▷ bitter-sweet ◁ シ || JACKJAE #ฟิคขมปนหวาน [END]

ตอนที่ 3 : ▷ bitter-sweet ◁ シ || 02

너와 나의 사랑은 Now It's gone 빛을 잃었어

นอวา นาเอ ซารังงึน Now It's gone บิดชึล ลีรอดซอ

ความรักของคุณกับผมตอนนี้มันจบลงแล้ว มองไม่เห็นทางแล้ว

- 02 -

     เจ้าหมาขนปุยสีขาววิ่งดุ๊กดิ๊กไปหาเจ้าของที่กำลังนอนอยู่บนเตียง ยองแจเมื่อเห็นหมาน้อยตัวโปรดก็ลุกขึ้นมาเล่นด้วยทันที ถึงมันจะรู้สึกปวดหัวหน่อยๆก็เถอะ

     "โคโค่อ่า...เหงาหรอคับ"ยองแจอุ้มหมาน้อยขึ้นมาหอมซ้ายหอมขวา

     'หงิงๆๆ'

     เจ้าโคโค่ครางและเลียใบหน้าของยองแจ แทนที่ยองแจจะโกรธแต่เจ้าตัวกลับหัวเราะอย่างสนุกสนาน

     "โคโค่...คิดถึงแจ็คสันมั๊ย..."

     "....."

     "...แต่ยองแจคิดถึงแจ็คสันมากเลยนะ ทำไงดี"

     เจ้าหมาน้อยอาจจะสัมผัสได้ว่าเจ้านายของตนไม่ได้มีความสุขเหมือนกับรอยยิ้มที่ส่งให้มัน โคโค่เดินเข้าไปซุกหน้าท้องของยองแจ ยองแจก็ลูบหัวเจ้าหมาน้อยสายตาก็เหม่อลอยออกไปอย่างไร้จุดหมาย

     โคโค่...ยองแจขอโทษนะ ที่ทำให้เจ้านายแกอีกคนเขาไปจากแก

     ขอโทษจริงๆนะ โคโค่

     ขอโทษจริงๆนะ...

     ....แจ็คสัน

♡

'...พี่แจ็ค แจปวดหัวไม่ไหวแล้ว"

ยองแจเบะปากน้ำตาคลอ มองคนรักที่กำลังบิดผ้าขนหนูเตรียมจะเช็ดตัวให้เขา

'เห้อ...พี่บอกแล้วใช่มั๊ยว่าให้กินยา แล้วทำไมถึงไม่เชื่อฟังกันหล่ะ แล้วมันจะหายมั๊ย?'แจ็คสันบ่นคนตรงหน้า ในมือก็เช็ดตัวเด็กดื้ออย่างแผ่วเบา'...เนี่ย พอพี่ไม่อยู่ก็ไม่ยอมกินยา จะปวดหัวก็ไม่แปลกหรอก'

'งือออออออ ยองแจขอโทษ'ยองแจพูดอย่างสำนึกผิด

'ครั้งนี้พี่ไม่ให้อภัย จำไว้เลยนะ จนกว่าจะหายไข้พี่จะไม่คุยกับยองแจ'แจ็คสันพูดและลุกขึ้นจากเตียงเพื่อจะเอากะละมังใส่น้ำที่เช็ดตัวยองแจเมื่อกี้ไปเททิ้ง

'พี่แจ็คสัน....'ยองแจครางเสียงเบาหวิว ปกติแจ็คสันเคนโกรธเคยงอนยองแจซะที่ไหนหล่ะ

ฝ่ายคนเป็นพี่ก็ทำเป็นใจแข็งเมื่อเห็นคนน้องเรียก เขาเดินไปเดินมาเพื่อเก็บของจนเสร็จเรียบร้อย แน่นอนว่ายองแจพยายามเรียกให้แจ็คสันสนใจตลอดเวลา

'อ๊ะ! พี่แจ็คจะไปใหน'ยองแจถามเมื่อเห็นร่างหนาหยิบเสื้อโค้ดพร้อมกุญแจรถเตรียมจะออกจากบ้าน ฝ่ายแจ็คสันก็ทำเป็นไม่สนใจก็เดินออกจากห้องไป

'พี่แจ็คสัน พี่แจ็ค! ไม่เอา อย่าทิ้งแจไว้คนเดียวสิ!'ร่างบางรีบลุกจากเตียงเพื่อที่จะตามคนพี่ไป แต่เพราะพิษไข้ที่สูงบวกกับการลุกอย่างรวดเร็วทำให้ยองแจเกิดหน้ามืด

'ตุบ! เพร้ง!'

ร่างบางล้มลงไปกับพื้นพร้อมกับแจกันที่หล่นลงมาจากโต๊ะ เศษแก้วกระเด็นมาบาดขาของยองแจ ถึงมันจะไม่ได้ลึกมากแต่นั่นก็ทำให้เลือดออกเยอะอยู่เหมือนกัน

     'ยองแจ!!'

     แจ็คสันที่ได้ยินเสียงดังจากในห้องก็รีบวิ่งมาดูคนรักของตนทันที หัวใจกระตุกอย่างแรงกับภาพที่เห็น

     ยองแจนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นพร้อมกับเลือดที่ไหลออกจาแผลตรงขา 

     แจ็คสันอยากจะตบตัวเองซักร้อยที เขาก็น่าจะรู้ว่ายองแจเป็นอย่างไร เขาไม่น่าทำแบบนั้นเลย แจ็คสันรีบเข้าไปกอดปลอบยองแจทันที

     'โอ่ๆๆๆ ไม่ร้องนะคนเก่ง ไม่ร้อง อึ้บน้า อึ้บ แจ็คสันอยู่นี่แล้วไง ไม่ร้องน้า คนดีของพี่แจ็ค'

     แจ็คสันรวบร่างบางเข้ามาในอ้อมอก เช็ดน้ำตาที่ไหลเปรอะเปื้อนแก้มใส ปากก็พรมจูบไปทั่วใบหน้าราวกับจะปลอบประโลม

     'แจ็คอย่าไปจากยองแจนะ ฮึก แจ็คอย่าทิ้งยองแจไว้คนเดียว ฮึก ฮือ'

     'อืออออ แจ็คจะไม่ไปใหนนะ ชู่วว เงียบๆเร็วคนเก่ง'

     'ฮึก'

     'แจ็คจะอยู่กับยองแจตลอดไปนี่แหละ ไม่ไปใหนหรอก'

♡

ยองแจสะดุ้งตื่นจากความฝัน

อ่า...ดันฝันถึงเรื่องปีที่แล้วซะได้

ร่างบางแหงนมองนาฬิกาบนผนัง ตายหล่ะ! เขาต้องไปเตรียมของสำหรับพรุ่งนี้นี่นา คิดได้ดังนั้นยองแจจึงรีบลุกไปล้างหน้าล้างตา แต่เพราะความมึนที่ยังอยู่ในหัวทำให้ยองแจเซเกือบล้ม แต่ก็ยังดีที่ยังพยุงตัวเองไว้ได้

ใช้เวลาไม่นาน ยองแจก็จัดการตัวเองเรียบร้อย ร่างบางคว้ากระเป๋า เสื้อ และของอื่นๆที่จำเป็นพร้อมกับรีบวิ่งออกจากบ้าน

  อ่า...วันนี้ได้กลับดึกแน่ๆเลย

'กรุ๊งกริ๊ง'

  เมื่อยองแจถึงร้านของตัวเองก็รีบเข้าไปใหนร้านทันที ร่างบางถูมือไปมา อากาศเย็นลงอีกแล้วสิ

ยองแจเดินเอาของไปวางที่เคาท์เตอร์ แต่พอจังหวะที่หมุนตัวกลับหลังก็เกิดอาการหน้ามืดกระทันหัน

  "อ๊ะ!"

'กรุ๊งกริ๊ง'

"ยองแจ!"

เสียงคนมาใหม่ดังขึ้นพร้อมกับแรงฉุดที่แขน ยองแจพยายามหลับตาตั้งสติ พาวนาให้อาการหน้ามืดหายไป

  หลายนาทีผ่านไปยองแจเริ่มรู้สึกดีขึ้น ร่างบางหันไปมองหน้าคนที่พยุงตนเอาไว้ ก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าเป็นพี่ชายที่รักของเขา

  "พี่มาร์ค!"

ร่างสูงยิ้มก่อนจะสวมกอดน้องชายต่างสายเลือดอย่างแน่น เขาสองคนรู้จักกันตั้งแต่ยองแจอยู่ปีหนึ่ง มาร์คเป็นพี่รหัสของยองแจ

"เป็นอะไร ไม่สบายหรออ้วน?"มาร์คผละน้องออกจากอ้อมกอดแล้วถาม"...บอกให้ดูแลตัวเองดีๆ"

"หู่ว นิดหน่อยเองน่า...แล้วพี่มาร์คกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?"ยองแจยู่ปาก ก่อนจะถามมาร์คเสียงใส

  "เมื่อคืนหนะ แล้ว...เป็นไงบ้างหลังจากที่เลิก-"

"ผมโอเค พี่มาร์ค"มาร์คยังพูดไม่ทันจบยองแจก็ขัดขึ้นมา"...ยองแจโอเค"

มาร์คมองใบหน้าเรียวของน้องชายที่กำลังก้มหน้าอยู่แล้วถอนหายใจ ยกมือเรียวของตัวเองไปขยี้หัวคนน้องเบาๆ

  "อื้อ...ถ้ายองแจโอเค พี่ก็สบายใจ"

สองพี่น้องส่งยิ้มให้กันก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบลงไป

  "เอ้อ เย็นนี้ไปกินข้าวกัน พี่จะพาไปรู้จักกับรุ่นน้องพี่"มาร์คพูดขึ้น

  "รุ่นน้อง?"ยองแจถามอย่างสงสัย

"ก็...พี่เรียนภาษาเกาหลีที่เดียวกับเขา โรงเรียนมัธยมก็ที่เดียวกันอ่ะ แล้วสนิทกัน...เลยอยากให้ยองแจรู้จักอ่ะ พี่เห็นว่านายสองคนดูน่าจะเข้ากันได้"มาร์คตอบ

  "พี่ชอบเค้าหรอ?"ยองแจถามและมองหน้ามาร์ค

  "เอ่อ เปล่าซะหน่อย"มาร์คปฎิเสธเสียงแผ่ว ยองแจเมื่อเห็นอย่างนั้นก็ไม่ถามต่อ

  "....ผมว่าผมคงไปไม่ได้อ่ะ ต้องเตรียมของขายพรุ่งนี้"ยองแจพูดขึ้นพร้อมกับเดินเข้าไปในครัว

  "เห้ยย ไปเหอะ"มาร์ควิ่งไปดึงแขนยองแจไว้"...น่า นะ"

"พรุ่งนี้ผมต้องเปิดร้าน"

"ก็ปิดไปดี้"มาร์คตอบพร้อมกับกระพริบตาปริบๆ"..น่า นะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่มาช่วยงาน เอางี้ดีกว่า เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้ามืดพี่จะมาทำขนมให้นาย เคป่ะ"มาร์คต่อรอง

  "พี่...แน่ใจนะว่าร้านจะไม่พังอ่ะ?"ยองแจหรี่ตามองอย่างไม่เชื่อใจ

  "โห่ นี่ใคร นี่พี่มาร์คนะคับผม ทำอาหารอร่อยสุดในสายรหัส"มาร์คยักคิ้วข้างนึง"...ทีนี้ไปได้ยัง"

"...ไปก็ได้"

TBC.