คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เด็กใหม่คนนี้เป็นถึงคุณชายเลยเหรอ!!!!!
วันนี้เปิดเรียนวันแรก สาวน้อยอย่างฉัน ควอนอึนยอน ก็ต้องตื่นแต่เช้าอีกเช่นเคย แต่งตัวในชุด
ช้านนนน!!!!!!!!
[ อินเตอร์ ปี 4 ห้อง 6 ]
“ แฮ่ก...แฮ่ก...”
ฉันหอบอย่างไม่เคนเป็นมาก่อน ก็เพราะเล่นวิ่งจากที่บ้านมาถึงโรงเรียนเลยน่ะสิ แต่มันก็ดีต่อสุขภาพของ
เราน่ะนะ เอาล่ะ ตอนนี้ก็อยู่หน้าห้องเรียนแล้ว เข้าไปเลยดีกว่า
“ เฮ้!!!! หวัดดี ฉันมารายงานตัวแล้ว “
“ ทำไมไม่มาเอาชาติหน้าเลยล่ะ “
หนอย!!!! ยัยบ๊อง ฉันมาให้เห็นหน้าก็ดีแล้ว
“ อึนยอน มานั่งกับฉันสิ ตรงนี้จองไว้ให้แล้ว “
ขอบใจนะ แจอึน เธอคือเพื่อนที่ดีสำหรับฉันที่สุดเลย ถ้าเปรียบกับยัยบ้าพวกนั้นแล้ว
ฉันรีบเดินเข้าไปหา แจอึน แล้วนั่งที่ของตัวเองทันที อ่า...อากาศวันนี้มันช่างน่านอนจังเลยแฮะ ถ้าตอนนี้ได้
งีบสักพักล่ะก็คงจะดีแน่
~~~ พรึ่บบบบบบ ปังงงงงง ~~~
เสียงเปิดประตูหน้าห้องเรียนดังขึ้น พอที่จะดึงดูดความสนใจจากคนรอบข้างได้มากเลย ร่างของผู้ชายคน
หนึ่งกำลังเดินเข้ามาอย่างเรียบง่าย ผมสีน้ำตาลซอยเห็นได้ชัด ทำให้ผู้ชายคนนี้ดูเท่ที่สุด ตั้งแต่ที่ฉันเคยเห็นมา
“ คุณชายขอรับ ให้กระผมมารับตอนเย็นมั้ยขอรับ “
“ ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันกลับเอง “
ฮะ? เมื่อกี้คุณลุงเรียกผู้ชายคนนี้ว่า ‘ คุณชาย ‘ อย่างนั้นเหรอ หรือว่านี่จะเป็นเด็กใหม่ของห้องเรา
“ ไปได้แล้ว แล้วอย่ามารับล่ะ เข้าใจมั้ย “
เสียงเย็นชานั้นแทรกเข้ามาในหูของฉันอีกครั้ง ดูว่ามีอำนาจพอที่จะสั่งการได้
“ ขอรับ ระวังตัวด้วยนะขอรับ เดี๋ยวท่านแม่จะติดเอาได้ “
ลุงคนนั้นเดินออกไปจากประตูหน้าห้องทันที แต่คนที่มีศักดิ์ว่าเป็นคุณชายนั้น กลับเดินเข้ามาหาหาฉัน
ก่อนที่จะหยุดฝีเท้าลง แล้วพูดอะไรบางอย่างกับฉัน ด้วยสายตาและรอยยิ้มเหมือนกับว่าต้องการให้ฉันเป็นเพื่อน
กับเขาไม่มีผิด หรือว่าก่อนที่จะมาอยู่ที่โรงเรียนเก่าไม่เคยมีเพื่อนเลยเหรอ หรือว่ามีแต่เพื่อนไม่คบ เอ๊ะ...!!!! ยิ่ง
คิดก็ยิ่งงง ไม่คิดจะดีที่สุด
“ เธอเหมือนนางฟ้าไม่มีผิดเลยนะ ทั้งดวงตาและจิตใจ ที่ฉันพูดมานี้ มันอาจจะทำให้เธองงก็ได้ ฉันอยาก
จะบอกความรู้สึกกับเธอว่า ไม่มีใครเคยอยู่เฉยเวลาที่ฉันจ้องหน้าอย่างนี้ มีแต่ผลักหน้าฉันออกไปบ้าง ว่ากล่าว
คำหยาบใส่ฉันบ้าง เธอคงจะเข้าใจดีสิน่ะ โรงเรียนเก่าของฉันมีแต่ลูกคุณหนู ลูกคนรวย บางคนก็หยิ่ง บางคนก็
ถึงกับไม่รู้จักตัวเองดีพอทั้งนั้น “
เป็นอย่างนี้นี่เองหรอกเหรอ ฉันพอจะเข้าใจคุณชายคนนี้แล้วล่ะ เพราะสภาพแวดล้อมมันไม่เอื้ออำนวยให้
กระทำหรือได้เห็นในสิ่งที่ต้องการ อย่างนี้มันก็แย่มากเลยน่ะสิ
“ จะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ “
“ พะ..พูด...อะไรล่ะ ฉันน่ะเป็นใบ้ แล้วจะพูดได้ยังไงกัน “
แย่แล้ว!!!! ลืมไปซะสนิทเลยว่า คนที่เป็นใบ้พูดไม่ได้ อย่างนี้ฉันต้องโดนประหารเจ็ดชั่วโคตรหรือเปล่านะ
ที่ดันไปโกหกอีตาคุณชายนี่เข้า แล้วจะบอกว่ายังไงดีล่ะ...เออใช่...อันนี้แหละ
“ เอ่อ...หมายความว่า ฉันเป็นคนชอบใบ้คำต่างหากล่ะ คนใบ้ที่ไหนจะมายืนพูดแบบนี้กัน “
“ นั่นน่ะสินะ “
โอ้...รอดมาได้อย่างหวุดหวิดเลยแฮะ นึกว่าจะฟังไม่ขึ้นซะแล้ว
“ นี่!!! อึนยอน จะไม่แบ่งเพื่อนคุยเลยเหรอ “
ยัยบ้าพูดอะไรออกมาน่ะ เดี๋ยวก็โดนประหารเจ็ดชั่วโคตรหรอก
“ ฉันก็ไม่ได้จองคิวไว้นี่นา “
“ นั้นก็ขอยืมตัวคุณชายแป๊บนึงนะ “
ชิ!!! ยัยบ๊อง ฉันไม่ใช่เจ้าของคุณชายนี่ซะหน่อย อีกอย่างฉันกับเขาก็ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนด้วย แล้วจะมา
กักตัวเอาไว้ทำไมกันเล่า
และหลังจากที่ทุกคนได้คุยกับคุณชายกันแบบถึงพริกถึงขิงแล้ว ก็ได้เวลากลับมาเรียนหนังสือกันซะที
เฮ้อ...ฉันรอเวลานี้มานานแล้วล่ะ ไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมตาคุณชายนี่ถึงไม่บอกชื่อกันสักทีล่ะ ปล่อยให้ฉันเรียก
แต่คุณชายกับคุณชายแล้วคุณชาย อยู่ได้ เดี๋ยวก็สั่งให้ทุกคนเปลี่ยนชื่อเป็นคุณชายกันซะเลยนี่!!!!
ในที่สุดการเรียนคาบสุดท้ายก็มาถึง เฮ้อ...เหนื่อยจังแฮะ เป็นแบบนี้ทุกทีเลย พอเหนื่อยทีไรก็อยากจะนอน
ทุกที แล้วอย่างนี้ฉันจะต้องข่มตาไปนอนที่บ้านเลยน่ะสิ โอย...อยากจะบ้าตาย
“ อึนยอน พรุ่งนี้เจอกันนะ “
“ แล้ววันนี้ไม่มีคิวไปเที่ยวไหนกันเหรอ “
“ ไม่หรอก เพราะไม่มีเงินน่ะ “
“ เออ..แล้วคุณชายคนนั้นล่ะ ทำไมถึงไม่ยอมบอกชื่อจริงตัวเองสักทีนะ “
“ นั่นน่ะสิ ฉันเลยอดรู้กันพอดี เฮ้ย!!!! นั่นไงคุณชายมาทางนี้แล้ว “
ดีล่ะ!!!!!! ฉันจะได้ถามชื่อเสียงเรียงนามกันให้รู้เรื่องรู้ราวกันไปเลย ยิ่งเรียกเขาคนนี้ว่าคุณชายทีไร ฉันก็
อยากจะเปลี่ยนตัวเองให้เป็นเจ้าหญิงเข้าไปทุกวินาที
“ ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ คุณชาย!!!! “
“ เรียกฉันว่า จุนโฮ ฉันชื่อ คังจุนโฮ “
“ พอดีเลย ฉันก็กำลังจะถามอยู่พอดีเหมือนกัน แต่พอได้รู้ชื่อก็สบายใจหน่อย จะได้ลบชื่อคุณชายออกไป
จากสมองสักที ถ้างั้นขอตัวกลับก่อนนะ “
“ อืม...บ้านเธออยู่ไหนล่ะ ให้ฉันไปส่งมั้ย “ จุนโฮ เอ่ยขึ้น ทำให้ฉันที่เดินอยู่ต้องหยุดชะงักทันที
“ นี่!!!! อึนยอน ฉันกลับก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน “ เซยอง โบกมือให้ฉันก่อนที่จะเดินออกไปนอกห้อง
“ เธอชื่อ อึนยอน เหรอ เพราะจังเลยนะ “
ว้าว!!!! ตั้งแต่เกิดมาก็มีแต่จุนโฮนี่แหละ ที่บอกว่าชื่อของฉันเพราะที่สุด อย่างนี้ต้องเก็บไว้ในไดอารี่แล้วล่ะ
“ ขอโทษด้วยนะ ที่ไม่ได้บอกนาย เอ่อ...แต่ว่า เมื่อกี้นายชวนฉันกลับบ้านเหรอ “
“ ใช่แล้วล่ะ!!!!! “
จุนโฮ เขยิบตัวเข้ามาหาฉัน ด้วยสีหน้าและรอยยิ้มที่ทำให้ฉันหลงอยู่สักพัก อ่า...ตอนนี้ฉันกำลังสับสนกับ
ตัวเอง อยู่ ว่าเรากำลังหลงรักในความเป็นกันเองของจุนโฮ หรือเปล่านะ เพราะเขาเป็นคนที่มีจิตใจดี อีกอย่าง
เป็นคนที่เข้าใจเข้าใจคนอื่นได้ง่าย นี่แหละคนที่ฉันตามหามานาน ยิ่งเวลาที่ได้มองหน้าเขาอย่างแผ่วเบา มันก็ทำ
ให้ฉันได้รู้เลยว่า ‘ เขาคือเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับฉัน ‘
“ เป็นอะไรไปน่ะ อึนยอน ดูเธอเหม่อไปตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ “
เสียงของจุนโฮ แทรกกระทบผ่านเข้ามาในหูของฉันอีกครั้ง ทำให้รู้สึกตัวได้ทันที
“ เอ่อ...กำลังคิดอยู่ว่า คนที่มีศักดิ์เป็นคุณชายอย่างนาย จะไม่น่าชวนผู้หญิงเดินดินกลับบ้านนะ “
ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย แต่ว่ามันก้ออกไปจากความรู้สึกที่มีอยู่น่ะนะ
“ ไม่เป็นไรหรอก ดูฉันสิ ฉันยังลงมาเดินดินเหมือนเธอเลย ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน ฉันจะกลับบ้านกลับ
เธอ...เอาล่ะ ไปกันได้แล้ว เดี๋ยวก็กลับบ้านเย็นหรอก “
“ แต่.....”
ฉันยังไม่ทันจะพูดจบ จุนโฮก็รีบคว้าข้อมือฉันแล้วออกไปจากห้องทันที นายนี่เป็นคนดีที่สุดเลย ขนาดฉัน
พูดว่าเป็นผู้หญิงเดินดินแล้ว นายก็ยังไม่ถึง อย่างนี้ฉันก็ชักจะเข้าใจความรู้สึกของนายแล้วล่ะ แต่อย่างนั้นก็เถอะ
ถ้าฉันจะเลือกรักใครสักคน ก็จะไม่เกี่ยงที่หน้าตาลักษณะ แต่มันคือความเป็นกันเอง และมีจิตใจดีนั่นเอง
และเย็นวันนี้ จุนโฮ ก็เดินไปส่งฉันที่บ้านจนได้ ทำไมเขาถึงต้องยอมเดินมาบ้านฉันตั้งสองกิโลเมตรด้วยนะ
เฮ้อ...ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสน ไม่คิดซะจะดีที่สุด
เครื่องแบบ นักเรียนที่ดูจะใส่ยากกว่าปกติ แล้วก็รีบวิ่งออกจากบ้านไปทันทีเลยล่ะสิ ตอนนี้ฉันก็กำลังจะ
ขึ้นมัธยมปลายแล้ว ยังไม่มีคำถามเกี่ยวกับโรงเรียนใหม่เข้ามา เพราะยังเรียนที่เดิมอยู่ อ่า...เสร็จแล้ว วิ่ง
ไปเลย ข้าทั้งสองข้างของ
......เเล้วพบกันใหม่ตอนที่ 2 นะครับ......
วันนี้เปิดเรียนวันแรก สาวน้อยอย่างฉัน ควอนอึนยอน ก็ต้องตื่นแต่เช้าอีกเช่นเคย แต่งตัวในชุด
เครื่องแบบ นักเรียนที่ดูจะใส่ยากกว่าปกติ แล้วก็รีบวิ่งออกจากบ้านไปทันทีเลยล่ะสิ ตอนนี้ฉันก็กำลังจะ
ขึ้นมัธยมปลายแล้ว ยังไม่มีคำถามเกี่ยวกับโรงเรียนใหม่เข้ามา เพราะยังเรียนที่เดิมอยู่ อ่า...เสร็จแล้ว วิ่ง
ไปเลย ข้าทั้งสองข้างของ
ช้านนนน!!!!!!!!
[ อินเตอร์ ปี 4 ห้อง 6 ]
“ แฮ่ก...แฮ่ก...”
ฉันหอบอย่างไม่เคนเป็นมาก่อน ก็เพราะเล่นวิ่งจากที่บ้านมาถึงโรงเรียนเลยน่ะสิ แต่มันก็ดีต่อสุขภาพของ
เราน่ะนะ เอาล่ะ ตอนนี้ก็อยู่หน้าห้องเรียนแล้ว เข้าไปเลยดีกว่า
“ เฮ้!!!! หวัดดี ฉันมารายงานตัวแล้ว “
“ ทำไมไม่มาเอาชาติหน้าเลยล่ะ “
หนอย!!!! ยัยบ๊อง ฉันมาให้เห็นหน้าก็ดีแล้ว
“ อึนยอน มานั่งกับฉันสิ ตรงนี้จองไว้ให้แล้ว “
ขอบใจนะ แจอึน เธอคือเพื่อนที่ดีสำหรับฉันที่สุดเลย ถ้าเปรียบกับยัยบ้าพวกนั้นแล้ว
ฉันรีบเดินเข้าไปหา แจอึน แล้วนั่งที่ของตัวเองทันที อ่า...อากาศวันนี้มันช่างน่านอนจังเลยแฮะ ถ้าตอนนี้ได้
งีบสักพักล่ะก็คงจะดีแน่
~~~ พรึ่บบบบบบ ปังงงงงง ~~~
เสียงเปิดประตูหน้าห้องเรียนดังขึ้น พอที่จะดึงดูดความสนใจจากคนรอบข้างได้มากเลย ร่างของผู้ชายคน
หนึ่งกำลังเดินเข้ามาอย่างเรียบง่าย ผมสีน้ำตาลซอยเห็นได้ชัด ทำให้ผู้ชายคนนี้ดูเท่ที่สุด ตั้งแต่ที่ฉันเคยเห็นมา
“ คุณชายขอรับ ให้กระผมมารับตอนเย็นมั้ยขอรับ “
“ ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันกลับเอง “
ฮะ? เมื่อกี้คุณลุงเรียกผู้ชายคนนี้ว่า ‘ คุณชาย ‘ อย่างนั้นเหรอ หรือว่านี่จะเป็นเด็กใหม่ของห้องเรา
“ ไปได้แล้ว แล้วอย่ามารับล่ะ เข้าใจมั้ย “
เสียงเย็นชานั้นแทรกเข้ามาในหูของฉันอีกครั้ง ดูว่ามีอำนาจพอที่จะสั่งการได้
“ ขอรับ ระวังตัวด้วยนะขอรับ เดี๋ยวท่านแม่จะติดเอาได้ “
ลุงคนนั้นเดินออกไปจากประตูหน้าห้องทันที แต่คนที่มีศักดิ์ว่าเป็นคุณชายนั้น กลับเดินเข้ามาหาหาฉัน
ก่อนที่จะหยุดฝีเท้าลง แล้วพูดอะไรบางอย่างกับฉัน ด้วยสายตาและรอยยิ้มเหมือนกับว่าต้องการให้ฉันเป็นเพื่อน
กับเขาไม่มีผิด หรือว่าก่อนที่จะมาอยู่ที่โรงเรียนเก่าไม่เคยมีเพื่อนเลยเหรอ หรือว่ามีแต่เพื่อนไม่คบ เอ๊ะ...!!!! ยิ่ง
คิดก็ยิ่งงง ไม่คิดจะดีที่สุด
“ เธอเหมือนนางฟ้าไม่มีผิดเลยนะ ทั้งดวงตาและจิตใจ ที่ฉันพูดมานี้ มันอาจจะทำให้เธองงก็ได้ ฉันอยาก
จะบอกความรู้สึกกับเธอว่า ไม่มีใครเคยอยู่เฉยเวลาที่ฉันจ้องหน้าอย่างนี้ มีแต่ผลักหน้าฉันออกไปบ้าง ว่ากล่าว
คำหยาบใส่ฉันบ้าง เธอคงจะเข้าใจดีสิน่ะ โรงเรียนเก่าของฉันมีแต่ลูกคุณหนู ลูกคนรวย บางคนก็หยิ่ง บางคนก็
ถึงกับไม่รู้จักตัวเองดีพอทั้งนั้น “
เป็นอย่างนี้นี่เองหรอกเหรอ ฉันพอจะเข้าใจคุณชายคนนี้แล้วล่ะ เพราะสภาพแวดล้อมมันไม่เอื้ออำนวยให้
กระทำหรือได้เห็นในสิ่งที่ต้องการ อย่างนี้มันก็แย่มากเลยน่ะสิ
“ จะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ “
“ พะ..พูด...อะไรล่ะ ฉันน่ะเป็นใบ้ แล้วจะพูดได้ยังไงกัน “
แย่แล้ว!!!! ลืมไปซะสนิทเลยว่า คนที่เป็นใบ้พูดไม่ได้ อย่างนี้ฉันต้องโดนประหารเจ็ดชั่วโคตรหรือเปล่านะ
ที่ดันไปโกหกอีตาคุณชายนี่เข้า แล้วจะบอกว่ายังไงดีล่ะ...เออใช่...อันนี้แหละ
“ เอ่อ...หมายความว่า ฉันเป็นคนชอบใบ้คำต่างหากล่ะ คนใบ้ที่ไหนจะมายืนพูดแบบนี้กัน “
“ นั่นน่ะสินะ “
โอ้...รอดมาได้อย่างหวุดหวิดเลยแฮะ นึกว่าจะฟังไม่ขึ้นซะแล้ว
“ นี่!!! อึนยอน จะไม่แบ่งเพื่อนคุยเลยเหรอ “
ยัยบ้าพูดอะไรออกมาน่ะ เดี๋ยวก็โดนประหารเจ็ดชั่วโคตรหรอก
“ ฉันก็ไม่ได้จองคิวไว้นี่นา “
“ นั้นก็ขอยืมตัวคุณชายแป๊บนึงนะ “
ชิ!!! ยัยบ๊อง ฉันไม่ใช่เจ้าของคุณชายนี่ซะหน่อย อีกอย่างฉันกับเขาก็ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนด้วย แล้วจะมา
กักตัวเอาไว้ทำไมกันเล่า
และหลังจากที่ทุกคนได้คุยกับคุณชายกันแบบถึงพริกถึงขิงแล้ว ก็ได้เวลากลับมาเรียนหนังสือกันซะที
เฮ้อ...ฉันรอเวลานี้มานานแล้วล่ะ ไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมตาคุณชายนี่ถึงไม่บอกชื่อกันสักทีล่ะ ปล่อยให้ฉันเรียก
แต่คุณชายกับคุณชายแล้วคุณชาย อยู่ได้ เดี๋ยวก็สั่งให้ทุกคนเปลี่ยนชื่อเป็นคุณชายกันซะเลยนี่!!!!
ในที่สุดการเรียนคาบสุดท้ายก็มาถึง เฮ้อ...เหนื่อยจังแฮะ เป็นแบบนี้ทุกทีเลย พอเหนื่อยทีไรก็อยากจะนอน
ทุกที แล้วอย่างนี้ฉันจะต้องข่มตาไปนอนที่บ้านเลยน่ะสิ โอย...อยากจะบ้าตาย
“ อึนยอน พรุ่งนี้เจอกันนะ “
“ แล้ววันนี้ไม่มีคิวไปเที่ยวไหนกันเหรอ “
“ ไม่หรอก เพราะไม่มีเงินน่ะ “
“ เออ..แล้วคุณชายคนนั้นล่ะ ทำไมถึงไม่ยอมบอกชื่อจริงตัวเองสักทีนะ “
“ นั่นน่ะสิ ฉันเลยอดรู้กันพอดี เฮ้ย!!!! นั่นไงคุณชายมาทางนี้แล้ว “
ดีล่ะ!!!!!! ฉันจะได้ถามชื่อเสียงเรียงนามกันให้รู้เรื่องรู้ราวกันไปเลย ยิ่งเรียกเขาคนนี้ว่าคุณชายทีไร ฉันก็
อยากจะเปลี่ยนตัวเองให้เป็นเจ้าหญิงเข้าไปทุกวินาที
“ ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ คุณชาย!!!! “
“ เรียกฉันว่า จุนโฮ ฉันชื่อ คังจุนโฮ “
“ พอดีเลย ฉันก็กำลังจะถามอยู่พอดีเหมือนกัน แต่พอได้รู้ชื่อก็สบายใจหน่อย จะได้ลบชื่อคุณชายออกไป
จากสมองสักที ถ้างั้นขอตัวกลับก่อนนะ “
“ อืม...บ้านเธออยู่ไหนล่ะ ให้ฉันไปส่งมั้ย “ จุนโฮ เอ่ยขึ้น ทำให้ฉันที่เดินอยู่ต้องหยุดชะงักทันที
“ นี่!!!! อึนยอน ฉันกลับก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน “ เซยอง โบกมือให้ฉันก่อนที่จะเดินออกไปนอกห้อง
“ เธอชื่อ อึนยอน เหรอ เพราะจังเลยนะ “
ว้าว!!!! ตั้งแต่เกิดมาก็มีแต่จุนโฮนี่แหละ ที่บอกว่าชื่อของฉันเพราะที่สุด อย่างนี้ต้องเก็บไว้ในไดอารี่แล้วล่ะ
“ ขอโทษด้วยนะ ที่ไม่ได้บอกนาย เอ่อ...แต่ว่า เมื่อกี้นายชวนฉันกลับบ้านเหรอ “
“ ใช่แล้วล่ะ!!!!! “
จุนโฮ เขยิบตัวเข้ามาหาฉัน ด้วยสีหน้าและรอยยิ้มที่ทำให้ฉันหลงอยู่สักพัก อ่า...ตอนนี้ฉันกำลังสับสนกับ
ตัวเอง อยู่ ว่าเรากำลังหลงรักในความเป็นกันเองของจุนโฮ หรือเปล่านะ เพราะเขาเป็นคนที่มีจิตใจดี อีกอย่าง
เป็นคนที่เข้าใจเข้าใจคนอื่นได้ง่าย นี่แหละคนที่ฉันตามหามานาน ยิ่งเวลาที่ได้มองหน้าเขาอย่างแผ่วเบา มันก็ทำ
ให้ฉันได้รู้เลยว่า ‘ เขาคือเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับฉัน ‘
“ เป็นอะไรไปน่ะ อึนยอน ดูเธอเหม่อไปตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ “
เสียงของจุนโฮ แทรกกระทบผ่านเข้ามาในหูของฉันอีกครั้ง ทำให้รู้สึกตัวได้ทันที
“ เอ่อ...กำลังคิดอยู่ว่า คนที่มีศักดิ์เป็นคุณชายอย่างนาย จะไม่น่าชวนผู้หญิงเดินดินกลับบ้านนะ “
ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย แต่ว่ามันก้ออกไปจากความรู้สึกที่มีอยู่น่ะนะ
“ ไม่เป็นไรหรอก ดูฉันสิ ฉันยังลงมาเดินดินเหมือนเธอเลย ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน ฉันจะกลับบ้านกลับ
เธอ...เอาล่ะ ไปกันได้แล้ว เดี๋ยวก็กลับบ้านเย็นหรอก “
“ แต่.....”
ฉันยังไม่ทันจะพูดจบ จุนโฮก็รีบคว้าข้อมือฉันแล้วออกไปจากห้องทันที นายนี่เป็นคนดีที่สุดเลย ขนาดฉัน
พูดว่าเป็นผู้หญิงเดินดินแล้ว นายก็ยังไม่ถึง อย่างนี้ฉันก็ชักจะเข้าใจความรู้สึกของนายแล้วล่ะ แต่อย่างนั้นก็เถอะ
ถ้าฉันจะเลือกรักใครสักคน ก็จะไม่เกี่ยงที่หน้าตาลักษณะ แต่มันคือความเป็นกันเอง และมีจิตใจดีนั่นเอง
และเย็นวันนี้ จุนโฮ ก็เดินไปส่งฉันที่บ้านจนได้ ทำไมเขาถึงต้องยอมเดินมาบ้านฉันตั้งสองกิโลเมตรด้วยนะ
เฮ้อ...ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสน ไม่คิดซะจะดีที่สุด
......เเล้วพบกันใหม่ตอนที่ 2 นะครับ......
ความคิดเห็น