ประสบการณ์ลดน้ำหนักด้วยตัวเอง เดือนละ 10 กิโลฯ

ลำดับตอนที่ #81 : บทความพิเศษ : เพื่อให้รู้และเข้าใจ

                    พอดีไปเจอความคิดเห็นของบางท่านที่บ่งบอกว่า เราอาจจะยังไม่เข้าใจกัน ผมเลยตัดตอนมาลงไว้ที่นี่ การตอบบางถ้อยคำอาจดูมีอารมณ์ไปหน่อย แต่ก็ขอคงไว้นะครับ เพราะผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ถ้าอ่านหนังสือของผมตอนที่ 11 ก็จะรู้นะครับว่าผมคิดอย่างไร และผมเข้าใจความรู้สึกของคนอ้วนรึเปล่า



                   ขอบอกว่าตอนนี้เข้าใจไปหมดเลยอ่ะครับ ทั้งความรู้สึกของคนที่อ้วน คนที่กำลังเริ่มจะลดน้ำหนัก คนที่ลดแล้วท้อ คนที่ลดไปเหนื่อยไป คนที่ต้องเผชิญกับโยโย่ ฯลฯ และก็อะไรต่อมิอะไรอีก 108-1009 ไม่ใช่โปรโมตละครให้เขานะครับ (แต่ก็ปี 2 แล้วนะ) แต่ต้องบอกว่า ผมเข้าใจ แต่อยากให้คุณที่คิดแบบนี้เข้าใจผมด้วยว่า \"ผมรู้สึกว่า ถ้าเรารักคนอ้วนถึงขนาดที่ยอมให้เขาอ้วนไปเลยนั้นมันจะมีประโยชน์อะไร\" สมมติถ้าผมรักใครสักคน แล้วเขาอ้วนมากซะจน เดินไม่ได้ หรือป่วยจนต้องนอนโรงพยาบาลในบั้นปลาย ผมอาจจะพร้อมที่จะพยาบาลเขา ช่วยเหลือเขาทุกอย่าง แต่มันจะมีประโยชน์อะไร เราป้องกันไม่ให้เขาเป็นอย่างนั้น มันจะไม่ดีกว่าเหรอครับ เอาล่ะ ผมต้องรีบไปทำงานแล้ว ผมทิ้งสิ่งที่ผมตอบคุณความเห็นที่ 1193 ไว้ให้อ่านเล่นนะครับ ส่วนความเห็นอื่นๆจะมาตอบใหม่ภายในวันนี้ครับผม









ตอบความคิดเห็นที่ 1193 ครับ



1.ถึงคุณที่ชอบ หวังดีพูดให้คนที่อ้วน ลดน้ำหนัก หรือ อะไรก็ตาม



ตอบ อืม ... ใช่ผมรึเปล่าครับ



2.รู้ไว้ว่า

ไม่มีใครที่อยากอ้วนหรอก

ทุนคนรู้ตัวเองดีว่าอ้วนแล้ว ฉะนั้นไม่ต้องตอกย้ำ คำพูดของพวกคุณมันทำลายจิตใจ คนอื่นขนาดไหน บางคนเขาคิดมากกับคำพูดของคุณมากน่ะค่ะ

มาลอกคิดกลับกันบ้าง ถ้าตัวคุณในตอนนี้เป็นหุ่นที่ไม่ยอมรับในสังคม มีแต่คนมาว่าคุณ คุณน่ะรู้สึกอย่างไร



ตอบ ปัญหาของคุณมันเรื่องขี้ผงครับ ถ้ามีคนมาว่าก็เปลี่ยนความคิดเสียใหม่สิครับ เราสามารถเรียกความมั่นใจให้ตัวเองได้เสมอ ผมเองตอนที่หนัก 107 กก. ผมไม่เคยเอาความคิดที่คนอื่นว่ามาคิดให้เปลืองสมองเลย แต่ที่ผมต้องหันมาลดความอ้วนก็เพราะ \"ระบบหายใจกับระบบย่อยอาหารและระบบขับถ่ายของผมมันทนไม่ไหวแล้ว\"



       และมันทุกข์ทรมานมากกว่า การที่คนอื่นมาว่าเราไม่รู้กี่เท่าต่อกี่เท่า และมันก็เป็นความจริงที่ว่า ถ้าปล่อยให้อ้วนมากขึ้นเรื่อยๆ และอายุมากขึ้นเรื่อยๆสิ่งที่ต้องเจอก็คือ 1. สุขภาพที่แย่ลงมากๆ 2. ลดน้ำหนักได้ยากขึ้น



      เรื่องของสุขภาพกายมันติดอยู่กับตัวเรานะครับ มันอยู่กับเราทุกวินาทีที่เรามีลมหายใจอยู่  ส่วนเรื่องคนอื่นมาว่า มาทำให้ขาดความมั่นใจนั้น มันเรื่องขี้ผงมาก ขอโทษนะครับที่จะต้องพูดแบบนี้ ใครจะโกรธผม ผมยอมให้โกรธเลย ไอ้ประเภทควรให้คนอื่นยอมรับเราที่ความคิดมากกว่าร่างกายนั้น ผมก็เคยคิด คิดตั้งแต่สมัยตอนที่หนัก 85 จนถึง 107 เพิ่งมาเลิกคิดเมื่อต้นปีนี้เอง มันก็เลยทำให้น้ำหนักลงมาได้



      ส่วนคนที่เครียดเพราะอ้วนแล้วขาดความมั่นใจ ผมก็คิดว่าเข้าใจความรู้สึกนะ อย่าลืมว่าผมเคยหนัก 107 กก. มาก่อน แต่ที่ผมไม่เข้าใจก็คือ จะไปเครียดทำไมกับเรื่องแค่นั้น นี่อาจจะเป็นมุมมองที่ต่างกันระหว่างผู้ชายกับผู้หญิง แต่สิ่งที่ผมมองเห็นก็คือเรื่องสุขภาพล้วนๆ คุณเคยเห็นคนที่ต้องเป็นอัมพาตเพราะอ้วนเกินไป



    คนที่ไขมันเกาะระบบทางเดินหายใจจนมีปัญหา แม่ที่ให้ลูกกินจนอ้วนและลูกสติฟั่นเฟือนเพราะไขมันอุดตันจนเลือดไปเลี้ยงสมองไม่พอ และคนที่ตายก่อนวัยอันควรอีกเป็นจำนวนมาก ถ้าคุณเคยเห็นคนพวกนี้คุณจะรู้สึกอย่างไร



3. อย่าตอกย้ำพวกเราอีกเลย พวกเรารู้ตัวเองดี ขอร้องหยุดคำพูดที่บั่นทอนความรู้สึกและความมั่นใจของพวกเรา



ตอบ ปัญหาของคุณมันสู้ปัญหาของคนที่เป็นอัมพาตเพราะอ้วน หรือคนที่ต้องผ่าตัดเอาไขมันออกตอนอายุ 50 กว่าๆเพราะเดินไม่ได้ หรือ คนที่กำลังเป็นทุกข์กับระบบย่อยอาหารของตัวเอง ไม่ได้เลยนะครับ



       หรือพูดอีกแบบก็คือ การที่เราอ้วนแล้วมีคนมาว่าเราว่าเป็นหมูบ้าง เป็นช้างบ้าง ทำให้ขาดความมั่นใจอะไรพวกนั้น สำหรับผมแล้วมันแทบจะไม่เป็นปัญหาเลย เพราะยังไงเราก็น่าจะหาคนที่เขารักเราจริงๆโดยที่ไม่สนใจว่าเราจะเป็นยังไงได้อยู่แล้ว พ่อกับแม่ของเรานั่นก็เห็นกันชัดๆ แล้วอาจจะมีคนอื่นอีก



       แต่ถ้าปล่อยให้เราอ้วนจนเป็นปัญหาต่อสุขภาพ ถ้าถึงขั้นที่รุนแรงจริงๆคนที่ต้องมานั่งเสียใจและทนทุกข์ก็คือ คนที่รักเราทั้งหมดนั่นแหละครับ  แทนที่เราจะมีกำลังวังชาดูแลพ่อแม่ของเราตอนท่านอายุมากๆ บางทีท่านอาจจะต้องมาเข็นรถเข็นให้เราแทนเพราะเราอ้วนจนเดินไม่ได้ เพราะฉะนั้นที่เราควรลดน้ำหนักก็ด้วยเหตุผลเหล่านี้มากกว่า