[Ver.Old] | [FIC REBORN] | Excuse Me ขอประทานโทษครับ.. ยัยนั่นน่ะเด็กของผม [G86] #END

ลำดับตอนที่ #10 : CHAPTER X : แผนการถล่มงานประมูล

[FIC REBORN] Excuse Me ขอประทานโทษครับ.. ยัยนั่นน่ะเด็กของผม

CHAPTER X : แผนการถล่มงานประมูล

__________________________________________________________

การพบพานคือสิ่งที่โชคชะตาได้กำหนด แต่การที่จะต้องถูกกำหนดคือสิ่งที่ถูกกำหนดมาอีกที

__________________________________________________________

รู้สึกเป็นตัวถ่วงสุดๆ เลยค่ะ =_=

     ฮาฮิ… ฮารุอยากจะกรีดร้องออกมาดังๆ เหลือเกิน T^T หาเรื่องเดือดร้อนให้คุณจีออตโต้อีกแล้วววว ก็ฮารไม่รู้นี่น่าว่าอีกฝ่ายจะใช้อาวุธที่ไม่ธรรมดาซะขนาดนั้น แย่จริงเเลยค่ะฮารุเนีย…



     “คุณหนูเป็นยังไงบ้างคะ?” คุณเรย์เข้ามาถามฮารุด้วยสีหน้าเป็นกังวล



     “ฮารุไม่เป็นอะไรแล้วค่ะคุณเรย์ คุณเรย์ไปพักเถอะค่ะที่เหลือฮารุดูแลตัวเองได้” ฮารุบอกกล่าวพร้อมทำท่าสู้ตายให้คุณเรย์ดู คุณเรย์ได้แต่มองภาพนั้นด้วยสีหน้าไม่สู้ดี

นี่ฮารุก็ทำให้คุณเรย์เป็นห่วงอีกคนเหรอคะ T_T

     “น่าตกใจจังเลยค่ะ… ที่คุณหนูเจอเรื่องราวแบบนี้…” คุณเรย์ว่ากล่าวเล็กน้อย ตอนนี้เธอกำลังหยิบมีดเล็กขึ้นมาเพื่อหวังจะปลอกเปลือกผลไม้ให้ฮารุได้กิน “คุณหนูเนียดวงซวยจริงๆ เลยนะคะ” แหะๆ สงสัยวีรกรรมวีรเวรเรื่องดวงสุดเฮงของฮารุจะดังเปรี้ยงจนถึงขั้นแม่บ้านพูดถึงกันเลยทีเดียว ^^;



     “สงสัยฮารุคงก้าวขาออกจากบ้านผิดไปมั้งคะ ความซวยถึงได้บังเกิดเต็มแน่นแบบนี้” พูดแล้วก็อยากจะร้องไห้ หยิบแอปเปิ้ลที่คุณเรย์ยื่นให้มากินดีกว่า “อื้ม~ อร่อยจังเลยคะ~” ฮารุยิ้มร่าแต่ดูเหมือนว่าคุณเรย์จะนั่งนิ่งเงียบและจู่ๆ เธอก็ถามคำถามออกมา



     “จะว่าไปแล้วบ้านของคุณหนูนี่อยู่ไหนเหรอคะ?” คุณเรย์ถามฮารุด้วยรอยยิ้ม มือสวยสีซีดนั่นกำลังบรรจงปลอกเปลือกผลไม้ไปพลาง



     “อื้ม… ถ้าจะให้บอกล่ะก็เรื่องมันยาวค่ะ และฮารุคิดว่าคุณเรย์อาจจะไม่เชื่อก็ได้” ฮารุเอ่ยด้วยท่าทีร่าเริงค่ะ และจาดนั้สจึงพูดต่อ “เพราะความจริงแล้วฮารุน่ะมากจาก—”



     “อนาคตสินะคะ…” คุณเรย์เอ่ยตอบเสียงเรียบ เธอหยุดมือที่กำลังปลอกผลไม้และก้มหน้าลงมองพื้น



     “ฮาฮิ! คุณเรย์ก็รู้เหรอคะว่าฮารุมาจากอนาคต?” ฮารุร้องถามออกไปเชิงอยากรู้อยากเห็น คุณเรย์หันมายิ้มให้ฮารุน้อยๆ และกล่าวตอบ



     “ไม่เชิงหรอกค่ะดิฉันแค่เดาเอา…. และถ้าดิฉันจำไม่ผิดในยุคที่คุณหนูมาน่ะคือเดชิโม่สินะคะ” พร้อมกันนั้นยังคงเอ่ยประโยคที่คนธรรมดาไม่น่าจะรู้เรื่องซะด้วย!



     “คะ… คุณเรย์รู้เรื่องนั้นได้ยังไงคะว่าฮารุมาจากเดชิโม่” ฮารุถามกลับไปอย่างตื่นตระหนก “นั่นคือชื่อเรียกของวองโกเล่รุ่นที่ 10 และฮารุก็ไม่คิดว่าจะมีคนรู้เรื่องนี้และยิ่งเป็นคนในอดีตด้วยแล้วล่ะก็…”



     “ก็อะไรเหรอคะ…” คุณเรย์เอ่ยออกมาด้วยเสียงเหยียดๆ “ฮ่ะๆ ฮ่าๆ ไม่คิดเลยว่ามันจะง่ายอย่างงี้...”

ฮาฮิ! O_O จู่ๆ คุณเรย์ก็หัวเราะผิดวิสัยของตัวเองขึ้นมาค่ะ

     “คุณเรย์เป็นอะไรไปคะ?” ฮารุกำลังจะยืนมือของตัวเองเข้าหาคนตรงหน้าแต่กลับถูกคนตรงหน้าปัดออกอย่างไม่ใยดี ใบหน้าสีซีดที่ดูสง่างามในตอนแรกแปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่มีร้อยยิ้มชั่วร้ายประดับ พร้อมหัวเราะรวมเหมือนคนโรคจิต

นะ… นี่มันเกิดอะไรขึ้นคะเนีย!?

     “ฮ่าๆ โง่จริงอะไรจริงนะมิอุระ ฮารุ…” เสียงนั้นเอ่ยออกมา แถมยังรู้ชื่อจริงของฮารุอีกด้วยค่ะ O[]O!



      “คะ… คุณเป็นใครคะ?” ฮารุถามเสียงสั่นจนั้นจึงค่อยๆ ขยับตัวเองหนีลงจากเตียงที่ละนิดๆ อีกฝ่ายมองมาที่ฮารุราวกับว่านึกขบขัน ตะ… แต่ว่าทำไมน่ากลัว TOT



     “นี่… ฮารุจังลืมเป้าหมายที่แท้จริงไปแล้วงั้นเหรอ…” เสียงของคุณเรย์ว่ากล่าวออกมา นัยน์ตาขาวพิสุทธิ์ของเธอจ้องมองมาอย่างกินเลือดกินเนื้อ “ไม่รีบกลับไปหาคุณสึนะของเธอหรือไง ฮ่าๆ”



     “คุณเป็นใครกันแน่!” ฮารุตะโกนร้องบอก ทันทีที่เท้าของฮารุแตะพื้นฮารุก็ระวังตัวทุกฝีก้าว จับจ้องใบหน้าของคนที่อยู่ในร่างคุณเรย์ เพราะคนๆ นี้จะรู้ดีเกินไปแล้ว!?และฮารุก็เชื่ออีกอย่างค่ะ...

ว่าคนๆ นี้ไม่ใช่คุณเรย์ที่ฮารุรู้จัก!

      “คุณเป็นใครกันแน่ คุณเป็นใครกันแน่ คุณเป็นใครกันแน่ เห้อ~ คำถามแบบนี้มันน่าเบื่อจังเลยค่ะคุณหนูฮารุ…” เธอทำเสียงล้อเลียนฮารุพร้อมกับทำท่าทางราวกับว่าตัวเองวิปลาสไป “ลองมาเปลี่ยนเป็นคนนั้นคือใครกันแน่ที่จะโดนเชือดดีกว่าไหมคะ!”



      ฟึบ!



     กึก!



     ฮาฮิ! นั่นเอาจริงค่ะ! คุณเรย์ใช้มีดอันเล็กที่ปลอกผลไม้ให้ฮารุเมื่อกี้ฟันฉับตรงปลี่มาที่ฮารุอย่างไม่ลังเลเลย O[]O!!! กรี๊ดดดด นี่มันอะไรกันค้าาา แต่ด้วยความไหวพริบดีฮารุถึงหลบทัน และรีบหนีไออีกฝากฝั่งของห้องซึ่งอยู่คนละด้านกับคุณเรย์ที่ดูไม่ใช่คุณเรย์



     “ว้า… แย่จัง… เหยื่อหลุดไปได้…” เธอทำท่าทางราวกับเล่นสนุก มองแล้วน่าขนลุกมากมายเลยค่ะ TAT แถมตอนนี้เธอยังเคียงคอมองฮารุผมสีขาวของเธอเข้าปกปิดไปหน้า ยิ่งมองกี่ทีๆ ตอนนี้ก็เหมือนผีในหนังสยองขวัญยังไงอย่างงั้น

นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นคะเนีย!?

ตึกๆ…



     แต่ฮารุจะไม่ยอมหลุดหรอกค่ะ สายตายังคงจับจ้องไปที่ใบหน้าที่น่าขนลุกขนพ่องนั่นไม่วางตา มันน่าแปลกนะคะที่คนๆ นี้สามารถพูดถึงเรื่องราวต่างๆ ของฮารุได้เป็นอย่างดี อีกทั้งรู้ยันเรื่องอนาคต

เธอเป็นใครกันแน่!?

     “ฮารุจัง… อย่าหนีฉันสิไม่งั้นศพจะไม่สวยนะคะคุณหนู” ฮาฮิ! สับสนค่ะ สับสนค่ะ สับสนๆๆ สับสนไปหมดแล้ว!? ฮารุไม่สามารถบอกได้เลยว่าคนตรงหน้าเป็นอะไรไปหรือฮารุกันแน่ที่เป็น นี่ตาฝาดไปใช่ไหมคะหรือฮารุไม่ได้คิดไปเอง คนที่ดูแสนอ่อนโยนอย่างคุณเรย์เนียนะคะจะไล่ฆ่าคน มันไม่น่าจะใช่แบบนี้นะคะ! ตะ… แต่ว่าถ้าคุณเรย์ตั้งใจจะฆ่าขึ้นมาจริงๆ ฮารุในตอนนี้คงจะสู้ไม่ได้และฮารุก็คงจะไม่รอด...



มีทางเดียวที่ฮารุจะรอด…

    ฮารุคงจะต้องไปจะต้องพึ่งบารมีของคุณจีออตโต้และผองเพื่อนทางเดียวเท่านั้นแหละค่ะ TAT 

ไม่มีใครยอมอาสาปกป้องฮารุอีกแล้ว ณ มาที่อดีตนี่

      ว่าแล้วฮารุก็ค่อยๆ เดินถอยหลังเรื่อยๆ เนื่องจากว่าเมื่อกี้ที่ฮารุหลบการใช้มีดเล็กนั่นฟัน ฮารุก็ย้ายข้างมาอยู่ฝังของประตูห้องแทน ทำให้ตอนนี้สามารถตีเนียนๆ ออกไปได้โดยที่อีกฝ่ายนั้นไม่รู้ตัว หรือรู่ตัวแต่ในก็สายเกิดไปที่จะจับฮารุ




     ตึก…



      “นี่… รู้วิธีทำให้ไอ้แหวนกิ๊กก๊องนี่กลับมามีพลังเหมือนเดิมแล้วไม่ใช่เหรอ ยังจะโลภมากเอาอาวุธในตำนานไปอีกนะแบบนี้แหละเธอถึงเป็นอันตรายมากกว่าพวกวองโกเล่งี่เง่านี่…” เธอสันธยาออกมาพร้อมมีรอยยิ้มเหยียดปรากฏบนใบหน้า

     ฟึบ!



     “ฮาฮิ!...” และทันทีในพริบตาจู่ๆ คุณเรย์ก็วาร์ปเข้ามาในระยะประชิด! ใบหน้าขาวผ่องดุจปุยหิมะกำลังปะหน้ากันในระยะประชิด ถ้ามองดูเธอคนนี้แล้วแตกต่างจากคุณเรย์ตรงที่นัยน์ตาขาวพิสุทธิ์นั่นดูไร้ชีวิตชีวาเหมือนคนตาย ซึ่งมันต่างจากคุณเรย์ที่มันยังซ่อนความงดงามและน่าค้นหา

ไม่ใช่สายตาของคนไร้จิตวิญญาณแบบนี้!?

     “เธอรู้ตัวหรือป่าวฮารุ ว่าเธอน่ะกำลังจะเป็นคนทำลายวองโกเล่ด้วยมือของเธอเอง” คุณเรย์ว่ากล่าวออกมาพร้อมยิ้มแย้ม แต่นั่นกลับตรงกันข้ามกับฮารุที่ตอนนี้มีสีหน้าที่ตื่นตระหนกมากค่ะ



     “มะ… หมายความว่ายังไงคะ?” ฮารุถามกลับเสียงสั่น และฮารุเองก็สัมผัสได้ค่ะว่ามีดเล่มเล็กถูกง้างขึ้นมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว



     “ก็หมายความแบบที่ฉันบอกเธอไง!”



      ฉับ!



     สิ้นสุดเสียงคุณเรย์ฮารุก้มตัวหลบการโจมตีโดยให้คุณเรย์นั้นออกแรงอย่างมากในการปักเข้าไปบานประตูใหญ่ ซึ่งมันสำเร็จค่ะ! มีดนั่นฝังลงไปลึกมากคุณเรย์พยายามที่จะดึงมันออกมาเพื่อที่จะโจมตีอีกครั้ง

ดะ… เดี๋ยวสิคะนี่น่ะกะฆ่ากันจริงๆ นี่น่า!

     “อย่าคิดที่จะหนีเชียวฮารรุ! ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่เพราะเธอคืออุปสรรคใหญ่หลวงต่อพวกเรา! ถ้าพวกเราฆ่าเธอได้และทำลายวองโกเล่พรีโม่ทุกสิ่งทุกอย่างก็จะสำเร็จ ในเมื่ออดีตเปลี่ยนอนาคตก็ต้องเปลี่ยน!”

อดีตเปลี่ยนอนาคตเปลี่ยน!?

     “ทำหน้าแบบนั้นแสดงว่าเธอยังไม่รู้สินะว่าการที่เธอมายังอดีตแห่งนี้และเข้าไปพัวพันกับคนในยุคนี้ทั้งหลาย มันอาจจะส่งผลต่อการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ของอนาคตก็ได้ บทสรุปนั้นมีหลายรูปแบบและแบบที่ฉันต้องการคือแบบที่ให้วองโกเล่หายไปจากโลกใบนี้ซะ! เพราะฉะนั้นจะต้องกำจัดเธอ” คุณเรย์ว่ากล่าวพร้อมพยายามดึงมีดสั้นนั้นออกมาแต่มีดนั้นก็ไม่ยอมออกมาซักทีเพราะมันฝังลงลึกเข้าไปในเนื้อไม้อย่างดีเป็นที่เรียบร้อย 

แต่ว่า… คำพูดของคุณเรย์มีสิ่งหนึ่งที่ฮารุอยากจะถ้วง!

     “ฮารุขอค้านค่ะ! ฮารุคิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างมันได้ถูกกำหนดไว้ด้วยโชคชะตาอยู่แล้ว ทั้งการที่เราได้พบกัน การที่เราได้รู้จักกัน การที่เราได้เจอหน้า การที่เราต้องต่อสู้รวมทั้งการที่ฮารุมาที่นี่ทุกสิ่งทุกอย่างถูกกำหนดไว้ด้วยเส้นด้ายแห่งโชคชะตาที่มันไหลมารวมกัน และฮารุก็เชื่ออีกว่าบทสรุปที่เป็นนิรันดร์จะมีเพียงหนึ่งเดียว และหนึ่งเดียวนั้นจะไม่ใช่แบบที่คุณต้องการแน่นอน— อ๊ะ!”



      หมับ!



      “ปากกล้าดีนี่… สมแล้วล่ะที่เธอจะเป็นอุปสรรคที่ใหญ่หลวงที่สุด ต้องขอโทษด้วยตอนแรกก็กะจะปล่อยไว้ให้นานกว่านี้ แต่ตอนนี้มันสายไปแล้วมิอุระ ฮารุเด็กสาวผู้มีอุดมการณ์ในแแง่บวก..” พูดจบแล้วเธอคนนี้ก็บรรจงบีบคอของฮารุ ให้ตายสิคะ! สบถคำนี้ในใจมาไม่รู้กี่รอบๆ แล้ว และคนที่จะรับเคราะห์เรื่องราวต่างๆ ก็เป็นฮารุเสมอๆ เลย 

      “เพราะเธอเป็นตัวเอกของเรื่องนี้ไงล่ะ… ถ้าอยากจะแค้นก็ไปแค้นพระเจ้าที่กำหนดชะตาของอนาคตและโลกทั้งใบมาอยู่ในมือเธอ! เธอถึงได้เจอเรื่องซวยซ้ำซวยซ้อนแบบนี่”



      “ขะ… ขอโทษนะคะคุณเรย์” ฮารุกล่าวขอโทษเสียงสั่น แต่นั่นไม่ใช่อย่างที่ทุกคนคิดนะคะว่าฮารุจะยอมจำนน



      “คิดจะขอโทษให้เรื่องมันจบและฉันไม่ฆ่าเธอหรือยังไง!?” อีกฝ่ายก็ตอบตามที่ตัวเองคิด



     “ปะ… ป่าวค่ะฮารุจะไม่ข้ออ้อนวอนให้คุณไม่ฆ่าฮารุ…”ฮารุเอ่ยเสียงนิ่งพร้อมยกมือข้างหนึ่งที่ตอนนี้กำลังจับมีดเล่มเล็กที่ฮารุแอบฉวยโอกาสดึงมันออกมา “แต่ฮารุจะทำลายคุณด้วยมือของฮารุเอง!”



     ฉัวะ!



     ฮารุตัดสินใจที่แทงมีเล็กนั่นเข้าไปที่ไหลขวาของคุณเรย์ และนั่นทำให้เธอต้องดิ้นพล่านด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่ฮารุนั้นจะซ้ำฝ่ายตรงข้ามโดยการถีบส่งให้นอนลงไปกับพื้น แถมยังทำเหมือนว่าตัวเองยังปกติดีแข็งแรงดีทั้งๆ ที่บาดแผลก็เต็มตัว ทั้งกระสุนปืนที่ถูกยิ่งมา โดยมีดปีศาจกริมม์แทงและมีคำสาปติดตัว แถมยังมาโดนบีบคออีก

รอบหน้าไม่จัดให้ฮารุสู้กับต้องสูเกับคุณจีออตโต้เลยล่ะคะถ้าจะขนาดนี่!

ตึง!



     เสียงล้มตึงของคุณเรย์ดัง คุณเรย์ใช้มือของเธอกุมขมับและพยายามจับเข้าที่มีดเล่มงามที่ปักตรงไหล่ขวาเพื่อดึงออก สายตาเครียดแค้นของเธอนั้นมองตรงมายังฮารุ แต่วูบหนึ่งที่ฮารุแอบเห็นว่าเธอเป็นคุณเรย์ที่มีสีหน้าของความเจ็บปวดซ้อนทับขึ้นมา

แต่จะมาสงสารตอนนี้ไม่ได้ค่ะ! ตอนนี้ต้องหนี!

     ปึง!



     ฮารุดึงประตูออกมาอย่างเร่งรีบจนมันตีเข้ากับผนังของห้อง คุณเรย์ในตอนนี้ก็เอามีดสั้นนั่นออกได้แล้ว พร้อมกับวิ่งตามฮารุมาเช่นเดียวกัน

ฮาฮิ! เกิดเรื่องขึ้นอีกแล้ว! ฮารุนี่มันเทพธิดาความซวยชัดๆ เลย TOT เฮลป์มีพรีส~

ต้องรีบจัดการให้เร็วที่สุด… 

          นั่นคือสิ่งที่วองโกเล่พรีโม่คิดในจิตใจ ตั้งแต่พาตัวเองเข้ามาที่ห้องทำงานและนั่งที่ประจำ พร้อมกำลังหารือกับเหล่าสมาชิกผู้พิทักษ์ทั้ง 5 ขาดไป 1 คนเพราะเขาส่งคนๆ นี้ไปปฏิบัติภารกิจแนวหน้า ซึ่งนั่นก็เป็นภาระกิจเดียวกันกับที่เขานั้นกำลังหารือกันอยู่ แต่แล้วก็มีเสียงนึ่งร้องท้วงขึ้นมาทำให้ผมต้องให้ความสนใจกับมัน 

นั่นก็เพราะมันเกี่ยวของกับเธอ…

          “พรีโม่นี่คุณลืมบอกเรื่องบางอย่างกับยัยเด็กบ้านั่นไปนะ…” เสียงของจีผุดขึ้นระหว่างที่เรากำลังหาเรือ ผมในตอนนี้ที่กำลังเคร่งเครียดถึงกับละสายตาไปหาจีโดยไว

          “ฉันลืมบอกอะไรไป?” พร้อมกันนั้นผมก็ตีคำถามกลับด้วยเสียงเรียบนิ่งทันที อีกฝ่ายดูท่าจะหนักใจมากที่ผมถามออกไปแบบนี้

          “ผมไม่คิดว่าควรจะปล่อยให้เธออยู่คนเดียวในตอนนี้ มีดปีศาจของกริมม์ยังมีคุณสมบัติอีกอย่างหนึ่งในการทำให้เหยื่อที่โดนคมเล็บมันต้องเจ็บปวด” จีพูดขึ้นผมถึงกับคิ้วขมวดทันที มือของผมทั้งสองที่กำลังท้าวคางจำต้องกุมหมับเข้าหากันอีกรอบ

          “จริงสิ… ภาพหลอกหลอนของกริมม์” ผมเอ่ยยออกมาเสียงเรียบ แย่แล้วสิ… ขืนปล่อยยัยฮารุไว้สงสัยคงต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่ๆ เลย และไม่ทันที่จะได้คิดอะไรออกมาและจู่ๆ ก็มีเสียงกรีดร้องออกมาทันที

อย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด

          “กรี๊ด!!!! อย่าเข้ามาน้าาาา! อย่าเข้ามาคุณเรย์ถอยออกไปเลยนะคะได้โปรด!” เสียงหวีดร้องที่ดังลั่นของเธอทำให้พวกผมที่อยู่ในห้องแห่งนี้ต้องถึงกับปวดหัวอีกครั้ง

หาเรื่องให้กันอีกแล้วสินะ…

          “นั่นเสียงของหนูน้อยนี่น่า…” อุเก็ทสึเอ่ยพร้อมรอยยิ้มแห้งๆ “น่าสงสารจริงๆ นะขอรับ” 

          “ตั้งแต่ยัยเด็กนั่นมาเรื่องปวดหัวก็มาไม่เว้นวันเลย พรีโม่คุณคิดจะเอายัยเด็กกระโปโลนี่เป็นนายหญิงจริงๆ เหรอครับ” เสียงขอจีนั้นดูเหนื่อยๆ เขาเอ่ยออกมาถึงขั้นเกาหัว ไม่ทันที่ผมจะได้เอ่ยตอบเดม่อน สเปดก็แทรกเข้ามาทันที

          “หึๆ คงจะเปลี่ยนไม่ได้แล้วล่ะครับก็ท่านพรีโม่ปักใจไว้แล้วเรียบร้อย” พร้อมกันนั้นส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาให้ผม 

เดม่อนพูดถูก… เปลี่ยนไม่ได้แล้วล่ะ

          “โอ้วววว! และจะเอายังไงดีล่ะพรีโม่แม่หนูนั่นกำลังตกอยู่ในภาวะหลอกหลอนของมีดปีศาจกริมม์แน่ๆ จะถอนตัวไปช่วยเธอก่อนไหม?” เสียงที่ดูตื่นตัวของนัคเคิลถามผม ซึ่งแน่นอนคำตอบไม่จำเป็นต้องพูดถึง… 

          “ไม่ต้องหรอก…” ผมเอ่ยเรียบๆ แต่ดูเหมือนทั่วทั้งห้องจะตกใจกับคำตอบ และจากนั้นท่าทีก็เปลี่ยนไปเมื่อได้บอกกล่าวประโยคที่ตามหลัง “เดี๋ยวฮารุก็มาที่นี่แน่นอน”

          “ร้ายนะครับ…” เสียงนั้นของอเลาดิกล่าวเอ่ยพร้อมกับหน้าตาย ซึ่งมันชินสำหรับผมแล้วล่ะเพราะหมอนี่น่ะ… มันก็หน้าแบบนี้นั่นแหละ

          “ถ้าไม่ร้ายแล้วจะได้มาไหมล่ะ?” ผมเอ่ยออกไปพร้อมยกยิ้มมุมปากท่ามกลางสีหน้าที่ตื่นตะลึงของเหล่าผู้พิทักษ์ของผม

          “จริงๆ ด้วยยัยเด็กบ้านั่นมาบอสของเราเริ่มเปลี่ยนไปแล้ว” จีร้องถ้วงออกมา 

          “ดีแล้วนี่ขอรับให้ท่านพรีโม่ได้มีมุมอื่นๆ กับเขาบ้าง มัวแต่ปั้นหน้ายิ้มแย้มส่งสายตาอ่อนโยนมันดูน่าเบื่อไปน่ะขอรับ” อุเก็มสึเองก็กล่าวเสริม 

          “นั่นสินะ… ร้ายบ้างก็ไมาเห็นเป็นไร” เดม่อนเอ่ย ผมได้แต่นั่งฟังคำของเหล่าผู้พิทักษ์ที่กำลังเอ่ยแซว แต่ผมไม่ใสใจหรอกนะ ผมกำลังรอคนๆ หนึ่งต่างหากและผมเดาว่าอีกไม่ช้าเธอจะต้องปรากฏตัวแน่นอน

ปรากฏตัวพร้อมกับเรื่องร้ายๆ เสมอๆ

          ปึงๆ!!!!

          “กรี๊ด!!! คุณจีออตโต้ช่วยฮารุด้วย!!! ใครก็ได้เปิดประตูทีค่ะคุณเรย์… คุณเรย์จะฆ่าฮารุแล้วค่ะ กรี๊ด!!” และนั่นก็เป็นอย่างที่คิดเธอมาหาจริงๆ ด้วย ผมส่งสัญญาณให้จีเล็กน้อยเพื่อเป็นเชิงทำความเข้าใจ จีรับทราบและเดินตรงไปทีประตูหวังจะเปิดออกมาแต่ก็ต้องหยุดกึกเมื่อฝ่ายหญิงข้างนอกนั้นว่ากล่าวบางอย่าง

          “เป็นคุณแน่ๆ ที่พยายามสังหารคุณสึนะ! คุณทำมันไปทำไมและต้องการอะไรกันแน่!” ซึ่งนั่นเป็นเสียงเธอที่ว่ากล่าวออกมาและเหมือนกับว่าคุยกับตัวเอง เพราะไม่มีใครได้ตอบกลับมาเลย

          “เพื่อทำลายวองโกเล่!? จุดประสงค์คุณคืออะไรกันแน่!” เธอยังคงว่ากล่าวออกมา ภายในห้องทำงานทั้งผมและทุกคนได้แต่ตั้งใจฟังความนั่น

          “อย่าหวังสูงเลยค่ะ! ฮารุจะไม่ให้คุณได้ทำลายวองโกเล่ ไม่ให้ทำลายคุณสึนะ! และก็คุณจีออตโต้ด้วย!” เธอยังคงว่ากล่าว นี่นคือเธอกำลังต่อสู้กับการหลอกหลอนของมีดปีศาจอย่างงั้นเหรอ…

ทำไมถึงได้ดูเป็นเรื่องเป็นราวแบบนี้ล่ะ!

          “อย่าหวังสูงเลยค่ะ! ฮารุจะไม่ให้คุณได้ทำลายวองโกเล่ ไม่ให้ทำลายคุณสึนะ! และก็คุณจีออตโต้ด้วย!” ฮารุกล่าวออกไปด้วยความมั่นใจและแนวแน่ เพราะคนตรงหน้าบอกจุดประสวค์ที่แท้จริงของตัวเองออกมา และทันทีที่อีกฝ่ายได้รับฟังเธอนั่นถึงกับหัวเราะร่าด้วยความสะใจ

          “ฮ่าๆ คิดว่าเธอจะทำอะไรฉันได้มิอุระ ฮารุ… ฉันจะฆ่าเธอก่อนที่จะได้ทำอะไรฉันยังไงล่ะ!”

          ปึง!

          “อ๊ะ!” หะ… หายใจไม่ออก… คุณเรย์ที่อยู่ในรูปแบบน่ากลัวพุ่งตรงเข้ามาบีบคอฮารุ เธอยกฮารุขึ้นเหนือพื้นดินและดันฮารุติดกับประตู… ดะ… ได้โปรดใครก็ได้ช่วยฮารุที.. 

          แอด~

          O_O!

          “ชิ! มีคนมาแส่จนได้! ฝากไว้ก่อนเถอะมิอุระ ฮารุฉันจะฆ่าเธอด้วยมือของตัวฉันเอง!” ว่าเสร็จเธอก็ยอมปล่อยคอของฮารุให้เป็นอิสระ และร่างของฮารุที่ลอยอยู่นั้นก็ถูกเหวี่ยงเข้าไปในห้องนั่น

ซึ่งห้องนั้นเป็นห้องที่ฮารุและคุณจีออตโต้ได้เจอกันเมื่อตอนทดสอบ

          ตุบ!

          “แอ๊กๆ กะ… เกือบตายแล้วสิคะ” ฮารุไอกระแอมออกมา และรีบกอบโกยลมหายใจเข้าปอดทันที แต่ดูเหมือนว่าฮารุจะทำเรื่องที่ดูเปิ่นมากอีกแล้วค่ะ เพราะตอนนี้ฮารุได้อเข้ามาภายในห้องเรียบร้อยแล้ว 

และคุณจีออตโต้ก็นั่งมองฮารุด้วยสายตาดุๆ

หว่า… แย่แล้วสิคะไม่เห็นจำเป็นต้องทำหน้าแบบนั้นเลย T^T กลัวนะคะ

          “มโนเพ้ออะไรของเธอยัยเด็กบ้า… แล้วออกมาทำไมในเมื่อพึ่งได้รับบาดแผลมาน่ะ!” เสียงของคุณจีเอ่นถามฮารุ เขาท้าวเอวมองฮารุอย่างหาเรื่อง และสมองความคิดของฮารุนั้นก็ประมวลภาพอดีตที่ผ่านมาอย่างไว

ใช่แล้วค่ะ! เรื่องคุณเรย์!

          “ฮาฮิ! ยะ… แย่แล้วค่ะ เมื่อกี้คุณเรย์พยายามที่จะฆ่าฮารุ!” ฮารุร้องบอกออกไปทันที แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือสีหน้าเรียบๆ ราวกับว่าไม่เดือดร้อนอะไรเลย

อะ… อะไรกันคะ… คิดจะเมินเฉยไม่ช่วยเหรอคะ?

          “ฮารุ…” คุณจีออตโต้ที่นั่งอยู่ว่ากล่าวออกกมา อะจึ๋ย.. ทำไมต้องทำเสียงเข้มด้วยล่ะคะ ฮารุหันไปหาตามเสียงเรียกก่อนจะพบว่าตัวเองนั้นกำลังถูกมองอย่างคาดโทษ

ฮารุทำอะไรผิดอ่าาาา ก็ฮารุพูดเรื่องจริงนะคะ T^T

          “มะ… มีอะไรเหรอคะคุณจีออตโต้?” ฮารุถามออกไปใบหย้าเริ้มซีดลงเรื่อยๆ จนคนตรงหน้าสัมผัสได้จากที่เขาเคยมำหน้าตาดุๆ เขากับถอนหายใจเฮือกใหญ่และเปลี่ยนสีหน้าไปในทันที

          “เห้อ… ทำไม่ได้จริงๆ สินะเนีย” พร้อมกับตัดเพ้อบ่นพึมพำกับตัวเอง

          “ทำอะไรเหรอคะ?” ฮารุถามกลับด้วยน้ำเสียงสงสัย

          “จีบอกว่าฉันควรเข้มงวดกับเธอมากกว่านี้ แต่พอจะดุมันก็ทำไม่ลง… ช่างเถอะว่าแต่ฮารุเธอออกมาจากห้องทำไมกัน?” ดุ? ดุฮารุเนี่ยนะ!? ฮารุทำอะไรผิด และคุณจีออตโต้ยังจะมีหน้ามาถามอีกนะคะว่าออกมาจากห้องทำไม กรี๊ด! อยากจะร้องไห้เป็นสายเลือดออกมางื่อ~ ว่าแล้วก็รีบลุกขึ้นเพื่อประจันหน้ากับคุณจีออตโต้ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานที่มีโต๊ะขวางกลางอยู่

          ปึง!

          ฮารุตบเข้าที่โต๊ะเสียงดังจนคนตรงหน้ามีสะดุ้งเล็กน้อย พร้อมกับมุ้ยหน้าบูดเบี้ยว สายตามองหลี่จับผิดคุณจีออตโต้ 

ที่บอกไปนี่ไม่ฟังกันเลยใช่ไหมคะเนีย!?

          “ก็ฮารุบอกไปแล้วนี่คะ… ว่าคุณเรย์เกิดบ้าอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้เอามีดปลอกผลไม้มาไล่แทงฮารุจึกๆ คุณจีตออโต้ก็ไม่ยอมฟังแถมคุณจีก็หาว่าฮารุมโนเพ้อ ไม่ได้มโนนะคะฮารุโดนจริงๆ ค่ะ!” พูดพร้อมถกแขนเสื้อให้ดูเลยค่ะว่ามันมีรอยของมีคมบาด แน่นอนคาะว่าคุณเรย์นั่นแหละแต่ตอนนั้นพลาดดันโดนเข้าจนได้

          “เดี๋ยวสิยัยเด็กบ้าคนตรงนั้นคือหัวหน้าของวองโกเล่นะหัดให้เกียรติกันหน่อยเส่!” คุณจีทำท่าจะมาดึงฮารุออก แต่ฮารุมุยหน้าไม่พอใจกลับอีกฝ่ายถึงกับสตันไปสองวิ

          “ชิ! คุณสึนะก็บอสวองโกเล่ฮารุไม่เห็นจะต้องเกรงใจเลยนี่คะ” ฮารุสบถไม่พอใจออกมาก็เพราะว่าสายตาแต่ละคนนี่ดูไม่เชื่อในคำพูดของฮารุเลย แต่ว่า… ทำไมถึงพูดแบบนี้ล่ะฮารุ T^T เธอจะมาพาลคนอื่นไม่ได้น้าา สงบสติเดี๋ยวนี้~ ไม่น่ารักเลยนะแบบนี้ 

          “นะ… นี่เธอเดี๋ยวนี้หัดชักสีหน้าใส่นะยัยเด็กบ้า! นี่พวกฉันโตกว่าเธอนะทำไมถึงทำกิริยาแบบนี้ไม่สมกับเป็นเด็กเลยนะ!?” คิดจะมาสอนมารยาทฮารุเหรอคะคุณจี ฮารุมีมารยาทค่ะแต่ตอนนี้พวกคุณมากกว่าที่เสียมารยาทฮารุ 

เสียมารยาทตรงที่ว่ามองฮารุด้วยสายตาไม่เชื่อเนียแหละค่ะ  T..T ฮารุจะตายรอมล่อแล้วแท้ๆ นะ

          “เอาน่าจีใจเย็นๆ ฉันไม่ถือสาหรอกนะ…” คุณจีออตโต้เอ่ยปราบห้ามศึก ฮาฮิ! ช่างเหมือนเทพบุตรลงมาจุติเลยค่ะ ผู้ชายแบบนี้ละมุนมากค่ะ >..<

อยากจับจองเป็นเจ้าของแต่ไม่รู้ว่าเขาจะให้เราจับไหมนะ~

          “แต่ว่านะฮารุฉันเกรงว่าที่เธอพูดมาทั้งหมดคือภาพหลอนนะ” คุณจีออตโต้เอ่ยออกมานั่นทำให้ฮารุถึงกับเกือบกรีดร้อง

          “ฮาฮิ! บ้าไปแล้วค่ะ! ภาพหลอนอะไรจะเคลื่อนที่ได้เหมือนสามมิติทะลุจอมาไล่ฟันจนได้เรื่องแบบนี้ล่ะคะ ฮารุพูดจริงๆ นะคะว่าคุณเรย์น่ะ—” 

          “ดิฉันทำไมเหรอคะคุณหนู?” เสียงอ่อนโยนของหญิงสาวที่ถูกว่ากล่าวเอ่ยออกมาจากด้านนอกห้อง เธอทำสีหน้ากังวลใจมองมาที่ฮารุ พร้อมกับมีรอยเลือดของมีดที่ปักไปที่ไหล่ข้างขวา 

ชัวร์ค่ะ! แบบนี้ไม่ใช่ภาพหลอนแล้ว!

          “นี่ไม่ใช่ภาพหลอนนะคะ! คนๆ นี้คือคนที่จะฆ่าฮารุจริงๆ นะคะ!?” ฮารุร้องบอก ฝ่ายคุณเรย์ตีหน้าใสใส่อละราวกับตกตะลึง

          “อะไรกันคะคุณหนู… ดิฉันจะไปคิดฆ่าคุณหนูทำไมคะมันไม่มีเหตุผลเลยนะคะ อีกอย่างเพราะคุณหนูมีอาการแปลกไปเรย์เลยพยายามเข้ามาดูอาการแต่ว่าคุณหนูน่ะกับวิ่งหนีเรย์ออกมาแถมยังคว้ามีดเล็กนี่แทงเข้ามาที่ไหลด้านขวาอีกแบบนี้เรย์เจ็บมากเลยนะคะ…” อีกฝ่ายกล่าวคำแก้ตัวนั่นเกือบทำให้ฮารุสตั้นไปกับคำพูดของคุณเรย์

          “ยัยเด็กบ้า… ฉันว่าเธอเห็นภาพหลอนแล้วล่ะ คุณสมบัติมีปีศาจกริมม์ยังมีอีกออย่างหนึ่งคือสร้างภาพหลอนหลอกล่อเหยื่อ เธอคงจะโดนเข้าเต็มๆ อีกรอบแล้วล่ะนะ” คุณจีเอ่ยสมทบและคำว่าภาพหลอนมันก็คล้องกับคำของคุณจีออตโต้อีกด้วย

          “อะ… อะไรกันแน่นั่นน่ะมันดูเรียลมากเลยนะคะ แถมที่เธอพูดออกมานั้นก็ดูเป็นเรื่องเป็นราวมากเลยด้วย… จะให้มองว่าฮารุคิดไปเองนี่คงจะไม่ใช่แล้วมั้งคะ” แอบมีเขว่นิดหนึ่งเลยค่ะ

จะใช่ภาพหลอนจริงๆ เหรอคะ?

          “น่าสงสารคุณหนูจังค่ะ… เรย์ไม่อาจถือโทษโกรธคุณหนูหรอกนะคะ..” เธอว่าออกมาพร้อมทำท่าทางเศร้าสร้อย “เอาละค่ะคุณหนูกลับไปที่ห้องดีกว่าแบบนี้มันรบกวนพวกท่านพรีโม่นะคะ…” ฮารุสาบานได้ค่ะว่าเธอแอบแสยะยิ้มร้ายออกมาบนใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม

นะ… นี่มันยังไงกันแน่คะเนีย ฮารุเริ่มที่จะงงไปหมดแล้วนะคะ…

          หมับ!

          ฮาฮิ! 

          จู่ๆ คุณจีออตโต้ก็คว้าเข้าที่ข้อมือของฮารุ ทำให้ฮารุต้องเบนสายตากลับไปทันที คุณจีออตโต้มองฮารุด้วยสายตาที่ฮารุไม่สามารถอ่านออก

          “ไปทำหน้าที่ของเธอได้แล้วเรย์… คุณหนูฮารุจะไม่กลับไปที่ห้องหรอกนะ” และคำพูดนั่นก็สามารถสร้างความตกตะลึงให้ใครหลายคน โดยเฉพาะคุณเรย์… เธอแอบมีสีหน้าที่ไขว่เขว่เล็กน้อยก่อนจะกัดฟันรับคำแล้วเดินจากไป

มองยังไงๆ มันก็ไม่ใช่ภาพหลอนแน่ๆ! คุณเรย์น่าจะพยายามฆ่าฮารุจริงๆ นะคะ!

          “พรีโม่เอายัยเด็กนี่มาทำไมอีกล่ะ น่าจะส่งกลับห้องไปและเราจะได้มาคุยแผนต่อ” คุณจีถ้วงออกมา คุณจีออตโต้ในตอนนี้นั้นใบหน้าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มที่แฝงความมั่นใจอย่างถึงที่สุด

          “นี่แหละคือแผนการ… ฮารุจะเป็นหมากในการเดินเรื่องทั้งหมด…” 

          “อะไรนะ!?” เสียงของคุณจีว่ากล่าว อย่าว่าแต่คุณจีเลยค่ะคนอื่นๆ เองก็เหมือนกัน ฮารุก็คาดไม่ถึง นี่ฮารุอีกแล้วเหรอคะ ฮารุจะต้องดำเนินเรื่องอีกแล้วเหรอคะ สัมผัสประหลาดๆ มาแล้วค่ะ

ฮารุจะต้องโดนยำอีกแน่ๆ เลยค่ะฟันธง T_T

          “คิดจะทำอะไรน่ะขอรับ… ฮารุจังเนียนะหมากตัวสำคัญในการดำเนินเรื่อง กระผมไม่คิดว่าพรีโม่จะยอมให้ฮารุจังไปเสี่ยงนะขอรับ…” เสียงที่ดูกังวลปนไม่เข้าใจของคุณอุเก็ทสึว่ากล่าว

          “อย่างที่ได้รับข้อมูลมาจากแรมโพที่อยู่ทางด้านนั้น… ได้ขอสรุปมาเป็นที่เรียบร้อยว่าโซเนีย เดเฟอร์น้องสาวของสองพี่น้องนั่นยังมีชีวิตอยู่ และดูเหมือนว่าตอนนี้เธอจะถูกจัดไว้ในหมู่สินค้าราคาแพงสำหรับงานประมูลในครั้งนี้…” คุณจีออตโต้อธิบายออกมา ดะ… เดี๋ยวนะคะประมูล ประมูลอะไรคะ!?

          “ดะ… เดี๋ยวสิคะประมูลในที่นี้หมายถึง…” ฮารุถามคุณจีออตโต้ ซึ่งสีหน้าของเขาในตอนนี้มีความมั่นใจเต็มเปี่ยม

          “ประมูลค้ามนุษย์… พวกมันมักจะจับผู้หญิงสาวๆ ไม่ก็เด็กตัวเล็กๆ เพื่อไปทำการประมูลทจะมีแค่เหล่าขุนนางชั้นสูงหรือพวกมาเฟียเท่านั้นที่จะสามารถเข้าร่วมได้… นี่คือการประมูลผิดกฏหมายพวกที่ทำคงจะไม่พ้นพวกโซดิแอคและองค์กรณ์นักฆ่านั่น” คุณจีออตโต้อธิบายร่ายยาว

โซดิแอคเหรอคะ… ทำไมจู่ๆ ฮารุถึงรู้สึกว่ามันคุ้นๆ จังเลย

          “แต่ทั้งหมดที่คุณพูดมาพรีโม่... ก็ไม่เห็นเกี่ยวอะไรกันกับเด็กนั่นเลยนี่น่า?” คุณนัคเคิลเอ่ย

          “หึๆ อย่าบอกนะว่าคุณน่ะจะใช้คุณหนูปลอมแปลงแฝงตัวไปเป็นขุนนางชั้นสูง และจะให้พวกเราปลอมเป็นผู้ติดตามเพื่อแฝงตัวเข้าไปในงานนั่น…” คุณเดม่อนว่ากล่าว ซึ่งนั้นดูเหมือนจะถูกทั้งหมดเลยค่ะ

          “ใช่แล้วล่ะ…” ฮาฮิ!!!! คิดจะให้ฮารุแต่งตัวเป็นขุนนางเข้างานนั่นเนียนะคะ!?

          “ร้ายจังนะครับ...” คุณอเลาดินี่ก็เป็นอะไรกับคำว่าร้ายจังเลยนะคะ ฮารุไม่เข้าใจ ตะ… แต่เดี๋ยวก่อนค่ะสิ่งที่ฮารุไม่เข้าใจมากที่สุดคือเรื่องที่ฮารุจะต้องปลอมแปลงตัวเองนี่แหละค่ะ

          “ดะ… เดี๋ยวนะคะไม่เห็นจำเป็นต้องทำอะไรยุ่งยากเลยนะคะ จำเป็นต้องเป็นสันหาเแผนการด้วยเหรอคะ?” ฮารุถาม

          “ตามจริงพวกเรานั่นอยู่อย่างสงบ อุดมคติของฉันที่ก่อตั้งวองโกเล่คือตั้งขึ้นเพื่อปกป้องไม่ใช่ตั้งเพื่อเข่นฆ่าคนอื่น… เพราะฉะนั้นนี่คือทางเลือกที่ดีที่สุดเราจะต้องชิงตัวน้องสาวของสองคนนั้นมา แต่ก็ต้องตามหาผู้ที่ถือครองมีดปีศาจกริมม์เพื่อช่วยเธอ” เอ๋! แล้วทำไมถึงได้ดูมั่นใจนักล่ะคะว่าคนที่ถือมีดนั่นอยู่ในเหตุการณ์ครั้งนี้ด้วย! “ลางสังหรณ์ฉันบอกมาแบบนี้… ฉันมั่นใจแน่นอน..”

          หมับ…

          เอ่อ… จะว่าไปแล้วมือนี้ของคุณจีออตโต้นี่ยังไม่ยอมปล่อยข้อมือจากฮารุเลยนะคะ แถมยังคงจับมันแน่ขึ้นกว่าเดิมอีก ดะ… เดี๋ยวสิคะ.. ทำไมถึงได้จับไม่ยอมปล่อยแบบนี้ล้าาา

          “คุณจีออตโต้คะ…” 

          “หื้ม… ว่าไง?” คุณจีออตโต้ถามกลับมาหน้ามึน

          “เอ่อ… เมื่อไหร่คุณจะปล่อยมือคะ” และทันทีที่ฮารุนั้นว่ากล่าวไปอีกฝ่ายก็สะดุ้งเล็กน้อยและรีบปล่อยออกทันที พร้อมกับอาการที่แทรกออกมาเล็กน้อย

          “ขะ… ขอโทษไม่ได้ตั้งใจน่ะ อะ… เอาเป็นว่าแผนคราวๆ ก็มีเท่านี้แหละนะ จะดำเนินการอีกทีก็วันมะรืนขอให้ทุกคนเตรียมตัวให้เรียบร้อย ขอย้ำนะว่านี่ไม่ใช่สงครามเราทำเพื่อช่วยคน” คุณจีออตโต้ขอโทษฮารุด้วยเสียงที่ตะกุตะกะ และหันเปลี่ยนประเด็นไปสั่งคนอื่นๆ ที่ตอนนี้แต่ละคนมีอาการยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่ต่างกัน(ยกเว้นคุณอเลาดิหน้าอยู่ยังไงก็อยู่อย่างงั้นค่ะ-..-)

ว่าแต่ยิ้มอะไรกันคะเนีย…

แต่ช่างเถอะเรื่องนั้น… หนีภาพหลอนคุณเรย์มาแต่ก็กลับได้รับมอบหมายงานอื่นแทน

จะว่าดวงซวยได้ไหมคะเนีย… บาดแผลฮารุก็ยังไม่หายดี คุณจีออตโต้ก็ใช้งานซะละ T^T 

ไม่สงสารกันเลย เศร้าใจ~

          “เอาล่ะแยกย้ายกันได้… พรุ่งนี้เราจะมาประชุมวางแผนกันอีกรอบ รวมทั้งรอประสานงานกับสองคนนั้น” และคุณจีออตโต้ยังคงเอ่ยสั่งออกมา “ฮารุเดี๋ยวช่วยตามฉันมาหน่อยนะ…” 

          “ฮาฮิ? ตามไปไหนเหรอคะ?” ว่าไม่ทันจบคุณจีออตโต่ก็ลุกพรวดจากที่นั่งออกมาและเดินนำหน้าฮารุไปแล้วค่ะ ซึ่งนั่นก็เป็นหน้าที่ฮารุต่อที่จะต้องทำตามคำสั่งอย่างงงๆ “นี่จะไปไหนเหรอคะ?”

          “ฉันจะพาเธอไปตัดชุด…” คุณจีออตโต้เอ่ยเรียบๆ

          “ตัดชุด? ตัดทำไมคะใช้ชุดเดิมที่คุณมีก็ได้นี่น่า” ทำไมต้องไปตัดให้ยุ่งยากด้วยคะเนีย มันออกจะสิ้นเปลืองเปล่าๆ นะคะ

          กึก!

          และจู่ๆ คุณจีออตโต้ก็หยุดเดินขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ เขาหันหลังกลับมามองฮารุด้วยสายตาที่อ่อนโยน ฮารุก็มองตอบกลับไปด้วยสีหน้าสงสัย

อะไรหว่า… มองหน้าทำไมคะเนีย -_-?

          “ก็ฉันอยากให้เธอดูดีที่สุดนี่น่า…” พร้อมกันนั้นยังคงคว้ามือของฮารุขึ้นมาจับหน้าตาเฉย

          “ดะ… เดี๋ยวสิคะคุณจีออตโต้ มือค่ะมือ..” แถมตอนนี้ยังคงเดินไปไหนไม่ไกลนักจากห้องทำงานทำให้สายตาอีกหลายคู่นั้นจับจ้องมาเช่นกัน แต่ดูเหมือนว่าฝ่ายคุณจีออตโต้นั้นจะไม่สนใจซักนิด กรี๊ดดดด T///T ทำไงดีอ่าา อยู่ในสภาพแบบนี้อีกแล้ววว ทำไมกันนะ ทำไมคุณจีออตโต้ต้องสงสายตาหว่านเสน่ห์มาให้ตลอดเลยคะ ทำไม๊~

เดี๋ยวผู้หญิงที่คุณจีออตโต้แอบรักก็เศร้าหรอกค่ะที่มาหว่านเสน่ห์คนอื่นแบบนี้ >///<

          “ไม่เห็นต้องคิดอะไรมากเลยนี่น่า…” เขาว่าแบบนั้นค่ะ แถมยังคงดึงฮารุเข้าไปหาอีก ดะ... เดี๋ยวนะคะต่อหน้า ต่อหน้าคนอื่นเนี่ยนะ!? “ฉันก็แค่อยากให้คนพิเศษดูดีที่สุด อยากจะมอบของดีๆ ให้ เพราะเธอน่ะ… สำคัญสำหรับฉันมากเลยนะ” ฮาฮิ! สาบานนะคะว่านี่คือวองโกเล่พรีโม่รุ่นแรก กรี๊ด~ ใจไม่ดีแล้วค่ะอย่ามาทำแบบนี้เส่~

          “ตะ… แต่ว่า” ฮารุรู้สึกได้ค่ะว่าหน้าของตัวเองเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อ แต่ทว่า… ในเวลาต่อมานั่นคือสิ่งที่ฮารุไม่คาดคิดเพราะว่าจู่ๆ คนตรงหน้านั้นก็โน้มใบหน้าลงมาใกล้ 

กะ… ใกล้ไปแล้ว

กะ… ใกล้ขึ้นไปอีก…

กรี๊ด~ ยังมีสายตาอีกหลายคู่มองมาอยู่นะคิดจะทำอะไรกันแน่คะคุณจีออตโต้~ ไม่แคร์สื่อเลยหรือไงคะ!?

ใกล้มาก... ใกล้จนเหมือนเรากำลังจะจูบกัน >////< 

และต่อจากนั้นก็… >////<

          พลัก!

          O[]O! 

กระเด็นออกไปไกลเลยค่ะไม่ใช่ใครนะคะฮารุเนียแหละค่ะ! 

          ฮาฮิ! มีมันเกิดอะไรขึ้นคะแรงพลักอันมหาศาล ไม่เชิงว่าพลักสิราวกับว่าแรงเบียดมากกว่าซะมากกว่า เบียดเสียดฮารุกระเด็นซะไกลท่ามกลางสายตาหลายสิบคู่ กรี๊ด! จะล้มก้นจ้ำม่ำไม่ได้น้าอายแย่ ทำให้ฮารุต้องรีบดึงความสามารถพิเศษในการทรงตัวกระทันหันออกมาทันทีค่ะ

เกือบไปแล้วเกือบไป...

           และฮารุเองก็ไม่ลืมช้อนสายตาขึ้นมองคุณจีออตโต้อย่างเคืองๆ เพราะคิดว่าเขาพลักเบียดเสียดฮารุออก แต่รายนั้นก็ดูเหวอไปกว่าฮารุมากเลยค่ะ แถมยังมองตามฮารุด้วยสายตาตื่นๆ อีก ก่อนที่เขาจะต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อมีเสียงหวานใสเอ่ยขึ้นมาพร้อมเข้ากอดท่อนแขนแกร่งนั่น

          “ท่านจีออตโต้~ ดิฉันมาหาคุณแล้วนะคะ~” เสียงนั้นว่ากล่าวอย่างออดอ้อนแถมเอาใบหน้านั่นซุกไซ้ไปตามท่อนแขนคุณจีออตโต้อีก

          “นะ… นี่เธอ!?” และดูเหมือนว่าคุณจีออตโต้จะตกใจมากถึงมากที่สุด แต่ฝ่ายสาวเจ้าก็ยังไม่ยอมหยุดเจ้าค่ะยังคงซุกไซ้ต่อไป คุณจีออตโต้เองก็พยายามแกะมือปลาหมึกของเธอออก

ฮาฮิ! อะไรกันคะ!? ชะนีหญิงคนนี้ =_=

__________________________________________________________

TALK WITH WRITE

ในที่สุดตอนนี้ก็ครบซะที555

และก็ได้เวลาเปิดตัวละครลับมาอีกหนึ่งตัว อุกอิ~

มาถึงก็เบียดนางเองตรูซะปลิ่วเลยนะเธอว์

นางจะมีบทบาทอะไรกันคงต้องมาติดตามต่อกันตอนหน้านะคะ

สำหรับช่วงนี้อาจจะไม่มีเวลาอัพเพราะใกล้เปิดเทอมแล้ว

แต่ว่าจะไม่ทิ้งแน่นอนค่ะ อาจจะมาเป็นเปอร์เซ็นต์ๆ

ถ้าใครไม่อยากค้างแนะนำให้ตอนมาครบ 100% ค่อยอ่านก็ได้ค้าา

ไม่ไล่หนักอ่านเงา แค่คุณกดเข้ามาอ่านก็ดีใจแล้วค่ะ ขอบคุณที่ติดตามอ่านกันนะคะ