คลั่งรัก ( crayzy lover )

เนื้อเรื่อง

คลั้งรัก  

(crayzy  lover )

อ้อยเดินอย่างเลื่อนลอย รถยนต์หรือผู้คนรอบกาย แทบไม่มีความหมายกับเธอเลย ความจริงคือตอนนี้เธอไม่มีอารมณ์จะคิดถึงสิ่งอื่น คนอื่น ตอนนี้แม้แต่ตัวเธอ เธอยังไม่อยากสนใจ

ความรักนำเธอมาเดินอยู่ ณ จุดสูงสุดของสะพานพระรามเก้า เมื่อมองจากบนสะพาน เบื้องล่างนั้นคือ แม่น้ำเจ้าพระยา สายน้ำที่ทอดยาว คดเคี้ยวสุดลุกหูลุกตา

ณ จุดสูงสุดของสะพานพระรามเก้ากับแม่น้ำเจ้าพระยาเบื้องล่างใครตกลงไปมีหวังตาย และก็ตาย แต่อ้อย เธอกำลังคิดจะกระโดดลงไป

อ้อยปีนข้ามรั้วกั้นข้างนะพานออกมายืนอยู่ข้างสะพานได้แล้ว เหลืออีกอย่างเดียวที่จะทำให้ร่างของเธอจะล่วงหล่นลงไปสู่เบื้องล่าง คือเธอต้องปล่อยมือ

อ้อยหลังตานึกถึงพ่อแม่ และไอ้ผู้ชายคนที่เธอรัก เพราะเขาเธอจึงมีวันนี้

อ้อยเริ่มนับเลข " หนึ่ง .... " น้ำตาเธอเริ่มไหล เธอเสียดายชีวิตแต่เธอไม่อาจทนเสียใจอีกต่อไปได้อีก " สอง...." เธอไม่น่ารักเขาจนหมดหัวใจ " สาม…" อ้อยตัดสินใจปล่อยมือที่จับราวสะพานไว้ ตอนนี้ร่างของเธอกำลังจะล่างลงสู่แม่น้ำเจ้าพระยาเบื้องล่าง แต่ทันไดนั้นมีมือของใครคนหนึ่งมาโอบร่างอันบอบบางของเธอไว้ไม่ให้ล่วงลงไป " ช้าก่อนน้อง จะรีบตายไปถึงไหน " เสียงของใครคนนั้นร้องห้าม " ปล่อยหนูอยากตาย...ย.." อ้อยร้องขอความตายจากเขา

ใครคนนั้นแข็งแรงมาก เขาอุ้มอ้อยข้ามรั้วสะพานมาได้อย่างสบาย แม้เธอจะดิ้นรนขัดขืนเขาสุดแรงไม่ให้เขาช่วยจากความตายครั้งนี้

ในที่สุดใครคนนั้น เขาจับเธอมานั่งอยู่ด้านในของรั้วสะพานสำเร็จ อ้อยมีอาการเหนื่อยหอบ เขาคนนั้นก็เช่นกัน " เด็กอะไรดื้อจริง ดิ้นอยู่ได้ " เขานั่งบ่นอ้อยอยู่ข้าง ๆ เธอ " พี่มายุ่งกับชีวิตหนูทำไม ถ้าพี่ไม่มายุ่งกับหนูป่านนี้หนูคงได้ตายสมใจแล้ว " อ้อยพูดตัดพ้อเขา " เธอยังเด็กอยู่ยังไม่สมควรตาย " เขาว่า " ใครว่าหนูเด็ก หนูอายุ 19 แล้วด้วย หนูโตแล้ว ถ้าไม่เชื่อพี่ก็ดูที่หน้าอกหนูซิมันตู้มขนาดไหน " อ้อยไม่ชอบให้ใครมาว่าเธอเป็นเด็ก เธอโตแล้วและมีความคิดเป็นของตัวเองด้วย " คิดอย่างนี้นั้นแหละ ผมถึงบอกว่าคุณยังเป็นเด็ก เด็กหรือผู้ใหญ่เขาไม่ได้วัดกันที่สรีระ ที่ใหญ่ขึ้นโตขึ้น จริง ๆ แล้วเขาวัดกันที่ความคิดหรือการกระทำต่างหาก "

อ้อยแอบเหลียวมองผู้ชายคนที่ช่วยเธอไว้จากความตาย เธอแทบช็อค ผู้ชายคนนั้นเขาดูหล่ออย่างกับนายแบบ หน้ามีเหลี่ยมมีมุมอย่างลงตัว เขาไว้หนวดตามสมัยนิยม ร่างใหญ่ หุ่นบึก กล้ามเป็นมัด ๆ มาดแมน ตงตามสเป็กที่ผู้หญิงใฝ่ฝัน ถามจริง ๆ เถอะ ทำไมพี่ถึงได้ชอบยุ่งเรื่องคนอื่นนัก " อ้อยถาม ผมเหงา ผมอยากมีเพื่อนคุย " พี่ก็ไปคุยกับเพื่อน ๆ ของพี่ซิ พี่จะมาวุ่นวายจุ่นจ้านกับชีวิตของหนูทำไม " ฮะ ฮะ ฮะ ผมรู้ตัวดีว่าผมมันเป็นไอ้ตัวยุ่ง ไอ้ตัววุ่นวาย และผมรู้ดีว่าคนที่ขึ้นมายืนอยู่บนจุดสูงสุดของสะพานพระรามเก้านี้และพยายามจะกระโดดจากบนนี้ลงไปสู่แม่น้ำเจ้าพระยาเบื้องล่าง พวกเขาเหล่านั้นล้วนเป็นคนที่มีรักแท้ แต่รักแท้มักจะกลั่นแกล้งผู้ที่ครอบครองมันให้ต้องพบกับความเจ็บปวด เสียใจ ร้องไห้ คนทีมีรักแท้ มักถูกไอ้คนที่ไม่เห็นคุณค่าของความรัก เฝ้าคอยทำลาย สุดท้ายคนที่มีรักแท้ ก็จะมายืนอยู่บนจุดสูงสุดของสะพานพระรามเก้านี้และที่อื่น ๆ เหมือนกับคุณและผมนี้ไง ฮะ ฮะ ฮะ " พี่อย่าบอกนะว่าพี่ " ใช่ ผมก็ไม่ต่างจากคุณหรอก.....ฮะ ฮะ ฮะ แต่ผมก็ยังหัวเราะได้ คุณก็ทำได้เหมือนผมกำลังทำอยู่ " ตลกจริง ๆ เรื่องนี้ แต่หนูคงจะมายิ้มหรือหัวเราะเหมือนพี่ไม่ได้หรอก พี่ลองคิดดูซิ หนูนะรักเขาจนหมดหัวใจ แต่เมื่อเช้านี้ แฟนหนูเขากลับไปควงกับผู้หญิงอื่น หนูมันก็ซวยจริง ๆ ดันไปเห็นตอนที่แฟนของหนูมันกำลังยืนหอมแก้มผู้หญิงคนหนึ่งอยู่พอดี ตอนที่เห็นภาพนั้นจะจะกับตา พี่รู้มั้ยหนูแทบคลั่ง หนูอยากจะฆ่าไอ้แฟนเฮงซวยนั้นให้ตายคามือไปซะเดี๋ยวนั้นเลย แต่สุดท้ายหนูก็ทำได้เพียงแค่วิ่งไปตบหน้าแฟนหนูเต็มแรง และก็วิ่งหนีมา วิ่ง วิ่ง วิ่ง จนมายืนอยู่บนจุดสูงสุดของสะพานพระรามเก้านี้...." อ้อยพูดยาวเหยียด ฮะ ฮะ ฮะ ขำมั้ย เรามันคนมีรักแท้ ทำไมต้องเป็นฝ่ายมาจบชีวิตตัวเองเพื่อบูชาความรัก เพียงเพราะไปเจอกับคนที่ไม่รักจริง ไอ้พวกที่เห็นความรักเป็นเหมือนกระดาษทิชชู่ ใช้แล้วทิ้ง เช็ดแล้วทิ้ง ไอ้คนที่สมควรตาย ควรเป็นไอ้พวกหลอกลวงนั้น ไม่ใช่พวกเรา คุณว่าจริงมั๊ย "

"ใช่ คนที่สมควรตาย ควรเป็นใอ้พวกคนที่ไม่มีหัวใจ ไม่มีรักแท้ อย่างที่พี่พูดถึงจะถูก"
อ้อยพูดขึ้นลอย ๆ ถ้าอย่างนั้น เราสองคนมาทำอะไรบนนี้ล่ะ " เขาถามอ้อย

ทั้งสองคนนิ่งเงียบไปชั่วขณะ ทั้งสองกำลังใช้ความคิด เพื่อทบทวนถึงเหตุการณ์ที่ผ่าน ๆ มา …….. กลับบ้านไป หนูก็คงเจอกับอดีตที่ไม่อาจลืม ห้องเก่า รูปเก่า ความรู้สึกเก่า หนูกลับไปหนูก็คงต้องคิดถึงเขาอีก หนูตัดใจจากเขาไม่ได้จริง ๆ นะพี่ " คุณต้องตัดใจให้ได้ ยอมรับความจริง งั้นผม ผมมีเรื่องเล่าเรื่องหนึ่งจะเล่าให้ฟัง…." กาลครั้งหนึ่ง.........ในสมัยพุทธกาล มีผู้หญิงท้องคนหนึ่งเธอคลอดลูกออกมาเป็นเด็กผู้ชาย แต่เด็กผู้ชายอยู่ได้ไม่กี่วันหลีงออกมาดูโลกก็ได้ตายลงเพราะโรคติดต่อที่กำลังระบาดอยู่ขณะนั้น

หญิงนางนั้น เมื่อลูกที่เพิ่งคลอดออกมาได้ตายไป เธอร้องห่มร้องไห้อยู่ 7 วัน 7 คืน โดยไม่หยุด ใครมาห้ามไห้หยุดร้องได้เธอก็ไม่หยุด เธอบอกกับใครต่อใครว่า เธอจะร้องได้จนกว่าลูกเธอจะฟื้นขึ้นมาจากความตาย

จนในที่สุดมีพระธุดงค์รูปหนึ่ง เดินทางผ่านมาทางนั้นพอดี ก็เห็นหญิงนางนั้นกอดศพลูกที่เริ่มเน่าเหม็นนั่งร้องไห้อยู่ข้างนั้น พระจึงเอ่ยถามขึ้นว่า โยมร้องไห้ทำไม " พระถาม " ลูกของหนูตายแล้วพระคุณเจ้า ฮือ ๆ " คนตายไม่อาจฟื้น โยมจะร้องได้ไปไย หยุดร้องซะเถอะ " ฮือ ๆ ๆ .....ไม่....ถ้าพระคุณเจ้าทำให้ลูกของดิฉันฟื้นขึ้นมาได้ ดิฉันถึงจะยอมหยุดร้องไห้ "

พระท่านพูดยังไง ๆ ผู้หญิงนางนั้นก็ไม่ยอมหยุดร้องไห้ พระเห็นเช่นนั้นจึงเอ่ยขึ้นว่า ก็ได้ ....อาตมาจะชุบชีวิตลูกของโยมให้ฟื้นขึ้นมาได้ แต่มีข้อแม้ คือ โยมต้องไปหาดอกไม้จากบ้านที่ไม่เคยมีคนตายเลยมาร้อยดอก เพื่อทำพิธีชุบชีวิตลูกของโยม โยมต้องหาให้ครบร้อยดอกให้ ครบภายในวันนี้ก่อนพระอาทิตย์ตกดิน " แค่ดิฉันหาดอกไม้จากบ้านที่ไม่มีคนตายเลยมาครบร้อยดอก ลูกของดิฉันก็จะฟื้นได้จริงใช่มั้ยพระคุณเจ้า " หญิงคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียดีใจ ใช่แล้วโยม " " งั้น พระคุณเจ้ารอดิฉันซักแป๊ปนะเจ้าคะ เดี๋ยวดิฉันหาดอกไม้จากบ้านที่ไม่มีคนตายมาครบ 100 ดอก จะรีบกลับมานะเจ้าคะ " พูดจบเธอก็ก้มลงกราบพระและก็เดินเข้าไปในหมู่บ้าน

ในที่สุดหญิงนางนั้นก็มาเจอบ้านแรก เธอจึงเดินเข้าไปขอดอกไม้จากเจ้าของบ้านหลังนั้น " พี่จ๊ะ ดอกไม้บ้านพี่สวยจังเลยนะคะ ขอหนูสักดอกได้ไหมคะ " เด็ดเอาตามสบายเลย ดอกไม้นั้นไม่หวงหรอก " เจ้าของบ้านผู้ใจดียอมให้หญิงคนนั้นเด็ดดอกไม้แต่โดยดี " แต่หนูขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย " หญิงนางนั้นพูด " ถามอะไรรึ " เจ้าของบ้านสงสัย "บ้านนี้มีคนตายบ้างมั๊ย " หญิงสาวพูด " มีสิแม่ข้าพึ่งเสียไปเมื่อปลายเดือนที่แล้ว " เจ้าของบ้านบอกหน้าเศร้า หญิงนางนั้นก็ท่าทางเศร้าไม่ต่างกัน ตอบเจ้าของบ้านกลับไปว่า " งั้นหนูคงไม่ขอดอกไม้จากบ้านพี่แล้วหละ เพราะหนูต้องการดอกไม้จากบ้านที่ไม่เคยมีคนตายเลย ขอบคุณนะคะคุณพี่ "

หญิงนางนั้นไม่ละความพยายามที่ชุบชีวิตลูกตัวเองให้ฟื้นคืนชีพอีกครั้ง เธอเดินไปถึงบ้านหลังใหม่ แต่บ้านหลังใหม่นั้นก็มีคนตาย เธอเพียรถามอยู่จนถึงเย็น แต่ก็ได้รับคำตอบเดียวกันคือเคยมีคนตาย

ในที่สุด หญิงนางนั้นก็ได้คิด เดินมือเปล่ากลับไปหาพระธุดงค์องค์นั้นอีกครั้ง ดิฉัน กลับมาแล้วพระคุณเจ้า " หญิงนางนั้นพูด " ดอกไม้ 100 ดอกจากบ้านที่ไม่เคยมีคนตายเลยเจ้าหามาได้มั้ย ครบ 100 ดอกเลยรึเปล่า ถ้าครบโยมจงเอามาให้อาตมา ๆ จะได้ชุบชีวิตลูกของโยม " ไม่ต้องชุบชีวิตลูกของดิฉันแล้วพระคุณเจ้า ดิฉันไม่มีดอกไม้เลยสักดอก ดิฉันได้คิดแล้วความตายคือสิ่งที่คนไม่อาจหลีกเลี่ยง คนทุกคนเกิดมาต้องตาย ดิฉันจะไม่ร้องไห้ ให้คนตายฟื้นขึ้นมาอีกแล้วเจ้าคะ " หญิงนางนั้นพูดจบก็ก้มลงกราบแทบเท้าพระธุดงค์องค์นั้น คนเราเมื่อเกิดมาก็ต้องตายทุกคน ไม่มีใครหนีความตายไปได้พ้น เมื่อโยมเห็นแจ้งแล้วอาตมาก็จะเดินไปต่อ …… เรื่องนี้ก็จบแค่นี้........" เรื่องที่พี่เล่ามานั้นมันเกี่ยวกับหนูมั้ย " อ้อยถาม เกี่ยวข้องกันอย่างมากเลย ถ้าคุณเดินไปถามคน 100 คน ถามเขาว่าเคยอกหักมั้ย คนร้อยคนนั้นก็คงมีประสบการณ์อกหักมาทั้งนั้นแหละ แต่พวกเขาเหล่านั้นก็ยังมีชีวิตอยู่กันได้ แล้วทำไมคุณถึงจะต้องมาตายเพราะอกหักหละ " พี่นี่ชอบยุ่งกับเรื่องของชาวบ้านเขาจริง ๆ แต่คุยมาตั้งนานยังไม่รู้จักชื่อของพี่เลย พี่ชื่ออะไรคะ " อ้อยถือโอกาสถามชื่อของเขาคนนั้น ป่อง ผมชื่อปอ ออ งอ ปองไม้เอกป่อง " " ที่พี่ป่องพูดมามันก็ถูกเนอะเราจะมาตายเพราะคนไม่มีหัวใจ ไม่มีความรักทำไม " อ้อยเริ่มคิดได้ ถามจริงเถอะพี่ป่องมาช่วยหนูไว้ทำไม " ฮะ ฮะ ฮะ ผมก็เคยโดดจากจุดสูงสุดของสะพานพระรามเก้านี้ลงไปสู้เบื้องล่างคือแม่น้ำเจ้าพระยานั้น แต่ผมดันว่ายน้ำเป็นเลยไม่ยอมจมน้ำตาย ครั้งนั้นผมว่ายน้ำมาขึ้นฝั่ง พอดีมาเจอพระองค์หนึ่งยืนอยู่ริมฝั่งนั้น พระท่านเล่าเรื่องที่ผมเล่าให้คุณฟังเมื่อครู่นี้ ให้ผมฟัง การรอดมาจากความตายครั้งนั้น ทำให้ผมได้คิด ทำไมคนที่มีรักแท้ จะต้องมาเป็นฝ่ายตายด้วย คนที่สมควรตายควรเป็นไอ้พวกคนที่ไม่มีหัวใจพวกนั้นต่างหาก นับตั้งแต่วันนั้น ผมจึงมาที่จุดสูงสุดของสะพานพระรามเก้านี้ทุกวัน เพื่อคอยช่วยเหลือคนที่คิดจะกระโดดจากสะพานนี้เพื่อฆ่าตัวตาย " ถ้าพี่ไม่ช่วยหนูคงตายไปแล้ว " คุณกับผมคงมีกรรมร่วมกันอยู่ ผมจึงมาช่วยคุณได้ทันเวลา พูดกันมาตั้งนานคุณชื่ออะไรนะ" " อ้อยค่ะ ออ ออ ยอ ออยไม้โทอ้อยคะ " ป่องขับรถยนต์โตโยต้า สีดำเงาวาว คันโก้ ควบด้วยความเร็ว มาส่งอ้อยจนถึงหน้าคอนโดที่เธอพักอยู่

ครอบครัวของอ้อยจัดอยู่ในประเภท คนฐานะ ดี คนหนึ่งในสังคมไทย แม่ของเธอเสียชีวิตไปเพราะโรคร้ายเมื่อปีที่แล้ว ซึ่งเธอเสียใจมาก แต่แม่ของเธอตายยังไม่เลยสองเดือนดี พ่อก้อพาเมียใหม่ เข้าบ้าน และพาเมียใหม่มาให้เธอรู้จัก ตอนนั้นอ้อยรู้สึกเสียใจมากกับกับการกระทำของพ่อเธอ และยอมรับไม่ได้ที่จะมีใครก้อไม่รู้มาแย่งพ่อไปจากแม่ของเธอ เธอต่อว่าพ่อว่านอกใจแม่ นับตั่งแต่นั้นอ้อยจึงตั้งท่า ต่อต้านเมียใหม่ของพ่ออย่างหัวชนฝา มาตลอดเวลา เธอกับแม่เลี้ยงของเธอจึงไม่ลงลอยกัน และมักมีปากเสียงกันบ่อยเพราะอ้อยเป็นคนเริ่มต้นความขัดแย้งเสมอๆ จนในที่สุดแม่เลี้ยงและอ้อยก้อบ่มเพาะความขัดแย้ง มาจนถึงขีดสุดของการอดกลั้น อดทน อารมเกลียดชัง ที่ทั้งคู่ที่พยายามเก็บซ้อนกันเอาไว้ ก้อระเบิดออกมา วันนั้น อ้อยกับแม่เลี้ยง ทะเลาะมีปากเสียงถึงขั้นลงไม้ลงมือกัน ต่างคนต่าง ไม่ยอมอ่อนข้อให้กับความขัดแย้ง เรื่องจึงต้องจบลงที่การใช้กำลัง

เหตุการณ์ในครั้งนั้น ทำให้อ้อยต้องขอให้พ่อเธอ ซื้อห้องที่คอนโดฯหนึ่งให้เธออยู่ เพื่อลดความขัดแย้งระหว่างเธอและแม่เลี้ยง อ้อยคิดว่าถ้าเธอกับแม่เลี้ยงแยกกัน ต่างคนต่างอยู่ คงจะเป็นวิธีที่ดีที่สุดในตอนนี้

ทีแรกพ่อของอ้อยไม่ยอมทำตามที่อ้อมเรียกร้อง อ้อยจึงงัดไม้ตายมา ขู่พ่อของเธอและมันก็ได้ผลดีซะด้วย อ้อยขู่พ่อของเธอว่าถ้าไม่ ซื้อคอนโดให้เธอหนีออกจากบ้าน และจะขายตัว เพื่อหาเงินเลี้ยงชีวิต เมื่อลูกขู่ ไม่มีพ่อที่รักลูกคนไหน จะไม่ยอมทำตามที่ลูกเรียกร้อง พ่อจึงยอมตามใจอ้อยทำตามที่อ้อยเรียกร้อง ซื้อคอนโดฯ ให้ตามที่อ้อยต้องการ

ในที่สุดอ้อยก็ย้ายมาอยู่ที่คอนโดฯที่พ่อของเธอซื้อให้ อย่างที่เธอต้องการ

ตอนนั้น สองสามเดือนแรก พ่อของอ้อยจะมาเยี่ยม แทบจะทุกอาทิตย์ แต่ผ่านมาถึงเดือนที่4 นานพ่อจะมาให้เห็นเดือนละะครั้ง และผ่านจากเดือนที่10 พ่อก็หายหน้าไป หลายเดือนจึงจะมาหาอ้อยซักครั้งหนึ่ง

การแยกมาอยู่คนเดียว มันทำให้อ้อยมีอิสระมากขึ้น แต่เธอก็ต้องแลกความอิสระกับความเหงาและโดดเดี่ยว

จนวันหนึ่งเธอใด้รู้จักกับเต้ ชายหนุ่มที่ย้ายมาอยู่ข้างห้องของเธอ เต้มาเติมเต็มความเหงา ที่ขาดหาย เขาเป็นเพื่อนคุยที่เข้ากันดีกับอ้อยมาก ที่แรกอ้อยคบกับเต้ แค่เป็นเพื่อนคุย คลายเหงา แต่สุดท้ายความสัมพันธ์ระหว่าง เต้และอ้อย มันลงท้ายด้วยรัก หญิงกับชาย จะไม่เป็นเพื่อนกัน

ในวันหนึ่งเต้ บอกรักอ้อย และอ้อยก็ยอมรับรักเขาโดยไม่ขัดขืน ความรักของเต้ มาทดแทนความรักของพ่ออ้อยที่ขาดหายไป เต้มาถูกเวลา เขาจึงใด้รักจากอ้อย

อ้อยทุ่มความรักของตัวเองเท่าที่มีให้เต้จนหมดหัวใจ เธอโหยหาความรัก และเมื่อมีใครคนหนึ่งมาบอกว่ารักเธอ จึงทุ่มความรักทั้งหมดให้เขา เธอคิดว่า เวลาซื้อของใช้ต่างๆ เราก็ต้องไปใช้เงินไปแลกซื้อมา เช่นเดียวกัน อ้อยคิดว่าถ้า เธออยากได้ความรักจากเต้เธอก็ต้องแลกด้วยความรักของเธอ ยิ่งรักมากน่าจะได้รักคืนกับมามากเช่นกัน

จนถึงเมือเช้านี้ อ้อย ได้รู้แล้วว่าที่เธอคิดมันผิด ทั้งที่เธอรักเต้จนหมดใจ แต่เมื่อเช้า เต้กับไปเดินควงคนอื่นให้เธอเห็นหนำซ้ำยังหอมแก้มกันด้วย เต้ คือต้นเหตุที่ทำให้ อ้อยคิดจะฆ่าตัวตาย

"

"

"

ฮะฮะฮะ ไว้ใจผมเหรอ "หนูจะไม่ไว้ใจพี่ได้ไงก็พี่เป็นคนช่วย หนูมาจากเงื้อมมือของความตาย ถ้าไม่ได้พี่ช่วยชีวิตเอาไว้หนูคงตายไปแล้ว "

ตอนนี้อ้อย กลัวที่จะอยู่คนเดียว การอยู่คนเดียวมันจะทำให้เธอ เกิดอาการคิดมากและฟุ้งซ่าน ถ้ามีใครมาช่วยคุยเป็นเพื่อน เธอก็จะไม่คิดมาก

"

ได้ ถ้าอ้อยไว้ใจพี่ "

อ้อยพาป่องขึ้นมาที่ห้องของเธอ และเธอก็ชวนป่องเก็บรูปเก่าๆของเต้ เอามาใส่กล่องเพื่อเอารูปเหล่านั้นไปทิ้ง เธอไม่อยากเก็บรูปของเต้เอาไว้อีกแล้ว เพราะยิ่งเห็นยิ่งช้ำ

"

หนูจะลืมผู้ชายคนนี้ให้เร็วที่สุดและต้องลืมเขาให้ได้"

อ้อยพุดอย่างรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว

"

ถูกต้อง เธอต้องกล้าที่จะมีรักครั้งใหม่ ถ้ารักเก่ามันห่วย อย่าไปจมอยู่กับความรัก ห่วย ๆนั่น อย่าคิดมาก ผู้ชายมันมีมากกว่าที่นั่งบนเมล์ จะเอาอะไรมากพรุ่งนี้ก็เช้าแล้ว ไม่มีใครจะผิดหวังซ้ำซาก ต้องมีสักครั้งที่เขาได้สมหวัง เธอจงเตรียมตัวให้ดี เมื่อวันนั้นมาถึง เธอจงคว้ามันเอาไว้และดูแลรักษามันให้ดี ให้มันอยู่กับคุณนานๆ จงหยุดเศร้าโศกเสียใจ ชีวิตยังมีสิ่งดีๆให้เราค้นหา เพราะในน้ำเน่ายังมีเงาจันทร์ ฮะฮะฮะ เศร้าโศกไปก็เสียแรงเปล่า หัวเราะให้กับชีวิตดีกว่า ฮะฮะ "

ป่องพูดจน อ้อยรู้สึกดีข้นมากแล้ว ดูเธอจะมีรอยยิ้ม แต้มอยู่ที่หน้าบ้างแล้ว

"

"

พลางลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูห้อง

ป่องหันไปสนใจกับรูปของเต้อย่างรู้สึกสนใจเป็นพิเศษ

อ้อยเดินไปเปิดประตู แต่เมื่อเธอเปิดประตู เธอแทบช๊อค เต้ยืนยิ้มอยู่ที่หน้าประตู " เย้ ผมกลับมาแล้วที่รัก "

เต้พูดกับอ้อยอย่างอารมณ์ดี แต่อ้อมไม่อารมณ์ดีไปกับเขาด้วย

"

คว้าประตูรั้งเอาใว้ทันไม่ยอมให้อ้อมมาปิดประตูไส่เขาโดยที่ไม่รู้สาเหตที่ทำให้อ้อมทำเช่นนี้กับเขา " อ้อย คุณโกรธอะไรกับผมอีกเนี่ย " เต้ถามอ้อย แต่อ้อยไม่ตอบ เดินหนีเขาเข้าไปในห้อง เต้รีบเดินตามอ้อยเข้าไปในห้องเพื่อจะพูดกับอ้อยให้รู้เรื่อง อ้อยเดินมานั่งลงข้างๆป่อง เต้เดินมาเห็นอ้อยนั่งอยู่ข้างป่อง ภาพนั้นมันทำให้เขารู้สึกโกรธจนควันออกหู " อ้อยผู้ชายคนนี้เป็นใคร " เต้ถามอ้อยคำรามเสียงดังลั่นห้อง " เขาจะเป็นใคร เขาก็ไม่เกี่ยวกับคุณ คุณกลับไปเถอะ อย่ามายุ่งกับอ้อยอีกเลย "
" มันจะไม่เกี่ยวกับผมได้ยังไง ก็คุณเป็นเมียผม และเมียผมกำลังนั่งอยู่กับผู้ชาย อื่นที่ไม่ใช่ผัว คุณจะให้ผมทำเฉยแล้วเดินจากไปเฉยๆ ถ้าผมทำอย่างนั้น ผมก็ควายแล้วหละ " ตลก จริงๆคุณนะ เหรอ รักฉัน ฉันนะเป็นได้แต่นางบำเรอของคุณมากกว่า "
" นางบำเรออะไร ผมรักคุณที่สุด แต่คุณกลับพาชายชู้มาในบ้าน คุณนอกใจผมทำไม " เต้ก็ทำตาแดงใส่อ้อยเหมือนกัน ใครกันแน่ที่นอกใจ" อ้อยว่า

การโต้เถียงดำเนินไปอย่างเผ็ดร้อน นาทีนี้ไม่มีใครยอมอ่อนข้อให้ใคร ท่ามกลางความเคลือบแคลงสงสัย ของทั้งคู่แต่ไม่มีใครยอมที่จะใช้เหตุผลพูดจากันให้รู้เรื่องกันสักคน มีแต่คำประชดประชัน เพื่อเอาชนะกัน พวกเขาไม่ยอมใช้.ปัญญาในการแก้ไขปัญหา พวกใช้อารมณ์ในการโต้เถียงกันเรื่องมันจึงไม่จบลงด้วยดี

ป่องเห็นอ้อยเถียง กันอย่างเมามัน เขาลุกขึ้น แล้วง้างหมัดต่อยไปที่ปลายคางของ เต้เต็มแรง ผลคือ เต้ล้มลงหมดสติสลบลงไปภายในหมัดเดียว
"กรี๊ดดดดๆๆๆ" อ้อยร้องอย่างตกใจสุดขีดเมื่อเห็น ป่องต่อยเต้จนสลบคาหมัด

ป่องยังไม่ยอมหยุดการกระทำอันป่าเถื่อนของเขาๆยังคงเตะไปที่ร่างอันสลบไสลของป่องอย่างไมมีท่าทีว่าจะหยุดการกระทำนั้นแม้แต่น้อย " ปึกปึก"
" พี่ป่องอย่าทำร้ายเต้ หยุดได้แล้ว " อ้อยร้องห้ามป่องเสียงหลง
" ไม่เป็นไรอ้อย ไอ้ ผู้ ชายคนนี้ใช่ไหมที่มันมองไม่เห็นความรักของอ้อย " ตอนนี้ สายตาของป่องที่เคยดูอบอุ่นมันเปลี่ยนไปเป็นสายตาของสัตว์ร้าย ที่จ้องทำร้ายผู้บุกรุก ยังไงยังงั้น ท่าทางของเขาดูเกี่ยวกราด ดุร้าย เตะที่ร่างกายเต้อย่างลืมตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่
" หยุดเดี๋ยวนี้นะ พี่ ป่อง หยุดทำร้าย เต้ได้แล้ว ถ้าพี่ไม่หยุดที่จะร้ายเต้ หนูจะโทรแจ้งตำรวจเดี๋ยวนี้แหละ " อ้อยเหลืออดกับการกระทำของป่อง ถึงแม้เธอจะโกรธเกลียดเต้มากเท่าไหร่ แต่เธอก็ไม่ได้คิดที่จะทำร้ายเต้เลยซักนิด เหมือนอย่างที่ป่องกำลังทำอยู่ขณะนี้

ป่องหยุดการกระทำของเขาเมื่อได้ยินที่อ้อยพูด เขาหยุดมองจ้องหน้าอ้อยอย่างรู้สึกไมพอใจที่อ้อยพูดอย่างนั้นกับเขา
" ไอ้คนนี้ไม่ใช่เหรอที่มัน ทำให้คุณคิดที่จะฆ่าตัวตาย ผมกำลังแก้แค้นแทนคุณอยู่ ไง คุณจะห้ามผมทำไม "หยุดทำร้ายเต้เถอะพี่ แม้หนูจะโกรธเต้มากสักเพียงไหน แต่หนูก็ไม่เคยคิดที่จะทำร้ายเหมือนที่พี่ป่องกำลังทำอยู่นั้นหรอก มันป่าเถื่อนเกินไป หนูรับไม่ได้จริงๆ"
" ฮะฮะฮะ ผมนึกแล้วว่าคุณต้องใจอ่อน ผู้หญิงก็งี้เหละจิตใจโลเล ไม่หนักแน่นใจอ่อนง่าย "

พูดจบป่องโถมตัวเข้าไปหาอ้อย เอามือที่ใหญ่ แต่นุ่มนิ่ม ปิดปากอ้อยเอาไว้ เพื่อไม่ให้ร้องเอะอะโวยวาย ฉะนั้นผมจึงอยากให้คุณ.ใจแข็งอีกนิด และอยากให้คุณคิดว่าไอ้ผู้ชายคนนี้( เต้ )นะ มันคิดจะฆ่าคุณด้วยความรัก ตราบใดที่คุณยังไม่ตายมันก็จะทำร้ายใจคุณอยู่เรื่อยไป มันคือฆาตกร แล้วคุณยังจะปล่อยให้มัน กลับมาทำร้ายใจคุณอีกเหรอ " พูดจบป่องลาก อ้อย ไปที่ห้องน้ำ เขาหยิบเอาผ้าตัวมาพันที่ปากของอ้อยไว้เพื่อไม่ให้เธอร้อง จากนั้นเขาก็เชือกเส้นเล็กมัดที่ข้อมือของอ้อยทั้งสองข้าง จากนั้นก็อุ้มอ้อยมาไว้บนเตียง ให้เธอหันหน้าไปทางเต้ที่นอนสลบอยู่ เขาเอาเชือกอีกเส้นมัดที่ข้อเท้าทั้งสองข้างของอ้อย
" ตอนที่อยู่บนสะพาน คุณเป็นคนพูดเองไม่ใช่เหรอ ว่าไอ้พวกคนที่ไม่มีรักแท้ มันสมควรตาย ซึ่งตอนนี้ผมเห็นด้วยกับความคิดของคุณตอนนั้น ผู้ชายที่มันทำร้ายใจคุณมันสมควรตาย และ ตายอย่างช้าๆและ ทรมารด้วย ฮะฮะฮะ " ป่องพูดด้วยสายตาที่แข้งกร้าวและดุร้าย ซึ่งอ้อยเห็นป่องพูดอย่างนั้น เธอถึงกับน้ำตาซึม และไหล มาตามโหนกแก้ม เธอพยายามจะร้องห้ามป่องไม่ให้ทำร้ายเต้อีก แต่เธอไม่สามารถร้องออกมาเป็นเสียงได้ เพราะ ปากเธอถูกเอาผ้าพันเอาไว้ เธอทำได้แค่ร้องอู้อี้ และมองดูป่องเดินไปที่เต้ที่นอนสลบ อ้อยเห็นป่องเอาเชือกไปมัดที่ข้อมือเต้ ข้อเท้าและเอาผ้าพันที่ปากของเต้ไว้ จากนั้นป่องเดินเข้าไปในครัว เขาเดินไปหยิบมีดหนึ่งเล่มแล้วเดินไปหยิบน้ำหนึ่งขวดจากในตู้เย็นแล้วเดินตรงไปที่เต้ แล้วเขาก็หยุด จากนั้นเขาค่อยๆเอาน้ำเย็นในขวดราดลงบนหน้าของเต้

"

เมื่อใบหน้าของเต้โดนน้ำเย็น เขาเริ่มรู้สึกตัวจากการสลบ ค่อยๆลืมตาและภาพที่เขาเห็นก็คือป่องยืนอยู่บนหัวของเขา ในมือถือมีด เขาพยายามจะลุกขึ้น เขาจึงรู้ตัวว่า ตัวเขาถูกมัดอยู่

"

ฟื้นแล้วเรอะไอ้หน้าตัวเมีย แกรู้ไหมผู้หญิงที่นั่งอยู่บนเตียงนั่นเธอรักแกมากแค่ไหน"

เต้ตกใจเมื่อเห็นอ้อยถูกมัดมือมัดเท้านั่งอยู่บนเตียง เขาพยายามดิ้นรนเพื่อจะไปช่วยอ้อย แต่เขาไม่สามารถช่วยอ้อยได้ ป่องมัดเขาไว้แน่น
" อย่าดิ้นเลยเสียเวลาเปล่า " ป่องบอกกับเต้ " อ่อยอูเอี๋ยวอี้ " เต้พยายามพูดแต่ก็พูดไม่ได้จึงได้ยินแต่เสียงงึมงำอย่างนั้น
" แกรู้ไหมสิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดในชีวิตก็คือไอ้คนไม่เห็นคุณของความรักของคนอื่น เห็นความรักของคนอื่นเป็นเรื่องโง่เขลา คนที่พูดคำว่ารักออกจากปากเหมือนคนผายลมส่งกลิ่นเหม็นแล้วหายไปกับสายลม ข้าเกลียด…แกรู้ไหม ข้าเกลียด...ข้าจะตัดลิ้นของแก แกจะได้ไม่ไปพูดโกหกกับใครอีก ผู้หญิงจะได้ไม่ต้องเจ็บใจเพราะแก จากนั้น ข้าจะตัดเอ็นร้อยหวายที่ข้อเท้าของแก แกจะไปไหนไม่ได้แล้วจะอยู่กับน้องอ้อยตลอดไป ข้าจะทำตาแกให้บอดแกจะได้ไม่ต้องมองผู้หญิงคนไหน นอกจากผู้หญิงที่นั่งอยู่บนเตียงนั่น..."อ่อยอูเอี๋ยวอี้ " เต้พยายามพูด " ฮ้าๆๆแกอยากพูดเหรอ...ดี...ก่อนที่ฉันจะตัดลิ้นแก ฉันจะให้แกพูดเป็นครั้งสุดท้าย ฮ้าๆๆ... " ป่องเอื้อมไปเอาผ้าที่พันปากเต้เอาไว้ออก เขาจะให้เต้พูดเป็นครั้งสุดท้าย
" ไอ้บ้า...แกจับฉันมัดทำไม " เต้ตะโกนถามป่องเมื่อมีโอกาสได้พูด
เสียงด่าของเต้ทำให้ป่องโมโหป่องจึงถีบไปที่ปากของเต้เต็มแรง แรงถีบของเขาทำให้ฟันของเต้หลุดกระจายออกมาจากปากหลายซี่ เต้ร้องโอดโอย
" ไอ้ลูกหมาแกเห็นผู้หญิงที่นั่งอยู่บนเตียงนั่นไหม เพราะ ความไม่ซื่อตรงของแก มันทำให้เธอเกือบต้องตาย " ไอ้บ้า อ้อยเป็นเมียของข้านะโว้ย ข้าไม่มีทางนอกใจเมียของข้าหรอก " ป่องตะโกนบอกป่องอย่างอารมณ์เสีย สิ้นเสียงเต้ ป่องหวดแข้ขวา เขาที่ชายโครงของเต้ และเตะเตะเตะ เต้เหมือนกระสอบทราย เตะอย่างบ้าคลั้ง เต้ร้องโอดโอย อ้อมมองเห็นทุกการกระทำของป่อง แต่เธอไม่สามารถห้ามป่องไม่ให้ทำร้ายเต้ได้ เธอทำได้เพียง ดิ้นไปมา เธอทำได้เพียงแค่นั้น

"

"

" ……

"

" .

"

"

"

"

ไม่เชื่อใจคำพูดของเต้

"

"

แกก็ล้วงเอากระเป๋าเงินไปดูซิ ที่รูปน้องสาวข้าจะมีเบอร์โทรเขียนเอาไว้ ถ้าแกอยากรู้ว่าเธอใช่น้องสาวข้าจริงหรือเปล่าแกก็โทรไปที่เบอร์ที่เขียนเอาไว้หลังรูปนั้นดูซิ"แกเห็นมีดที่ข้าถืออยู่นี้มัย มีดนี้มันพร้อมที่จะปักอยู่บนหน้าอกแกทุกเวลาถ้าแกพูดโกหก ข้าจะลองเชื่อคำพูดแกดูซักครั้ง "

ป่องเดินไปที่เต้ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ข้างหลัง หยิบกระเป๋าเงินของป่องออกมา เขาเปิดกระเป๋าเงินของเต้ เห็นรูปผู้หญิงอยู่ในกระเป๋าใบนั้นหนึ่งรูป เขาหยิบรูปนั้นออกมาดู ข้างหลังรูปมีเบอร์โทรเขียนไว้ด้วย เขาหยิบโทรศัพท์ ของตนเองขึ้นมาโทรตามเบอร์ที่เขียนเอาใว้ด้านหลังรูป แล้วกดโทรออก รอซักครู่ ก็มีเสียงปลายสาย รับสาย " ฮาโหล เปิลพูดค่ะ ไม่ทราบใครต้องการพูดกับเปิลคะ "สวัสดี ผมอยากทราบว่า คุณรู้จักคนชื่อเต้ หรือเปล่าครับ "รู้จักค่ะ" เปิลตอบ " ดี ครับ แล้วเต้เป็นอะไรกับคุณครับ "พี่เต้เขาเป็น พี่ชายของเปิลเองค่ะ " " เป็นพี่ชายแท้ๆท้ของคุณเลยหรือเปล่า " " ค่ะ เปิล กับพี่เต้ เป็น พี่น้องคลานตามกันมาเลยค่ะ " สิ้นเสียงของเปิล เมื่อคำตอบแน่ชัดแล้ว่า เปิลกับเต้ เป็นพี่นอ้งกัน ป่องถึงปล่อยโทรศัพท์หล่นลงกับพื้น หันไปมองที่ อ้อย ย่างรู้สึกสำนึกผิด
" อ้อย ผมขอโทษ ผมนึกว่าเขานอกใจคุณ " เขาตะโกนบอกอ้อย อย่างรู้สึกเสียใจในการกระทำของตนเอง และตัดสินใจวิ่งออกไปจากห้องของ และไม่หันหลังกลับมามองอีก

พ่อของอ้อยยืนกอดอ้อมเอาใว้ในอ้อยแขน ของเขา อย่างรู้สึกห่วงลูกสาวคนนี้สุดชีวิต พ่อของอ้อยวันนี้พอดีเขามาเยี่ยมอ้อมที่คอนโดพอดี เมื่อมาถึงห้องอ้อยเขาแทบช็อค เมื่อเขาเห็นอ้อยถูกมัดมือมัดเท้ามัดปาก อยู่บนเตียงนอน เต้ นอนเลือดกลบปากอาการล่อแล่ พ่ออ้อยจึงโทรเรียกตำรวจและรถพยาบาล

ตำรวจกำลังสอบปากคำอ้อยอยู่ " คุณจำหน้าคนร้าย ใด้ไหมครับ " ตำรวจถามอ้อย
"รู้จักค่ะ หนูจำหน้าเขาใด้ดีเลยค่ะ" อ้อยตอบ

ตำรวจล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อแล้วหยิบรูปออกมา
" ใช่ผู้ชายคนที่อยู่ในรูปนี้มั๊ยครับ" ตำรวจส่งรูป ให้อ้อยดู อ้อยรับรูปนั้นมาดู ใช่ ค่ะ ผู้ชายคนนี้แหละค่ะที่เขาทำร้ายเต้ คุณตำรวจมีรูปของเขาใด้ไงคะ"
"อ๋อ .....ผู้ชายคนนี้เขาคือฆาตกร ต่อเนื่อง ที่ทางตำรวจต้องการตัวมากที่สุดขณะนี้เลยหละครับ" " เขาฆ่าคนตาย"
"ใช่ครับ คนแรกที่เขาฆ่า คือ ผู้ชายที่เป็นคู่ขาของเขา จริงๆแล้ว ฆาตกรรายนี้เขาเป็นเกย์นะครับ จากการสืบสวนของตำรวจพอจะสรุปคดีนี้ใดว่า คู่ขาของฆาตกร มันนอกใจปันใจไปให้ผู้หญิงแท้ ๆ มันจึงฆ่าเขาบูชารัก และมันตามไปฆ่าผู้หญิงคนที่คู่ขามันไปหลงรักคนนั้นด้วย แต่ผู้หญิงคนนั้นเธอมสามีแล้ว แต่เธอแอบเป็นชู้กับคู่ขาของมัน มันตามไปฆ่าผู้หญิงคนนั้นถึงบ้าน แต่วันนั้นสามีเธออยู่บ้านด้วย สามีมีพยายามช่วยเมีย ไอ้ฆาตกรรายนี้มันจึงฆ่าตายซะทั้งคู่เลย และยิ่งเลวร้ายยิ่งไปอีกคือ ไอ้ฆาตกรรายนี้นับวันยิ่งโหดเหี้ยม ถ้ามันรู้ว่าใคร หรือคู่รักคู่ใหน นอกใจกัน มันจะตามไปฆ่าคนที่นอกใจคนนั้น มันเป็นโรคจิต คลั่งความรัก "
" แล้วตอนนี้ตำรวจจับตัวเขาใด้หรือยังคะ"
"ยังเลยครับ ไอ้ฆาตกรรายนี้เราไม่สามารถรู้ที่อยู่ที่แน่นอนของมันเลย มันจึงยังคงลอยนวล และก่อคดีอย่างต่อเนื่อง ต่อไป"
"แต่หนูว่าหนูรู้ที่อยู่ที่แน่นอนของฆาตกรรายนี้ค่ะ"อ้อยบอก
"คุณรู้ที่อยู่ของฆาตกร มันอยู่ที่ใหนครับ"
"........บนสพานพระราม9ค่ะ"

จบแบบโหดนิดนึง

"

"

"

"

*...........................................................................................*

แล้วข้าจะแน่ใจได้ไงว่า คนในรูปที่แกจะให้ฉันดูนั่น คือน้องสาวแก จริงๆ แกอาจจะเอารูปใครที่ใหนมาแหกตา ข้าก็ได้ ใครจะไปรู้ ทั้งหมดที่แกพูดมามันก็แค่วาจาเอาตัวรอดเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้หรอก" ป่องถ้าแกไม่เชื่อว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นน้องสาว แกก็รองหยิบกระเป๋าเงินของข้าออกมาดูซิในนั้นมี รูปน้องสาวของข้าอยู่ในนี้ แก่จะได้รู้ตัวซะที่ว่าแกมันโคตรมัวเลย" เต้ท้าทายป่องน้องสาวเหรอ ถ้าข้าเชื่อแก ข้าก็โง่เป็นควายแล้ว แหละ จริงแล้ว แกคงกลัวตายเลยกลัว ว่าข้าจะทำร้ายแกมากไปกว่านี้ เลยแกล้งบอกว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นน้องสาวแกเพื่อเอาตัวรอดมากกว่า ถุยไอ้ขี้ขลาด คนที่ไม่เห็นค่าของความรักอย่างแกข้าไม่ปราณีหรอก" ป่องบอกเมื่อเช้า หอมแก้ม ฮะฮะฮะ ไอ้บ้า ผู้หญิงคนนั้นมันน้องสาวฉันเอง แกมันมั่ว" เต้ว่าป่องแล้วเมื่อเช้า ไอ้หมาตัวไหน มันแอบไปหอมแก้ม ผู้หญิงอื่นที่ไม่ใช่เมีย ของมันละวะ "แกรู้ได้ยังไงไอ้บ้า " ก็เมียแกนั่นแหละ เป็นคนบอกฉันเองเห็นแก ยืนหอมแก้ม กับ ผู้หญิงอื่นเมื่อเช้านี้ แกรู้มั้ยการกระทำของแกเมื่อเช้ามันทำให้เมียแกรู้สึกเสียใจ จนคิดจะฆ่าตัวตาย " ป่องพูด

. "

"

"

เต้ คุณกลับไปเถอะ อ้อยไม่อยากเจอคุณอีกแล้ว " อ้อย พูดเสียงดังทำตาแดงใส่เต้ พลางปิดประตูใส่เต้ แต่เต้สงสัย แม่บ้านที่หนูจ้างไว้ประจำ จะมาทำความสะอาดห้อง " อ้อย บอกป่องก๊อก ๆๆๆๆๆๆ " มีเสียงเคาะประตู ดังขึ้นขัดจังหวะการคุยระหว่างอ้อยและป่องไปพี่ป่อง ขึ้นไปนั่งเล่นบนห้องหนูกัน'"อ้อยชวนป่อง

"

"

"

.......

"

"

"

"

"

"

"

"

*.............................................................................................. *

"

"

"

"

"

"

"

"

"

.......

"

"

"

"

"

"

"

"

"