คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Stage1 Before Stormy
Stage 1
Before Stormy
จิ๊บๆ
เสียงนกน้อยส่งเสียงร้องกันอยู่บนต้นไม้ใหญ่ข้างหน้าต่างห้องพัก
ถึงแม้มันจะเบาสักเพียงใดก็สามารถปลุกให้เด็กสาวผมสีทองที่นอนอยู่ในห้องรวมที่18 ของตึก 9ได้
เด็กสาวดันตัวเองลุกขึ้นมานั่งบนเตียงผู้ป่วย สายตากวาดไปรอบๆห้อง
ยังไม่มีใครตื่น...
เด็กสาวคิดในใจก่อนจะหันไปมองนาฬิกาที่แขวนำไว้อยู่บนฝาผนังห้อง
ตอนนี้เป็นเวลา6โมง 45นาที คงไม่แปลกเท่าไหร่ที่ยังไม่ค่อยมีคนตื่น
โดยเฉพาะเด็กๆที่ไม่ควรมาอยู่ที่โรงพยาบาลไวแบบนี้
เด็กสาวลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อจัดการธุระส่วนตัว
ผ่านไปประมาณ 8 นาที
เด็กสาวผมสีทองยาวสลวยถูกมัดเป็นทรงทวิลเทล
ที่ปลายผมเป็นลอนเล็กน้อยอย่างเป็นธรรมชาติเดินออกมาจากห้องน้ำ
ดวงตาสีฟ้าอ่อนมองไปที่เหล่าเพื่อนๆของเธอ
ยังไม่ตื่นอีกกันเหรอ...
เธอได้เพียงแค่คิด
และเธอก็ไม่อยากกวนเพื่อนๆของเธอด้วยการเปิดโทรทัศน์ดูตั้งแต่เช้าแบบนี้
เอี๊อด
เสียงประตูห้องถูกเปิดออกเล็กน้อยเพื่อให้ร่างบางเดินออกมาจากห้องได้
เธอเดินตรงจนกระทั่งเดินมาถึงลิฟต์
ในขณะที่เธอกำลังจะกดปิดอยู่นั้น
"รอด้วยครับ"เสียงของผู้ชายดังขึ้นพร้อมกับร่างของเด็กชายผมสีขาวที่วิ่งเข้ามาในลิฟต์
เมื่อเห็นว่าไม่น่าที่จะมีคนอื่นแล้วเธอจึงกดปิดทันที
"คุณจะไปชั้นไหนคะ?"เธอเอ่ยถามขึ้น
เด็กชายผมสีขาวสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันไปตอบเธอ
"เอ่อ ชั้น1ครับ"
"เข้าใจแล้วค่ะ"เด็กสาวพูดพรางเลื่อนมือไปกดปุ่มลิฟต์
"จะว่าไปฉันไม่เคยเห็นหน้าคุณเลยนะคะ"เด็กสาวพูดพรางหันหน้าไปหาเด็กชาย
เด็กผู้ชายร่างสูงประมาณหนึ่งร้อยสิบกว่าๆหันมาหาเธอ
ผมสีขาวตัดกับดวงตาสีชมพูอ่อนๆ ผิวสีขาวเกือบจะซีดที่ราวกับหิมะ
"ผมพึ่งถูกส่งตัวมาน่ะครับ"เด็กชายตอบยิ้มๆ
"อยู่ที่ห้องรวม19เหรอคะ"เด็กสาวถามอีกครั้ง
"ครับ
ว่าแต่คุณชื่ออะไรเหรอครับ"เด็กชายเลือกที่จะถามบ้าง
"แมรี่ แมริน่า กริมน์
อยู่ห้องห้องรวม18ค่ะ"
"ผมคิซารากิ
ชินอาครับ"เด็กชายตอบยิ้มๆ
"ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ
ไหนๆแล้วก็ขอพาชมที่นี่ละกันนะคะ"แมรี่อาสา
"ดีเลย
ขอบคุณมากครับ"ชินอาตอบรับด้วยสีหน้ายิ้มๆที่เป็นเอกลักษณ์ของตน
ติ๊ง
เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกแมรี่จึงเดินออกมาจากลิฟต์ตามมาด้วยชินอาที่เดินตามมาติดๆ
เมื่อเดินออกมาพ้นตัวอาคารของตึก9ก็พบบ่อน้ำพุที่ตั้งตระหง่าอยู่หน้าอาคาร
รอบๆถูกลายล้อมไปด้วยต้นไม้ที่ถูกตัดแต่งเป็นรูปทรงต่างๆ
"ตรงนี้จะถูกเรียกว่าเป็นจุดขายของตึกนี้เลยก็ได้นะคะ
คนส่วนใหญ่มักมานั่งอยู่รอบๆบ่อน้ำพุนี้กันค่ะ"แมรี่พูดอธิบาย
ดวงตากลมโตสีชมพูมีประกายของความตะลึงอยู่เล็กน้อย
"สุดยอดไปเลยนะครับ"
"ค่ะ...เอ๊ะ!"เด็กสาวเงยหน้ามองขึ้นไปข้างบนตึกเมื่อรู้สึกได้ถึงสายตาที่กำลังจ้องมองมา
"อะไรเหรอครับ"ชินอาเลิกคิ้วเล็กน้อย
"อะ..ไม่มีอะไรหรอกค่ะ"แมรี่ตอบออกไปทั้งที่ยังคาใจอยู่
ห้องรวม 20
“ฮ้าว”เด็กสาวผมสีทองเดินออกมาจากห้องน้ำพรางหาวหวอดๆ
สายตาเหลือบไปเห็นเพื่อนสาวที่พึ่งย้ายมาจากโรงพยาบาลเดียวกันกำลังดันตัวเองลุกขึ้นมาจากเตียง
“อรุณสวัสดิ์นะ
เอนบิ”เด็กสาวเดินเข้ามาหาเด็กหญิงผมสีชมพูที่มีความหยักศกเล็กน้อย
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ”เอนบิหันมาหาเด็กสาวพรางตอบแบบยิ้มๆ
“รีบไปอาบน้ำแล้วไปเดินเล่นกัน
เดี๋ยวฉันจะพาไปรู้จักเพื่อน”เด็กสาวผมสีทองพูดชวน
“โอเคค่ะ
รอแป๊บนะคะ
วีจัง”เอนบิลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะหยิบของส่วนตัวจากนั้นก็เดินเข้าห้องน้ำไป
ฝ่ายวีก้าที่กำลังนั่งรออยู่นั้น เธอเดินไปหยิบสิ่งของบางอย่างออกมาจากกระเป๋าของเธอ
มันคือภาพถ่ายของเด็กผู้ชายคนหนึ่ง เธอกอดมันไว้แน่น
ในชั่วขณะหนึ่งก่อนที่เธอจะคลายกอดออก
เธอจึงจัดการเก็บภาพถ่ายนั้นลงในกระเป๋าซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เอนบิเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี
“เอาล่ะ
ไปกันเถอะ”วีก้าพูดขึ้นก่อนจะเดินออกจากห้องไปด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
แต่ก็ไม่สามารถซ่อนใบหน้าที่แท้จริงจากสายตาของเอนบิได้...
ห้องรวม19
"อืม...ฉันชื่อเซเรน
ยินดีที่ได้รู้จัก"เด็กสาวผมสีทองที่ในตอนนี้ถูกปล่อยยาวพูดแนะนำตัวกับเด็กสาวอีกสองคน
"ฉันเอมี่
มิรันด้าค่ะ"เด็กสาวผมสั้นสีชมพูที่ดูตัดกับดวงตาสีฟ้าแต่ดูเข้ากับดวงตาสีแดงพูดขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มๆ
"เอเลน่า ฮาร์ฟ
เรียกฉันว่าเอลก็ได้นะ"เด็กสาวผมสีทองยาวสลวยรับกับดวงตาสีมรกตพูดแนะนำต่อเป็นคนสุดท้าย
"ว่าแต่อีกคนนึงล่ะ"เอลหันไปมองที่เตียงริมหน้าต่างที่ตอนนี้ไม่มีคนอยู่
"รู้สึกว่าจะตื่นก่อนพวกเราแล้วก็ออกไปแล้วล่ะมั้งคะ"เอมี่พูดขึ้นไขข้อสงสัยของเอล
"จะว่าไปก่อนหน้าที่ฉันจะย้ายมาห้องนี้มีคนแก่อยู่สองคนใช่มั้ย"เรนหันมาถามเด็กสาวสองคน
"ค่ะ แต่รู้สึกเหมือนจะโดนย้ายไปตึก3แล้วมั้งคะ"เอมี่ตอบ
ซึ่งเรนเองเมื่อได้ฟังก็พยักหน้าน้อยๆ
"งั้นฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ"เซเรนลุกขึ้นจากเตียงที่ตนนั่งอยู่แล้วเดินไปเข้าห้องน้ำแต่ทว่า...
...จะผูกมิตรไปทำไมกัน
พวกมนุษย์น่ะน่าเบื่อจะตาย...
"โอ้ย!"เซเรนยกมือขึ้นมากุมขมับ
เสียงแหลมเล็กของเด็กสาว'อีกคน'ดังอยู่ภายในโสตประสาทของเซเรน
"เป็นอะไรรึเปล่าเรน"เอลลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วรีบเดินมาพยุงเด็กสาว
"มะ...ไม่เป็นอะไรหรอก
แค่ปวดหัวนิดหน่อยน่ะ ฉันขอเข้าห้องน้ำแป๊บนึงนะ
แหะๆ"เซเรนหัวเราะแห้งก่อนเดินเข้าห้องน้ำไป
ห้องพักพยาบาล
"เรียวจังเดี๋ยวฉันช่วยถือของนะ"เสียงเล็กแหลมของเด็กสาวผมสีน้ำตาลดังขึ้น
ทำให้หญิงสาวผมสีน้ำตาลเกือบดำหยุดแล้วหันหลังไปมอง
ดวงตาสีโกเมนส่องประกายราวกับเพชร
"ถ้างั้นก็ไปกันเถอะซานะจัง"
อาคาคาโนะ เรียว พูดขึ้นกับหญิงสาวผมสีน้ำตาลที่ถูกเกล้าไว้อย่างปราณีต
ดวงตาสีเพทายส่องประกายของความดีใจเล็กน้อย
"ยิปปี้!" ทาอุมิ ซานาเอะ
พูดออกมาเรากับเด็กน้อยได้ไปเที่ยวกับคุณแม่
"ชิ!
ทำตัวเป็นเด็กไปได้"ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนพูดออกมาเบาๆ
"อย่าคิดว่าฉันไม่ได้ยินนะ
ไอ้เรย์!"ซานาเอะหันมาหาชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อน คิตามารุ เรย์
ชายหนุ่มผู้มีผมสีน้ำตาลอ่อนที่ดูเข้ากับดวงตาสีฟ้า
ใบหน้าสีขาวเนียนที่ดูเป็นลูกคุณหนูเล็กน้อย
"แล้วจะทำไมเล่า!"เรย์หันมาพูดใส่ซานะ
"นายอย่างจะเป็นคนไข้ของที่นี่เพิ่มอีกคนรึไง!
ถ้าต้องการนักเดี๋ยวฉันจัดให้!"ซานะพูดเสียงดังทำให้เรียวที่ยืนอยู่ต้องรีบมาดึงรั้งเอาไว้
"ไม่เอาน่าซานะจัง"
"เรียวจังปล่อยฉันเลยนะ
ฉันจะ!..."ยังไม่ทันที่จะพูดจบก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาห้ามไว้ก่อน
"หยุดทั้งคู่นั่นแหละ!"เด็กชายผมสีดำเดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทางหงุดหงิดเล็กน้อย
"จะทะเลาะกันหาอะไรครับ"เด็กชายพูดขึ้น
"ชิ!"เรย์สบถออกมาก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะของตน
"ขอบใจมากนะกาเบรียล"เรียวหันไปหา
กาเบรียล เด็กชายผมสีดำที่มาหยุดศึกไว้
"เฮ้อ..ผมไม่เข้าใจรุ่นพี่เลยจริงๆ
อืม...ส่วนรุ่นพี่เรียวก็ไม่ต้องไปแล้วล่ะครับ ดูนั่นสิ"กาเบรียลพูดพร้อมมองออกไปยังนอกหน้าต่างที่มีกลุ่มเมฆสีดำขนาดใหญ่ปกคลุมไปทั่งบริเวณโรงพยาบาล
"ท่าทางจะหนักเอาเรื่องเลยนะ"ซานะพูดขึ้น
พายุที่กำลังก่อตัวขึ้นก็คงไม่น่ากลัวเท่ากันฝันร้ายที่กำลังก่อตัวให้พวกเจาได้เผชิญ
ฝันร้ายที่ต้องทำให้มนุษยชาติจดจำไปตลอดกาล
Shikea:
เอามาผ่อนคลายก่อนเริ่มทำลายตับค่าา
จากที่อ่านคอมเมนต์ของอินโทรทำให้รู้สึกว่าจะงงกับตัวละครนิดหน่อย
ต้องขอโทษด้วยนะคะเพราะจะเป็นแบยนี้อยู่อีกเล็กน้อยต้องรอประมาณอีกตอนสองตอนถึงจะใช้ชื่อแทนรูปลักษณ์เพราะฉะนั้นทนหน่อยนะคะ╥﹏╥
เอาล่ะ!
รีวิวตอนต่อไป!
"นี่มันฝันชัดๆ
ฉันต้องรีบตื่นได้แล้วนะ พรุ่งนี้มีคนไข้ต้องให้ตรวจอีกเยอะแยะเลยนะ..."
"กริ๊ด!!
ช่วยด้วยใครก็ได้ ไม่!!!!"
ร่างของหญิงสาววัยกลางคนในชุดกราวน์ดิ่งลงมาจากดาดฟ้าของตึกที่มี7ชั้น
"เราต้องพกอาวุธเอาไว้
รีบไปที่ห้องเก็บของเถอะ!"
Next Stage
The nightmare of humanity
ความคิดเห็น