ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CHAPTER V : วันว่างๆ ของฮารุและพรีโม่
[FIC REBORN] Excuse Me ขอประทานโทษครับ.. ยัยนั่นน่ะเด็กของผม
CHAPTER V : วันว่างๆ ของฮารุและพรีโม่
__________________________________________________________
สายสัมพันธ์ที่ถูกสร้างขึ้นมานั้นล้วนแล้วแต่โชคชะตาได้กำหนดไว้สิ้น…
__________________________________________________________
“หึ… คิดจะทำอะไรน่ะพวกวองโกเล่…” เสียงเรียยนิ่งเอ่ยขึ้นมาเล็กน้อย มืองามที่ขาวผ่องยกขึ้นท้าวคาง มือซ้ายของเธอที่ยังว่างอยู่ก็ทำการจับหมากตัวสำคัญในกระดานให้เคลื่อนที่
“ก็คงทำอะไรบ้าๆ อีกนั่นแหละค่ะท่านพี่…” เสียงยานคางของสาวน้อยที่มีใบหน้ามืดมนนั้นเอ่ยออกมา เธอกอดตุ๊กตาหมียัดนุ่นสีขาวแน่น
“เธอพูดถูกแล้วลิช พี่สาวคนนี้ภูมิใจในตัวเธอจริงๆ” ร้อยยิ้มร้ายยกขึ้นเหนือมุมปาก ใบหน้าของเธอฉายแววงดงามราวกับเทพธิดาตกสวรรค์ แต่ทว่าภายในจิตใจกลับดำมืดไม่สามารถยั่งถึงได้
“บัดซบ! ให้ตายเถอะจะต้องมานั่งเบื่อแบบนี้ถึงเมื่อไหร่กัน!” เสียงสบถกรนว่ากล่าวของชายหนุ่มดังขึ้นมาจากมุมห้อง ผมสีส้มสันของเขาสบัดไปมาตามแรงเหวี่ยง
“ใจเย็นๆ สิอากัส… ยังไม่ถึงเวลาที่นายจะต้องออกโรงซะหน่อย”
“หึ! เธอมันก็พูดได้สิลูเซีย… เธอรู้ทุกอย่างอยู่แล้วและรวมถึงจุดจบของเรื่องนี้ด้วย ถามจริงเถอะในเมื่อเธอสามารถมองเห็นอนาคตได้ทำไมเธอถึงไม่บุกไปชิงวองโกเล่ริงของพวกมันมาเลยล่ะ! จะให้มันยุ่งยากส่งคนกลับไปอดีตทำไม!?” ชายผู้นั้นตอบกลับด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์อย่างถึงที่สุด ฝ่ายสาวเจ้าได้แต่นั่งยิ้มแย้มราวกับว่ามันคือเรื่องตลก
“แหม่ะๆ เดือดดาลจังเลยนะอากัส สมแล้วล่ะที่ได้เป็นผู้ถูกเลือกครอบครองพลังแห่งวายุ ช่างเหมาะสมเสียจริงเชียว” เธอยิ้มย่องให้อีกฝ่าย ใบหน้าที่ขาวราวกับปุยหิมะนั้นเหลือบมองชายผู้เดือดดาล ผมสีขาวของเธอสบัดตามแรงขยับ เมื่อเธอลุกขึ้นจากเก้าอี้
“หึ!”
“ถึงฉันจะเห็นอนาคตภาพแต่ครั้งนี้โชคชะตามันฉายให้ฉันเห็นมันน่าสุนทรีย์ไม่ใช่น้อยเลยนะอากัส” เธอกระหยิ่มย่อง “และมันก็แปลกมาเลยล่ะ... เพราะมีไม่กี่ครั้งเท่านั้นที่มันจะฉายเรื่องราวในรูปแบบการจบทั้งสองแบบให้ฉันคนนี้เห็น…”
“รูปการจบสองแบบเหรอคะ… คุณพี่” เสียงยางคางของเธอกล่าวออกมาพร้อมกับบีบรัดแน่นตุ๊กตาที่เธอกอด “แบบนี้เองสินะคะ… คุณพี่ถึงได้ยอมให้พวกนั้นส่งเธอไป”
“น้องสาวสุดที่ของฉันจะฉลาดก็ไม่แปลก…” ฝ่ายหญิงสาวขยับเท้าเข้าใกล้เด็กน้อยพร้อมใช้มือนั้นลูบไล้เบาๆ บนปริเวณใบหน้าสีซีด “เพราะเธอเองก็มองเห็นมันใช่ไหมล่ะภาพของอนาคตที่แสนสนุกน่ะ หึๆ”
“งั้นเหรอคะท่านพี่… ขอบคุณนะคะที่ชมฉันน่ะ…” เด็กสาวหลุบหน้าลงต่ำพร้อมกอดตุ๊กตาหมีแน่น “แต่หนูคิดว่าพี่ไม่ควรจะทำแบบนี้เลยนะคะ…”
“อะไรของเธอลิซ…” ฝ่ายพี่สาวถามเสียงเรียบพร้อมสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์ เด็กสาวที่ฝุบตาลงต่ำแหงนหน้ามองใบหน้างามนั้น ดวงตาที่หม่องหม่นของเธอจ้องเข้าไปที่นัยน์ตาสีหิมะของพี่สาว
“โชคชะตาน่ะมันได้ถูกกำหนดไว้แล้วนะคะ… สิ่งที่เราทำ สิ่งที่พวกเขาทำ และสิ่งที่พี่คิดจะทำถ้าพี่ก้าวขาไปผิดทาง ทุกสิ่งทุกอย่างก็จะเปลี่ยนแปลง จากอนาคตอันสวยหรูก็จะแปรเปลี่ยนเป็นอนาคตที่ดำมืด…”
“แหม่ะๆ ลิซเธอเองนี่ก็ช่างจ้อเหมือนกันนะ…” ลิเซียใช้มือปล่องปากพร้อมสบถเสียงหัวเราะออกมา แต่แล้วเธอก็ต้องชะงักเพราะน้องสาวเธอพูดอะไรที่มันคัดต่ออุดมการณ์เธอ
“หนูน่ะ… เห็นจุดจบที่แท้จริงของทุกๆ อย่างแล้วค่ะพี่สาว พี่จะไม่สามารถฝืนชะตาได้เพราะทุกสิ่งทุกอย่างถึงจะเปลี่ยนไปตามสภาพที่พี่สาวทำ แต่บทสรุปอันเป็นนิรันดร์จะมีเพียงหนึ่งเดียว”
“ลิซ…”
“พี่ยอมลงทุนสละคนของเราที่ได้รับพลังธาตุทั้ง 7 มาเพื่อผนึกพลังชั่วคราวของแหวนวองโกเล่ พี่สาวคิดจริงๆ เหรอคะว่าวิธีนี้จะช่วยให้พวกเราชนะ” ลิซน้อยยังคงสันธยายออกไปต่อ “พวกเราเป็นกลุ่มแฟมิลี่เล็กๆ ที่เหลือพลังไม่มากจากร้อยเหลือสิบ จากสิบเหลือห้า จากห้าเหลือแค่สาม ท่านพี่คิดที่จะชนะพวกนั้นที่มีพวกพ้องและกำลังทั่วทุกมุมโลกยังไงล่ะคะ…”
“ฮ่าๆ เธอนี่มันตลกจริงๆ ลิซ” ลูเซียละมือจากสาวน้อยเธอก้าวเท้าเข้าใกล้หน้าต่างบานใหญ่ที่ตอนนี้ปรากฏภาพของหมู่ดาวประกายเต็มนภา “ฉันคือคนที่ได้รับพลังจากพระเจ้า พรแห่งดวงดาว พระเจ้าจะต้องเข้าข้างฉันและศึกครั้งนี้ฉันก็ต้องชนะวองโกเล่…”
“พูดซะเวอร์วังแล้วแบบนี้จะชนะพวกมันยังไงถ้าไม่ชิงวองโกเล่ริงมา!” อากัสที่เงียบฟังสองคนนี้อยู่นานก็ถือโอกาสพูดขึ้น
“ถ้าชิงมาไม่ได้เราก็ไปหามันซะสิ…” ลูเซียยกยิ้มมุมปากร้ายกาจ
“ห๋า!!! พูดอะไรของเธอ”
“หึๆ ยังคงโง่ดักดานไม่เปลี่ยนไปจริงๆ” หญิงสาวพูดเหน็บแนมฝ่ายชาย “ในเมื่อมันหนีกลับไปอดีตเราก็ตามมันไป...”
“คิดจะทำอะไรกันแน่! ฉันไม่อยากเป็นเหยื่อพลังกาลเวลาของเธอนะ!?”
“ท่านพี่…”
“หึๆ ร้องท้วงไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอกนะอากัส ลิซ” เธอหลับตาลงและแสยะยิ้มชั่วร้าย “ยุคสมัยที่ยัยเด็กนั่นไปคือยุคสมัยของวองโกเล่พรีโม่ นั่นคือยุคบุกเบิกเริ่มต้นของวองโกเล่แฟมิลี่”
“นะ… นี่เธออย่าบอกนะว่า!?” อากัสเนื้อตัวสั่น
“ใช่แล้ว… ฉันจะพาพวกเธอสองคนไปที่นั้นและจัดการฆ่าล้างบางพวกวองโกเล่พรีโม่อะไรนั่นให้หมดสิ้น มันคือการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ถ้าเราทำสำเร็จวองโกเล่ในปัจจุบันก็จะเหลือเพียงแค่ชื่อแล้วไม่มีผู้สืบทอด” ชายหนุ่มและหญิงสาวมองตากันเลิกลัก ผู้ที่เสมือนหัวหน้าหันกลับไปแสยะยิ้มหวาน
“มันออกจะดีไม่ใช่หรือไง ลิซจัง... อากัสคุง”
ใช่แล้วโชคชะตามันได้กำหนดไว้...
เด็กสาวผู้ข้ามเวลาคนนั้นจะเป็นคนทำลายพวกมันด้วยมือของตัวเอง!
หนัก…. คิดหนักมากเลยค่ะ T^T
ทันทีที่คุณอุเก็ทสึพาฮารุเช้าห้องนอนตามคำสั่งของคุณจีออตโต้ ทั้งคืนนั้นฮารุก็ได้แต่มองไปที่ปืนกระบอกนั้นที่คุณจีออตโต้หยิบมาเผื่อคิดทบทวนอยู่นานตั้งแต่บ่ายยันเย็นจนเผลอหลับปุยคาเตียงไซส์คิงเลยค่ะ
ข้าวก็ไม่ได้กินด้วย T^T โหดร้ายที่สุด!
ทันทีที่ฮารุตื่นนอนฮารุก็ทำการอาบน้ำล้างและทำความสะอาดตัวเองหมดจด ไม่ต้องถามนะคะว่าฮารุในตอนนี้อยู่ชุดอะไร ฮารุมาชุดไหนก็อยู่ชุดเดิมแหละค่ะ เปื้อนเลือดเท่าไหน่ก็เปื้อนเท่าเดิม
อาบน้ำไปก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยนี่ค่ะ ก็ใส่เสื้อที่ตัวเองเปื้อนเลือดอยู่ดี
ถ้าพูดถึงเลือดก็ต้องนึกถึงบาดแผลค่ะ ดูเหมือนว่าในช้วงที่ฮารุเผลอหลับไปนั้นก็มีมือหมอมาช่วบทำแผลให้เรียบร้อยแล้วค่ะ ฮารุเองก็แอบนึกโกรธเหมือนกันนะคะทำไมถึงไม่ยอมปลุกฮารุไปด้วยเลย
แอด~
“ยังไม่กลับไปหรือไง…” เสียงเรียบๆ ที่ดูน่าขนลุกดังขึ้นมาจากข้างหลังค่ะ ทันทีที่ฮารุเดินออกจากห้องไม่กี่ก้าว พบเห็นคุณอเลาดิกำลังทำหน้านิ่งเหมือนตัวเองอารมณ์ไม่ดีอยู่
“อะ… ค่ะ พอดีกลับไปคิดแล้วน่ะค่ะว่ามาแล้วทั้งทีก็ควรจะทำตามคำสั่งถึงแม้ว่ามันจะเป็นแค่หอกผุๆ แต่คุณรีบอร์นก็กำชับมาแล้ว ขืนกลับไปมือเปล่าฮารุคงจะต้องเทศนายาวเยียดอีกแหง่ๆ” ทำไมนะอยากกลับใจจะขาดแต่บางสิ่งบางอย่างมันฉุดรั้งฮารุไว้น่ะสิ T^T
“คิดดีแล้วเหรอที่จะอยู่ที่นี่ต่อ…” คุณอเลาดิพูด “ที่นี่น่ะอันตรายกว่ายุคสมัยของเธออีก ตัวเธอเองก็เจอมาแล้วนี่ยังอยากจะอยู่ต่อหรือไง…”
“ระดับฮารุแล้วฮารุไม่หวั่นหรอกค่ะ ฮารุเองก็เป็นหนึ่งในสมาชิกของวองโกเล่ในยุคที่คุณสึนะอยู่เหมือนกัน… เห็นแบบนี้น่ะฮารุก็มีดีกรียิงปืนแม่นนะคะ แต่ยิงได้หนึ่งครั้งต่อวันถ้าโดนจุดสำคัญแล้วนัดต่อไปจะแห้วทันที” เรื่องจริงนะคะไม่รู้ทำไม หลังจากไปฝึกมา 5 ปีฮารุก็ดูเหมือนไม่ได้เก่งขึ้นเลยน่าน้อยใจตัวเองชะมัดเลยค่ะ
“หึ… งั้นเหรอ” คุณอเลาดิหัวเราะในลำคอก่อนจะยืนบางสิ่งบางอย่างมาให้ มันเป็นเสื้อผ้าสีดำชุดหนึ่งที่ดูๆ แล้วยังไงก็เป็นเสื้อของผู้ชายกับเสื้อคลุมสีดำ
“ฮาฮิ! ให้ฉันเหรอคะ?” ฮารุยืนมือไปรับค่ะ “ขอบคุณนะคะ” พร้อมเอ่ยคำขอบคุณ
“ไม่ต้องขอบคุณฉัน ฉันมีหน้าที่เอามาให้เธอเท่านั้นมันเป็นคำสั่งของคุณพรีโม่” เขาเอ่ยออกมาเรียบๆ สีหน้าและน้ำเสียงนั้นดูยังไงๆ ก็ยังคงแบบเดิม
“ยังไงก็ต้องขอบคุณนะคะ” ฮารุฉีกยิ้มกว้างให้อีกฝ่าย แต่ดูเหมือยว่าจะมีปฏิกิริยาบางอย่างออกมาให้เห็นเพียงเล็กน้อยนั้นคือใบหน้าคมคายนั้นกระตุกวูบเล็กน้อยและกลับเป็นแบบเดิม
“เธอนี่ร้ายนะ…” จู่ๆ ก็พูดประโยคชวนงงออกมา
“เอ๋…” ฮารุส่งเสียงงุนงงออกไป แต่คำตอบที่ได้กลับมาคือคุณอเลาดิสบัดตูดเดินหนีไปแล้วค่ะ
มันสร้างความอยากรู้และก็จากไปน่ะเหรอ… หมายความว่ายังไงคะเนีย!? ที่บอกว่าฮารุร้ายกาจน่ะ
และสุดท้ายฮารุก็ต้องวนกลับเข้ามาในห้องอีกครั้งค่ะ เพื่อทำการเปลี่ยนชุดที่เปื้อนเลือดนี้ ชุดที่เอามาให้ฮารุนั้นคือชุดของผู้ชายตัวเล็กๆ ค่ะ จากที่ดูๆ แล้วปราสาทนี้แทบไม่มีผู้หญิงเลยถึงมีก็เป็นแค่คนใช้ คุณจีออตโต้คงจะไม่ใจร้ายซะจนไห้ฮารุแต่งชุดเมดหรอกนะคะ ยังไม่อยากลดระดับเป็นคนใช้ซักเท่าไหร่ =_=
“แต่มองดูแล้วมันไม่เหมาะกับฮารุเลยค่ะ…” หลังจากที่ฮารุเปลี่ยนชุดก็ไปยืนหมุนตัวไปมาหน้ากระจกอยู่นาน จนสายตาเหลือบเห็นเข็มและด้ายที่วางอยู่โต๊ะข้างเคียงของโต๊ะเครื่องแป้ง ไอเดียหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวค่ะ
ในเมื่อมันไม่เหมาะกับฮารุ ฮารุก็จะดัดแปลงมันเองค่ะฮิฮิ
ว่าแล้วก็ทำการจัดการสภาพชุดตรงหน้า เสื้อเชิ้ตสีขาวกับเนคไทสีดำใส่แล้วก็เหมาะกับผู้หญิงอยู่หรอกยิ่งสวมสูทรัดรูปสีดำเข้าไปแล้วยิ่งสวยเลยค่ะเพราะมันจะทำให้เราสามารถเห็นสัดส่วนของตัวเองได้ แต่สิ่งที่ขัดใจฮารุมากที่สุดก็คือกางเกงขายาวสีดำปืดเนียแหละค่ะ
ใส่กันแล้วมันไม่อเมซิ่งกับเสื้อของฮารุเลย
ฟึบ…
ฮารุหยิบผ้าคลุมสีดำที่ไว้สำหรับสวมมา พอจับเนื้อผ้าแล้วก็รู้ได้ทันทีเลยค่ะว่ามันทำได้ ฮารุจะตัดกระโปรงจากผ้านี้แหละค่ะ!
ฉึบๆ
ฉึก!
นั่งตัดอยู่เสียนานสุดท้ายก็จบที่เข็มตำค่ะ T^T เจ็บบบบบบ~ ทำไมฮารุถึงได้โชคร้ายแบบนี้นะคะ ไม่ยุติธรรมเลยยย
“โอ้ย… เจ็บจังค่ะ ตัดกระโปรงออกมาสวยแล้วทำไมถึงต้องมาแลกกับการโดนเข็มตำด้วย พลาสเตอร์ปิดแผลก็ไม่มีฮารุจะเอาอะไรติดล่ะคะเชื้อโรคเข้าหมดพอดี เห้อ… เอาเถอะค่ะยังไงซะแค่นี้คงไม่ตายเพราะโดนยิงมาขนาดนั้นยังรอดอยู่ถือว่าเป็นปาฏิหาริย์ใช้สกิลนางเอกล้วนๆ
แอด~
และแล้วฮารุก็เดินออกมาจากห้องอีกครั้งหนึ่ง สภาพของฮารุตอนนี้คล้ายๆ สายลับเจมส์บอนด์ยังไงก็ไม่รู้แหะ เพราะฮารุน่ะวันนี้มาใรธีมของเสื้อดำเลยค่ะ เสื้อเชิตขาวเนคไทดำถูกปิดด้วยสูทดำ กระโปรงตัวจิ๋วสีดำ ถุงน่องดำอันนี้ฮารุเอาผ้าที่มีวางอยู่ในห้องมาตัดซึ่งมันก็พอดีอีกที่เป็นผ้าสำหรับทำถุงน่อง มันช่างพอดีและบังเอิญอะไรเช่นนี้ แต่คงมีแค่ผ้าใบลายทางเท่านั้นที่ดูไม่เข้าพวก
ตึกๆ
จะว่าไปแล้วฮารุจะไปที่ไหนคะเนีย -_- ปราสาทก็ออกจะกว้างใหญ่แต่ฮารุไม่มีเป้าหมายอะไรเลยเนียนะ แถมยังจะเดินดุ่มๆ ไปอีกแบบนี้มันเหมือนเขาวงกตชัดๆ ถ้าเกิดว่าฮารุไม่เดินดีๆ
“ชุดอะไรของเธอยัยเด็กบ้า…” เสียงราบเรียบของคุณจีเอ่ยขึ้น อะไรกันคะ! คนนู้นไปคนนี้ก็มา จะมาเฝ้าสังเกตฮารุอะไรกันหนักกันหนาเนีย ฮารุไม่ใช่นักโทษนะคะ!?
“คุณจีมาทำอะไรคะ?”
“ฉันจะมาทำอะไรก็เรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับเธอ…” ถึงประโยคจะดูเรียบๆ แต่แฝงไปด้วยความเจ็บแสบเล็กน้อย เหมือนกำลังจะบอกว่าไม่ใช่เรื่องของเธออย่ามายุ่ง
“โถ่! ฮารุก็แค่อยากรู้อ่ะคะ” ฮารุบ่นออกไปพร้อมเสียงนอยดๆ คุณจีได้แต่มองฮารุนิ่ง
“พรีโม่มีเรื่องจะคุย เขารอเธออยู่ที่สวนหลังปราสาท” สั่งเสร็จก็ดูเหมือนว่าจะเดินหนีไปดื้อๆ เลยค่ะ
“ดะ… เดี๋ยวสิคะคุณจี…” แต่ฮารุก็เรียกคุณจีไว้อีกครั้งทำไมน่ะเหรอ…
“มีอะไรอีก…”
“ช่วยพาฮารุไปหน่อยได้ไหมคะ… คือฮารุไม่รู้ทางไปน่ะค่ะ” ที่ต้องเรียกไว้ก็เพราะฮารุไม่รู้ทางไปน่ะสิคะ เลยจำเป็นต้องพึ่งคุณจี T^T
“มากันแล้วเหรอ… สีหน้าเป็นแบบนั้นโดนคุณฮารุแกล้งอะไรมาสิท่า” ทันทีที่ฮารุมาถึงก็เห็นคุณพรีโม่นั่งจิบน้ำชายสบายใจ พลางยิ้มแย้มมีความสุข บางทีการเป็นบอสของมาเฟียก็ดีนะคะ เพราะไม่ต้องลงทุนอะไรมากเลย คุณจีก็ได้แต่มุ้ยหน้าไม่สบอารมณ์ซึ่งก็ไม่รู้เป็นอะไรของเขา
“ครับ… งั้นผมขอตัวก่อนนะพรีโม่” และเขาก็หันหลังกลับเดินหนีไปทันที ทิ้งให้ฮารุยื่นเอ๋ออยู่ตรงนี้ บางทีเขาก็น่าจะพาไปใกล้คุณจีออตโต้มากกว่านี้นะคะแบบนี้ฮารุก็ทำตัวไม่ถูกแย่
“มานั่งตรงนี้สิฮารุ” คุณจีออตโต้เรียกชื่อด้วยค่ะ >///< น้ำเสียงอ่อนโยนของคุณจีออตโต้เอ่ย ฮารุก็ทำตามคำสั่งค่ะโดยการเดินเข้าไปและนั่งลงยังเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามของคุณจีออตโต้
เบื้องหน้านั้นปรากฏเป็นน้ำชาชั้นดีที่เขากำลังดื่ม บวกกับขนมเล็กน้อยบนโต๊ะทรงกกลมที่นั่งอยู่ บรรยากาศรอบนอกของศาลาที่เรานั่งกันอยู่นี้มีดอกไม้หลากหลายชนิด แต่ล้วนแล้วจะเป็นดอกกุหลาบมากกว่า ทำให้ตอนนี้ฮารุรู้สึกว่าตัวเองเป็นคุณหนูที่กำลังนั่งสนทนายามบ่ายกับคุณชายยังไงยังงั้น
“เชิญนะจะกินเท่าไหร่ก็ไม่ว่าหรอก…” เสียงนั้นเอ่ยออกมาเล็กน้อย พร้อมส่งร้อยยิ้มให้ อร๊าย… คุณจีออตโต้คะรู้ทั้งรู้ว่าฮารุรักคุณสึนะแต่คุณจีออตโต้นี่ก็พยายามให้ทำให้ฮารุนึกภาพซ้อนทับของคุณสึนะตลอดเลย
“ขะ… ขอบคุณค่ะ” ฮารุตอบกลับไปเสียงสั่นพร้อมยกชาขึ้นจิบเล็กน้อย แต่ทว่าถ้วยนั้นดันร้อนนิดหน่อยและบังเอิญฮารุใช้นิ้วที่ถูกเข็มตำจับมันน่ะสิคะ เรื่องเป๋อๆ ของเด็กสาวที่อยู่ต่อหน้าคุณชายจึงเกิดขึ้น
เพล้ง!
ใช่แล้วค่ะ… แตกค่ะ T^T
ถ้วยชาใบเล็กสุดน่ารักแตกละเอียดลงพื้นเลยค่ะ แถมชาบางส่วนยังหกลงที่ตัวของฮารุอีก มีอะไรจะซวยกว่านี้ไหมคะเนีย! หกตรงไหนมาหกมาหกใส่เสื้อฮารุที่ตอนนี้พึ่งอาบน้ำมา
บ้าไปแล้ว! TAT
“ฮารุเป็นอะไรไปหรือป่าว!?” แย่ล่ะสิคะทำเรื่องขึ้นจนได้ คุณจีออตโต้รีบลุกพรวดจากฝั่งตรงข้ามของโต๊ะมาเลยค่ะ หาเรื่องจริงๆ ยังฮารุจอมเป๋อ
“มะ… ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แต่ฮารุต้องขอโทษนะคะที่ทำตุณถ้วยน้ำชาน่ารักหล่นแตกอ่ะคะ ขอโทษจริงๆ นะคะ” ฮารุเองก็รีบก้มหน้าก้มตาขอโทษคนตรงหน้า พร้อมรีบก้มตัวลงไปเก็บเศษถ้วยน้ำชาที่แตกละเอียด และก็เกิดเรื่องอีกค่ะเพราะมันบาดฮารุ
อีกแล้ว!? ทำไมอยู่ต่อหน้าคุณจีออตโต้จะต้องหาบาดแผลมาอวดเขาตลอดด้วย ฮารุไม่เข้าใจตัวเองเลยค่ะ
“โอ้ย!” และก็ตามสเต็ปเดิมค่ะ เสียงร้องแสดงถึงความเจ็บปวดตามมา ให้ตายสิคะหาเรื่องตลอดเลยเรา
“ไม่เป็นอะไรใช่ไหมฮารุ!” น้ำเสียงของคุณจีออตโต้ดูร้อนรนขึ้นมาทันที สายตาของเขาฉายแววเป็นห่วงมากเลยค่ะ ฮารุมองแล้วเผลอตัวใจเต้นตึกตักไม่ทราบสาเหตุ
“ไม่เป็นไรค่ะ…” ตามแบบเดิมค่ะฮารุบอกไปว่าไม่เป็นไร แต่รอบนี้เป็นน่ะสิคะรีบซ่อนนิ้วมือที่โดนบาดไว้ข้างหลังทันควัน
“จะไม่เป็นอะไรได้ยังไงล่ะ! เมื่อกี้ฉันเห็นเธอโดนเศษแก้วนั้นบาดด้วย”
“ฮารุไม่เป็นอะไรจริงๆ ค่ะ!” ไม่อยากให้เขาต้องมาเดือดร้อนเพราะความบ๋องของฮารุได้อีกครั้งหรอกค่ะ
“ฉันขอดูหน่อย” กรี๊ด! ไม่ทันที่ฮารุจะได้เถียงอะไรไป ฝ่ายนั้นก็ถือวิสาสะคว้าหมับเข้าที่มือฮารุ ทำให้ตอนนี้บาดแผลนั้นโชว์หราต่อหน้าเขาเลยค่ะ
“เห็นไหมคะไม่เป็นอะไรจริงๆ แค่เลือดออกนิดหน่อยเองค่ะฮารุซุ่มซ่ามเอง”
“ไหนบอกไม่เป็นไรยังไงล่ะเลือดออกแบบนี้คงปวดน่าดู…” น้ำเสียงของเขาดูอ่อนลงเล็กน้อยแววตาฮายแววเศร้าสร้อยออกมา คือไม่จำเป็นจะต้องทำหน้าเศร้าแบบนั้นเลยนี่คะ
“ไม่ถึงขนาดนั้นเหรอค่ะแค่เลือดไหลซิบๆ เอง” แต่จำนวนที่มันไหลออกมานี่ไม่ถือว่าซิบแล้วนะคะ เลือดมันอออยู่ที่ริมปากแผลใกล้จะไหลลงมาเต็มทีแล้วค่ะ
แต่แล้วเรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น! เมื่อคนตรงหน้าตอนนี้นั้นกระทำการบางอย่างในการหยุดเลือดนี้ ซึ่งมันอาจจะหยุดหัวใจของฮารุไปด้วยเลยก็ได้ค่ะ
หงับ~
คุณจีออตโต้ใช้ปากของตัวเองเพื่อหยุดการไหลของเลือด!
“ฮาฮิ! คุณจีออตโต้ทำอะไรคะแบบนั้นเดี๋ยวเศษแก้วก็เข้าคอหรอกค่ะ ฮารุยังไม่อยากฆ่าบอกมาเฟียผู้มีชื่อเสียงตอนนี้นะคะ!!” ฮารุเองก็รีบร้องท้วงไปในทันทีค่ะ และดูท่าเขาจะไม่ยอมปล่อยให้นิ้วของฮารุเป็นอิสระซะด้วย
ดวงตานั้นฉายแววเจ้าเล่ห์ออกมาเล็กน้อยแต่ก็ยังคงเหลือเค้าของความอ่อนโยน ริมฝีปากนุ่มของเขาที่กระกบเข้ากับนิ้วของฮารุยังคงดูดดื่มต่อไป หัวใจของฮารุเต้นไม่เป็นจังหวะหน้านี่แดงแจ๋เลยค่ะ >////< นี่คือวิธีการห้ามเลือดของคนสมัยนี้เหรอคะทำไมมันออกจะหวาบหวิวแบบนี้
และแล้วเขาก็ยอมปล่อยให้นิ้วของฮารุเป็นอิสระ พร้อมกับส่งยิ้มน่ารักๆ มาให้ ร่างทั้งร่างของฮารุแข็งถือเพราะความช็อคเลยค่ะ หน้านี่ขึ้นสีแดงชัดเจน
เขาดูนิ้วฮารุเหรอค่ะ
เอ…
เอ๋!!!!!
“นี่ไม่ใช่พิษงูนะครับมันไม่เข้าคอหรอก” และแล้วก็เอ่ยตอบคำถามของฮารุ แต่ฮารุตอนนี้เหมือนจะอึ้งเสียสนิทจนไม่รู้ว่าจะเริ่มตอบเขาตรงไหน
“ไม่ต้องตกใจกลัวขนาดนั้นก็ได้ครับ” เขานั้นคงเอ่ยออกมาหน้าตาเฉย “เศษแก้วพวกนี้เดี๋ยวจะจัดการเอง” พร้อมกับใช้สายตามองเศษแก้วที่แตกบนพื้น และละสายตาจากมันมองฮารุแทน และสองเท้าของเขาสืบเข้าใกล้ฮารุ ก่อนจะก้มลงข้างใบหูของฮารุและเอ่ยกล่าว
“วันนี้ชุดสวยนะครับ… น่ารักจริงๆ” กรี๊ด!!!! และแล้วคุณจีออตโต้ก็เดินจากไปพร้อมกับทิ้งระเบิดตั้งเวลาขนาดใหญ่เอาไว้กลางใจที่จะรอวันนับถอยหลังระเบิดออกมา
“อะ… เอ๋คะ…คุณ—” หลังจากที่นางฮารุคนนี้ยื่นเอ่อ คุณจีออตโต้ก็เดินผ่านไปไกลแล้วค่ะ แต่เขาก็ยังมีหันหลังกลับมาพูดคุยอีก
“เปื้อนแบบนี้ไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวฉันจะเอาเสื้อผ้าไปให้เปลี่ยน รอที่ห้องนั่นแหละนะ วันนี้ฉันจะพาเธอไปชมเมือง” หันมาส่งยิ้มเจ้าเล่ห์เล็กน้อย และเดินจากไปราวกับผู้ชนะ
วอท!!!!! คุณจีออตโต่คะฮารุต้องการวองโกเล่ สเปียร์ค่ะ ยังไม่ต้องการขึ้นตำแหน่งเมียของคุณตอนนี้นะคะ
ใจเริ่มไม่ดีแล้วค่ะ คุณขา >////<
ปึ้ง!
ไม่ต้องตกใจหรอกค่ะเสียงปิดประตูที่ดังลังนี่เป็นฝีมือของฮารุเอง หลังจากที่เจอคุณจีออตโต่ร่างนั้นเข้าไป ใจของฮารุถึงกับเต้นไม่เป็นจังหวะเลยที่เดียว แถมสามารถทำให้ฮารุค้นพบพลังพิเศษของตัวเองด้วยค่ะ พลังในการตรงดิ่งกลับมายังห้องของตัวเองที่อยู่ในปราสาทที่ราวดังเขาวงกต แถมเมื่อกี้ตอนเดินฉีกตัวออกมาฮารุก็แอบเห็นนะคะว่าคุณจีและคุณอเลาดิเองก็แอบเฝ้าสังเกตการณ์เหมือนกัน
ฮาฮิ! แบบนี้ก็เห็นหมดเลยสิคะว่าคุณจีออตโต้ทำอะไรแบบนี้ >///<
ตึกตักๆ
ไม่ไหวค่ะไม่ไหว ขืนไม่พาตัวเองไปอาบน้ำมีหวังได้ไฟลุกถ่วมตัวแน่น เพราะพลังอนุภาพความเขินของฮารุเนียมันร้ายแรงมากจริงๆ นะคะ
จ๋อม…
ดีจริงๆ นะคะที่ที่นี่มีอ่างอาบน้ำไว้ด้วย สไตล์นี่ยุโรปจ๋ามากเลยค่ะ ราวกับอาบน้ำในห้องน้ำราชวังเลยแบบนี้ฟินมากมายค่ะ ให้อยู่ในอ่างทั้งวันยังทำได้
“ให้ตายสิ… เพราะความซุ่มซ่ามของฮารุแท้ๆ เลยไม่ได้ใส่ชุดนี้ไปอวดโฉมเลย” ฮารุสบถกร่นตัวเองพร้อมอมลมเลยค่ะ ฮารุรู้สึกว่าพระเจ้านี่กลั่นแกล้งยังไม่ไงรู้
วันนี้ชุดสวยนะครับ… น่ารักจริงๆ
ม่ายน้าาาา~ ฮารุอย่าคิดถึงสิมันจะเป็นแบบนั้นได้ยังไงงง คุณจีออตโต้แค่แกล้งเราเล่นเฉยๆ แหละค่ะ ฮารุนี่รีบยกมือทั้งสองข้างมาสบัดหัวตัวเองเล่นเลยค่ะ แต่ก็ต้องสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อนิ้วข้างที่เป็นแผลมันจุมไปในน้ำอุ่นพอดี
“กรี๊ด! ร้อนจังเลยค่ะแบบนี้แผลผองแน่ๆ T^T” ว่าแล้วด้วยความชินฮารุก็ยัดนิ้วนั้นเข้าปากค่ะ แถมยังพยายามดูดความร้อนให้ออกไป จนให้นึกถึงภาพของคนบางคนขึ้นมา
นี้ไม่ใช่พิษงูนะครับไม่เข้าคอหรอก
ประโยคมึนๆ ที่พูดออกมาตัดกับการอธิบายความหมายของสิ่งที่ทำมันคืออะไรกันคะเนีย และมันก็เป็นอีกครั้งค่ะที่ฮารุรู้สึกใจเต้นตึกตักเมื่อนึกถึง ฮารุสะบัดหัวพร้อมกับนิ้วที่ยังอยู่ในปากจนภาพของเขาซ้อนทับมาอีกที
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์แบบนั้นมันใช่คุณจีออตโต้จริงๆ เหรอ
“ฮาฮิ! แบบนี้ก็เท่ากับว่าฮารุจูบทางอ้อมไปแล้วสินะคะเนีย!” เพราะฮารุดันดูดนิ้วของตัวเองไปด้วยแบบนีก็เท่ากับว่าเสียจูบแรกไปหรือยังนะคะ T^T
อยากจะเก็บไว้ให้คุณสึนะซักหน่อย
“อยากลองจูบจริงๆ ด้วยไหมล่ะครับ”
“!!!”
ควับ!
“O[]O!” <<< หน้าของฮารุนะคะ
“^_^~” หน้าของผู้มาใหม่ที่กำลังส่งร้อยยิ้มอบอุ่นมาให้ แถมยังปรากฏตัวมาพอเหมาะพอดีซะด้วยค่ะ
“อะ… เอ๋! คุณจีออตโต้เข้ามาในนี้ได้ยังไงคะ!?” ฮารุรีบดำลงไปลึกอีกนิดเลยค่ะเพราะในตอนนี้ผิวน้ำมันเสมอกับเนินอกของฮารุนิดหน่อย แต่ยังดีนะคะที่ห้องนี้มันยังมีควันจากไอน้ำอุ่นช่วยบดบังทำให้เขาอาจจะไม่เห็นฮารุ อาจจะนะคะ T..T
“ก็เดินเข้ามาน่ะ…” แถมยังตอบคำถามได้กวนประสาทอีกค่ะ รู้ค่ะว่าเดินมาแต่ทำไมถึงเข้ามาตอนนี้ล่ะคะ!?
“แบบนี้ก็ได้เหรอคะ!?”
“เอาน่าๆ ไม่ต้องซีเรียสไป ฉันก็แค่เข้ามาดูเผื่อคุณฮารุจะเกิดอันตรายขึ้นอย่างเช่นลื่นล้มในห้องน้ำเอย สะดุดพื้นห้องน้ำล่วงลงอ่างหมดสติเอย… เป็นห่วงน่ะครับกลัวว่าคุณจะเป็นอันตรายเพราะคุณฮารุเนียดวงมักจะซวยเสมอ”
ขอบอกได้ไหมคะว่าดวงฮารุจะซวยทุกครั้งเมื่อเจอหน้าคุณ T^T
“ไม่ถึงขึ้นนั้นเหรอค่ะฮารุซุ่มซ่ามเอง แต่ตอนนี้สิ่งที่จะอันตรายกว่าดวงก็คุณจีออตโต้เนียแหละค่ะ” ฮารุอมลมแก้มป๋องให้กับคนตรงหน้าอีกฝ่ายได้แต่ยิ้มและสืบเท้าเข้ามาใกล้ขอบอ่างและมาหยุดบริเวณเดียวกับฮารุ
หมับ…
จับคางค่ะพร้อมกับหันหน้าให้ฮารุมองเขา ถือโอกาสวิสาสะแตะตัวกันอีกแล้ว แบบนี้สภาวะล่อแหลมถึงขึ้นสูงสุดเลยนะคะ อย่ามาทำแบบนี้นะคะใจฮารุไม่ดีเอาซะเลย และยิ่งรอยยิ้มละมุนแบบนั้นคิดจะทำอะไรกันคะเนีย!
โดนผีตัวไหนยุยงหรือเข้าสิงมาหรือป่าวคะ T///T
คุณเดม่อนแกล้งหรือป่าวทำไมคุณจีออตโต้ที่แสนสุภาพบุรุษ เป็นดั่งนภาที่โอบล้อมถึงเป็นแบบนี้ ง่า~
“ไม่ต้องกลัวฉันหรอกคิดซะว่าฉันเป็นพ่อที่ต้องคอยดูแลเธอละกันนะ” เขาพูดแบบนั้นหน้าตาเฉยกับฮารุในสภาพแบบนี้นะคะ สุภาพบุรุษเกินไปแล้วถ้าย้อนกลับไปสภาพตอนที่ฮารุมาที่นี่ใหม่ๆ และเจอกับพวกมาเฟียกระจอกนั้นป่านนี้ฮารุเสร็จไปแล้วค่ะ T^T
“แต่ฮารุไม่มีคุณพ่อที่หล่อเหลาแบบนี้เหรอนะคะ อีกอย่างคุณจีออตโต้ควรออกไปรอข้างนอกนะคะเพราะยังไงฮารุกับคุณจีออตโต้ก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์พอลูกกันจริงๆ ซะหน่อย” ฮารุบอกกล่าวพร้อมพยายามสบัดหน้าหนีแหละผลักไสคุณจีออตโต้ออกห่าง แต่ดูเหมือนว่าแรงอันน้อยนิดจะมีไม่มากพอนะคะ
“ทำไมเหรอคุณฮารุกลัวอะไร” เขาเอ่ยเสียงเรียบๆน่าหลงไหล “กลัวว่าพ่อคนนี้จับลูกตัวเองกินเหรอครับ”
ฮาฮิ! นี่มันใช่คำถามไหมคะเนียยย!? ไม่ไหวแล้วค่ะต่อมความเขินกำเริบหนักมากนี่เขาพูดออกมาในสภาพแบบนี้และไม่หลุดได้ยังไงฮารุนับถือมากเลยค่ะ
“ฮ่าๆ ดูหน้าคุณตอนนี้สิน่ารักอย่างกับเด็ก ไม่ต้องคิดมากหรอกครับเพราะผมน่ะไม่มีรสนิยมรักเด็กอย่างคุณหรอกอย่างมากก็แค่เอ็นดู แกล้งเล่นเท่านั้นแหละ” ฮาฮิ! จู่ๆ เขาก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาแต่ไม่เสียมาดของบอสมาเฟียหรอกนะคะ ยังคงความเท่ ความสมาท ความละมุนไว้อยู่ครบองค์ประกอบ
“ฮาฮิ! งั้นก็แสดงว่าที่สวนนั่นคุณจีออตโต้ทำเพื่อแกล้งฮารุเหรอคะ!?”
“ใช่แล้วล่ะครับคุณน่ะน่ารักดีผมเลยอยากจะแกล้งคุณเล็กน้อย”
“โถ่! คุณจีออตโต้ล่ะก็ฮารุทำตัวไม่ถูกเลยนะคะแบบนี้” ฮารุทำหน้างอนๆ เบนหนี อย่าลืมเด็ดขาดนะฮารุว่าตอนนี่เธอน่ะกำลังเปลื่อยและอาบน้ำอยู่
แหมะ~
“ไม่ต้องคิดมากนะฮารุจัง… ฉันน่ะจะเอ็นดูเธอเหมือนลูกสาวเลยแหละในช่วงอยู่ที่นี้เพราะฉะนั้นไม่ต้องคิดมากหรอกนะ ส่วนเรื่องวองโกเล่ สเปียร์ก็ไม่ต้องห่วงฉันให้คนสืบข่าวมาแล้วล่ะอาจจะกลับมาในวันพรุ่งนี้” เขาวางมือแหมะลงบนหัวฮารุพร้อมลูบไล้ไปมา เกือบลืมไปแล้วนะคะว่าต้องตามหาวองโกเล่สเปียร์ด้วย
“ถ้าคุณจีออตโต้พูดแบบนั้นก็ได้ค่ะ แต่ฮารุว่า... เรียกฮารุแบบเดิมเถอะค่ะฮารุจังมันแปลกๆ ยังไงไม่รู้” มันก็ดีนะคะที่เขารับปากจะปกป้องเพราะฮารุจะได้ไม่เป็นอันตรายด้วยในช่วงที่อยู่ที่นี้ ขืนถือกล่องแหวนวองโกเล่ไปมาฮารุอาจจะม่องเท่งไปแล้ว
“ฮ่าๆ ครับๆ คุณฮารุ ฉันน่ะเตรียมเสื้อผ้าและคนใช้สำหรับช่วยแต่งตัวอยู่ด้านนอกแล้วนะ คุณเรย์เขาจะจัดการให้เธอเอง” หลังจากสั่งการแล้วเขาก็พาตัวเองออกไปทันที แถมฮารุเองก็ไม่ได้ถามจุดประสงค์ที่แท้จริงของเขาที่เข้ามาในนี้ด้วย
จะเข้ามาทำไมคะ!? บางทีก็อันตรายหน่อยๆ นะคะคนๆ นี้ แถมเป็นบอสใหญ่ด้วยดีกรีคงจะไม่เบา คงจะเหมือนการผสมผสานกันของเหล่าผู้พิทักษ์ทั้ง 6 คนก็ได้ที่ดูน่ากลัวและอบอุ่นในเวลาเดียวกัน
ฮารุเองก็ไม่รอช้าค่ะ ทันทีที่คุณจีออตโต้ออกไปซักพักฮารุก็ตามออกไปติดๆ เกรงว่าแช่น้ำนานจะหมดสติและลำบากให้เขาต้องอุ้มออกไปอีก แบบนั้นแหละค่ะแย่กว่าแถมน่าอายมากด้วย แต่ทันทีที่ฮารุพาร่างของตัวเองออกมาถึงตัวห้องแล้วก็ต้องผงะกับภาพที่เห็น
“คุณหนูฮารุสินะคะ ฉันเรย์ ลิเซียค่ะเป็นหัวหน้าคนใช้ที่นี่ ยินดีที่ได้พบนะคะ ดิฉันได้รับได้รับคำสั่งจากคุณพรีโม่ให้นำคนใช้เข้ามาแต่งตัวให้คุณค่ะ” เสียงเมดของแม่บ้านสาวที่ดูราวๆ น่าจะใสๆ เอ่ยเรียกฮารุ เธอเป็นหญิงสาวที่ดูมีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับคุณจีออตโต้ เส้นผมที่ยาวสลวยของเธอนั้นสีขาวบริสุทธิ์ผุดผ่อง ดวงตาและนัยน์ตาของเธอมีสีราวกับปุยหิมะ และแถมยังมีผิดที่ซีดขาวจนออกจะเผือกอีก
คนแบบนี้ทำไมถึงได้มาเป็นคนใช้นะคะ ทั้งๆ ที่ออกจะสง่างามแท้ๆ…
“มิอุระ ฮารุค่ะฝากตัวด้วยนะคะ” ฮารุเองก็ตอบกลับไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม คิดไปมากก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาบางทีคนๆ นี้อาจจะเป็นแค่สาวสวยก็ได้ แต่สุดท้ายสายตาของฮารุก็ต้องจับจ้องมาที่ชุดที่ถูกเตรียมไว้ให้คุณโดยคุณจีออตโต้
“อย่าบอกนะว่าฮารุจะต้องใส่เจ้านี่…” แถมยังหนักใจมากเลยค่ะกับชุดนี้
“ใช่แล้วค่ะ… เรามาเริ่มใส่กันเลยไหมคะคุณหนู...” ฝ่ายคุณเรย์ก็ได้แต่ยิ้มตอบกลับมาเป็นเนื่องๆ ให้ตายสิคะจะเอาชุดง่ายๆ สบายๆ มาให้ใส่ก็ไม่ได้
ทำไมต้องเป็นชุดลูกไม้กระโปรงซุ่มที่มันดูเกะกะและขยับยากแบบนี้ด้วยล่ะคะ แถมสีชุดนี่ชมพูมาแต่ไกล คิดจะแกล้งกันไปถึงไหน T^T คุณจีออตโต้ล่ะก็!
__________________________________________________________
TALK WITH WRITE
รักหลอกจึงหยอกเล่น #หรือป่าว!?
ในตอนนี้ก็ต้องขอบอกไว้ล่วงหน้าเลยนะคะว่า
คำผิดอาจจะมากไปนิสนึ่ง~ เพราะตัวเองรู้สึกประหม่า
และเขินตัวละคร #แบบนี้ก็มีด้วย555
แต่งเองก็รู้สึกแบบว่าเห้ย! เขียนไปแล้วไม่กล้ากลับไปอ่านตรวจทาน
มันรู้สึกเขินๆ ตัวละครที่เราจับคาแรกเตอร์แบบนี้ใส่ลงไป555
#ตัวละครจะโกรธไหมนะที่ไม่ใช่นิสัยตัวเอง555
แต่ยังไงก็จะพยายามกลับไปอ่านแล้วตรวจทานค่ะ คำไหนผิดแจ้งได้เลย~
ตอนแรกบอกจะไปเมืองแต่ดันตัดฉากในห้องน้ำมาแปะ
ส่วนฉากสองคนนี้ทัวร์เมืองน่าจะพรุ่งนี้ดึกๆ ไม่ก็เวลานี้แหละค่ะ
ตอนหน้าก็ยังคงแบบเดิม เป็นเรื่องราวป่วนๆ ของสองคนนี้ #หรือป่าว555
ตอนนี้ต้องขอตัวลาไปงีบแล้วล่ะค่ะ ตายอย่างสงบ...
ไม่ไล่หนักอ่านเงา แค่คุณกดเข้ามาอ่านก็ดีใจแล้วค่ะ ขอบคุณที่ติดตามอ่านกันนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น