คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : วิมานฉิมพลี
12
พายุฝนทำให้ผมอัศรรย์ใเสมอ ลมพัเอาลิ่นไอินและไอเย็นมาส่ให้
แสแวบแปลบปลาบ อสนีบาััมปนาท หยาน้ำร่วลมาาปึเมระทบพื้นพสุธาและสรรพสิ่ส่เสียุ่ม่ำ
ทั้หมเิึ้นามลำับ และ่อยๆ
รวมันอย่าลมลืนเหมือนบทเพลิมโฟนีที่บรรเลโยวออร์เสราที่มีื่อวว่าธรรมาิ
เสียเาะประูัึ้น
ืนนี้เธอมาเร็วว่าเมื่อืน ผมรีบพุ่ไปเปิประูรับ นที่าว่าะเห็นลับไม่ใ่นา
แ่เป็นยายพุ้อนับยาย่อนลิ่นยืนูมือัน ทำเอาผมใไม่น้อย
“ยายรับ มีอะไรหรือรับ”
ไม่มียายนไหนอบ ทัู้่ยืนมอผมเยๆ
สายาอท่านทำให้ผมเย็นสันหลัวาบ
“ยาย ลับเ้าห้อไปเี๋ยวนี้” เสียนาะอัมาาทาเิน ยายทั้สอ่อยๆ เินๆ เิ่นๆ
แยย้ายันเ้าห้ออัวเอ
“วันนีุ้ันะนา”
“บาทียาย็อบวนันเินไปเาะประูห้อโน้นห้อนี้รบวนนอื่นเาเหมือนเ็ๆ
แบบนี้ นาโนุเรื่อนี้นเบื่อแล้ว หาว่าูแลยายไม่ี”
“อย่าว่ายายเลยรับ เาอาะอยามาฟัเพล้วยัน็ไ้นะ...
อีอย่า ยายแ่นหลแล้ว ผมว่า ที่เาพาันออมาเินึ้นลบันไเอไ้็แสว่ายัแ็แรีอยู่
ะว่าไป ูเาสอพี่น้อู่แฝรัันีออรับ”
เธอไม่พูอะไร และเินเ้ามาในห้อ นาเหนื่อยนอาะถึับเบื่อหน่าย านูแลนราไม่ใ่เรื่อ
่ายๆ
ผมเห็นนาถือะร้าใบเล็ๆ ใส่นมลูุบสีน่ารัิมา้วย
“นมลูุบน่าินั ทำเอหรือรับ”
“อ๋อ เปล่า มีนเาให้มา
็เลยิมาให้ินเล่น”
ผมวานหาน้ำอัลมระป๋อ แ่ในถุร้านสะวื้อเหลือแ่เบียร์ระป๋อ
“นา ินเบียร์้วยันไหม” ผมถามเล่นๆ
“ไม่ีว่า เี๋ยวเมาแล้ว็เล่นผิเล่นถูันพอี”
นายิ้ม เป็นรอยยิ้มรั้แรอเธอที่ผมเห็นในวันนี้
ผมิบเบียร์ไป ทานลูุบไป แล้วนา็เริ่มบรรเลเพล
เวลาเล่นนรี วาอเธอสุสว่านาวประายพรึยั้ออาย
นาส่อแสวามมีีวิีวานห้อโทรมๆ อผมลายเป็นวิมานิมพลี
เธอบรรเลไปไ้สอเพล แล้วถามผมว่า
“อยาฟัเพลที่แ่เอเล่นๆ
ไหม”
“อยาสิ อยาั้นานแล้ว
แ่ไม่ล้าอ”
นารไม้ิมลบนสายิมอย่าเอ็นู แล้วเธอ็ับร้อเพล้วยเสียที่ไพเราะเหมือนระัแ้วาแนสรว
“หวานปานใมิหวานเท่ารัเราสอ
ที่เียรอปอู้ื่นืนันทร์าย
อุ่นปานใไม่เท่าอุ่นไอาย
ืนที่าวพร่าพรายสายลมเย็น”
ในเวลานี้ นาูามเหลือเิน
ท่านั่พับเพียบ แนและมืออ่อน้อย เรือนผมำสนิทเาุผ้าไหมเาาม
วาอเธอแทบส่ผมลไปุเ่า่อหน้าเธอ
อาเป็นเพราะสายฝน เสียเพล
หรือฤทธิ์เบียร์ ทุอย่าใน่วเวลานี้ทำให้ผมหัห้ามใเอาไว้ไม่อยู่
ผมหยุัวเอให้ไม่เ้าไปโอบอผู้หินนี้อย่าทะนุถนอมไม่ไ้
ท่อนแนอผมโอบร่าบอบบาอเธอเอาไว้
ทุสิ่ทุอย่ารอบ้าหยุนิ่
เวลาอเราหยุเิน หัวใอผมรู้สึอยาปป้อเธอนนี้ไปลอีวิ
“พี่เ่ะ
อยู่ท่านี้นาเล่น่อไม่ไ้” เธอ่อยๆ
ประอนำผมให้ลไปนอนหนุนที่ัอเธอ
“นอนท่านี้็แล้วัน
สบายไหม”
“ถามอะไรอย่านั้น ผมายท่านี้ไ้เลย”
“พูริหรือะ”
“ผมไม่มีวันโหนา”
“พระพายพัแผ่วพาเพลินผ่อแผ้ว
พึเพริศแพร้วพริ้มเพราแพรวพราวพลิ้ว
วใสุสมรัโบพัปลิว
ลอยละลิ่วสู่เวหาสุราลัย”
ถ้อยำถัทอเป็นบทเพลไพเราะ
ท่วทำนอเรียร้อยราบรื่น ัอนานิ่มนทำเอาผมเลิ้มสบายนอนหลับาฟั
เพลแรบลอย่าสวยาม นาเริ่มบทเพล่อไป
เพียทำนอเริ่ม้น บรรยาาศวามรัหวานหอมเมื่อรู่หายไปนหมสิ้น
วามโศเศร้าล้อยเลื่อนเ้ามาแทนที่
“เพียอไม้อหนึ่ในทุ่ว้า
ท่ามลาหมู่มวลมาลย์แสนสใส
เธอลับมอบวามเมาและห่วใย
ให้อไม้อนั้นสำัน
หลเบ่บานอวลีบ้านสรารื่น
ูวนื่นรื่นเริเหลิสับสน
มัวไว้ใไม่สสัยในเล่ห์ล
วบถึนหมอหม่นอับนใ”
ะที่นายับรรเลเพลเศร้าให้ผมนอนหนุนัหลับาฟั
มีหยน้ำทยอยหล่นลบนใบหน้าอผมิ่อัน เพลนี้ทำให้ถึับนาร้อไห้
เธอแ่ึ้นมาาหัวใวเล็ๆ ที่ถูใรสันบีบนแหลเหลว
ผมแปลใเมื่อมีบาอย่าที่ไม่ใ่หยน้ำหล่นลมาบนหน้าทีละิ้น
ทีละิ้น ผม่อยๆ เปิเปลือามอ มันือี่ฟัน... ที่ร่วลมาาปาอนา หยน้ำหาใ่หยน้ำาไม่
แ่เป็นเลือปนน้ำหนอเหนียวๆ ที่ทยอยไหลออมาามูอเธอ
้วยวามใลัวนสมอไม่สั่าร
สิพาร่าอผมลุออาัอเธออย่าุเิน ร่าอผู้หิที่นั่เล่นิมอยู่บนพื้นำลั่อยๆ
ย้อยย่อยเน่าสลาย่อหน้า่อาอผม
ฟันอเธอร่วลบนัที่ผมนอนหนุนเมื่อรู่ทีละี่
บาี่หล่นลบนิมนเป็นเสียโน้แปร่ๆ ผมร่วผล็อยๆ ทีละเส้นสอเส้นลบนพื้นและเาะรัอยู่ามเสื้อ
เล็บหลุออานิ้ว น้ำเลือปนน้ำเหลือึมเปรอะบนุนัศึษาที่เธอสวม
ผิวหนัที่เยเป็นสีเนื้อ่อยเปลี่ยนเป็นสีม่วล้ำ้ำเลือ
เนื้อหนับนร่าลอหลุไหลล่อแล่ ลูา้าหนึ่เหลือถลนออมาาเบ้า
ร่าอผมสั่นสะท้านอย่าที่ไม่เยเป็นมา่อนในีวิ
ปายับไม่ไ้ถึวามลัวะสั่ให้ส่เสียร้อ าทั้สอ้าแ็เหมือนท่อนไม้ ลมหายใหอบถี่แ่เบาบา
เธอยัับร้อเพลอยู่่อไปอย่าโหยหวน
“อไม้้ำอับเาเศร้าร้าวร่ว
อาลัยรัปัใหวห่วโหยไห้
สูสิ้นึ่ีวาลมหายใ
ปลิปลิวสลายมลายไปในสายลม”
เป็นอีรั้ที่ร่าายหยุอบสนอ
แสแห่สิสัมปัะับมืลเหมือนแสเทียนน้อย้อลมระโ
ความคิดเห็น