คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ความทรงจำ
เรื่อง
เพื่อนสนิท ภาค 2 โดยmangpong
ตอน 1 ความทรงจำ
สถานที่มหาลัยเชียงไหม่ วันรับปริญญา ของดากานดา บรรยกาศ โดยทั่วไป นักศึกษาที่ใด้รับใบปริญญา ต่างมี พ่อแม่ มารุมแสดงความยินดี ดูทุกคน จะมีความสุข กับการรับใบปริญญา ของลูก หลานในครั้งนี้
ดากานดายิ้มปากกว้าง กว่าทุกครั้งที่เคยยิ้ม ปากที่เคยกว้างอยู่แล้ว ก็ยิ่งกว้างกว่าก่าไปอีกหลายเท่า เธอวิ่งไปถ่ายรูปกับคนนู้นทีคนนี้ที่ เธอทำอย่างนั้นอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
หลังจากถ่ายรูปเสร็จ นักศึกษา ที่จบการศึกต่าง มารวมตัว กันที่สนามหญ้าหน้ามหาลัยฯ กลุ่มอาจารกล่าวล่ำลาลูกศิษ์ เป็นครั้งสุดท้าย นักศึกษาที่สำเร็จการศึกษาครั้งนี้ ก็ร้องให้สั่งลาอาจารย์ผู้ประส ทประสาทวิชาให้เป็น ครั้งสุดท้ายเหมือนกัน จาก นั้นอธิการบดี มหาลัยฯ ออกมายืน ถือไมค์ แต่ไม่ส่องหน้า เพราะมันเป็นตอนกลางวัน แค่แดดส่องอย่างเดียวก็หน้ามืดแล้มืดอีก อธิการบอกว่า จะนับหนึ่งถึงสาม ให้ทุกคนโยนหมวกขึ้นไปบนฟ้า พร้อมกัน
หลังจากนั้นหมวกรับปริญญาก็ถูกโยนขึ้นไปบนท้องฟ้า นักศึกษา ทุกคนโห่ร้องอย่างรู้สึกดีใจ และแยกย้ายกัรนกับบ้าน
หลังจากเพื่อนไของดากานดากลับกันไปหมดแล้ว เธอเหม่อมองไปรอบมหาลัยฯ เธอรู้สึกใจหายเหมือนกันที่จะตัองจบ จากมหาลัยฯ ที่เธอใช้ศึกษาเล่าเรียนมาถึง4ปี
"เสียใจที่จะต้องจากมหาลัยฯแห่งนี้ไปเหรอลูก"แม่ของดากานดาเข้ามาใกล้ๆและพูดกับเธออย่างนุ่มนวล "จ่ะแม่ หนูรักมหาลัยฯนี้ ที่แห่งนี้ให้อะไรหนูหลายอย่าง ทั่งความรู้และความรัก หนูคงไม่ลืมมหาลัยนี้ไปจนวันตาย เพราะรักจึงไม่มีวันลืม" ดากานดาบอกความรู้สึกของเธอให้ผู้เป็นแม่รับฟัง ปริ่มๆน้ำตาจะไหล เมือคิดถึงเพื่อนที่บางคนมาจากต่างที่ต่างเมือง เพื่อจะมาหาความรู้จากมหาลัยแห่งนี้ เรียนกันมาสี่ปี ความผูกพันย่อมมี เมื่อถึงคราวจะต้องจากใครบ้าง น้ำตาจะไม่ใหลและไมห่วงหา
พ่อดากานดาเดินยิ้ม มองหน้าลูกสาวแล้วพูดข฿นว่า"ลูกจะเศร้าไปทำไม บ้านเรากับมหาลัยฯห่างกันก็แค่ถนนกั้น เดินข้ามถนนหน้ามหาลัยก็ถึงบ้าน เดินข้ามถนนหน้าบ้านก็ถึงมหาลัยฯ ถ้าลูกคิดถึงมหาลัย ว่างลูกก็เข้าไปช่วยแม่เขาขายอาหารไนมหาลัยก็ใด้นี่ลูก ไม่เห็นต้องเศร้าเลย"พ่อของเธอพูดไปตามความจริงที่ว่าบ้านของดากานดาป ลูกอยู่หน้ามหาลัย มีเพียงถนน สองเลนที่กันบ้านเธอกับมหาลัยเอาใว้ไม่ให้ชิดกับมหาลัยจนเกินไปเกินไป และยิ่งตอนนี้แม่ของดากานดาประมูลพื้นที่ขายของในมหาลัยฯใด้อีกด้วย อีกหน่อยดากานดาคงต้องมาช่วยแม่ของเธอขายของในมหาลัย ทุกวัน ถึงตอนนันเธอคงอยากจะไปให้ไกลๆมหาลัยฯ
"ใช่ แม่ ก็เห็นดีตามคำของพ่อ หนูเรียนจบแล้วก็มาช่วยแม่ขายของไนมหาลัยฯเถอะ"
"ไม่เอาหรอกแม่ หนูทนเรียนมา4ปี จะให้หนูไปเป็นแม่ค้า ในมหาลัยที่เรียนจบ มีหวังครูบาอาจารย์ด่าตาย"
ดากานดารีบปฎิเสธความหววังดีของพ่อแม่
"ถ้าอย่างนั้น ลูกดาจะไปทำงานอะไร"แม่ถามอย่างอยากรู้
"หนูอยากเป็นแอร์"
"เป็นช่างแอร์"พ่อกับแม่พูดพร้อมกัน"โธ่ ลูกชั้นทำไมถึงไฝ่ต่ำอย่างนี้"แม่พูดน้ำเสียงเศร้านึกว่าลูกอยากจะเป็นช่างแอร์ "ไม่ใช่ช่างแอร์ หนูอยากเป็นแอร์โฮสเตส" "อ๋อ แอร์โฮสเตส"พ่อกับแม่ของเธอพูดขึ้นแทบจะพร้อมกัน
*...........................................................................................................................................................*
กลับมาถึงบ้านดากานดา รีบขึ้นห้องมาอาบน้ำ เอรู้สึกเหนียวตัวอยากอาบน้ำใจจะขาด เมื่อมาถึงบ้านเธอจึงไม่รอช้าที่จะอาบน้ำในทันที น้ำเย็นจากฝักบัว ทำให้ความเหนื่อยล้าสเมื่อตอนกลางวันหายไปเป็นปลิดทิ้ง
หลังจากอาบน้ำเสร็จ เธอก็เปลี่นเสื้อผ้า เดินมานั่งเล่นบนตียงนอน ล้มเอาหลังนอนลงบนเตียงอย่างรู้สึกผ่อนคลาย ดึงเอาหมอนมารองหัว หลับตาพริ้มซักหนึ่งนาที่ จากนั้นเธอลืมตาขึ้น มองไปที่กล่องๆหนึ่งที่ว่างอยู่บนหลังตู้เสื้อผ้า เอเพ่งมทองอยู่อย่างนั้น เธอ ตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปหยิบ กล่องนั้นบนหลังตู้ เธอหยิบมันมาวางลงบนเตียง เปิดกล่องที่ ปิดฝานั้น เมื่อฝาเปิด เธอหยิบ เอาจดหมายออกมา สายตามองหาบางสิ่งในกองจดหมาย หยิบจดหมายแยกออกทีละซอง ในใจก็พลันคิดไปถึงตอนนั้นตอนที่เขามาบอกรักเธอ
ความคิดเห็น