ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : CHAPTER XI : เพื่อนร่วมงานและผู้หญิงของวองโกเล่พรีโม่
[FIC REBORN] Excuse Me ขอประทานโทษครับ.. ยัยนั่นน่ะเด็กของผม
CHAPTER XI : เพื่อนร่วมงานและผู้หญิงของวองโกเล่พรีโม่
__________________________________________________________
โชคชะตาได้เล่นตลกให้เธอและเธอมาเจอกัน
__________________________________________________________
ผู้หญิงคนนี้ใครกันคะเนีย…
“ฉันมาหาคุณอีกครั้งแล้วนะคะท่านจีออตโต้~ รอเซย์นานไหมค้าาา~ เซริน่าน่ะคิดถึงท่านจีออตโต้ม๊ากมาก ท่านปู่มีคำสั่งมาแล้วนะคะว่าต้องการให้พวกเราแต่งงานโดยเร็วที่สุด”
“ห๊ะ! แต่งงาน!? เธอจะบ้าหรือไงเซย์! ฉันคิดว่าฉันตกลงกับปู่ของเธอแล้วนะว่าจะไม่แต่งและไม่มีวันด้วย!” เป็นครั้งแรกเลยค่ะที่ฮารุพึ่งเห็นคุณจีออตโต้หลุดพูดจาแบบนี้ใส่ผู้หญิง แต่ดูเหมือนว่าเธอคนนี้นั้นจะติดคุณจีออตโต้แจเลยค่ะ แถมไม่รู้ด้วยว่ากำลังมียัยเป่อยืนมองเหตุการณ์อยู่จนกระทั้งนัยน์ตาสีเหลืองอำพันของเธอเหลือบเห็นฮารุในระยะไกล
พลัก!
เห้ย! ดะ… เดี๋ยวสิคะพลักคุณจีออตโต้ทิ้งแบบนี้เลยเหรอ O[]O! พร้อมกันนั้นย่างสามขุมเข้ามาหาฮารุด้วยสีหน้าที่ไม่เป็นมิตร นัยน์ตาของเธอนั้นถ้าฮารุมองนานๆ ฮารุมีเวียนหัวค่ะ เพราะแววตาของเธอคนนี้มีลักษณะคล้ายเนตรสังสาระยังไงยังไงยังงั้น(ยืมนารูโตะมาใช้แปป) ผมยาวสีม่วงอเมทิตส์เยียดตรงสวยสง่า เธอมาในชุดลูกคุณหนูผู้ดีสีม่วงอ่อนๆ
“ยัยเด็กนี่ใคร?” แถมจ้องเขม่งเข้ามาในตาของฮารุ อะไรกันคะความรู้สึกนี้ -_-
ไม่ถูกชะตาอย่างแรง!
“ว่าฮารุเด็กคุณเองก็เหมือนกันไม่ใช่หรือไงคะ?” และไม่ต้องรีรอค่ะฉบับฮารุแล้วถ้าใครเข้ามาไฟว้ ฮารุก็เพราะสนอง อีกฝ่ายจิปากพร้อมชัดสีหน้าไม่สบอารมณ์ แถมยังหัวเราะออกมาอย่างกับรถหว๋อเบรกแตก
โว้ยยยย! ทำไมต้องหงุดหงิดคะเนีย!
“โฮะๆ ปากมากนะยะ! ฉันอายุยี่สิบต้นๆ แต่เธอนี่อะไรยังไม่บรรลุนิติภาวะเลยแก่แดดซะจริงมาถวายตัวให้ท่านจีออตโต้หรือไงยะ?”
“น้อยๆ หน่อยค่ะ! อย่ามาพูดเองเอ่อเองสิคะคุณพี่ไม่สิเรียกคุณป้าได้ไหมอ่ะคะ?”
“กรี๊ด! ยัยเด็กบ้านี่! เธอเรียกใครป้าห๊ะ! อยากจะฉะกันซักดอกหรือไง!?” อีกฝ่ายง้างมือขึ้นมาเสียอย่างงั้น ฮาฮิ! บังอาจมากเลยค่ะผู้หญิงคนนี้ ปากคอร้ายไม่พอคิดจะทำร้ายฮารุอีก!
“ก็สวยสิคะ! ฮารุน่ะถ้าใครมาหาเรื่องก่อนฮารุก็ไม่ยอมหรอกนะ!” ฮารุกำหมัดเล็กน้อยและชูขึ้นมา ไม่ทันที่จะทำอะไรเธอก็รีบวิ่งตัวปลิ่วไปหลบหลังคุณจีออตโต้พร้อมเกาะแขนเขาแน่น หน้าอกหน้าใจของเธอที่ใหญ่นั้นเบียดเสียดท่อนแขนคุณจีออตโต้
กรี๊ดดดด~ ทำไมฮารุถึงหงุดหงิดขึ้นมาล่ะคะเนีย!?
“ท่านจีออตโต้~ ดูยัยเด็กนั่นสิคะเหมือนกอริล่าเถื่อนยังไงไม่รู้ แบบนี้อันตรายนะคะรีบจับกลับเข้ากรงสวนสัตว์เดี๋ยวนี้เลย เซริน่ารู้สึกไม่ปลอดภัย เซริน่ากลั๊วกลัว~” ยัยนี่! ทำเสียงออดอ้อนใส่คุณจีออตโต้ แถมยังซุกไซร้อีก อร๊ากกกก! อยากจะบ้าตาย!
“ว่าใครกอลิร่าคะ!? ฮารุไม่ใช่กอริล่านะ!” ฮารุทำท่าจะเข้าไปหาเธอ แต่ก็ดูเหมือนว่าเธอจะกรีดร้องออกมาเล็กน้อย เกินจริงไปไหมคะคุณพี่ =_= คุณจีออตโต้ได้แต่ยิ้มแห้งๆ และเอาแขนตัวเองออกมามือของเธอ
“ใจเย็นๆ นะฮารุ… เซริน่าเธอเองก็ไม่ควรทำแบบนี้นะ ฉันเห็นว่าเธอเริ่มก่อนด้วยซ้ำ” พูดดีค่ะคุณจีออตโต้ถ้าคุณจีออตโต้บอกว่าฮารุผิดนะคะฮารุจะจับคุณจีออตโต้หักคอให้คอยดูสิ!
แต่เอ๊ะ! ทำไมต้องโมโหคะเนีย!?
“อะไรกันคะท่านจีออตโต้เซริน่าไม่ผิดนะคะยัยเด็กนั่นต่างหากที่มาเกาะแกะคุณน่ะ เซริน่าก็ต้องปกป้องของตัวเองไว้เผื่อจะมียัยเด็กป่ากอริล่าเถื่อนที่ไหนมาแย่งไป” ฮาฮิ! เอาอีกแล้วยัยนี่! ชอบกัดชอบแซะตลอดเลยเป็นอะไรกับฮารุมากไหมคะเนีย!?
“โห้วววว งานเข้าแล้วนะพรีโม่” คุณจีส่งเสียงร้องออกมาพร้อมทำหน้าล้อเลียนอีกฝ่าย “จะจัดการยังไงล่ะทีนี้คุณหนูลูกผู้ดีและยัยหนูน้อยจากอนาคตฮ่าๆ”
“จะ… จี!” คุณจีออตโต้ตอบกลับด้วยเสียงเรียกเคืองๆ นิดๆ
“ฮารุไม่สนใจหรอกค่ะว่าคุณจีออตโต้จะจัดการยังไง แต่คุณเซย์เมย์อะไรนั่นต้องมาขอโทษฮารุก่อน!” พูดไปพร้อมทำหน้าเชิดใส่
“กรี๊ด! ฉันชื่อ เซริน่า แฮร์ซอลลูกสาวของมาเฟียชื่อดังแถบอิตาลี่ตอนใต้อย่ามาเรียกชื่อฉันพล่อยๆ แบบนั้นนะยัยเด็กบ้า!” เธอหวีดร้องเสียงแปดหลอดอย่างไม่พอใจ คนทั่วทั้งบริเวณต่างยกมือขึ้นมาปกปิดหูตัวเอง รวมถึงคุณจีออตโต้ด้วยแต่ดูแล้วรายนี้น่าจะเคยมีความสัมพันธ์กันมาก่อนแน่ๆ
ชิ! รู้สึกไม่สบอารมณ์เอาซะเลยค่ะ
“ฮารุก็มีชื่อว่า มิอุระ ฮารุไม่ใช่เด็กบ้าหรือกอลิล่าอะไรทั้งนั้น คุณก็ควรเรียกฮารุแบบนี้ด้วยนะคะ” ไม่สบอารมณ์จริงๆ นะคะ ไม่รู้ด้วยว่าเป็นเพราะอะไร
ทำไมกันนะ!
“อะ… เอาเถอะอย่าทะเลาะกันเลยญาติดีกันไว้นะ” ฮารุมุ้ยหน้าอมลมแก้มป่องให้กับคุณจีออตโต้อีกฝ่ายมองภาพนั้นของฮารุด้วยสีหน้าและแววตาเหงื่อตก “เป็นอะไรไปฮารุ?”
“ป่าวนี่คะ… ฮารุขอตัวก่อนนะคะ” ไม่ต้องไปตรงไปตัดเสื้อแล้วค่ะ! “อ้อ… คุณจีออตโต้คะถ้าอยากจะหาขุนนางเข้างานประมูลฮารุแนะนำค่ะ คุณเซริน่ามือปลาหมึกนั้นได้เลย ฮารุขอตัวไปนอนแล้วค่ะปวดแผลมากเลย!” ไม่ได้ปวดจริงหรอกค่ะประชด!
“ดะ… เดี๋ยวสิ! ฮารุอย่าพึ่งไป” แต่เหมือนคุณจีออตโต้พยายามพูดฉุดดึงรั้งฮารุไว้นะคะ แต่ก็ถูกยัยเซย์นั่นดึงตัวไว้ทำให้ขยับไม่ได้
“ปล่อยเธอไปเถอค่ะท่านจีออตโต้เรามาคุยเรื่องงานดีกว่างานประมูลอะไรคะเซริน่าสามารถทำให้ท่านได้ทุกอย่างเลย~” ชิ! ถึงจะเดินออกห่างมาไกลก็ยังได้ยินเสียงออดเสียงอ้อนของหล่อน ฮาฮิ! นี่ฮารุเป็นอะไรไปคะเนี่ยทำไมถึงได้รู้สึกขุ่นเคืองใจยังไงก็ไม่รู้
รู้สึกเครียดเลยค่ะ!
แล้วกัน…
“ท่านจีออตโต้~” เซริน่ายังคงเกาะแกะผมไม่ปล่อย แถมยังพยายามแทบจะเข้ามาสิงร่างผมแทบจะทุกวินาที ผมส่งสายตาของร้องอ้อนวอนให้เพื่อนๆ ช่วยเหลือหน่อย ก็ไม่มีใครเข้ามาช่วยเหลือแม้แต่คนเดียว จีนั้นรู้สึกว่าจะสนุกใหญ่ เพราะเนื่องจากว่าผมและจีเป็นเพื่อนสนิทด้วยกันมาคนๆ นี้อาจจะรู้ไส้รู้พุงกันดีว่าแท้จริงแล้วผมคนนิสัยเป็นยังไง
ภาพลักษณะคุณชายนภาอ่อนโยนนั่นน่ะ.. ทำเพื่อปกปิดตัวตนต่างหาก -_-
“ไม่เอาน่าเซย์ปล่อยฉันได้แล้วน่า” ผมพยายามแกะมือไม้ที่ดูราวจะเป็นปลาหมึกของเธอออก เซริน่า แฮร์ซอลลูกสาวของกลุ่มมาเฟียชื่อดังทางตอนใต้ของอิตาลี่ ผมและปู่ของเธอได้มีโอกาสพบพานกัน ปู่ของเธอแนะนำหลานสาวตัวเองให้ผมแต่ผมปฏิเสธเพราะยังไม่อยากจะคิดเรื่องครอบครัว แต่ตอนนั้นเซย์อายุยังเด็กเกินไปที่จะรับรู้และคงจะฟังข่าวมาผิดพลาด ถึงได้มาขยันขยอให้ผมแต่งงานด้วยเสมอๆ
ไม่เอาน่า… ผมไม่ได้รักเธอนะ
“ชิ~ ยัยเด็กนั่นมีดีอะไรคะท่านจีออตโต้สู้เซริน่าก็ไม่ได้ ทั้งความสวย ความสาว หน้าอกก็ใหญ่ยัยนั่นน่ะแบนราบไม่มีที่ติเลย” เซริน่ายอมปล่อยมืออกจากผมแต่เธอก็ดันพูดอะไรแปลกๆ ออกมา “มีดีที่อายุน้อยกว่าเซย์ หายากนะคะที่คุณจะมีความรักแถมยังกินเด็กแบบนี้อีก”
“พะ… พูดอะไรของเธอน่ะ!” ผมร้องออกไปแต่รู้สึกว่าสายตานั้นจะปิดไม่มิซะแล้วสิ
“โถ่! ไม่เอาน่าพี่จีออตโต้เซย์น่ะแค่มองแว๊บเดียวก็รู้แล้วว่าพี่น่ะรู้สึกยังไงกับยัยเด็กนั้น” เซรีน่าว่ากล่าว “ยังไงเซย์ก็ล้มเลิกไปตั้งนานแล้วล่ะคะกับความหวังที่จะแต่งกับคุณพี่”
“ดีแล้วล่ะ…” ผมบอกกล่าวออกไป
“หรือคุณพี่เปลี่ยนใจจะกลับมาแต่งกับเซย์คะ?”
“ขอปฏิเสธ!” ยัยนั่นหัวเราะน้อยๆ ออกมาราวกับว่าเชิงสนุกสนานจริงๆ แล้วเซริน่าเธอไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรนะ ภายนอกเธออาจจะดูหยิ่งเหมือนคุณหนูผู้สูงศักดิ์แต่ภายในนั้นก็เป็นเด็กคนหนึ่ง “ว่าแต่เธอมาทำอะไรที่นี่?”
“อ่อ… ค่ะ คุณปู่แค่ให้เซย์มาชวนพวกพี่ไปร่วมงานฉลองวันคล้ายวันเกิดของปูอีกไม่กี่วันข้างหน้า” เซริน่าบอก “คุณปู่ก็เลยส่งเซย์มาที่นี่คะและท้านยังบอกอีกว่าให้พยายามจับคุณพี่ให้ติดมือกลับไปด้วย”
ฝันไปเถอะ =_=
“โหดร้ายจังนะคะ เซย์สามารถอ่านสายตาคุณพี่ออกทันที” เซริน่าทำท่าไม่แย่แส “แต่เอาเถอะคะยัยหนุนั้นก็น่านรักดี อย่าไปบอกนะคะว่าเซย์น่ะเป็นแค่พี่น้องกับคุณน่ะ”
“ฉันว่าบอกไปเลยไม่ดีกว่าหรือไง? เดี๋ยวยัยนั่นก็เข้าใจผิดอีก” นั่นสิเมื่อกี้ก็งอนชัวร์ๆ เลยหรือไม่ก็แอบประชดประชัน เพราะฮารุน่ะไม่ว่าจะมีแผลเท่าไหรยัยนั่นก็ไม่เคยที่จะหยุดหรือขอตัวไปนอนแบบนี้
จงใจประชดผมแน่ๆ
“เอ๋? คบกันไปถึงขั้นไหนแล้วคะเนีย?” เธอไถ่ถามพร้อมทำหน้างงหน่อยๆ แต่ก็ดูเหมือนว่าคนที่จะตอบคำถามเซย์ไม่ใช่ผมแต่ดันเป็นเพื่อนๆ ของผมที่แอบเฝ้าดูเหตุการณ์ไม่ห่าง
“จะว่ายังไงดีละขอรับคุณหนูเซย์ยังไม่มีอะไรคืบหน้าเลยก็ว่าได้ฮ่าๆ” อุเก็ทสึบอกกล่าวพร้อมกับยิ้มร่า
“ในกรณีนี้บอสของเราก็คงจะแอบรักเขาข้างเดียวละมั้งครับ…” เดม่อนเองก็ช่วยเสริม เดี๋ยวดิ… รักข้างเดียวงั้นเหรอ -_-
“พรีโม่เอาแต่ทิฐิตัวเองเรื่องอายุ และก็ความต่างของช่วงเวลา เพราะยัยเด็กบ้านั่นน่ะมากจากอนาคต” จีเองก็ไม่เว้น เซริน่าถึงกับร้องออกมาเล็กน้อยเมื่อได้ฟังประโยคจบ
“เห๋!? ยัยหนูนั่นน่ะนะมาจากอนาคต… เรื่องแบบนี้อะไรๆ มันก็เกิดขึ้นได้สินะ” เธอพูดพร้อมกับครุ่นคิด
“ไม่คิดจะถามหน่อยหรือไงว่ายัยนั่นมาอดีตทำไม?” จีถามเซริน่า
“ไม่เห็นจำเป็นจะต้องรู้เลย ไม่ใช่เรื่องที่เซย์จะยุ่งซะหน่อย เขาก็มีเหตุผลของเขาไม่ใช่เหตุผลของเซย์” เธอบอกและทำท่าทางไม่สนใจ ป็นคุณหนูที่ไม่หยักจะยุ่งเรื่องของชาวบ้านสินะ “ย้อนกลับมาเรื่องเดิมดีกว่า… คุณพี่คะคุณพี่รักยัยเด็กนั่นจริงๆ สินะ”
สงสัยมีแต่จะยุ่งเรื่องของผมงั้นสิ -_-
เซริน่าถามผมพร้อมกับขยับใบหน้าของเธอเข้าใกล้ ดวงหน้าของเธอแต่งแต้มเครื่องสำอางเล็กน้อย พอมองดูดีๆ แล้วยัยนี่เวลาโตมาก็สวยเหมือนกันแหะ แถมร่างกายก็ยังโตเหมือนกัน อายุก็ห่างจากผมแค่ไม่กี่ปีแต่เธอเด็กกว่า… มะ.. ไม่เอาสิจีออตโต้
อย่าคิดอะไรเชียวนะ
“ว้าวววว พรีโม่สองใจ” จีเอ่ยแซวผมที่ตอนนี้จู่ๆ ใบหน้าก็เริ่มขึ้นสี เป็นใครบ้างล่ะที่จะไม่มีอาการแบบนี้ แต่ก็ช่างเถอะผมใจหนักแน่นมากพอ
“หยุดเลยนะจี!” ผมร้องท้วงออกไปเซริน่าแอบหัวเราะในลำคอเบาๆ
“หุๆ แบบนี้นี่เองถึงจะเป็นคุณพี่แต่ก็ยังเป็นผู้ชายสินะคะ..” เธอยิ้มแบบมีเล่ห์นัยน์ “เอายังงี้ไหมคะคุณพี่เดี๋ยวเซย์จะช่วยคุณพี่ในการจับเด็กคนนั้นเอง…”
อะไรนะ! O_O!
“ไม่ต้องตกใจตาโตก็ได้คะ เซย์น่ะมองแว๊บเดียวก็รู้อีกล่ะค่ะว่ายัยหนูนั่นก็มีใจให้คูณพี่อยู่” ไม่อ่ะ ไม่น่ามีทางเป็นไปได้เพราะผมสารภาพไปแล้วว่าชอบเธอแต่เธอรู้สึกจะเข้าใจผิดและไม่รู้สึกตัว
เหมือนดูหลอกให้แกล้งสารภาพรักและมาทำว่าไม่รู้เรื่อง -_-
“สีหน้าแบบนี้เแสดงว่าสารภาพกับเธอแต่เธอไม่รู้ว่าเป็นตัวเองงั้นสินะ” เซย์กล่าวพร้อมขุ่นคิด
“เดาเก่งจังนะ…” ผมพูดคุยกับเธอ
“ฮ่าๆ แน่นอนค่ะ ถ้าเป็นยัยเด็กนั้นแล้วคงจะซื่อบื้อๆ แถมยังเป็นเด็กที่ดูอับโชคพอตัว แต่ก็นะเซย์จะเห็นแต่คุณพี่เพราาะฉะนั้นเซย์จะช่วยคุณพี่เอง ขอแค่คุณพี่อย่าบอกแม่นั่นว่าเราเป็นอะไรกัน”
“มันมีวิธีแบบนั้นด้วยหรือไง -_-;” วิธีบ้าอะไรของหล่อนนะ
“มีสิคะ… มีแค่ผู้หญิงเท่านั้นที่จะรู้กัน หุๆ งานนี้ชักสนุกแล้วสิ~” เซริน่าดูท่าว่าจะมั่นใจเต็มร้อย เธอค่อยๆ เดินออกห่างจากผมไปซึ่งก็ไม่รู้จะไปที่ไหน แต่ก็ไม่ลืมหันมาส่งยิ้มหวานและเอ่ยกล่าว “แต่คุณพี่ก็ระวังใจของคุณพี่นะคะ เพราะวิธีของเซย์น่ะอาจจะทำให้คุณพี่เปลี่ยนใจมารักฉันแทนก็ได้ หุๆ”
“ไม่มีทางน่า!” และผมก็ตอบกลับไปโดยชัดเจนแล้วไม่รีรอ อีกฝ่ายก็นั้นก็คงทำท่าทีสนุกสนานราวกับว่าเป็นเรื่องตลก
เชื่อเขาเลย =_=
มาคิดๆ ดูแล้วฮารุก็ทำเกินไปหรือป่าวคะ TOT
กรี๊ด~ ไม่รู้ผีบ้าอะไรเข้าสิงฮารุทำให้ฮารุจะต้องมาวีนแตกแบบนี้ งื่อ~ รู้สึกอายมากเลยค่ะที่ยืนเถียงคุณเซย์นั่นฉอดๆ แถมยังทำท่าทางเหมือนจะไม่ชอบเธออีก ไม่นะคะเมื่อกี้ไม่ใช่ฮารุค่ะตัดไปเลยนะคะ อย่าจำภาพนั้นเลยนะคะ!
แต่ว่าจะว่าไป… ฮารุสึกแปลกๆ ค่ะ ทำไมถึงได้รู้สึกใจเต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะเวลาที่คุณจีออตโต้เข้าใกล้ และฮารุเองก็ไม่เข้าใจค่ะว่าทำไมตัวเองถึงได้รู้สึกร้อนๆ เวลามีใครมาเกาะแกะเขา
ไม่เข้าใจจริงๆ นะคะเนียความรู้สึกแบบนี้มันหมายถึงอะไรนะคะ?
“คุณหนูเป็นอะไรหรือป่าวคะ?” ฮาฮิ! สะดุ้งดีดตัวหลบแทบไม่ทันเลยค่ะ คะ… คุณเรย์ค่ะ! เธอมาปรากฏต่อหน้าฮารุแถมยังทำหน้ามึนงงใส่อีก
ดะ… เดี๋ยวนะคะยังไงตอนนี้ฮารุน่ะก็ยังไม่ไว้ใจหรอกนะคะ
“คะ… คุณเรย์คิดจะทำอะไรฮารุอีกคะ” ถะ… ถามอีกฝ่ายเสียงสั่นเลยค่ะ คุณเรย์ได้แต่มองภาพของฮารุนิ่งและถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา พร้อมกับทำสิ่งที่ฮารุเกือบจะร้องกรีดออกมาด้วยค่ะ
ฟึบ…
“คะ… คุณเรย์จะทำอะไรคะ?” นี่คือสิ่งที่ฮารุรู้สึกแปลกใจมากค่ะเนื่องจากว่าคุณเรย์นั้นใช้มือของเธอคว้าเข้าที่หัวของฮารุและพยายามดันมันให้อยู่ในระดับเดียวกัน นัยน์ตาสีหิมะนั้นจ้องเข้ามาในดวงตาของฮารุไม่ว่างตา
“มองตาเรย์สิคะคุณหนู..”
“มะ… มองทำไมคะ” ฮารุไถ่ถามออกไปเสียงสั่น คิดจะมาไม้ไหนอีกล่ะคะเนี่ย ฮารุน่ะเคล็ดแล้วนะคะ อย่าทำอะไรเลยยยย
“ที่เรย์ให้มองเรย์อยากให้คุณหนูจดจำนัยน์ตาดวงนี้ของเรย์ไว้…” นันย์ตาของคุณเรย์… ตอนนี้มันดูมีชีวิตชีวาและสวยงามเป็นที่สุด “และถ้าเกิดมันเปลี่ยนแปลงไปขอให้คุณหนูจำไว้นะคะว่านั้นไม่ใช่เรย์…” เธอพูดออกมาพร้อมทำสีหน้าเศร้า
ฮาฮิ… หมายความว่ายังไงคะ?
“คุณเรย์หมายถึงอะไรคะ?” ยิ่งถามเธอก็ยิ่งทำหน้ารู้สึกผิดไปมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ในที่สุดเธอก็กลั้นใจตอบออกมา และคำตอบของเธอนั้นทำให้ฮารุถึงกับถูกสตั้นไว้กับที่
“เธอคนนั้นเป็นคนลงมือค่ะ… เธอใช้ร่างของเรย์ในการควบคุมเพื่อสังหารคุณหนู เรย์น่ะ… ทำอะไรไม่ได้เลย เรย์ไม่ต้องการให้คุณหนูเจ็บตัว… นั่นไม่ใช่ภาพหลอนอย่างที่ท่านพรีโม่ได้บอกแต่นั่นคือเหตุการณ์จริงๆ ที่ได้เกิดขึ้น… เรย์ไม่สามารถให้อภัยตัวเองเรย์สมตวรตายค่ะ เพราะไม่เช่นนั้นเธอคนนั้นต้องเข้ามาควบคุมจิตใจเรย์อีกครั้งแน่”
แววตา น้ำเสียง และกิริยา เธอไม่โกหก!
มันแต่ต่างจากเมื่อกี้ค่ะ…
แต่ว่า… จะเชื่อได้เหรอ?
ฟึบ…
“คะ… คุณหนู…” คุณเรย์เอ่ยออกมาเสียงแผ่ว
สัมผัสได้ค่ะ… ความอ่อนโยนแบบนี้มัน… ไม่ผิดแน่ๆ คุณเรย์จริงๆ ค่ะไม่ใชคนที่ค่อยไล่ล่าฮารุ ฮารุเลื่อนของตัวเองไปยังไหล่ขวาที่ปรากฏเป็นผ้าพันแผลของคุณเรย์พันไว้อยู่
บาดแผลที่ฮารุได้สร้างมันขึ้นมา…
แหมะ…
ใครกันนะ… ที่ต้องใช้วิธีสกปรกแบบนี้…
“ฮึก… ขอโทษนะคะ…” จู่ๆ น้ำตาของฮารุก็ไหลลงมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ ความรู้สึกหลายอย่างปะปนอยู่ภายในจิตใจดวงนี้ฮารุรู้สึกผิดและฮารุรู้สึกอยากขอโทษ คุณเรย์ไม่ใช่คนเลวร้ายจริงๆ แต่เธอคนนั้นเข้าครอบงำจิตใจ… ฮารุจำต้องทำร้ายเธอ..
ไม่ยุติธรรมเลยค่ะ… ทำไมถึงต้องให้ฮารุมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย…
ให้อภัยไม่ได้ค่ะ…
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ… เรย์อยากจะบอกคุณหนูไว้แค่นี้เผื่อว่าเธอคนนั้นกลับมาอีกคุณหนูจะได้ระวังตัว… อย่าร้องไห้เลยนะคะคุณหนู ความผิดของเรย์เอง เรย์ไม่แข็งแกร่งพอ… ต่อจากนี้ดิฉันจะพยายามออกห่างจากคุณหนูให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ จะได้ไม่ต้องมีเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก เรย์ขอตัวก่อนนะคะ” เธอว่ากล่าวออกมาพร้อมกับยิ้มน้อยๆ และพาตัวเองในร่างที่บาดเจ็บเดินออกห่างฮารุไป
ทำไมกันคะ… ผลสุดท้ายฮารุก็เป็นต้นเหตที่ทำให้คนอื่นเดือดร้อนอีกแล้ว…
“มายื่นน้ำตาตกในเสียใจที่ท่านจีออตโต้ไม่รักหรือไงคะ? ยัยกอริล่า…” เปลี่ยนอารมณ์แทบไม่ทันเลยค่ะ -_- เสียงนี้คือเสียงของคุณเซริน่า และนั่นทำให้ฮารุต้องรีบเช็ดน้ำตาและหันไปหาเธอ
มาทำไมตอนนี้คะ!
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณจีออตโต้ค่ะ อีกอย่างคุณจีออตโต้ก็มีคนที่รักอยู่แล้วด้วยฮารุไม่จำเป็นที่จะต้องเสียใจนี่คะ?” มันแน่อยู่แล้วค่ะ คุณจีออตโต้น่ะเขาแอบรักคนๆ หนึ่งอยู่ ซึ่งคนๆ นั้นฮารุก็ไม่ทราบค่ะว่าคือใคร
หรือว่า… จะเป็นเธอคนนี้กันนะ?
“โห่… ใสซื่อจังนะแม่คุณ…” คุณเซย์ว่ากล่าวพร้อมยกยิ้มย่อง “ทั้งๆ ที่ตัวเองก็รักเขาแท้ๆ”
“ฮาฮิ! พูดอะไรน่ะคะฮารุไม่ได้รักคุณจีออตโต้ซะหน่อย!” และจู่ๆ ก็มาพูดอะไรแปลกๆ ให้ฮารุฟังอีกค่ะ
รัก… ฮารุเนียนะรักคุณจีออตโต้?
ต้องบ้าไปแล้วไม่เชื่อหรอก..
“ปากแข็งชอบก็บอกว่าชอบสิทำไมถึงต้องมาทำเหมือนกับว่าตัวเองไม่ได้ชอบด้วยล่ะ” คนๆ นี้จะอะไรกันคะคิดจะยัดเยียดบทของนางสาวผู้แอบรักข้างเดียวมาให้หรือไงกัน -_-
“หยุดเลยค่ะ ฮารุในตอนนี้ไม่คิดอะไรกันคุณจีออตโต้ทั้งนั้นแหละ ตอนนี้ฮารุคิดอย่างเดียวว่าต้องทำงาน งาน งานและงานให้เสร็จและก็กลับบ้านค่ะ!” นี่ก็ผ่านมานานแล้วนะจะได้กลับบ้านเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เห้อ.. แต่ว่ากลับไปจะมีคนคิดถึงฮารุไหมคะเนีย?
“อย่ามาทำสีหน้านางเอกผู้น่าสงสารได้ไหมแย่งซีนฉันหมดเลย…” เธอว่ากล่าวพร้อมกับเอามือป้องปากตัวเอง “นี่ยัยเด็กน้อยเธอรู้หรือป่าวว่าท่านพี่จีออตโต้น่ะมาสารภาพอะไรฉัน”
หูพึ่งขึ้นมาทันตาคะ O_o
“สารภาพอะไรคะ?” ฮารุถามเสียงใส แต่อีกฝ่ายก็หัวเราะอย่างกับรถหว๋อเบรกแตกอีกครั้ง อะไรกันคะหนวกหูนะเนีย =_=
“ก็สารภาพถึงคนที่ท่านพี่รักยังไงล่ะ”
“ฮาฮิ! เขาบอกว่ายังไงคะ!?” ฮารุยื่นหน้าขเข้าถามอีกฝ่าย คุณเซย์แอบก้าวถอยหลังเล็กน้อยสีหน้าดูมีเหงื่อตก
“ท่านพี่ก็บอกว่าเป็นคนใกล้ตัว..” เธอกล่าวออกมาเสียงนิ่ง อะ… อย่าบอกนะคะว่ามันจะจริงอย่างที่ฮารุคิด
นะ… ในที่สุดฮารุก็รู้แล้วค่ะว่าใครคือคนที่คุณจีออตโต้แอบรัก!
ฟึบ
ฟับ
ฟึบ
“อะ… อะไรของเธอ” ฮารุหมุนสายขวาไล่ดูทุกสัดส่วนองค์ประกอบของคุณเซริน่า ซึ่งถ้ามองจากใจจริงๆ ล่ะก็เธอคนนี้สวยงามมากมาย
โอ้มายก๊อด! O[]O! นี่ฮารุพลาดที่ต้องทำกริยาไม่ดีใส่ท่านผู้หญิงของคุณจีออตโต้ไปแล้วเหรอคะเนี่ย
ฟึบ!
“ก้มหัวให้ฉันทำไมย่ะ!” คุณเซริน่าโวยวายออกมา เพราะฮารุโค้งตัวคำนับเธอคนนี้
“ขอโทษที่ฮารุได้ทำกิริยาไม่สมควรไปค่ะ!” ฮารุเสียมารยาทกับเธอที่จะมาเป็นนายหญิงของที่นี่ ฮารุไม่รู้หรอกนะคะว่าอีกฝ่ายมีนิสัยยังไง แต่ดูๆ แล้วคุณเซริน่าน่าจะซื่อบื้อพอตัว เพราะตอนที่เธอเข้ามาเกาะแกะคุณจีออตโต้แล้วถูกปฏิเสธ เธอคงจะซื่อบื้อถึงขั้นไม่รู้เลยค่ะว่าคุณจีออตโต้รักเธอมากแค่ไหน แต่ติดที่ว่าคุณจีออตโต้นั้นไม่ยอมบอกเธอไปมากกว่า
ชัวร์ค่ะ! ฮารุเซียนเรื่องนี้ดี!
“อะไร.. ทำไมจู่ๆ มาก้มหัวขอโทษ…” ฝ่ายคุณเซย์ดูท่าจะตกใจน่าดู และจู่ๆ ผู้มาใหม่ที่แสนคุ้นตาก็เดินเช้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“ทำอะไรกันอยู่น่ะ… คุยเรื่องงานกันได้แล้วนะ ทั้งฮารุและเซริน่าเลยฉันตัดสินใจแล้วล่ะว่าจะให้เธอทั้งคู่ทำงานร่วมกัน” คุณจีออตโต้ว่ากล่าวออกมาเสียงเรียบใบหน้าและหน้าตาดูสดชื่นมากกว่าเก่า ซึ่งต้องใช่แน่ๆ ค่ะตั้งแต่ที่คุณเซย์มาคุณจีออตโต้ก็ดูเหมือนจะมีความหวังและตั้งหน้าตั้งตารออะไรบางอย่าง
กรี๊ด~ ตายอย่างสงบแล้วค่ะในที่สุดก็รู้แล้วค่ะว่าใครคือผู้หญิงของวองโกเล่พรีโม่~
ตึกๆ…
ฮารุเข้าไปหยุดยืนที่หน้าของคุณจีออตโต้ คุณจีออตโต้เองก็มองฮารุกลับมาด้วยสีหน้าและแววตาเขอะเขินเล็กน้อย ต้องชัวร์แน่ๆ! คุณจีออตโต้ต้องคิดว่าฮารุบอกคุณเซย์ไปแน่ๆ เลยว่าเธอเป็นคนที่คุณจีออตโต้รัก
หมับ…
“ฮะ… ฮารุ” คุณจีออตโต้เสียงสั่นเล็กน้อยที่ฮารุคว้ามือของคุณจีออตโต้ขึ้นมา ฮารุกำมันไว้แน่นและมองตาคุณจีออตโต้
“ไม่ต้องห่วงค่ะฮารุจะไม่บอกไปหรอกค่ะ… คุณจีออตโต้ไว้ใจได้เลย” สีหน้าของคุณจีออตโต้ดูมึนงงเล็กน้อย
“พูดอะไรของเธอ?” และดูเหมือนว่าจะถามกลับมาด้วยความสงสัย
“ก็เรื่องที่ว่า…” ฮารุเว้นช่วงไปเล็กน้อยก่นจะพูดต่อ ซึ่งคุณจีออตโต้เองก็ดูเหมือนจะลุ้นพอกับฮารุ “คุณจีออตโต้รักเธอยังไงล่ะคะ...” ฮารุกระซิบเบาๆ เพื่อให้เราได้ยินแค่สองคน ส่วนคุณเซริน่าได้แต่ทำหน้างงๆ เพราะเธอรู้สึกได้ว่ามันมีเธอมาเกี่ยวข้อง
“หะ… ห๋า?” คุณจีออตโต้ลากเสียงยาวออกมา
“ไม่ต้องห่วงค่ะ ไม่ต้องห่วงถึงตอนแรกฮารุจะไม่ค่อยชอบคุณเซย์แต่มารู้แบบนี้แล้วฮารุจะพยายามญาติดีกันคุณเซย์ให้ได้ค่ะ และจะพยายามช่วยคุณจีออตโต้ทุกวิถีทางเลย วางใจได้!” สงสัยฮารุจะพูดดังไปค่ะเพราะตอนนี้คุณจีออตโต่ดูเหมือนร่างที่ไร้วิญญาณอย่างไงอย่างงั้น
คงกลัวมากสินะคะว่าเธอจะรู้ความจริง...
“คุณเซริน่าคะ!” ฮารุโพล่งออกไปอีกฝ่ายสะดุ้งเล็กน้อย ฮารุหันหน้าไปหาเธอพร้อมฉีกยิ้มกว้าง
“คะ… คะ?” อีกฝ่ายตอบกลับมาด้วยเสียงไพเราะ นั่นไง! อาจจะใช่ก็ได้! เพราะคุณเซย์อาจจะมีนิสัยตรงสเปคคุณจีออตโต้ แต่แค่ไม่ยอมเผยออกมา
รับประกันเลย >////<
“ตอนแรกฮารุไม่ค่อยชอบคุณเท่าไหร่แต่พอมารู้ความจริงแบบนี้แล้วฮารุอยากจะบอกว่า ฮารุน่ะจะพยายามปรับตัวเข้ากับคุณให้ได้เลย~”
“หะ… ห๋า?” เธอตีหน้าสวยๆ งงใส่
“ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะคุณหนูเซริน่า ^O^”
เรื่องชักสนุกขึ้นมาแล้วสิคะ ฮารุอดใจรอให้สองคนนี้รักกันไม่ไหวแล้ว >///<
__________________________________________________________
TALK WITH WRITE
ยกวาระนางเอกสุดซวยไม่พอ
ยังได้ตำแหน่งนางเอกสุดซื่อบื้อไปอี๊กกก
ไม่ได้จะแกล้งนะคะแต่คิดว่าถ้ารักกันไวเรื่องก็จะจบเร็ว555
#ปู่ถึงกับวิญญาณออกจากร่าง5555
แต่ไม่ต้องห่วงค่ะ เรื่องนี้ยังไงๆ ก็ต้องจบ
ตอนหน้าจะเข้าสู่งานประมูลแล้ววว~
ซึ่งขอบอกเลยค่ะ ถ้าเข้าสู่งานไปแล้วจะไม่มีการถอยกลับมาอีก
เรื่องราวจะต่อยอดไปถึงตอนจบ
เพราะงานประมูลคือช่วงเริ่มต้นของบทสรุปไปสู่จุดจบนั่นเองง
กลับไปปั่นตอนต่อไปแล้วค่ะ ฟิ้ว~
ไม่ไล่หนักอ่านเงา แค่คุณกดเข้ามาอ่านก็ดีใจแล้วค่ะ ขอบคุณที่ติดตามอ่านกันนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น