ตอนที่ 5 : บทที่ 2 : แล้วเราก็พบกัน [1]

หลายนาทีก่อน...

ผู้ชายตัวใหญ่สองคนกำลังทำอะไรวุ่นอยู่ตรงเนินดินหลัง พวกเขาสวมเพียงกางเกงขาสั้นกับเสื้อกล้ามตัวน้อย อวดหุ่นเพียวขาวท้าแสงแดดยามเช้าแบบโนสนโนแคร์ เท้าที่เคยสวมแต่รองเท้าหนังอย่างดีก็เปลี่ยนมาเป็นรองเท้าหูหนีบสีฟ้า ทั้งสองคนเดินไปเดินมาอยู่คนละมุม เพื่อจัดการกับหญ้าที่ขึ้นประปรายไปทั่ว ผิดกับบริเวณด้านหน้าซึ่งเจ้าของบ้านใช้สัญจรเข้าออก

“คุณทศจะทำแบบนี้จริงๆ เหรอครับ” ลูกน้องถามเสียงค่อย

“ถ้าไม่อยากมาทำกับฉัน ก็กลับไปซะ ฉันจะได้เรียกคนอื่นมา”

ลูกน้องทำตาวาวละมือจากการยกจอบขึ้นสับต้นหญ้าหันมาบอกด้วยสีหน้าดีใจ “งั้นเรียกมาเลยครับ เรียกมาเยอะๆ จะได้ช่วยกันทำงานในไร่ในนา คุณทศแค่ยืนสั่งเหมือนเดิมก็พอแล้วครับ”

“ถ้าฉันจะเอาแต่ชี้นิ้วสั่งเหมือนเดิม คงไม่ถ่อมาถึงนี่หรอก”

“งั้น...”

“ไม่ต้องพูดแล้ว เข้าไปโทรถามนายทิตว่าสั่งของเสร็จหรือยัง บอกให้มันรีบๆ กลับหน่อย ฉันหิวแล้ว” เสียงเย็นๆ ตัดบทฉับเมื่อลูกน้องทำท่าจะพูดมาก ทศวรรษไม่น่าใช้ให้วาทิตเข้าเมืองไปชื้อของเลย ขานั้นไม่พูดจาพร่ำเพรื่อน่ารำคาญเหมือนวาทีแฝดพี่ สั่งให้ทำอะไรก็ทำไป อย่างการมา ‘พักผ่อน’ ที่หมู่บ้านนาทองคำในครั้งนี้ แม้วาทิตจะไม่เห็นด้วย แต่ก็ตามเขามาอย่างไม่มีปากมีเสียง

พอเห็นเจ้านายเริ่มอารมณ์จะบูดวาทีก็รีบวางมือจากจอบเสียม หมุนตัวเดินกลับเข้าไปโทรศัพท์หาแฝดน้องที่ออกไปซื้อข้าวของเครื่องใช้อยู่ในเมือง ซึ่งก็ขาดแค่เครื่องใช้ในบ้านไม่กี่อย่าง เพราะบ้านหลังนี้ได้สรรหาทุกอย่างมาไว้พร้อมก่อนที่พวกเขาจะมาถึงแล้ว 

“เฮ้อ...”

ทศวรรษถอนหายใจออกมาเสียงดังหลังจากลูกน้องเดินกลับเข้าไปในบ้าน เขาแค่ต้องการมาพักผ่อนอยู่ที่นี่สักพักเท่านั้น ทำไมต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่ด้วย ไม่ใช่ว่าเขาจะมาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่จนตายสักหน่อย ถ้ามันอยากกลับไปรบรากับความวุ่นวายในเมืองเหมือนเดิม ก็ไสหัวไปสิ เขาไม่ได้บังคับให้ตามมานะ

แค่เผลอยืนนิ่งแป็บเดียวทศวรรษก็ต้องเดินหาที่หลบแดด เขารู้สึกเหมือนตัวจะสุกเพราะความร้อนจากแดดที่แผดเผาลงมาอย่างไรอย่างนั้น พอหลบเข้าไปอยู่ใต้เงาหลังคาแล้วก็ยกมือขึ้นโบกลมคลายร้อนให้ตัวเองแรงๆ  

“ให้ตาย ร้อนเป็นบ้า”

ไม่นึกเลยว่างานง่ายๆ อย่างการถางต้นหญ้าออกเพื่อเอาพื้นที่มาทำเป็นสวนนั่งเล่นในวันว่างๆ จะทรมานขนาดนี้

“เอาผ้ากับน้ำเย็นๆ ออกมาด้วยนะที”

ตะโกนเข้าไปบอกลูกน้องข้างใน แต่ผ่านไปนานวาทีก็ไม่ออกมาสักที เขาเลยถอดเสื้อออกมาซับเหงื่อบนตัวออกไปพลางๆ เสื้อกล้ามสีดำถูกขยุ้มๆ ปาดไปตามแผงอก ลำคอ และลอนแพ็คขาวเนียนเป็นคลื่นให้แห้ง

ตอนนั้นเอง...

“โฮ่ง โฮ่ง!”

ใบหน้าหล่อเหลาหันไปมองทางเสียงเห่าที่ดังขึ้นมาดื้อๆ ไม่คิดว่านอกจากหมาแล้วจะมีใครบางคนกำลังแอบดูเขาอยู่...

เขาเห็นเธอหรือเปล่า!

นรีกานต์ถามตัวเองด้วยอาการใจเต้นขณะนั่งลงแอบข้างรั้วชะอมพุ่มหนา ควักมือเรียกลูกชายตัวดีที่เห่าจนเสียเรื่องให้เข้ามาหาแล้วยกนิ้วชี้ขึ้นเแนบปากส่งสัญญาณให้มันอยู่เงียบๆ

“โฮ่งๆ โฮง! กรร...”

เจ้าตัวดีกลับยิ่งเห่าดังมากกว่าเก่า เห่าชุดใหญ่หางชี้ขึ้นฟ้าพร้อมกระโจนเข้าใส่รั้วชะอมอย่างดุดัน

นรีกานต์รู้ทันทีว่าสายไปแล้วที่จะหลบ...

“สวัสดีครับ”

โธ่ว...

ร่างเล็กค่อยๆ ลุกขึ้นยืน พยายามทำสีหน้าให้ปกติที่สุดตอนหันกลับไปหาคนเข้ามาทัก แล้วเธอก็ถูกความจริงพุ่งกระแทกสายตา

“ไอ้โรคจิต!!”

นรีกานต์ยกมือขึ้นชี้หน้าอีกฝ่ายตาโต หน้าตาแบบนี้ไม่ใช่ไอ้บ้านั่นแล้วจะเป็นใคร เธอจำใบหน้าที่ตัวเองสะบัดฝ่ามือใส่สองทีซ้อนก่อนที่เขาจะหนีไปพร้อมลิฟท์ได้ดี

ไฟในลิฟท์มันสว่างจนเห็นกระทั่งรอยมือที่เธอฝากไว้นั่นละ!

ขณะเดียวกันคนถูกเรียกว่า ‘โรคจิต’ ก็เลิกคิ้วมองอย่างแปลกใจ ถ้าจำไม่ผิด หญิงสาวหน้าตาน่ารักใต้หมวกสานปีกกว้างตรงหน้าเขาคนนี้เป็นหลานสาวเจ้าของเรือนคำหอมที่เขาไปฝากเนื้อฝากตัวเมื่อเดือนก่อนไม่ใช่หรือ เห็นผ่านๆ ไม่เคยเจอกัน ทำไมเธอทำเหมือนกับว่าเขาเคยทำอะไรให้เคืองใจล่ะ

หรือเขาจะลืมอะไรไป?

“โฮ่ง โฮ่ง โฮง!”

เจ้าตัวที่มาด้วยแหงนหน้าเห่าขู่เสียงดัง ทั้งเดินมาขวางนายสาวเอาไว้ นั่นทำให้นรีกานต์ใจมาทันที เธอเชิดหน้าถามเขาเสียงเข้ม

“คุณมาทำอะไรอยู่ที่นี่”

“ก็...มาอยู่”

“มาอยู่ทำไมล่ะ คุณไม่ใช่คนที่นี่นะ!”

“แล้วทำไมฉันต้องบอกหนูด้วย”

“ไอ้บ้า! คอยดูนะ ถ้าคิดจะมาทำมิดีมิร้ายฉันอีก ฉันจะให้ชาวบ้านรุมกระทืบให้ดู” ร้องขู่ไปหน้าตาขึงขัง

“โฮ่ง! โฮ่ง!” 

หนึ่งใน ‘ตัว’ ที่จะรุมเขาก็เห่ารับเสียงดังเช่นกัน

“ทำมิดีมิร้าย?” ทศวรรษทวนถามงงๆ ทำไมเขาจะต้องทำมิดีมิร้ายเธอด้วย ดวงตามคมกริบกวาดขึ้นกวาดลงมองร่างเล็กที่กำลังกำหมัดแน่นเหมือนพร้อมจะเหวี่ยงใส่เขาช้าๆ อย่างสังเกตมากขึ้นกว่าเดิม 

ขนาดตัวเล็กเท่าอกเขาแบบนี้ 

หน้าตาเนียนใสแบบนี้ 

ท่าทางดุๆ แบบนี้

หือ?

ร่างสูงขยับเข้าไปดึงหมวกใบใหญ่ของอีกฝ่ายออก 

“ไอ้บ้า! เอาหมวกฉันคืนมาเดี๋ยวนี้เลยนะ”

มือใหญ่สวมหมวกคืนให้เธอแต่โดยดี ไม่สนว่าเจ้าตัวอวบๆ นั่นจะพยายามกระโดดขึ้นมางับแขน ตอนนี้เขารู้แล้วว่าทำไมอีกฝ่ายถึงเดือดขนาดนี้

ผู้หญิงคนนี้สินะ ที่เคยตบเขาจนหน้าหัน!

+++++++++++++++++

เอาแล้วไง เจ้าที่เขาแรงแบบนี้ คุณทศจะจัดการยังไงดีเล่า แบบนี้ใครจะอยู่ใครจะไปกันนะ 

 

                                                                                                                          T
       B