โซเฟีย เจ้าหญิงแห่งนาเธียส

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 3 ตกลง

บทที่ 3 ตกลง

 

วันต่อมา

 

 

“อือ” เสียงครางจากบนเตียง เป็นสัญญาณว่าคนที่อยู่บนเตียงได้ตื่นจากการหลับใหลในค่ำคืนผ่านมาแล้ว เด็กผู้หญิงผมสีแดง ตาสีแดง ลุกขึ้นมานั่งขยี้ตาเล็กน้อยก่อนเดินเข้าห้องน้ำไป

 

 

30 นาทีผ่านมา

 

 

โซเฟียเดินออกจากห้องเพื่อจะเดินไปรับประทานอาหารเช้ากับพระราชาและพระราชินี เธอเดินลงบันไดมา เธอรู้สึกว่าบรรยายเมื่อกับว่ามีคนที่คิดร้ายต่อเธอ แต่เธอก็ยังคงเดินไปเรื่อย เธอพยายามคิดว่าเรื่องที่เธอคิดเป็นเรื่องที่เธอคิดไปเอง หน้าตาของเธอดูไม่สดใสเลย เธอเดินมานั่งบนเก้าอี้ หน้าตาของเธอดูเหมอลอย

 

 

“โซเฟียจ้า ลูกเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมหน้าตาไม่สดใสเลยล่ะ” พระราชินีตรัส โซเฟียสะดุ้งก่อนที่จะตื่นจากพะวง เธอหันไม่มองพ่อกับแม่ที่มองเธออย่างเป็นห่วง

 

 

“คือลูกรู้สึกว่ามีคนคิดร้ายกับลูกแค่นั้นเองค่ะ” โซเฟียพูด เธอเป็นกังวล เธอค่อยกินข้าวต้มในชามของเธอ

 

 

“วันนี้เดี๋ยวลูกไปคุยกับพ่อแม่ในห้องของพ่อหน่อยนะ” พระราชาตรัส เธอเงยหน้าขึ้นจากชาม เธอหันมามองผู้เป็นพ่อของตน เธอส่งสายตาไปให้พ่อของตน เป็นเชิงถามว่า ‘ทำไมไม่บอกตรงนี้’ พ่อเธอส่ายหน้า และตั้งหน้าตั้งตารับประทานข้าวต้มของตนเองต่อ โซเฟียเห็นดังนั้นจึงก้มหน้าลงรับประทานข้าวต้มของตน เธอเก็บความสงสัยไว้ในใจ

 

 

30 นาทีผ่านมา (บรรยายโดยโซเฟีย)

 

 

ตอนนี้พวกเรารับประทานข้าวต้มกันเสร็จแล้ว และพากันไปที่ห้องของท่านพ่อ พวกเราเดินเข้าไปในห้องของท่านพ่อ ท่านพ่อเดินไปนั่งบนเตียงกับท่านแม่ โดยเว้นตรงกลางไว้

 

 

“โซเฟียจ้ะ มานั่งตรงนี้สิ” ท่านแม่ของเราพูด เธอจับฉันไปนั่งตรงกลางระหว่างท่านพ่อและท่านแม่

 

 

“ว่าแต่ท่านพ่อ ท่านแม่มีเรื่องอะไรหรือเปล่าค่ะ ทำไมถึงพูดบนโต๊ะอาหารไม่ได้หรอค่ะ” ฉันพูด ฉันมองหน้าท่านพ่อที่ดูเศร้าลง

 

 

“คือว่าสายของเรารายงานมาว่า ตาสโกศ กีวีสั่งคนให้มาตามล่าลูก และเราก็ไม่รู้ว่าสายของตาสโกศอยู่ในวังของเราหรือเปล่า เราเลยต้องให้มาคุยที่นี้” ท่านพ่อพูด อย่างแผ่วเบาแต่พอที่จะทำให้เรากับท่านแม่ได้ยิน

 

 

“แม่อยากรู้จักเลยว่าลูกไปทำอะไรให้ตาสโกศ” ท่านแม่พูด ท่านแม่มองหน้าเรา ท่านพ่อก็มองหน้าเรา จนเรากลัว เราเลยเล่าความจริงให้ท่านทั้งสองฟัง

 

 

หลังจากเล่าเสร็จ

 

 

“สงสัยว่าลูกคงต้องลาจากโรงเรียนซากุระออกมาอยู่วังแล้วล่ะ” ท่านแม่พูด ฉันตกใจอย่างมาก

 

 

“ไม่เอานะค่ะท่านแม่ ลูกอยากเรียนหนังสือ ถ้าพ่อแม่เป็นห่วงงั้นก็ให้ลูกหญิงไปเรียนที่โรงเรียนซาบะก็ได้นะค่ะ” ฉันพูด ฉันกลัวว่าจะไม่ได้เรียนหนังสือ

 

 

“ไม่ได้” ท่านพ่อพูด โรคห่วงลูกสาวกำเรียบอีกแล้ว

 

 

“ลูกไม่ได้ไปในร่างนี้ซะหน่อยนะค่ะ ลูกจะปลอบตัวเป็นผู้ชาย ท่านพ่อ ท่านแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะค่ะ ลูกเรียนศิลปะป้องกันตัวมาตั้งแต่เด็ก ลูกเอาตัวรอดได้อยู่แล้วค่ะ” ฉันพูด พรางมองหน้าท่านพ่อ

 

 

“ยังไงก็ไม่ได้” ท่านพ่อยังยืนยันคำเดิม ฉันเลยต้องใช้ไม้ตาย ฉันเลยบีบน้ำตาออกมา ท่านแม่เห็นดังนั้นจึงดึงฉันเข้าไปกอด

 

 

“ยังไงก็ตามใจ โซเฟียเถอะค่ะ คุณ” ท่านแม่พูดให้ฉัน เย้...ฉันดีใจอย่างมาก แต่ยังคงบีบน้ำตาต่อไป ท่านพ่อทำท่าคิดหนัก

 

 

“แต่....” ท่านพ่อกำลังจะพูดอะไรบ้างอย่าง แต่ท่านแม่จ้อง

 

 

“ไม่ว่ายังไง คุณต้องให้ลูกไปเรียนที่นั้น ลูกเค้าจะได้มีเพื่อน และอีกอย่างคุณจะกลัวอะไร...” ท่านแม่พูด และไปกระซิบอะไรกับท่านพ่อก็ไม่รู้ ท่านพ่อยิ้มออกมา ท่านแม่ปล่อยฉันออกจากอ้อมแขน

 

 

“ตกลง พ่อจะให้ลูกไปเรียนที่ซาบะ แต่เรื่องนี้ต้องเก็บเป็นความลับ ห้ามบอกใครเด็ดขาด ว่าแต่เราจะใช้ชื่อว่าอะไรล่ะ” ท่านพ่อพูด ฉันเริ่มรู้สึกแปลกๆขึ้นมา แต่ก็เอาเถอะยังไงเราก็ได้เรียนแล้ว ฉันเริ่มสรรหาชื่อในหัว

 

 

“ชื่อธีดาร์ คาโมะสิค่ะ นี้เป็นชื่อที่ลูกมักใช่เวลาไปแข่งยิงปืนไงค่ะ เวลาคนอื่นได้ยินชื่อนี้คงจะกลัวลูกแน่เลย” ฉันพูด หลังนึกไปถึงตอนแข่งยิงปืน และได้ถ้วยชนะเลิศ 555+เราเก่งใช่ป่ะล่ะ

 

 

“อือ เดี๋ยวพ่อกับแม่จัดการให้ ไปได้แล้วล่ะ” ท่านพ่อพูด และมองหน้าท่านแม่

 

 

“ขอบคุณค่ะท่านพ่อ” ฉันพูด ฉันกอดท่านพ่อ และไปกอดท่านแม่ต่อ ฉันรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก “หนูไปและนะค่ะ” ฉันพูดและเดินออกไปจากห้องของท่านพ่อ แล้วกลับไปที่ห้องของตน

 

 

(บรรยายโดยผู้เขียน)

 

 

“หวังว่าฟราสออสจะดูแลโซเฟียของเรานะค่ะ คุณ” พระนางซิลวีอากล่าว และกอดกษัตริย์

 

 

“ผมก็หวังอย่างนั้น” กษัตริย์อาร์เนิลด์กล่าวตอบ

 

 

*********************************

nut zameE _N