจของเราอย่าหวั่นไหวนะคะ!
“เอาล่ะไปกันเถอะ…” น้ำเสียงนั่นดูนุ่มลึกกว่าที่เคยๆ เอ่ย ฮารุได้แต่มองคุณจีออตโต้และหัวใจเต้นรั่วๆ
ตึกตักๆ
นี่… คุณจีออตโต้คะถ้าฮารุบอกว่าจะขอรับคำร้องของคุณเรย์มาพิจารณาดูใหม่จะได้ไหมคะ...
กุบกับๆ ครืน~
เสียงของรถม้าที่มาส่งฮารุและคุณจีออตโต้ห่างไกลออกไปหลังจากที่ส่งฮารุและคุณจีออตโต้เสร็จ คุณจีออตโต้ได้สั่งคนขับรถม้าให้มารับประมาณบ่ายโมง ซึ่งในตอนนี้เป็นเวลาห้าโมงเช้ามีเวลาสามชั่วโมงในการเที่ยวชมเมือง
และตอนนี้ฮารุเองก็ยังคงประหม่า อยู่หลังจากนั้นที่เกิดเหตุซุ่มซ่ามขึ้น ตั้งแต่ขึ้นรถม้ามาฮารุก็ได้แต่หลบหน้าหลบตาคุณจีออตโต้ตลอดเลยค่ะ แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะพยายามมองฮารุตลอดเลย และตอนนี้ก็เช่นกันฮารุไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดีค่ะ มันรู้สึกเขินๆ ยังไงไม่รู้
“โกรธฉันอยู่เหรอฮารุ” เสียงเรียบนิ่งของเขาเอ่ยขึ้นมาทำให้ฮารุที่ตอนนี้หลบหน้าหลบตาต้องรีบแหงนหน้าขึ้นมามอง
“มะ… ไม่ใช่นะคะ เรื่องนั้นฮารุคิดว่าคุณควรโกรธมากกว่า” แต่รู้สึกเหมือนคิดผิดมากเลยค่ะ เพราะฮารุน่ะไม่เคยที่จะสู้สายตาของเขาได้เลย
เพราะมันช่างดูน่าหลงไหลมากเลยค่ะ…
“โกรธ… ฉันโกรธมากด้วย” จู่ๆ เขาก็ทำสีหน้าที่ดูดุดันและจริงจังขึ้นมา
“ฮะ… ฮาฮิ!” ฮารุเองก็สะดุ้งโหย่งเช่นเดียวกัน แต่สีหน้าของอีกฝ่ายก็แปรเปลี่ยนไปเป็นแบบเดิมพร้อมส่งรอยยิ้มอบอุ่นมาให้
“ฉันล้อเล่นน่าฮ่าๆ” พร้อมกันนั้นยังคงเอ่ยประโยคและยิ้มร่าออกมา
“โถ่! คุณจีออตโต้ล่ะก็…” ฮารุกอดอกพร้อมอมลมแก้มป่องแนวงอนๆ ฝ่ายตรงข้าม ให้ตายสิคะทำไมชอบแกล้งอำแบบนี้
“เอาน่าๆ ลืมๆ ไปเถอะวันนี้เธอมีที่ไหนอยากจะไปเป็นพิเศษหรือป่าวฮารุ” และประโยคนั้นก็ทำให้ฮารุหูพึ่งทันทีค่ะ กรี๊ด~ จริงด้วยตอนนี้ฮารุน่ะอยู่ท่ามกลางอิตาลีในยุคสมัยเก่านี่น่า มันช่างน่าหลงไหลอะไรแบบนี้~ ฮารุรู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากมายที่ได้เป็นผู้ถูกเลือก ซึ่งเขาถามแบบนี้มันก็แน่นอนค่ะว่าฮารุน่ะจะต้องสนเรื่องของหวานอยู่แล้ว~
“พูดแบบนี้ก็เข้าทางเลยสิคะคุณจีออตโต้ ฮารุตอนนี้กระหายของหวานมากเลยค่ะ ไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วด้วยตอนนี้หิ๊วหิวเลยค่ะ” พูดไปก็ทำท่าทางกระดี๊กระด๊าไป ตอนแรกคุณจีออตโต้เหวอเล็กน้อยแต่ก็เปลี่ยนสีหน้านั่นมาเป็นรอยยิ้ม
“นั่นสินะ ก็เมื่อวานเธอเล่นหลับปุ๋ยไปเลยนี่หลังจากที่ฉันเข้าไปทำแผลให้ก็เลยไม่กล้าปลุก”
“ฮาฮิ! นั่นก็แสดงว่าคุณจีออตโต้เป็นคนทำแผลให้ฮารุ และยังไม่ปลุกฮารุไปกินข้าวอีก โหดร้ายที่สุดเลยค่ะ!” ไม่หยักรู้เลยนะคะว่าคุณจีออตโต้ก็มีมุมแบบนี้เหมือนกัน
“ขอโทษนะครับไว้จะเลี้ยงขนมเองไปกันเถอะครับผมมีร้านดีๆ ที่ผมมักจะมากับเพื่อนๆ เสมอ” ว่าแล้วก็ตกลงค่ะ ทันทีที่เขาเอ่ยออกมาฮารุแทบจะไม่ต้องคิดอะไรเลย เพราะตอนนี้หิวค่ะ! หิวหนักมากกกก
และทันทีที่พวกเรามาถึงคุณจีออตโต้ก็จัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย ถามเมนูฮารุว่าต้องการอะไรบ้าง ฮารุก็แกล้งเขาโดยการที่พูดชื่อขนมหวานหลากหลายอย่างและกำลังมโนว่าตัวเองได้กินแบบอร่อยๆ ไม่ยอมบอกคุณจีออตโต้ซะทีทำให้เขานั้นเล่นสั่งขนมหวานมาเต็มเอียดบนโต๊ะจนมองแล้วถึงกับน้ำลายไหล สิ่งที่ฮารุโปรดปราณมากที่สุดก็อยู่ตรงหน้าเช่นกันค่ะ
มองบลังค์เค้ก~ ♡O♡
ไม่รอช้าค่ะหยิบจับมากินก่อนใครเพื่อนเลย ซึ่งพอฮารุได้รับรสชาติมันนะคะมันสุดแสนจะเวรี่ๆ โซลกู้ดมากๆ เลยค่ะ ฟินไปสามโยดเลยค่ะ ร้านนี้อร่อยและดีสมคำที่คุณจีออตโต้บอกซะด้วย ซึ่งมันเป็นร้านเล็กๆ ตรงหัวมุมถนนสามแยกพอดี แถมสไตล์การตกแต่งของร้านก็ยังคลาสสิก บวกกับเลือกมุมโต๊ะนั่งที่ดีที่สุดในร้าน มองออกไปนอกกระจกบานใหญ่ก็เห็นผู้คนสันจรโดยรถม้า และผู้คนควักไขว่
ฟิลลิ่งแบบนี้มันสุดแสนจะบรรยาย
“ดูท่าจะชอบมากเลยนะครับนั่น” คุณจีออตโต้จิบกาแฟของเขาและเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม ซึ่งฮารุขอบอกตรงนี้เลยนะคะว่าของที่คุณจีออตโต้สั่งน่ะมีแค่กาแฟถ้วยนั้นถ้วยเดียวจริงๆ
“แน่ใจนะคะว่าทั้งหมดนี่เลี้ยงฮารุ” ฮารุเอ่ยถามคนตรงหน้า เขามองฮารุกลับมาด้วยสายตาที่ดูละมุน
อีกแล้ว! อย่าส่งสายตาแบบนี้สิคะ ใจม่ายดีย์~
“ทำไมฉันจะเลี้ยงเธอไม่ได้ล่ะหื้ม?” อีกฝ่ายนั่งไขว่ห่างพร้อมกับถามกลับมา
“ก็แหม่… เล่นสั่งมาเยอะขนาดนี้ ฮารุไม่ช่วยจ่ายหรอกนะคะ ฮารุจะช่วยกินอย่างเดียว” ดูเลวไปไหมคะคุณ T///T
“ฮ่าๆ แล้วคิดว่าฉันเป็นใครล่ะ ฉันคือบอสของวองโกเล่นะไม่ไส้แห้งหรอก ปราสาทก็หลังเบ่อเริ้มคิดจริงๆ เหรอว่านี่จะจ่ายไม่ได้” อีกฝ่ายว่ากล่าวพร้อมยกกาแฟจิบดื่ม
“ค่ะๆ คุณบอส น่าอิจฉาผู้หญิงของคุณจริงๆ เลยนะคะ ถ้ามีผู้ชายที่ทั้งแสนดีและเฟอร์เฟคแบบนี้ สปอร์ตใจดีอีกต่างห่างคอยดูแลมันเวรี่ๆ กู้ดเลยนะคะ" ฮารุบอกกล่าวด้วยรอยยิ้มมือหนึ่งก็ถือขนมค่ะ
"ไม่มีพวกลูกคุณหนูผู้ดีๆ มาติดหลงพัวพันกับคุณจีออตโต้เลยเหรอคะเนีย?” มือก็หยิบจับขนมหวานไป พูดไปพลาง ไม่ได้กินไปแล้วพูดไปนะคะ ฮารุก็มีมารยาทกินเสร็จแล้วค่อยพูดค่ะ
“แหม่ะเล่นใส่คำถามชุดใหญ่มาเลยนะฮารุ” เขาหลับตาลงพร้อมอมยิ้ม “ที่จริงก็มีมาแทบทุกเดือนเลยนะลูกคุณหนูผู้ดีสวยๆ เป็นถึงขั้นบอสของวองโกเล่ทั้งทีมันก็มีบ้างแหละ แต่ก็ปฏิเสธไปหมดเลย”
“เอ๋… แล้วทำไมคุณจีออตโต่ถึงปฏิเสธล่ะคะ แบบนี้ใช้ไม่ได้เลยนะคะเนีย!?” ทันทีที่ฮารุร้องถ้วงออกไปอีกฝ่ายก็มองหน้าฮารุด้วยสายตาที่อ่านยากและรอยยิ้มของเขาก็ยกขึ้นมาเล็กน้อย พร้อมกับขยับตัวเอื้อมมือมาตรงหน้าฮารุและจัดการวางแปะมันลงบนแก้มพร้อมกับปาดครีมที่ติดอยู่ข้างริมฝีปากออก
“หัวใจของผมอาจจะกำลังรอใครบางคนมาที่นี่มั้งครับ” พร้อมกันนั้นยังคงเอื่อนเอ่ยประโยคชวนคิดลึกนั้นออกมา ฮารุตาเบิกโพลงเพราะการกระทำเขา เขามองฮารุด้วยสายตาที่ดูแล้วมันเจ้าเสน่ห์เอามากๆ
พล่อย~
จนถึงขั้นฮารุปล่อยก้อนเค้กในมือล่วงลงในจานเลยค่ะ ดาเมจจะรุนแรงไปไหนคะคุณจีออตโต้ ได้โปรดอย่ามองฮารุแบบเน้~ และแล้วเขาก็เก็บมือกลับไปทิ้งให้ฮารุนั่งอึ้งกับการกระทำนั้น คุณจีออตโต้หัวเราะออกมาเล็กน้อย
"เอ้าๆ ขนมหลุดมือแล้วนะครับ"
“โถ่! แกล้งกันอีกแล้วนะคะ!?” ฮารุอมลมแก้มป่องด้วยความงอนๆ ให้ตายสิคะแกล้งกันอีกแล้ว
“โกรธเหรอขอโทษนะฮ่าๆ” ชิ! ไม่อยากให้อภัยเลยค่ะ เชอะ!
กริ๊ง~
เสียงกระดิ่งของประตูที่อยู่หน้าร้านดังขึ้นมา มันเลยเรียกความสนใจของฮารุได้เป็นอย่างดี เผยให้เห็นผู้มาใหม่นั้นอยู่ในชุดของนักบวชสีดำ หน้าตาขลับคล้ายขลับคาคุณเรียวเฮ
“โอสสสส! เจอแล้วอยู่นี่เองพรีโม่” เขาคนนั้นใช้สายตามองหาทั่วร้านจนมาหยุดที่หน้าของฮารุ อะไรกันคะแค่เห็นหน้าฮารุก็บอกได้แล้วเหรอคะว่าคุณจีออตโต้อยู่ที่นี่
“หื้ม… นัคเคิลเองเหรอ” คุณจีออตโต้เอ่ยทักเมื่อผู้สนทนาปรากฏตัวให้เห็น “มีอะไรหรือป่าวตามหาฉันแบบนี้”
“ก็คดีเด็กหายยังไงล่ะ ตอนนี้ได้เบาะแสเพิ่มแล้วนะ” คุณนัคเคิลบอกกล่าว “จากที่ฉันไปสืบมาคนของเราบอกว่ามีหนอนบ่อนไส้ใช้นามของวองโกเล่เพื่อลักพาตัวเด็กไปขาย”
แกระ!
คุณจีอิตโต้วางถ้วยกาแฟลงที่โต๊ะราวเหมือนว่าไม่สบอารมณ์ ซึ่งมันก็แบบนั้นจริงๆ ค่ะ ถึงจะดูอ่อนโยนแต่ในสายนั่นตอนนี้เริ่มขุ่นมัว ถึงจะแสดงออกไม่มากแต่ฮารุสัมผัสได้
“งั้นเหรอ… ฉันสั่งจีและอเลาดิไว้แล้วล่ะให้ช่วยสืบหาหนอนบ่อนไส้ในหมู่พวกเรา” น้ำเสียงนั้นของคุณจีออตโต้ ดูเรียบๆ
“โอ้วววว แบบนี้ก็ดีล่ะสิถึงมือพวกนั้นเมื่อไหร่งานก็เสร็จไวแน่นอน” คุณนัคเคิลพูดออกมาพร้อมทำท่าทางสุดขั่ว “แล้วให้ฉันทำอะไรต่อล่ะเนีย”
“นายพักได้แล้วล่ะขอบใจมากเลยนะ” คุณจีออตโต้เอ่ยออกมาสีหน้าและแววตาของเขากลับมาอยู่ในโหมดปกติก่อนที่จะทำหน้าเหวอเล็กน้อยเมื่อเห็นสภาพของขนมหวานนานาชนิดบนโต๊ะที่มันได้หายวับไปกับตา
“กินเก่งไม่เบาเลยนี่ฮารุ” อ่ะจึ้ย! ก็เพราะได้ฟังเรื่องเครียดๆ ของคุณจีออตโจ้และคุณนัคเคิลเนียแหลค่ะฮารุถึงได้แต่จับยัดๆ เข้าปากหมดเลย
“แย่จัง… T///T แบบนี้เสียมารยาทหรือป่าวคะ” โอ้ยยย ในสายตาคุณจีออตโต้ตอนนี้ฮารุคงเป็นยัยเอ๋อจอมซุ่มซ่ามไม่พอ ยังจะต้องมาเป็นยัยหมูขี้เขมือบแบบนี้อีก
“โอสสส! เด็กน้อยนั่นเองวันนี้อยู่ในชุดนี้ดูน่ารักดีนะ แจ่มสุดไปเลย” คุณนัคเคิลเอ่ยชมฮารุเล็กน้อยก่อนที่จะ ต้องอุดปากตัวเองไว้ราวกับว่าตัวเองทำผิด
“เป็นอะไรไปหรือป่าวคะ?”
“โอ้ววว… ไม่มีอะไรหรอก” แต่เสียงแบบนั้นมันดูมีพิรุจมากเลยนะคะ จู่ๆ ก็ลากเสียงต่ำไม่ดูมีพลังแบบสุดขั่วเลย
“เอาล่ะไปกันเถอะ นัคเคิลเองก็กลับด้วยกันเลยรถม้าใกล้จะมารับแล้ว” ฮาฮิ! นี่ฮารุเอาแต่กินๆ จนเวลาล่วงเลยไปสามชั่วโมงเลยเหรอคะ โถ่ถัง T..T อดเที่ยวเลยยย
“ไม่ต้องทำหน้าเศร้าใจหรอก เดี๋ยววันหลังฉันจะพาเธอมาเที่ยวอีก” คุณจีออตโต้พูดปลอบใจฮารุ เพราะดูเหมือนเขาอ่านใจฮารุได้
“จริงเหรอคะฮารุดีใจจัง”
“ครับพูดคำไหนก็คำนั้น”
หลังจากที่ฮารุนั้นได้กินอิ่มแปล่และทำข้อตกลงกับคุณจีออตโต้สำเร็จก็ถือโอกาสออกจากร้านเพื่อมุ่งหน้ากลับปราสาทของวองโกเล่ ฮารุไม่รู้หรอกนะคะว่าคุณจีออตโต้ได้จ่ายค่าอาหารหรือยัง รู้เพียงแค่ว่าคุณจีออตโต้นี่นาจะเป็นที่รู้จักกันไปทั้งเมืองเลย เพราะเดินไปทางไหนบ้างก็ทักทาย บางก็แอบซุบซิบแต่กรณีนั้นน่าจะเป็นฮารุมากกว่าค่ะที่มาเดินข้างๆ ของคุณจีออตโต้
“ว่าแล้วไม่เห็นหน้าหมอนั่นหลายวันแล้วนะ… ไปทำอะไรอยู่นะแรมโพน่ะ” แรมโพ? แรมโบ้หรือป่าวคะ? เอ๋ทำไมชื่อคุ้นๆ จัง
“ฉันส่งหมอนั่นให้ไปหาที่กบดานของพวกนั้นที่จับตัวเด็กไปขาย อาจจะต้องใช้เวลาเราเลยไม่ได้เห็นหน้าหมอนั้นสักพัก” คุณจีออตโต้ตอบคำถามของคุณนัคเคิลเรียบๆ
“หมอนั้นขี้ขลาดจะไปตายคุณก็ส่งไปรบด่านหน้านี่คือแผนการที่จะทำให้หมอนั่นเก่งขึ้นใช่ไหมครับ” ถึงแม้จะอายุรุ่นราวคราวเดียวกันแต่ฮารุก็สัมผัสได้ค่ะ ว่าคุณผู้พิทักษ์คุณจีออตโต้แต่ละคนเคารพและให้เกียรติเขามากเลย
“ใช่แล้วล่ะเพื่อดัดนิสัยหมอนั้นจะต้องกล้าและเก่งขึ้น” คุณจีออตโต้เอ่ยเรียบๆ อีกครั้ง แต่แล้วจู่ๆ เสียงเรียกที่ดูร้อนรนของชายคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามาหา
“ท่านพรีโม่ครับ!!!” เผยให้เห็นชายหนุ่มนายหนึ่งวิ่งเข้ามาด้วยความกระหืดกระหอบ ลักษณะการแต่งตัวของเขาสามารถรู้ได้ทันทีว่าเป็นหนึ่งในลูกน้องของวองโกเล่
“มีอะไรเหรอ…” ฝ่ายเป็นบอสมองหน้าอีกฝ่ายราวกับว่าต้องการพินิจ แต่คำตอบที่ชายคนนั้นตอบกลับมาสามารถทำให้คนสองคนต้องเดือดพล่านได้
“แย่แล้วครับท่าน! มีเด็กจากเมืองนี้ถูกลักพาตัวไปอีกแล้ว!”
“อะไรนะ!?” คุณนัคเคิลพูด “พาไปที่เกิดเหตุสิ!”
“ครับ! ทางนี้” และแล้วชายหนุ่มก็วิ่งออกตัวไปตามด้วยคุณนัคเคิล คุณจีออตโต้ยืนนิ่งและหันมาสั่งกับฮารุ
“ฮารุจำได้ไหมว่าเราลงรถม้าตรงไหน…” เขาเอ่ยถามออกมา
“จะ… จำได้ค่ะ” ฮารุก็ตอบแทบจะในทันที
“เธอกลับไปที่จุดนั้นและรอรถม้ามารับ ถ้ารอไม่ไหวก็กลับไปก่อนได้เลย ฉันต้องรีบไปจัดการธุระต้องขอโทษด้วยที่ตอนนี้ต้องทิ้งเธอไว้คนเดียว”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะฮารุเข้าใจ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ” ฮารุตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มอีกฝ่ายมองมันและยิ้มบางๆ เขากำลังออกตัวไปแต่ปากฮารุก็เรียกเขาไว้อีกครั้ง
“คุณจีออตโต้!”
“ครับ?” เขาหันมาถามด้วยสีหน้างงๆ ซึ่งฮารุก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าจะรั้งเขาทำไม
เรียกทำไมคะฮารุ T///T
“อะ… เอ่อโชคดีนะคะ” ไม่รู้เหมือนกันว่าปากจะบอกเรียกอีกฝ่ายทำไมทั้งๆ ที่ฮารุไม่ได้มีเรื่องจะคุยแล้วแท้ๆ คุณจีออตโต้เลยได้แต่ส่งยิ้มมาเล็กน้อยและหายวับไปในหมู่ผู้คน ตอนนี้ฮารุเลยอยู่คนเดียว
เปล่าเปลี่ยวหัวใจมากเลยค่ะ TOT
ตึกๆ
เอาล่ะคะไม่ต้องเสียเวลาพร่ำเพ้อนานฮารุกลับเองได้สบายๆ อยู่แล้ว แต่ตอนนี้ฮารุกำลังประสบปัญหาหาทางไปไม่เจอ ทั้งๆ ที่ก็บอกคุณจีออตโต้แล้วว่าจำได้ไม่ต้องเป็นห่วง
แต่ตอนนี้หลงง่ะ!
ตึกๆ
เดินวนไปวนมาพร้อมดับไม่รู้จุดหมาย จะถามคนแถวนี้ผ่านไปผ่านมาก็ไม่ได้เพราะบอกไม่ถูก คือเรียนอิตาลี่มานะคะแค่ไม่รู้ว่าจุดจอดรถม้าคือตรงไหน จะไปถามคนแถวนั้นและบอกว่า คุณคะเห็นรถมาที่ฉันลงมาไหม? มันก็กระไรอยู่
ตึกๆ
และสุดท้ายฮารุก็เผลอเดินเข้ามาในตรอกซอยเปลี่ยวๆ ระหว่างตึก ทั้งๆ ที่ไม่รู้เส้นทาง อาจจะเพราะความเคยชินมั้งคะเพราะที่ญี่ปุ่นก็เป็นแบบนี้ แต่แล้วก็เหมือนว่าโชคชะตาเล่นตลกเพราะข้างหน้ามันคือทางตัน
“ฮาฮิ! ทางตันเหรอคะเนีย!? โถ่ฮารุก็เดินมาซะไกลทำไมถึงต้องมาตันด้วยคะ!?” บ่นไปก็ไม่ได้อะไรหรอกค่ะกลับไปทางเดิมดีกว่า แต่ไม่ทันจะได้หันหลังสายตาฮารุก็ดันไวและจับจ้องไปที่จุดๆ หนึ่ง มันเป็นถังสีดำทรงกระบอก
ถังขยะเหรอ… ทำไมมาอยู่ที่นี่?
ด้วยความอยากรู้ฮารุเลยใช้มือเปิดมันขึ้นมาว่าใช่หรือไม่ คนอะไรคะเนียบ้ามาสังเกตถังขยะแต่บอกเลยนะคะว่ามันน่าสงสัยนี่น่าทำไมมีถังขยะมาตั้งไว้ในที่แบบนี้
กึก…
ฟึบ!
O[]O!
ฮาฮิ! นี่มันเด็กนี่น่า!?
ทำไมล่ะคะ! ทำไมถึงมีเด็กอยู่ในถังขยะได้!? แถมยังถูกอุดปากเอาไว้ด้วย แววตาของเด็กสาวที่มองฮารุมามันน่าสงสารมากเลยค่ะมีน้ำตาอยู่เต็มเบ้า ฮารุเลยต้องรีบช่วยออกมาทันทีค่ะ
ฟึบ...
ฮารุจัดหาเอามันออก เด็กสาวคนนี้ร้องไห้แงเลยค่ะ ฮารุได้แต่ลูบหัวปลอบโยน
“ฮึกๆ พี่สาวหนูกลัว…” เธอร้องไห้สะอึ้นตัวโยน
“โอ๋ๆ ไม่เป็นไรนะจ๊ะ.. เรารีบออกไปจากที่นี่และรีบกลับบ้านของหนูกัน” ดวงตาของเด็กคนนี้มองฮารุใสแจ๋ว
“พวกพี่ชายแปลกๆ มาอ้างชื่อวองโกเล่และจับตัวหนูมา หนูกลัวมาเลยค่ะ ฮึกๆ” อ้างชื่อวองโกเล่… อย่าบอกนะว่าเด็กคนนี้คือคนที่พึ่งถูกลับพาตัวมาเมื่อกี้! และถ้ามันเป็นแบบนั้นแสดงว่าพวกมันจะต้องกลับมาที่นี่อีกครั้ง
ตึก!
มีเสียงฝีเท้าหยุดอยู่ข้างหลังของฮารุ สีหน้าของเด็กหญิงซีดเผือกลงทันที ฮารุสามารถรับรู้ได้ว่าคนพวกนี้… คือคนร้าย!
“หึ! ไม่คิดว่าจะมีคนมาเห็นแย่เลยนะแบบนี้” เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นมา
“กะ… กรั๊นท์ ดูท่าจะเป็นผู้หญิงของท่านพรีโม่ด้วย จะ… จะทำยังไงดี” อีกหนึ่งเสียงเอ่ยขึ้นมาฮารุหันไปประจันหน้ากับพวกเขา
“ทำไมถึงได้ทำเรื่องแบบนี้คะ!? ทำไมพวกคุณถึงอ้างชื่อวองโกเล่ทำอะไรแบบนี้ด้วย!” ฮารุตะโกนร้องบอก
“คุณหนู... พวกเราไม่ได้มีเป้าหมายจะทำร้ายคุณนะเพราะฉะนั้นเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ” คนที่ชื่อกรั๊นท์เอ่ยออกมา
“หนูน้อยรีบหนีไปจากที่นี่และรีบไปตามคนมาช่วยพี่สาวจะค่อยสู้ถ่วงเวลาอยู่ตรงนี้ เพราะฉะนั้นรีบไปซะ!” ฮารุยื่นกันท่าให้กับเด็กสาว หนูน้อยคนนั้นมีอาการชะงักเล็กน้อย
“ตะ… แต่วา…”
“ไปสิ!” ฮารุเอ่ยเสียงไล่เด็กสาวจึงต้องรีบหนีออกไปทันที หวังว่าจะตามคนมาช่วยทันนะคะ
“ทำเผิกเฉยต่อเรื่องนี้ก็จบจะได้ไม่ต้องมาเจ็บตัวนะคุณหนู”
“กรั๊นท์ยัยเด็กนั้นหนีไปแล้ว พวกเราจะทำยังไงดี พวกเราตายแน่ ท่านพรีโม่เอาพวกเราตายแน่” อีกฝ่ายที่ฮารุยังไม่ทราบชื่อดูท่าจะลนลานและกลัวคุณจีออตโต้มาก
“หุบปากได้แล้วเกรย์! ถ้าอยากรอดไปต้องจัดการคุณหนูนี่ก่อน ขืนปล่อยไปยังไงพวกเราก็ตาย”
“แต่ว่า…”
“หุบปากแล้วทำซะ! ต้องขออภัยที่เราต้องรุนแรง แต่ถ้าเธอไม่แส่เข้ามาเรื่องคงจะไม่เป็นแบบนี้” ฮารุใช้มือข้างหนึ่งกำแน่นที่กล่องวองโกเล่ริงที่คล้องคอ
ฮาฮิ… คงต้องวัดดวงกันแล้วค่ะว่างานนี้จะรอดหรือจะล่วง!
__________________________________________________________
TALK WITH WRITE
ตอนแรกไม่ตายหรอกนะกรั๊นท์โทษอาจจะเล็กน้อย
แต่ถ้าเธอแตะต้องฮารุเมื่อไหร่ตายเมื่อนั้นแน่ ไอ้เกรย์กรั๊นทืเอ้ย~
ค่ะในช่วง 70% หลังก็จะโยงเข้าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเมือง
ซึ่งฮารุจังเองก็จะว่าดวงพาซวยหรือป่าว
ช่วยเด็กออกมาได้แต่เธอล่ะจะเป็นยังไง
เงอะ~ ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ
ไม่ไล่หนักอ่านเงา แค่คุณกดเข้ามาอ่านก็ดีใจแล้วค่ะ ขอบคุณที่ติดตามอ่านกันนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น