มหัสจรรย์ของความรัก

เนื้อเรื่อง

เรื่อง  
ยายของปอ

    น้องปอ เธอนั่งซึมเศร้า  ในหัวเธอมีแต่เรื่องสับสน    ความทุกข์มัดเป็นเกลียวเกี่ยวพันอยู่ในหัวของเธอ
    ความรักเป็นบ่อเกิดแห่งทุกข์  แต่มนุษย์ทุกคนไม่เห็นมีใครกลัวความทุกข์สักคน  ทั้งมนุษย์ผู้หญิง มนุษย์ผู้ชาย  ต่างมองหาความรัก  ปอก็เช่นกัน
    เมื่อเช้าแฟนหนุ่มของปอ  เขามาขอเลิกกับเธออย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย  หนำซ้ำไอ้แฟนหนุ่มตัวแสบของเธอ  ยังทิ้งท้ายคำพูดเจ็บ ๆ  ไว้ให้ปอเจ็บช้ำอีก
    "ปอคุณดีเกินไป  ผมไม่เหมาะกับคุณ  ตอนนี้ผมได้เจอคนที่เหมาะสมกับผมแล้วด้วย  ลาก่อน"  ตอนนั้นปอตอกกลับแฟนหนุ่มด้วยคำพูดและการกระทำแรง ๆ  
    "อ๋อ...คุณคงเจอคนเลว ๆ  เหมือนตัวคุณแล้วหละซิ  ฉันก็ขออวยพรให้คุณทั้งสองรักกันจนตายไปเลย"  ตอนนี้ปอเธอคิดว่าเขาแรงมาเธอก็ควรจะแรงกลับไป  เธอวิ่งเข้าไปตบหน้าแฟนหนุ่มของเธอหนึ่งฉาดใหญ่  ก่อนที่เธอจะวิ่งหนีจากเขามา  สุดท้ายความรักของปอก็จบลงด้วยความเกลียด

      *____________________*

    ที่บ้านปอ  หลายวันที่ผ่านมา
    ความทุกข์ใจจากความรัก  พาปอดำดิ่งลงไปสู่ความมืดมน  ลึกจนไม่เห็นแสงสว่าง  
    ปอเคว้งคว้างอยู่ในความมืดของจิตใจ  จากหนึ่งวัน  เป็นสองวัน  เป็นสามวัน  จนถึงวันที่สี่  เธอทนทุกข์ใจมากไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว  เธอตัดสินใจจะทำลายตัวเองเพื่อประชดคนที่เธอรัก
    ความคิดของปอตอนนี้  มันช่างโหดร้ายกับตัวเธอเองยิ่งนัก  เธอคิดถึงวิธีที่จะจบชีวิตตนเอง  โดยการเอามีดคัทเตอร์ใบคมกริบ  กรีดลงไปบนข้อมือให้ใบมีดตัดผ่านเส้นเลือดใหญ่  เลือดของเธอจะไหลมาตามรอยกรีดจนเลือดหมดตัวและเธอจะตายในที่สุด
    การกระทำไวเท่าความคิด  ปอหยิบมีดคัทเตอร์จากโต๊ะหนังสือ  เธอเลื่อนใบมีดออกจากฝัก  เผยให้เห็นใบมีดคมกริบ  ระหว่างช่วงเวลาแห่งความเป็นความตาย ก่อนที่ปอจะเอาใบมีดกรีดลงไปที่ข้อมือของเธอ  ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากหน้าบ้าน
    "ปอ เอ้ย ปอ อยู่ไหมอีหนู  มาเปิดประตูให้ยายเข้าไปในบ้านหน่อยเร็ว"      ปอสะดุ้ง  เธอหันไปมองผ่านกระจกหน้าต่างไปยังที่มาของเสียงเธอเห็นคุณยายของเธอที่อยู่ต่างจังหวัด  กำลังยืนเรียกเธออยู่หน้าบ้าน  "คุณยาย"  ปออุทาน  คุณยายคนนี้ของเธอเป็นคนเลี้ยงเธอมาตั้งแต่เล็กจนโตเป็นสาว  แต่เธอต้องแยกจากคุณยายเมื่อปีที่แล้ว  เพราะคุณยายต้องกลับบ้านนอกเพื่อไปดูแลคุณตาที่กำลังป่วย  ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาปอจึงไม่ได้เจอคุณยาย  และคิดถึงคุณยายของเธอมาก
    ปอตัดสินใจวางมีดคัทเตอร์ที่จะใช้จบชีวิตตนเอง  วางมันลงบนโต๊ะ  เธอลุกขึ้นแล้วรีบวิ่งไปหาคุณยายของเธอ  คุณยายเธอช่วยชีวิตของเธอไว้แท้ ๆ
    ในห้องรับแขก  ปอกอดยายร้องห่มร้องไห้จนน้ำตาของเธอเปียกเสื้อของยาย  ปอรักคุณยายของเธอคนนี้มาก  คุณยายเป็นคนใจดี  และคุณยายก็รักปอมากเช่นกัน
    "อีหนูเอ็งเป็นอะไร  ตั้งแต่ยายมาถึงเอ็งก็ร้องไห้ไม่ยอมหยุด  หยุดร้องไห้ก่อน  แล้วเล่าเรื่องคับอกคับใจให้ยายฟังซิ"  ยายถามปอด้วยสำเนียงชาวบ้านวาจาลูกทุ่ง
    ปอเล่าเรื่องเกี่ยวกับตัวเธอให้ยายฟัง  ตั้งแต่ต้นจนถึงวินาทีที่เธอคิดจะจบชีวิตตนเอง
    ยายโอบศีรษะปอที่ร้องไห้น้ำตานองหน้ามาแนบไว้กับอก  ยายลูบศีรษะของปออย่างแผ่วเบาและเอ็นดู  ปอจึงรู้สึกได้ถึงความอบอุ่น  ตอนนี้ปอรู้สึกดีขึ้นมามากแล้ว  เมื่อเธอมีคนมาคุยด้วย  มีคนมาคอยปลอบโยน
    "อีหนูของยายรักเขามากจนลืมรักตัวเองไปเลยนะเอ็ง  ดูหน้าตาซิ  ซูบโทรม  นี่คงไม่ค่อยได้กินอะไรมาหลายวันแล้วละซิเนี่ย  เอาอย่างนี้อีหนูชอบกินผลไม้อะไร  เดี๋ยวยายจะไปหยิบมาให้กิน"  ยายถามปอ
    "ปอชอบกินแอปเปิ้ลค่ะ"  ปอตอบยาย
    ยายลุกขึ้นเดินไปที่ตู้เย็น    ซักครู่ก็เดินกลับมาพร้อมกับแอปเปิ้ล  2-3  ลูก    ยายค่อย ๆ ปลอกแอปเปิ้ลให้หลานรักกินทีละลูก  ด้วยความหิวปอกินแอปเปิ้ลทั้งสามลูกหมดภายในไม่กี่นาที  เมื่อท้องอิ่มปอรู้สึกได้ถึงสติที่กลับคืนมา  อารมณ์แจ่มใสขึ้นเมื่อท้องอิ่ม
    "อีหนูยายจะถามอะไรอีหนูซักอย่างได้ไหม"  ยายถามปอพลางลูบผมปอไปพลาง
    "ยายจะถามอะไรปอคะ"  ปอตอบ  เธอรู้สึกดีที่คุณยายลูบหัว
    "คำถามมีอยู่ว่า  มีต้นไม้อยู่สองต้น  ต้นหนึ่งคือ  ต้นแอปเปิ้ลที่อีหนูชอบทานกับอีกต้นหนึ่ง  คือต้นเสลดพังพอน  ไม่มีลูกให้กิน  มีแต่ใบที่ขม ๆ  สรรพคุณเอาใบไปต้มเป็นยาแก้ไข้  ยายถามว่าอีหนูจะเลือกต้นไม้ต้นไหน"  ยายถามยาวเหยียด
    "หนูก็เลือกต้นแอปเปิ้ลน่ะซิคะคุณยาย"  ปอตอบสั้น ๆ อย่างไม่ลังเลที่จะตอบ
    "ถ้าอย่างนั้นยายขอทาย  แฟนของอีหนู  เขาคงเป็นคนหน้าตาดีใครเห็นใครก็ชอบ  เขาคงเป็นคนคุยสนุก ดูสุภาพ  แต่งตัวดี  มีฐานะ  เขามีครบทุกอย่างที่ผู้หญิงต้องการเลยใช่มั้ย"  ยายถามอีก
    "คุณยายทายถูกเหมือนตาเห็นเลยค่ะ"  ปอรู้สึกแปลกใจ
    "แอปเปิ้ลที่อีหนูชอบกิน  เพราะมันกินง่าย  เคยกินอยู่ทุกวัน  รสชาติถูกปาก  หาซื้อง่าย  มีขายอยู่ทั่วไป  รูปลักษณ์ดูดี  ใครเขาก็กินกันทั้งนั้น  นี่คือเหตุผลที่อีหนูตัดสินใจเลือกต้นแอปเปิ้ลใช่มั้ย "  ยายถาม
    "ใช่ค่ะ"  ปอตอบ
    "ส่วนไอ้ต้นเสลดพังพอนที่อีหนูไม่เลือก  เพราะอีหนูรู้ว่ามันมีรสขม  ไม่ชอบรสขมของมัน ไม่เห็นมีใครเขากินกันเลย  ถึงแม้ต้นเสลดพังพอนจะเป็นยามีประโยชนกับเรา   หนูก็คงไม่เลือก"    "ใช่ค่ะ"
    "ยายจะบอกอีหนูว่าที่ยายรู้ว่าแฟนของอีหนูหน้าตาท่าทางเป็นอย่างไร     เพราะยายรู้ว่า  ผู้ชายที่อีหนูรักก็เหมือนกับแอปเปิ้ลที่อีหนูกินนั่นแหละ  ผู้ชายที่เหมือนแอปเปิ้ลของอีหนู เขาจะเป็นที่รู้สึกคบง่าย  คุยด้วยง่าย  อีหนูจะรู้สึกว่าจับต้องเขาได้ง่าย ๆ โดยไม่ต้องฝืนใจ      แต่อีหนูอย่าลืมนะว่าแอปเปิ้ลใคร ๆ  เขาก็กินกัน  ใคร ๆ เขาก็ชอบ  ผู้ชายคนนั้นก็เช่นกัน  เขามีทุกอย่างที่ผู้หญิงต้องการ  ผู้หญิงอื่นก็ต้องการผู้ชายคนนั้นเช่นเดียวกับปอ  จงจำได้  อะไรที่ได้มาง่าย ๆ  ก็มักจะเสียไปง่าย ๆ เช่นกัน  ยายจึงอยากให้ปอเลือกผู้ชายที่เป็นเหมือนดั่งต้นเสลดพังพอน  ผู้ชายคนนั้นอาจจะดูรูปร่าง ท่าทางหน้าตา  ไม่ถูกใจอีหนู  แต่ยายอยากให้อีหนูมองที่คุณค่าของต้นเสลดพังพอนต้นไม้ต้นนี้ มันเป็นยารักษาโรค  มันจะรักษาเราตอนป่วยไข้  อีหนูของยายจึงควรมองที่คุณค่าและประโยชน์ของเขามากกว่ามองเขาที่หน้าตาและฐานะทางสังคม  อย่ามองหารักที่ได้มาง่าย ๆ  รักแท้มักมีรสขม  แต่จะหวานเมื่อตอนจบ  รักที่เริ่มต้นเป็นรักหวาน จะร้าวรานและจบอย่างขม ๆ  สุดท้าย  แม้ต่อจากนี้ไป  ขอให้อีหนูของยายจงเข้มแข็ง  ไม่ว่าจะเกิดอะไรร้ายแรงมากระทบจิตใจหรือมีปัญหาร้ายแรง  ขอเพียงอีหนูไม่อ่อนแอ  ไม่ยอมแพ้มัน  อีหนูก็จะไม่แพ้มัน  แต่ถ้าวันไหนอีหนูร้องไห้  ก็ให้ร้องออกมาดัง ๆ  ให้น้ำตาตัวเอง ชำระล้างความอ่อนแอและความเจ็บช้ำให้หมดไปจากใจ  และจงเข้มแข็งขึ้นทุกครั้งเมื่ออีหนูของยายร้องไห้"  ยายพูดซะยาวเหยียด
"ค่ะ ยาย  อีหนูคนนี้ของยาย  จะจดจำคำสอนของยายใส่ไว้ในหัวเด็กโง่คนนี้ไปจนวันตายเลยค่ะ"  ปอรับคำยาย  พลางซุกไซร้หัวไปบนตักยาย  คุณยายก็ลูบผมเธอไปมาอย่างเอ็นดู  จนปอหลับไปเพราะความเพลีย

                        ตัดไป *____________________________*
    
        ปอหลับไปกี่ชั่วโมงไม่รู้  มาตื่นอีกทีเมื่อแม่ของเธอมาปลุก  ปอเห็นแม่กับพ่อเธอโผเข้าไปกอดร้องไห้น้ำตานอง  เล่าเรื่องที่เด็กโง่อย่างเธอคิดจะฆ่าตัวตายประชดรัก   พ่อแม่ได้ฟังก็พากันกอดลูกสาวสุดที่รักคนนี้ไว้ซะแน่น  สามคนพ่อแม่ลูกพากันร้องไห้  อยู่กลางบ้านนั่นเอง
    "แล้วอะไรมาดลใจให้ลูกปอของแม่ล้มเลิกความคิดที่จะฆ่าตัวตายล่ะลูก"  แม่ถามปอทั้งน้ำตานองหน้า
    "คุณยายค่ะ  คุณยายมาร้องเรียกปออยู่ที่หน้าบ้าน  พอหนูเห็นคุณยาย  หนูก็เลยล้มเลิกความคิดที่จะฆ่าตัวตาย  วิ่งไปหาคุณยาย และร้องไห้กับท่าน"  ปอพูดด้วยหน้าตายิ้มแย้ม  น้ำตายังคงนองหน้า  แต่ดูเหมือนว่าท่าทางของพ่อแม่ปอดูเปลี่ยนไป
    "ปอหนูว่าไงนะคุณยายมาหาปอเหรอ"  แม่พูดเสียงสั่น
    "ค่ะ คุณยายมาหาปอ  คุณยายยังปลอบใจปอ  และสั่งสอนปอตั้งหลายเรื่อง  เนี่ยคุณยายคงอยู่ในครัว  หนูจะไปตามคุณยายให้นะคะ"  ปอพูดพลางทำท่าจะเดินไปในครัว
    "ปอไม่ต้อง............"  แม่ห้าม
    "คุณยายคะ............คุณยายแม่มาแล้วค่ะ"  ปอตะโกนเรียกหายายแต่ไม่มีเสียงยายตอบกลับมา
    "พ่อแม่บอกไม่ต้องร้องเรียกยายไง.....  ปอฟังแม่ให้ดี ๆ นะ......และจงทำใจดี ๆ ไว้..... ปอ คุณยายปอท่านเสียชีวิตแล้ว  เมื่อสองชั่วโมงที่ผ่านมา  คุณตาที่อยู่ต่างจังหวัดโทรทางไกลมาบอก  คุณยายโดนรถชนจนเสียชีวิต  พ่อกับแม่จึงรีบกลับบ้านเพื่อที่จะเก็บของเพื่อจะไปงานศพของคุณยายนี่ไง"  แม่พูดน้ำตานองหน้า
    "ไม่จริงคุณแม่โกหกปอ"  ปอเถียงเสียงแข็ง  ก็หนึ่งชั่วโมงที่แล้วเธอยังอยู่กับคุณยาย  "ฟังแม่นะปอ  คุณยายท่านเสียแล้วจริง ๆ"  แม่ยืนยังคำพูดอีกครั้ง   ปอล้มฟุบเป็นลมหมดสติไปตรงนั้นนั่นเอง

             *.............. ตัดไป   -------*

    ในงานศพของคุณยายปอนั่งมองภาพคุณยายน้ำตานองหน้า
    "คุณยายชีวิตนี้ของปอเป็นของคุณยายแล้ว  เพราะคุณยายพยายามปกป้องรักษาชีวิตของปอไว้ในวินาทีสุดท้ายที่ปอเด็กโง่คนนี้คิดจะฆ่าตัวตาย  ปอจะรักษาชีวิตตัวเองเอาไว้ให้ดีอย่างที่คุณยายต้องการ  แม้ชั่วชีวิตนี้จะไม่มีใครรักปอจริงก็ตาม  ปอก็จะรักชีวิตตัวเองไปจนตาย  และจะไม่คิดจะทำร้ายตัวเองอีกเลย  ปอจะจำคำสอนสั่งสุดท้ายของคุณยายเอาไว้ให้ขึ้นใจ  ทุกครั้งที่ปอร้องไห้  ปอจะเข้มแข็งขึ้น  เหมือนอย่างที่คุณยายบอก............ปอรักยายค่ะ....ฮือ....ฮือ.....ฮือ"

                                            จบแล้วจ้าqqq
                          อ่าน 'เรื่องโง่ๆของผู้หญิงคนหนึ่ง'  'เรื่อง ข่มขืน' 'เรือง ไอ้โรคจิต' [ที่ หมวด ตลก-ขบขัน]
                            
                                                                         เรื่อง ข่มขืน # 2 ตอน นางงาม[ ที่ หมวด ระทึกขวัญ]
                            
                                         เรื่อง  ความรักของฟิล์ม      
                                         ด้วยนะ ขอบคุณ จาก mangpong