ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    โซเฟีย เจ้าหญิงแห่งนาเธียส

    ลำดับตอนที่ #15 : บทที่ 13 วันงาน

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 833
      1
      19 ม.ค. 52

    E _N
    nut zame

    บทที่ 13 วันงาน
     
     
    วันเวลาได้ผ่านพันไป 3 วัน
     
     
    นี้ก็สามวันแล้วสินะที่ เราไม่ได้ออกจากห้องไปที่ไหนเลย ไม่ได้พบฟราสออสด้วย แล้ววันนี้สินะที่เราจะต้องเข้าพิธีหมั้น เราต้องทำตามที่ท่านพ่อพูด เพราะไม่ฉะนั้นท่านพ่อท่านแม่จะเสียหน้าเอา
     
     
    ตึก ตึก ตึก
     
     
    เสียงนั้นคงเป็นเสียงนางกำนันที่จะมาแต่งตัวให้กับเราแน่ๆเลย เพราะเราต้องเข้าพิธีตอน 10 โมงเช้า และตอนนี้ก็ 6 โมงแล้วด้วย
     
     
    ฉันลุกขึ้นจากที่นอนเดินออกไปหน้าห้อง เห็นนางกำนันเดินมา และพาเราเดินไปที่ห้องอาบน้ำ
     
     
    30 นาทีต่อมา
     
     
    ฉันได้มาอยู่ในห้องของฉันเหมือนเดิมแล้ว นางกำนันต่างช่วยกันแต่งหน้า ทำผมให้กับฉัน ทำไมนะฉันยังคงรู้สึกสับสนทั้งทีก็ใช้เวลาคิดมาสามวันแล้ว
     
     
    “เสร็จแล้วเพค่ะ องค์หญิง” เสียงนางกำนันปลุกเราจากพะวง
     
     
    เราเดินไปดูตัวเองในกระจก กระจกสะท้อนภาพหญิงสามผู้หญิงที่ใส่ชุดกระโปรงยาวที่ดูสมฐานะของเจ้าหญิง ผมที่ถูกดัดเป็นลอนและปล่อย มีมงกุฎอันหนึ่งประดับอยู่บนศีรษะ และมีเครื่องประดับอีกมากมาย
     
     
    ก๊อก ก๊อก
     
     
    เสียงประตูอีกแล้วหรอ เฮ้ย นางกำนันคนหนึ่งเดินไปเปิดประตูให้ แทนที่ฉันจะต้องไปเปิด คนที่เข้ามานั้นคือท่านพ่อและท่านแม่นั้นเอง พวกท่านเดินเข้ามาหาฉัน
     
     
    “นี่ โซเฟีย ลูกเป็นอะไรหรือเปล่า ช่วงสามวันนี้ดูไม่สดใสเลย” เสียงห่วงของท่านแม่ ดูจากที่หน้าก็พอรู้ว่าเป็นห่วง
     
     
    “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ หนูแค่กำลังคิดอะไรบ้างอย่างอยู่อะค่ะ” เสียงสดใสบวกกับยิ้มเสสร้างของฉัน ที่มอบให้ท่านพ่อ ท่านแม่ เพื่อให้สบายใจขึ้น
     
     
    “ว่าแต่ลูกแต่งตัวเสร็จหรือยัง” ท่านแม่พูด พลางยิ้มออกมา
     
     
    “เสร็จแล้วค่ะ ท่านแม่กับท่านพ่อจะพาไปไหนหรอค่ะ” ฉันพูด หลังจากดูจากท่ายิ้มของท่านแม่
     
     
    “ลุกขึ้นมาเถอะ พอเจ้าเป็นเห็นก็จะรู้เองล่ะ” ท่านแม่พูด พรางจูงฉันไปไหนก็ไม่รู้ ท่านพ่อก็เดินตาม ดูท่าจะเบื่อ
     
    +++++++++
     
     
    (บรรยายโดยฟราสออส)
     
     
    วันนี้ผมตื่นตั้งแต่เช้ามาแต่งตัว เพื่อจะต้องหมั้นกับโซเฟีย ผมรู้สึกผิดที่สี่วันก่อนไม่ได้บอกเรื่องสัญญานั้นให้กับโซเฟีย ผมรู้สึกว่าจะไม่ได้เห็นหน้าเธอมาได้ 3 วันแล้ว ถึงแม้จะอย่างนั้นก็เถอะผมก็ไม่กล้าไปหาเธอที่ห้องอยู่ดี เพราะกลัวเธอจะโกรธที่ผมไม่ได้บอกเรื่องนั้นกับเธอด้วยตัวเอง ผมรู้สึกไม่ดีเลย
     
     
    ก๊อก ก๊อก ก๊อก
     
     
    เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้ผมหลุดจากความคิดของตัวเอง แล้วเดินไปเปิดประตู มีคนสามคนเดินเข้ามา หนึ่งในนั้นคือคนที่ผมกำลังคิดถึงอยู่พอดี สองในนั้นเป็นพระราชาและพระราชินีของอาณาจักรนาเธียส และเป็นพ่อแม่แท้ของคนที่จะต้องหมั้นกับผมในวันนี้
     
     
    “สวัสดีครับ ท่านลุง ท่านป้า และโซเฟียไปนั่งก่อนก็ได้ครับ” ผมพูด และพาคนทั้งหมดไปนั้น ผมมองไปที่โซเฟีย เธอแต่งตัวสวยมาแต่หน้าตาเธอเหมือนคนคิดอะไรบ้างอย่างอยู่
     
     
    “นี่ ฟราสออสไม่ต้องเรียกป้า เรียกลุงหรอก เรียกว่าแม่กับพ่อดีกว่า เพราะยังไงเดี๋ยวเราก็จะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว” ท่านป้าอุสาคิดได้นะ ผมก็คงต้องตามใจท่านสินะ
     
     
    “ครับ ท่าน...แม่” ผมพูด ราชินีซิลวีอายิ้มอย่างชอบใจ ราชาอาร์เนิลด์ยิ้มแบบขอไปที ส่วนโซเฟียนั้นไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรนอกจากคิด นั้นทำให้ผมไม่สบายใจเลย ที่คนที่ปกติจะร่าเริงกลับอยู่ๆก็เงียบไป
     
     
    “9 โมงแล้วหรอ ฟราสออส โซเฟียไปเตรียมตัวที่ลานหน้าพระราชวังกันเถอะ” กษัตริย์อาร์เนิลด์ตรัส ขณะที่ตายังคงมองที่นาฬิกาอยู่
     
     
    ++++++++++++++
     
     
                    งานวันนี้จัดขึ้นที่ลานหน้าปราสาท ซึ่งประชาชนทุกคนมีโอกาสเข้าร่วมงานได้ โดยที่เจ้าของงานจะไปยืนที่ระเบียงที่ยื่นออกมาของปราสาท พร้อมกับทำพิธี ส่วนประชาชนก็จะมองที่เจ้าของงาน จากลานหน้าของปราสาท(บรรยายโดยผู้เขียน แต่หลังจากนี้โซเฟียจะเป็นคนบรรยาย)
     
     
    ทำไมนะ ทำไม ทั้งทีเราพยายามเลิกคิด และทำใจให้สบายแต่ก็ยังคงทำไม่ได้ ตอนนี้ฉันกับฟราสออสได้มายืนที่ระเบียงตามที่ได้ถูกสอนไว้ เวลามองไปข้างล่างก็จะพบผู้คนมากมายที่เตรียมตัวพบกันมาดูเราสองคน ภายในบรรยายการการยินดี เราก็สัมพันธ์ได้ถึงไอของพวกข้างตาสโกศที่แฝงมา เราช่างเบื่อจริงขนาดวันพิธีมงคลอย่างนั้นก็คนตามเราไม่เลิก
     
     
    กริ๊ง
     
     
    เสียงเตือนครั้งเดียวที่ฉันตั้งไว้เพื่อจะได้รู้ว่าสิบโมงแล้ว พิธีก็เริ่มแล้ว กล้องที่ติดตามที่ต่างๆ หันมาที่พวกเราก่อนฉายภาพของเราลงจอใหญ่ให้ประชาชนมาเห็นเราได้ชัดเจนขึ้น
     
     
    ฟราสออสเดินเข้ามาหาเรา พร้อมกับนางกำนันคนหนึ่งถือพานมาข้างบนมีกล่องสีแดงอยู่ เค้ายินกล่องนั้นมา เอาของในกล่องนั้น และนำกล่องนั่นไปคืนให้แก่นางกำนัน เค้านำแหวนเพชรที่เค้าหยิบมาสวมให้กับฉันที่นิ้วนาง พร้อมเสียงประกาศว่า “เจ้าชายฟราสออส แพทริด ทรงสวมพระธำมรงค์เข้ามีพระอนามิกาของเจ้าหญิงโซเฟีย ธีอาดอร์ แล้วขอรับ”
     
     
    ตามมาด้วยเสียงโห่ร้องด้วยความดีใจของประชาชน ถึงจะอย่างนั้นฉันก็ไม่ได้อายเลยซักนิดเดียว หน้าของฉันยังคงเป็นปกติ มีเพียวงรอยยิ้มเล้กน้อยที่ยิ้มได้แก่ประชาชน
     
     
    “เจ้าชาย เพค่ะ/ขอรับ หอมแก้มเจ้าหญิงเลยเพค่ะ/ขอรับ” เสียงตะโกนของประชาชนที่เรียกร้อง
     
     
    ฟราสออสยิ้มให้กับประชาชนก่อน เดินเข้ามาหอมแก้มของฉัน ฉันยิ้มออกมาไม่ได้แสดงท่าทางอะไรมากกว่านั้น หลายคนเอากล้องมาถ่ายรูปนี้เอาไว้
     
     
    สำหรับฉันตอนนี้โลกได้หมุนช้ากว่าฉันมา จนฉันสามรถเห็นกระสุนที่ยิงมาที่ฉัน และฉันสามารถหยิบมันมา ก่อนรำพึงเบาว่า “ใครที่ยิงมันมาของให้มันจงกับไปที่คนยิง” ลูกกระสุนลูกนั้นก็ไปจากมือขอฉัน และกับไปยิงที่คนยิงมันมา ทำให้คนๆนั้นเสียชีวิตทันที (คนเขียนของแจมประโยชน์หนึ่งนะ) โซเฟียไม่ได้สังเกตเลยว่ามีคนที่อยู่ข้างๆเธอกำลังจ้องการกระทำของเธออยู่
     
     
    พิธีได้ผ่านพ้นไปแล้ว
     
     
    ฉันรีบเดินกลับออกจากที่ระเบียงนั้นทันที เพื่อมุ่งหน้าสู่ห้องนอนของตนเอง
     
     
    ตึก ตึก
     
     
    เสียงคนเดินตามฉัน ตามมาด้วยใครคนหนึ่งมาขวับข้อมือให้ฉันหยุด
     
     
    “มีอะไร” ฉันพูด พรางหันไปพบหน้าเจ้าชายฟราสออสที่น่าเบื่อ
     
     
    “ฉันขอคุยด้วยหน่อยสิ” เค้าพูด และลากฉันไปโดยที่ไม่บอกฉันก่อนเลย ฉันเลือกที่จะเดินตามไปอย่างดี และไม่โวยวายเมื่อทุกครั้งที่ผ่านมา
    *********************************

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×