รักวุ่นๆของยัยตัวเล็ก

ลำดับตอนที่ #3 : ยัยโฟตรอนแคระ

       หลังจากที่ฉัน พี่โต้ เจ้าอะตอมกำลังเล่นกันอย่างบ้าคลั่ง ก็มีเสียงสวรรค์มาสั่งให้พวกเราเลิกเล่นกันได้แล้ว

            "โฟโต้ โฟตรอน เลิกเล่นได้แล้วลูก ไปแต่งตัวกัน เดี๋ยวต้องไปซื้อเสื้อผ้าเตรียมไปโรงเรียนกันอีก"

        "ครับ ค่า"ฉันกับพี่โต้รับคำแม่พร้อมกัน แล้วรีบวิ่งแข่งกันไปแต่งตัวอีกตามเคย

ตอนนี้ฉัน แม่ แล้วก็พี่โต้อยู่ที่ห้าง ส่วนอะตอมกับพ่อนอนตีพุงอยู่ที่บ้าน

            "ตึกๆๆๆ"  เสียงฝีเท้าฉันเองค่ะ ที่รีบวิ่งไปแผนกเสื้อผ้าทันที

            "แม่ๆๆ มาดูนี้สิ ชุดนี้น่ารักไหม" ฉันขว้าชุดแซกสีชมพู ยื่นให้แม่ดู

            "นี่แน่ โป๊กๆๆ" โอ๊ย ไอพี่โต้บ้ามาเขกหัวฉันทำไม่เนี่ย เจ็บชะมัดยาก

        "พี่โต้ มาเขกหัวเขาทำไมอ่ะ เจ็บนะ"

        "ยังจะมาถามอีกยัยตัวดี วันนี้เราจะมาซื้อชุดนักเรียนกันนะ ไม่ใช่ชุดบ้าอะไรก็รู้ ดูสิชอบไปได้ยังไง สั้นยังกับอะไรดี" ไอพี่โต้โวยวายใหญ่ เป็นอีกครั้งที่ฉันชักจะไม่แน่ใจว่ามีพี่ชายหรือพี่สาวกันแน่

        "ชิ ไม่เห็นจะสั้นเลย น่ารักดีออกเนาะ แม่"ฉันหันไปขอความคิดเห็นจากแม่

        "จะว่าน่ารักมันก็น่ารักนะโฟ  แต่วันนี้เราจะมาซื้อชุดนักเรียนกันนะ"

แป่ว! ทำไมแม่พูดงี้อ่ะ  เข้าทางพี่โต้มันเลย  ดูมันทำหน้า แค่แม่ไม่เห็นด้วยกับฉัน แค่นี้ มันทำหน้าเหมือนกับทีมบาสของมันได้แชมป์โลกงั้นแหละ

            "โถ แม่อ่ะ จะเข้าข้างโฟหน่อยก็ไม่ได้ เชอะ งอนแล้ว" ปากก็ว่างอน แต่ฉันก็ขว้ามือแม่เดินไปเลือกชุดนักเรียน

            " ขอโทษนะค่ะ ไม่ทราบว่าซื้อนักเรียนมอปลายมีไซล์เล็กกว่านี้ไหมค่ะ"ฉันกับแม่เดินถือเสื้อ ไปหาพนักงาน

            "สักครู่นะค่ะ เดี๋ยวดิฉันไปหาในสต๊อกให้" 

            "เอ่อ ประทานโทษนะค่ะ ไม่มีจริงๆค่ะ ไซล์นี้เล็กที่สุดสำหรับร้านเราแล้ว ยังไงลองไปดูร้านอื่นนะค่ะ"  ร้านนี้เป็นร้านที่ 3แล้วนะค่ะ ที่ฉันกับแม่เดินไปหาเสื้อไซส์ที่ฉันพอจะใส่ได้ โดยที่ไม่เหมือนเด็กอนุบาลขโมยเสื้อแม่มาใส่

30 นาทีต่อมา

        "ขอโทษนะค่ะ ที่ร้านมีเสื้อที่ไซส์ 38 ไหมค่ะ"      

       
        "ไม่มีค่ะ เอาเป็นไซส์ 40ได้ไหมค่ะ"ฉันละเซ็งจริงๆไม่มีอีกแล้ว
นี้เป็นร้านที่4แล้วนะ พี่พนักงานเอาซื้อไซส์ 40มาให้ฉันลอง ปรากฏว่า ฉันก็พอจะ
ใส่ได้ะค่ะ แต่ว่ามันหลวมอ่ะ ทำไมฉันไม่เกิดมาตัวใหญ่กว่านี้หน่อยนะ

        "แม่มันหลวมอ่ะ โฟใส่ไม่ได้ เอาไซล์ 38 แบบที่เคยใส่ตอนมอต้นได้ไหมอ่ะ" ฉันตะโกนออกมาบอกแม่ที่นั่งรออยู่หน้าห้องลองชุด

            "ไม่มีแล้วโฟ พนักงานเขาบอกว่าไซส์นี้เล็กที่สุดสำหรับเด็กมอปลายแล้วลูก แม่บอกให้กินเยอะๆก็ไม่เชื่อแม่เป็นไงละ หาซื้ออะไรก็ยาก"

            "โอเคค่ะแม่ คราวหลังโฟจะกินให้เยอะๆ แต่ตอนนี้เอาไซส์นี้ก็ได้ค่ะ" ในที่สุดฉันก็ต้องยอมรับชะตากรรม ที่ตัวเองเป็นคนก่อ ทำไมนะฉันไม่เกิดมาอ้วนๆกับเขาหน่อย หรือไม่ก็สูงแบบไอพี่โต้

            "ทั้งหมด 1948 บาทค่ะ ขอบคุณที่ใช้บริการนะค่ะ"

       
        "เฮ้ยยยย เสร็จสักที" เหนื่อยชะมัด ฉันกับแม่เดินหาชุดนักเรียนกันทั่วห้างแล้วนะเพิ่งจะมาได้ที่ร้านนี้เนี่ยแหละ ส่วนไอพี่โต้อ่ะหรอ ขอแม่ไปนั่งเล่นเกมอยู่ที่ร้านเกมนู้นน เป็นพี่ภาษาอะไรก็ไม่รู้ ไม่รู้จักมาช่วยกันถือของ แถมแม่ยังให้ฉันกับไปตามอีก

            "พี่โต้ๆๆๆ แม่ให้มาตาม"

            "เออ รู้แล้วน้า บอกครั้งเดียวก็รู้เรื่อง ทำไมต้องพูดหลายครั้งด้วย อายคนอื่นเขา" ชิ ทำมาเป็นอาย เห็นปกติออกจะด้าน

        "แล้วนี้ทำไมไปซื้อนานจังอ่ะ"

           
        "ก็ที่นี้อ่ะดิ ไม่มีเสื้อใส่โฟเลยอ่ะ โฟกับแม่เดินหาตั้งนาน แถมคนขายยังบอกอีกนะ ว่าไซส์ที่โฟเคยใส่ตอนมอต้นอ่ะ เขาไม่ทำมาเป็นไซส์ของเด็กมอปลาย  เพราะว่ามันเล็กเกิน"

            "5555555555555555555555555555555555" ไม่ต้องสงสัยเลยค่ะว่าเสียงใคร เสียงไอที่ได้เจาเดิมนั้นแหละ ทีเมื่อกี้เราแค่เรียกหลายครั้งทำมาเป็นอาย  ตอนนี้ตัวเองหัวเราะดังสะ จนคนอื่นเขาหันมามองกันหมด ฉันชักจะอายแทนแล้วนะ

            "พี่โต้ขำอะไร คนมองกันหมดแล้ว"  

        "ก็ขำแกแหละ ยัยโฟ แกไม่รู้หรือไงว่าแกนะแคระแกร่น  ตัวเล็กยังกะเด็ก
ปอสี่ ฉันว่าแกไปเรียน ปอสี่ใหม่ยังไม่มีใครรู้เลยนะ 55555"  ดูสิค่ะ ดูมันพูด มันน่าฆ่าสะจริงๆเลย  

            "เลิกขำแล้วไปหาแม่ที่รถไปแล้วพี่โต้ ถ้าพี่โต้ยังขำอีกนะ โฟจะฟ้องพ่อ"

ฉันพูดจบก็เดินนำพี่โต้ลิ่วๆๆไปที่รถ และตลอดวันนั้นฉันก็ได้ยินแต่คำว่ายัยเด็กแคระ ยัยตัวเล็ก และอะไรต่อมิอะไรอีกมากมายที่ออกมาจากปากพี่โต้ โดยที่ไม่มีใครห้ามพี่โต้เลยสักคน แม้กระทั้งเจ้าอะตอมยังเรียกฉันว่า โฟแคระเลยอ่ะ แงๆๆๆ