ประสบการณ์ลดน้ำหนักด้วยตัวเอง เดือนละ 10 กิโลฯ

ลำดับตอนที่ #87 : บอกได้คำเดียวว่า \"คิดถึง\"ครับผม

                    ขึ้นบทสรุป 8 เดือนด้วยชื่อนี้ก็แล้วกันนะครับ เพราะคิดถึงคนแถวนี้จริงๆนะ แต่เรื่องงานวิจัยที่ต้องรับผิดชอบก็สำคัญมากเหมือนกัน ผมเพิ่งส่งงานวิจัยไปให้ฝ่ายวิจัยวันนี้ครับ late มาตั้งแต่วันศุกร์ พอทำเสร็จก็โล่งเลย ตอนนี้ก็เลยต้องมารีบปั่นตรวจงานของเด็กเพื่อจะได้ตัดเกรดได้ทัน 20 ต.ค. 48 นี้ แล้วก็ต้องทำงานวิจัยต่ออีกชิ้นเลยทันทีเพราะเซ็นสัญญาไปแล้วครับ กำหนดเวลาก็คือ ต.ค. 48-ก.ย.49 ก็ค่อยๆทำไปครับ



                    และถ้าถามกันถึงเรื่องน้ำหนักล่ะก็ แน่นอนครับว่ามันต้องขึ้นมาบ้าง เพราะตอนที่โหมทำงานวิจัยอยู่นั้นผมก็กินมากขึ้นและแทบไม่ได้ออกกำลังกายเลย และที่สำคัญก็คงเหมือนกับน้องๆหลายๆคนคือ ตอนที่ต้องคร่ำเคร่งอ่านหนังสือทำวิจัย บอกได้คำเดียวว่า อยากกินนั่นกินนี่ไปหมด แต่ผมก็สามารถที่จะควบคุมตัวเองได้ แต่ก็มีบ้างล่ะครับที่บางวันก็ชวนผู้ช่วยวิจัยไปกินหมูกะทะกัน อย่างตอนที่ทำงานนี้เสร็จเมื่อวันศุกร์ก็โน้นเลยครับ ไปฉลองกันที่ซิสเลอร์สีลม ผมเองกินท้องแทบแตก แต่พอวันเสาร์ก็ไหวทันครับ เลยเน้นกินผักและเดินออกกำลังกาย ตอนนี้ก็เลยหนักประมาณ 77 ครับ



                    หลังจากผ่านช่วง 4 เดือนที่ 2 นี้ ผมประจักษ์ชัดเลยว่า ช่วงกลางปีของทุกปีนี่แหละที่ผมมีแนวโน้มน้ำหนักขึ้นสูง สมัยก่อนผมก็เป็นประเภททำอะไรไม่ได้เลย คือถ้างานเยอะ หิว ก็ไปลุยกินกัน มันก็เลยน้ำหนักขึ้นเรื่อยๆ ผมทำนายว่าถ้าผมไม่ปฏิวัติตัวเอง จนถึงวันนี้ผมคงหนัก 117 กก.ไปแล้วล่ะครับ คิดๆแล้วก็น่ากลัวพิลึก เพราะมันห่างจาก 77 ตั้ง 40 กก. ตอนนี้ก็มีเพื่อนบางคนแซวว่าตอนไปงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติวันที่ 9 นี้ บางคนอาจเข้าใจผิดว่าหมูมาร่วมงาน ผมก็เลยสวนไปว่า \"ลื้อก็พูดเกินไป\" เพราะหนัก 77 สำหรับผมก็ยังถือว่าโอเคนะ แล้วมันก็ไม่ได้เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แต่มันขึ้นๆลงๆ เพราะตอนที่ผมลดน้ำหนักจนมาเหลือ 74 นั้น อีก 4 เดือนที่ผ่านมามันก็ขึ้นๆลงๆอยู่ระหว่าง 72-78 กก. ผมคงไม่เรียกว่าตอนที่ลดเหลือ 72 เป็นการลดน้ำหนักหรือตอนที่ขึ้นมาถึง 78 เป็นโยโย้ มันเป็นแต่เพียงช่วงของการเปลี่ยนแปลงของน้ำหนักก็แค่นั้น เมื่อภาพรวมโดนกระทบ ก็แน่นอนครับว่า มันก็จะต้องมีการสั่นไหวบ้าง



                    เทคนิคในการรับมือเหตุการณ์พวกนี้มีอย่างเดียวครับว่าต้องไม่เครียดเกินไป เพราะถ้าเราเครียดกับช่วงแบบนี้ล่ะก็ มีแนวโน้มที่จะกินไม่หยุดเอาได้ง่ายๆ คนอ้วนและคนเคยอ้วนทุกท่านคงจะทราบดีว่าความรู้สึกมันเป็นยังไงเวลาที่เครียดแล้ววืดขึ้นมาประเภท อยากกินอะไรไปหมดเลย ผมเองอ่ะ สมัยก่อนเป็นบ่อยมาก เดี๋ยวนี้ก็ควบคุมได้มากทีเดียว ตอนนี้ผมคิดวิธีผ่อนคลายให้กับตัวเองโดยเปิดช่วงการขึ้นลงของน้ำหนักให้กว้างเข้าไว้แต่ไม่กว้างจนเกินไป และต้องเหมาะกับตัวของเราเองด้วย สำหรับช่วงของผม ผมคิดว่าน่าจะเป็น 70-79 คือช่วงที่ขึ้นต้นด้วยเลข 7 นี่แหละ และผมก็ไม่ควรที่จะมีน้ำหนักต่ำหรือมากไปกว่าช่วงนี้ แค่นี้ก็ทำให้เราไม่เครียดเกินไปแล้ว แต่ขอบอกครับว่าการออกกำลังกายยังเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดอยู่ และเป็นสิ่งที่จะช่วยให้สถานการณ์ต่างๆดีขึ้น



                    วันนี้รีบเข้ามาก็เพราะบอกได้คำเดียวครับว่า \"คิดถึง\" \"คิดถึงมาก\" แต่จะให้ระบุว่าคิดถึงใครคงจะไม่ได้ มันคงเป็นความผูกพันธ์กับสิ่งที่เราทำมั้งครับ อย่างที่ผมเข้ามาเขียนเรื่องลดน้ำหนักในเว็บนี้จนได้พิมพ์หนังสือ ผมยังประทับใจกับเหตุการณ์นี้อยู่เลย และผมพยายามที่จะนำสิ่งดีๆให้เกิดขึ้นในเว็บนี้ เช่น ผมเอาเงินค่าเรื่องของ \"ผู้ชายพร่องมันเนย\" บางส่วนไปซื้อหนังสือชีววิทยาหลักสูตรใหม่มาเขียนบทความ \"เทคนิคช่วยจำชีววิทยา\" ก็เพื่อที่จะบอกว่าอยากจะทำสิ่งดีๆคืนให้กับคนที่นี่ด้วย แต่ตอนที่ยุ่งๆก็มีอันต้องหายไป ตอนนี้กลับมาได้ก็คิดว่าจะมาทำเทคนิคช่วยจำชีวะให้ดีขึ้น แต่มันก็ยังดูสะเป่ะสะปะอยู่ หลังจากแยกบทความไปแล้วก็คิดว่าจะเอาบทความมารวมกันในเร็ววันนี้ และนี่ก็คือเทคนิคการเอากำไรคืนสู่สังคมที่ผมพอจะนึกออกในตอนนี้



                    อืม ... ได้กลับมาเขียนแบบนี้อีกรู้สึกว่ามีความสุขมากๆเลยครับ ไม่ทราบว่าผู้อ่านจะมีความสุขที่ได้อ่านด้วยรึเปล่า และตอนนี้ผมเองก็รู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นส่วนหนึ่งของเว็บ \"เด็กดี\" ไปแล้ว ไม่รู้ว่าจะเป็นสมาชิกที่แก่ที่สุดรึเปล่านะ ปลายปีนี้ผมก็จะ 34 ปีแล้ว คงจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงอีกพอสมควร สำหรับน้องชาย 2 คนที่ได้รับหนังสือฟรี คือผมยังไม่มีเวลาส่งให้เลย ขอเวลาอีกนิดนะ เพราะช่วงที่น้องส่งที่อยู่มาเป็นช่วงที่ชีวิตผมยุ่งเหยิงอยู่พอดี แต่ช่วงนี้พอส่งงานวิจัยไปชิ้นหนึ่งก็เหมือนกับเช้าของวันที่ฟ้าเปิดครับ อะไรๆก็ดูดีไปหมด



                   อยากฝากถึงน้องๆที่กำลังเตรียมเอ็นนะครับว่า ลุยได้แต่อย่าหักโหม ทำให้เต็มที่และควรเตรียมใจให้พร้อมไว้เสมอสำหรับผลลัพธ์ที่มันจะเกิดขึ้น ท้อได้บ้างแต่ต้องเป็นท้อไม่แท้นะครับ บางทีก็เห็นใจน้องๆหลายคนมากๆเลย อย่างผมเองตอนที่ไปสัมภาษณ์เด็กที่สอบรอบสองของคณะมนุษย์ฯ มศว ของปีที่ผ่านมา เขาเอาแค่ 20 คนดันมาตั้งหลายร้อย เวลาสอบสัมภาษณ์มองตาบางคนก็พอจะทราบล่ะครับว่า คงวิ่งสอบมาหลายที่ แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ต้องพยายามหาช่องทางของตัวเองให้เจอนะครับ อย่าไปเครียดกับมันจนเกินไปนัก เพราะชีวิตของคนเรามันไม่ได้จบกันแค่ที่อายุ 20 ปีนะครับ อย่างผมเองช่วงอายุ 23-33 ปีที่ผ่านมามีหลายสิ่งหลายอย่างที่น่าจดจำมากมาย



                  อย่างล่าสุดก็คือการที่ได้มานั่งเขียนอยู่ตรงนี้ไงครับ ได้มีหนังสือชื่อน่ารักๆว่า \"ผู้ชายพร่องมันเนย\" และชีวิตก็ยังต้องดำเนินต่อไปอีกครับ เพราะฉะนั้นน้องๆก็ต้องตั้งใจ อดทน กล้าหาญ แต่อย่าท้อแท้และท้อถอย และอย่าเครียดเกินไปนะครับ หาตัวเองให้เจอ เราก็จะเจอกับความสุขที่เราอยากสัมผัสมานาน พอเจอมันก็เอามานอนกอดบนเตียงแล้วกลิ้งไปกลิ้งมาพร้อมกับรำพึงในใจว่า \"มีความสุขจังโว้ย\"ได้เลย ที่พูดมาทั้งหมดก็มาจากประสบการณ์ของชายวัยกลางคนที่อายุย่าง 34 ปีที่มีแง่คิดดีๆมาฝากกันครับผม





                  ท้ายนี้เพียงอยากจะบอกว่า พรุ่งนี้จะเข้ามาตอบปัญหาต่างๆเช่นเคยครับ รู้สึกว่าจะมีตกค้างอยู่เยอะเลย และที่สำคัญที่ขอแอบบอกในตอนนี้คือ วันที่ 9 ต.ค. 48 นี้ก็พบกันแน่นอนครับที่ \"สัปดาห์หนังสือแห่งชาติ\" ผมคงจะไปอยู่แถวบูทของร่วมด้วยช่วยกันเกือบทั้งวัน สำหรับวันอื่นอาจแวบไปตอนเย็น เผื่อใครอยากเอาหนังสือไปให้เซ็นก็ยินดีครับผม คิดว่ากำลังจะไปหาซื้อปากกาสำหรับมาเซ็นหนังสือที่งานนี้โดยเฉพาะ



                  ย่อหน้าสุดท้ายจริงๆสำหรับวันนี้อยากจะบอกอีกหลายๆครั้งว่า คิดถึง คิดถึง คิดถึง ทุกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆคน มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เลย ครับผม คิดถึงครับ...........................................................................................................



           ................................................................................................................................................................