ได้แต่ยืนอยู่ตรงนี้ มองเธอจากไกลๆ ได้แต่เดินจากไป เกลียดที่เป็นแบบนี้
'ย๊า! พี่แจ็คสัน! สนใจยองแจบ้างได้ป่ะ!!'
ตอนนี้ยองแจกำลังโมโห
โมโหมาก
. มากถึงมากที่สุด!
'แป๊ปนึง'แจ็คสันตอบแค่นั่นแล้วก็ก้มหน้าก้มตาจิ้มมือถือต่อ
'จะเล่นอะไรนักหนา พี่เป็นงี้มาอาทิตย์นึงแล้วนะ! ยองแจเห็นนะ แอบคุยอะไรกับใครในไลน์อ่ะ!!'
'ไม่งี่เง่าดิยองแจ'แจ็คสันเงยหน้าขึ้นมาจากจอแล้วขมวดคิ้ว ยิ่งทำให้ยองแจไม่พอใจไปอีก
'ใช่สิ ยองแจงี่เง่า! ยองแจไม่น่ารัก! ฮึก! งั้นก็ไม่ต้องมารักยองแจเลย!!'พูดจบยองแจก็หยิบโทรศัพท์จากมือแจ็คสันเขวี้ยงทิ้งแล้ววิ่งไปที่ประตูห้อง แจ็คสันเห็นดังนั้นจึงรีบกระโดดลงจากเตียงไปดึงยองแจมากอด
ยองแจร้องไห้สะอึกสะอื้น เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องร้องไห้ ช่วงนี้อารมณ์ของยองแจแปรปรวนมาก
'ทำไมดื้อแบบนี้หล่ะยองแจ ไม่น่ารักจริงๆนะ! ถ้าเป็นอย่างนี้แจ็คจะหนีแจไปให้ไกลๆเลย! จะไม่รักยองแจแล้วด้วย'แจ็ดสันพูดดุยองแจ แต่ก็หมุนยองแจให้เข้ามาซบอกตัวเองแล้วกอดแน่น
'ฮึก! ฮืออออ ไม่ ฮึก ไม่ต้องมารัก อึก ไม่ต้องรักยองแจเลย ฮึกๆ!'ยองแจพยายามดันตัวออกจากกอดของแจ็คสันแต่นั่นก็ทำให้แจ็คสันกอดยองแจแน่นกว่าเดิม
'เออ! ไม่รักหรอก ใครจะอยากรักคนงี่เง่า!'ปากก็พูดแบบนั้นแต่มือก็เกลี่ยน้ำตาให้คนตัวเล็กไปด้วย
'ไม่อยากรักคนขี้แงด้วย'
'ฮึก! ไม่รักก็ไม่ต้องรัก!'ยองแจสะบัดตัวอีกรอบนึง แจ็คสันก็ยิ่งกอดแน่นเข้าไปอีก
'ไม่ต้องมากอดเลยนะ! ฮึก!'ยองแจพยายามสะบัดตัวออกจากอ้อมกอดของแจ็คสัน
'ใครจะอยากกอด อ้วนก็อ้วน'แจ็คสันคลายอ้อมกอดนิดหน่อย แต่ยองแจกลับร้องไห้หนักกว่าเดิม
'ฮึกๆ ฮือออ'
'ไม่รักหรอกหน้าผากเหม่งๆแบบนี้ จุ๊บ!'
จุ๊บเหม่ง
'ไม่รักหรอกจมูกแบบนี้อ่ะ จุ๊บ!'
จุ๊บปลายจมูก
'ไม่รักหรอกแก้มป่องๆแบบนี้ จุ๊บ! จุ๊บ!'
จุ๊บแก้มสองข้าง
'ปากเจ่อๆแบบนี้ก็ไม่รัก จุ๊บ'
จุ๊บปาก
'งื้ออออออออ! ไม่รัก ไม่รักแล้วมาจุ๊บเค้าทำไม!'ยองแจโวยวาย น้ำตาหยุดไหลเพราะจุ๊บของแจ็คสันนี่แหละ
'อยากจุ๊บอ่ะ มีปัญหาหรอ'แจ็คสันยักคิ้วใส่ยองแจแล้วรวบตัวเข้ามาฟัดแก้มนุ่มหลายๆที
'คนนี้ก็ไม่รัก'แจ็คสันพูด ยองแจหน้าบึ้ง น้ำตาเตรียมจะทะลักออกมาอีกรอบ'...ไม่รักได้ไงหล่ะ มีคนเดียวเนาะ'
แจ็คสันกดริมฝีปากตัวเองไปที่ปากของยองแจค้างไว้ ถึงจะไม่ใช่จูบที่ลึกซึ้งแต่มันก็ทำให้หัวใจของทั้งคู่พองโตได้
'อย่าทิ้งแจไปใหนนะ'
'ไม่ทิ้งแน่นอน สัญญา'
♡
"ยองแจ~~"
เสียงเรียกของพี่ชายหน้าแมวดังขึ้นเรียกความสนใจของยองแจไปได้ง่ายๆ
"พี่จินยองงงงงงง!!!"ยองแจวิ่งร่าไปกอดจินยองอย่างแนบแน่น ส่งผลให้ร่างบอบบางของจินยองเซไปตามแรงโดยมียูคยอมช่วยพยุง
"ทำไมไม่ทักทางผมมั่ง"ยูคยอมพูดตัดพ้อ
"ฮะๆๆ โอ่ๆ คิดถึงยูคจังเลย"ยองแจหันไปพูดกับยูคยอมแต่ก็ยังกอดจินยองอยู่
เพราะพี่จินยองเป็นเพื่อนสนิทกับมาร์ค และมาร์คเป็นพี่รหัสเขา เขาจึงสนิทกับพี่จินยอง
"แล้วพี่จินยองนอนใหน?"ยองแจถาม
"บ้านยูคแหละ"จินยองตอบ"อ่า...แล้วนี่...ยองแจยังรอ..."
"อื้ม แจยังรออยู่"ยองแจยิ้ม แต่จินยองก็ยังเห็นประกายความเศร้าอยู่ในดวงตาของยองแจอยู่
จินยองเอื้อมมือไปจับบ่ายองแจ"....แต่เค้ามีคนใหม่แล้วนะ คิดว่าเค้าจะกลับมาหรอ?"
"อ่า...พี่รู้ด้วยหรอ"
"รู้ดิ มาร์เล่าให้ฟัง แจ...เลิกรอแล้วเปิดใจดิ มีคนรออยู่ตั้งเยอะแยะ"จินยองพูดแล้วเบนสายตาไปมองยูคยอม
ยองแจแค่นยิ้ม"...พี่คิดว่ามันง่ายขนาดนั้นเลยหรอ แล้วมาบอกแจเนี่ย...พี่จินยองเลิกรอแล้วหรอครับ? เขาไม่กลับมาแล้วนะ ไม่มีทางกลับมาแล้ว"
จินยองชะงัก"....อ่า....นั่นสินะ ช่างเถอะ งั้นพี่กลับก่อนนะ แจเหมือนกัน อย่ากลับดึกหล่ะ"
"เอ้อ พี่จินยอง จะไปหาพี่แจบอมป่าวอ่ะ"ยองแจถาม
"ไป มีไรป่าว"
"ป่าวๆ แค่ถามเฉยๆ กลัวพี่ลืมไง"
"ฮ่ะๆ ระดับนี้แล้ว จะลืมได้ไง ไปละ"แล้วจินยองกับยูคยอมก็เดินออกไป บรรยากาศรอบตัวของยองแจก็เงียบลงอย่างเห็นได้ชัด
ยองแจจัดการปิดร้านของตัวเอง แล้วเดินไปตามถนน เขาว่าจะไปหาอะไรกินซักหน่อย ยองแจเดินมาหยุดที่หน้าร้านขายตุ๊กตา
ตุ๊กตาหมีตัวนั้นน่ารักจัง
และเมื่อมองผ่านเจ้าตุ๊กตาตัวใหญ่ไปก็เจอกับ 'แจ็คสัน' ที่เหมือนกำลังรอใครซักคนอยู่ ยองแจอยากจะเดินเข้าไปในร้านเพื่อทักทายแต่ก็ไม่กล้า จนคนที่แจ็คสันกำลังรออยู่เดินมาหาแจ็คสัน
'แบมแบม'
ยองแจไม่กล้าขยับเข้าไปใกล้เพราะกลัวแจ็คสันและแบมแบมจะเห็น แต่ก็ไม่ขยับออกไปไกลเพราะกลัวจะมองไม่เห็นแจ็คสัน
อย่างน้อยถ้ายองแจจะไม่ใช่คนที่แจ็คสันรัก ยองแจก็ขอมองดูแจ็คสันมีความสุขก็พอ
เขาว่า เมื่อคนที่รักมีความสุขเราก็จะมีความสุข เอาจริงๆไม่มีใครมีความสุขหรอกถ้าคนที่เรารักไปมีความสุขกับคนอื่นที่ไม่ใช่เรา แต่...พอเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าพี่แจ็คสัน ยองแจยอมเจ็บแบบนี้ก็ได้ถ้าพี่แจ็คสันมีความสุข และหวังว่าซักวัน ยองแจจะได้มีความสุขแบบนั้นบ้าง
TBC.
เจอกันทุกเย็นนะค้าาา~ อย่าลืมเม้นเป็นกำลังใจเรานะ ^0^
ยองเเจอ่าาา ทำไมมันหน่วงเเบบนี้ละ ทำไมต้องมาเห็นเค้ารักกันตลอด
สงสารแจไปอีกรอทั้งๆที่รู้ว่าเขาไม่กลับมานี่เจ็บมากเลยนะคะ.. บางทีก็อยากให้น้องเปิดใจ...