ประสบการณ์ลดน้ำหนักด้วยตัวเอง เดือนละ 10 กิโลฯ

ลำดับตอนที่ #116 : ทุ่มเทกำลังใจให้น้องออมสินครับผม

                       หลายคนอาจจะงงว่า ผมตอบในกระทู้ไปแล้ว ทำไมจะยังเอามาทำเป็นตอนหนึ่งในบทความอีก แต่ธรรมชาติของกระทู้นั้นคือมีลงอย่างเดียว  (แต่ธรรมชาติของชีวิตคนเรานั้นมีขึ้นมีลง ที่เห็นกันชัดๆก็เรื่องน้ำหนักนี่แหละ) เพราะฉะนั้นผมเลยต้องทำอะไรบางอย่างที่ฝืนธรรมชาติของกระทู้ครับผม





                       หลังจากตอบกระทู้ของน้องออมสินเสร็จเลยอินครับ เดี๋ยวนี้ผมจะอินอะไรแบบนี้บ่อยมาก ตอนสอนนิสิตผมก็จะอินกับเนื้อหาที่มันเข้มข้นและตลกขบขัน จนหลายคนต้องบ่นว่า \"เออะ อาจารย์ ไม่ต้องอินถึงขนาดนั้นก็ได้นะ\" แต่ที่ตอบกระทู้น้องออมสินนั้น ทำให้ผมนึกถึงประเด็นทำนองที่ว่า พวกเรามักถูกสั่งสอนให้มีความสุขเมื่อมีอะไรเหนือกว่าผู้อื่น ผมเองนั่งคิดตั้งแต่เล็กจนโตเลยนะ แต่คิดเฉยๆไม่ได้หมกมุ่นอ่ะ แต่มันก็อดสงสัยไม่ได้ว่าการคิดแบบนี้แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรขึ้นมา



                       เวลาเพื่อนๆถามว่าความสุขที่สุดในชีวิตของผมคืออะไร ผมอาจจะตอบได้หลายอย่าง แต่บ่อยครั้งก็ไม่พ้นเรื่องหนังกับเพลง และหนังสือ คือมีความสุขที่ได้ดูหนังเรื่องไทเทนิค มีความสุขที่ได้ฟังเพลงพี่เบิร์ต มีความสุขที่ได้อ่านหนังสือ \"Low Fat Guy : ผู้ชายพร่องมันเนย\" (หนังสือของใครก็ไม่รู้) แค่นี้ก็มีความสุขจนจุกอกแล้ว



                       เพื่อนๆก็ถามว่า \"แล้วที่เคยสอบได้ที่หนึ่งล่ะ ไม่สุขเหรอ แล้วที่เรียนจบจากจุฬาฯเนี่ย ไม่สุขเหรอ แล้วที่เคยรวยอยู่ช่วยนึง (ตอนนี้จนครับ) ไม่สุขเหรอ  ผมก็อาจจะบอกว่า \"มันเป็นแค่เพียงปรากฏการณ์หนึ่งของชีวิตเท่านั้น\" แต่ถ้าปรากฏการณ์นั้นจะทำให้เรามีความสุขก็ต่อเมื่อเราเอาไปเปรียบเทียบกับผู้อื่น   เช่นเดียวกัน ถ้าเราจะทุกข์ก็เพราะเราเอาปรากฏการณ์นั้นไปเปรียบเทียบกับผู้อื่น

ผมเองก็เคยถูกหลอกให้มีความสุขและความทุกข์แบบนี้มาครึ่งชีวิตแล้ว ตอนนี้ไม่เอาแล้วครับ เข็ดจนตายเลย ขอมีความสุขในแบบที่ผมมีดีกว่าครับผม



                      เอาเหอะ มาอ่านที่ผมตอบน้องออมสินกันดีกว่า คิดว่าน่าจะก่อให้เกิดประโยชน์กับผู้อื่นได้ไม่มากก็น้อย และพวกเราทุกคนก็จะได้ร่วมมือร่วมใจเป็นกำลังใจให้น้องออมสินด้วยไงครับ ถ้าขืนเกริ่นต่อไปเดี๋ยวมันจะยาวอ่ะ









พี่ๆ นู๋อ้วนมาตั้งเเต่เด็กๆอ่ะ เลยมีความเก็บกดมาตั้งเเต่เด็กจนโต เเต่เด็กๆก็ไม่คิดไรมาก เเต่พอโตมา สังคมกลุ่มเพื่อนมันก็ไม่เหมือนเดิม นู๋เลยรู้สึกเครียดยังไงไม่รู้อ่ะพี่ เเต่ทำยังไงมันก็ลดไม่ลงซักที นู๋กลัวจะเป็นโรคจิตจังเลย บางครั้งเครียดจนร้อนไห้ไปเลยนะ พี่ว่านู๋จะทำไงดี บางครั้งน๋ก็ห้ามตัวเองไม่ได้ เวลาอดบางครั้งก็มีความคิดว่า จะเป็นอะไรไหมน้า มีผลกระทบกับสมองรึเปล่า แล้วอีกอย่าง นู๋เป็นโรคกระเพาะด้วยค่ะ

จาก : ออมสิน [ IP : 203.113.41.42 ]

วันที่ 21 พฤศจิกายน พ.ศ. 2548







ตอบ พี่ว่าก่อนอื่นเลยจะต้องประคับประคองความคิด ความรู้สึกของเราให้ดี อย่าเครียด และอย่าเก็บกด เพราะถ้าเราเป็นอย่างนั้น มันก็จะไม่เกิดประโยชน์ใดๆเลยกับตัวเรา



และถ้าคิดจะลดน้ำหนัก ก็น่าที่จะมาจากความห่วงใยในสุขภาพของตัวเราเอง ส่วนเรื่องที่ว่าเราอ้วนแล้วคนล้ออะไรแบบนี้ พี่เองคิดว่าคนที่อ้วนก็น่ารักเยอะแยะไปทั้งผู้หญิงผู้ชาย แต่สำหรับคนอื่นแล้ว เขาก็ต้องมองต่างกันไปเป็นของธรรมดา บางคนก็ล้อบ้าง เอาไปเปรียบเทียบกับช้าง กับตุ่มบ้าง บางคนก็พูดถึงความอ้วนของเราทุกครั้งที่เจอ



และปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นจริงๆคือ พวกเขารู้สึกว่า \"เขามีสิทธิ์พูด\" และชอบคิดกันว่า \"นานๆเจอกันทีก็พูดซะหน่อย ไม่เห็นเป็นไรเลย ดีซะอีกจะได้กระตุ้นให้เขาไปลดน้ำหนัก\" แต่ความจริงมันไม่ได้เป็นแบบนั้น ถ้าเราเจอคนร้อยคนในแต่ละวัน แล้วพวกเขาดันคิดแบบนี้ไปหมด เราก็ต้องได้ยินวันละ 100 ครั้ง มันก็ไม่ไหวเหมือนกันนะ จริงๆไม่ต้องถึง 100 ครั้งหรอกครับ แค่ 10 ครั้งมันก็ทำให้เราหงุดหงิดเกินพอแล้ว



แต่สุดท้ายก็ต้องเข้าใจครับ ไม่ใช่มัวแต่มานั่งทำใจกันอย่างเดียว ว่าเรื่องแบบนี้คนเขาก็โดนกันทั้งนั้น อย่าว่าแต่พวกเราเลยครับ ขนาด miss universe เองยังโดนเลย บางคนก็โดนว่าว่า \"หน้าแหลมแบบนี้เป็น miss universe ได้ยังไง\" ยิ่งเป็น miss universe ผิวดำด้วยแล้ว พวกที่เกลียดคนดำก็จะออกมาบอกว่า \"นางฟ้าหรือซาตานกันเนี่ย\" กองประกวดเขาจึงคัดคนที่ต้องมีใจคอหนักแน่น และไม่หวั่นไหวต่อคนรอบข้างเข้ามาดำรงตำแหน่ง



เพราะเขาคิดว่าทางกองประกวดลงทุนไปมาก ถ้าได้ miss universe ที่ทำงานให้เขาไม่ได้ มันก็คงจะแย่มากๆเหมือนกัน เพราะฉะนั้นการถูกประณามหยามเหยียดจากคนรอบข้าง ไม่ใช่น้องคนเดียวครับที่โดน miss universe ผิวดำ หรือผิวขาวหน้าแหลมก็ยังโดนมากันนักต่อนัก



เพราะฉะนั้นไม่ใช่แค่น้องคนเดียวนะครับที่โดนแบบนี้ เพียงแต่ว่าเราอ้วน เราเลยคิดว่าถ้าเราผอม แล้วเราจะไม่โดนว่าอะไร แต่จริงๆแล้วไม่ใช่ครับ ถ้าเราผอมเราก็อาจจะโดนว่าในอีกรูปแบบหนึ่งเหมือนกัน แต่การที่เราลดความอ้วนนั้น เราลดเพื่อสุขภาพครับ แต่ถ้าลดแล้วคิดว่าจะทำให้ชีวิตเราดีขึ้น ผมอาจจะไม่ค่อยเห็นด้วยสักเท่าไหร่ เพราะผมเชื่อว่า ชีวิตคนๆหนึ่งจะดีขึ้นได้เมื่อเขาเข้าใจโลกและพยายามปรับตัวให้มีความสุขในทางที่ถูกที่ควรเมื่ออยู่ในโลกได้



ถ้าน้องทำได้ชีวิตน้องก็มีความสุขแล้วครับ เพียงแต่ว่าถ้าเราอ้วนมากเกินไปนะ จะทำให้เราเสี่ยงต่อโรค และอาจจะอายุสั้น หรืออาจจะอยู่ในโลกด้วยความลำบากมากยิ่งขึ้น เช่น ตอนที่ไขมันเข้ามาเกาะตรงทางเดินหายใจของเรา



เพราะฉะนั้นการลดน้ำหนักคือการที่เราห่วงตัวเราเอง ห่วงในสุขภาพของเรา และก็ทำเพื่อคนที่เขารักเรา แคร์เรา และห่วงใยเราอย่างแท้จริง



และนั่นแหละครับคือสิ่งที่จะทำให้เราอยู่ในโลกนี้ได้อย่างมีความสุข และตระหนักในคุณค่าของตัวเอง พร้อมและกล้าเผชิญปัญหาทุกอย่างที่มันจะเข้ามาในชีวิต และแก้ไขให้ดีขึ้นเท่าที่เราจะสามารถทำได้ ใครจะหาว่า \"ทำไมเราทำได้แค่นี้ล่ะ เราต้องทำได้ดีกว่านี้นะ\" แต่เขาก็ไม่ใช่เรานี่ครับ เขาจึงไม่ได้รับรู้ความรู้สึกของเรา ไม่เคยมีสักครั้งที่จะพยายามแม้จะมาเข้าใจในตัวตนของเรา แต่ก็ช่างเขาเถอะครับ เขาก็คือเขา เราก็คือเรา ถ้าเราค้นพบตัวตนของเราให้เจอ เรื่องที่ว่ายาก มันก็จะง่ายขึ้นครับผม



พี่เป็นกำลังใจให้น้องออมสินสุดตัวเลยนะครับ หนักแน่นและสุขุมเข้าไว้ครับ แล้วโลกจะเป็นของเรา แหะ แหะ หุหุ อิอิ เหอ เหอ เฮ้อ...เจงเจง มั่กมั่กเลย