Patient ผู้ป่วย(ไม่)ธรรมดา

ลำดับตอนที่ #2 : Intro

ประเทศญี่ปุ่น กรุงโตเกียว โรงพยาบาลเคอิกุระ เวลา 15.00

"ขอประกาศข่าวด่วนให้ทุกท่านได้รับทราบนะคะ ในขณะนี้เกิดเหตุการณ์การระเบิดที่หน้าห้างดังบริเวณใจกลางกรุงโตเกียว ทำให้มีผู้เสียชีวิตจำนวนมาก ในขณะนี้เจ้าหน้าที่ตำรวจกำลังตรวจสอบที่เกิดเหตุอยู่ คาดว่าอาจเป็นเหตุการณ์ก่อการร้าย ขอให้ผู้อยู่ในกรุงโตเกียวทุกท่านพยายามอย่าออกจากบ้านนะคะ  เพื่อความปลอดภัยของทุกท่าน ขอบคุณค่ะ"

"ตายแล้ว! มีระเบิดงั้นเหรอเนี่ย ถ้าอย่างนั้นก็ต้องมีผู้บาดเจ็บมากมายเลยนะสิ ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ต้องทำงานหนักเลยสินะ!?"

"เอาเวลาที่มาบ่นแบบนี้รีบไปทำงานก่อนดีกว่า เดี๋ยวก็โดนหมอว่า ไปเร็ว"เสียงของพยาบาลคุยกันสิ้นสุดลง ร่างบางที่นั่งอยู่บนเตียงจ้องมองไปยังโทรทัศน์ที่ฉายภาพหลุมขนาดใหญ่ ตาสีเทาสะท้อนภาพไฟที่ลามไปทั่วบริเวณรอบๆหลุมขนาดใหญ่ มือบางสีขาวจับที่ผ้าห่มแน่น แสงสีแดงส่องผ่านเสื้อสีขาวออกมาเล็กน้อย ใบหน้าสีขาวซีดไม่บ่งบอกความรู้สึก...

ณ ห้อง2203

"เฮ้อ...เกิดเรื่องวุ่นวายอีกแล้วสินะ"เด็กชายผมสีเงินสบถออกมาก่อนจะส่ายหน้าน้อยๆ ดวงตาสีแดงหม่นดูผิดปกติเปิดเอาไว้ไม่มีการขยับเขยื้อนแม้แต่การกระพริบตา

แววตาที่นิ่งเฉยไม่รู้สึกเดือดร้อนอะไรกับเรื่องขึ้น เขาค่อยๆควานหารีโมทที่วางอยู่บนผ้าห่ม เมื่อเจอกับมันแล้วเขาก็หยิบมันขึ้นมาปิดโทรทัศน์ ก่อนจะค่อยๆขยับตัวเปลี่ยนจากท่านั่งเป็นท่านอน เปลือกตาทั้งสองก็ค่อยๆปิดลงอย่างช้า และมันก็ถูกปิดลงสนิท...

ห้อง2204

"หอมจัง วันนี้คงจะเป็นซุปมิโสะสินะคะ"เด็กสาวผมยาวสลวยสีชมพูหันหน้าไปทางประตูทั้งที่ตาปิดสนิท เด็กสาวผมสีน้ำตาลเข้มเกือบดำที่เดินเข้ามายิ้มน้อยๆเมื่อเห็นเด็กสาวผมสีชมพูเดาอาหารที่เธอนำเข้ามาถูก

"เก่งจัง เดาถูกอีกแล้วนะคะ"เด็กสาวจัดการนำอาหารมาวางบนถาดที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้ก่อนจะใช้ช้อนตักซุปมิโสะขึ้นมาเป่า

"มิยะจัง ทานหน่อยนะคะ"เธอเอ่ยปากบอกกับเด็กสาว เด็กสาวอ้าปากเล็กน้อยเพื่อทานซุปมิโสะในช้อน

"ในข่าวนั่นมีสภาพเป็นยังไงบ้างคะ"เด็กสาวถามหญิงสาว ทำให้หญิงสาวชะงักเล็กน้อย เธอหันไปมองที่โทรทัศน์ ภาพไฟไหม้สะท้อนเข้ามาในดวงตาสีโกเมน เธอหันไปหาเด็กสาวที่กำลังจะลืมตาขึ้นมา ดวงตาสีแดงที่แลดูผิดมนุษย์ฉายแววอยากรู้อยากเห็นเล็กน้อย

"เอ่อ...มันก็ไม่มีอะไรมากหรอกนะคะ ทานต่อดีกว่านะคะ"หญิงสาวตักซุปมิโสะขึ้นมาเป่า ก่อนจะยื่นให้เด็กสาวโดยที่ไม่ได้สังเกตุแสงสีแดงที่เชิดฉายออกมาจากด้านหลังของเธอ

ห้องรวมที่18

ภายในห้องรวมที่สามารถรองรับผู้ป่วยได้4คน ทำให้ห้องดูไม่แออัด เด็กสาว4คนนั่งอยู่บนเตียงใกล้ๆกัน นั่งดูโทรทัศน์ที่มีรายการข่าวรายงานเกี่ยวกับข่าวการระเบิดอยู่

"น่ากลัวจัง"เด็กสาวผมสีดำอุทานออกมาเบาๆแต่สามารถเรียกความสนใจจากเด็กเตียงข้างๆเธอได้เป็นอย่างดี

"ไม่ต้องกลัวหรอกน่า นี่มันก็แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้นแหละ"เด็กสาวผมสีแดงยิ้มออกมาอย่างร่าเริง

"เห!? เล็กน้อยเหรอคะ"เด็กสาวผมสีฟ้าอุทานออกมาเมื่อได้ฟังเพื่อนสาวพูด

เด็กสาวผมสีทองยาวที่ถูกมัดเป็นทรงทวิลเทลมองไปยังเหล่าเพื่อนสาวที่กำลังพูดคุยกัน ก่อนจะหันไปมองออกไปยังนอกหน้าต่าง

ห้องรวม19

"เฮ้อ...บ้านเมืองนี้มันเป็นอะไรกันไปแล้วเนี่ย ดูสิ มีข่าวมาอีกแล้ว"

"นั่นนะสิ คราวก่อนก็เรื่องฆาตกรต่อเนื่อง แล้วนี่ก็ก่อการร้ายอีก เฮ้อ..เหนื่อยใจกับสังคมปัจจุบันนี้จริงๆ"หญิงสูงอายุสองคนกำลังคุยกันอย่างออกรส

เด็กสาวสองคนจ้องมองไปที่โทรทัศน์ก่อนที่เด็กสาวผมสั้นสีชมพูหันไปพูดกันเด็กสาวอีกคน

"คิดว่ายังไงคะ"ดวงตาสองสีมองไปยังใบหน้าคมกริบ ผมยาวสีทองสลวยรับกับดวงตาสีมรกต

"อืม...มันน่าจะใกล้เข้ามาแล้วล่ะ เวลาที่ถูกทำนายเอาไว้"เด็กสาวพูดออกไปโดยไม่หันไปหาเด็กสาวผู้ตั้งคำถาม ผมสั้นสีชมพูขยับเล็กน้อยตามไปกับการหันของศีรษะ

ภายในรถพยาบาล

"นี่ๆทำไมชื่อของนายแปลกจัง นายเป็นหุ่นยนต์รึเปล่าเนี่ย"เด็กสาวผมสีดำที่ถูกมัดเป็นทรงทวิลเทลถามเด็กชายที่ดูแล้วอายุห่างกับเธอ เด็กชายผมสีน้ำตาลอ่อนผู้ถูกถามดูตกใจนิดหน่อยเมื่อโดนถาม

"อ่า..มะ..ไม่ใช่นะ! ผมไม่ได้เป็นหุ่นยนต์ซะหน่อย ชื่อผมน่ะผมเป็นคิดขึ้นมาเองนะ!"เด็กชายตอบออกไปแบบเก้ๆกังๆ

"คิก"เด็กสาวแอบหัวเราะเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทางแบบนั้น

"เฮ้อ นายเนี่ยน้า กล้าๆหน่อยสิ เอ...จะว่าไป หมอนั่นหลับไปตอบไหนนะ"เด็กสาวพูดพรางหันไปมองเด็กชายที่นั่งอยู่ริมประตูรถ ตามที่เธอบอก เขากำลังหลับอยู่

"ไม่รู้สิ"เด็กสาวผมยาวสีน้ำตาลช็อคโกแลตยาวประบ่าพูดขึ้นในขณะที่อ่านหนังสืออยู่

"หลับตั้งแต่ขึ้นรถมาแล้วมั้ง"เด็กสาวผมสีทองที่ถูกมัดเป็นทรงทวิลเทลนั่งเท้าคางมองไปยังเด็กชายผมสีขาวที่กำลังหลับอยู่

ในขณะเดียวกัน ในรถพยาบาลที่ตามหลังมา

"นี่ๆ เธอได้ยินพวกเรารึเปล่า"เด็กสาวผมสีทองถูกมัดเป็นทรงทวิลเทลรับกับดวงตาสีฟ้าอ่อนที่กำลังจ้องมองไปยังเด็กสาวผมสีชมพูที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือ ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลไม่มีวี่แววที่จะสนใจเสียงของเด็กสาว

"เธอคงจะไม่ได้ยินมั้งคะ"เด็กสาวผมสีชมพูอ่อนหยักศกเล็กน้อย สวมแว่นสี่เหลี่ยมแบบไม่มีกรอบพูดกับเด็กสาว

"ถ้างั้นก็...เฮ้ เฮ้!"เปลี่ยนจากการเรียกด้วยเสียงจึงเปลี่ยนมาเป็นการโบกไม้โบกมือแทน

"อ๊ะ!...ขอโทษนะคะ พอดีว่าฉันไม่ได้ยินน่ะค่ะ"เด็กสาวเห็นเด็กสาวผมสีทองกำลังโบกไม้โบกมือเพื่อเรียกเธอ เธอจึงปิดหนังสือในมือลง

"อา...อย่างนั้นเองสินะ มิน่าล่ะ"เด็กสาวผมสีทองพูดออกมาเพราะคิดว่ายังไงเด็กสาวก็คงไม่ได้ยิน

"เอ..งั้นก็หมายความว่าคุณเรียกฉันนานแล้วสินะคะ"เด็กสาวพูดขึ้นสร้างความฉงนของเด็กสาวอีกสองคนได้เป็นอย่างดี

"คุณ...ได้ยิน"เด็กสาวสวมแว่นตาถามขึ้น

"ก็ไม่เชิงว่าได้ยินหรอกนะคะ ต้องพูดว่าอ่านเอามากกว่าค่ะ ฉันอ่านเอาจากปากที่ขยับเป็นคำพูดน่ะค่ะ"เด็กสาวยิ้มบางๆ

"ว้าว!สุดยอดเลย สอนฉันบ้างสิ"เด็กสาวผมสีทองกระโดดเข้าไปหาเด็กสาวแล้วจับมือของเธอไว้ ส่วนเด็กสาวผมสีชมพูหยักศกเล็กน้อยก็นั่งมองเพื่อสาวก่อนจะหันมองออกไปยังนอกหน้าต่าง...

Shikea:

            แอร๊— จบไปแล้วนะคะกับบทนำสั้นๆ จริงๆก็แต่เสร็จนานแล้วแต่พึ่งเอามาลง เพราะคอมที่ใช้ทำท่าเหมือนจะอยากไปอยู่ในกองขยะค่ะ แถมเน็ตบ้านชีเกียเองก็เร็วกว่าเต่าแต่ก็ยังช้ากว่าหอยทาก(ว่าแต่สองตัวนี้ตัวไหนเร็วกว่ากันคะ?) ซึ่งตอนนี้ชีเกียร่างพล็อตเสร็จแล้วล่ะ แล้วก็หนักใจเรื่องตัวละครที่ต้องตายไปด้วย ._. เพราะฉะนั้นฝากถึงคุณผู้ปกครองให้ทำใจไว้ก่อนนะคะว่า มีตัวละครทั้งหมด22ตัว และจะตายทั้งหมด12ตัว(ยังไม่แน่นอนอาจเพิ่มหรือลดก็ได้ตามความเหมาะสม)จากทั้งหมดค่ะ(รวมลูกชีเกียด้วยนะเออ เพราะฉะนั้นทำใจนิดนึงนะคะ แต่คิดว่าอาจจะมีบางตัวออกมาในภาค2(นี่เอ็งยังจะมีอีกเรอะ?!) เพราะฉะนั้นไปลุ้นได้เลยนะคะ ว่าลูกคุณจะเป็นตัวละครผู้โชคดีรึเปล่า ^0^