คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Stage 3 [50% loading]
ครืดด
เสียงของบางอย่างถูกผลักออกทีละนิดจากการกระทำของหญิงสาวผมสีแดงที่ถูกมัดรวบเป็นทรงหางม้ายาวลงมี
ผมที่เคยถูกจัดทรงไว้อย่างดี บัดนี้มันไม่มีแต่สภาพของความเป็นทรงอยู่เลย
“เฮ้อ นี่ฉันคงไม่ได้ออกแรงมานานมากแล้วสินะถึงเหนื่อยแบบนี้”
‘คริสติน เวนดี้’ หญิงสาวรูปร่างสูงโปร่งพึมพำพรางปาดเหงื่อออกจากใบหน้า
ชุดของคนไข้ที่เธอสวมอยู่นั้นเปรอะเปื้อนไปด้วยฝุ่น
“คุณคริสคะ
ในห้องฉัน..อุ๊บ!”หญิงสาวร่างเล็กกว่าคริสเดินออกมาจากห้องที่คริสพึ่งดันสิ่งของที่ปิดทางไว้ออก
ทันทีที่ ‘ฟรีเกล แดนดีไลน์’
เห็นสภาพภายนอกห้องถึงกับต้องยกมือขึ้นมาปิดปากก่อนจะวิ่งเข้าไปห้องน้ำในตัวห้องพักคนไข้ทันที
มันก็น่าสะอิดสะเอียนอยู่หรอก...
รอยเลือดที่กระเซ็นติดอยู่บนผนังมีอยู่ทุกๆที่ บ้างก็ยังไม่แห้ง
บ้างก็แห้งจนติดกับฝาผนัง เศษชิ้นส่วนมนุษย์กระจัดกระจายอยู่ตามพื้นทางเดิน
หากเป็นคนปกติคงอยากจะทำเหมือนกันกับฟรีเกลทั้งนั้น
“เป็นไงบ้าง เกล”คริสตินเดินเข้ามาในห้องน้ำเพื่อดูเพื่อนสาวที่ยืนหน้าซีดเผือดอยู่หน้าอ่างล้างหน้า
“เราต้องไปกันแล้วนะ
ก็.... ถ้าไม่ไหวก็บอกฉันละกัน เดี๋ยวฉันแบกเธอไปเอง”คริสตินพูดก่อนยื่นมือออกมา
ใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มบางๆที่ดูอ่อนโยน
“....งั้นก็
ฝากด้วยนะคะ”ฟรีเกลเอื้อมมือมาจับกับคริสตินก่อนจะพูดออกมาแต่ถึงอย่างนั้นเจ้าตัวก็ไม่สบตากับคนที่ตนจับมือด้วย
เธอเอาต่ก้มหน้าอยู่อย่างนั้นก่อนจะปล่อยให้คริสตินดึงตัวเธอออกจากห้องไป
ได้โปรด...อย่ายิ้มให้ฉันอีกเลย...
...........
ปัง! ปัง! ปังๆๆ!
เสียงทุบประตูดังอยู่หลายต่อหลายครั้ง
มือสีขาวเล็กทั้งสองข้างยังคงทุบประตูต่อไปอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
แต่ถึงอย่างนั้นเจ้าของมือเล็กๆนั้นก็มีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้า
“โถ่เว้ย! ไอ้ประตูเฮงซวย!” ‘ทาอุมิ ซานาเอะ’
พยาบาลดูแลผู้ป่วยสบถออกมาอย่างหัวเสีย หลังจากพยายามทุบประตูอยู่เนิ่นนาน
“พอเถอะนะ ซานะจัง”เรียวหันมาห้ามปรามซานาเอะก่อนที่จะต้องมีใครเนคนไข้เพิ่มในเวลาที่โรงพยาบาลไม่พร้อมแบบนี้
“เหอะ
ยัยตัวสร้างปัญหาเอ้ย! ถ้าไม่คิดจะมาช่วยหาทางออกก็อย่าสร้างปัญหาสิ!”เรย์บ่นในขณะที่กำลังค้นหาสิ่งของจำเป็นในการออกไปจากห้อง
“ผมก็...เห็นด้วยกับรุ่นพี่เรย์นะครับ”กาเบรียลที่กำลังพยายามใช้แรงทั้งหมดดันประตูอีกด้าน
“ชิ!
ทีนี้ล่ะรุมฉันกันใหญ่เลย หึ!”ซานาเอะเดินมานั่งที่เก้าอี้ด้วยท่าทีงอนๆ
“โอ๊ะ! ดูเหมือนจะเจอสิ่งของที่สุดยอดเข้าล่ะ”เรย์หยิบม้วนแผ่นกระดาษแผ่นหนึ่งมากางออกก่อนจะวางไว้บนโต๊ะ
เรียวและกาเบรียลเดินมาดูที่สิ่งนั้น ก่อนจะตามมาด้วยซานาเอะที่ลากเก้าอี้มานั่งดูด้วย
“แผนผัง...โรงพยาบาล”เรียวพูดออกมา
ทำให้กาเบรียลขมวดคิ้วเล็กน้อย
“นี่
พวกรุ่นพี่ไม่ได้รู้จักทุกที่ในโรงพยาบาลงั้นเหรอครับ?”
“ก็นะ
แม้แต่ในตึกเก้านี่ก็ใช่ว่าจะรู้ทุกที่ซะด้วยสิ
ขนาดฉันเองที่เคยมาฝึกงานตอนที่ยังสร้างตึกสิบสองไม่เสร็จยังไม่รู้จักทุกซอกทุกมุมเลย
แถมที่นี่ก็มีการย้ายห้องตรวจบ่อยๆซะด้วย เลยมีการทำแผนผังใหม่ตลอดๆเลยล่ะ ว่าแต่
นายแน่ใจนะว่าอันนี้อันล่าสุดน่ะ”ซานาเอะพูดยืดยาวก่อนจะจบด้วยการยิงคำถามที่น่ากังวล
“นี่ไง เขียนวันที่
13 เดือน 5 ปีที่แล้ว ซึ่งยังไม่มีการย้ายห้องเลยนะ น่าจะอันล่าสุดนั่นแหละ”เรย์ชี้ไปที่มุมขวาบนของกระดาษซึ่งเขียนวันที่กำกับไว้
“แต่ว่า
ถึงจะมีแผนผังก็ยังไม่มีจุดหมายที่จะไปอยู่ดีนี่”
เรียวพูดขึ้นทำให้ทุกคนกลับมาคิดไม่ตก
“งั้นการที่จะออกจากที่นี่ก็ต้องมีรถใช่มั้ยหละ
แล้วทุกคนเองก็ไม่มีใครมีรถด้วยเพราะงั้นจึงต้องใช้รถของคนอื่น
แต่ถ้าในกรณีที่เราเจอคนอื่นๆล่ะก็การที่จะพาคนออกไปได้เยอะๆก็ต้องใช้รถพยาบาล
ซึ่งกุญแจรถพยาบาลน่าจะอยู่ที่ห้องพักพนักงานขับรถพยาบาลแน่ๆ!”
ซานาเอะอธิบายแผนที่เธอคิด ซึ่งทุกคนเองก็เห็นด้วย
“พอดีเลย
ห้องพักพนักงานอยู่ที่ตึกนี้ซะด้วย เยี่ยมเลย!”เรย์ชี้ไปที่ชั้นที่สองห้องมุมขวาสุดของตึกเก้า
“ถ้ายังงั้นระหว่างที่เราไปที่นั่นก็ต้องหาคนที่มีชีวิตรอดด้วย
แต่ก่อนอื่นพวกเราต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้ก่อน ทุกคน เรามาพยายามกันเถอะ!”เรียวพูดออกมาด้วยท่าทีขันแข็งอย่างมีความหวัง
“โอ้!”ทุกคนตะโกนออกมาก่อนจะเดินไปหาทางออก
เว้นก็แต่กาเบรียลที่ยิ้มเจื่อนๆมองภาพตรงหน้าจากนั้นจึงเดินไปหาของที่สามารถพังประตูออกไปได้
“....”กาเบรียลมองของที่ไม่น่ามาอยู่ในห้องพักพยาบาลดูแลผู้ป่วยได้
พลั่วงั้นเหรอ?
มันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงน่ะ แต่เอาเถอะ อย่างน้อยก็มีหนทางออกจากที่นี่แล้วล่ะนะ
“พวกรุ่นพี่ช่วยหลบหน่อยทีสิครับ”กาเบรียลพูดพรางยกพลั่วมา
“นายไปได้มาจากไหนล่ะเนี่ย?”ซานาเอะมองพลั่วในมือของกาเบรียลอย่างสงสัยก่อนจะหลบออกมาจากประตู
“....”กาเบรียลไม่ได้ตอบอะไร
เขายกพลั่วขึ้นก่อนจะใช้มันทุบไปที่ประตูอย่างแรง
ประตูที่ถูกล็อคจากข้างนอกยังคงเปิดไม่ออก ด้วยเหตุนั้นจึงทำให้พลั่วยังคงทุบที่ประตู
จนกระทั่ง..
กึก ครืดด ปัง!
ประตูที่ถูกทุบอย่างแรงหลายต่อหลายครั้งจึงหลุดออก
กาเบรียลเหนื่อยหอบค่อยๆยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่ผุดขึ้นมา
พลั่วที่เคยอยู่ในมือเขาได้ปล่อยให้มันล่วงหล่นลงไปแล้ว
“ส สำเร็จ!
สุดยอดไปเลยกาเบรียล”ซานาเอะกระโดดโลดเต้นราวกับหนูที่เจ้าของได้ปล่อยออกจากกรงมืดทึบที่ไม่เคยเจอแสงแดด
“ถ้างั้น
ก็รีบไปกันเถอะ”เรย์พูดก่อนจะดึงแขนของซานาเอะให้ออกไปตามแรงของเขา
“รีบไปกันเถอะ”เรียวหันมาหากาเบรียลก่อนจะรีบเดินตามสองคนไปทันที
ดูเหมือนว่า
จะฟื้นตัวช้ากว่าเมื่อก่อนเยอะเลยแฮะ แหงล่ะ ไม่ได้ไป ‘ที่นั่น’ ตั้งนานแล้วนี่
.....
50 % loading
ฮัลโหวววววววว ทู๊กคนน
ไรต์กลับมาจากหลุมดำแล้ว เย่ะห์
กลับไปอ่านตอนที่แล้วเลยมีไฟขึ้นมา แต่พอเห็นโด6แฝดเลยต้องไปอ่านก่อน//ทุกคนอย่าทำร้ายไรต์สิ
ยังไงก็ ยังไม่มีการลงไหนะจ้ะ!
ปล.ใกล้จะจบChapter1 แล้วนะ อิ_อิ
ความคิดเห็น