ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    วุ่นรักชุลมุน คุณชายสุดเฮี้ยว

    ลำดับตอนที่ #1 : เด็กใหม่คนนี้เป็นถึงคุณชายเลยเหรอ!!!!!

    • อัปเดตล่าสุด 18 เม.ย. 49


     

               วันนี้เปิดเรียนวันแรก สาวน้อยอย่างฉัน ควอนอึนยอน ก็ต้องตื่นแต่เช้าอีกเช่นเคย แต่งตัวในชุด

    เครื่องแบบ
    นักเรียนที่ดูจะใส่ยากกว่าปกติ แล้วก็รีบวิ่งออกจากบ้านไปทันทีเลยล่ะสิ ตอนนี้ฉันก็กำลังจะ

    ขึ้นมัธยมปลายแล้ว 
    ยังไม่มีคำถามเกี่ยวกับโรงเรียนใหม่เข้ามา เพราะยังเรียนที่เดิมอยู่ อ่า...เสร็จแล้ว วิ่ง

    ไปเลย ข้าทั้งสองข้างของ

     

    ช้านนนน!!!!!!!!

     

               [ อินเตอร์ ปี 4 ห้อง 6 ]

     

               แฮ่ก...แฮ่ก...

     

               ฉันหอบอย่างไม่เคนเป็นมาก่อน ก็เพราะเล่นวิ่งจากที่บ้านมาถึงโรงเรียนเลยน่ะสิ แต่มันก็ดีต่อสุขภาพของ

     

    เราน่ะนะ เอาล่ะ ตอนนี้ก็อยู่หน้าห้องเรียนแล้ว เข้าไปเลยดีกว่า

     

               เฮ้!!!! หวัดดี ฉันมารายงานตัวแล้ว

     

               ทำไมไม่มาเอาชาติหน้าเลยล่ะ

     

               หนอย!!!! ยัยบ๊อง ฉันมาให้เห็นหน้าก็ดีแล้ว

     

               อึนยอน มานั่งกับฉันสิ ตรงนี้จองไว้ให้แล้ว

     

               ขอบใจนะ แจอึน เธอคือเพื่อนที่ดีสำหรับฉันที่สุดเลย ถ้าเปรียบกับยัยบ้าพวกนั้นแล้ว

     

               ฉันรีบเดินเข้าไปหา แจอึน แล้วนั่งที่ของตัวเองทันที อ่า...อากาศวันนี้มันช่างน่านอนจังเลยแฮะ ถ้าตอนนี้ได้

     

    งีบสักพักล่ะก็คงจะดีแน่

     

               ~~~ พรึ่บบบบบบ ปังงงงงง ~~~

     

               เสียงเปิดประตูหน้าห้องเรียนดังขึ้น พอที่จะดึงดูดความสนใจจากคนรอบข้างได้มากเลย ร่างของผู้ชายคน

     

    หนึ่งกำลังเดินเข้ามาอย่างเรียบง่าย ผมสีน้ำตาลซอยเห็นได้ชัด ทำให้ผู้ชายคนนี้ดูเท่ที่สุด ตั้งแต่ที่ฉันเคยเห็นมา

     

               คุณชายขอรับ ให้กระผมมารับตอนเย็นมั้ยขอรับ

     

               ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันกลับเอง

     

               ฮะ? เมื่อกี้คุณลุงเรียกผู้ชายคนนี้ว่า ‘ คุณชาย อย่างนั้นเหรอ หรือว่านี่จะเป็นเด็กใหม่ของห้องเรา

     

               ไปได้แล้ว แล้วอย่ามารับล่ะ เข้าใจมั้ย

     

               เสียงเย็นชานั้นแทรกเข้ามาในหูของฉันอีกครั้ง ดูว่ามีอำนาจพอที่จะสั่งการได้

     

               ขอรับ ระวังตัวด้วยนะขอรับ เดี๋ยวท่านแม่จะติดเอาได้

     

               ลุงคนนั้นเดินออกไปจากประตูหน้าห้องทันที แต่คนที่มีศักดิ์ว่าเป็นคุณชายนั้น กลับเดินเข้ามาหาหาฉัน

     

    ก่อนที่จะหยุดฝีเท้าลง แล้วพูดอะไรบางอย่างกับฉัน ด้วยสายตาและรอยยิ้มเหมือนกับว่าต้องการให้ฉันเป็นเพื่อน

     

    กับเขาไม่มีผิด หรือว่าก่อนที่จะมาอยู่ที่โรงเรียนเก่าไม่เคยมีเพื่อนเลยเหรอ หรือว่ามีแต่เพื่อนไม่คบ เอ๊ะ...!!!! ยิ่ง

     

    คิดก็ยิ่งงง ไม่คิดจะดีที่สุด

     

               เธอเหมือนนางฟ้าไม่มีผิดเลยนะ ทั้งดวงตาและจิตใจ ที่ฉันพูดมานี้ มันอาจจะทำให้เธองงก็ได้ ฉันอยาก

     

    จะบอกความรู้สึกกับเธอว่า ไม่มีใครเคยอยู่เฉยเวลาที่ฉันจ้องหน้าอย่างนี้ มีแต่ผลักหน้าฉันออกไปบ้าง ว่ากล่าว

     

    คำหยาบใส่ฉันบ้าง เธอคงจะเข้าใจดีสิน่ะ โรงเรียนเก่าของฉันมีแต่ลูกคุณหนู ลูกคนรวย บางคนก็หยิ่ง บางคนก็

     

    ถึงกับไม่รู้จักตัวเองดีพอทั้งนั้น

     

               เป็นอย่างนี้นี่เองหรอกเหรอ ฉันพอจะเข้าใจคุณชายคนนี้แล้วล่ะ เพราะสภาพแวดล้อมมันไม่เอื้ออำนวยให้

     

    กระทำหรือได้เห็นในสิ่งที่ต้องการ อย่างนี้มันก็แย่มากเลยน่ะสิ

     

               จะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ

               พะ..พูด...อะไรล่ะ ฉันน่ะเป็นใบ้ แล้วจะพูดได้ยังไงกัน

     

               แย่แล้ว!!!! ลืมไปซะสนิทเลยว่า คนที่เป็นใบ้พูดไม่ได้ อย่างนี้ฉันต้องโดนประหารเจ็ดชั่วโคตรหรือเปล่านะ

     

    ที่ดันไปโกหกอีตาคุณชายนี่เข้า แล้วจะบอกว่ายังไงดีล่ะ...เออใช่...อันนี้แหละ

              

               เอ่อ...หมายความว่า ฉันเป็นคนชอบใบ้คำต่างหากล่ะ คนใบ้ที่ไหนจะมายืนพูดแบบนี้กัน

     

               นั่นน่ะสินะ

     

               โอ้...รอดมาได้อย่างหวุดหวิดเลยแฮะ นึกว่าจะฟังไม่ขึ้นซะแล้ว

     

               นี่!!! อึนยอน จะไม่แบ่งเพื่อนคุยเลยเหรอ

     

               ยัยบ้าพูดอะไรออกมาน่ะ เดี๋ยวก็โดนประหารเจ็ดชั่วโคตรหรอก

     

               ฉันก็ไม่ได้จองคิวไว้นี่นา

     

               นั้นก็ขอยืมตัวคุณชายแป๊บนึงนะ

     

               ชิ!!! ยัยบ๊อง ฉันไม่ใช่เจ้าของคุณชายนี่ซะหน่อย อีกอย่างฉันกับเขาก็ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนด้วย แล้วจะมา

     

    กักตัวเอาไว้ทำไมกันเล่า

     

               และหลังจากที่ทุกคนได้คุยกับคุณชายกันแบบถึงพริกถึงขิงแล้ว ก็ได้เวลากลับมาเรียนหนังสือกันซะที

     

     เฮ้อ...ฉันรอเวลานี้มานานแล้วล่ะ ไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมตาคุณชายนี่ถึงไม่บอกชื่อกันสักทีล่ะ ปล่อยให้ฉันเรียก

     

    แต่คุณชายกับคุณชายแล้วคุณชาย อยู่ได้ เดี๋ยวก็สั่งให้ทุกคนเปลี่ยนชื่อเป็นคุณชายกันซะเลยนี่!!!!

              

               ในที่สุดการเรียนคาบสุดท้ายก็มาถึง เฮ้อ...เหนื่อยจังแฮะ เป็นแบบนี้ทุกทีเลย พอเหนื่อยทีไรก็อยากจะนอน

     

    ทุกที แล้วอย่างนี้ฉันจะต้องข่มตาไปนอนที่บ้านเลยน่ะสิ โอย...อยากจะบ้าตาย

     

               อึนยอน พรุ่งนี้เจอกันนะ

     

               แล้ววันนี้ไม่มีคิวไปเที่ยวไหนกันเหรอ

     

               ไม่หรอก เพราะไม่มีเงินน่ะ

     

               เออ..แล้วคุณชายคนนั้นล่ะ ทำไมถึงไม่ยอมบอกชื่อจริงตัวเองสักทีนะ

     

               นั่นน่ะสิ ฉันเลยอดรู้กันพอดี เฮ้ย!!!! นั่นไงคุณชายมาทางนี้แล้ว

     

               ดีล่ะ!!!!!! ฉันจะได้ถามชื่อเสียงเรียงนามกันให้รู้เรื่องรู้ราวกันไปเลย ยิ่งเรียกเขาคนนี้ว่าคุณชายทีไร ฉันก็

     

    อยากจะเปลี่ยนตัวเองให้เป็นเจ้าหญิงเข้าไปทุกวินาที

     

               ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ คุณชาย!!!! “

     

               เรียกฉันว่า จุนโฮ ฉันชื่อ คังจุนโฮ

              

               พอดีเลย ฉันก็กำลังจะถามอยู่พอดีเหมือนกัน แต่พอได้รู้ชื่อก็สบายใจหน่อย จะได้ลบชื่อคุณชายออกไป

     

    จากสมองสักที ถ้างั้นขอตัวกลับก่อนนะ

     

               อืม...บ้านเธออยู่ไหนล่ะ ให้ฉันไปส่งมั้ย จุนโฮ เอ่ยขึ้น ทำให้ฉันที่เดินอยู่ต้องหยุดชะงักทันที

     

               นี่!!!! อึนยอน ฉันกลับก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน เซยอง โบกมือให้ฉันก่อนที่จะเดินออกไปนอกห้อง

     

               เธอชื่อ อึนยอน เหรอ เพราะจังเลยนะ

     

               ว้าว!!!! ตั้งแต่เกิดมาก็มีแต่จุนโฮนี่แหละ ที่บอกว่าชื่อของฉันเพราะที่สุด อย่างนี้ต้องเก็บไว้ในไดอารี่แล้วล่ะ

     

               ขอโทษด้วยนะ ที่ไม่ได้บอกนาย เอ่อ...แต่ว่า เมื่อกี้นายชวนฉันกลับบ้านเหรอ

     

               ใช่แล้วล่ะ!!!!! “

     

               จุนโฮ เขยิบตัวเข้ามาหาฉัน ด้วยสีหน้าและรอยยิ้มที่ทำให้ฉันหลงอยู่สักพัก อ่า...ตอนนี้ฉันกำลังสับสนกับ

     

    ตัวเอง อยู่ ว่าเรากำลังหลงรักในความเป็นกันเองของจุนโฮ หรือเปล่านะ เพราะเขาเป็นคนที่มีจิตใจดี อีกอย่าง

     

    เป็นคนที่เข้าใจเข้าใจคนอื่นได้ง่าย นี่แหละคนที่ฉันตามหามานาน ยิ่งเวลาที่ได้มองหน้าเขาอย่างแผ่วเบา มันก็ทำ

     

    ให้ฉันได้รู้เลยว่า เขาคือเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับฉัน

     

               เป็นอะไรไปน่ะ อึนยอน ดูเธอเหม่อไปตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ

     

               เสียงของจุนโฮ แทรกกระทบผ่านเข้ามาในหูของฉันอีกครั้ง ทำให้รู้สึกตัวได้ทันที

     

               เอ่อ...กำลังคิดอยู่ว่า คนที่มีศักดิ์เป็นคุณชายอย่างนาย จะไม่น่าชวนผู้หญิงเดินดินกลับบ้านนะ

     

               ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย แต่ว่ามันก้ออกไปจากความรู้สึกที่มีอยู่น่ะนะ

     

               ไม่เป็นไรหรอก ดูฉันสิ ฉันยังลงมาเดินดินเหมือนเธอเลย ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน ฉันจะกลับบ้านกลับ

     

    เธอ...เอาล่ะ ไปกันได้แล้ว เดี๋ยวก็กลับบ้านเย็นหรอก

     

               แต่.....

     

               ฉันยังไม่ทันจะพูดจบ จุนโฮก็รีบคว้าข้อมือฉันแล้วออกไปจากห้องทันที นายนี่เป็นคนดีที่สุดเลย ขนาดฉัน

     

    พูดว่าเป็นผู้หญิงเดินดินแล้ว นายก็ยังไม่ถึง อย่างนี้ฉันก็ชักจะเข้าใจความรู้สึกของนายแล้วล่ะ แต่อย่างนั้นก็เถอะ

     

    ถ้าฉันจะเลือกรักใครสักคน ก็จะไม่เกี่ยงที่หน้าตาลักษณะ แต่มันคือความเป็นกันเอง และมีจิตใจดีนั่นเอง

     

               และเย็นวันนี้ จุนโฮ ก็เดินไปส่งฉันที่บ้านจนได้ ทำไมเขาถึงต้องยอมเดินมาบ้านฉันตั้งสองกิโลเมตรด้วยนะ

     

    เฮ้อ...ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสน ไม่คิดซะจะดีที่สุด

              
    ......เเล้วพบกันใหม่ตอนที่ 2 นะครับ......

               วันนี้เปิดเรียนวันแรก สาวน้อยอย่างฉัน ควอนอึนยอน ก็ต้องตื่นแต่เช้าอีกเช่นเคย แต่งตัวในชุด

    เครื่องแบบ
    นักเรียนที่ดูจะใส่ยากกว่าปกติ แล้วก็รีบวิ่งออกจากบ้านไปทันทีเลยล่ะสิ ตอนนี้ฉันก็กำลังจะ

    ขึ้นมัธยมปลายแล้ว 
    ยังไม่มีคำถามเกี่ยวกับโรงเรียนใหม่เข้ามา เพราะยังเรียนที่เดิมอยู่ อ่า...เสร็จแล้ว วิ่ง

    ไปเลย ข้าทั้งสองข้างของ

     

    ช้านนนน!!!!!!!!

     

               [ อินเตอร์ ปี 4 ห้อง 6 ]

     

               แฮ่ก...แฮ่ก...

     

               ฉันหอบอย่างไม่เคนเป็นมาก่อน ก็เพราะเล่นวิ่งจากที่บ้านมาถึงโรงเรียนเลยน่ะสิ แต่มันก็ดีต่อสุขภาพของ

     

    เราน่ะนะ เอาล่ะ ตอนนี้ก็อยู่หน้าห้องเรียนแล้ว เข้าไปเลยดีกว่า

     

               เฮ้!!!! หวัดดี ฉันมารายงานตัวแล้ว

     

               ทำไมไม่มาเอาชาติหน้าเลยล่ะ

     

               หนอย!!!! ยัยบ๊อง ฉันมาให้เห็นหน้าก็ดีแล้ว

     

               อึนยอน มานั่งกับฉันสิ ตรงนี้จองไว้ให้แล้ว

     

               ขอบใจนะ แจอึน เธอคือเพื่อนที่ดีสำหรับฉันที่สุดเลย ถ้าเปรียบกับยัยบ้าพวกนั้นแล้ว

     

               ฉันรีบเดินเข้าไปหา แจอึน แล้วนั่งที่ของตัวเองทันที อ่า...อากาศวันนี้มันช่างน่านอนจังเลยแฮะ ถ้าตอนนี้ได้

     

    งีบสักพักล่ะก็คงจะดีแน่

     

               ~~~ พรึ่บบบบบบ ปังงงงงง ~~~

     

               เสียงเปิดประตูหน้าห้องเรียนดังขึ้น พอที่จะดึงดูดความสนใจจากคนรอบข้างได้มากเลย ร่างของผู้ชายคน

     

    หนึ่งกำลังเดินเข้ามาอย่างเรียบง่าย ผมสีน้ำตาลซอยเห็นได้ชัด ทำให้ผู้ชายคนนี้ดูเท่ที่สุด ตั้งแต่ที่ฉันเคยเห็นมา

     

               คุณชายขอรับ ให้กระผมมารับตอนเย็นมั้ยขอรับ

     

               ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันกลับเอง

     

               ฮะ? เมื่อกี้คุณลุงเรียกผู้ชายคนนี้ว่า ‘ คุณชาย อย่างนั้นเหรอ หรือว่านี่จะเป็นเด็กใหม่ของห้องเรา

     

               ไปได้แล้ว แล้วอย่ามารับล่ะ เข้าใจมั้ย

     

               เสียงเย็นชานั้นแทรกเข้ามาในหูของฉันอีกครั้ง ดูว่ามีอำนาจพอที่จะสั่งการได้

     

               ขอรับ ระวังตัวด้วยนะขอรับ เดี๋ยวท่านแม่จะติดเอาได้

     

               ลุงคนนั้นเดินออกไปจากประตูหน้าห้องทันที แต่คนที่มีศักดิ์ว่าเป็นคุณชายนั้น กลับเดินเข้ามาหาหาฉัน

     

    ก่อนที่จะหยุดฝีเท้าลง แล้วพูดอะไรบางอย่างกับฉัน ด้วยสายตาและรอยยิ้มเหมือนกับว่าต้องการให้ฉันเป็นเพื่อน

     

    กับเขาไม่มีผิด หรือว่าก่อนที่จะมาอยู่ที่โรงเรียนเก่าไม่เคยมีเพื่อนเลยเหรอ หรือว่ามีแต่เพื่อนไม่คบ เอ๊ะ...!!!! ยิ่ง

     

    คิดก็ยิ่งงง ไม่คิดจะดีที่สุด

     

               เธอเหมือนนางฟ้าไม่มีผิดเลยนะ ทั้งดวงตาและจิตใจ ที่ฉันพูดมานี้ มันอาจจะทำให้เธองงก็ได้ ฉันอยาก

     

    จะบอกความรู้สึกกับเธอว่า ไม่มีใครเคยอยู่เฉยเวลาที่ฉันจ้องหน้าอย่างนี้ มีแต่ผลักหน้าฉันออกไปบ้าง ว่ากล่าว

     

    คำหยาบใส่ฉันบ้าง เธอคงจะเข้าใจดีสิน่ะ โรงเรียนเก่าของฉันมีแต่ลูกคุณหนู ลูกคนรวย บางคนก็หยิ่ง บางคนก็

     

    ถึงกับไม่รู้จักตัวเองดีพอทั้งนั้น

     

               เป็นอย่างนี้นี่เองหรอกเหรอ ฉันพอจะเข้าใจคุณชายคนนี้แล้วล่ะ เพราะสภาพแวดล้อมมันไม่เอื้ออำนวยให้

     

    กระทำหรือได้เห็นในสิ่งที่ต้องการ อย่างนี้มันก็แย่มากเลยน่ะสิ

     

               จะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ

               พะ..พูด...อะไรล่ะ ฉันน่ะเป็นใบ้ แล้วจะพูดได้ยังไงกัน

     

               แย่แล้ว!!!! ลืมไปซะสนิทเลยว่า คนที่เป็นใบ้พูดไม่ได้ อย่างนี้ฉันต้องโดนประหารเจ็ดชั่วโคตรหรือเปล่านะ

     

    ที่ดันไปโกหกอีตาคุณชายนี่เข้า แล้วจะบอกว่ายังไงดีล่ะ...เออใช่...อันนี้แหละ

              

               เอ่อ...หมายความว่า ฉันเป็นคนชอบใบ้คำต่างหากล่ะ คนใบ้ที่ไหนจะมายืนพูดแบบนี้กัน

     

               นั่นน่ะสินะ

     

               โอ้...รอดมาได้อย่างหวุดหวิดเลยแฮะ นึกว่าจะฟังไม่ขึ้นซะแล้ว

     

               นี่!!! อึนยอน จะไม่แบ่งเพื่อนคุยเลยเหรอ

     

               ยัยบ้าพูดอะไรออกมาน่ะ เดี๋ยวก็โดนประหารเจ็ดชั่วโคตรหรอก

     

               ฉันก็ไม่ได้จองคิวไว้นี่นา

     

               นั้นก็ขอยืมตัวคุณชายแป๊บนึงนะ

     

               ชิ!!! ยัยบ๊อง ฉันไม่ใช่เจ้าของคุณชายนี่ซะหน่อย อีกอย่างฉันกับเขาก็ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนด้วย แล้วจะมา

     

    กักตัวเอาไว้ทำไมกันเล่า

     

               และหลังจากที่ทุกคนได้คุยกับคุณชายกันแบบถึงพริกถึงขิงแล้ว ก็ได้เวลากลับมาเรียนหนังสือกันซะที

     

     เฮ้อ...ฉันรอเวลานี้มานานแล้วล่ะ ไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมตาคุณชายนี่ถึงไม่บอกชื่อกันสักทีล่ะ ปล่อยให้ฉันเรียก

     

    แต่คุณชายกับคุณชายแล้วคุณชาย อยู่ได้ เดี๋ยวก็สั่งให้ทุกคนเปลี่ยนชื่อเป็นคุณชายกันซะเลยนี่!!!!

              

               ในที่สุดการเรียนคาบสุดท้ายก็มาถึง เฮ้อ...เหนื่อยจังแฮะ เป็นแบบนี้ทุกทีเลย พอเหนื่อยทีไรก็อยากจะนอน

     

    ทุกที แล้วอย่างนี้ฉันจะต้องข่มตาไปนอนที่บ้านเลยน่ะสิ โอย...อยากจะบ้าตาย

     

               อึนยอน พรุ่งนี้เจอกันนะ

     

               แล้ววันนี้ไม่มีคิวไปเที่ยวไหนกันเหรอ

     

               ไม่หรอก เพราะไม่มีเงินน่ะ

     

               เออ..แล้วคุณชายคนนั้นล่ะ ทำไมถึงไม่ยอมบอกชื่อจริงตัวเองสักทีนะ

     

               นั่นน่ะสิ ฉันเลยอดรู้กันพอดี เฮ้ย!!!! นั่นไงคุณชายมาทางนี้แล้ว

     

               ดีล่ะ!!!!!! ฉันจะได้ถามชื่อเสียงเรียงนามกันให้รู้เรื่องรู้ราวกันไปเลย ยิ่งเรียกเขาคนนี้ว่าคุณชายทีไร ฉันก็

     

    อยากจะเปลี่ยนตัวเองให้เป็นเจ้าหญิงเข้าไปทุกวินาที

     

               ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ คุณชาย!!!! “

     

               เรียกฉันว่า จุนโฮ ฉันชื่อ คังจุนโฮ

              

               พอดีเลย ฉันก็กำลังจะถามอยู่พอดีเหมือนกัน แต่พอได้รู้ชื่อก็สบายใจหน่อย จะได้ลบชื่อคุณชายออกไป

     

    จากสมองสักที ถ้างั้นขอตัวกลับก่อนนะ

     

               อืม...บ้านเธออยู่ไหนล่ะ ให้ฉันไปส่งมั้ย จุนโฮ เอ่ยขึ้น ทำให้ฉันที่เดินอยู่ต้องหยุดชะงักทันที

     

               นี่!!!! อึนยอน ฉันกลับก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน เซยอง โบกมือให้ฉันก่อนที่จะเดินออกไปนอกห้อง

     

               เธอชื่อ อึนยอน เหรอ เพราะจังเลยนะ

     

               ว้าว!!!! ตั้งแต่เกิดมาก็มีแต่จุนโฮนี่แหละ ที่บอกว่าชื่อของฉันเพราะที่สุด อย่างนี้ต้องเก็บไว้ในไดอารี่แล้วล่ะ

     

               ขอโทษด้วยนะ ที่ไม่ได้บอกนาย เอ่อ...แต่ว่า เมื่อกี้นายชวนฉันกลับบ้านเหรอ

     

               ใช่แล้วล่ะ!!!!! “

     

               จุนโฮ เขยิบตัวเข้ามาหาฉัน ด้วยสีหน้าและรอยยิ้มที่ทำให้ฉันหลงอยู่สักพัก อ่า...ตอนนี้ฉันกำลังสับสนกับ

     

    ตัวเอง อยู่ ว่าเรากำลังหลงรักในความเป็นกันเองของจุนโฮ หรือเปล่านะ เพราะเขาเป็นคนที่มีจิตใจดี อีกอย่าง

     

    เป็นคนที่เข้าใจเข้าใจคนอื่นได้ง่าย นี่แหละคนที่ฉันตามหามานาน ยิ่งเวลาที่ได้มองหน้าเขาอย่างแผ่วเบา มันก็ทำ

     

    ให้ฉันได้รู้เลยว่า เขาคือเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับฉัน

     

               เป็นอะไรไปน่ะ อึนยอน ดูเธอเหม่อไปตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ

     

               เสียงของจุนโฮ แทรกกระทบผ่านเข้ามาในหูของฉันอีกครั้ง ทำให้รู้สึกตัวได้ทันที

     

               เอ่อ...กำลังคิดอยู่ว่า คนที่มีศักดิ์เป็นคุณชายอย่างนาย จะไม่น่าชวนผู้หญิงเดินดินกลับบ้านนะ

     

               ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย แต่ว่ามันก้ออกไปจากความรู้สึกที่มีอยู่น่ะนะ

     

               ไม่เป็นไรหรอก ดูฉันสิ ฉันยังลงมาเดินดินเหมือนเธอเลย ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน ฉันจะกลับบ้านกลับ

     

    เธอ...เอาล่ะ ไปกันได้แล้ว เดี๋ยวก็กลับบ้านเย็นหรอก

     

               แต่.....

     

               ฉันยังไม่ทันจะพูดจบ จุนโฮก็รีบคว้าข้อมือฉันแล้วออกไปจากห้องทันที นายนี่เป็นคนดีที่สุดเลย ขนาดฉัน

     

    พูดว่าเป็นผู้หญิงเดินดินแล้ว นายก็ยังไม่ถึง อย่างนี้ฉันก็ชักจะเข้าใจความรู้สึกของนายแล้วล่ะ แต่อย่างนั้นก็เถอะ

     

    ถ้าฉันจะเลือกรักใครสักคน ก็จะไม่เกี่ยงที่หน้าตาลักษณะ แต่มันคือความเป็นกันเอง และมีจิตใจดีนั่นเอง

     

               และเย็นวันนี้ จุนโฮ ก็เดินไปส่งฉันที่บ้านจนได้ ทำไมเขาถึงต้องยอมเดินมาบ้านฉันตั้งสองกิโลเมตรด้วยนะ

     

    เฮ้อ...ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสน ไม่คิดซะจะดีที่สุด

              
    ......เเล้วพบกันใหม่ตอนที่ 2 นะครับ......

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×