ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER IV : คำขอที่ไม่อาจทำให้ได้
[FIC REBORN] Excuse Me ขอประทานโทษครับ.. ยัยนั่นน่ะเด็กของผม
CHAPTER IV : คำขอที่ไม่อาจทำให้ได้
__________________________________________________________
คำขอที่เธอเอ่ยมา… ถึงมันจะดูเรียบง่าย แต่มันก็ไม่ได้มาง่ายๆ อย่างที่เธอคิด…
__________________________________________________________
“บอกฉันมาได้ไหมว่าเธอใครมาจากไหนกัน”
เสียงของคุณพรีโม่เอ่ยขึ้นมาพร้อมใช้มือทั้งสองข้างนั้นเท้าคางมองฮารุ ใบหน้าอันแสนอ่อนโยนนั่นถ้ามองดีๆ แล้วจะเผยให้เห็นถึงความน่ากรงขามที่ซ่อนตัวอยู่
“ถ้าฮารุบอกไป คุณจะเชื่อฮารุไหมคะ?” ฮารุนั่งอยู่ตรงหน้าเอ่ยออกมาพร้อมกับกำมือแน่น ถึงฮารุจะดูเหมือนนักโทษที่ถูกใส่ตรวนแต่พวกเขาก็ให้เกียรติอยู่บ้างโดยการให้นั่นเก้าอี้ที่ตั้งตระหง่านกลางห้องและทุกสายตายของทุกคนก็จ้องมองมาที่ฮารุ
บางทีมันก็เขินนะคะเนีย…
“จะเชื่อหรือไม่ยัยหนูเธอก็ตอบมาก่อนสิว่าสิ่งๆ นี้มันคืออะไร!” คุณจีที่ยืนอยู่ด้านข้างคุณพรีโม่เอาขึ้นพร้อมกับชูบางสิ่งบางอย่าง
มันคือแหวนแห่งวายุของคุณโกคุเดระ
“ฮาฮิ! ถามอะไรแปลกๆ ก็พวกคุณเองไม่ใช่เหรอคะที่เป็นเจ้าของมันน่ะ…” ฮารุตอบคำถามนั่นแทบจะในทันที แต่ก็มีเสียงหนึ่งที่ดูอ่อนโยนอีกหนึ่งเสียงพูดทับ
“พวกกระผมเหรอครับที่เป็นเจ้าของ… นั่นมันก็จริงอย่างที่เธอพูดมานะครับคุณเด็กน้อย แต่สิ่งที่มันควรจะอยู่กับพวกเราก็ต้องอยู่กับเราสิครับทำไมถึงได้มีมันปรากฏขึ้นมาอีกล่ะ…”
เขาคนนี้คือชายหนุ่มที่มีใบหน้าราบเรียบ น้ำเสียงและกิริยาท่าทางราวกับว่าเป็นคนที่อ่อนโยนมากและสุภาพเรียบร้อยเหมือนกับคุณยามาโมโตะไม่มีผิด เขานั่งอยู่ทางโซฟาสีเลือดที่อยู่ทางด้านซ้ายของห้องและกำลังดื่มชาที่วางไว้อยู่บนโต๊ะกาแฟตัวเล็ก
“วองโกเล่ริงไม่ใช่สิ่งของที่จะมาเลียนแบบกันได้ เพราะมันถูกสร้างขึ้นจากไฟธาตุที่อยู่ในโลกนี้โดยมีจำกัดเพราะฉะนั้นนี่ไม่ใช่สิ่งที่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอจะถือไปไหนมาไหนได้ด้วยตัวเอง”
ปึก!
คุณจีนำแหวนของธาตุวายุวางกลับเข้าไปในกล่อง ฮารุได้แต่นั่งนิ่งเงียบพูดอะไรไม่ออกเลยค่ะ ถ้าจะบอกว่ามาจากอนาคตจะโดนทุกคนหัวเราะเยาะหรือป่าวคะ?
“มีจุดประสงค์อะไรกันแน่!” โถ่… ฮารุเริ่มเครียดขึ้นมาแล้วนะคะ ฮารุกลัวด้วยค่ะเพราะสีหน้าคุณจีตอนนี้นั้นราวกับซาตานทำไมต้องถามฮารุด้วยสีหน่าแบบนั้นด้วย T^T
“ฮะ… ฮารุก็แค่ทำตามคำสั่งของคุณสึนะ—”
“โอ้ว! แล้วคุณสึนะอะไรของหนูเนียเป็นใครงั้นเหรอ?” คุณคนนี้มีความคล้ายกับคุณเรียวเฮสูง แต่ทว่าเขาคนนี้นั้นมีเส้นผมสีดำไม่ใช่สีขาว เอ่ยถามฮารุถึงคุณสึนะ
“คะ… คุณสึนะเป็นบอสของวองโกเล่ค่ะ…” ฮารุตอบกลับไปพร้อมกับหลบหน้าหลบตาของคุณพรีโม่ ดวงตาของเขาและทุกคนกระตุกวูบเล็กน้อย
“หื้ม… บอสของวองโกเล่อย่างงั้นเหรอครับ…” คุณเดม่อนเอ่ยออกมาพร้อมกับยิ้มที่มุมปาก
“เสียสติไปแล้วหรือไงเอาชื่อใครที่ไหนก็ไม่รู้มาแอบอ้าง คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธอคือบอสของวองโกเล่แฟมิลี่ พรีโม่วองโกเล่จำใส่หัวไว้ซะ!”
คุณจีว่ากล่าวฮารุเสียงแข็ง ตอนนี้ฮารุได้แต่พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา เนื่องจากความกดดัน และความกลัวที่มีอยู่ฮารุจึงไม่รู้ว่าควรพูดยังไงออกไปดี
“หึ! หมดธุระแล้วใช่ไหมฉันจะได้ฆ่าเด็กคนนี้ทิ้ง…” คุณอเลาดิที่ได้แต่เงียบฟังก็เอ่ยขึ้น ดวงตาของเขาฉายแววน่ากลัวอยู่เสมอๆ
“ดะ… เดี๋ยวสิคะฮารุยังพูดไม่จบ!” ฮารุร้องท้วงออกไป เนื้อตัวเริ่มสั่นเทา สีหน้าและแววตาแวดงออกถึงความหวาดหวั่น
“ไม่มีเหตุจำเป็นอะไรต้องฟังเธอพูดอีกแล้ว!” คุณจีไม่ว่าเปล่าพร้อมเดินย่ามสามขุมเข้าหาฮารุที่กำลังนั่งตัวสั่น
หมับ!
มือหนาของคุณจีจับเข้าหมับที่ต้นแขนด้านขวาของฮารุ ซึ่งตอนนี้มันมีบาดแผลจากการถูกยิงนอนหลับไหลอยู่ ทันทีที่ถูกสัมผัสฮารุก็ร้องออกมา
“โอ้ย! เจ็บนะคะ!”
“เจ็บงั้นเหรอ… งั้นก็ควรเจ็บมากกว่านี้นะคนเสแสร้งอย่างเธอไม่ควรจะอยู่ที่นี่ มาผิดถิ่นแล้วล่ะคุณหนูถึงชื่อเสียงของวองโกเล่จะขึ้นชื่อว่าปกป้องคนอื่นแต่สำหรับคนที่คิดร้ายแล้วพวกเราตะไม่ปล่อยไว้แน่” คุณจีบีบมันแน่นขึ้นกว่าเดิมอีกค่ะ T^T ทำเหมือนกับว่าฮารุไม่มีหัวใจซะอย่างงั้น
“แต่ว่าฮารุ…”
ฟึบ!
ไม่ทันที่จะได้พูดจบประโยคฮารุก็โดนคุณจีฉุดให้ลุกยืนขึ้น ท่ามกลางสายตาของพวกเขาที่ได้แต่มองเงียบๆ ใบหน้าของฮารุเริ่มบิดเบี้ยวเล็กน้อยแล้วค่ะ มันกำลังจะออกมาแล้ว
น้ำตาแห่งความกดดัน
“หะ… เห้ย! อะ… อย่ามาร้องไห้นะ” คุณจีที่เป็นฝ่ายบีบแขนของฮารุไว้เริ่มปล่อยให้เบามือ แต้มันช้าไปแล้วค่ะ ฮารุร้องไห้แล้วนะสิ
“ฮึกๆ”
“จีทำไมคุณถึงทำให้เด็กร้องไห้ล่ะครับ!” เสียงของคุณครหน้าเหมือนยามาโมโตะเอ่ยกล่าวขึ้นมา ใบหน้าของคุณจีเริ่มถอดสีออกอย่างเห็นได้ชัดว่ารู้สึกผิด
“คะ… ความผิดฉันหรือไง! ไม่ใช่ซะหน่อยยัยนี่ก็อาจจะบีบน้ำตาเสแสร้งก็ได้” คุณจีแก้ตัวอย่างลนลาน “คิดว่ายังไงคุณพรีโม่…” พร้อมกันนั้นยังคงเอ่ยถามถึงผู้เป็นบอสที่ได้แต่นั่งเงียบอยู่บนเก้าอี้มองภาพการกระทำต่างๆ นิ่ง
ไหนบอกใจดีอบอุ่นเหมือนนภายังไงล่ะคะ T^T ทำไมถึงได้แต่นั่งมองเฉยๆ ล่ะ
“ไม่อยากจะพูดหรอกนะว่านายออกจะทำรุนแรงไปนิดหน่อย…”เขายิ้มเล็กน้อยและส่งเสียงเรียบ
“วะ… ว่ายังไงนะครับพรีโม่…” คุณจีเสียงสั่นกัลคำตอบที่ได้รับกลับมาและก็ต้องผงะอีกครั้งเมื่อคุณพรีโม่พาร่างของตัวเองออกจากที่นั่งและเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเก้าอี้ของฮารุ พร้อมกันนั้นยังย่อตัวลงให้ระดับนั้นเท่าฮารุที่นั่งอยู่บนเก้าอี้
ฟุบ…
เขาใช้มือหนาๆ ของเขาวางแหมะลงบนหัวของฮารุ และลูบมันไปมาอย่างเบามือราวกับว่าต้องการปลอบโยน ฮารุมองหน้าของคุณพรีโม่ผ่านม่านน้ำตาอีกครั้ง ครั้งแรกที่ร้องไห้เขาก็โผล่มาช่วย
ครั้งนี้ก็เช่นกัน…
“ไม่ต้องร้องนะ… ฉันเคยบอกเธอไปแล้วไม่ใช่หรือไงว่าน้ำตาไม่เหมาะกับผู้หญิงน่ะ…” ไม่ว่าเปล่าเขายังใช้มือปาดน้ำตาของฮารุออก แน่ใจนะคะว่านี่ไม่ได้ใช้วิชาภาพมายาหลอกกันเล่นน่ะ T^T
“ฮึกๆ… นี่คงจะเป็นวิชาภาพมายาอีกแล้วสินะคะ หลอกฮารุไม่ได้เหรอคะฮึกๆ” พูดไปก็สะอื้นไป คุณพรีโม่ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
“เธอนี่ตลกจังเลยนะไม่ได้ใช้แล้วล่ะ” เขายิ้มตอบกลับมาอีกครั้ง “ชื่ออะไรเหรอเธอน่ะ”
“มะ… มิอุระ ฮารุ..”
“คนญี่ปุ่นนี่… สบายใจได้ไม่ต้องห่วง ฉันน่ะชื่อจีออตโต้นะ คุณพรีโม่ที่เธอเรียกน่ะเก็บไว้ใช้ตอนที่เราเป็นศัตรูกันหรือตอนที่เธอเป็นลูกน้องฉันดีกว่านะ”
“แล้วตอนนี้ฮารุไม่ใช่ศัตรูเหรอคะ T^T”
“ฮ่าๆ ดูยังไงเธอก็แค่เด็กตัวน้อยๆ อายุยังไม่ถึง 20 คิดทำอะไรไม่ได้หรอก”
“แล้วฮารุเป็นอะไรสำหรับคุณคะ?”
ฮาฮิ! นี่ฮารุเพ้อจนพูดอะไรออกไปคะเนีย!?
“รู้ไปก็ไม่ได้ช่วยอะไรหรอกครับพรีโม่ เราควรจัดการกับเธอซะตรงนี้เลยเพราะเด็กคนนี้อาจจะเป็นอันตรายต่อเราวงโกเล่นะครับ” คุณจีเอ่ยขัด ซึ่งฮารุอยากจะบอกว่ามันตรงจังหวะและเวลาพอดีมากเลยค่ะ ขอบคุณจริงๆ ถ้าเกิดว่าขืนปล่อยไว้แบบนี้ฮารุอาจจะโดนหักหน้าว่าก็เป็นแค่ผู้หญิงไม่ได้เป็นอะไรสำหรับฉันมันจะฮาเเลยนะคะ
แต่คุณพรีโม่ไม่สิ… เขาให้เรียกตัวเขาว่าจีออตโต้ คุณจีออตโต้หลับตาลงเล็กน้อยพร้อมกับคลี่ยิ้มออกมาเบาบาง คนอะไรก็ไม่รู้ค่ะไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ดูดีไปหมด
“คิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่าคนๆ นี้เป็นใคร…” สายตาแสนอบอุ่นของคุณจีออตโต้มองลึกเข้ามาในดวงตาของฮารุ “รออยู่เลยล่ะ… คนจากอนาคต”
“!!!”
ฮาฮิ! เขารู้อยู่แล้วเหรอคะ!?
“หมายความว่ายังไงครับพรีโม่ คุณรู้ไหมว่าคุณกำลังพูดอะไรออกมา” คุณจีออตโต้ยืนหยัดขึ้น
“รู้ตัวดีครับว่าพูดอะไรออกมา แต่เด็กคนนี้คือคนที่มาจากอนาคต… จะให้ฉันเข้าใจแบบนี้นใช่ไหมล่ะ”
“อ่ะ… ชะ… ใช่ค่ะก็ประมาณนั้น…” ฮารุตอบกลับไปทั่วทั้งห้องต่างตกตะลึงงงงัน
“อนาคตงั้นเหรอบ้าไปแล้ว…” คุณจีร้องถ้วงออกมา
“ไม่ได้บ้านะคะ! ฮารุน่ะมาจากอนาคตจริงๆ ฮารุได้รับคำสั่งมาจากคุณสึนะที่เป็นบอสของวองโกเล่รุ่นที่ 10 ให้กลับมายังอดีตเพื่อหาวิธีฟื้นพลังไฟของธาตุทั้ง 7 ของวองโกเล่ริง”
“แต่จากที่ดูรูปการณ์แล้วแหวนมีแค่ 6 วงเท่านั้น มีแต่แหวนของธาตุนภาเท่านั้นที่ไม่ได้เอามาด้วย” คุณจีออตโต้หยิบจับแหวนบางส่วนขึ้นมาดู “คงจะอยู่ที่คุณบอสคนนั้นสินะครับ”
“ค่ะ… ดูเหมือนว่าคุณจะรู้เรื่องทุกอย่างอยู่แล้วนะคะ” ฮารุถามคนตรงหน้าออกไป เขาได้แต่ยิ้มแย้ม ยิ้มอีกแล้วค่ะเขาไม่เคยคิดที่จะทำสีหน้าอื่นนอกจากสีหน้าอ่อนโยนได้แล้วเหรอคะเนีย
“ฮ่าๆ ก็ไม่ขนาดนั้นครับ ผมมีความสามารถเฉพาะตัวอยู่เลยทำให้พอคาดการณ์บางอย่างได้”
“สุดยอดลางสังหรณ์ใช่ไหมคะ!?” ฮารุระเบิดเสียงออกไปราวดับอยากรู้ ฝ่ายคุณจีออตโต้ชะงักเล็กน้อยก็จะยิ้มร่าและหันมาหาฮารุ
“รู้ดีใช่ย่อยนะสาวน้อย…” เขาวางแหวนลงในกล่องและเลือกที่จะยืนกอดอกพิงโต๊ะทำงานตัวใหญ่ ใบหน้าของเขาจ้องมองมาที่ฮารุราวกับพินิจ
“น่าสนใจดีจริงๆ”
“ฮาฮิ!”
นะ… น่าสนใจอย่างงั้นเหรอคะ >//<
“และถ้าเธอรู้วิธีทำให้พลังไฟนั่นกลับมาจะกลับไปที่อนาคตยังไงล่ะ เธอมีความสามารถย้อนเวลาได้อย่างงั้นเหรอ” คุณจีออตโต้ถามฮารุด้วยท่าทางสบายๆ
“ฮารุก็จะกลับแบบวิธีที่ฮารุมา…”
“วิธีแบบที่ฮารุมา?” เขาย้อนคำถามโดยในประโยคนั้นมีชื่อของฮารุอยู่ด้วย บางทีไม่จำเป็นต้องใส่ชื่อฮารุไปก็ได้มั้งคะ ฮารุใจไม่ดีนะคะ -///- “วิธีแบบไหนล่ะ?”
“ในนั้นค่ะ” ฮารุใช้มือที่ยังถูกขังในโซ่ตรวนพยักพย่อให้เขาดูกล่องสีดำ คุณจีเดินเข้ามาพร้อมยกขึ้นดูราวกับว่าต้องการสืบดูว่ามันจริงอย่างที่ฮารุพูดไหม
“กล่องเนียอ่ะนะ… ฉันถือจับตั้งหลายรอบไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้นเลยล่ะ” ชิ! ทำไมไม่ชอบให้จบคะเนีย ถึงจะมีดีกว่าคุณโกคุเดระที่สุขุมขึ้นมาหน่อยก็เถอะ แต่นิสัยไม่ฟังอะไรให้จบก่อนและด่วนตัดสินใจแบบนี้โหดร้ายที่สุด
“คุณจีคงไม่มีบุญมั้งคะ…” ฮารุตอบส่งๆ เพื่อกวนประสาทดูเหมือนว่าจะกระตุกต่อมได้ดีเลยคะ ใบหน้าที่นิ่งสุดขุมฉายแววหลุดออกมาเล็กน้อย
“ยัยเด็กนี่…” และทำท่าจะเข้ามาหักคอฮารุ แต่ก็ได้คุณจีออตโต้ห้ามทัพไว้
“ไม่เอาน่าจีเธอเป็นแค่เด็กนะ” ด้วยเสียงนั้นทำให้คุณจีถึงกับต้องชะงักและกัดฟันกรอด ถึงเขาจะมีอิสระในความคืฝิดมากแค่ไหนแต่ก็เชื่อฟังคำสั่งของบอสสินะคะ
นี่น่ะเหรอคะความแตกต่าง…
“ครับพรีโม่…” และคุณจีก็ถอยหลังกลับไปอยู่จุดเดิม พร้อมกันนั้นยังคงส่งสายตาดุๆ มาให้ ฮารุเองก็ไม่ยอมแพ้หรอกค่ะแลบลิ้นปรินตาออกไปบ้าง จนลืมไปเลยค่ะว่าเมื่อกี้เกือบจะถูกคุณจีฆ่าไปแล้วด้วยซ้ำ
“ฮ่าๆ เธอเนียนะพึ่งเคยเห็นเนียแหละ” คุณจีออตโต้คลี่ยิ้มหัวเราะบางๆ ออกมา จากตรงนี้ทำให้ฮารุมองเห็นหน้าของเขาได้ชัดเจน มันดูเหมือนว่าเทพบุตรก็ไม่ปราณ กรี๊ด~ ฮารุห้ามหวั่นไหวน้าาาา
“งะ… งั้นเหรอคะ” ฮารุตอบกลับไปและเลือกที่จะเปลี่ยนเรื่องคุยโดยการอธิบายการกลับไปอนาคตต่อ “ตามจริงแล้วในกล่องนั้นมีกระสุนปืนอยู่ค่ะ”
“กระสุนปืน?” คุณจีออตโต้ถามคำถามอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่ารอบนี้จะสร้างความตกใจให้ทุกคนไม่น้อย
“ค่ะ มันเป็นกระสุนปืนพิเศษที่มีนัดเดียวบนโลก ถ้ายิงเจ้านั้นใส่ฮารุก็จะสามารถกลับไปอนาคตได้ค่ะ” ฮารุบอกกล่าวพร้อมกับอธิบายท่าทางไปด้วย
“น่าตกใจจริงๆ นะขอรับ ถ้าเธอมาจากอนาคตจริงๆ วิทยาการของมนุษย์เราก็ไม่ธรรมดาแล้วสินะ” ฝ่ายคุณคนหน้าเหมือนคุณยามาโมโตะเอ่ยกล่าวมาพร้อมกับทำสีหน้าระรื่น
“ใช่แล้วค่ะ ตอนนี้น่ะในอนาคตเติบโตไปไกลมากเลยค่ะรวมถึงวองโกเล่ด้วย คุณสึนะเองก็ตัดสินใจรับตำแหน่งของบอสไปแล้ว น่าชื่นชมมากเลยค่ะทั้งที่ตอนแรกยื่นคำขาดว่าไม่ว่ายังไงก็จะไม่เป็นมาเฟีย ผลสุดท้ายก็ยอมรับจนได้ ฮารุรู้สึกปรายปลื้มมากๆ เลยค่ะ” ฮารุพูดไปพลางบิดตัวเขินเป็นเกียว
“เห็นพูดมาแบบนี้ก็ชักอยากจะเห็นหน้าของคนๆ นี้บ้างแล้วสิ” คุณจีออตโต้ส่วรอยยิ้มอบอุ่นมาให้เช่นเดิมไม่คิดที่จะเปลี่ยนสีหน้าบ้างหรือยังไงกันคะเนีย
“เห็นแล้วอย่าตกใจนะคะ” ฮารุพูดพลางพร้อมเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ซึ่งมันยากพอตัวเลยแหละค่ะเพราะถูกจับใส่โซ่ตรวนแบบนี้ แต่สุดท้ายด้วยความพยายามฮารุก็อามันออกมาได้สำเร็จค่ะ >O<
พร้อมโชว์รูปคุณสึนะสุดเลิฟ ที่ฮารุรักกมากที่สุดออกมา คุณจีออตโต้รับมันไปและเพ่งมอง มีขณะสายตาของเขาก็กระตุกวูบเล็กน้อย
“เหลือเชื่อเลย… หน้าคล้ายฉันจริงๆ”
“ขอผมดูหน่อยได้ไหมครับพรีโม่”
“ว่าไงล่ะพอให้จีดูได้ไหม” และเขาก็ถามฮารุ เพราะเนื่องจากว่าคุณจีอยากเห็น ฮารุเองก็ไม่ได้ใจร้ายอะไรให้ดูได้ตามสบาย เหล่าผู้พิทักษ์วองโกเล่ก็ให้ความสนใจกับรูปคุณสึนะจนลืมเรื่องของฮารุไปแล้ว
“ดูท่าว่าเธอจะหลงรักเขานะ…” น้ำเสียงราบเรียบแฝงด้วยความใจดีเอ่ยออกมาจากปากของชายที่หน้าเหมือนคุณสึนะ ทำให้ใบหน้าของฮารุนั้นแดงฉ่าขึ้นมาไม่มีสาเหตุ
“อะ… เอ๋!” และฮารุเองก็ส่งเสียงออกไปแก้เขินอีกฝ่ายได้แต่ส่งยิ้ม ไม่ทราบว่าหน้านี่ตั้งโปรแกรมยิ้มเอาไว้หรือป่าวคะ
“เอาล่ะในเมื่อเห็นแบบนี้ฉันก็ไม่อยากจะทำให้สาวน้อยต้องค่อยรักหรอกนะ จะบอกวิธีให้ก็ได้สิ่งที่จะทำให้ไฟธาตุกลับมาทรงพลังแบบเดิม”
“จริงเหรอคะ! จะบอกฮารุจริงๆ เหรอคะคุณพรีโม่ อุ้ย! ไม่สิคุณจีออตโต้”
“ครับ” เขาส่งยิ้มอ่อนโยนพร้อมกับใช้มือหยิบบางสิ่งที่นอนแน่นิ่งบนโต๊ะขึ้นมา
นั่นคือแหวนแห่งนภาของรุ่นที่หนึ่ง
ฮารุเลยตั้งใจจับตาดูทุกการกระทำไม่วางตา ไม่ว่าคุณจีออตโต้จะขยับไปทางไหน สายตาฮารุก็ขยับตามไปทุกเมื่อ
“เดิมทีแล้ววองโกเล่ริงมีพลังอำนาจในตัวอยู่แล้ว ถ้าเป็นผู้ที่ถูกแหวนเลือกนั้นไม่จำเป็นต้องเหนื่อยเปล่าในการเฟ้นหาพลัง ขอเพียงแค่เข้าใจถึงพลังที่แท้จริงของมันและเจนตารมณ์...”
“เรื่องนั้นคุณสึนะทำได้แล้วค่ะ แต่ตอนนี้มันติดที่ว่ามีศัตรูที่เรายังไม่ทราบชื่อต้องการจะทำลายคุณสึนะและวองโกเล่ ไฟธาตุของวองโกเล่ริงก็เลยมีแสงริบหลี่เหมือนจะดับคุณสึนะจึงส่งฮารุมาที่นี่เพราะคุณสึนะบอกว่าสุดยอดลางสังหรณ์ที่ได้รับสืบทอดมาจากคุณบอกให้ฮารุมาที่นี่” ทันที่ที่ฮารุพูดจบฝ่ายคุณพรีโม่เองก็แอบชะงักเล็กน้อย และคลี่ยิ้มออกมาบางๆ
“สืบทอดมาจากฉันงั้นเหรอ…”
“โอ้ว!!! แบบนี้มันก็หมายความว่าคุณพรีโม่ก็ได้แต่งงานมีลูกกับเขาเหมือนกันเหรอเนียยอดไปเลยนะ!” คุณคนหน้าเหมือนคุณเรียวเฮเอ่ยกล่าวออกมาพร้อมทำท่าทาวสุดขั่ว
“หื้ม… คุณบอสของเราเนียนะจะมีครอบครัว” คุณเดม่อนที่เงียบอยู่นานก็ถือโอกาสพูด ฝ่ายคุณจีออตโต้หน้าขี้นสีเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนเรื่องกลับไปพูดถึงพลังของแหวน
“เอาล่ะมาเข้าเรื่องต่อ ฉันจะบอกเลยละกันวิธีที่จะฟื้นพลังนั้นง่ายนิดเดียว… ขอแค่ให้มีจิตใจที่เชื่อในพลังของตัวเองและเชื่อมั่นในตัวของผู้เป็นบอส เพียงเท่านี้นภาที่ถือว่าเป็นผู้ที่โอบกอดของทุกสิ่งก็จะมอบพลังให้แล้วล่ะนะ”
“แค่เนียเองเหรอคะ… ถ้ามันง่ายขนาดนี้ฮารุจะกลับอดีตเพื่ออะไรกันคะเนีย?” ฮารุตั้งคำถามของตัวเองกับเรื่องที่ชวนงง ฝ่ายคุณจีออตโต้ได้แต่ส่งยิ้มให้ หายตายเถอะแบบนี้ฮารุก็ไม่รู้สิคะแท้จริงแล้วคุณพรีโม่มีเป้าหมายอะไรแน่ ชิ~
“รู้แบบนี้แล้วจะกลับเลยหรือป่าวล่ะ…” น้ำเสียงของเขาดูต่ำลงมานิดหน่อยใบหน้านั่นฉายแววหมองหม่นเล็กน้อย
เอ๋… ทำไมกันล่ะคะ?
“ยังคะ… ยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่ฮารุจะต้องทำ…”
“อะไรเหรอ?” คุณพรีโม่เอ่ยกลับมา
“ฮารุจะต้องขอยืมวองโกเล่ สเปียร์กกลับไปด้วยน่ะค่ะ คุณรีบอร์นบอกว่ามีแค่คุณจีออตโต้เท่านั้นที่รู้ถึงที่ตั้งของมัน”
กึก!
ทุกเสียงทุกอย่างหยุดชะงักค่ะ ราวกับว่าฮารุได้พูดในสิ่งที่ทำให้ทุกคนถึงกับช็อต ทำไมถึงทำหน้าแปลกๆ แบบนั้นล่ะคะ
“เอ๋… ทำไมทุกคนถึงมีอาการแปลกๆ ไปล่ะคะ”
“เธอกำลังพูดอะไรออกมาน่ะ… วองโกเล่สเปียร์อะไรนั่นไม่เห็นจะเคยได้ยิน” คุณจีเอ่ยออกมา
“อะ… เอ๋!?” ฮารุตอบรับประโยคนั้น
“กระผมไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยนะครับ” คุณคนหน้าเหมือนคุฯยามาโมโตะกล่าวสมทบ “มันมีอยู่จริงๆ เหรอครับคุณพรีโม่?” พร้อมกันนั้นเอ่ยถามถึงหัวหน้าใหญ่ที่ตอนนี้ทำสีหน้ากังวลใจเล็กน้อย
“จะบอกว่ามีก็ไม่ได้ เพราะไม่มีผู้ใดจะคิดแตะต้องมัน มันเลยถูกทิ้งไว้สถานที่หนึ่งเพราะมันดูไม่มีราคาอะไรเลย เป็นแค่หอกธรรมดาๆ ที่สนิมจับเท่านั้นแหละนะ”
“พูดแบบนี้แสดงว่าคุณรู้ใช่ไหมคะว่ามันอยู่ที่ไหน บอกฮารุเถอะค่ะฮารุจะขอยืมไปใช้” คุณพรีโม่ได้แต่มองหน้าฮารุอย่างหนักใจ พร้อมถอนหายใจออกมาเล็กน้อย
“ถึงจะเอาไปมันก็ไม่มีความหมายหรอกนะ อีกอย่างใช้เวลานานด้วยกว่าจะหามันเจอ เพราะฉันเองก็จำที่ตั้งมันไม่ได้แล้วล่ะ”
“แล้วกัน…” เหมือนกันว่าหมดหวังเลยค่ะ T^T ทำไมฮารุเหมือนดูไร้ประโยชน์อย่างนี้นะคะ คุณจีออตโต้หยิบกล่องวองโกเล่สีดำที่มีแหวนวองโกเล่อยู่ครบ
“คิดเอาเองนะว่าจะทำยังไงต่อ” คุณจีออตโต้ยืนมันมาให้ฮารุ “อเลาดิปล่อยเธอได้แล้วล่ะ” พร้อมกันนั้นยังคงหันไปสั่งคุณอเลาดิ ซึ่งตอนแรกฮารุก็ไม่เข้าใจ แต่ตอนนี้กระจ่างแล้วค่ะโซ่ตรวนที่ขังฮารุไว้มันคือพลังของคุณอเลาดินี่เอง ถึงว่าล่ะทำไมคุณอเลาดิต้องลงไปคุกใต้ดินกับคุณจีเพื่อพาตัวฮารุมา
กึก…
พร้อมกันนั้นคุณจีออตโต้ก็หยิบบางสิ่งบางอย่างออกมาจากใต้เสื้อคลุมแล้วยื่นมันให้ฮารุ สิ่งนั้นคือสิ่งที่ฮารุไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะส่งมันมาให้
มันคือปืนค่ะ! ท่านผู้ชม T^T
“ฮาฮิ! นี่คือปืนนี่คะ…” ฮารุรับมันอย่างงงๆ สอมือที่พึ่งได้รับอิสระมาของฮารุกับจะต้องจับสิ่งของที่น่าอันตรายในเมื่อ อร๊ากไม่อยากเชื่อเลยยย
“เธอบอกว่าสิ่งจะที่พาเธอกลับอนาคตคือกระสุนปืน เพราะฉะนั้นเธอก็ตัดสินใจเองละกันนะว่าจะกลับไปเลยหรือจะเอาวองโกเล่ สเปียร์ไปด้วย แต่ฉันขอพูดดักไว้ก่อนนะไม่ว่ายังไงฉันก็คิดดว่ามันคือหอกผุๆ เท่านั้นแหละ” พูดแบบนี้เหมือนดักทางฮารุไว้เลยค่ะ T^T
“และในระหว่างที่เธอตัดสินใจฉันจะให้เธออยู่ในปราสาทนี้เลือกห้องในซักห้องหนึ่งฉันยกให้เธอ ฉันจะให้อุเก็ทสึเขาพาเธอไป…” ว่าอย่างงั้นแล้วผู้ชายที่ได้ชื่ออุเก็ทสึก็อาสามาพาฮารุไปตามคำสั่ง นั้นก็ทำให้ฮารุกระจ่างค่ะว่าคนๆ นี้ที่มีใบหน้าคล้ายคุณยามาโมโตะชื่ออุเก็ทสึ
“ยินที่ได้รู้จักนะขอรับคุณหนูน้อย” เขาเอายทักทายฮารุ
“ค่ะ… คุณอุเก็ทสึ” แสดงว่าต่อไปนี้มันอยู่ที่การตัดสินใจของฮารุแล้วสินะคะว่าจะอยู่หรือจะกลับ หน้าที่ของฮารุคือทำตามคำสั่ง แต่นี่คำสั่งนั้นฮารุกลับจะต้องมาตัดสินสินใจเอง รู้วิธีฟื้นพลังมาแล้วซึ่งมันง่ายดายมาก แต่ปัญหาชิ้นโตนั้นแหละคือหองแห่งนภาอะไรนั่น
เอายังไงดีคะเนีย… จะอยู่ต่อหรือจะกลับดี จะเอาหอกกลับไปด้วยดีไหมนะ T^T
“หื้ม… ออกไปแล้วนะครับเด็กคนนั้น…” เสียงนุ่มลึกน่าค้นหาของชายหนุ่มเอ่ยออกมาพร้อมทำหน้าเจ้าเล่ห์พิกลให้กับผู้เป็นนาย
“ไม่อยากจะคิดเลยนะครับว่าคุณจะปล่อยเธอไปน่ะ” พร้อมกันนั้นยังคงเอื่อนเอ่ยประโยคที่น่าสงสัย คนที่ถูกกล่าวในประโยคถึงกับสะดุ้งเสียมาดหัวหน้าใหญ่เล็กน้อยแต่ก็ไม่มากจนเกินไป
“พูดอะไรน่ะเดม่อนทำไมฉันจะต้องกักเด็กคนนั้นไว้ด้วย...” เสียงนุ่มเอ่ยพูดออกมาพร้อมกันตีหน้ามึนใส่
“อย่าว่าแต่เดม่อนเลยครับคุณพรีโม่ ผมยังดูออกเลยว่าคุณรู้สึกยังไงกับเด็กนั้น โดยเห็นจากการกระทำของคุณ และจิตใต้สำนึกในรูปแบบของภาพมายาของเดม่อนแล้วผมนี่ไม่ยากจะเชื่อเลย” อีกเสียงของจีเอ่ยสนับสนุน
“คุณจีพูดถูกครับ… วิชาภาพมายาของผมครั้งนี้น่ะคือการลอกเลียนจิตหรือพฤติกรรมใต้สำนึกของเจ้าของด้วยเพราะงั้นถึงได้รู้ว่าคุณน่ะตกหลุมรักเด็กคนนี้ตั้งแต่แรกเริ่มแล้ว”
“พวกนาย…” ผู้เป็นบอสใหญ่ถึงกับเถียงไม่ออก
“ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณจะตกหลุมรักเด็กนั่นเพียงแค่เห็นหน้า ทำเป็นนิยายไปได้นะครับ”
“ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้วพวกผมก็ไม่บอกหรอก… เรื่องความรักของหัวหน้า ผมจะเหยียบให้มิดเลยถึงยังไงผมก็ไม่คิดที่จะยุ่งอะไรกับเธออยู่แล้ว…” อเลาดิเอ่ยออกมาเสียงเรียบพร้อมกับพาตัวเองออกจากห้องนี้
“โอ้ว!!! ฉันคิดว่าเหมาะกันดีออกนะ เด็กสาวคนนั้นก็ไม่ได้ดูเลวร้ายนักนี่ ออกจะสดใสร่าเริง มีมุมน่ารักๆ ให้เห็น คนที่โสดมาเกือบทั้งชีวิตอย่างพรีโม่คงจะเก็บไว้พิจาณาก็ไม่แปลก” นัคเคิลเองก็สมทบร่วมโรงด้วย
“ให้ตายสิ… ฉันนี่หลอกพวกนายไม่ได้จริงๆ” หัวหน้าใหญ่เอ่ยออกมาอย่างอ่อนใจ อย่างที่นัคเคิ้ลพูด
เด็กคนนี้น่ารัก…
“แต่ยังไงซะอายุฉันกับเธอต่างกันเกินไปฉันคิดว่าตอนนี้ยังไงก็จะเอ็นดูเธอเหมือนลูกสาวก็เท่านั้นแหละ ถ้าเธอตัดสินใจจะอยู่ที่นี่ต่อล่ะนะ” จีออตโต้เอ่ย
“อายุไม่ใช่เรื่องปัญหาผมเคารพการตัดสินใจของคุณครับ” พรีโม่รับฟังมาและถอนหายใจเฮือกใหญ่
อายุน่ะไม่ใช่ปัญหา… แต่กาลเวลาต่างหากคือปัญหาใหญ่หลวง
“อีกอย่างนะ… เด็กนั่นก็มีคนที่รักอยู่แล้ว”
“แต่คนที่เด็กนั้นรักก็มีหน้าเหมือนคุณ” จีเอ่ยทับ “ผมแอบเห็นนะว่ายัยหนูนั่นก็แอบมีหวั่นไหวกับคุณ”
“ตัดสินใจและคิดดีๆ นะครับพรีโม่” เดม่อนเอ่ยเปยอีกรอบ “ว่าคุณอยากจะให้เด็กคนนี้ไปจริงๆ หรือป่าว” พร้อมส่งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้ พรีโม่ได้แต่เหนื่อยใจที่มีผู้พิทักษ์ที่คอยยุแหย่แบบนี้
เอาไงดีล่ะ… จะให้อยู่ต่อหรือกลับ เพียงแค่สั่งเขาก็ทำได้… ว่าต้องการให้เธอไป หรือ ให้เธออยู่
__________________________________________________________
TALK WITH WRITE
และแล้วตอนนี้ก็มาครบแล้วนะคะมาซะดึกเลย555
อยากจะบอกว่าเรื่องนี้ดำเนินมาถึงกลางเรื่องแล้วนะคะ
#กลางเรื่องของฮารุช่วงไทป์คนสดใสค่ะ
ง่า~ พูดแบบนี้เหมือนสปอยล์เนื้อเรื่องตัวเองเลยว่าเป็นแบบไหน
อย่างที่คุยท็อกไปในตอนสองว่าเรื่องนี้ไม่ใส
มีโอกาสได้เห็นฮารุไทป์โหดร้ายแน่นอน
งื่อ~ ทำไมถึงเป็นแบบนั้นไปได้อย่าลืมติดตามกันต่อไปด้วยนะคะ
ต้องขอโทษเรื่องจัดวางหน้านิยายที่ต้องกลับมาใช้แบบเดิม
เพราะส่วนตัวไม่ชอบให้มันติดกันอ่าขอโทษนะคะ T^T
ไม่ไล่หนักอ่านเงา แค่คุณกดเข้ามาอ่านก็ดีใจแล้วค่ะ ขอบคุณที่ติดตามอ่านกันนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น