คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Stage 2 The nightmare of humanity
Stage 2
The nightmare of humanity
ซ่าา
เสียงของฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ขาดสาย
ผู้คนต่างวิ่งหาที่หลบฝน ท้องฟ้าสว่างวาบเป็นบางเวลาและเมื่อฟ้าแลบอย่างนี้มันก็ต้องตามมาด้วย...
เปรี้ยง!!
"เฮือก!"ทันทีที่เสียงฟ้าผ่าดังขึ้น
ร่างเล็กที่นั่งอยู่บนเตียงสะดุ้งอย่างขวัญผวา
"ฮ่าๆ
นายนี่ขี้ตกใจจังเลยนะ"เด็กสาวผมสีดำถูกมัดเป็นทรงทวิลเทลนั่งอยู่บนโซฟาหัวเราะร่าออกมาอย่างชอบใจ
"มะ..มันก็เรื่องของผมแหละน่า
ว่าแต่คุณน่ะเมื่อไหร่จะออกไปซะที"เด็กชายผมสีน้ำตาลอ่อนพูดเสียงดัง(ตวาด)ใส่เด็กสาว
คิ้วสีน้ำตาลขมวดเป็นเข้าหากัน
"แหม
ก็อยู่ในห้องเดี่ยวมันน่าเบื่อจะตายไป แล้วฉันก็รู้ด้วยว่านายจะเหงาน่ะ
ฉันเลยมาอยู่เป็นเพื่อนไง ซีโร่"เด็กสาวพูดพร้อมโบกมือไปมา
"อ่ะ..คุณรู้ชื่อผมได้ไงน่ะ!?"ซีโร่ทำท่าตกใจอีกครั้ง
"นี่นายลืมไปแล้วรึไง
ก็ตอนที่ย้ายมาน่ะฉันถามชื่อนายไง จำไม่ได้เหรอ
ฉันชื่อมิตรไง"มิตรพูดพร้อมทำหน้าสงสัยนิดหน่อย
"ไม่เห็นจะจำได้ซักกะนิด"ซีโร่ตอบออกไปเกือบจะทันทีมี่มิตรพูดจบ
"จะว่าไปห้องนายนี่กว้างกว่าห้องฉันอีกเนี่ย....โอ้ย!"มิตรลุกขึ้นก่อนจะเดินไปรอบๆห้องแต่ทว่าเดินไปไม่ถึงไหนเธอก็ชนเข้ากับโต๊ะที่วางของไว้
"โอ้ย! เจ็บๆๆ
เจ็บโว้ย!"มิตรพูดพรางเอามือมาลูบบริเวณแข้งของตัวเอง
"เอาล่ะๆ
ออกไปได้แล้ว"ซีโร่ลุกขึ้นมาจากเตียงก่อนจะดันตัวมิตรออกมาจากห้องของตน
ปัง!
"ชิ!
ไปก็ได้"มิตรที่ถูกดันออกมาจากห้องทำหน้ามุ่ยเล็กน้อยอย่างไม่พอใจ
ก่อนจะเดินตรงเข้าลิฟต์ไป
ห้องรวม21
"......."เด็กสาวผมสีน้ำตาลยาวประบ่านั่งอยู่หน้าห้องรวม21
สายตาเหม่อมองออกไปนองระเบียง ท้องฟ้าสีครามที่พึ่งผ่านพ้นพายุฝนฟ้าคนองมาหมาดๆ
แลดูสดใส
สายตาของเธอเริ่มเหลิบต่ำลงไปจนกระทั่งไปสะดุดเข้ากับบางสิ่งบางอย่างที่ทางเข้ามาสู่ตึก9
ร่างของชายวัยกลางคนในชุดลำลอง
เสื้อเชิ้ตสีขาวที่มีสีแดงถูกแต้มอยู่บนเสื้ออย่างน่าประหลาด
รองเท้าแตะที่ใส่กระเบี้ยวไปมาไม่รองรับเท้าไว้
ท่าทางเดินแตกต่างจากคนธรรมดาทั่วไป
"นั่นมันอะไรน่ะ"ดวงตาสีมรกตฉายแววสงสัย
คิ้วสีน้ำตาลเริ่มขมวดเข้าหากัน
"นี่คุณจะมาหาผู้ป่วยรึเปล่าคะ"พยาบาลสาวเดินเข้าไปชายวัยกลางคน
แต่ชายคนนั้นก็เดินตรงมาที่เธอโดยไม่พูดอะไรซักคำ
พยาบาลสาวเมื่อเห็นดังนั้นจึงค่อยๆเดินถอยออกมา
"อ่ะ เอ่อ คุณ.....กริ๊ด!!!"ชายวัยกลางคนวิ่งเข้ามาคว้ามือของพยาบาลสาวเข้าไปกัด
เลือดของพยาบาลพุ่งกระฉูดออกมาจากรอยกัด พยาบาลสาวล้มลงทันที
"ทาคูมิจัง เป็นอะไรรึเปล่า
ทาคูมิจัง!!"พยาบาลอีก2คนรีบวิ่งเข้ามาหาพยาบาลสาวที่ล้มลงไป
"นี่มันแค่แผลกัดเองนะ..."พยาบาลนั่งลงข้างๆเพื่อนของเธอ
กึก!
พยาบาลสาวที่ถูกกัดค่อยดันตัวเองลุกขึ้นมา
"ฉันว่าแล้ว
ว่าเธอจะต้อง..."พยาบาลมองเพื่อนสาวของตนที่กำลังลุกขึ้นมา
หมับ!
"กริ๊ด!! ไม่นะ
ทาคูมิจังไม่!!"พยาบาลสาวที่ถูกกัด กัดเข้าที่ต้นคอของเพื่อนสาว
เพื่อนของเธอชักดิ้นชักงอทันทีเมื่อถูกกัด
"เฮือก!"เด็กสาวผมสีน้ำตาลที่มองเหตุการณ์ทุกอย่างผละตัวเองออกมาจากระเบียง
แล้วจึงเริ่มออกตัววิ่งทันที
นี่มันอะไรกัน คนกัดกันเองงั้นเหรอ!? นี่มันไม่ใช่ในหนังซอมบี้ซะหน่อยนะ!
เธอวิ่งมาหยุดที่หน้าลิฟต์ซึ่งเป็นขณะเดียวกันกับที่ประตูลิฟต์เปิดออก
"รอด้วยค่ะ!"เธอเปล่งเสียงเรียกให้เด็กสาวผมสีฟ้าที่กำลังกดปิดประตู
ทันทีประตูลิฟต์ปิดลง
เด็กสาวผมสีฟ้าก็เอ่ยถามขึ้นมา
"อะ...เอ่อ..คุณจะไปชะ.."
"เธอเห็นมันรึเปล่า"ยังไม่ทันที่จะได้พูดจบ
เด็กสาวผมสีน้ำตาลพูดขึ้นมาขัดเอาไว้เสียก่อน
"คะ?"เด็กสาวผมสีฟ้าถามด้วยสีหน้าหวาดกลัวเล็กน้อย
"พวกมัน...ที่อยู่...หน้าโรงพยาบาล.."
"ค่ะ ฉันเห็น....”
“ขออภัยผู้ป่วยทุกท่าน ในขณะนี้เกิดเหตุฉุกเฉินขอให้ทุกท่านอยู่ในห้องเงียบๆด้วยนะคะ
อ๊ะ! ไม่นะ ออกไป ไม่ กริ๊ด!!
ช่วยด้วยใครก็ได้ ไม่!!"เสียงประกาศเงียบลงพร้อมๆกับการเคลื่อนไหวทุกอย่างภายในตึก9
เหล่าผู้หยุดนิ่งราวกับถูกหยุดเวลาไว้
"กริ๊ด!!!"ผู้คนที่อยู่ตามห้องต่างๆวิ่งออกมาจากห้องที่ตนอยู่อย่างชุลมุน
ผู้คนผลักกันเพื่อหนีออกไปจากตึก9แห่งนี้โดยสนใจแม้แต่น้อยว่าคนที่ตนผลักไปจะเป็นใคร
"เร็วเข้าสิ!
ทำไมถึงช้าแบบนี้!"ร่างสูงของหญิงสาววัยกลางใช้นิ้วกดลิฟท์รัวๆ
เมื่อประตูลิฟท์เปิดออกเธอรีบวิ่งเข้าไปในลิฟท์อย่างรวดเร็ว
แต่ยังไม่ทันที่ประตูลิฟท์จะปิดลง
ประตูก็ถูกดันด้วยสิ่งมีชีวิตประหลาด ผิวสีขาวซีดราวกับไม่มีเลือด
ดวงตาที่กลมโตกว่ามนุษย์ ปากที่แสยะยิ้มออกมาอย่างน่าสยดสยอง
สิ่งมีชีวิตประหลาดค่อยก้าวเข้ามาหญิงสาวอย่างช้าๆ
ก้าวขาไม่ออก!?
หญิงสาวก้มลงไปมองที่ขาของตนเอง
เงาของสัตว์ประหลาดค่อยๆเข้ามาใกล้หญิงสาว หอกที่มีรูปร่างประหลาดถูกยกขึ้น
ปลายแหลมของหอกเลื่อนเข้าไปใกล้ใบหน้าของหญิงสาวก่อนจะ...
ฉึก!!
ทางด้านของมิตรที่เดินอย่างช้าๆพรางมองหา'คน'ที่ยังมีชีวิต
"นี่มันอะไรกันเนี่ย การแสดงรึไง?"มิตรพูดพรางเดินหลบสิ่งที่เดินได้แต่'ไร้ซึ่งชีวิต' หากว่านี่เป็นหนังล่ะก็
คงจะต้องเรียกพวกมันว่า ซอมบี้ ล่ะมั้ง..?
แอ๊ด
เสียงของประตูบานหนึ่งถูกเปิดออกมาช้าๆ มิตรสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะรีบวิ่งไปหลบหลังเสาต้นหนึ่งพรางมองไปยังประตูบานนั้น
"แค่กๆ"เสียงไอดังมาจากหลังประตูที่ถูกเปิดออก พร้อมกับเจ้าของเสียงที่เดินก้าวออกมา ผมสีส้มถูกมัดเป็นทรงทวิลเทล มือข้างหนึ่งยกขึ้นปิกปาก เมื่อเห็นว่าเป็นคนมิตรจึงเดินออกมาจากหลังเสาแล้วเดินไปหาเด็กสาวทันที
"เฮ้"มิตรส่งเสียงเล็กน้อยเพื่อเรียกให้เด็กสาวหันมาหาเธอ
"คุณ..."เด็กสาวมองมิตรด้วยสายตางุนงงเล็กน้อย "ใช่เธอจริงๆด้วย!"มิตรอุทานออกมาด้วยความดีใจที่ได้เจอคนรู้จัก
"คุณมิตร"ทางเด็กสาวเองก็ดูดีใจเหมือนกัน
"ว้าว! ดีใจจังที่เธอจำฉันได้....แต่ฉันจะชื่อเธอไม่ได้อ่ะ เธอชื่ออะไรเหรอ แหะๆ"มิตรหัวเราะแห้งๆ
"ฉันชื่อ 'วีก้าค่ะ วีก้า แทนเจีย'"
"เอาล่ะ ตอนนี้เราก็มาช่วยกันหาทางออกจากที่นี่กันเถอะ"มิตรพูดขึ้นก่อนจะเดินนำหน้าไป
"อ..อืม"วีก้าตอบก่อนจะรีบวิ่งตามไป...
บริเวณทางเดินชั้น 7
"นี่มันฝันชัดๆ ฉันต้องรีบตื่นได้แล้ว พรุ่งนี้มีคนไข้ให้ตรวจอีกเยอะแยะเลยนะ"หญิงสาววัยกลางคนในชุดกราวด์ของหมอพึมพำออกมา ใบหน้าซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัด เธอเดินเซไปมาราวกับไร้จุดศูนย์ถ่วงโดยไม่สนใจเด็กสาวผมสีชมพูที่เดินอย่างช้าๆ
"ถ้าไม่มีใครปลุกฉันคงต้องปลุกตัวเองแล้วสินะ..."เธอหยุดอยู่ตรงระเบียงที่ยื่นออกมา ก่อนจะก้าวขาขึ้นไปนั่งบนขอบของระเบียงก่อนจะปล่อยให้ตัวเองล่วงหล่นไปตามแรงลม...
"..."ทางเด็กสาวที่เดินช้าๆไม่พูดอะไร เธอยังคงหลับตาเดินแบบนั้น มือข้างขวาละไปตามฝาผนัง
ตอนนี้เกิดอะไรขึ้น?
กึก!
เสียงของบางสิ่งทำให้เด็กสาวหยุดเดินเธอหน้าซีดลงทีละนิด ภายในใจภาวนาหวังให้เสียงที่ดังนั้นจะเป็นสิ่งที่ไม่เป็นอันตรายต่อเธอ
"...."บรรยากาศรอบข้างเต็มไปด้วยความเงียบ เด็กสาวไม่กล้าแม้แต่จะเอื้อนเอ่ยถ้อยคำใดๆ
ตึก...ตึก
เสียงของฝีเท้ากำลังก้าวมาทางเธอ เม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาบนใบหน้าของเด็กสาว แต่คงต้องขอบคุณพระเจ้าที่ทำให้สิ่งที่เธอภาวนานั้นเป็นจริง
"นี่คุณคะ"เสียงหวานของเรียกสติของเด็กสาว
คนอื่นอย่างนั้นเหรอ...?
"คุณ...คือใครคะ?"เด็กสาวตอบออกไปอย่างไม่ค่อยไว้วางใจ
"เอ่อ เอาเป็นว่าตอนนี้ถ้าเราอยู่ที่นี่นานเราอาจจะแย่ก็ได้นะคะ เราไปหาที่หลบก่อนดีกว่านะคะ"เจ้าของเสียงหานพูดก่อนจะจับมือของเด็กสาวแล้วพาเธอมาที่ๆหนึ่ง
"เอาล่ะตอนนี้ก็ปลอดภัยแล้วนะ"เสียงหวานพูดบอกเด็กสาว
"คุณคือใครคะ?"เด็กสาวถามอย่างไม่ไว้วางใจ
"ฉันชื่อ 'มายะ' ค่ะ เป็นคนป่วยเหมือนกัน แล้วคุณชื่ออะไรคะ?"มายะแนะนำตัวเองกับเด็กสาว
"ฉันชื่อ 'มิยาโตะ'ค่ะ"มิยาโตะแนะนำตัวเองบ้าง "ขอฉันเรียกว่ามิยะได้มั้ยคะ?"
"ได้ค่ะ"มิยาโตะตอบมายะด้วยใบหน้ายิ้มบางๆที่ดูสดใส
"อา...คุณคงจะตาบอดสินะคะ ถ้าอย่างนั้นมากับฉันเถอะนะคะ"มายะพูดชวน
"ค่ะ"
ณ ดาดฟ้า
ร่างไร้ชีวิตเดินไปมาอย่างไร้ที่หมาย บางกลุ่มก็กำลังรุมกัดกินมนุษย์ที่ตะเกียดตะกายเอาชีวิตรอด
มีความสุขกันมากสินะ....
ผมสีชมพูหม่นถูกกระแสลมพัดให้ปลิวไสวเล็กน้อย ดวงตาสีเทาไม่แสดงถึงความรู้สึก นัยน์ตาสีดำจับจ้องไปยังเหล่าซอมบี้ที่กำลังรุมกินคนไข้ ตัวเธอค่อยๆก้าวขาเดินไปข้างหน้าช้าๆ สีหน้าไร้ซึ่งความเกรงกลัว เธอไม่สนใจพวกซอมบี้ที่เดินไขว้เขวไปมา และเช่นเดียวกัน ดูเหมือนพวกซอมบี้เองก็ไม่สนใจเธอเช่นกัน แม้แต่พวกซอมบี้ที่กำลังกัดกินคนไข้อยู่
เชอร์ริน่าเดินมาหยุดด้านหลังซอมบี้ตัวหนึ่งที่กำลังกัดกินคนอยู่ มันกัดราวกับเนื้อที่คนนั้นเป็นเนื้อไก่ที่ไร้ซึ่งชีวิต ตัวคนไข้เองที่เหมือนจะตายไปแล้วแต่ใบหน้าก็เต็มไปด้วยน้ำตา ภาพที่เห็นนั้นคงต้องใช้คำว่า 'เวทนา' คำเดียวที่สามารถบรรยายได้
เชอร์ริน่าเดินออกมาจากตรงนั้น ก่อนจะเริ่มเดินตรงไปที่ทางลงดาดฟ้า เธอพยายามเดินเลี่ยงกับพวกซอมบี้
"!!"ยังไม่ทันที่จะพ้นจากดาดฟ้า เชอร์ริน่าก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อมีบางอย่างจับเข้าที่ข้อมือของเธอ
ใบหน้าซีดเผือดของหญิงสูงอายุห่างจากเธอไม่เกิน1เมตร ร่างกายที่ไม่มีการขยับแม้เพียงการหายใจ
ควับ!!
เสียงของสิ่งของบางอย่างลอยระริ่วไปกระทบกับใบหน้าที่ไร้ซึ่งเลือด พร้อมกับเสียงหอบหายใจที่ดังมาจากประตูทางขึ้นดาดฟ้า
"แฮ่ก คะ...คุณน่ะ เป็นคนสินะครับ"เสียงหวานดังขึ้น ดวงตาสีเทามองไปยังเจ้าของเสียง มือซีดเผือดที่เคยจับมือของเธอไว้ค่อยๆหลุดออกทีละนิด จนเธอหลุดออกมาจากพันธนาการ เธอมองเขาก่อนจะเดินเข้าไปหา
"...."เธอมองเขาเงียบๆ
"อะ...เอ่อคุณพูดไม่ได้...งั้นเหรอ"เด็กชายพูดในเชิงของคำถาม เชอร์ริน่ามองเขา นัยน์ตาของเธอก็ยังไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆที่สื่อออกมา
หมับ!!
"อ่ะ เอ๋!?"เด็กชายสะดุ้งเมื่อมือเย็นเฉียบของเชอร์ริน่าจับเข้าที่ข้อมือ ก่อนจะพา(ลาก)เขาลงมาจากดาดฟ้า
เธอเดินไปโดยไม่สนใจเด็กชายที่เอาแต่ดิ้นพาดๆ ดวงตาสีเทาหม่นเผลอมองออกไปนอกหน้าต่าง
นี่มันไม่ใช่ฝันอีกต่อไปแล้ว....
ความคิดเห็น