Our Secrets //วอนกี//MonstaX
สองมือที่ประสานเข้าหากัน สองมือที่กอบกุมความหวังเอาไว้ สองมือที่ตอนนี้ไม่อาจเอื้อมหากันได้อีกต่อไป สองมือของสองเรานั้นไซร้.. จะเป็นความลับนิรันด์กาล
ผู้เข้าชมรวม
184
ผู้เข้าชมเดือนนี้
0
ผู้เข้าชมรวม
184
อัปเดตล่าสุด : 11 มี.ค. 62 / 01:36 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
อันยอง เอเวอรี่วาน~~~
ฮือหายไปนานมากๆๆๆๆๆของมากของมากที่สุดเลยอุแง๊ทุกอย่างมันเพิ่งเข้าที่ฮือขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้รอนาน
ตอนนี้เราจะคัมแบคแล้วน๊าส่วนฟิคในจอยของเรานั้นก็จะคัมแบคแล้วค่าแต่ขอซ้อมมือก่อนเนอะเพราะห่างหายจากฟิคไปนานมากกกกก
ไม่รีรอ ไปอ่านกันเลย!!!
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
Our secret
.
.
.
.
่วยเ็บทุอย่าอพวเราไว้เป็นวามลับไ้มั้ย
หลัาที่เราาันไปเเล้ว
็ให้วามลับนี้มิ่สู่ห้วาลเวลา
อย่าไ้พูถึมันอี
เพราะในอนที่เราาันไปแล้ว
ไม่มีใร
รับฟั
.
.
.
.
.
.
.
"บอสรับยินี้อนรับลับนะรับ"
"อืม..อบใ"
"อนนี้ธุริเพรพลอยอเราไปไ้ไลมาเลยรับหุ้นอบริษัทเราึ้นถึ50%เลยรับ"
"ทำไ้นานี้เพราะทุน่วยแหละนะ"
"อ่า..ไม่หรอรับบอสนี่ถ้าไม่ไ้บอส อี โฮอ อย่าท่านมาบริหารบริษัทเรา็ไม่มาไลนานี้รับ"
"เรียะเ็มเลยนะเลาลี มินฮยอุลับไปทำานเถอะผมะอยาะพััหน่อย"
"เินทามาาอิาลีะเหนื่อยมาเลยสินะรับั้นผมอัวรับ"
"อืม"
ในที่สุเลาอผม็ลับไปทำานไ้สัทีเป็นเลาที่ั่พูไ้ใริๆเลยนะเฮ้อ..สวัสีรับผมโฮอผมเป็นประธานบริษัทDaimond Sea
บริษัทที่ึ้นื่อเรื่อเพรั้นีแห่หนึ่ในเาหลีบ้านเิอันแสนอบอุ่นอผม
ผมเพิ่ลับมาาารไปูาน่าประเทศเหนื่อยมาเลยละรับเฮ้อ..ารเป็นCEOเนี่ยมันเหนื่อยริๆผมใ้บ้านอผมส่วนหนึ่เป็นห้อทำานอผมเเละเลารวมถึหัวหน้าอแ่ละฝ่ายในบริษัทผมเพราะ้วยวามที่ผมไม่่อยสะวที่ะ้อไปทำานทีบริษัททุเ้าผมเลยยส่วนนี้มาไว้ที่บ้านอผมะเลย
ผมมีลูมือีอยู่้วยทั้หม6นนแรือมินฮยอเลาที่พูมาแ่ทำานเนี้ยบัาราเวลาเป๊ะมานที่สอือนฮยอนอูเราเรียเาว่ายอนูหนุ่มหุ่นหมีแ่เนี้ยบเรื่อารผลิและารินมาๆนที่สามืออีูฮอนายหนุ่มาริสมาสูแ่หัวใี้ลัว่ายๆแ่่วที่เาริัือที่สุเาทำให้ารลาอเราพุ่มานที่สี่ายุนายหนุ่มที่เิบ่อาเมือนอาริสมาสูไม่แพ้ันแ่ออะนๆบ้าๆหน่อยๆเป็นเพราะเาเป็นน้อเล็สุในทีมละมั้(?)ทำานเนี้ยบใ้ไ้ไม่แพ้ันารส่ออ่าประเทศยให้เาไปเลยละรับนที่ห้าายหนุ่มที่สูเเละหล่อเหลานที่ไ้รับหน้าที่เป็นพรีเ็นเอร์ับานอบริษัทผมบ่อยมาเเละนอนเยอะมาเ่นันอยู่ฝ่ายบุลอบริษัท
เเละนสุท้ายอในทีมอผมเาเป็นนที่ผมไม่อยาพูถึเท่าไหร่
"อะ!"
"...ี"
"ลับมาเเล้วหรอรับบอสยินี้อนรับลับนะรับะเหนื่อยมาเลยนะรับพัผ่อนเถอะ..อัวรับ"
"..ฮยอน..อ่าอืม"
นสุท้ายในลูทีมมือีอผมเพิ่เินผ่านผมไปเมื่อี้โยที่ไม่เปิโอาสให้ผมไ้พูทัทายอะไรทั้นั้นเามีื่อว่า ยู ีฮยอน
เาทำานในส่วนอารบัีเาทำานไ้ีมาๆีพอๆับนิสัยอเาเาเป็นนี้บ่นรัสะอาน่ารัและั้ใับทุอย่าูแลนอื่นีมาๆ
อ่า..ให้ายสิเ็บหัวใะมั
ทำไมถึเ็บหัวใแบบนี้นะ...อ่าเป็นเพราะวามลับนั้นมันอย้ำหัวใสินะ
ผมเินึ้นมายัห้อนอนที่เียบสบผมถอสูทออเเล้วแวนมันเอาไว้ในที่เิมๆปลเนไทออ่อนะทิ้ัวลนอนที่เียนุ่มนาิส์ไส์สำหรับนอนไ้สอนแ่น่าแปลที่ผม้อนอนนเียว..นอนนเียวนับั้แ่วันนั้นวันที่ผมไ้บอลานนนั้นไป
ุรู้อะไรมั้ยนทุนมัมีวามลับเป็นอัวเอเสมอผมเอ็เ่นันผมะบอใหุ้ไ้รู้วามลับหนึ่เียวในใอผมวามลับที่แสนเ็บปว
วามลับที่มันอัอั้นนอยาะะโนออมาแ่ทำไม่ไ้...แ่มี้อแม้นะ..ถ้าุไ้รู้มันแล้ว..่วยเ็บมันไว้ทีนะรับ
ุเริ่ม้นวามลับอผมเิาวันเเรที่ผมรับีฮยอนเ้ามาทำานเริ่มแรผมัวลเี่ยวับัวเาเพราะเาูเียบๆและหยิ่ๆลัวะทำานับนอื่นไม่ไ้แ่ผิาเาเ้าับนอื่นไ้่ายมาๆผมมอูเาทำานเเละพูุยับนอื่นๆในทีมอยู่ทุวันในบารั้ที่พวเามีเรื่อลเ้ามาทำให้ีฮยอนหัวเราะผมะไ้เห็นรอยยิ้มที่เหมือนั่เ็น้อยัวเล็ๆเผยออมารอยยิ้มนั้นผมสลัออาหัวใไม่ไ้เลยมันเป็นยิ้มที่สวยมาๆสวยมาริๆ
นานวันเ้าผมเริ่มเ้าไปพูุยับเาพวเราทั้สอนเริ่มสนิทันมาึ้นหัวใอผมพอโเหลือเินมันโเินนในที่สุผมไ้บอสิ่ที่้าาับเา
"ีฮยอน"
"รับ?"
ในอนนั้นผมุมมืออเาไว้เเน่น
"ผมอยาใหุ้ไ้รู้บาอย่า"
"รับ?"
ในอนนั้นแ้มอเาแระรื่อ
"ผมอบุนะ..อบทุอย่าที่เป็นุ..อบทุอย่าโยเพาะรอยยิ้มอุ"
"รับ..อบุรับ"
ในอนนั้นเาพูะุะั
"บับผมนะ"
"....เินะมั...ลรับ"
ในอนนั้นที่หัวใอผมมันพอโเ็มที่
ในอนนั้นแ้มเาแเหลือเิน
ในอนนั้นเายิ้มอย่ามีวามสุ
และในอนนั้น..วามลับอเราทั้สอไ้เริ่ม้นึ้น
มาถึอนนีุ้รู้เเล้วว่าวามลับที่ผมว่าืออะไร..ใ่รับ..พวเราบัน..หรือะเรียว่าเยีละ?
ผมบับีฮยอนแบบลับๆไม่ให้นอื่นไ้รู้ถึวามสัมพันธ์อเรา่วเวลาเหล่านั้นมันเหมือนฝันเลยแหละรับผมไ้ใ้เวลาในวันสำั่าๆับเา
มี่วเวลาพิเศษ้วยันทะเลาะันรัันโรธัน้อันและมัวามสุ้วยันมันเหมือนวามฝันที่ผมโหยหามาทั้ีวิและไม่อยาะื่นึ้นมาวามฝันในวามลับอเรานั้นมันั่เเสนหวานเหลือเินนระทั่วันหนึ่..วันที่ผม้อื่นาวามฝัน็มาถึ
"รูปพวนี้มันืออะไรรับ?"
ีฮยอนโว์รูปที่พาหัว่าวเ่นให้ับผม..ในอนนั้นเหมือนมีพายุให่ำลัเลื่อนผ่านเ้ามา
"อนมี..เธอเป็นแ่ลูสาวอเพื่อนพ่อน่ะ"
"แล้วสถานะอเธอับุืออะไรรับ?"
"ีฮยอนเธอเป็นแ่น้อสาวสำหรับผมนะ"
"น้อสาวหรอรับ?น้อสาวที่สามารถูบุวแนุแล้วป่าวประาศว่าเป็นแฟนุแบบนี้น่ะหรอรับ!"
"ีฮยอนมัน็แ่หัว่าวที่โอเว่อร์เินริผมยอมรับว่าอยู่ับเธอแ่.."
"แล้วทำไมุ้อไปอยู่รนั้น้วย?"
"พ่ออผมสั่ให้ผมไปูแลเธอ.."
"หรอรับ?แุ่็มีสิทธ์ปิเสธนี่รับทุรัุ้็อบปิเสธพ่อุอยู่แล้วนี่แล้วทำไมรั้นี้ถึไม่ละรับ?"
"ีฮยอนเธอเป็นเหมือนุแสำหรับาร้าระหว่าบริษัทนี้ับบริษัทเานะ"
"......ุิแ่นั้นหรอรับุิแ่นั้นริๆหรอรับ!!"
"ีฮยอนหยุเถอะุเริ่มไม่รู้เรื่อแล้วนะ"
"ุนั่นแหละที่ไม่รู้เรื่อารระทำอุุุเยิบ้ามั้ยว่าผมะรู้สึยัไเยิบ้ามั้ยรับว่าแฟนัวริอุเ็บปวแ่ไหน!!"
"ีฮยอนไ้โปรฟัผมมัน็แ่ธุริ"
"แ่ธุริหรอ?วามรู้อผมละธุริ้วยรึเปล่า?วามรู้สึอเธอละ?วามรู้สึอุละ?มันธุริหมเลยใ่มั้ย!?"
ีฮยอนทุบออผมอยู่หลายรั้ทุบ้วยแรทั้หมที่มีพร้อมับน้ำาที่ไหลออมา..ทำไมอนนั้นผมถึไม่มีแรไปับน้ำาเหล่านั้นเลยนะ
"ผมเ็บปวนะ..ฮึ..ผมเ็บปวับารระทำทีุ่เห็นว่าือธุริ..ฮึ..ผมเ็บปวนะับวามสัมพันธ์ลับๆแบบนี้"
"ผมเ็บุไ้ยินมั้ย!!ผมเ็บ!อี โฮอ!ผมเ็บ!!!"
"ีฮยอนอร้อหยุเถอะ!"
ีฮยอนะโนใส่หน้าอผมทั้น้ำา..ทำไมผมถึไม่ปลอบโยนเานะ
"พอเเล้วฮึ..ผมพอแล้ว..ฮึ"
"พออะไรีฮยอน?"
"ผมพอับวามลับแบบนี้แล้วฮึ"
"ีฮยอน..อย่าไ้โปร"
"ผมพอแล้วโฮอผมพอับวามลับแบบนี้แล้ว..เราเยทะเลาะันแ่มัน็ู่ลับมาไ้แ่รั้นี้..มันไม่ใ่"
"อโทษีฮยอนผมอโทษไ้โปร.."
"่อนที่ผมะไป..ฮึ..่วยสัาับผมไ้มั้ย?..ฮึ..่วยเ็บวามลับอเราเอาไว้เ็บเอาไว้ว่าเราเยรัันแบบนี้"
"่วยเ็บเอาไว้ทีนะรับ..ฮึ..ฮือ"
ีฮยอนเินหนีผมไปโยที่ไม่หันมามอผมอีเลยมันั่เ็บปวเหลือเิน..ทำไมอนนั้นผมไม่รั้เาเอาไว้นะ
เรื่อทั้หมบลในวันนั้นแ่วามลับยัำเนิน่อไป..ผมผิเอเพราะในหัวอผมมันิแ่้านธุริเลยลที่ะไปูแลอนมี
ในอนนั้นในหัวอผมแ่ิว่าถ้าูแลเธอไ้ี็ะเป็นประโยน์่อบริษัทไม่ใ่น้อยภาพทีู่บันในอนนั้นมันือ้อผิพลาสำหรับผม
ในวันนั้นมันเป็นวันลอานวันเิอพ่ออนมีเพราะื่มหนัเินไปทำให้วบุมัวเอไม่ไ้ทำให้เนล้มไปโนริมฝีปาอเธอเ้าผมไม่วระื่มเยอะริๆ..ทำไมผมถึไม่อธิบายแบบนี้ให้ีฮยอนฟัันนะ..เป็นเพราะอธิบายไปเาไม่รับฟัอยู่ี
เพราะในอนนั้นหัวใอเาแสลายไปแล้ว..หัวใอผม็เ่นัน
3ปีที่เลิันไปหัวใอผมเหมือนหยุเ้นผมไม่สามารถมอนอื่นไ้แบบที่มอีฮยอนผมไม่สามารถรันอื่นไ้เหมือนที่รัีฮยอนแ่อนนี้ีฮยอนะมีใรสันที่รัเามาว่าผมแล้วล่ะเ็บเหลือเิน..อ่าน้ำาอผมมันะไหลออมาอีแล้วสินะโธ่...
๊อๆ
"ใร?"
"....มีเอสารอยาใหุ้ไูุ้โฮอ"
"....ีฮยอน"
เสียนี้ผมำไ้แม่นมันเป็นเสียที่ยัวนอยู่ในหัวใอผมลอเวลา
แอ๊
"ีฮยอน..ผม.."
"่วยเ็นรนี้ทีรับแล้วผมะไม่รบวนุอี"
เย็นาเหลือเิน..เเบบนี้ผมยิ่เ็บเ้าไปให่ทำไมถึเย็นาแบบนี้นะ
ผมรับเอสารมารวูเเละเ็นให้เรียบร้อย่อนที่ผมะส่ืนผม็ไ้พูบาอย่าออไป
"ผมิถึุนะีฮยอน"
"..."
"ผมรู้มาพูอนนี้ะสายไปแล้ว..แฟนอุในอนนี้มีวามสุีมั้ย"
"..."
"เาะไม่เป็นแบบผมหรอใ่มั้ยเาะนิสัยีมาๆเลย"
"..."
"วามลับอพวเราผมยัเ็บเอาไว้เสมอนะ..เ็บเอาไว้ลอเวลา"
"..่วย..ืนเอสาร้วยรับ"
"..."
"ั้น่วยฟัผมหน่อยนะ...ีฮยอน"
"..."
"มันอาะไม่ใ่ำพูที่ผมวระพูในอนนี้แ่ว่า..3ปีที่ผ่านมาผมอยู่ใน่วเวลาที่ลำบาเหลือเินผมิถึุอยาอโทษุ"
"ผมอโทษนะีฮยอน..ผมอโทษที่ไม่สามารถรัษาวามรู้สึอุเอาไว้ไ้"
"ผมอโทษนะ"
"ผมอโทษ"
"อโทษที่รัุอยู่"
"วามลับอผม"
"...โฮ..อ.."
ผมืนเอสารนั่น่อนะปิประูและล็อห้อััวเอไว้ในห้อว้านี้....น้ำาผมไหลออมาเินที่ะวบุมไ้ผม่อยๆทรุัวลพิัวเอไว้ับบานประู่อนะปล่อยให้น้ำาไ้ทำหน้าที่อมันำระล้าทุสิ่ที่เเสนเ็บปวทิ้ไป
วามลับทั้หมอผมับุผมอเ็บเอาไว้
เ็บเอาไว้ลอไป
นว่า
ะถึ
วันที่ผมไม่อาหวนืนสู่โลไ้อีแล้ว
"ผมรัุนะีฮยอน"
๊อๆ
"โฮอ..ผมเอนะีฮยอน"
"ุไ้ยินใ่มั้ยรับ"
"ผม...ผม..ฮึ..ผม็รัุเหมือนันนะฮึ"
"3ปีที่ผ่านมาน่ะผม็เ็บปวไม่่าัน..อนมีบอผมหมเเล้วนะ"
"ผม็อโทษที่ไม่ฟัอะไรุเลย"
"ผมอโทษที่ปล่อยเวลาให้มันผ่านมาถึ3ปี"
"ผมอโทษนะโฮอผมอโทษอโทษที่ผมไม่สามารถอุไ้อีแล้ว"
"านี้อใหุ้มีวามสุับีวินะอโทษนะ..อโทษอโทษที่ปล่อยุไป"
วามลับที่เเสนหวานเหล่านั้นผมอยาใหุ้เ็บเอาไว้นะ
ผม็ะเ็บเอาไว้เหมือนัน
วามลับอสอเรา
ะเ็บไว้
นว่าะถึวันที่ผมไม่อาหวนืนสู่โลไ้อีแล้ว
"ผม็ยัรัุนะโฮอ"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
END
////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
เราะบันเเบบเศร้าๆนะะฮือเป็นเรื่อแรเลยที่บแบบนี้
อุแ๊
เอาเป็นว่าไว้เอันใหม่นะะ
อันยอ~~~
ผลงานอื่นๆ ของ ส้มขี้เกียจ ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ ส้มขี้เกียจ
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยมยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ความคิดเห็น